Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017

ΟΙ ΠΡΟΠΑΤΟΡΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΗΤΑΝ Ο ΑΒΡΑΑΜ, Ο ΙΣΑΑΚ ΚΑΙ Ο ΙΑΚΩΒ. ΕΛΛΗΝ ... ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ!



Κάποτε, ο Έλληνας µπορούσε να καυχηθεί: 

«Εγώ είμαι  ο Οδυσσέ­ας, ο γιoς τού Λαέρτη, που όλοι οι άνθρωποι µε µελετάνε για τις πα­νουργίες µου και η δόξα µου έφτασε στον ουρανό.». Οδύσσεια, Ι, 19.



Αυτός ήταν, κάποτε, ο 'Ελληνας, που µε τον πολυµήχανο νού του έγραφε ιστορία. Δεν είχε καµιά ανάγκη να είναι  υµνητής  αλλότριων  κα­τορθωµάτων, ούτε ουραγός και πειθήνιο όργανο αντιµισθίας ...  'Ηταν ο ίδιος δηµιουργός και κυρίαρχος της δικής του ένδοξης πραγµατικό­τητας και κρατούσε την µοίρα του, σταθερά, στα πανάξια χέρια του, επειδή, όπως έλεγε:

«Εγώ πάντας δόλους και µήτιν ύφαινον.». Οδύσ­σεια, Ι, 420.

Αυτά έλεγε κάποτε ο πολυµήχανος και "πολύτροπος" στην σκέψη Οδυσσέας, ο ενδοξότερος και, ίσως, ο αντιπροσωπευτικότερος πρό­γονος τών Ελλήνων .

Τι απέγινε, όµως, όλη αυτή η πολύτροπος νόησις;

Πόσο βαθιά εί­ναι, τελικά, χαµένος µέσα µας αυτός ο πατριάρχης των Ελλήνων Οδυσ­σέας;

Πώς  µπορούµε  να ξεφύγουµε  από την επαιτεία που µάς επιβά­λει η επίµονη πνευµατική µας τύφλωση;

Πώς µπορούµε να ανακτησου­µε την χαρά της διάκρισης και την αναγκαία υπερηφάνεια στην προ­σπάθεια της αξιοπρεπούς επιβίωσης, της ευηµερίας και του πολιτι­σµού;

Τελικά, µετά από πολuχιλιόχρονη ιστορία αγώνων, προσφορών και διακρίσεων, γιατί δεν µπορούµε να ξεφύγουµε απ' την µετριότητα και  την  αφάνεια και την βασανισrική επανάληψη των λαθών µας; Τί µπορεί να µάς βοηθήσει να δούµε, καθαρά, πότε αποτελούµε στόχο θυµατο­ποίησης και πότε, πολλές φορές, µόνοι µας βάλουµε κατά τών ίδιων των ζωτικών µας συµφερόντων;  Υπάρχει, επιτέλους, "κάτι" που µπο­ρεί να µάς απαλλάξει απ' τον ύπουλο παλιµπαιδισµό και να απαντήσει σε όλες αυτές και σε άλλες παρόµοια σηµαντικές, αλλά και τόσο οδυ­νηρές ερωτήσεις;

Ναι, σίγουρα υπάρχει.

Αυτό το αναντικατάστατο «κάτι» είναι η ιερή σπουδή της ιστορίας.

Καλύτερα όμως θα μας τα πει κάποιος άλλος που συνέγραψε αλλά και εκτίμησε βαθύτερα την σωτήρια λειτουργία της ιστορίας. 


Λέει,  λοιπόν,  ο Διόδωρος ο Σικελιώτης: «είναι ωραίο πράγμα να γίνεσαι ικανός να χρησιμοποιείς τα λάθη των άλλων και να διορθώνεις τις δικές σου πλάνες, ώστε να μην είσαι αναγκασμένος απ' την αρχή να αναζητάς τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων, αλλά να ακολουθείς τον δρόμο της επιτυχίας που είναι δοκιμασμένος από το παρελθόν. 
Ο καθένας λοιπόν μπορεί να εκτιμήσει ότι η μελέτη και η αφομοίωση της ιστορίας είναι υπόθεση χρησιμότατη... και ενώ μερικοί άνθρωποι έφτασαν να γίνουν ιδρυτές πόλεων, άλλοι εισηγητές νόμων, άλλοι να προάγουν φιλότιμα τις επιστήμες και τις τέχνες και ενώ η ευημερία είναι πράγματι συνδυασμένη λειτουργία όλων αυτών... τον πρώτο όμως έπαινο πάντων, πρέπει να απονέμουμε στην ιστορία. Γιατί πρέπει να θεωρούμε την ιστορία φρουρό της αρετής, μάρτυρα της μοχθηρίας των φαύλων ανθρώπων και ευεργέτη ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. 
Πρέπει λοιπόν να πιστεύουμε ότι προφήτισσα της αλήθειας
είναι η ιστορία, και τρόπον τινά μητρόπολη της φιλοσοφίας, που μπορεί να επηρεάζει τους ανθρώπους αποφασιστικά προς την καλοκαγαθία... γιατί η ιστορία εγκωμιάζει τους καλούς και απαγγέλλει αμείλικτο «κατηγορώ» στους φαύλους προσφέροντας στους γνώστες της ένα τεράστιο απόθεμα σοφίας.» 


Διόδ. Σικελιώτης. (1ος π.Χ.αι.)


ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Α΄1-2 


Η ιστορία λοιπόν, δεν θα έπρεπε να είναι «κάποιο μάθημα» στα μαθητικά μας χρόνια... είναι η σημαντικότερη και ιερότερη μορφή παιδείας. Οι δε μελετητές και οι διδάσκαλοι της ιστορίας, οι βασικότεροι παράγοντες της παιδείας! 

Η ιστορία είναι το ιδανικότερο απόθεμα δοκιμασμένων λύσεων!

 Η πολυτιμότερη παρακαταθήκη δεδομένων. Η διαχρονική φανέρωση της σχέσης λόγων και έργων. Τα αποτελέσματα των προσπαθειών, προικισμένων ανθρώπων του πνεύματος και μάχιμων ηρώων του πολιτισμού, που αποτελούν την δυναμικότερη σχολή αφύπνισης, και τον αναντικατάστατο οπλοστάσιο, απέναντι στα αιώνια προβλήματά μας. 
Όμως... μπροστά απ' αυτόν τον υπέροχο θησαυρό, τον οποίο θα μπορούσαμε ατέλειωτα να επαινούμε, υπάρχει ένα σχεδόν αξεπέραστο εμπόδιο... στην διαχείριση της πολύτιμης αυτής παρακαταθήκης γνώσεων, επεμβαίνει αποφασιστικά η θρησκεία του κάθε λαού και τόπου! 
Το μεγάλο λοιπόν αυτό απόθεμα της ανθρώπινης εμπειρίας, με τις σοφές και σωτήριες καταγραφές λαθών, σοφών εκτιμήσεων και συμπερασμάτων... τον ανεκτίμητο αυτόν θησαυρό, την ιερή αυτή φλόγα ενίσχυσης των μικρών αντιληπτικών μας δυνάμεων... την φυλάει άγρυπνα (όπως συμβαίνει άλλωστε με όλους τους ανεκτίμητους θησαυρούς) ένας ικανότατος «δράκος», που αποτρέπει αποτελεσματικά την κλοπή της προμηθεϊκής φλόγας, και την ευεργετική χρήση της απ' τους ανίσχυρους, εφήμερους και καταδικασμένους σε ισόβια επαιτεία  «θνητούς» ανθρώπους, αφήνοντας τους σε αξιοθρήνητη παγωνιά και ένδεια, απ' όπου μόνο ο τοπικός «καλός θεός» με το πρόθυμο ιερατείο του (αν ευαρεστηθεί) μπορεί να τους βοηθήσει! 
Έτσι και οι «σωτήρες» μας έχουν τα χέρια τους γεμάτα δουλειά, κι εμείς οι ταλαίπωροι, ποτέ δεν πρόκειται να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει! 
Ναι καλά καταλάβατε.. Η θρησκεία από την φύση και την θέση της, έχει κάθε λόγο να αποτρέπει την σοφία της συνολικής ιστορικής γνώσης. Αποτρέποντας την γνώση της ιστορίας, καταφέρνει να υπάρχει πάντοτε διαθέσιμος χώρος στην λαϊκή φαντασία, για τις δικές της μυθομανίες, ώστε τις θέσεις και τα πανάκριβα εργαλεία του πολύτιμου αγώνα της ζωής μας, να τα καθορίζει και να τα εμπορεύεται με το αζημίωτο η ίδια! 
Μιά λοιπόν απ' τις καταστροφικότερες παρεμβάσεις της θρησκείας στην ζωή μας, είναι η κακοδιαχείριση των αποθεμάτων της ιστορικής σοφίας. Η αναγνώριση της μάλιστα ως τον ηθικό και εθνικό θεματοφύλακα, την αναγορεύει δυστυχώς και σε δικαιωματικό κριτή και διαχειριστή της ιστορικής αλήθειας! 
Αιώνες τώρα, η θρησκεία έχοντας ρίξει επιλεκτικά το τεράστιο «ιερό» βάρος της, σε συγκεκριμένες πράξεις, ιδέες και ανθρώπους, έχει επιτυχώς  «αγιοποιήσει» ένα σύνολο από θρησκευτικούς ήρωες και περιστατικά, ενώ αντιστοίχως κάτω από τις ιδανικές συνθήκες της πάνδημης σχεδόν αποδοχής της, έχει καταφέρει, δαιμονοποιώντας ασταμάτητα, να εκτοπίσει τμήματα ολόκληρα ιστορίας εξωθρησκευτικών ηρώων, δημιουργώντας έτσι, το αποτελεσματικότερο φράγμα-εμπόδιο στην αξιοποίησης της αφυπνιστικής ιστοριογνωσίας. 
Ειδικά στην ελληνική πραγματικότητα, όπου η ιστορία έχει δημιουργήσει τα μεγαλύτερα και πολυτιμότερα αποθέματα ανθρώπινων εμπειριών, η ζημιά απ' την θρησκευτική κηδεμονία ξεπερνά κάθε φαντασία, αφού όχι μόνο ερμηνεύει κατά πως συμφέρει στις ιδέες της την ιστορία των Ελλήνων, αλλά τεράστια τμήματα ιστορίας του πανάρχαιου αυτού λαού, έχουν φυλακιστεί στο έρεβος της αφάνειας, του αναθέματος, και της αιώνιας παρασιώπησης. 
Είναι δε η έλλειψη της ιστορικής αυτογνωσίας τόσο ισχυρή, που ο πάλε ποτέ αυτός ένδοξος και φιλομαθής λαός, παρουσιάζει πια ακραία φαινόμενα ιστορικής αφασίας, μια και κανένα σχεδόν απ' τα σημερινά Ελληνόπουλα δεν γνωρίζει, για φαντάσου, ούτε καν από που προέρχεται το όνομα «Έλλην» που φέρουν! 
Ρωτήσαμε πράγματι ένα μεγάλο αριθμό παιδιών λυκείου, και στην κυριολεξία κανένα απ' αυτά δεν ήξερε ότι αιτία γι' το ένδοξο όνομα τους, είναι κάποιος προγονός και προπάτορας τους, «ο Έλλην»! Ο πρωτότοκος γιος, του προκατακλυσμικού πατριάρχη των Ελλήνων Δευκαλίωνα!

