Αποχαιρετώντας το 2011...Φτάσε ὅπου δὲν μπορεῖς!

«-Παπποῦ ἀγαπημένε, εἶπα, δῶσ’ μου μιὰν προσταγή.

Χαμογέλασε, ἀπίθωσε τὸ χέρι ἀπάνω στὸ κεφάλι μου,  δὲν ἦταν χέρι, ἦταν πολύχρωμη φωτιά. Ὣς τὶς ῥίζες τοῦ μυαλοῦ μου περιχύθηκε ἡ φλόγα.

-Φτᾶσε ὅπου μπορεῖς, παιδί μου…

Ἡ φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σὰν νὰ ‘βγαινε ἀπὸ τὸ βαθὺ λαρύγγι τῆς γῆς.

Ἔφτασε ὣς τὶς ῥίζες τοῦ μυαλοῦ μου ἡ φωνή του, μὰ ἡ καρδιά μου δὲν τινάχτηκε.

-Παπποῦ, φώναξα τώρα πιὸ δυνατά, δῶσ’ μου μίαν πιὸ δύσκολη, πιὸ κρητικιὰ  προσταγή.

Κι ὁλομεμιάς, ὣς νὰ τὰ πῶ, μιὰ φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τὸν ἀέρα, ἀφανίστηκε ἀπὸ τὰ μάτια μου ὁ ἀδάμαστος πρόγονος μὲ τὶς περιπλεγμένες θυμαρόριζες στὰ μαλλιά του κι ἀπόμεινε στὴν κορφὴ τοῦ Σινᾶ μιὰ φωνὴ ὄρθια, γεμάτη προσταγή, κι ὁ ἀέρας ἔτρεμε:

-Φτᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς!…»

(Νίκος Καζαντζάκης, ἀναφορὰ στὸν Γκρέκο, σελίδα 23, ἐκδόσεις Ἑλ. Καζαντζάκη, Ἀθῆναι 1965)

Ἔρχεται μία στιγμὴ στὴν ζωὴ κάθε ἀνθρώπου ποὺ πρέπει κάτι νὰ δῇ, ἢ κάτι νὰ ἀλλάξῃ ἢ κάτι νὰ μάθῃ. 

Ἔρχεται μία στιγμὴ γεμάτη ἔντασι, γεμάτη πίεσι καὶ συνήθως πολὺ πόνο, ποὺ πρέπει νὰ κρατήσῃ τὴν ψυχραιμία του ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ πάρῃ τὶς ἀποφάσεις του. 

Ἔρχεται μία στιγμὴ στὴν ζωή μας, τέτοια, ποὺ ὅμοιά της δὲν ἔχουμε ξαναζήσει. 

Εἶναι ἐκεῖνα τὰ λιγοστὰ δευτερόλεπτα ποὺ μᾶς ἀλλάζουν διὰ παντὸς τὴν πορεία μας. 

Ἐκεῖνα τὰ μικρὰ σὲ χρόνο δευτερόλεπτα, ποὺ ὅμως μοιάζουν σὰν αἰωνιότητα. 

Μία στιγμή μας.. Ὅλη μας ἡ ζωή ἀνάποδα… Διαφορετικά… Ἀλλοιώτικα. 

Αὐτὴ ἡ ῥημάδα, ποὺ ξέρουμε κατὰ βάθος πὼς θὰ φθάσῃ, ἀλλὰ ποτὲ δὲν εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε.  

Ἐκείνη ἡ στιγμή, ποὺ μοιάζει μὲ θάνατο, ἀλλὰ τελικῶς εἶναι ἀνάστασις. Εἶναι αὐτὸ τὸ κάτι ποὺ μᾶς κάνῃ νὰ πάρουμε τὶς ἀποφάσεις μας καὶ νὰ σταθοῦμε πιὸ ὄρθιοι, πιὸ δυνατοί, πιὸ ὑπεύθυνοι. Ἢ νὰ πεθάνουμε .

