Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΑΝΩΝ

Ένα πολύ διαδεδομένο σύγγραμμα για φοιτητές, στα γερμανόφωνα πανεπιστήμια, αλλά και μεταφρασμένο στα αγγλόφωνα, είναι το εξαιρετικό εισαγωγικό εγχειρίδιο του Michael Meier-Brügger (με την συμμετοχή και άλλων ειδικών) «Indogermanische Sprachwissenschaft/Indo-European Linguistics» (Ινδοευρωπαϊκή Γλωσσολογία), 2003 με αλλεπάλληλες επανεκδόσεις. Στις σελίδες 28-29 αναφέρονται τα εξής σημαντικά:

«Η μακεδονική του αρχαίου Βασιλείου της βόρειας Ελλάδος πιθανότατα δεν είναι τίποτε άλλο από μια βορειοελληνική διάλεκτο της Δωρικής» και παραπέμπει σε σημαντικές επιστημονικές εργασίες που στηρίζουν και τεκμηριώνουν αυτήν την διαπίστωση. Και συνεχίζει με τα εξής αποστομωτικές διαπιστώσεις: «Αντίθετα, στο σημερινό κράτος της Μακεδονίας, του οποίου πρωτεύουσα είναι τα Σκόπια, ομιλείται μια νότια σλαβική διάλεκτος, παρόμοια με την βουλγαρική (γλώσσα)»!

Τι ακριβώς είναι η επίσημη γλώσσα 

του σκοπιανού κράτους;

Δημήτρης  Ε. Ευαγγελίδης

Στην διάρκεια του 18ου αιώνα στον γεωγραφικό χώρο του Βιλαετίου Θεσσαλονίκης και στο νοτιότερο τμήμα του Βιλαετίου Μοναστηρίου, υπήρξε, για πρακτικούς λόγους, ανάγκη στενότερης επικοινωνίας μεταξύ αλλόγλωσσων πληθυσμών με αποτέλεσμα να διαμορφωθεί ένα σλαβογενές προφορικό ιδίωμα, με ρίζες σε δυτική βουλγαρική διάλεκτο, στην οποία επήλθαν σημαντικές γραμματικές και φωνητικές αλλαγές (απλοποιήσεις), ενώ προστέθηκε ένα πλήθος ελληνικών, τουρκικών, βλάχικων και αρβανίτικων λέξεων.

Προέκυψε έτσι ένα γλωσσικό μέσο επικοινωνίας που κατατάσσεται γλωσσολογικά στην κατηγορία των βοηθητικών γλωσσών οι οποίες είναι γνωστές ως πίτζιν (pidgin). Το ιδίωμα αυτό (εντόπια ή εντόπικα όπως το αποκαλούν οι ομιλητές του) προφανώς δεν ταυτίζεται με την βουλγαρική γλώσσα και αυτός ήταν ο λόγος που αναφερόταν από τρίτους (λογοτέχνες, διπλωμάτες κλπ, όπως η Π. Δέλτα, ο Στρατής Μυριβήλης, σε δημόσια έγγραφα) ως «μακεδονική γλώσσα» με την έννοια ότι μιλιόταν στην Μακεδονία. Από το γεγονός αυτό μέχρι το σημείο να ισχυρίζονται ορισμένοι ότι κάποιες παλαιότερες αναφορές σε «μακεδονική γλώσσα» αποτελεί απόδειξη ότι η Ελλάδα δεχόταν από παλιά την ύπαρξη σκοπιανής («μακεδονικής») γλώσσας, αποτελεί ουρανομήκη ανοησία και φτηνό προπαγανδιστικό εφεύρημα με προφανείς στόχους.

Αναμνηστική φωτογραφία της πρώτης Επιτροπής, η οποία κατασκεύασε το «μακεδονικό» αλφάβητο μεταξύ 27ης Νοεμβρίου και 4ης Δεκεμβρίου του 1944. Από αριστερά προς τα δεξιά: Vasil Iljoski, Hristo Zografov, Krum Toshev, Dare Djambaz, Venko Markovski, Mirko Pavlovski, Mihail Petrushevski, Hristo Prodanov, Georgi Kiselinov, Georgi Shoptraianov, Jovan Kostovski 

Το ιδίωμα αυτό χρησιμοποιήθηκε από Τούρκους, Έλληνες, Βούλγαρους, Σέρβους, Τσιγγάνους κ.ά. στις προαναφερθείσες περιοχές την περίοδο της Οθωμανικής διοίκησης, αλλά μετά τους πολέμους ’12-’13 έχασε την χρησιμότητά του με αποτέλεσμα να φθίνει βαθμιαία η χρήση του.

Το κρίσιμο στοιχείο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής εντοπίζεται στο θέμα της εθνοτικής κατάταξης αυτών των αλλόφωνων πληθυσμών λόγω παλαιοτέρων λανθασμένων αντιλήψεων, που ταύτιζαν την γλώσσα με την εθνική ταυτότητα και συνείδηση και χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν, ως εργαλείο του βουλγαρικού, αλλά και του σερβικού επεκτατισμού στον ευρύτερο χώρο της Μακεδονίας. Πρέπει να καταστεί απολύτως σαφές ότι οποιαδήποτε σύνδεση μεταξύ ομιλουμένης γλώσσας και εθνοτικού προσδιορισμού πρέπει να αποφευχθεί, όπως μας διδάσκει η διεθνής επιστημονική εμπειρία.

Είναι επίσης απαραίτητο να διευκρινιστεί, ότι η κατασκευασμένη το 1944-45 «μακεδονική» γλώσσα των Σκοπίων, ουσιαστικά μια σερβο-βουλγαρική τεχνητή διάλεκτος, ελάχιστη σχέση έχει ιστορικά και γλωσσολογικά με το ιδίωμα των γηγενών Μακεδόνων Ελλήνων και συγχέεται σκόπιμα για προφανείς λόγους. 

Υπενθυμίζουμε ότι συντονιστής των Σέρβων και Βούλγαρων γλωσσολόγων που αποτέλεσαν την επιτροπή κατασκευής της σκοπιανής γλώσσας είχε τοποθετηθεί το «δεξί χέρι» του Τίτο, ο «πρωθυπουργός της σοσιαλιστικής δημοκρατίας της ‘‘Μακεδονίας’’», Λάζαρ Κολισέφσκι.

Το Διάταγμα της 16 Μαΐου 1945 με το οποίο καθορίζεται το αλφάβητο της σκοπιανής γλώσσας. Υπογράφει ο περιβόητος ιουδαίος  Λάζαρος Κολισέφσκι. Είναι γραμμένο στην βουλγαρική διάλεκτο της περιοχής και στην βουλγαρική και όχι σερβική παραλλαγή του κυριλλικού αλφαβήτου.

Μετά την ρήξη Τίτο-Στάλιν, το βουλγαρικό κράτος ουδέποτε αναγνώρισε την ύπαρξη «μακεδονικής» γλώσσας (και εθνότητας), θέση που την τηρούν με συνέπεια μέχρι σήμερα οι Βούλγαροι και αποκαλούν το γλωσσικό αυτό κατασκεύασμα περιπαικτικά «η κολισεφσκική» γλώσσα.

Παρά τις προσπάθειες του σκοπιανού κράτους και τις πλούσιες χρηματοδοτήσεις προς πανεπιστημιακά ιδρύματα διαφόρων χωρών, ουδείς σοβαρός γλωσσολόγος αποδέχεται την θεωρία ότι η (ψευδο-) μακεδονική γλώσσα των Σκοπίων υπήρχε πριν από αιώνες (!) στην περιοχή, όπως ισχυρίζονται.

Σημειώνουμε ότι ο σημαντικός Δανός Γλωσσολόγος διεθνούς κύρους Holger Pedersen (1867–1953) στο κλασικό σύγγραμμά του: «Η ανακάλυψη της Γλώσσας» (DISCOVERY OF LANGUAGE, κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 1924) αναφέρεται στις σλαβικές γλώσσες και τις κατατάσσει ως εξής (σελ. 43-44):

A. East Slavonic

1) Russian

2) Little Russian (Belorussian)

B. South Slavonic

1) Bulgarian

2) Serbo-Croatian

3) Slovenian

C. West Slavonic

1) Slovakian and Czech

2) Sοrbian (in Upper and Lower Lausitz)

3) Polish, with Kashubish and Slovintzish

4) Polabian (Elbe-Slavonic now extinct)

            Η κατάταξη αυτή ισχύει μέχρι σήμερα και έτσι διδάσκεται σε κολλέγια και πανεπιστήμια, εκτός βέβαια από εκείνα που δέχονται περίεργες χρηματοδοτήσεις.