Ο Έλλην αν και (σύμφωνα με τον μύθο) επέζησαν ενός τρομακτικού κατακλυσμού, και με την πατρική κιβωτό διέσωσε μαζί με την οικογένεια του και ένα πλήθος ζώων, παραδόξως ξεχάστηκε εντελώς από τον λαό που αργότερα ανάστησε και μέχρι σήμερα φέρε τ' όνομα του! 
Φυσικά ακόμα και τον κατακλυσμό αυτόν που φέρει το όνομα του προπάτορα των Ελλήνων Δευκαλίωνα, οι Έλληνες ζώντας κάτω απ' τον ζυγό της θρησκοκρατούμενης παιδείας τους, τον αγνοούν επίσης.
Στην λησμονιά όμως δεν πετάχτηκαν μόνο οι συγκεκριμένοι προπάτορες των Ελλήνων. Αλλά και ολόκληρος ο αρχαιοελληνικός θησαυρός. Η σημαντικότερη πνευματική παραγωγή του ανθρώπινου γένους.

Ο πρώτος και καλύτερος πολιτισμός της ανθρωπότητας.

Η πολυτιμότερη παγκοσμίως ιστορική πνευματική παρακαταθήκη, θαμμένη επιμελώς κάτω από αλλεπάλληλα στρώματα θρησκευτικής σπίλωσης, υποτίμησης και διαστροφής, αποκλείσθηκε για μια σειρά αιώνων, απ' την γνώση του Έλληνα. Και για να προλάβουμε μερικούς που έκπληκτοι θα πουν ότι υπερβάλουμε, θέτουμε ξανά την οδυνηρή ερώτηση που νομίζω τα λέει όλα...! 

 
Γιατί κανένα ελληνόπουλο της σημερινής παιδείας δεν γνωρίζει:

«Ότι (από) Δευκαλίωνος και Πύρας Έλλην, εκ του οποίου Ελλάς και Έλληνες» Ελλάνικος 1a,4,F.6a  Σχόλ. Απολλώνιος Ρόδιος 248.7 

Ήταν τόσο δύσκολο να συμπεριληφθεί η παραπάνω φράση, με τα ονόματα των Ελλήνων αυτών προπατόρων στην παιδεία των Ελλήνων; Ή μήπως η θρησκευτική κηδεμονία παραμέρισε κάθε τι ελληνικό, για να εξασφαλισθεί ζωτικός χώρος για τους θρησκευτικούς ξενόφερτους ήρωες και αλλοεθνείς σφετεριστές προγόνους; 


Τι είναι επιτέλους η θρησκεία; Εχθρός της ιστορίας του τόπου και αυθαίρετος δυνάστης της ιστορικής μνήμης;

 
Ας εμβαθύνουμε λοιπόν λίγο στα παράξενα δεδομένα της θρησκείας. 
Γενικότερα γύρω από την έννοια της λέξεως «θρησκεία» στην ελληνική αρχαιότητα, και στη λέξη «θρησκεύει»
 «θρησκεύει: θεοσεβεί, τους θεούς υπηρετεί». Σουΐδας,   το λεξικό του Σουΐδα αναφέρει τα εξής ενδιαφέροντα: «λέγεται ότι ο Ορφέας ο Θράκας πρώτος τεχνολόγησε (τακτοποίησε) τα των Ελλήνων μυστήρια και τις τιμές προς τον θεόν θρησκεύειν ονόμασε, ως Θρακίας (δηλαδή θρακικής) ούσης είναι της ευρέσεως ή από του θεόν δερκεύειν, δερκεύειν =κατανοώ, εξ' ου και «οξυδέρκεια». Οράν: εκ του ορώ= βλέπω.   ο εστίν οράν (ορώ =βλέπω)» Σουΐδας. Ο Ησύχιος ο λεξικογράφος το αποδίδει πιο κοφτά: «Θρησκώ = νοώ»!!!
Τα λεξικά αυτά, αρχαιότερα απ' τα σημερινά,



(Το λεξικό του Σουΐδα είναι του 1150 μ.Χ. ενώ του Αλεξανδρέα γραμματικού Ησύχιου, είναι μόνο του 5ου μ.Χ. αιώνα! Όπως εξηγεί ο ίδιος ο Ησύχιος στο έργο του συμπεριέλαβε και προγενέστερους λεξικογράφους όπως Αππίων, Ηλιόδωρος, Αρίσταρχος, καθώς και τμήμα απ' το εκπληκτικό έργο «ΠΡΟΣ ΠΕΡΙΕΡΓΟΠΕΝΗΤΑΣ»  του εγκυκλοπαιδιστή Διογενιανού).

 πολύ κοντύτερα στην αρχική χρήση των συγκεκριμένων λέξεων, κατακράτησαν πιθανότατα ορθότερα την καταγωγή και την ουσία της λέξεως θρησκεία. Η λέξη λοιπόν «θρησκεία» κατά την εκδοχή αυτή, είναι Ορφεο-θρακικής, δηλαδή «ολύμπιας»,  (Περί της καταγωγής του Ορφέως από τα ολύμπια Λίβηθρα ομιλεί ο Παυσανίας: «εν τω Ολύμπω, πόλις οικοίτο Λίβηθρα... (εκεί) είναι το του Ορφέως μνήμα» ΒΟΙΩΤΙΚΑ 30.9), προελεύσεως, και δείχνει ότι η τότε θρησκεία των Ελλήνων, ξεκίνησε για τον πολύ συγκεκριμένο αυτόν λόγο! Για να καλύψει τις ανάγκες της κατα-νόησης του κόσμου μας, και όχι να δώσει λόγους επαγγελματικής ύπαρξης σε αυτόκλητους  «σωτήρες» και στους ατέλειωτους αμειβόμενους θεϊκούς μεσάζοντες. 


Η προσπάθεια λοιπόν του Έλληνος ανθρώπου να δέρκει, δηλαδή να βλέπει, να παρατηρεί, να κοιτάζει, να αντιλαμβάνεται, να διακρίνει τα θεϊκά πράγματα που τον περιστοιχίζουν, και να αποδίδει σ' αυτά της πρέπουσες τιμές, ονομάστηκε απ' τον ίδιο τον αρχιερέα και προπάτορα των Ελλήνων τον Ορφέα: θρακία ή θρησκεία! 


Ο Μεσογειακός λοιπόν άνθρωπος ήθελε να «δει», να καταλάβει, να κατανοήσει τον κόσμο και τις δυνάμεις που ορίζουν την μοίρα του. Η θρακική αυτή διευθέτηση, έδινε με ιεροπρέπεια σε όλους τους εραστές της παρατήρησης, την ευκαιρία να πλησιάσουν κάθε τι που τόσο οδυνηρά ξέφευγε απ' την ορμή της ολοζώντανης νοημοσύνης του. 
Έτσι γεννήθηκε για τον Έλληνα η ιερή γνώση. Έτσι γεννήθηκαν οι ιερές αφετηρίες εξερεύνησης για την θεραπεία της παντοειδούς άγνοιας. Σαν δώρα των σοφών και φιλεύσεβων ανθρώπων, στους φιλόθεους εξερευνητές της κατανόησης. 
Τα πράγματα όμως με την «θρησκεία», δυστυχώς δεν έμειναν στην αρχαιοελληνική αυτή βάση, της παντοειδούς αναζήτησης γνώσεων. Έχουμε διανύσει συντροφιά με την θρησκευτικότητά μας ατελείωτους χρόνους. Η καταγεγραμμένη ιστορία, έχει πλέον κάτι περισσότερο από σοβαρές αντιρρήσεις, για τον αγαθό ρόλο της θρησκείας στη ζωή μας. 
Σήμερα δεν είναι καθόλου λίγοι, εκείνοι που χωρίς περιστροφές και με σοβαρά επιχειρήματα, θεωρούν την θρησκεία την ισχυρότερη τροχοπέδη στην διανοητική ανόρθωση των λαών. Ειδικότερα για την ελληνική ιστορική πραγματικότητα, η θρησκεία φαίνεται πως υπήρξε κάτι περισσότερο από απλή τροχοπέδη. 
Δεν χρειάζεται περισσότερο από μια εξεταστική μάτια στα ιστοριοθρησκευτικά δεδομένα των Ελλήνων, για να διαπιστώσει και ο πλέον ανυποψίαστος, ότι απ' την εποχή που με πρωτοβουλίες της σημερινής του θρησκείας, τα βασικότερα ιστορικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων παραμερίστηκαν, και σταμάτησε κάθε παραγωγή του πλουσιότατου και ποικιλόμορφου ιαματικού πολιτισμού τους.
Κάθε κομμάτι εκείνου του ολοζώντανου ελληνισμού, ήταν οργανικά δεμένο με την συλλογική ή ατομική παραγωγή πολιτισμού.