Εἶχα χρόνια πολλὰ νὰ ἀνοίξω τὰ βιβλία τοῦ Καζαντζάκη. Ἡ Στεφανία μοῦ τὰ θύμισε. Καὶ ἦταν καλὸ αὐτὸ γιὰ ἐμέναν ἐτούτην τὴν ὥρα! 

Διότι κάπως ἔτσι αἰσθάνομαι κι ἐγὼ! Ἢ θὰ κινηθῶ ἢ θὰ σβήσω!

Μία φωνή μέσα μου, πολὺ δυνατὴ καὶ καθάρια, μοῦ φωνάζει:

«φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς!»

Πῶς νά φθάσω ὅμως; Ποῦ νά φθάσω; Ποιάν πορεία νά διαλέξω; Πῶς νά ξεκινήσω; Ἀπό ποῦ; Μέ ποιόν τρόπο;

Γιὰ νὰ πάρῃς τὴν ἀπόφασι νὰ ξεκινήσῃς καὶ νὰ πᾶς κάπου ποὺ δὲν μπορεῖς, ἤ ποὺ πιστεύεις πὼς δὲν μπορεῖς, δύο λόγοι ὑπάρχουν. (Καθῶς φυσικὰ ὑπάρχουν καὶ χιλιάδες λόγοι γιὰ νὰ μὴν σοῦ συμβῇ!)

Ἢ ὁ θάνατος ἀγαπημένου προσώπου ἢ ἡ ἀνάγκη.

Ὁ Καζαντζάκης ἔγραψε αὐτὸ τὸ κεφάλαιο γιὰ νὰ προετοιμάσῃ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό γιὰ τὸν ἐπερχόμενο θάνατό του. 

Ἔτσι κι ἐγώ, σήμερα καταγράφω κι ἀντιμετωπίζω τὸν ἄρτι ἀφιχθέντα  μου θάνατο. 

Δύσκολα ξεκινᾶμε γιὰ νὰ φθάσουμε κάπου ποὺ δὲν μποροῦμε. Πολὺ δύσκολα. Συνήθως καταλήγουμε στὸ νὰ φθάσουμε μόνον ἐκεῖ ποὺ μποροῦμε. Ἢ, ἀκόμη χειρότερα, νὰ φθάσουμε κάπου ποὺ πιστεύουμε πὼς μποροῦμε. Ἔτσι, ἀναίτια. Δίχως λογικὴ καὶ δίχως ἐπιχειρήματα. 

«Φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς!»

Καί τί γίνεται μέ τά ταβάνια; Μέ τίς πεποιθήσεις μας πού μᾶς κρατοῦν δεσμίους; Τί γίνεται μέ τούς φόβους μας; Μέ τίς ἀνασφάλειες; Τί γίνεται μέ αὐτά πού μάθαμε ἔως τώρα γιά ἐμάς καί γιά τόν κόσμο; Τί γίνεται; 

Γιὰ νὰ ξεκινήσῃ κάποιος νὰ φθάσῃ ἐκεῖ ποὺ δὲν μπορεῖ, πρέπει νὰ ἀφήσῃ πίσω του ὅλα αὐτὰ ποὺ τὸν κρατοῦσαν στὸ ἐδῶ καὶ τώρα. Στὴν καθημερινότητά του. Στὴν ἐπιτυχημένη ἢ ἀποτυχημένη ζωή του.

Ἄρα, δὲν εἶναι μόνο τὸ «φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς» ἀλλὰ καὶ τὸ «κρατήσου μόνον ἀπὸ ἐσένα»! Δὲν ὑπάρχει τίποτα περισσότερο ἢ λιγότερο ἀπὸ ἐσένα! 

«Φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς!»

Τὸ λέω καὶ τὸ ξαναλέω στὸν ἑαυτό μου καὶ τρομάζω. «Φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς!» 