Παρατηρούμε ότι στην ομάδα Β των νοτίων Σλαβικών γλωσσών αναφέρονται η Βουλγαρική, η Σερβο-Κροατική και η Σλοβενική. Η «μακεδονική» (Σκοπιανή) βεβαίως δεν υπάρχει, διότι κατασκευάστηκε μετά από 20 χρόνια από το πουθενά!

            Θα πρέπει να τονιστεί επίσης ότι ένα πολύ διαδεδομένο σύγγραμμα για φοιτητές, στα γερμανόφωνα πανεπιστήμια, αλλά και μεταφρασμένο στα αγγλόφωνα, είναι το εξαιρετικό εισαγωγικό εγχειρίδιο του Michael Meier-Brügger (με την συμμετοχή και άλλων ειδικών) «Indogermanische Sprachwissenschaft/Indo-European Linguistics» (Ινδοευρωπαϊκή Γλωσσολογία), 2003 με αλλεπάλληλες επανεκδόσεις. Στις σελίδες 28-29 αναφέρονται τα εξής σημαντικά:

 

«Η μακεδονική του αρχαίου Βασιλείου της βόρειας Ελλάδος πιθανότατα δεν είναι τίποτε άλλο από μια βορειοελληνική διάλεκτο της Δωρικής» και παραπέμπει σε σημαντικές επιστημονικές εργασίες που στηρίζουν και τεκμηριώνουν αυτήν την διαπίστωση. Και συνεχίζει με τα εξής αποστομωτικές διαπιστώσεις: «Αντίθετα, στο σημερινό κράτος της Μακεδονίας, του οποίου πρωτεύουσα είναι τα Σκόπια, ομιλείται μια νότια σλαβική διάλεκτος, παρόμοια με την βουλγαρική (γλώσσα)»!

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτε παραπάνω.

Τέλος, παράλληλα με την νέα γλώσσα, που βαφτίστηκε «μακεδονική», κατασκευάστηκε και ένα νέο κυριλλικό αλφάβητο, μείγμα του σερβικού και βουλγαρικού.

Τα τεράστια ερωτήματα που προκύπτουν είναι τι έκανε το ελλαδικό κράτος και κυρίως οι αρμόδιοι φορείς, Ακαδημία, Πανεπιστήμια, Ινστιτούτα κλπ στα πολυάριθμα Συνέδρια, Συμπόσια, Ημερίδες που διοργανώνονται εδώ και δεκαετίες στο εξωτερικό, αλλά και στην Ελλάδα, ώστε αυτές οι επιστημονικές διαπιστώσεις να διαδοθούν με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία; Η απάντηση νομίζω είναι γνωστή: Πλην σπανίων φωτεινών εξαιρέσεων, ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ!

Έτσι, σήμερα μπορούν και εμφανίζονται κάποιοι θρασύτατοι τύποι και να ισχυρίζονται ότι «κατάφεραν» να δεχτούν οι Σκοπιανοί να καταγραφεί ως σλαβική η κατασκευασμένη γλώσσα τους στο κουρελόχαρτο των Πρεσπών, λες και υπήρχε περίπτωση οποιοσδήποτε να υποστηρίξει σοβαρά ότι δεν είναι σλαβική, αλλά η γλώσσα που μιλούσε ο Μ. Αλέξανδρος. Αγράμματοι ξυλοσχίστες με γελοίες ιδεοληψίες που παγίδεψαν μια ολόκληρη χώρα, ξεπουλώντας τα πάντα για μια καρέκλα…

Το ιστορικό όνομα του κράτους των Σκοπίων 
  

 Το όνομα με το οποίον ήταν επισήμως γνωστό το σημερινό κράτος των Σκοπίων (ΠΓΔΜ, όπως απεκλήθη από πονηρία ή βλακεία) καθώς και περιοχές της νότιας Σερβίας κατά την περίοδο 1929 – 1941, είναι Вардарска бановина, Βαρντάρσκα Μπανόβινα.

 Η Μπανόβινα του Βαρδάρη ή Βαρντάρσκα Μπανόβινα, (σερβοκροατικά: Вардарска бановина, προφ. Βαρντάρσκα Μπανόβινα) ήταν μια επαρχία (μπανόβινα) του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, μεταξύ των ετών 1929 και 1941. Πρωτεύουσα της επαρχίας ήταν τα Σκόπια και περιελάμβανε τις περιοχές των σημερινών Σκοπίων, του Κοσσυφοπεδίου και της Σερβίας. Το όνομα στην επαρχία δόθηκε από τον ποταμό Αξιό, που είναι γνωστός στα κράτη της χερσονήσου του Αίμου (Βαλκάνια) και ως "Βαρδάρης".

Η Μπανόβινα του Βαρδάρη, ήταν μια από της εννέα μπανόβινες του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας1.

          Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του 1930, από τις εννέα γιουγκοσλαβικές μπανόβινες, εκείνη του Βαρδάρη ήταν η μεγαλύτερη σε έκταση με 38.879 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ ο πληθυσμός της ήταν τέταρτος κατά σειρά με 1.386.370 κατοίκους.

Ίδρυση της Βαρντάρσκα Μπανόβινα

Η Μπανόβινα του Βαρδάρη, δημιουργήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1929 με την νομοθεσία περί διοικητικής μεταρρυθμίσεως του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, όπως ονομάστηκε το Βασίλειο των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων με τον ίδιο νόμο. Η δημιουργία των επαρχιών αυτών, αποτελούσε μέρος του μακροπρόθεσμου πολιτικού σχεδιασμού του βασιλιά Αλέξανδρου του Α΄, που στις 6 Ιανουαρίου είχε διαλύσει το Κοινοβούλιο εγκαθιστώντας ένα προσωπικό καθεστώς, να αντικαταστήσει τις τοπικές εθνικές ταυτότητες του βασιλείου του με μια ενιαία γιουγκοσλαβική συνείδηση.

Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το 1941, οι Δυνάμεις του Άξονα κατέλαβαν την Μπανόβινα του Βαρδάρη. Η επαρχία ως διοικητική δομή καταργήθηκε και η επικράτειά της διαμοιράστηκε στο Βασίλειο της Βουλγαρίας, στην Σερβία που ήταν κατειλημμένη από τα ναζιστικά γερμανικά στρατεύματα και στην Αλβανία που ελέγχονταν από την Φασιστική Ιταλία. Tελευτούντος του πολέμου, η περιοχή διαχωρίστηκε ανάμεσα στην αποκληθείσα, για πρώτη φορά, Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας και στην Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Σερβίας, ομόσπονδες δημοκρατίες της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.2

3

 Όπως φαίνεται σαφέστατα από το υπόμνημα επί του χάρτου η υπ’ αρ. IX περιφέρεια που αντιστοιχεί στα σημερινά Σκόπια (FYROM) αναφέρεται ως VARDAR και όχι ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.

4

Στον παραπάνω Βρετανικό χάρτη του 1928, παρατηρούμε πως ο όρος Μακεδονία χρησιμοποιείται αποκλειστικώς και μόνον για την Ελλάδα.

Σπάνια Γραμματόσημα της Γιουγκοσλαβίας που αναφέρουν την περιοχή των σημeρινών Σκοπίων, ως VARDARSKA

 

Φυσικά και στα γραμματόσημα, ούτε λέξη για Μακεδονία. Ακόμα και οι σφραγίδες φέρουν το όνομα  Βαρντάρσκα Μπανόβινα.

Η ίδρυση του σημερινού κράτους των Σκοπίων («Μακεδονία»)

Πληθυσμιακά στοιχεία των αρχών της ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ (1921-1931).

Όπως σαφέστατα προκύπτει από τα παραπάνω στατιστικά στοιχεία, της περιόδου 1921-1931, πουθενά δεν καταγράφονται «Μακεδόνες» ως λαός/εθνότης, θρησκευτική ομάδα ή «Μακεδονία» ως κρατική ή διοικητική οντότητα. Είναι μία από τις αμέτρητες επίσημες αποδείξει της ανυπαρξίας Μακεδονικής Εθνότητος στην περιοχή του σημερινού κράτους των Σκοπίων, προερχομένη από την πλέον αρμόδια και αξιόπιστη, μη ελληνική πηγή, το επίσημο γιουγκοσλαβικό κράτος.