Οι ναοί, τα θέατρα, οι σχολές, οι βιβλιοθήκες ακόμα οι αγορές, τα βουλευτήρια γυμναστήρια και οι στοές ήταν όλα ένα αδιαίρετο πολιτισμικό σύνολο! 
Σήμερα λοιπόν, μετά την παρέλευση τόσων αιώνων, ανεξάρτητα απ' τις όποιες ενστάσεις και διαφωνίες μπορεί να έχει και ο πιο προκατειλημμένος εκτιμητής του αρχαιοελληνικού κόσμου, ένα παραμένει παγκοσμίως παραδεκτό: η παραγωγή του αυτόφωτου αλλά και σύνθετου ιαματικού πολιτισμού των αρχαίων Ελλήνων, ξεπέρασε σε λαμπρότητα, απόδοση και ποιότητα, κάθε άλλη φιλότιμη ή φιλόδοξη πρόταση ζωής.
Τι συνέβη όμως, και σήμερα η πάλε ποτέ χώρα των παντοειδών ερωτήσεων, με τους μέγιστους ήρωες πολιτισμού και τους λαμπρότερους προγόνους παγκοσμίως, βρίσκεται παθιασμένα σφιχταγκαλιασμένη με τις προσωπικότητες της θρησκευτικής ιστορίας ενός αλλού λαού. 
Γιατί όλοι οι Έλληνες, από μικρού έως μεγάλου, διδάχθηκαν και γνωρίζουν τους εβραιο-πατριάρχες της Παλαιάς Διαθήκης όπως... Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, αλλά αγνοούν ολότελα τα ονόματα την ύπαρξη και την ιστορία, ακόμα και των βασικών ελληνο-προγονικών τους ονομάτων;

Γιατί ακόμα και η τελευταία ηλικιωμένη Ελληνίδα, είναι σε θέση με ανυπόκριτη ευλάβεια να επικαλείται σχεδόν καθημερινά, τα πολλά υποσχόμενα ονόματα ηρώων της αρχαιο-εβραϊκής ιστορίας, (όπως τους πασίγνωστους «κόλπους του Αβραάμ»), δεν έχει όμως ξανακούσει τίποτε, ούτε για την ανεπανάληπτη ιστορία, ούτε καν το όνομα... του Προμηθέα! 
Ο θυσιαστικότερος και πλέον φιλάνθρωπος αυτός Τιτάνας, κατά μιαν τουλάχιστον εκδοχή, είναι πατέρας του Δευκαλίωνα, άρα παππούς του Έλληνα, άρα και προπάππους των Ελλήνων! Κι όμως, το όνομα του μαχητικότερου αλλά και πολύπαθου, σταυρωμένου για την ανθρωπότητα αυτού Τιτάνα, παραμένει μαζί με τις υπόλοιπες, άπειρες υπέροχες προγονικές ιστορίες, στο παγερό έρεβος της αχρήστευσης και του θρησκευτικού αναθεματισμού! 


Γιατί όλοι οι Έλληνες από μικρού έως μεγάλου γνωρίζουν τον Νώε, αλλά αγνοούν τον Δευκαλίωνα, ξέρουν τον Αβραάμ αλλά δεν έχουν ακούσει ποτέ για τον Έλληνα;


Μήπως λοιπόν οι προσωπικότητες της Παλαιάς Διαθήκης, ήταν απίστευτα σημαντικότερες και συντριπτικά ανώτερες των αρχαιοελληνικών, ώστε δικαιολογημένα οι ήρωες της δικής μας πατρογονικής ιστορίας παραμερίστηκαν στην λήθη και την απαξίωση; 
Μήπως οι Βιβλικές ιστορίες, έχουν τέτοια ποιοτικά μηνύματα, ώστε δικαιολογείται έτσι η ανταλλαγή αυτή, και ο συστηματικός αφανισμός των συχνά πανομοιότυπων αλλά και πληρέστερων Ελληνικών ιστοριών; 
Ήταν πραγματικά σοφή, ή έστω συμφέρουσα και δικαιολογημένη η αντικατάσταση των Ελληνικών ιδεών και ηρώων, από τις αντίστοιχες εβραιοβιβλικές προσωπικότητες και τις ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης;

 Ή μήπως όλη αυτή η συστηματική αντικατάσταση είναι επίτευγμα μιας πνευματικής ιδεολογικο-θρησκευτικής κατοχής, που οι Έλληνες εν άγνοια τους πλέον βιώνουν εδώ και πολλές εκατονταετίες; 


ΠΟΙΑ  ΕΙΝΑΙ  Η  ΟΡΣΗΙΔΑ;

(ΠΟΙΑ  ΕΙΝΑΙ  Η  ΣΑΡΡΑ;)


 Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε Έλληνα, οποιουδήποτε μορφωτικού επιπέδου, οπουδήποτε στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, ποια είναι η Σάρρα;... αναμφίβολα θα πάρετε έναν τεράστιο αριθμό ικανοποιητικών απαντήσεων.

Αν όμως ρωτήσετε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, του πλέον υψηλού μορφωτικού επιπέδου, από δασκάλους μέχρι ακαδημαϊκούς, ποια είναι η Ορσηίδα; (η έρευνα αυτή έγινε τα τελευταία δυο χρόνια από τον ίδιο  τον  Μ.  Καλόπουλο  σε εκτεταμένο δείγμα)... θα πάρετε όλες της απίθανες απαντήσεις -εκτός απ την πραγματική- ότι η Ορσηίδα ...; είναι η Προμήτηρα των Ελλήνων!

 Αυτή η θλιβερή, καθολική άγνοια των προγόνων μας, είναι και η καλύτερη απόδειξη της απόλυτης ιστορικής αφασίας των Eλλήνων!  Όχι μόνο δεν ξέρουν ότι έχουν προπάτορά τους τον Έλληνα, τον γιο του Δευκαλίωνα, αλλά ούτε και οι πλέον μορφωμένοι Έλληνες δεν γνωρίζουν, ότι η σύζυγός του Ορσηίδα, είναι η ιστορική μητέρα των Ελλήνων!

 Μάλιστα για τις ανάγκες αυτού του άρθρου, μάταια προσπάθησα να βρω στο διαδίκτυο έστω και μια εικόνα της μυθικής αυτής μητέρας των Ελλήνων! Αναγκάστηκα λοιπόν, να επισκεφθώ το μόνο μέρος που (ξεναγούμενος μόλις προ καιρού συνειδητοποίησα και ο ίδιος την μεγάλη αυτή έλλειψη), τον "Ναό των Ελλήνων" στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, κατασκευασμένο (προ δεκαετίας) από τον υπεραθλητή (παγκοσμίου αναγνώρισης) μαραθωνοδρόμο Αριστοτέλη Κακογεωργίου.

  Στο προαύλιο αυτού του "Ναού των Ελλήνων", υπάρχει το μοναδικό πανελλαδικά μαρμάρινο σύμπλεγμα (ανδριάντας) της ολότελα άγνωστης μητέρας των Ελλήνων, που στην ιερή αγκαλιά της, κρατά τρυφερά τα παιδιά της Δώρο, Ξούθο, Αίολο, απ' τους οποίους προήλθαν οι βασικές φυλές των Ελλήνων!

 Μια άλλη δε παλαιότερη και συγκλονιστικότερη απόδειξη του ανελέητου διωγμού των προγόνων μας, προέρχεται κατ' ευθείαν από την Ελληνική Γραμματεία.

Στο ΤLG (Θησαυρός Ελληνικής Γλώσσας) που περιλαμβάνει ένα σύνολο 8.000 βιβλίων και καλύπτει 2.500 χρόνων καταχωρημένη Ελληνική Γραμματεία, το όνομα αυτής της σημαντικής γυναίκας ...; υπάρχει μια και μοναδική φορά! Κάτι που έμμεσα αλλά απολύτως ξεκάθαρα δηλώνει, τον ασύλληπτο βαθμό κατακρεούργησης της Ελληνικής Γραμματείας, μια και "κάποιοι" φρόντισαν: «μηδέ η μνήμη αυτών να απομείνει» έτσι, μόνο το 1-2% έφτασε  μέχρι σε μας!

 Ναι, μόνο μια και μοναδική φορά διασώζεται το όνομα της γλυκύτατης μητέρας των Ελλήνων, και βρίσκεται στον Απολλόδωρο 1.49, όπου διαβάζουμε:

 «Ο Δευκαλίων είχε από την Πύρρα τρία παιδιά, εκ των οποίων ο πρώτος ήταν ο Έλλην που γιος του Δια έλεγαν πως είναι. Δεύτερος δε ήταν ο Αμφικτύων, που βασίλευσε στην Αττική μετά τον Κραναό. Τρίτο δε παιδί ήταν μια κόρη η Πρωτογένεια. Από δε τον Έλληνα και την νύμφη Ορσηίδα εγεννήθη ο Δώρος, Ο Ξούθος και ο Αίολος. Ο ίδιος δε ο Έλληνας, αυτούς που πρωτύτερα ωνομάζοντο Γραικοί, Έλληνες τους ωνόμασε, εμοίρασε δε την χώρα στα παιδιά του, και ο μεν Ξούθος επήρε την Πελοπόννησο και από την κόρη του Ερεχθέως γέννησε τον Αχαιό και τον Ίωνα, από τους οποίους ωνομάσθηκαν οι Αχαιοί και Ίωνες. Ο δε Δώρος έλαβε την έξω της Πελοποννήσου χώραν και τους κατοίκους της ωνόμασε από τον εαυτό του Δωριείς. Ο δε Αίολος που ήταν βασιλεύς στα μέρη της Θεσσαλίας, ωνόμασε τους κατοίκους της Αιολείς». Απολλόδωρου Μυθολογία 1.49.5-13.

 Σκεφτείτε, πως αν αυτή η μια και μοναδική αναφορά που υπάρχει σε ολόκληρη την Ελληνική Γραμματεία, είχε την τύχη των υπόλοιπων Ελληνικών κειμένων, σίγουρα το όνομα αυτής της παν-ελλαδικής μητέρας... θα είχε χαθεί για πάντα!

 Παρεμπιπτόντως, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και η γενεαλογία της αδελφής του Έλληνα Πρωτογένειας για την οποία διαβάζουμε:  «Μετά τον κατακλυσμό (του Δευκαλίωνος) αρχομένων ήδη των αγώνων ...; ο Αέθλιος ο πατέρας του Ενδυμίωνος, επιμελήθη (την σύσταση) των Ολυμπιακών αγώνων, από τον όποιο (Αέθλιο) αθλήματα και αθλητές πήραν το όνομά τους»! Etymologicum Genuinum alpha.138.3 & Etymologicum Magnum 25.37. 

 Τελικά, η αλήθεια της ελληνικής δήλωσης: «αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψις» είναι αδιαμφισβήτητη. Δυστυχώς για μας αληθεύει εξίσου, πως η σοφή αυτή δήλωση αντικαταστάθηκε από την ανατρεπτική εβραιο-χριστιανική δήλωση: «αρχή σοφίας, φόβος Γιαχβέ»
 Κάποτε έγραψα πως: «όπου λείπουν λέξεις, λείπουν σκέψεις». Εδώ προφανώς αληθεύει απολύτως, πως: «όπου λείπουν πατρώα ονόματα λείπουν και πατρώα φρονήματα»!  

 Ποια καλύτερη απόδειξη λοιπόν θέλετε για την ιουδαιο-χριστιανική λαίλαπα ...; όταν ολόκληρος ο ελληνικός λαός, γνωρίζει και τιμά ως δικούς του, τους αναρίθμητους προγόνους των Εβραίων, αλλά αγνοεί παντελώς τα όνομα των δικών του προπατόρων;

Τα  δύο  παραπάνω  άρθρα  είναι  του  κ.  Μ.  Καλόπουλου

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΛΕΞΗ "ΕΛΛΗΝΑΣ";

  ΛΑΜΠΡΟΣ,  ΑΥΤΟΣ  ΠΟΥ  ΦΩΤΙΖΕΙ;)


Δύο  άρθρα.