Γίνεται; Δὲν γίνεται… Θέλει μεγάλον κόπο, πόνο, δύναμι!

Ποιός τήν ἔχει αὐτήν τήν δύναμι; Ἰδίως ὅταν ἔχουμε μάθει νά ζοῦμε μέσα στήν εὐκολία καί τήν ἄνεσι; 

Πόσα πρέπει νά ἀφήσω πίσω μου; Πόσα νά ξεγράψω; Πόσους δρόμους νέους νά χαράξω;

«Φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς!»

Ξεκίνα, πήγαινε, προχῶρα, τρέχα, μὴν σταματᾶς, συνέχισε….

«Φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς!»

Μά ἀντέχω;

«Ναί, πρέπει νὰ ἀντέχῃς! Μόνον ἐσὺ ἀντέχεις! Οὐδεῖς ἄλλος ἀντέχει! Φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς!»

Ποῦ εἶναι τό τέρμα; Ποιός θά τό δῇ; Πῶς μποροῦμε νά μάθουμε ἀπό τώρα τήν διαδρομή;

«Ξέρεις. Ξεκίνα. Φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς!»

Εἶναι βουνό, δύσκολο, δίχως μονοπάτια. Εἴναι κι ἄγριο. Εἶναι καὶ χειμώνας. Εἶμαι καὶ δίχως συντρόφους. 

«Φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς!»

Μόνη μου; 

«Μόνη σου!!! Μόνον μόνη σου! Μόνον μόνη σου! Φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς!»

Σὰν ἠχῶ φθάνει στὰ αὐτιά μου ἡ φωνὴ τοῦ γέροντος Πάππου του. Σὰν νὰ «ξύπνησε» ὁ γέροντας καὶ νὰ μᾶς καλῇ! 

«Φθᾶστε ὅπου δὲν μπορεῖτε!» Μᾶς φωνάζει! 

Οὐρλιάζει! 

Καὶ δὲν εἶναι μόνος του!

Ὅλοι οἱ γέροντες ποὺ ἔζησαν στὰ ἄγρια βουνά, ἐλεύθεροι, μὲ τὴν καρδιὰ πεντακάθαρη καὶ τὸ βλέμμα τὸ γεμάτο οὐρανό, μᾶς καλοῦν:

«Φθᾶστε ὅπου δὲν μπορεῖτε!»

Ποῦ εἶναι τό «δέν μποροῦμε»; Ποῦ εἶναι τό «δέν μπορῶ»; 

«Ξεκίνα, θὰ μάθῃς»!

Πῶς θά μάθω; Πότε θά μάθω; Θά μάθω;

«Ξέρεις! Τόλμα! Ξεκίνα! Φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς!»

Σήμερα ἀφήνω κάτι πίσω μου. 

Ἕνα κομμάτι μου πέθανε. Τελείωσε. Ἢ θὰ σταθῶ δίπλα στὸ πτῶμα του καὶ θὰ κλαίω γιὰ τὴν ἀπώλεια,  ἢ θὰ σταθῶ ὄρθια καὶ θὰ ξεκινήσω. 

Εἶναι ἀνάγκη. 

Θάνατος καὶ ἀνάγκη! Ταὐτόχρονα! 

Ἀδιαπέραστα! Ἀνίκητα! Ζωογόνα!

«Φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς!» Μοῦ  φωνάζει… Ξέρει αὐτός.. Ἐγὼ φοβᾶμαι… Ἀλλὰ… Ἀκούω! Μαθαίνω… Ἀντιλαμβάνομαι….

«Φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς!»

Δὲν ἔχω ἄλλον δρόμο…. ΠΡΕΠΕΙ!!!!

Φιλονόη. 

Υ.Γ. Ἀφιερωμένο στὸν Θεῖο. 

Σημείωσις:

Τὸ παραπάνω εἶναι γιὰ ἐμένα. Εἶμαι καλά. Ἴσως ὄχι ἀπόλυτα, ἀλλὰ εἶμαι καλά!