Πως ξεφύτρωσαν λοιπόν οι «Μακεδόνες» και η «Μακεδονική» εθνότητα, με την λήξη του 2^ου παγκοσμίου πολέμου, από το πουθενά;

Η «Μακεδονία» όπως θα επιβεβαιωθεί και από τα αποδεικτικά στοιχεία που θα καταθέσουμε, είναι κατασκεύασμα των σκοτεινών δυνάμεων του Ταλμουδικού Ιουδαϊσμού, με πρωτεργάτες τους Ιουδαίους που διειργάζοντο στις σκοτεινές στοές (συναγωγές) και τις Ιουδαϊκές κοινότητες, [καταγράφονται τότε 68.405 (1931), χωρίς να υπολογίζονται οι κρυπτο-ιουδαίοι (ντονμέδες, χριστιανίζοντες και αλλοεθνείς) καθώς και το πλήθος των έμμισθων πρακτόρων] χρηματοδοτηθέντες από τους διαθέτοντας πακτωλόν χρημάτων, Ταλμουδιστές Ιουδαίους Τραπεζίτες! 

                                                                  *

Στις 29 Νοεμβρίου 1943‚ στην πόλη Γιάϊτσε της Βοσνίας, δημιουργήθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, με την μορφή που είχε μέχρι την διάλυση της στις αρχές του 1990-91. Ο Ιουδαιο-κροάτης Γιόζεφ Μπροζ Τίτο5 έγινε πρόεδρος της χώρας και ο Σέρβος Μίλαν Γκρόλ, έγινε αντιπρόεδρος άνευ χαρτοφυλακίου (Κάτι τέτοιο προέβλεπε και η συμφωνία της Γιάλτας, όπου η επιρροή στην Γιουγκοσλαβία μοιράστηκε 50%-50%, μεταξύ ΕΣΣΔ και Δύσεως).

Ο Μίλαν Γκρόλ, ήταν από τους πρώτους που διεφώνησαν με τον Τίτο για το σχέδιο περί δημιουργίας ανεξάρτητης Μακεδονίας. Δεν αναγνώριζε καμία ύπαρξη Μακεδονικού έθνους, γλώσσας, πολιτισμού, και θεωρούσε ότι η ίδρυση του κρατιδίου αυτού έγινε για να μειωθεί η δύναμη και το έδαφος της Σερβίας εντός της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας.

 Αποκαλούσε μάλιστα την «Μακεδονία του Βαρδάρη» ως τον «πνεύμονα της Σερβίας».

 Στις 2 Αυγούστου 1944, ιδρύθηκε από τον Τίτο, η «Ομόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία Μακεδονίας», μία από τις έξη(6) λαϊκές δημοκρατίες της Λ.Δ. της Γιουγκοσλαβίας (Νοτιοσλαυΐας).

 Η διαφωνία του Γκρόλ με τον εντολοδόχο του Ιουδαιοταλμουδικού Συστήματος Τίτο, έγινε και η αφορμή για το τέλος της πολιτικής του καριέρας και της εξορίας του στο Λονδίνο το 1945. Έτσι, ανενόχλητα πλέον οι κρυπτο-ιουδαίοι, σταλινικοί κομμουνιστές, άρχισαν να κτίζουν την νέα Γιουγκοσλαβία, στην βάση της ισοτιμίας των 6 κρατών («εθνών» κατά τους κατασκευαστές), των 11 εθνοτήτων και των αμέτρητων μειονοτήτων. Στην Λ.Δ. Μακεδονίας υπήρχαν μειονότητες όπως, η Ελληνική, η Βουλγαρική κ.α..

 Σε αντίθεση με τον Γκρολ, ο Ιβάν Βάντσε Μιχαήλοφ, εγκάθετος των Βουλγάρων και προσωπικός φίλος του Χίτλερ,6 ήταν ένας από τους ηγέτες της VMRO7 που στρατολογούσε τους κυνηγημένους από την Ελλάδα «Μακεδόνες», τους συγκέντρωνε, τους οργάνωνε στο Μοναστήρι (Μπίτολα) και τους έστελνε στην Ελλάδα για σφαγές και λεηλασίες. Εξ αιτίας και αυτών των ενεργειών των Βουλγάρων κομιτατζήδων, ακόμη και οι Έλληνες κομουνιστές εξεδήλωσαν δυσπιστία ως προς τις προθέσεις των Βουλγάρων κομμουνιστών. Εκτός αυτού υπήρχε και μια κακή προϊστορία. Ο κίνδυνος από τον Πανσλαβισμό ήταν κάποτε ορατός και ζητούσε επίμονα έξοδο στο Αιγαίο. Ο Τέμπο είναι ο αυτός που κατηγόρησε τότε, το ΚΚΕ ότι αδικαιολόγητα φοβάται, διότι οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές δεν ήταν κακοί και ιμπεριαλιστές σαν τους κακούς Πανσλαβιστές! (απλώς ήθελαν την μισή Μακεδονία για ανθρωπιστικούς λόγους!).

.

Αναμνηστική φωτογραφία της πρώτης Επιτροπής, η οποία κατασκεύασε το «μακεδονικό» αλφάβητο μεταξύ 27ης Νοεμβρίου και 4ης Δεκεμβρίου του 1944. Από αριστερά προς τα δεξιά: Vasil Iljoski, Hristo Zografov, Krum Toshev, Dare Djambaz, Venko Markovski, Mirko Pavlovski, Mihail Petrushevski, Hristo Prodanov, Georgi Kiselinov, Georgi Shoptraianov, Jovan Kostovski. Διακρίνονται Ιουδαίοι, Έλληνες εθνογενίτσαροι, και βούλγαροι μισέλληνες σφαγείς.

Το Διάταγμα της 16 Μαΐου 1945, με το οποίο καθορίζεται το αλφάβητο της σκοπιανής γλώσσας. Υπογράφει ο περιβόητος Ιουδαίος Λάζαρος Κολισέφσκι. Είναι γραμμένο στην βουλγαρική διάλεκτο της περιοχής και στην βουλγαρική.

Οι Σκοπιανοί λοιπόν, κατεσκεύασαν το «μακεδονικό» αλφάβητο το 1945, βασισμένο στην βουλγαρική γλώσσα. Σήμερα έχουν το απύθμενο θράσος να ομιλούν για αρχαίους Μακεδόνες και Μακεδονική γλώσσα.

Στην περίοδο του συμμοριτοπολέμου (1945-49) και ενώ η Ελλάδα εφλέγετο τότε από τις φλόγες του πολέμου, οι κομμουνιστές υπό την καθοδήγηση του Τίτο και της υπουργού εσωτερικών της Σερβίας Μίτρα Μίτροβιτς, που κατέστρωσε το όλο σχέδιο, επιδόθηκαν σε ένα άνευ προηγούμενου ειδεχθές έγκλημα, το οποίο καταδικάστηκε από όλα τα Κράτη του κόσμου και από τον ΟΗΕ, Το «ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ».8  

Στην συνέχεια η απομονωμένη (λόγω της προσυμπεφωνημένης (;) συγκρούσεως Τίτο-Στάλιν το 1948) και εξαντλημένη Γιουγκοσλαβία, ψάχνοντας απεγνωσμένα για κάποια στηρίγματα, άρχισε, με εντολή των Ιουδαιο-Αμερικανών νικητών του πολέμου‚ να προσεγγίζει την Ελλάδα και την Τουρκία, δημιουργώντας το 1952 το Βαλκανικό Σύμφωνο, ένα σύμφωνο που σκοπό είχε να στηρίξει τον Τίτο σε περίπτωση επιθέσεως από τον Στάλιν. Αυτό αποτελεί ένα από τα παράδοξα της ιστορίας.

Η Ελλάδα, θα υπερασπίζονταν τους σφαγείς της και το δημιούργημα τους, τους «Μακεδόνες». Οι αντικαπιταλιστές-κομμουνιστές-σφαγείς των Ελλήνων, θα ελάμβαναν πλέον εντολές από τους πρώην άσπονδους εχθρούς της εργατικής τάξεως και ηγέτες της καπιταλιστικής Δύσεως, τις ΗΠΑ!!!               