Α.

Ετυμολογία του ονόματος «Ελλάς - Έλληνες» 

Α. Κρασανάκη,

«ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»


Η ονομασία «Έλληνες», σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία (Απολλόδωρος, Ησίοδος Ηοίαι 1-6, κ.α.), προέκυψε από τον γενάρχη και βασιλιά Έλληνα, αδελφό του Γραικού, του Μακηδόνα και του Μάγνη, παιδιών του Δία και της Πανδώρας, κόρης του Δευκαλίωνα και της Πύρρας.

Το όνομα «Έλληνες» είναι εμφανές ότι είναι επίθετο που πράγματι έχει προέλθει από τον πληθυντικό αριθμό του ονόματος «ο Έλλην» και κείνο από τα θέμα της λέξης Ελλάς ή Ελλάδα. Σωστότερα το εθνικό επίθετο «ο Έλλην, η Ελληνίς» είναι υποκοριστικό του αρχαίου ελληνικού επιθέτου «ελλάνιος, α, ο ή ιωνικά ελλήνιος, α, ο», απ’ όπου και τα: «Ελλήνιον» (= ονομαστό ιερό της αρχαιότητας στην Αίγυπτο, Ηρόδοτος Β 178), ελλάνιος (Δίας), Ιερό ελλανίου Διός, «Διός και Αθηνάς Ελλανίας», Πανελλήνιον, πανελλήνια νίκη, Ελλάνικος (= όνομα πολύ αρχαίου συγγραφέα) κ.α.

Το όνομα «Ελλάς» – απ’ όπου και τα επίθετα: ελλάν(ιος, α, ο) – Έλλην > ελληνικός, Ελλάδιος ή Ελλαδικός, ή, ό, ελλανοδίκες κ.α. – είναι ουσιαστικό που προέρχεται από τη σύνθεση των θεμάτων των λέξεων «εος, α, ο (= ο, η, ο δικός, ή, ό μας, ο, η, ο αυτός, ή, ό, ο, η, το ίδιος, α, ο κ.α.) και «λαός» = στη σύνθεση «-λεώ- ή –λη-» (πρβ. λεωφόρος, βασιλέας, Βασίλης κ.α.) και κάτι όπως οι λέξεις: ε- δικός μας, ε-ορτή, Ε-ορδαία κ.α. Δηλαδή Ελλάς – Έλληνες = ο δικός μας λαός, οι δικοί μας, οι ίδιοι άνθρωποι με μας.

Κάτι που γίνεται εμφανέστατο, αν αφαιρέσουμε τα προσφύματα δ και ν από τις λέξεις Ελλα(δ)ικος και Ελλα(ν)ικος = ελ + λα(δ)ικός ή λα(ν)ικος = λαϊκός, λαός. Παράβαλε και την υπόλοιπη οικογένεια των λέξεων: λαός, λαϊκός, βασί-λειο, βασι-λέας ή βασιλεύς, παν-λαός > Παλλάς, Παλλάδιον, παν-λαική > παλλαϊκή, χαρά + λαός = Χαρίλαος ή Χαρίλλος (= ο Σπαρτιάτης βασιλιάς που αντέγραψε τους μινωικούς νόμους), Αχαιών + λαός = Αχιλλέας … Τα δυο λλ στις λέξεις Παλλάς, Ελλάς, Χαρίλλος κ.τ.λ. μπαίνουν, για να δείξουμε ότι έχουμε σύνθετη λέξη με τη λέξη –λαός.

Η λέξη «λαός» στον Όμηρο σημαίνει το ενόργανο σώμα (ο στρατός ή το βασίλειο = το σώμα που έχει λαλιά ) και έχει τονικό παρώνυμο (δηλαδή είναι λέξη που έχει δύο έννοιες οι οποίες διακρινόμενες τονικά, κάτι όπως και οι: πότε- ποτέ, θέα-θεά, γέρος- γερός, θέρμος - θερμός κ.α.) τη λέξη «λάος ή λάας -λάς», που σημαίνει το ανόργανο σώμα, οι πέτρες εξ ου και λατομείο, λατόμος, λάιτος ή ληιτος > λίθος κ.α. Παράβαλε και το μύθο της Ιλιάδας που λέει: «λαούς δε λάας ποίησε Κρονίων» που σημαίνει ο χρόνος ποίησε (κύησε, μετέβαλε) την ανόργανη ύλη, τους λάας –λας ή λάιτους-ληιτους > λί - θους σε οργανική, ανθρώπους, ζωή.

Παράβαλε ομοίως το μύθο που λέει ότι ο Προμηθέας έπλασε από πηλό (γη + ύδωρ) τους ανθρώπους και στη συνέχεια έβαλε μέσα τους τη θεία φλόγα που έκλεψε από τους θεούς μέσα σε καλάμι (εννοείται η φωτιά, ο πυρετός, η φλόγα που καίει μέσα στις φλέβες των ανθρώπων). Επομένως, κατά τη θρησκευτική ερμηνεία, Έλληνες» = οι της ίδιας ύλης, του ίδιου πηλού ή ύλης όντα.

Παράβαλε ομοίως το μύθο που λέει, σύμφωνα με τον Απολλόδωρο, ότι ο Δευκαλίων και η Πύρρα ρίχνοντας πίσω τους «λάας» (λίθους, ανόργανα όντα) γινόταν «λαός» (άνθρωποι, οργανικά όντα), οι Έλληνες.

Σημειώνεται ότι:
1) «Ελλάνιοι» ή «ελλανόδικος επιτροπή» λέγονται όλοι οι κοινοί λειτουργοί, καθώς και οι μόνιμοι εκπρόσωποι που κατοικούσαν στην Ολυμπία, για να επιμελούνται τα των Ολυμπιακών αγώνων, των αγώνων μόνο των Ελλάνων ή Ελλήνων. «Ελλανοδίκες» ή «Ελληνοδίκες» (Ηρόδοτος Ε 22) λέγονταν οι κριτές στους Ολυμπιακούς αγώνες, καθώς και οι δικαστές που δίκαζαν αμφικτιονικές ή συμμαχικές διαφορές. «Ελληνοταμίαι» λέγονταν οι εισπράκτορες των εισφορών για τον κατά τον Περσών πόλεμο. Συνεπώς το όνομα Έλλην(ας) προέρχεται από το Ελλάς > Ελλάν(ιος) – Έλλην > Έλληνας. Παράβαλε επίσης ότι η λέξη λαός, απ’ όπου το Ελλάς, λέγεται και «λαός, λεώς, ληός».

2) Ο Ησίοδος αναφέρει επίσης ότι «Οι Λέλεγες κατοικούσαν στην απότομη Πήδασο, κοντά στην Σατνιόεντα με βασιλιά τους τον Άλτη και πατέρα της Λαοθόης», καθώς και ότι: «ο Λοκρός έγινε αρχηγός του λαού των Λελέγων, αυτός που κάποτε ο Δίας που έχει άφθαρτη σοφία, διαλεγμένες πέτρες από τη γη έδωσε στο Δευκαλίωνα (Ησίοδος, Απόσπασμα 63 = στίχος 234 και απόσπασμα 102). Επομένως ο Ησίοδος – Ελληνική μυθολογία ετυμολογεί τα ονόματα «Λαο-θόη», Έλληνες και «Λέλεγες» από το λαλώ - λέω (= ομιλώ ή κινούμαι κ.α.), απ’ όπου και το θέμα λα - των λέξεων λαός ή λεώς (το ομιλούν - κινούν, το ενόργανο σώμα), αλλά και το συν- λαλώ > συλλαλητήριο, συν-λά(ν)ιος > συλλανιος, εν-λάνιος > ελλάνιος - Ελλάς, παν- λάνιος – Παλλάς κ.α.

3) Μερικοί (Wilamowitz κ.α.) λένε ότι ο Αριστοτέλης αναφέρει ή υπονοεί ότι το όνομα Ελλάς και Έλληνες προήλθε από το όνομα «Σελλοί > σ Έλληνες > Έλληνες». Ωστόσο αυτό δεν είναι αληθές, γιατί αφενός ο Αριστοτέλης αναφέρει απλώς και μόνο ότι στη Δωδώνη και τον Αχελώο, δηλαδή το μέρος όπου κατοικούσαν οι Σελλοί, μετά από τον κατακλυσμό οι καλούμενοι Γραικοί μετονομάστηκαν σε Έλληνες και αφετέρου αν είχε γίνει κάτι τέτοιο θα το ανάφερε και άλλη πηγή. Παράβαλε ομοίως ότι ο Όμηρος στην Ιλιάδα (Π΄ 233 -235) λέει ότι στη Δωδώνη διαμένουν οι Σελλοί, χωρίς όμως να τους ονομάζει «Έλληνες» ή να ονομάζει «Ελλάδα» μόνο τη χώρα τους: «Ζευ, άνα Δωδωναίε, Πελασγικέ, τηλόθι ναίων, Δωδώνης μεδέν δυσχειμέρου' αμφί δε Σελλοί σοι ναίουσ' υποφήται ανιπτόποδες χαιμαιεύναι» = «Δία βασιλιά Δωδωναίε, Πελασγικέ, που κάθεσαι μακριά και προστατεύεις τη Δωδώνη με το βαρύ χειμώνα, γύρω δε οι Σελλοί κατοικούν, οι ερμηνευτείς των χρησμών σου που κοιμούνται κατά γης και έχουν άνιπτα πόδια». (Όμηρος Ιλιάδα Π΄ 233 -235).

4) Λογικά το όνομα Ελλάς δεν έχει προέλθει από το όνομα Έλλην, γιατί τότε έπρεπε να λέγεται Ελληνία. Πρέπει να έγινε το αντίθετο, δηλαδή προέκυψε από το Ελλάς, Ελλάδος > Ελλά-(ν)ιος - Ελλήιος > Έλλην, αντί Ελλα(-δ)-ικός.




Β.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΛΕΞΗ "ΕΛΛΗΝΑΣ";

 Άρθρο  της  κ.  Ειρήνης Μαραγκόζη


Το πλήρες κείμενο του παρακάτω θέματος το δημοσίευσα στο περιοδικό «Μυστική Ελλάδα», τεύχος 5ο (Δεκέμβριος 2004).  Ειρήνη Μαραγκόζη.


Μια από τις πλέον οικείες λέξεις, που χρησιμοποιείται καθημερινά για να χαρακτηρίσει τους περισσότερους από εμάς, είναι η λέξη «Έλληνας». Αφού η λέξη αυτή είναι η «ταυτότητά» μας, θα περίμενε κανείς να έχει εξερευνηθεί πλήρως και να είναι εύκολο σε κάθε Έλληνα να χορτάσει την περιέργειά του για την περιγραφή του εαυτού του, ανακαλύπτοντας με ευκολία τα κρυμμένα μυστικά αυτής της λέξης.