 Ξεκίνησα ἐδῶ καὶ καιρό μίαν διαδρομή καὶ μόλις τώρα καταφέρνω νὰ περάσω τὸ «φρᾶγμα». Εἶναι δύσκολο, ἔως ἀδύνατον. Ἀλλὰ ξέρω πὼς θὰ τὸ περάσω. Ἕνα κομμάτι μου μὲ καλεῖ νὰ ἐπιστρέψω σὲ ὅλα ὅσα δὲν μὲ ξεβόλευαν, ἀλλὰ μὲ κρατοῦσαν στὸ «μπορῶ». 

Εἶναι μία Πύλη. Εἶναι μία ἄλλη πραγματικότης. Δὲν μπορῶ νὰ περιγράψω μὲ λέξεις αὐτὸ ποὺ μοῦ συμβαίνει. Ἔχει βαθὺ πόνο καὶ μεγάλη χαρά. Κλαυσίγελως! Ἀλλὰ τόσο ἔντονος ποὺ ἀναρωτιέμαι γιὰ τὸ ἐὰν θὰ τὰ καταφέρω. 

Τίποτα στὴν ζωή μας δὲν εἶναι τυχαῖον. Οὖτε ὁ Καζαντζάκης σήμερα ποὺ βρῆκε τὸν δρόμο νὰ φθάσῃ στὰ χέρια μου.  

Ὅταν διάβασα τὸ ἀπόσπασμα σκέφθηκα πὼς τὸ ἔγραψε γιὰ ἐμένα. Ἀλλὰ μετὰ συνειδητοποίησα πὼς τὸ ἔγραψε γιὰ ὅλους μας. 

Σήμερα δὲν θὰ σᾶς γράψω γιὰ τὰ καλὰ ποὺ ἔρχονται. Ἐγὼ εἶμαι ἐκεῖ καὶ τὰ ζῶ..

Σήμερα θὰ σᾶς ἀφήσω μὲ τὸν Καζαντζάκη. Αὐτὸ τὸ λίγο, τὸ μικρό, τὸ «Φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς!»

Δὲν ξέρω πῶς θὰ τὸ ἀντιληφθῇ ὁ κάθε ἀναγνώστης, ποιά εἶναι τὰ ὅριά του καὶ ποιοὶ οἱ δρόμοι ποὺ πρέπει νὰ διανύσῃ. Κρατῆστε το ὅμως ὥς παραίνεσι. Ἰδίως στὶς ἡμέρες ποὺ διαβιοῦμε εἶναι ἀπίστευτα σημαντική. Κρατῆστε το. 

Αὐτὸ εἶναι δικό μου μονοπάτι. Καταδικό μου.  Καιρὸς νὰ βροῦμε ὅλοι τὰ μονοπάτια μας.

http://logioshermes.blogspot.com/

Σημείωση: Φθᾶσε ὅπου δὲν μπορεῖς! και μην απογοητεύεσαι και μην απελπίζεσαι

              θέλει κόπο αλλά θέλει και χρόνο.... 

Εμείς οι Έλληνες

H ενότητα ουρανού και γης

Από τους πιο αρχαίους χρόνους, ο άνθρωπος είχε πιστέψει σε ένα σύμπαν κομμένο στα δυο, όπου ο ουράνιος κόσμος, αποκλειστικότητα των θεών και των θεϊκών αντικειμένων, ήταν εκ φύσεως καθ’ όλα διαφορετικός από τον κόσμο των ανθρώπων.