Ο Τίτο είχε λάβει εντολή από το Σύστημα, για την δημιουργία μιας Παραδουνάβιας και Βαλκανικής ομοσπονδίας, υπό την αχυρανθρώπινη ηγεσία του, η οποία θα έπαιζε τον ρόλο της Τρίτης Συστημικής Υπερδυνάμεως μεταξύ Σοβιετικής Ενώσεως και ΗΠΑ. Μία αυτοκρατορία που θα συμπεριελάμβανε την Βουλγαρία, την Βόρειο Ελλάδα, την Αλβανία, την Ρουμανία και την Ουγγαρία.9  

Πολλές από τις σελίδες του βιβλίου (1971) «REVOLUCIJA KOJA TECE» (Η τρέχουσα επανάσταση), αναφέρονται στις συμφωνίες Γιουγκοσλάβων, Βουλγάρων και Ελλήνων κομμουνιστών της Γ΄ Διεθνούς, η οποία είχε διαλυθεί από τον Στάλιν, ως «δείγμα καλής θελήσεως» προς τους δυτικούς συμμάχους μετά την Χιτλερική εισβολή στην Σοβιετική Ένωση.10  

Ένα από τα βασικά σχέδια της διαλυθείσης το 1943, Ιουδαιοκρατούμενης Γ΄ Διεθνούς, με πρόεδρο τον Ιουδαίο μπολσεβίκο Ζηνόβιεφ, ήταν η δημιουργία «Μακεδονίας του Αιγαίου». Το σχέδιο αυτό της «Μακεδονίας του Αιγαίου», επανήλθε στο προσκήνιο τον Σεπτέμβριο του 1944, όταν ο Ρώσος στρατάρχης Τολμπούχιν, απελευθέρωσε την Βουλγαρία από τους Ναζί, η οποία ως γνωστόν υπήρξε πιστός σύμμαχός τους.

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1991, με το δημοψήφισμα της Νοτιοσλαβίας (των Σκοπίων), για κήρυξη ανεξάρτητου Κράτους, ιδρύεται το σημερινό κράτος των Σκοπίων, με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Σημαία-Εθνικό έμβλημα Σκοπίων        

Το κλεμμένο αρχαίο Ελληνικό σύμβολο του οκτάκτινου αστέρος.

Σε ένα θραύσμα από τερρακότα (terra-cotta, κεραμεικά είδη)  που βρίσκεται στο Musee du Cinquantenaire στις Βρυξέλλες, ο Αλέξανδρος απεικονίζεται ως Ήλιος Κοσμοκράτωρ, έχοντας στο  κεφάλι  του εξάκτινους αστέρες και στο μέτωπο του την Σελήνη με έναν οκτάκτινο ήλιο.υ ανευρέθησαν στον διαφραγματικό τοίχο του τάφου της Αμφιπόλεως.

Οι ακτινωτοί ήλιοι είναι ισοδύναμη παραλλαγή των αντίστοιχων ροδάκων. Ο ρόδακας (ρόδαξ, ρόδον, τριαντάφυλλο), είναι ένα διαχρονικό κόσμημα, σύμβολο και φυλαχτό. Ο ρόδακας στους αρχαίους πολιτισμούς ήταν ηλιακό σύμβολο...

     Βλέπουμε δηλαδή καταγεγραμμένη σχέση μεταξύ των οκτάφυλλων ροδάκων, όπως αυτοί που ανευρέθησαν στον διαφραγματικό τοίχο του τάφου της Αμφιπόλεως.     

Ο λευκός οκτάκτινος αστήρ επί μέλανος πεδίου ήταν το Βασιλικό

«Επίσημον (= Οικόσημο)» της φρατρίας των «Μεδοντιδών» του 5ου αι. π.Χ.

και τελευταίου Βασιλικού Οίκου της Αττικής.

Έμβλημα της ομόσποσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας στην Γιουγκοσλαβία, 1944-1946

Έμβλημα της ομόσποσπονδης Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, στην Γιουγκοσλαβία, 1946-1991

Το έμβλημα υιοθετήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1946 από την Συνέλευση του Λαού της «Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας». Παρέμεινε σε χρήση και έπειτα από την ανεξαρτησία της χώρας από την Γιουγκοσλαβία, το 1991

Έμβλημα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, 1991-2009

 Το εθνόσημο των Σκοπίων αποτελείται από μία γιρλάντα διπλά δεμένη με στάχυα σιταριού, φύλλα καπνού και σπόρους οπιούχου παπαρούνας, κύρια προϊόντα της χώρας, δεμένα με κορδέλα, όλα διακοσμημένα με ένα παραδοσιακό σκοπιανό κέντημα.

 Στα Σκόπια σήμερα λειτουργούν για λογαριασμό της Διεθνούς Ιουδαιοκρατούμενης Μαφίας, δύο εργαστάσια παραγωγής-επεξεργασίας οπίου, ηρωϊνης και λοιπών ναρκωτικών ουσιών (Σκόπια και Κουμάνοβο).

Το προταθέν από την κυβέρνηση των Σκοπίων νέο εθνόσημο με τον λέοντα, πιθανώς προς σφετερισμόν του μακεδονικού λέοντος της Αμφιπόλεως

Το 2011 η κυβέρνηση των Σκοπίων αφαίρεσε από το σημερινό εθνόσημο της χώρας το Ιουδαϊκό/αποκρυφιστικό πεντάκτινο κόκκινο αστέρι (δείγμα υποταγής και υποτελείας στον Ταλμουδικό Ιουδαϊσμό όλων  των οργανώσεων, εταιρειών, συλλόγων, κομμάτων, κρατών, κλπ. που το φέρουν στις σημαίες, εθνόσημα, εμβλήματα,κλπ), με την ψευδή αιτιολογία ότι το αστέρι εκείνο συμβόλιζε μία πραγματικότητα και μία ιδεολογία η οποία είναι πλέον «ξεπερασμένη».

Το Μακεδονικό Ζήτημα και ο προδοτικός ρόλος των Ταλμουδιστών  Ιουδαίων

Το «Μακεδονικό ζήτημα» τέθηκε ουσιαστικά όταν οι Έλληνες απελευθέρωσαν την Θεσσαλονίκη από τους Τούρκους και ανέλαβαν την εξουσία στην πόλη. Η τότε Ιουδαϊκή κοινότητα της πόλεως, «δεν ήθελε σε καμιά περίπτωση να αναγνωρίσει τους Έλληνες σαν κυρίαρχους στην πόλη αλλά και την ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας, γιατί πίστευαν πως η ανάπτυξη της πόλης οφείλοταν στην εβραϊκή κοινότητα και ότι «η μοίρα της πόλης συνταυτιζόταν με την κοινότητά τους, Κινητοποιούνται διεθνώς για την εξεύρεση λύσεως που θα διασφαλίζει τη θέση τους».11

Ποια αφανής δύναμη κινεί λοιπόν τα Σκόπια; Η αποκάλυψη της θέσεως που είχαν ανέκαθεν οι Ιουδαίοι(Jews) στο χώρο των υποστηρικτών της «Ανεξάρτητης Μακεδονίας», δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες.

Η αδιαμφισβήτηση ανάμειξη των Ιουδαίων ιδρυτών του ΚΚΕ Αβραάμ Μπεναρόγια και Κουν Βεντούρα, οι οποίοι μάλιστα ως βουλευτές του ιδίου κόμματος, έθεσαν θέμα ανεξαρτητοποιήσεως της Μακεδονίας το 1927 μέσα στην Ελληνική Βουλή, στην  απόπειρα αποσπάσεως της Μακεδονικής γης από τον Ελλαδικό κορμό, φωτίζει αρκετά το παρασκήνιο.

Η Φεντερασιόν ήταν μια αποκλειστικά Ιουδαϊκή οργάνωση που δραστηριοποιείτο εντός των ορίων του τότε Ελληνικού κράτους. Παραδόξως όμως, επέτρεπε την συμμετοχή σ' αυτήν, μιας Βουλγαρικής ομάδας Σεντραλιστών,  με την αναλογία  90% Ιουδαίοι και 10% Βουλγαροι, κατ’ άλλους δε με μικρότερο ποσοστό συμμετοχής των Βουλγάρων... ένα μέλος της ο Ντιμήταρ Βλάχωφ που εφέρετο βουλγαρικής καταγωγής, εκπροσωπούσε την Φεντερασιόν στο νεοτουρκικό κοινοβούλιο μετά την πτώση του Σουλτάνου και ήταν επικεφαλής της βουλγαρικής πτέρυγάς της.