Κι όμως, δεν είναι έτσι. Η λέξη «Έλληνας», όπως και η λέξη «Ελλάδα», είναι γεμάτες μυστήριο, γεμάτες άγνωστη ιστορία, γεμάτες ιστορικές αναταραχές. Η λέξη «Έλληνας» έχει χαρακτηρίσει τόσο μεταβαλλόμενες, διαφορετικές και ανομοιογενείς ομάδες ανθρώπων στη διάρκεια της Ιστορίας, που είναι πολύ δύσκολο σήμερα να αποφασίσουμε σε ποια ακριβώς ομάδα ανθρώπων αναφέρεται.

Ποιοι είναι οι Έλληνες λοιπόν;

Και γιατί ονομάζονται έτσι;


Πολλές είναι οι απόψεις που έχουν προταθεί κατά καιρούς για την προέλευση του εθνικού ονόματός μας. Διάφοροι μελετητές συσχετίζουν τους «Έλληνες» με τους «Σελλούς», λέγοντας ότι και οι δυο λέξεις παράγονται από τη ρίζα Σελ* (μερικές φορές το αρχικό Σ μιας λέξης τρέπεται στην αρχαία ελληνική σε δασεία, και πράγματι «Έλλην», «Ελλάς», είναι λέξεις δασυνόμενες). Οι Σελλοί ή Ελλοί ήταν οι κάτοικοι της αρχαίας Δωδώνης του Ολύμπου, θεωρούνταν εκφραστές της θείας βούλησης και ήταν υποχρεωμένοι να ζουν ασκητικά. Βέβαια, ο λεξικογράφος του 5ου μ.Χ. αιώνα Ησύχιος δεν έχει και την πιο κολακευτική γνώμη για τους Σελλούς. Τους χαρακτηρίζει «ρυπαρούς», επειδή δεν έπλεναν τα πόδια τους και σχεδόν «βάρβαρους», αφού κοιμόντουσαν στο έδαφος.

Άλλοι, πάλι, βρίσκουν μέσα στη λέξη «Ελλάς» και τη ρίζα Σελ* και τη λέξη «λάας». Η ρίζα Σελ* λένε ότι υποδηλώνει το φως, το λαμπερό, και από εδώ παράγονται οι λέξεις Σελήνη, Σέλας. Όσο για τη λέξη «λάας», αυτή σημαίνει στα ομηρικά Ελληνικά λίθος, πέτρα. Μπορούμε λοιπόν να σκεφτούμε ότι αν η λέξη «Ελλάς» προέρχεται από το συσχετισμό της ρίζας Σελ* και της λέξης «λάας», τότε σημαίνει λαμπερή πέτρα… και οι «Έλληνες» είναι οι κάτοικοι της λαμπερής πέτρας. Βέβαια, σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα, η ρίζα Σελ* σχετίζεται με αντίστοιχη ιλλυρική ρίζα με τη σημασία τού ιερουργός. Επομένως «Έλληνες» μπορεί να είναι οι κάτοικοι της ιερής πέτρας.

Ο Γερμανός κλασικός φιλόλογος Ούλριχ φον Βιλαμόβιτς σχετίζει τη λέξη «Έλλην» με τις λέξεις «ψελίζω» (= με δυσκολία αρθρώνω τις λέξεις), «σελλίζω», «έλλοψ» (= άφθογγος, επίθετο που συχνά χαρακτηρίζει τα ψάρια στα Αρχαία Ελληνικά). Οπότε θεωρεί ότι «Έλληνες» είναι αυτοί που μιλάνε μια γλώσσα που είναι δύσκολο να την καταλάβεις. Βέβαια, ο Γερμανός φιλόλογος μάλλον δεν σκέφτηκε ότι είναι κάπως παράλογο οι ίδιοι οι Έλληνες να χαρακτηρίζουν τη γλώσσα που μιλούν «δύσκολη να την καταλάβεις»! Αλλά, όπως και να το κάνουμε, στον δυτικό κόσμο υπάρχει η έκφραση «these are Greek to me»…

Άλλοι σχετίζουν τους Έλληνες με τη λέξη «έλλα» που σημαίνει «καθέδρα», οπότε Έλληνες είναι οι «αυτόχθονες» και άλλοι υποστηρίζουν ότι «Έλληνες» είναι αυτοί που κατέβηκαν από τον Βορρά.

Εδώ πρέπει να προσθέσουμε ότι στον πελασγικό κόσμο, που προηγείται ιστορικά όλων αυτών των αναλύσεων, η ρίζα Ελλ- εκφράζει την έννοια του υψηλού. Οπότε όλες οι προηγούμενες αναλύσεις ίσως να μην είναι και τόσο ακριβείς…


Για άλλους ανθρώπους η βαθύτερη γνώση του κόσμου δεν βρίσκεται στις ετυμολογίες των λέξεων, αλλά πολύ περισσότερο στους μύθους. Ας παρακολουθήσουμε, λοιπόν, τη μυθολογική ιστορία του Έλληνα:

Κάποτε οι άνθρωποι το παράκαναν με την αλαζονεία και την υβριστική στάση τους απέναντι στο Θείο. Έτσι, ο καλός πατέρας Δίας αποφάσισε να μας τιμωρήσει λιγάκι μήπως και βάλουμε μυαλό. Όπως φαίνεται, συνεννοήθηκε με τον Γιαχβέ, τον Σίβα και τους απανταχού θεούς τέλος πάντων, και κατέληξαν στη δημιουργία ενός μεγάλου κατακλυσμού που πράγματι πρέπει κάποτε να χτύπησε την ανθρωπότητα. (Φαντάζομαι όλους αυτούς τους θεούς να παρακολουθούν μαζί τον πνιγμό εκατομμυρίων από τα ανώτερα δημιουργήματά τους – θα ήταν σίγουρα ένα θέαμα μοναδικό, κάτι σαν τον τελικό κάποιου αγωνίσματος…)

Οι μόνοι που σώθηκαν στον Ελλαδικό χώρο ήταν ένα ζευγάρι, προορισμένο να συνεχίσει τη διαιώνιση του είδους μας, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα. Ανάλογοι διαιωνιστές του ανθρώπου ορίστηκαν και από τους άλλους κυρίαρχους-θεούς στις δικές τους σφαίρες επιρροής…

Η Πύρρα ήταν κόρη του Επιμηθέα και της Πανδώρας, ενώ ο Δευκαλίωνας ήταν γιος του Τιτάνα Προμηθέα και αδελφός του Άτλαντα, του Επιμηθέα και του Μενοίτιου. Το υπερτυχερό ζεύγος σώθηκε από τον κατακλυσμό γιατί κλείστηκαν σε ένα κιβώτιο στην κορυφή του όρους Παρνασσού. Αφού τελείωσε το σόου της κατακλυσμιαίας καταστροφής, οι θεοί συμβούλεψαν ο καθένας το δικό του ζεύγος τι να κάνει στη συνέχεια. Στη δική μας περίπτωση, ο Δίας συμβούλεψε τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα να ρίχνουν πέτρες πίσω τους καθώς περπατούσαν στα μουλιασμένα και λασπωμένα χώματα. Κάθε πέτρα που έριχνε ο Δευκαλίωνας γινόταν άνδρας και κάθε πέτρα που έριχνε η Πύρρα γινόταν γυναίκα. Η τύχη των δυο τους συνεχίστηκε, μιας και ο Δευκαλίωνας μετά απ' αυτό έγινε βασιλιάς της Φθίας στη Θεσσαλία και απέκτησε με την Πύρρα τρία παιδιά, τον Αμφικτύονα, την Πρωτογένεια και τον Έλληνα.

Όπως συνήθως συμβαίνει, τα παιδιά πήραν το καθένα τον δρόμο του… Ο Έλληνας όμως αποδείχτηκε πιο καρπερός από τα αδέλφια του, μιας και έγινε ο γενάρχης όλων των Ελλήνων. Νυμφεύθηκε τη νύμφη Ορσηίδα και απέκτησε τον Αίολο, τον Δώρο και τον Ξούθο. Ο Αίολος επρόκειτο να γίνει ο γενάρχης των Αιολέων και ο Δώρος των Δωριέων. Ο Ξούθος με τη γυναίκα του, την Κρέουσα, απέκτησαν τον Ίωνα και τον Αχαιό, τους γενάρχες των Ιώνων και των Αχαιών αντίστοιχα. Όπως, λοιπόν, προκύπτει από τη Μυθολογία, όλα τα αρχαία ελληνικά φύλα είχαν κοινή καταγωγή, τον Έλληνα και μια Νύμφη. Τα παιδιά του Έλληνα, οι Έλληνες, διατήρησαν μια κοινή γλώσσα και θρησκεία, οι οποίες, όπως μας επιτρέπει η Μυθολογία να υποθέσουμε, κρύβουν μέσα τους τα ίχνη του μαγικού κόσμου των Νυμφών…


Στην αναζήτησή μας για τον όρο «Έλλην» δεν θα πρέπει να παραλείψουμε και τις ιστορικές-γραμματολογικές αναφορές. Μια έρευνα που στηρίζεται στα «μνημεία λόγου», θεωρείται πάντα επιστημονικότερη, πληρέστερη και πειστικότερη…

Ο Όμηρος ονόμαζε «Έλληνες» τους κατοίκους μιας μικρής περιοχής στη θεσσαλική Φθία, τους γνωστούς Μυρμιδόνες, τους συντρόφους-πολεμιστές του Αχιλλέα – ενώ «Ελλάς» ήταν για τον Όμηρο το τμήμα της Θεσσαλίας που ορίζεται από τους κόλπους του Παγασιτικού και του Μαλιακού, το οποίο ήταν υπό την επικράτεια του Αχιλλέα (Β683, Ι395, Π595, λ496).

Ο Θουκυδίδης υποστηρίζει ότι πριν από τον Έλληνα του Δευκαλίωνα δεν υπήρχε καθόλου η επίκληση «Έλληνες». Μόνο αφότου ο Έλλην και οι γιοι του κυριάρχησαν στη Φθία και τους καλούσαν για βοήθεια κάτοικοι γειτονικών περιοχών, άρχισε να επεκτείνεται σταδιακά η ονομασία «Έλληνες». Για να στηρίξει τον ισχυρισμό του προβάλλει ως επιχείρημα το γεγονός ότι ο Όμηρος αποκαλεί Έλληνες μόνο «τους μετ' Αχιλλέως εκ της Φθιώτιδος». Άλλοι ερμηνεύουν την εξάπλωση του ονόματος αυτού ως απόρροια του αποικιακού κύματος, όταν πλέον είχε αποκρυσταλλωθεί η έννοια της εθνικής ενότητας και έπρεπε να τονιστεί η αντίθεση με τον βαρβαρικό κόσμο. Χρησιμοποιήθηκε, λοιπόν, η λέξη «Έλληνας» ως εθνική ονομασία όλων όσοι μιλούσαν τις διαλέκτους της Ελληνικής και λάτρευαν το Δωδεκάθεο. Λέγεται, ακόμα, ότι στην αρχή «Έλληνες» σήμαινε τους ανθρώπους ή λαούς που ήταν συνενωμένοι και οργανωμένοι γύρω από ένα ιερό, αποτελούσαν αμφικτιονία και ήταν πολιτισμένοι.