Με τον Νεύτωνα (1642-1727), η υπερχιλιετής αυτή αναπαράσταση, που είχε ήδη κλονιστεί συθέμελα από τις εργασίες του Κοπέρνικου, του Κέπλερ και του Γαλιλαίου, εξαφανίζεται οριστικά: ο Νεύτωνας ενώνει τους δυο κόσμους, τον ουράνιο και τον γήινο, θέτοντας ως αρχή την καθολικότητα της βαρυτικής έλξης. H ενότητα αυτή έχει δυο θεμελιώδεις συνέπειες: καθιστά φανερό ότι οι νόμοι που διέπουν τα της Γης, όπως ο νόμος της πτώσης των σωμάτων, ισχύουν, επίσης, για τον ουρανό, καθιστά, ωσαύτως, φανερό, και συμφωνώντας με τον Γαλιλαίο και τον Καρτέσιο, ότι τα μαθηματικά, γλώσσα των θεών και προοριζόμενη ως τότε αποκλειστικά στη μελέτη του ουρανού, είναι χρησιμοποιήσιμα και για την περιγραφή των γήινων φαινομένων.

H ανακάλυψη αυτή δεν ήταν απαραίτητη για την οικοδόμηση μιας αποτελεσματικής μηχανικής που θα μας επέτρεπε να παραγάγουμε ένα σωρό χρήσιμες μηχανές αλλά, δίχως αυτήν, δεν θα μας ήταν ποτέ δυνατόν να καταλάβουμε, ή, ακριβέστερα, να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε, το σύμπαν στους κόλπους του οποίου ζούμε.

 

Πώς θα το καταφέραμε χωρίς να μεταβούμε στις ζώνες τις πιο απόμακρες του Διαστήματος και του χρόνου, αν εξακολουθούσαμε να πιστεύουμε ότι ο «επάνω κόσμος» δεν διέπονταν από τους ίδιους νόμους που διέπεται ο «κάτω»; Λίγο μετά την έκδοση των «Μαθηματικών Αρχών», ο Christiaan Huygens (1629-1695)(Χόυχενς) έγραφε με την ευκαιρία αναφερόμενος στον ουράνιο κόσμο: «Καταλήγαμε πάντοτε στο συμπέρασμα ότι ήταν μάταιο να γνωρίζουμε τι η φύση είχε την ευχαρίστηση να κάνει σε αυτόν, αφού δεν είχαμε κανένα μέσο να το γνωρίσουμε. [....] Εδώ και λίγο καιρό, όμως, έχω καταλήξει στην άποψη ότι αυτή η αναζήτηση δεν ήταν αδύνατη και μάλιστα ότι ήταν λιγότερο δύσκολη από όσο είχαμε πιστέψει».

Αυτή η δυνατότητα κατανόησης του κόσμου θεμελιώνεται έτσι στον παγκόσμιο χαρακτήρα του νόμου της βαρυτικής έλξης, αλλά για τον Νεύτωνα το επίθετο «παγκόσμιος» δεν σημαίνει μόνον ότι ένας νόμος ισχύει σε όλο το σύμπαν, σημαίνει, επίσης, ότι αυτός ο νόμος εξασφαλίζει τη συνοχή του κόσμου. To σύμπαν συνιστά ένα όλον. Όλα τα σώματα είναι σε αλληλεπίδραση και επηρεάζουν τα μεν τα δε. Υπάρχει, επομένως, ένας δεσμός ακατάλυτος του καθενός από αυτά με τα άλλα. O νόμος της βαρυτικής έλξης είναι έτσι παγκόσμιος, όχι μόνον επειδή περιγράφει τόσο τον ουράνιο κόσμο όσο και τον γήινο, αλλά και επειδή τα πάντα, μέσα στον κόσμο, βρίσκονται σε αλληλεπίδραση με τα πάντα: Όταν δύο σώματα βρίσκονται το ένα απέναντι στο άλλο, όποια κι αν είναι η απόσταση που τα χωρίζει, ασκούν το ένα επί του άλλου μιαν επίδραση που τροποποιεί τη συμπεριφορά τους σε σχέση με εκείνην που θα είχαν αν ήταν απομονωμένα.

