Επαναγορά ομολόγων: Ανοησία ή σκοπιμότητα;

Διαδικασία που ποτέ δεν προαναγγέλλεται 

  

Γράφει ο  Νίκος Αναγνωστάτος

Μας δουλεύουν οι «φίλοι» και «εταίροι» μας; Δεν είναι δυνατό να είναι τόσο ανόητοι! Ποτέ δεν προαναγγέλλεται η επαναγορά ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά σε χαμηλότερη αξία από το ακέραιο! Το πλέον ύποπτο είναι ότι συνδέθηκε(;) με την εφαρμογή της απόφασης τoυ Eurogroup, δηλαδή με το αν θα μας δώσουν τη δόση ή όχι. Αν είναι δυνατό! Εμείς όμως γιατί το δεχθήκαμε; Δεν θα έπρεπε να αναδείξουμε το οξύμωρο του θέματος; Δεν θα έπρεπε αν επέμεναν, να τους πούμε να πάψουν να μας δουλεύουν; Γιατί περί δουλέματος πρόκειται αν έτσι έχει η απόφαση. Εκτός και αν σιωπηρά έχει συμφωνηθεί η παράκαμψη του όρου αυτού αν δεν επιτευχθεί η επαναγορά. Ας ελπίζουμε πως κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, διότι διαφορετικά άδικα πανηγυρίζαμε και καταστρώναμε πρόγραμμα πληρωμών, ανάπτυξης κ.τ.τ. Αλλά αυτός ο πατριωτισμός που επικαλέστηκε ο κ.Στουρνάρας, τι νόημα είχε αν υπήρχε πλαν Β’;

Η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης θα είναι αν προσδοκούμε ή επιμείνουμε να καλυφθεί η επαναγορά από τις Τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία. Η «πρώτη» πλάνη διότι τα πανηγύρια του PSI την πλήρωσαν κατά 80% οι ελληνικές Τράπεζες και ασφαλιστικά μας ταμεία, δηλαδή το ελληνικό κράτος που χρεώνεται την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών και την κάλυψη των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων και «εσχάτη» θα είναι να την πληρώσουν πάλι οι ίδιοι και στην ουσία το ελληνικό κράτος. Δηλαδή μια τρύπα στο νερό στην κυριολεξία.

Όσο αδύνατη και αν είναι η θέση μας , πάντοτε υπάρχουν όρια στο τι θα μας επιβάλουν να κάνουμε. Όρια αποφυγής ευτελισμού! Για στοιχειώδη αξιοπρέπεια, έρχεται η ώρα του ΟΧΙ! Η ώρα να πούμε , μέχρις εδώ, δεν μπορούμε να πάμε πιο πέρα διότι απλά με αυτούς τους όρους δεν βελτιώνεται ούτε το χρέος ούτε η οικονομία μας και δεν αντιλαμβανόμαστε τον λόγο που μας το ζητάτε. Σε προηγούμενο σημείωμά μας είχαμεπροτείνει για την επαναγορά ομολόγων να πείσουμε τους Έλληνες εφοπλιστές να αναλάβουν αυτή την εθνική αποστολή. Μυστικά και αποφασιστικά, αλλά ποτέ με προαναγγελία. Μόνο έτσι θα μπορούσαμε να επωφεληθούμε από τις χαμηλές τιμές των ομολόγων μας στη δευτερεύουσα αγορά.

Όλο το υπόλοιπο στενό μαρκάρισμα με επιτηρητές, «μπάστακες» ή όπως αλλιώς και αν τους πεις, θα μπορούσε να θεωρηθεί ανεκτό, τουλάχιστο μέχρι να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας και να αποδείξουμε ότι δεν χρειαζόμαστε πλέον έξωθεν βοήθεια. Με μια συνετή και ορθολογική πολιτική και πράξη θα μπορέσουμε να το πετύχουμε.

Ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να αναλογιστούμε και να μας προβληματίσει το άρθρο του Γερμανού δημοσιογράφου Χανς Ούλριχ Γιόργκες, στο περιοδικό ό «Stern», όπου αναφέρεται ότι ο Κινέζος Πρωθυπουργός Wen Jiabao απείλησε τη κ.Μέρκελ χωρίς περιστροφές, κατά την επίσκεψή της στην Κίνα το περασμένο Αύγουστο, να μην θέσουν την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης, άλλως δεν θα κάνουν τίποτε για την σταθεροποίηση του Ευρώ διότι έχουν επιλέξει την Ελλάδα ως την «πύλη της στην Ευρώπη». Και ο δημοσιογράφος σημειώνει ότι «Είναι πολύ πιθανό, ότι στο ευρωπαϊκό πόκερ η Κίνα έδωσε φλος ρουαγιάλ στους Έλληνες. Και αυτοί δεν το έχουν πάρει είδηση ακόμη».

Η εκδοχή αυτή ενέχει τρεις πτυχές προβληματισμού και ενεργειών. Η πρώτη είναι ότι μπορούμε να μην είμαστε τόσο υποτακτικοί στο Eurogroup ή ακόμη να ζητήσουμε την κατάργηση των επαχθών όρων, που δυστυχώς υπάρχουν, και να χρησιμεύσει ως λυδία λίθο για τη γνησιότητα των προθέσεών τους Η δεύτερη να αναπτύξουμε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις μας, τις συναλλαγές μας και μόχλευση των οικονομικών μας σχέσεων με την Κίνα, κάτι που ενδέχεται να εξελιχθεί ακόμη και ως πανάκια επιλύσεως του οικονομικού μας προβλήματος και η τρίτη πτυχή είναι οι αυξημένες πολιτικές μας ευθύνες να φανούμε αντάξιοι συνεργάτες με την Κίνα.