Στο Πάριο Χρονικό ή Πάριο Μάρμαρο (επιγραφή γραμμένη στην αττική διάλεκτο, όπου αναφέρονται σε 93 σωζόμενους στίχους γεγονότα της ελληνικής πολιτιστικής ιστορίας) διαβάζουμε: «...Αφού Έλλην ο Δευκαλίωνος Φθοιώτιδος εβασίλευσε και Έλληνες ωνομάσθησαν, το πρότερον Γραικοί καθούμενοι» (αφού ο Έλληνας ο γιος του Δευκαλίωνα βασίλευσε στη Φθιώτιδα, ονόμασε Έλληνες εκείνους που πρωτύτερα είχαν το όνομα Γραικοί). Αυτό το κείμενο επιβεβαιώνει ότι το όνομα «Έλληνες» είναι μεταγενέστερο μιας παλαιότερης ονομασίας μας, η οποία στην περίπτωση αυτή είναι η ονομασία «Γραικοί».

Ο Αριστοτέλης στο έργο του Μετεωρολογικά σημειώνει ότι «στην περιοχή της Δωδώνης στην Ήπειρο, κατοικούσαν οι Σελλοί που αποκαλούνταν τότε Γραικοί και τώρα Έλληνες».

Παρ' όλα αυτά, η λέξη «Πανέλληνες» απαντάται στον Όμηρο (Β530) για να δηλώσει το σύνολο των Ελλήνων, αλλά και στον Ησίοδο (Έργα, 528) και στον Αρχίλοχο (απ. 52).

Ο Απολλόδωρος (Αθηναίος γραμματικός και ιστορικός του 2ου π.Χ. αι.) επιβεβαιώνει τον μύθο του Δευκαλίωνα και προσθέτει ότι οι Έλληνες εξεδίωξαν τους Πελασγούς και αναδείχθηκαν σε μεγάλη στρατιωτική δύναμη. Πριν το 580 π.Χ. μάλιστα, είχε επικρατήσει και ο όρος «Ελλανοδίκαι» που δήλωνε τους κριτές των Ολυμπιακών αγώνων, στους οποίους έπαιρναν μέρος όλα τα αρχαία φύλα που κατοικούσαν στον Ελλαδικό χώρο.


Η λέξη «Έλλην» όμως δεν χρησιμοποιήθηκε αδιάσπαστα στην Ιστορία προκειμένου να χαρακτηρίζει τους κατοίκους του νοτιότερου τμήματος της Βαλκανικής Χερσονήσου. Κατά το μεγαλύτερο διάστημα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας π.χ., η λέξη «Έλλην» σήμαινε τον ειδωλολάτρη, τον εθνικό και γι' αυτό απέφευγαν οι Βυζαντινοί να αποκαλούν τον εαυτό τους «Έλληνα» και προτιμούσαν τον όρο «Ρωμαίος». Παρ' όλα αυτά είχαν πάντοτε συνείδηση του ελληνικού παρελθόντος τους. Κάποιες πληροφορίες επί του θέματος περιέχει το βιβλίο τού Steven Runciman, «Η Τελευταία Βυζαντινή Αναγέννηση», εκδόσεις Δόμος, το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό και κατατοπιστικό.

Αντίθετα με ό,τι υποστηρίζουν κάποιοι σήμερα, οι Βυζαντινοί μιλούσαν αδιάσπαστα την ελληνική γλώσσα –η οποία ελάχιστα διαφοροποιείται από τη σημερινή καθομιλουμένη της Νέας Ελληνικής– και έτρεφαν μεγάλο θαυμασμό για τον Όμηρο, τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, τους οποίους κάθε εγγράμματος της εποχής όφειλε να γνωρίζει και να μελετά. Η πεζογραφία, η ποίηση και τα ιστορικά κείμενα γράφονταν στα Ελληνικά και μιμούνταν συχνά την αρχαία αττική διάλεκτο.

Την αγάπη αυτή για τον αρχαίο κόσμο την είχαν ενθαρρύνει ιδιαίτερα οι εικονομάχοι Αυτοκράτορες, ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος και οι καλλιεργημένοι Βασιλείς του ενδέκατου αιώνα. Αλλά και μετά το 1204 –χρονολογία της Άλωσης της Πόλης από τους Σταυροφόρους– η σπουδή των ελληνικών γραμμάτων απέκτησε ακόμη περισσότερο βάθος. Και αυτό γιατί οι Βυζαντινοί είχαν την ανάγκη να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στον Δυτικό κόσμο, παρά τις ταπεινώσεις που είχαν δεχθεί. Μέσα, λοιπόν, στη γενικότερη κατάπτωση του Βυζαντίου, υπήρχε κάτι δυνατό και φωτεινό που γινόταν προσπάθεια την εποχή εκείνη να διατηρηθεί, και αυτό ήταν η ελληνική παράδοση.

Οι Δυτικοί μπορεί να ήταν οι κυρίαρχοι-κατακτητές του Βυζαντίου, αλλά έμειναν έκθαμβοι από τον πνευματικό πλούτο των Ελλήνων. Γι' αυτό, λοιπόν, περιφρόνησαν τους κατακτημένους «Γραικούς», τονίζοντας αυτό το όνομα περισσότερο απ' το «Έλληνες». Παρ' όλα αυτά, δεν μπορούσαν να αρνηθούν την παιδεία των Βυζαντινών, ούτε να παραβλέψουν το γεγονός ότι οι κάτοικοι της Αυτοκρατορίας διάβαζαν στο πρωτότυπο τα σπουδαία πνεύματα της αρχαιότητας και ότι ήταν οι συνεχιστές τους. Βλέποντάς τα όλα αυτά, οι Βυζαντινοί άρχισαν να νιώθουν υπερήφανοι για την αρχαία κληρονομιά τους και σταμάτησαν να αποφεύγουν τον όρο «Έλληνας» για να δηλώσουν την εθνική τους ταυτότητα. Έτσι αυτή η λέξη άρχισε σταδιακά να χάνει την υποτιμητική έννοια του ειδωλολάτρη που είχε τα προηγούμενα χρόνια.

Εντούτοις, οι Βυζαντινοί συγγραφείς δεν χρησιμοποίησαν τον όρο «Έλλην» για να περιγράψουν τον εαυτό τους πριν τα μέσα του δέκατου τέταρτου αιώνα.

Η επαναστατική αναβίωση του ορού «Έλ­ληνας» πυροδότησε την τελευταία Βυζαντινή Αναγέννηση (οι δύο τελευταίοι αιώνες πριν την κατάρρευση του 1453). Όταν μιλάμε για Αναγέννηση της εποχής εκείνης εννοούμε στον πνευματικό τομέα, γιατί στους υπόλοιπους τομείς (οικονομία, εδαφική κυριότητα, διοίκηση, πληθυσμιακή αύξηση) μόνο η λέξη «παρακμή» μπορεί να περιγράψει την κατάσταση που επικρατούσε. Καθώς λοιπόν η πολιτική δύναμη κατέρρεε και οι Βυζαντινοί περίμεναν το τέλος σαν απολύτρωση από τα βάσανά τους, κρατούσαν ως άγκυρα σωτηρίας το προνόμιό τους να υποστηρίζουν και να αποδεικνύουν την ελληνικότητά τους. Ήταν οι κληρονόμοι των ποιητών και φιλοσόφων, των ιστορικών και επιστημόνων της αρχαίας Ελλάδας και ήταν υπερήφανοι γι' αυτό.

Ωστόσο, πολλές αντιρρήσεις έχουν προταθεί σχετικά με την πιο πάνω διαπίστωση: Πολλοί εθνολόγοι αμφισβητούν τη φυλετική βάση αυτού του ισχυρισμού, λέγοντας ότι είχαν γίνει τόσες φυλετικές προσμείξεις, ώστε οι Βυζαντινοί της εποχής εκείνης –όπως και εμείς οι Νεοέλληνες– δεν είχαν την παραμικρή φυλετική ή γονιδιακή συγγένεια με τους αρχαίους Έλληνες. Πολλοί θεολόγοι επίσης επισημαίνουν τα «νέα στοιχεία» που έφερε ο Χριστιανισμός στον βυζαντινό πολιτισμό και γι' αυτό αρνούνται και την πολιτιστική συνέχεια: Οι δωδεκαθεϊστές αρχαίοι Έλληνες που λάτρευαν την επίγεια ζωή και τις απολαύσεις της, τι σχέση θα μπορούσαν να είχαν με τους Χριστιανούς Βυζαντινούς, που ζούσαν ταπεινά με την ελπίδα της απόλαυσης των τα μεταθανάτιων αγαθών;

Τέλος, κάποιοι ιστορικοί διερωτώνται πώς θα αισθανόταν ένας Αθηναίος άρχοντας του πέμπτου αιώνα π.Χ. στην Κωνσταντινούπολη του δέκατου πέμπτου αιώνα μετά τη γέννηση του Κυρίου, αφού πιστεύουν ότι οι δυο εποχές δεν είχαν την παραμικρή σχέση μεταξύ τους.

Κι όμως, τα πράγματα δεν φαίνεται να είναι τόσο απόλυτα και μονοδιάστατα. Ο ελληνικός κόσμος, στους δύο τελευταίους αιώνες του Βυζαντίου, είχε συρ­ρικνωθεί και αποτελούταν ουσιαστικά από μικρές πόλεις-κράτη, αντίστοιχες των κλασικών χρόνων: την Κωνσταντινούπολη, τη Θεσσαλονίκη, την Τραπεζούντα, τον Μυστρά. Έτσι τους δυο τελευταίους αιώνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας οι κάτοικοι ένιωθαν όσο ποτέ άλλοτε γνήσιοι διάδοχοι των πόλεων-κρατών του αρχαίου ελληνικού κόσμου και παρουσίαζαν την ίδια δύναμη ζωής, αγάπης και δημιουργίας στα γράμματα και στην τέχνη.