H γενίκευση αυτή του νόμου της αμοιβαίας έλξης σε όλα τα αντικείμενα, όποια κι αν είναι αυτά, μέσα στο σύμπαν είναι μια επαγωγή άκρως παράτολμη: Πρώτα πρώτα, διότι κάθε άλλο παρά προφανής είναι ήδη στη Γη, όπου τίποτε δεν αποδεικνύει, a priori, ότι ένα μήλο έλκει ένα άλλο μήλο.

H δυσκολία οφείλεται στο εξής: καθώς η έλξη είναι ανάλογη προς τις παρούσες μάζες η επίδραση ενός μήλου σε ένα άλλο μήλο είναι αμελητέα σε σχέση με εκείνην που ασκεί η Γη πάνω του και η οποία την επισκιάζει, συνεπώς τελείως. Ωστόσο, η αμοιβαία έλξη ανάμεσα σε αντικείμενα «ανθρώπινης κλίμακας» μπορεί να εκδηλωθεί όταν απομακρυνόμαστε από τη Γη ταξιδεύοντας στο διάστημα. Μπορεί έτσι να είναι τόσο καταφανής όσο και στο εργαστήριο.

Έπειτα, επειδή δεν είναι προφανής ούτε και στον ουρανό όπου εκεί τίποτε δεν αποδεικνύει ότι ένα αστέρι έλκει ένα άλλο αστέρι. Πώς, λοιπόν, η ύπαρξη μιας γήινης έλξης μπορεί να συνεπάγεται τη γενίκευση της σε όλο το σύμπαν;

Παρά αυτές τις δυσκολίες, ο Νεύτωνας δηλώνει ότι ο νόμος της βαρυτικής έλξης έχει παγκόσμια ισχύ: Μπορεί να εξηγήσει την πτώση του μήλου στη Γη· μπορεί, επίσης, να εξηγήσει την κίνηση της Σελήνης γύρω από τη Γη και εκείνη των πλανητών γύρω από τον Ήλιο· εκτιμάει ότι δεν υπάρχει λόγος να φανταζόμαστε τον ουρανό οργανωμένο σε πολλές ζώνες από τις οποίες μόνο μία θα διέπονταν από αυτόν το νόμο.

Αυτός ο τύπος επαγωγής έχει καταστεί θεμελιώδης στη φυσική. Μπορούμε να τον προσδιορίσουμε ως διαίσθηση της ομοιομορφίας της φύσης: Μια ιδιότητα που διαπιστώνεται μια φορά σε ένα μέρος πρέπει αναμφίβολα να απαντάται παντού και πάντα, αν και, συχνά κατά τρόπον πιο διακριτικό, ενδεχομένως. Τίποτε δεν αποδεικνύει τη βασιμότητα μιας τέτοιας αρχής, αλλά η εμπειρία δείχνει ότι είναι πιο αποτελεσματικό να υποθέτουμε τη γενικότητα ενός νόμου, έστω κι αν χρειαστεί να περιορίσουμε κατόπιν τον τομέα εφαρμογής του, παρά να θεωρούμε ότι ισχύει μόνον τοπικά.

Από αυτή την άποψη, είναι ενδιαφέρον να υπογραμμίσουμε την παρουσία του επιθέτου «παγκόσμια» που συνοδεύει, ακόμη και σήμερα, αυτόν τον νόμο της βαρυτικής έλξης. Οι άλλοι νόμοι της φυσικής είναι, επίσης, «παγκόσμιοι», οι νόμοι της θερμοδυναμικής είναι «παγκόσμιοι», όπως, άλλωστε, και εκείνοι του ηλεκτρομαγνητισμού, αλλά δεν λέμε «παγκόσμια θερμοδυναμική», ούτε «παγκόσμιος ηλεκτρισμός». Δεν χρησιμοποιούμε για αυτές τις περιπτώσεις αυτό το επίθετο, διότι μας έχει γίνει πλέον αυτονόητο ότι οι φυσικοί νόμοι ισχύουν για όλο το σύμπαν.