Το 1911 ο Ντιμήταρ Βλαχώφ μαζί με τον Πετρώφ, είχαν μυστικές συναντήσεις με τους Σιωνιστές Ταλμουδιστές Ιουδαίους, Θεοντορ Χερτσλ (ιδρυτής και πρώτος ηγέτης του Σιωνιστικού κινήματος) και Νταβίντ Μπεν Γκουριον (πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ), για το «Μακεδονικό» ζήτημα.

Σε αυτές τις συναντήσεις συνομίλησαν για το βάθεμα της συνεργασίας μεταξύ «Μακεδόνων» και Ιουδαίων στις προσπάθειες να δημιουργήσουν ανεξάρτητα κυρίαρχα κράτη για τους λαούς τους...

Dimitar Vlahov, Herzel and Ben Gurion

Exactly a century ago, in June 1911, Dimitar Vlahov, a Macedonian revolutionary, freedom fighter and deputy in the Ottoman Parliament, delivered a speech in which he categorically opposed the efforts to ban the Jews from returning to their ancient homeland. Later on, DimitarVlahov, along with the Macedonian revolutionary Gjorche Petrov, at the meetings with Theodor Herzl and David Ben-Gurion spoke of deepening the cooperation between Macedonians and Jews in their efforts to establish independent and sovereign states.12

Επί των ημερών διακυβερνήσεως της χώρας από τον Ιουδαιοκροάτη Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, ΥΠΕΞ της τότε Γιουγκοσλαβίας ήταν ο Ιουδαίος Καρντέλι. Αμφότεροι υπήρξαν εκτελεστές του Ιουδαϊκού σχεδίου και θεμελιωτές του ομοσπόνδου κρατιδίου της «Μακεδονίας».

Την ίδια ακριβώς περίοδο, «αμερικανοί» γερουσιαστές, Ιουδαϊκής καταγωγής, προέβαιναν σε δηλώσεις περί αμέσου δημιουργίας ανεξαρτήτου «Μακεδονικού» κράτους, ασκώντας ισχυρές πιέσεις προς αυτή την κατεύθυνση με κάθε μέσο. Στις χλιαρές αντιδράσεις της τότε Ελληνικής κυβερνήσεως (1945-46), αντιτάχθηκε από την επίσημη αμερικανική πλευρά ο ισχυρισμός, ότι κάθε διπλωματικό διάβημα της Ελλάδος κατ’ αυτών των θέσεων, θα είχε ως αποτέλεσμα την μη χορήγηση οικονομικής βοήθειας προς την καταστραφείσα χώρα μας και τότε όλοι εσίγησαν...

Πως επήλθε, όμως, αυτή η απότομη και απρόσμενη αλλαγή στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ; Μόλις προ μερικών μηνών οι ΗΠΑ δεν είχαν αποκαλέσει «αδικαιολόγητη δημαγωγία» και δεν είχαν χαρακτηρίσει ως «επιθετική προδιάθεση» κατά της Ελλάδος, τους ισχυρισμούς περί υπάρξεως «Μακεδονικού» Έθνους, «Μακεδονικής» πατρίδος και «Μακεδονικής» συνειδήσεως, με επίσημη και έγγραφη εγκύκλιο του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Στεττίνιους;13

Συνεπώς όταν μιλάμε για σχεδιασμένη Ιουδαιοκίνητη ανθελληνική κατασκευή ψευδομακεδονικού μορφώματος, σε βάρος της Ελλάδος κυριολεκτούμε…

                                                           *

Ανέκαθεν οι Ιουδαίοι στόχευαν στην απόσπαση της Μακεδονίας. Υπάρχουν αναρίθμητα ιστορικά στοιχεία που το αποδεικνύουν. Από τα χρόνια ήδη της τουρκοκρατίας, ο Ιουδαϊκής καταγωγής ντονμές και μασόνος Τααλάτ Μπέης, είχε επιδοθεί στην σφαγή του Μακεδονικού Ελληνισμού. Ακόμη και η ίδρυση του Μακεδονικού Κομιτάτου των Βουλγάρων, τρομοκρατική - δολοφονική οργάνωση που τόσο βασάνισε τον Μακεδονικό Ελληνισμό κατά τα έτη 1900-1908, υλοποιήθηκε από τους βουλγαρίζοντες κρυπτοεβραίους Γιόζεφ και Γιάγκοφ. Μεταγενεστέρως, το 1905, η επανάσταση του «Ιλιντεν», στηρίχθηκε κατά ένα μεγάλο μέρος στην ενεργό συμμετοχή των Ιουδαίων, υπό την ηγεσία των αδελφών Καμχή.

Την ίδια μισελληνική στάση, επέδειξαν οι Ιουδαίοι κατά την διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Ειδικότερα το 1912, οι Ιουδαίοι της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι ήλεγχαν την Τεκτονική στοά «Αλιάνς», συγκέντρωσαν, υπό μορφή εράνου και παρέδωσαν στην Τουρκία το μυθικό για την εποχή εκείνη, ποσό των 650.000.000 χρυσών λιρών14 ενώ μέλη της Ιουδαϊκής κοινότητας, συγκρότησαν εθελοντικό σώμα και πολέμησαν κατά του Ελληνικού στρατού, στο πλευρό των Τούρκων.

Ο κατακλυσμός της Θεσσαλονίκης από την Ιουδαϊκή λαίλαπα, άρχισε να πραγματοποιείται κατά τον 16ο αιώνα, όταν οι Ιουδαίοι εγκαταλείπουν ομαδικώς την Ισπανία, συνεπεία των διώξεων που υπέστησαν από την Ιερά Εξέταση. Σημαντικό ρεύμα Ιουδαίων προς την Θεσσαλονίκη, παρατηρείται επίσης προς το 1720-1730, προερχόμενο από την Ιταλία.

Το ρεύμα αυτό δεν προέρχεται από διωγμούς, αλλά εκδηλώνεται όταν οι Ιουδαίοι διαπιστώνουν ότι λόγω της οθωμανικής κατοχής, μπορούν να εξαπλώσουν ασυδότως τις τοκογλυφικές τους δραστηριότητες σε ελληνικό έδαφος, όπως και το πράττουν φανερώς πλέον, μέχρι σήμερα.

 Οι Ιουδαίοι ανέκαθεν απομυζούσαν τον Μακεδονικό και κατ’ επέκταση τον γηγενή Ελληνισμό. Τα ακόλουθα στοιχεία είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά των τοκογλυφικών και λοιπών παρασιτικών δραστηριοτήτων τους:

«Στα 1821, κατά την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης, πολλοί χριστιανοί της Θεσσαλονίκης συνελήφθησαν. Για την απελευθέρωσή τους, οι Τούρκοι αξιωματούχοι εισέπραξαν ως λύτρα 440.000 γρόσια. Για να συγκεντρώσουν αυτό το ποσόν οι χριστιανοί, δανείσθηκαν από Εβραίους τραπεζίτες προς 30-50% επιτόκιο, με ενέχυρο τιμαλφή και σκεύη των ναών, λαμβάνοντας μετρητά το ένα δεύτερο ή ένα τρίτο της αξίας. Δυστυχώς δεν ξέρουμε από ποιους τραπεζίτες».15  

Οι Ιουδαίοι τοκογλύφοι με πρωτοπόρους τους αδελφούς Μοδιάνο, είχαν απομυζήσει κατά τέτοιο τρόπο την πόλη, ώστε να έχει περιέλθει στην κατοχή τους, ένα μεγάλο τμήμα της Θεσσαλονίκης. Όπως μας πληροφορεί το περιοδικό «Χρονικά»:

«...Οι αδελφοί Μοδιάνο κατείχαν πολύ σημαντική κτηματική περιουσία με τα μέτρα της Θεσσαλονίκης της εποχής, το ύψος της οποίας με τραπεζικούς υπολογισμούς, έφτανε τις 700.000 λίρες και περιελάμβανε πολλά αστικά ακίνητα και υπεραστικά γήπεδα. Πιο κοντά στην πραγματικότητα από τους αριθμούς ήταν η λαϊκή έκφραση ότι «η μισή Θεσσαλονίκη ήταν δική τους», έκφραση που διασώθηκε ως τις μέρες μας.

