Η «άσβεστη κανδήλα» της Αρητιάδας με φόντο
ένα
«ματωμένο» Ποντιακό ηλιοβασίλεμα
[πηγή: giresunblog.com]
του Ιωάννη Μιχαήλ
«Νήσος μεν πέλας ήμιν Αρητιάς…»
(μτφ. «Πλησιάζουμε το νησί του
Άρη…», Αργοναυτικά Β, στ. 1047)
Το πολυσήμαντο αυτό νησάκι της «Αρητιάδος»
βρίσκεται -σαν ζωογόνος πνοή- πολύ κοντά στα χείλη της Κερασούντας, απέχοντας
μόλις 1,5 χλμ από τις εκβολές του Ασκιανού ποταμού και 3 χλμ από την προκυμαία
της σύγχρονης πόλης Giresun (πλησίον της αρχαίας Φαρνακίας – Pharnakeia). Χηλή, Δάφνη, Sary Ada, Κιλικόνησος,
Φιλυρηίς, Furun Adasi είναι (πέραν της Αρητιάδας) τα ονόματα των
πιο βασικών νησίδων της περιοχής που, παρά το μικρό μέγεθός τους, σχετίζονται
άμεσα με κάποιες πτυχές της ιστορίας του Ελληνισμού. Η Αρητιάς (Αρητιάδα - Νήσος του Άρεως) έχει
λάβει το όνομά της από έναν ναό τον οποίον είχαν αφιερώσει οι Αμαζόνες στο θεό
του πολέμου. Συγκεκριμένα, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος γράφει στο έπος του
«Αργοναυτικά» ότι πριν από κάθε μάχη οι βασίλισσες (Αντιόπη και Οτρήρη)
της πολεμοχαρούς φυλής θυσίαζαν άλογα -τα οποία εξέτρεφαν για το συγκεκριμένο
σκοπό– στον Άρη. Μέσα από τα αγριεμένα
Ποντικά κύματα διακρίναμε τον ναό του Άρεως, το Καστρομονάστηρο του «ημέτερου»
Αγίου Φωκά καθώς και… «θήκας τε προγόνων».
«Πουλιά της Μαύρης Θάλασσας που χαμηλοπετάτε,
αν δείτε την αγάπη μου, να μου τη χαιρετάτε»!
Αρητιάδα ήταν τ΄ όνομά της…