Την εποχή του Νεύτωνα, η ιδέα ήταν τόσο επαναστατική, ώστε θεωρήθηκε απαραίτητο να υπογραμμιστεί. H παρατήρηση του σύμπαντος δικαίωσε, με τον καιρό, τον Νεύτωνα, τουλάχιστον στην κλίμακα αυτού που αποκαλούμε «κλασική» δυναμική. Τ’ αστέρια, ακόμη και τα πιο απομακρυσμένα, έλκονται, και, όταν σχηματίζουν ένα σύστημα διπλό, όταν, δηλαδή, περιστρέφονται το ένα γύρω από το άλλο, όπως ένας πλανήτης περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο, το κάνουν σύμφωνα με τον νόμο της βαρυτικής έλξης.

Το σχήμα των γαλαξιών ή των αστρικών σμηνών, καθώς και οι αντίστοιχες κινήσεις τους, αποδεικνύουν επίσης, και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα ακόμα, την ύπαρξη αυτής της έλξης των μαζών, συνεπώς, όλα «εκεί πάνω» συμβαίνουν όπως «εδώ κάτω». Αυτή η υπογράμμιση του καθολικού χαρακτήρα της βαρυτικής έλξης συνιστά, συνεπώς, μιαν επαγωγή άκρως παράτολμη και μπορούμε να αναρωτηθούμε πού βρήκε αυτή την τόλμη ο Νεύτωνας.

Αν κατάφερα να ιδώ μακριά», λέει, «είναι επειδή γίγαντες με σήκωσαν πάνω στους ώμους τους». Αυτοί οι γίγαντες είναι, φυσικά, ο Κοπέρνικος ο Γαλιλαίος και ο Κέπλερ για τον οποίον ο Νεύτωνας δεν τρέφει, εντούτοις, την παραμικρή εκτίμηση:  

• O Νικόλαος Κοπέρνικος (1473-1543), επεξεργαζόμενος το δικό του σύστημα του κόσμου, είχε καταργήσει τη διαίρεση του σύμπαντος σε «υποσελήνειο» κόσμο και «αστρικό» κόσμο. Είχε, επίσης, διατυπώσει την ιδέα ότι τα γήινα σώματα είχαν βάρος στον Ήλιο και στη Σελήνη, όπως είχαν βάρος και στη Γη. Διαισθανόταν ήδη, συνεπώς, ότι η Γη δεν ήταν η μόνη που βρισκόταν σε αλληλεπίδραση μαζί τους. Πρέπει, άλλωστε, να υπογραμμίσουμε ότι το ηλιοκεντρικό σύστημα συνεπάγεται αναγκαστικά την ύπαρξη μιας ελκτικής «δύναμης» των μαζών: στο σύστημα του Αριστοτέλη, η πτώση των βαρέων σωμάτων εξηγείται από την τάση τους να κατευθύνονται προς το κέντρο του κόσμου, αν αυτό το κέντρο δεν είναι πλέον η Γη αλλά ο Ήλιος η απλή πτώση ενός μήλου δεν είναι πλέον κατανοήσιμη παρά μόνον αν υποθέσουμε την ύπαρξη μιας επίδρασης της ίδιας της Γης.

• O Κέπλερ (1571-1630) εκτιμούσε, κι αυτός, ότι η βαρύτητα οφειλόταν στην έλξη των σωμάτων και απέδιδε τη σφαιρικότητα των ουράνιων σωμάτων στην αμοιβαία έλξη των στοιχείων τους. Είχε, επίσης, αυτήν τη διαίσθηση της ενότητας του ουράνιου και του γήινου κόσμου. Οι λέξεις του τίτλου του βιβλίου του: Ουράνια φυσική  λένε πολλά σχετικά με αυτή την επαναστατική πλευρά της σκέψης του. 