Η παρασιτική δραστηριότητα των ιουδαίων «αργυραμοιβών» (εξωραϊσμένη ονομασία των εβραίων τοκογλύφων) προσέλαβε τέτοιες διαστάσεις, ώστε ακόμη και οι τοπικές αρχές συναλλάσσονταν, εξ’ ανάγκης μαζί τους: «κατά την εποχήν της καταβολής των δόσεων εις το τελωνείον καπνού, είτε κατά τας αποστολάς των χρημάτων δια τας ανάγκας του στρατού, επειδή δεν προλαμβάνεται η κοπή νομισμάτων εγκαίρως, προσφεύγουν εις την εξεύρεσιν χρημάτων με τόκους».16

Οι Ιουδαίοι εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την δεινή θέση στην οποία είχε περιέλθει το Ελληνικό στοιχείο κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας, θησαυρίζοντας στην κυριολεξία.17

Ο ρόλος του Αβραάμ Μπεναρόγια.

Η ΦΕΝΤΕΡΑΣΙΟΝ (το ΚΚΕ είναι μετεξέλιξη της Φεντερασιόν) ιδρύθηκε από τον Ταλμουδιστή Ιουδαίο/Σιωνιστή Αβραάμ Μπεναρόγια. Στο πλευρό του Μπεναρόγια ήταν βουλευτές και ανώτατα στελέχη του ΚΚΕ οι επίσης Ιουδαίοι Βεντούρα Κοέν, Αρντιττι, Πινχάς, Σουλάμ κτλ. Η πρώτη προσπάθεια για να επιτευχθεί η ανεξαρτησία της Μακεδονίας πραγματοποιείται από τους Εβραίους το 1927 όταν εντός της ελληνικής Βουλής (!!!) οι Ιουδαίοι ιδρυτές και βουλευτές του ΚΚΕ, Αβραάμ Μπεναρόγια και Κούν Βεντούρα, έφεραν στην Βουλή ψήφισμα για απόσχιση της Μακεδονίας από την Ελλάδα

Ολα αυτά τα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία, εάν  αναλυθούν μεθοδικώς, ενδελεχώς και συσχετισθούν, αποδεικνύουν ξεκάθαρα, την ταυτότητα της κατασκότεινης εκείνης δυνάμεως, που κατεσκεύασε το κρατικό υβρίδιο των Σκοπίων και απεργάζεται αργά αλλά μεθοδικά, την προσάρτηση και του ελεύθερου τμήματος της Ελληνικής Μακεδονίας,  ολόκληρης της Ελληνικής Μακεδονίας μας, στα Ιουδαιοκρατούμενα Σκόπια.18 

 Αποσπάσματα εφημερίδων της εποχής, αποδεικνύονται την προδοτική στάση των Ταλμουδιστών Ιουδαίων και του ΚΚΕ στο Μακεδονικό Ζήτημα.

Οι Ιουδαίοι (Εβραίοι στο κείμενο) στο πλευρό των Τούρκων κι εναντίον των Ελλήνων.»

(εφημερίδα Εμπρός 29-4-1913)

http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin_ftr.asp?c=108&pageid=-1&id=15883&s=0&STEMTYPE=0&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=&CropPDF=0 σελ. 3

(Ριζοσπάστης 14-12-1924)

       

http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin_ftr.asp?c=65&pageid=-

1&id=10559&s=0&STEMTYPE=0&

STEM_WORD_PHONETIC_IDS=&CropPDF=0

Εφημερίς Εστία, 9 Οκτωβρίου 1912

http://knossopolis.com/pdf/ESTIA_09.10.1912-4page.pdf σελ 3

http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin_ftr.asp?c=65&pageid=-

1&id=12084&s=0&STEMTYPE=0&

STEM_WORD_PHONETIC_IDS=&CropPDF=0

1 Η Γιουγκοσλαβία απεκαλείτο Νοτιοσλαβία [Γιουγκοσλαβία < από τη σερβο-κροατική λέξη jugo (νότος) + slavija (η χώρα των Σλάβων)· παλαιότερη ονομασία της χώρας στα ελληνικά: Νοτιοσλαβία ή Νοτιοσλαυΐα].

Η Γιουγκοσλαβία δημιουργήθηκε ως κράτος την 1η Δεκεμβρίου 1918 με την ονομασία Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων.

Μετά την ήττα των κεντρικών δυνάμεων και την κατάρρευση της Αυστροουγγαρίας στα εδάφη της διαλυμένης αυτοκρατορίας όπου κατοικούσαν Σλοβένοι, Κροάτες και Σέρβοι δημιουργήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 1918 ένα εφήμερο εφήμερο κράτος με την ονομασία κράτος των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων. Το κράτος αυτό στις 1η Δεκεμβρίου 1918 ενώθηκε με το Βασίλειο της Σερβίας, με το οποίο εν τω μεταξύ είχαν ενωθεί το Βασίλειο του Μαυροβουνίου και η περιοχή του Βανάτο, Μπάτσκα και Μπαράνια (Βοϊβοντίνα).

Πρωτεύουσα του βασιλείου ήταν το Βελιγράδι και επίσημη γλώσσα τα σερβο-κροατο-σλοβενικά. Πρώτος βασιλιάς ήταν ο Πέτρος Α' Καραγιώργης της Σερβίας.

Με την δημιουργία του κράτους το 1918 η χώρα διοικητικά διαιρέθηκε σε Επαρχίες (Ποκράϊνε) οι οποίες διατηρήθηκαν έως το 1922. Οι Επαρχίες (Ποκράϊνε) του Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων την περίοδο 1918-1922 ήταν:

·     Σερβία (Βόρεια Σερβία, Νότια Σερβία)

· Μαυροβούνιο

· Βοσνία και Ερζεγοβίνη

· Δαλματία

· Κροατία και Σλαβονία

· Σλοβενία

· Βανάτο, Μπάτσκα και Μπαράνια

Με το Σύνταγμα του Βίντοβνταν του 1921, (Βίντοβνταν = Η ημέρα του Αγίου Βίτου, 28 Ιουλίου), καταργήθηκαν οι Επαρχίες και δημιουργήθηκαν 33 Περιφέρειες (Όμπλαστ) που διατηρήθηκαν έως το 1929. Με τηn μετονομασία του κράτους το 1929 σε Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας η χώρα διοικητικά διαιρέθηκε σε Μπανοβίνες (Επαρχίες) που αντικατέστησαν τις έως τότε 33 Περιφέρειες. Οι Μπανοβίνες (Επαρχίες) του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας την περίοδο από το 1929 έως την κατάρρευση της χώρας ήταν:

Το 1939 η Μπανόβινα του Σάβου και η Παράκτια Μπανόβινα ενώθηκαν και σχημάτισαν μέχρι το 1941 την Μπανόβινα της Κροατίας. Η πρωτεύουσα του κράτους το Βελιγράδι, μαζί με το Ζέμουν και το Πάντσεβο αποτελούσαν ξεχωριστή διοικητική ενότητα, την Διοίκηση πόλεως Βελιγραδίου. Σήμερα το Βελιγράδι είναι η πρωτεύουσα της Σερβίας.

2 Πηγές:

(Αγγλικά) Σύνταγμα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, Άρθρο 3

(Αγγλικά) Σύνταγμα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, Άρθρο 83

Κεντρικό Γραφείο Τύπου του Υπουργικού Συμβουλίου του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, Βελιγράδι 1930

Bataković), Dušan T. (2005) (στα γαλλικά). Histoire du peuple serbe. L'Âge d'Homme, σελ. 294-295. ISBN 2-8251-1958-X.

 Crampton, R. J. (1997). Eastern Europe in the Twentieth Century – And After (2η έκδοση). London/New York: Routledge, σελ. 138.

Trbovich, Ana S. (2008). A Legal Geography of Yugoslavia's Disintegration. Oxford: Oxford University Press, σελ. 1227-8.