ΤΑ  ΔΙΑΦΟΡΑ  ΟΝΟΜΑΤΑ 
ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ

Ανά τους αιώνες οι Ελληνες έχουν
γίνει γνωστοί με διάφορα ονόματα
όπως :

ΕΛΛΗΝΕΣ

Ο Όμηρος αναφέρεται στους "Έλληνες" ως μια σχετικά μικρή φυλή που κατοικούσε στη Θεσσαλική Φθία και είχε ως ηγέτη της τον Αχιλλέα. Το Πάριο Χρονικό αναφέρει ότι η Φθία ήταν η πατρίδα των Ελλήνων και ότι αυτό το όνομα δόθηκε σε εκείνους που προηγούμενα ονομάζονταν Γραικοί. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Έλλην, ο πατριάρχης των Ελλήνων, ήταν γιος του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, που βασίλευαν σε όλη τη Φθία, των μόνων που επέζησαν μετά το μεγάλο κατακλυσμό, και απέκτησαν τρεις γιους, τον Αίολο, τον Δώρο και τον Ξούθο. Ο Αίολος και ο Δώρος μαζί με τους γιους του Ξούθου, τον Αχαιό και τον Ίωνα, αποτέλεσαν τους γενάρχες των τεσσάρων κυριότερων ελληνικών φυλών που ήταν οι Αχαιοί, οι Δωριείς, οι Αιολείς και οι Ίωνες. Φαίνεται ότι ο μύθος επινοήθηκε όταν οι Ελληνικές φυλές άρχισαν να διαχωρίζονται η μία από την άλλη ορισμένες περιοχές της Ελλάδας και δείχνει την κοινή τους καταγωγή. Ο Αριστοτέλης ονομάζει αρχαία Ελλάδα μια περιοχή στην Ήπειρο μεταξύ Δωδώνης και Αχελώου ποταμού, τη θέση του μεγάλου κατακλυσμού του Δευκαλίωνα, χώρα που καταλάμβαναν οι Σελλοί και οι "Γραικοί", που αργότερα έγιναν γνωστοί ως 'Ελληνες". Οι Σελλοί ήταν οι ιερείς του Δωδωναίου Δία και η λέξη πιθανόν σημαίνει "θυσιαστές". (σύγκριση με το Γοτθικό σαλγιάν, "προσφορά, θυσία"). Η ετυμολογία της λέξεως Έλλην προκαλεί μέχρι σήμερα συζητήσεις. Η επικρατέστερη άποψη είναι ότι προέρχεται από τους Σελλούς, μέρος των οποίων μετανάστευσε στη Φθία και που το όνομά τους άλλαξε σε Σελλάνες και στη συνέχεια Ελλάνες- Ελληνες. Εντούτοις η ετυμολογία αυτή συνδέει το όνομα Ελληνες με τους Δωριείς που κατέλαβαν την Ηπειρο και η σχέση με το όνομα Γραικοί, που δόθηκε από τους Ρωμαίους παραμένει αβέβαιη. Το όνομα Ελληνες φαίνεται να είναι αρχαιότερο και πιθανότατα χρησιμοποιήθηκε από τους Ελληνες με την ίδρυση της Μεγάλης Αμφικτυονίας . Αυτή ήταν αρχαία ομοσπονδία Ελληνικών φυλών από δώδεκα φυλές για να προστατεύει τους μεγάλους ναούς του Απόλλωνα στους Δελφούς και της Δήμητρας κοντά στις Θερμοπύλες. Σύμφωνα με το μύθο ιδρύθηκε μετά τον Τρωικό Πόλεμο από τον Αμφικτύονα, αδελφό του Ελληνα.

Άλλες απόψεις σχετίζουν το όνομα Έλλην με το θέμα ελλ- που σημαίνει ορεινός ή με τη λέξη ἔλλοψ που σημαίνει άφωνος, άφθογγος. Ήδη τον 7ο π.Χ. αιώνα είχε επικρατήσει η ονομασία Πανέλληνες και από εκεί αποσπάστηκε και γενικεύτηκε η ονομασία Έλληνες, εξ ου και ο τονισμός, Έλλην αντί Ελλήν. Αργότερα, με την εξάπλωση του Χριστιανισμού, ο όρος Έλλην σήμαινε τον ειδωλολάτρη ή τον μη χριστιανό, ενώ οι κάτοικοι της Ελλάδας λέγονταν Ελλαδίτες. Όταν ο Χριστιανισμός έπαψε να απειλείται από τις παγανιστικές θρησκείες, ο όρος Έλλην άρχισε να χρησιμοποιείται δειλά δηλώνοντας την καταγωγή ενώ μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Ελληνικού Κράτους, η ονομασία επανήλθε ως επίσημη. Το επίσημο όνομα της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι Hellas.

 ΓΡΑΙΚΟΙ

Στο Κατάλογος Γυναικών του Ησίοδου ο Γραικός παρουσιάζεται ως γιος του Δία και της Πανδώρας, αδελφής του Ελληνα, πατριάρχη των Ελλήνων.

Ο Ελλην ήταν ο γιος του Δευκαλίωνα που βασίλευαε σε όλη τη Φθία στην Κεντρική Ελλάδα. Το Πάριο Χρονικό αναφέρει ότι όταν ο Δευκαλίων έγινε βασιλιάς της Φθίας, oι προηγουμένως ονομαζόμενοι Γραικοί ονομάστηκαν Ελληνες. Ο Αριστοτέλης σημειώνει στα "Μετεωρολογικά" του ότι οι Ελληνες είχαν σχέση με τους Γραικούς, ιθαγενές όνομα Δωρικής φυλής στην Ηπειρο, που χρησιμοποιούνταν από τους Ιλλυριούς. Υποστηρίζει επίσης ότι ο μεγάλος κατακλυσμός πρέπει να συνέβη στην περιοχή γύρω από τη Δωδώνη, όπου κατοικούσαν οι Σελλοί. Eντούτοις σύμφωνα με την Ελληνική παράδοση είναι πιθανότερο η εστία των Ελλήνων να ήταν αρχικά στην Κεντρική Ελλάδα. Μια νεότερη θεωρία ανάγει το όνομα Γραικός στον "κάτοικο της Γραίας", πόλης στην παραλία της Βοιωτίας. Ελληνες άποικοι από τη Γραία συνέβαλαν στην ίδρυση της Κύμης (8ος αιώνας π.Χ.) στην Ιταλία, όπου ονομάστηκαν Γραικοί. Οταν τους συνάντησαν οι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν αυτό το όνομα για τους αποίκους και στη συνέχεια για όλους τους Ελληνες.

Η λέξη γραία (γριά) προέρχεται από την Πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *ǵerh2-/*ǵreh2-, "γερνάω", μέσω του Πρωτοελληνικού *gera-/grau-iu. Η ίδια ρίζα έδωσε αργότερα το γέρας, "τιμητικό δώρο", στη Μυκηναϊκή Ελληνική.

Οι Γερμανικές γλώσσες δανείστηκαν τη λέξη Graeci με ένα αρχικό ήχο "κ", που ήταν πιθανότατα ο πλησιέστερος αρχικός τους ήχος προς το Λατινικό "g" εκείνη την εποχή (Γοτθ. Kreks). Η περιοχή έξω από την αρχαία Αθήνα, που περιελάμβανε τη Βοιωτία, ονομαζόταν Γραϊκή και συνδέεται με τον αρχαιότερο κατακλυσμό του Ωγύγη, μυθολογικού βασιλιά της Βοιωτίας. Η περιοχή κατεχόταν αρχικά από τους Μινύες, που ήταν αυτόχθων ή Πρωτοελληνόφωνος λαός. Στα αρχαία Ελληνικά το όνομα Ωγύγιος κατέληξε να σημαίνει "από τις πρώτες μέρες".

 ΑΧΑΙΟΙ

Ο Όμηρος χρησιμοποιεί τους όρους Αχαιοί και Δαναοί γενικά για τους Ελληνες στην Ιλιάδα και πιθανότατα αποτελούσαν κομμάτι του Μυκηναϊκού πολιτισμού. Τα ονόματα Αχαιοί και Δαναοί φαίνεται να είναι προδωρικά και ανήκαν στους λαούς που οι Δωριείς νίκησαν. Περιορίστηκαν στην περιοχή που αργότερα πήρε το όνομα Αχαΐα μετά την εισβολή των Δωριέων. Τον 5ο αιώνα π.Χ. εμφανίζονται να μιλάνε την Αιολική διάλεκτο της Ελληνικής, που μιλιόταν κυρίως στη Θεσσαλία, τη Βοιωτία και τη Λέσβο. Υπάρχουν πολλές αντιτιθέμενες θεωρίες για την καταγωγή των Aχαιών. Σύμφωνα με τη μία από αυτές οι Αχαιοί ήταν μια από τις ξανθές φυλές της άνω Ευρώπης, που ωθήθηκαν περνώντας τις Αλπεις την πρώιμη Εποχή του Σιδήρου (1300 π.Χ.) προς τη νότια Ευρώπη. Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι οι Αχαιοί ήταν οι Δωριείς της Πελοποννήσου. Αυτές οι θεωρίες απορρίπτονται από άλλους ερευνητές που, βασισμένοι σε γλωσσικά κριτήρια, υποστηρίζουν ότι οι Αχαιοί ήταν ηπειρωτικοί προδωρικοί Ελληνες. Υπάρχει επίσης η θεωρία ότι υπήρχε ένα Αχαϊκό έθνος που μετανάστευσε από τη Μικρά Ασία στην κάτω Θεσσαλία πριν από το 2000 π.Χ. Κάποια κείμενα των Χετταίων αναφέρουν ένα έθνος που βρισκόταν στα δυτικά και ονομαζόταν Αχιγιάβα ή Αχίγια. Αιγυπτιακά έγγραφα αναφέρονται στους Εκβές, μια από τις ομάδες των Λαών της Θάλασσας, που έφθασαν στην Αίγυπτο κατά τη βασιλεία του Μερνεφθά (1213-1203 π.Χ.) και μπορεί να ήταν Αχαιοί.

 ΔΑΝΑΟΙ

Στην Ιλιάδα του Ομήρου τα ονόματα Δαναοί και Αργείοι χρησιμοποιούνται για τον προσδιορισμό των Ελληνικών δυνάμεων εναντίον των Τρώων. Ο μύθος του Δαναού, που καταγόταν από την Αίγυπτο, αναφέρεται στην ίδρυση του Αργους. Οι κόρες του Δαναΐδες καταδικάστηκαν στα Τάρταρα να μεταφέρουν μια κανάτα για να γεμίσει ένα πιθάρι με τρύπες (πίθος των Δαναΐδων). Αυτός ο μύθος σχετίζεται με ένα έργο που δεν μπορεί ποτέ να εκπληρωθεί (Σίσυφος) και το όνομα μπορεί να αναχθεί στην Πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα danu: "ποταμός". Δεν υπάρχει καμμία ικανοποιητική θεωρία για την προέλευσή τους. Μερικοί ερευνητές συνδέουν τους Δαναούς με τους Ντένιεν, μια από τις ομάδες των Λαών της Θάλασσας, που επιτέθηκαν στην Αίγυπτο κατά τη βασιλεία του Ραμσή Γ΄ (1187-1156 π.Χ.). Η ίδια επιγραφή αναφέρει ότι οι Βέσες ίσως να ήταν οι Αχαιοί.