 Έστω και ως υπερβολή και αν είναι αυτή η εκδοχή, αν πράγματι θέλουν να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη, όπως ισχυρίζονται, δεν είναι δυνατό να μας επιβάλουν όρους πλήρους υποδούλωσης, όπως αυτός με την επαναγορά των ομολόγων, όλο το προβλεπόμενο πρωτογενές πλεόνασμα να πηγαίνει κατ’ ευθείαν στον ειδικό λογαριασμό πληρωμής του δανείου, κάτι που σημαίνει ότι ποτέ δεν θα χαλαρώσουν τα εξουθενωτικά μέτρα και όποιος αντέξει, για να μην σχολιάσουμε το αίτημά τους να καταργήσουμε την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, έστω και αν διαψεύστηκε ή το πήραν πίσω.

Να απαιτήσουμε να μας φέρονται ως ειλικρινείς εταίροι, με τον ίδιο τρόπο που θα φερόταν σε μια οικονομικά προβληματική επαρχία τους, όπως επιβάλλεται για ένα κράτος μέλος της Ενωμένης Ευρώπης. Ήδη οι όροι που έχουμε δεχθεί, ξεπερνούν κατά πολύ κάθε λογική και ανθρώπινη διάσταση. Είναι απάνθρωποι και είναι αμφίβολο αν οι Έλληνες  θα τα αντέξουν μέχρι τέλους. Η ελπίδα είναι να χαλαρώσουν ευθύς ως η οικονομία μας πάρει εμπρός και δημιουργηθεί ανάπτυξη και πρωτογενή πλεονάσματα τα οποία δεν θα πηγαίνουν όλα για το δάνειο αλλά το πολύ το 50%, έτσι ώστε με το υπόλοιπο να δοθεί η δυνατότητα στην Κυβέρνηση να ενισχύσει τους αδύνατους, οι οποίοι είναι πλέον ή βέβαιο ότι θα λιμοκτονούν ή θα επιβιώνουν με τα συσσίτια της Εκκλησίας και των Δήμων, με τα νέα αυτά μέτρα τα οποία θα εφαρμόζονται από το επόμενο έτος.

Στο μεταξύ θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οικονομικό μας πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στο Δημόσιο. Από τη στιγμή που τα επιδόματα και η κοινωνική πολιτική σχεδόν καταργήθηκαν, το «τέρας» που καταβροχθίζει τα έσοδα του κράτους, τα οποία προέρχονται κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα, είναι το Δημόσιο με τα golden boys, την σπατάλη που ακόμη δυστυχώς κυριαρχεί και το επί πλέον προσωπικό, το οποίο όλοι φοβούνται να το θίξουν, παραβλέποντας ή αδιαφορώντας για το ενάμιση εκατομμύριο ανέργους του ιδιωτικού τομέα.

Ήρθε επομένως η ώρα, παραβλέποντας κάθε έννοια πολιτικού κόστους, να επικεντρωθούν στη δραστική μείωση των δαπανών του Δημοσίου, έτσι ώστε να καταστεί δυνατή βελτίωση, σε πρώτο στάδιο, των περικοπών στις συντάξεις και των κοινωνικών επιδομάτων. Αυτά που μπορούν να γίνουν αμέσως με τεράστιο οικονομικό όφελος είναι κυρίως τα εξής:

1.- Αρχίζοντας με τους βουλευτές, οι οποίοι καλώς ή κακώς έχουν γίνει στόχος. Με δεδομένο ότι ο ρόλος των βουλευτών έχει περιοριστεί σχεδόν μόνο στην ψήφιση των νομοσχεδίων που φέρνει η Κυβέρνηση, να μειωθεί ο αριθμός τους στους διακόσους. Να καταργηθεί το δικαίωμα μετακλητών υπαλλήλων. Να καταργηθεί η πληρωμή παραστάσεώς τους στις επιτροπές. Να καταργηθεί η προσφορά αυτοκινήτου από τη Βουλή. Ενδέχεται έτσι να αποκατασταθεί το κύρος τους στα όμματα της κοινωνίας.

2.- Να περιοριστεί δραστικά αν όχι η κατάργηση, των συμβούλων των Υπουργών, Υφυπουργών και Γεν. Γραμματέων.

3.- Να καταργηθούν όλες οι ανεξάρτητες Αρχές, των οποίων οι δαπάνες υπερβαίνουν κατά το πολύ οι όποιες υπηρεσίες προσφέρουν. Άλλωστε δεν υπήρχε και μεγάλο πρόβλημα πριν συσταθούν.

4,- Ουδενός ο μισθός να είναι μεγαλύτερος από αυτόν του Προέδρου το Αρείου Πάγου. Κάποτε ίσχυε αλλά ακυρώθηκε με διάφορα τερτίπια, τα οποία πρέπει να καταργηθούν, έτσι ώστε να λειτουργούν προσχηματικά.

5.- Να μειωθεί ακόμη περισσότερο, στο ελάχιστο αναγκαίο η φύλαξη των «στόχων», ξένων προς το Δημόσιο προσώπων, για να ασχοληθούν οι αστυνομικοί με τη δημόσια ασφάλεια, την οποία τελευταίως έχουμε μεγάλη ανάγκη.

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν.

Νίκος Αναγνωστάτος

e-mail: nanagnostatos@gmail.com

http://kostasxan.blogspot.gr