 (Αγγλικά) Σύνταγμα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, Άρθρο 82

 (Αγγλικά) Τζον Ρ. Λαμπ (John R. Lampe), Yugoslavia as History: Twice there was a Country, εκδ. Cambridge University Press, 2000, σ. 165, ISBN 0521773571

 (Αγγλικά) Σύνταγμα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, Άρθρα 86 και 87

 (Αγγλικά) Σύνταγμα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, Άρθρο 91

 (Αγγλικά) Σύνταγμα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, Άρθρο 94

 (Αγγλικά) Σύνταγμα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, Άρθρα 88, 89 και 90

3 http://history-of-macedonia.com/2013/10/10/vardarska-banovina-xartes-diplomata/

4 http://history-of-macedonia.com/2013/10/10/vardarska-banovina-xartes-diplomata/

5 Ψευδώνυμο του Ιουδαιο-κροάτη μηχανικού Σλάβκο Μπάμπικ. (Βλέπε, Βάλτερ Γκαίρλικ, Οι χρηματοδότες της εξουσίας, σ. 189-192). Ο Τίτο ήταν ένα από τα τέκνα πολυμελούς οικογενείας που είχε αναλάβει να αναθρέψει ένας Ιουδαίος μυλωνάς

6 Ο Ιβάν Μιχαήλωφ ήταν ένα από τα πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στον ευρύτερο μακεδονικό χώρο, όχι μόνο κατά την διάρκεια του Β' Π.Π. και της κατοχής, αλλά και ενωρίτερον.  Το 1924 ανέλαβε την ηγεσία του εθνικιστικού τμήματος της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργανώσεως ΕΜΕΟ, (στα σλάβικα λέγεται VMRO και εξακολουθεί να υφίσταται σήμερα ως κυβερνόν κόμμα των Σκοπίων), μετά την κρίση στους κόλπους της συγκεκριμένης βουλγάρικης οργανώσεως και είχε έρθει σε επαφή με την Ιταλία του Μουσσολίνι που βρισκόταν σε ανταγωνισμό με την Γιουγκοσλαβία για διάφορα ζητήματα, καθώς και με τους Κροάτες εθνικιστές Ουστάσι του σφαγέως των Ορθοδόξων Σέρβων, ναζιστο-παπικού, Πάβελιτς.

Σύμφωνα με το Γερμανό ιστορικό Στέφαν Τρέμπς, η πλειοψηφία των οπαδών του Ιβάν Βάντσε Μιχαήλοφ, δεν ενέκρινε την de facto ενσωμάτωση της νυν περιοχής των Σκοπίων (ΠΓΔΜ), με την «Μητέρα Βουλγαρία». Ο Μιχαήλοφ τον Μάϊο του 1941, μετακόμισε στο Ζάγκρεμπ με τον πολύχρονο σύμμαχο και φίλο τους,  Άντε Πάβελιτς, που είχε στενές σχέσεις με την Ρώμη και το Βερολίνο.

«Την άνοιξη του 1943 δημιουργήθηκε από τον τον ιταλικό στρατό, η επαναστατική οργάνωση που θα βοηθούσε τις ιταλικές δυνάμεις κατοχής στην Βόρεια Ελλάδα. Τον Οκτώβριο του 1943, λίγο μετά την αποχώρηση των Ιταλών από τα Βαλκάνια, κατόπιν διαπραγματεύσεων με τον αξιωματικό των SS, Χάινριχ Χίμλερ, ο Μιχαήλοφ, δημιούργησε μια ισχυρή οργάνωση τύπου VMRO, που αποτελούνταν από 12.000 άνδρες, οι οποίοι θα ετίθεντο υπό των ναζιστών, για την προστασία του ελληνικού τμήματος της Μακεδονίας, το οποίο κατείχαν οι Γερμανοί.

Ωστόσο το σχέδιο αυτό καθυστέρησε ως προς τον κύριο σκοπό του. Επίσης υπήρχε μια πρόταση, τα υπολείμματα του Μιχαήλοφ και του Πάβελιτς να σχηματίσουν έναν ισχυρό στρατό με την υποστήριξη του VMRO που θα πολεμούσε κατά των διάφορων κομματικών αποσπασμάτων του βοσνιακού τμήματος του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου», σημειώνει ο Τρέμπς.

Αμέσως μετά την κατάληψη της νυν περιοχής των Σκοπίων, ο βασιλιάς Μπορίς ΙΙΙ και η στρατιωτική ηγεσία της χώρας, έβλεπαν με ανησυχία τις δραστηριότητες του Μιχαήλοφ στο Ζάγκρεμπ, γιατί εφοβούντο ότι το σχέδιό του, για την δημιουργία της «ελεύθερης και ανεξάρτητης Σλαβομακεδονίας», θα μπορούσε να πετύχει.

Του έκανε μάλιστα πρόταση ότι θα καταργήσει την θανατική καταδίκη του, αφού έχει την πρόθεση να επιστρέψει στην Βουλγαρία, και να λάβει μια θέση ηγετική στην διοίκηση της 'Μακεδονίας του Βαρδάρη' (Вардарска Македонија). Με έκπληξη η Σόφια, έλαβε την απόρριψη της βουλγαρικής προτάσεως από τον Μιχαήλοφ, μέσω των στενότερων συνεργατών του.

Η αντίδραση του, όμως του Μιχαήλοφ, ήταν πιο ευνοϊκή στην πρόταση του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών κρυπτο-ιουδαίου Joachim von Ribbentrop, να γίνει πρόεδρος ενός σλαβομακεδονικού κράτους, υπό τον έλεγχο του Τρίτου Ράϊχ», προσθέτει ο γερμανός ιστορικός.

Έτσι, την 1η Σεπτεμβρίου του 1944, ο Χίτλερ εξέδωσε μια εντολή για άμεση υλοποίηση. Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1944 ο Μιχαήλοφ έφυγε από το Ζάγκρεμπ με γερμανικό στρατιωτικό αεροπλάνο για την Σόφια, όπου εξέτασε την κατάσταση με τους συνεργάτες του. Η κατάσταση έδειχνε απελπιστική.

Στις 5 Σεπτεμβρίου ήρθε στα Σκόπια και την επόμενη ημέρα είχε πολλές συναντήσεις με ακτιβιστές του VMRO. Ο Τρέμπς έγραψε ότι είχε συναντήσεις και με εκπροσώπους των ανταρτών. Μετά από τις συνομιλίες θα δηλώσει κατηγορηματικά την την υποστήριξή του για την ανεξαρτησία της «Σλαβομακεδονίας».

Ωστόσο, ο εκπρόσωπος της Γερμανίας Δρ Garben σε μια έκθεσή του προς τον Υπουργό Εξωτερικών του Ράϊχ, γράφει ότι μετά από διεξοδική εξέταση των συνθηκών, ο Ιβάν Μιχαήλοφ αρνήθηκε κατηγορηματικά να δηλώσει την ανεξαρτησία της Σλαβομακεδονίας γιατί δεν ήταν ώριμες ακόμη οι προϋποθέσεις και κυρίως ο σλαβομακεδονικός λαός.

7 Η Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση, ΕΜΕΟ (βουλγαρικά: Вътрешна Македонска Революционна Организация, ВМРО, Βάτρεσνα Μακεντόσκα Ρεβολγιουστιόνα Οργκανιζάτσιγια) ήταν μια μυστική, σλαβόφωνη υπερεθνικιστική οργάνωση που συστάθηκε στα Βαλκάνια στα τέλη του 19ου αιώνα, συγκεκριμένα στην Ρέσνα, της περιοχής Πόλογκ, των σημερινών Σκοπίων, το 1893, κατά την τελευταία περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με αρχικό στόχο την απελευθέρωση των χριστιανικών πληθυσμών της Μακεδονίας και αργότερα την ένωση της περιοχής με την Βουλγαρία. Με βάση τις αυστροουγγρικές πηγές η οργάνωση μέχρι το 1902 είχε την ονομασία «Βουλγαρική Μακεδονο-Αδριανουπολίτικη Επαναστατική Επιτροπή». Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Βαλκανικής και κυρίως της εσωτερικής πολιτικής ζωής της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας μέχρι την βίαιη διάλυσή της από τον τσάρο Μπόρις Β΄ της Βουλγαρίας το 1934.

