Σε ακούω τα δύο τελευταία χρόνια -που η κρίση έχει εγκατασταθεί για τα καλά στα σπίτια μας- να μιλάς ακατάπαυστα και να λες ότι πρέπει να σώσουμε την Ελλάδα. Ότι η Ελλάδα είναι πάνω απ’ όλα. Για ποια Ελλάδα μου μιλάς; Πες μου!!! Δε με νοιάζει αν είσαι δεξιός, αριστερός, κεντρώος, φιλελεύθερος, σοσιαλιστής, εθνικιστής, κομμουνιστής. Πες μου!! Για ποια Ελλάδα μου μιλάς;
Γεννήθηκα στην Ελλάδα της «Αλλαγής». Στην Ελλάδα που επούλωσε τις κακοφορμισμένες πληγές του εμφυλίου ανοίγοντας καινούριες πληγές που χαίνουν μέχρι και σήμερα. Στην Ελλάδα της κλαδικής, του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, των κρατικοδίαιτων ρετιρέ των ΔΕΚΟ. Στην Ελλάδα που διόγκωσε τον ήδη υπερμεγέθη δημόσιο τομέα. Στην Ελλάδα που έκανε τον ιδιωτικό τομέα παραμάγαζο του δημοσίου με τις κοινωνικές επιχειρήσεις, Που έκλεισε βιομηχανίες, που έκαψε σε μια νύχτα πολυκαταστήματα. Για αυτήν την Ελλάδα μου μιλάς;
Πήγα σχολείο στην Ελλάδα της «Κάθαρσης». Με ντέτεκτιβ και υποκλοπές, με ειδικά δικαστήρια θέαμα προς τέρψιν των πολλών και καθαρτήριο των ολίγων. Με βαφτιστήρια στη βολή και λιτότητα στους πολλούς. Με τα σύνορα ξέφραγο αμπέλι και με αόρατους εχθρούς. Με συλλαλητήρια για το όνομα ενός κράτους, που έμεινε πουκάμισο αδειανό. Για αυτήν την Ελλάδα μου μιλάς;
Πήγα Λύκειο και Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα του «Εκσυγχρονισμού». Στην Ελλάδα που έτρωγε πολύ. Που έκανε μια πατάτα ευτυχισμένη. Που ξόδευε κοινοτικές επιδοτήσεις, προορισμένες για τη βελτιστοποίηση της παραγωγής σε πολυτελή αυτοκίνητα, μεζονέτες, σε σκυλάδικα (νυχτερινά κέντρα τα έλεγαν, συγγνώμη) της Αθήνας και της επαρχίας. Στην Ελλάδα του lifestyle, των περιοδικών του Κωστόπουλου με νύχτες στην Μύκονο με την πανσέληνο μαζί. Στην Ελλάδα που γέμισε ΑΕΙ και ΤΕΙ χωρίς να ξέρει τι επιστήμονες θα βγάλει και που θα τους απορροφήσει. Στην Ελλάδα που πέταξε τις οικονομίες της στο χρηματιστήριο, σε δάνεια και κάρτες. Στην Ελλάδα που μαγείρευε στοιχεία για να δειχθεί πιο όμορφη. Στην Ελλάδα που οι νόμοι κατέληγαν νεκρό γράμμα και οι διαδικασίες ήταν διάτρητες. Για αυτήν την Ελλάδα μου μιλάς;
Έκανα μεταπτυχιακό, δούλεψα και πήγα στο Στρατό στην Ελλάδα της «Επανίδρυσης του Κράτους». Στην Ελλάδα που θεώρησε μαγκιά να κλέβεις το κράτος και να μην πληρώνεις τους φόρους σου. Στην Ελλάδα της νόμιμης προμήθειας. Στην Ελλάδα που ισχυριζόταν ότι «το νόμιμο είναι και ηθικό». Στην Ελλάδα με τους ράθυμους ρυθμούς από την κεφαλή μέχρι τα πόδια του κράτους. Στην Ελλάδα που έπρεπε να τακτοποιήσει «τα δικά μας τα παιδιά» με γαλάζιες συνεντεύξεις. Στην Ελλάδα των ρουσφετολογικών προγραμμάτων stage. Στην Ελλάδα των κουμπάρων και των κολλητών. Για αυτήν την Ελλάδα μου μιλάς;
Απολύθηκα από το Στρατό στην Ελλάδα του Μνημονίου. Στην Ελλάδα που έφτασε στο μη περαιτέρω. Στην Ελλάδα που δανείζεται για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Με την οικονομία στα τάρταρα και την κοινωνία στα κάγκελα. Εξοντωμένη, ταπεινωμένη και στα πρόθυρα κατάρρευσης. Για αυτήν την Ελλάδα μου μιλάς;
Για ποια Ελλάδα μου μιλάς; Γιατί αυτές τις Ελλάδες που έζησα και συνεχίζω να ζω δεν τις θέλω… Εγώ άλλη Ελλάδα θέλω. Την Ελλάδα που με έμαθαν να αγαπώ οι δάσκαλοί μου. Την Ελλάδα που κάποτε ήταν το λίκνο του πολιτισμού. Την Ελλάδα που μαζεύεται τις Κυριακές τα μεσημέρια γύρω από το τραπέζι. Την Ελλάδα που νοιάζεται. Την Ελλάδα που δημιουργεί, που σχεδιάζει, που έχει ανοικτή την αγκαλιά της και προσφέρει το καλύτερο εαυτό της στους ανθρώπους που έρχονται από μακριά για να θαυμάσουν τις ομορφιές της και τον πολιτισμό της, πράγματα που η ίδια τα ξέχασε. Την Ελλάδα του ήλιου, της θάλασσας, της δημιουργίας, της αξιοπρέπειας, της σκληρής δουλειάς. Αν έχεις άλλη Ελλάδα στο μυαλό σου, μη με υπολογίζεις…
Μάνος Πεπονάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.