ΔΑΝΑΟΙ  ΚΑΙ  ΚΙΛΙΚΙΑ

Οι Ντένιεν φαίνεται να υπήρξαν κάτοικοι της πόλης Άδανα στην Κιλικία. Κεραμεική όμοια με εκείνη των Μυκηνών έχει βρεθεί στην Ταρσό της Κιλικίας και φαίνεται ότι μερικοί φυγάδες από το Αιγαίο πήγαν εκεί μετά την κατάρρευση του Μικηναϊκού πολιτισμού. Οι κάτοικοι αυτοί της Κιλικίας φαίνεται να ονομάζονταν Ντανινιίμ, οπώς και οι Δαναοί που επιτέθηκαν στην Αίγυπτο to 1191 π.Χ. μαζί με τους Βέσες, που ήταν ίσως Αχαιοί. Ονομάζονταν επίσης Ντανούνα, σύμφωνα με επιγραφή των Χετταίων, και το ίδιο όνομα αναφέρεται στις επιστολές της Αμάρνα.

Ο Τζούλιους Ποκόρνυ (Αυστριακός γλωσσολόγος, 1887-1970) ανακτά το όνομα από την Πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα da:-: "ροή, ποτάμι", da:-nu: "κάθε κινούμενο υγρό, σταγόνες", da: navo "άνθρωποι που ζουν δίπλα στον ποταμό", Σκυθικός νομαδικός λαός (στη Ριγκβέδα δαίμονες των νερών, αρχέγονη γυναικεία θεότητα των νερών), στα Ελληνικά Δαναοί, στα Αιγυπτιακά Ντανούνα". Είναι επίσης πιθανό το όνομα Ντανάανς να είναι προελληνικό. Μια χώρα Ντανάια με μια πόλη Μουκάνα (πιθανόν Μυκήνες) αναφέρεται σε επιγραφές από την Αίγυπτο επί Αμένωφι Γ΄ (1390-1352 π.Χ.) και Τούτμισι Γ΄ (1437 π.Χ.).

  ΡΩΜΙΟΙ

Όταν  η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εκχριστιανιζόταν, οι Έλληνες αυτοαποκαλούνταν  (αφού η ονομασία Έλλην σήμαινε πλέον τον ειδωλολάτρη), Ρωμαίοι, ένα όνομα το οποίο είχε πολιτικές προεκτάσεις αφού δήλωνε όλους τους ελεύθερους πολίτες της Αυτοκρατορίας και όχι την καταγωγή τους. Σημειωτέον ότι οι ίδιοι ονόμαζαν το κράτος τους Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και όχι Βυζαντινή, ενώ η Κωνσταντινούπολη αρχικά ονομάστηκε Νέα Ρώμη. Κατά τη δύση της Αυτοκρατορίας και την αποκοπή περιοχών που κατοικούνταν από αλλοεθνείς, ταυτίζεται με το ό,τι σήμερα ονομάζουμε Έλληνα, αποκτά δηλαδή ένα εθνικό χαρακτήρα. Η ονομασία Ρωμαίος, που εξελίσσεται σε Ρωμιός επί τουρκοκρατίας, χάνει την αίγλη του "αυτοκρατορικού" Ρωμαίος και με τις σκληρές συνθήκες της υπό ζυγόν διαβίωσης αποκτά την χροιά του καταφερτζή, του καπάτσου, του ξύπνιου. "Από τις αρχές του 20ού αιώνα το "Ρωμιός" χρησιμοποιήθηκε ως αντίθεση προς τον μιμητισμό της Ευρώπης, τη λαϊκή χριστιανική βυζαντινή ανατολική (αλλά όχι ανατολίτικη) φυσιογνωμία του Νεοέλληνα". Οι Λατίνοι συνέχισαν να χαρακτηρίζουν τους Έλληνες με το όνομα Γραικός. Η ονομασία Ρωμιός συνηθίζεται να χρησιμοποιείται ακόμα στην Ελλάδα και ειδικά στην Τουρκία (Rum - Ρουμ).

 ΓΙΟΥΝΑΝ   (Ίωνες)

(Yunan) - Γιουνάν (Yunan), που σημαίνει Ίωνες, ονομάζουν οι λαοί της Ανατολής τους Έλληνες. Προέρχεται από την περσική λέξη Yauna, από το όνομα Ιωνία, αφού οι Πέρσες ήρθαν σε επαφή με τους Έλληνες της Μικράς Ασίας και συγκεκριμένα με τους Ίωνες τον 6ο αιώνα π.Χ., τους οποίους και κατέκτησαν και έτσι ονόμαζαν όλους τους Έλληνες ανεξαιρέτως. Έτσι, η χρήση της ονομασίας αυτής επεκτάθηκε σε όλους τους λαούς που βρίσκονταν υπό περσική κατοχή και γενικά σε ολόκληρη την Ανατολή.

 ΓΙΑΒΑΝ

(Yavan ή Javan) - Με αυτή την ονομασία είναι γνωστοί οι Έλληνες στους λαούς της ανατολικής Μεσογείου από την βιβλική εποχή, που αναφέρονται ως ο λαός που εγκαταστάθηκε στα Βαλκάνια. Η ονομασία Γιαβάν είναι συγγενική του Γιουνάν.



ΕΛΛΗΝΑΣ,  Ο  ΛΑΜΠΡΟΣ,  ΑΥΤΟΣ  ΠΟΥ  ΦΩΤΙΖΕΙ;

Κατά την διάρκεια του Τρωικού Πολέμου, οι Έλληνες ήταν μια σχετικά μικρή αλλά δυνατή φυλή στην Φθία της Θεσσαλίας, συγκεντρωμένοι στις πόλεις Άλος, Αλώπη, Τροιχίνα και στο Πελασγικό Άργος. Όμως στα ομηρικά έπη συναντάται η λέξη "πανέλληνες" με την έννοια του συνόλου των Ελλήνων.

Διάφορες ετυμολογίες που έχουν προταθεί για τη λέξη Έλληνας, αλλά καμία δεν είναι ευρέως αποδεκτή.

 -Σαλ, προσεύχομαι'  έλλ, ορεινός'  σελ, φωτίζω.

Μια πιό πρόσφατη μελέτη συνδέει το όνομα με την πόλη Ελλάς, δίπλα στον ποταμό Σπερχειό, που λεγόταν επίσης Ελλάς στην αρχαιότητα.

Ωστόσο, είναι γνωστό με σιγουριά ότι οι Έλληνες έχουν σχέση με τους Σελλούς, τους ιερείς της Δωδώνης στην Ήπειρο. Ο Όμηρος περιγράφει τον Αχιλλέα να προσεύχεται στον Δωδώνιο Δία ως τον αρχέγονο Θεό: «Βασιλέα Ζευ, φώναξε, Άρχοντα της Δωδώνης, θεέ των Πελασγών, που κατοικούν μακριά, που έχεις τη χειμωνιάτικη Δωδώνη κάτω από την εξουσία σου, όπου οι Ιερείς σου οι Σελλοί κατοικούν γύρω σου με τα πόδια τους άπλυτα και τα καταλύματά τους πάνω στο έδαφος.»

Ο Πτολεμαίος αποκαλεί την Ήπειρο αρχέγονη Ελλάδα και ο Αριστοτέλης αναφέρει για την ίδια περιοχή ότι συνέβη ένας αρχαίος κατακλυσμός «στην αρχαία Ελλάδα, μεταξύ της Δωδώνης και του Αχελώου ποταμού [...], τη γη που κατείχαν οι Σελλοί και οι Γραικοί, που αργότερα θα γίνονταν γνωστοί ως Έλληνες», (οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δ' Έλληνες). Η θέση, συνεπώς, ότι οι Έλληνες ήταν φυλή από την Ήπειρο η οποία αργότερα μετανάστευσε προς τα νότια στην Φθία της Θεσσαλίας, επαληθεύεται. Η επέκταση μιας συγκεκριμένης λατρείας του Δία στη Δωδώνη, η τάση των Ελλήνων να σχηματίζουν ακόμη μεγαλύτερες κοινότητες και αμφικτυονίες, καθώς και η αυξανόμενη δημοτικότητα της λατρείας των Δελφών, είχε ως αποτέλεσμα την επέκταση του ονόματος στην υπόλοιπη ελληνική χερσόνησο, αργότερα πέρα από το Αιγαίο πέλαγος, στην Μικρά Ασία και τελικά προς δυσμάς στη Σικελία και τη νότια Ιταλία, οι οποίες ήταν γνωστές με τον όρο Μεγάλη Ελλάδα.

Η λέξη Έλληνες με την ευρύτερη σημασία της απαντάται για πρώτη φορά σε μια επιγραφή αφιερωμένη στον Ηρακλή για τη νίκη του στις Αμφικτυονίες  και αναφέρεται στην 48η Ολυμπιάδα (584 π.Χ.). Φαίνεται πως παρουσιάστηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και σταδιακά καθιερώθηκε μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ.

Μετά τον πόλεμο εναντίον των Περσών, αναρτήθηκε επιγραφή στους Δελφούς για τη νίκη εναντίον των Περσών η οποία υμνεί τον Παυσανία ως αρχηγό των Ελλήνων. Η συνείδηση της πανελλήνιας ενότητας προωθείτο μέσω θρησκευτικών εκδηλώσεων, με σημαντικότερη τα Ελευσίνια Μυστήρια, στην οποία οι μυημένοι έπρεπε να μιλούν ελληνικά, και βέβαια μέσω της συμμετοχής στους τέσσερις Πανελλήνιους Αγώνες, όπως ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.


ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
 
 
  ΔΙΑΒΑΣΤΕ  ΚΑΙ  ΤΑ  ΠΑΡΑΚΑΤΩ  ΑΡΘΡΑ  ΣΤΟΥΣ  "ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ":

1.      ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΓΛΟΪΣΡΑΗΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

2.     "ΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΞΕΝΩΝ ΠΡΕΣΒΕΙΩΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ"

3.      ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΙΩΝΙΣΜΟΣ.«ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ».

4.    Η ΕΥΦΥΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

5.      ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΕΣΘΗΡ ΟΛΜΠΡΑΪΤ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ‏

6.      H ΠΟΛΙΤΙΚΗ, KOIΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

7.     ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ
«ΜΟΡΦΩΜΕΝΕΣ ΠΟΥΤΑΝΕΣ»;

8.   ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΗΣ CIA ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ
.

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...