Σκοπός: Σύμφωνα με τους ιδρυτές της, αρχικός σκοπός της ήταν η απελευθέρωση της Μακεδονίας από τους Τούρκους με το σύνθημα "Η Μακεδονία στους Μακεδόνες" και η διατήρηση της βουλγαρικής εθνικής ταυτότητας στις ευρωπαϊκές οθωμανικές κτήσεις. Στον όρκο που έδιναν τα μέλη της γίνονταν σαφής διάκριση μεταξύ Βουλγάρων και Ελλήνων και τονίζονταν ότι οι χριστιανικές εθνότητες θα συνεργάζονταν για την αποκήρυξη του Οθωμανικού ζυγού. Στην συνέχεια όμως χρησιμοποιήθηκε από τον βουλγαρικό μεγαλοϊδεατισμό, προκειμένου μέσω της επιδιωκόμενης αυτονομήσεως του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας, που θα αποτελούσε το πρώτο βήμα, να ακολουθούσε η μελλοντική ενσωμάτωσή του στην Βουλγαρία.

Το VMRO-DPMNE το οποίο ηγείται σήμερα της κυβερνήσεως των Σκοπίων, άνοιξε ένα μουσείο στις 20 Δεκεμβρίου 2014, αφιερωμένο στους «ιστορικούς ηγέτες» του VMRO, Τοντόρ Αλεξαντρόφ (1881-1924) και Ιβάν «Βάντσε» Μιχαήλοφ (1896-1990). Αμφότεροι είναι εθνικώς Βούλγαροι, σύμφωνα με τα ίδια τους τα λόγια (ο Μιχαήλοφ είχε δώσει συνέντευξη στην τηλεόραση των Σκοπίων από το σπίτι του στην Ρώμη, βρισκόμενος σε εξορία το 1989, κατά την οποία επιβεβαίωσε ρητώς ότι αυτός ήταν «Βούλγαρος από την –γεωγραφική- Μακεδονία»).

Η μουσειακή έκθεση βρίσκεται στο Νόβο Σέλο, μέρος της πόλεως του Στίπ, στα ανατολοκά Σκόπια, όπου και οι δύο είχαν γεννηθεί. Εκεί βρίσκονται τα δύο κέρινα ομοιώματά τους, καθώς και αναμνηστικά από άλλους μαχητές του VMRO. Το Μουσείο εγκαινιάσθκε από την κρυπτο-Ιουδαία Ελιζαμπέτα Καντσέσκα – Μιλέφσκα, υπουργό πολιτισμού των Σκοπίων και από τον  ίδιο τον πρωθυπουργό Νίκολα Γκρούεφσκι.

Θα πρέπει να τονισθεί ότι οι δύο ηγέτες του ιστορικού VMRO, σε αντίθεση με κάποιους ορισμούς που παρουσιάσθηκαν (όπου προβάλλονταν η δήθεν ‘Μακεντόνσκι’ εθνικότητά τους,  μέσα από μεροληπτική ερμηνεία ορισμένων αμφιλεγόμενων πράξεων και λόγων τους), οι δύο αυτοί αναγνωρίζονται  με σαφήνεια, ως Βούλγαροι υπερεθνικιστές, ακόμη και από την κομμουνιστική ιστοριογραφία των Σκοπίων και της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Επίσης, ο Ιβάν Μιχαήλοφ, άφησε ένα μεγάλο αριθμό ιστοριογραφικών κειμένων, συμπεριλαμβανομένου αυτοβιογραφικών δημοσιεύσεων που αναφέρονται στην βουλγαρική εθνική συγγένεια του σλαβικού πληθυσμού των Σκοπίων (ΠΓΔΜ). [Πηγή: Βαλκανικό περισκόπιο, 26 Δεκ. 2014, Vladislav Perunović. O Vladislav Perunović σπούδασε στο Πανεπιστήμιο ‘Κύριλλος και Μεθόδιος» στα Σκόπια]

8 Η Γιουγκοσλαβική ιστοριογραφία ασχολήθηκε πολύ με αυτό το θέμα, αλλά δυστυχώς δεν έβγαλε τα ίδια συμπεράσματα με την παγκόσμια ιστοριογραφία. Παρουσιάζει αρχικά τον ελληνικό εμφύλιο σαν την «ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1945-49», στην οποία ο πόλεμος δεν γίνονταν μεταξύ των Ελλήνων, αλλά μεταξύ Ελλήνων και «Μακεδόνων». Παρουσιάζεται σαν όργιο σφαγών επί των «Μακεδόνων», τόσο από τους «Μοναρχοφασίστες», όσο και από τους Έλληνες κομμουνιστές.

 Ένα όργιο, που ανάγκασε 28.000 παιδάκια, από 3 μηνών έως 12 ετών, να ζητήσουν από μόνα τους (!) καταφύγιο στην αγκαλιά της ελεύθερης μάνας Λ.Δ. Μακεδονίας!

9 Η Πληροφορία αυτή βασίζεται σε απόρρητη έκθεση του τότε αμερικανού πρέσβη στο Βελιγράδι Τζώρτζ Κάνον‚ προς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τον πρόεδρο Τρούμαν. Δημοσιεύτηκε στο επίσημο ιστορικό περιοδικό της σερβικής Ακαδημίας Επιστημών «Istorija og Veka» αρ. 2 ‚του 1983, από τον ιστορικό Ντράγκισα Μούγκος. Πηγή: Στέφανος Ν. Σωτηρίου, Το Μακεδονικό ζήτημα, εκδ. Πελασγός.

10 Το βιβλίο έγραψε και κυκλοφόρησε το 1971 ο Γιουγκοσλάβος στρατηγός Τέμπο (Σβετοζάρ Βουκμάνοβιτς), μετά την διαφωνία του με τον στρατάρχη Τίτο, του οποίου ήταν υπαρχηγός κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.

11 Ρένα Μόλχο-Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης.

12 http://the-macedonian-tendency.blogspot ... urion.html

13 Ο Στεττίνιους, Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ το 1944, με την Εγκύκλιο του υπ’ αριθ. 868014/24.12.1944 προς τους Πρεσβευτές και Προξένους των ΗΠΑ ανέφερε: «Το Αμερικάνικο Υπουργείο Εξωτερικών έχει επισημάνει αύξουσα προπαγάνδα και ημιεπίσημες δηλώσεις, περί αυτονομίας της Μακεδονίας. Η Αμερικανική Κυβέρνηση θεωρεί κάθε συζήτηση περί Μακεδονικού «Έθνους», περί «Μακεδονικής πατρίδας», περί Μακεδονικής «συνειδήσεως» αδικαιολόγητη δημαγωγία, χωρίς εθνική ή πολιτική υπόσταση και ομοιάζει με επιθετική προδιάθεση εναντίον της Ελλάδας. Η συγκεκριμένη πολιτική της Κυβερνήσεως μας είναι να αντιτάσσεται σε κάθε αναβίωση του Μακεδονικού, που εμπλέκει την Ελλάδα……[Edward Stettinious, 26 Δεκεμβρίου 1944 [Πηγή: U.S. State Department, Foreign Relations vol viii, Washington, D.C., Circular Airgram (868.014/26Dec.1944)].

14 Δημοσίευμα Εφημερίδας «Εστία», 9 Οκτωβρίου 1912.

15 περιοδικό «Χρονικά», τεύχος Μαΐου-Ιουνίου 1994, σελ. 24.

16 «Χρονικά», Μάιος - Ιούνιος 1994.

17 Οι ίδιοι οι Ιουδαίοι, ομολογούν στα «Χρονικά»:

«Από τον 18ο αιώνα, καθώς ο χρηματικός φόρος γενικεύθηκε στην οθωμανική αυτοκρατορία, ολοένα και περισσότερα χωριά άρχισαν να δανείζονται από πλούσιους εβραίους ή τούρκους με πολύ υψηλό επιτόκιο, με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σταδιακά σε τσιφλίκια, στο βαθμό που οι κάτοικοι των χωριών αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στους βαρείς φόρους και τους αυξανόμενους τόκους. Πολλά χωριά από την Θεσσαλονίκη είχαν αυτή την τύχη», («Χρονικά», Μάιος - Ιούνιος 1994).

18 http://ofis66.blogspot.com/p/blog-page_27.html#ixzz3mrpuNifP

   (ΥΠΕΡ  ΠΙΣΤΕΩΣ  ΚΑΙ  ΠΑΤΡΙΔΟΣ).




  ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