Έχουμε να κάνουμε εδώ με το πέρασμα από μια «γεωμετρική» θεώρηση (που έλεγε πως τα βαρέα σώματα μετατοπίζονται προς έναν τόπο, το κέντρο του κόσμου) προς μία φυσική έννοια υφίστανται την επίδραση άλλων σωμάτων). 

• O Γαλιλαίος (1564-1642), τέλος, με την ανακάλυψη της ανωμαλίας του εδάφους της Σελήνης, την παρατήρηση των ηλιακών κηλίδων και τη μελέτη της κίνησης των δορυφόρων του Δία, είχε, κι εκείνος επίσης, την πεποίθηση ότι ο ουράνιος κόσμος και ο γήινος κόσμος ήταν όντως, τουλάχιστον στην κλίμακα του ηλιακού συστήματος, της ίδιας φύσης. 

Αλλά θα ήταν λάθος να περιορίσουμε σε αυτά τα λίγα ονόματα τους γίγαντες που γαλούχησαν τη σκέψη του Νεύτωνα. Αναμφίβολα πρέπει να αναφέρουμε επιπλέον τον Καρτέσιο, τον William Gilbert (που ασχολήθηκε με το μαγνητισμό και τον ηλεκτρισμό), τον Robert Hooke (μια πολυσχιδής προσωπικότητα που μεταξύ των άλλων βρήκε το νόμο του αντιστρόφου του τετραγώνου στην βαρύτητα, την διάθλαση του φωτός, ασχολήθηκε με τη θερμότητα, την αστρονομία, τη βιολογία, το νόμο των ελατηρίων κλπ), τον GiovanniAlfonso Borelli (που εξήγησε τη λειτουργία των μυών με βάση την μηχανική αλλά μελέτησε και τους δορυφόρους του Δία, όπως και την κίνηση των κομητών), και πολλούς άλλους. 

Ήταν παρών, επίσης, ο Πυθαγόρας (585 – 500 π.Χ.) για τον οποίο ο Νεύτωνας δήλωσε ταπεινά ότι ο ίδιος δεν έκανε άλλο από του να ξαναανακαλύψει ένα από τα πορίσματα του. Κατ’ εκείνον, ο Πυθαγόρας γνώριζε ότι η δύναμη έλξης μεταβαλλόταν αντιστρόφως ανάλογα προς το τετράγωνο της απόστασης, αλλά το είχε κρατήσει κρυφό για να το μεταβιβάσει συμφωνά με τους κανόνες μυστικότητας της αλχημικής παράδοσης.

Απόσπασμα από το βιβλίο “Τα μήλα του Νεύτωνα”, Jean-Marie Vigoureux (εκδ. Κέδρος)

 Πηγή

η ανθρωπότητα στο κατώφλι του 2012

ΤΟ 2012 ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΥΣ ΣΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΠΟΥ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ.

Η πολυδιαφημισμένη και πολυαναμενόμενη χρονιά , το 2012, καταφθάνει ολοταχώς. Η χρονιά της συνομωσιολογίας και της αναμονής του μεγάλου γεγονότος.

Οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν τις «αόρατες κυβερνήσεις» που εξουσιάζουν την ανθρωπότητα.

Και αρέσκονται να πιστεύουν πως αυτές οι κυβερνήσεις δημιουργήθηκαν ερήμην τους μέσα από κάποια μυστικά μονοπάτια , περίεργες τελετουργίες και μυστικές δυνάμεις πουχειραγωγούν τα πλήθη και σχεδιάζουν το μέλλον στα μέτρα τους. Πάρα πολλοί πλέον αρέσκονται στο να πιστεύουν πως αυτοί οι «αόρατοι κυβερνήτες» δεν είναι καν άνθρωποι.

Λες και όλα τα τέρατα που έχουμε δημιουργήσει δεν οφείλονται στα ανθρώπινα μυαλά... Ο άνθρωπος άσχετα από το πως δημιουργήθηκε (από θεούς, από εξωγήινους, από ένα αυγό που έσκασε στη γη, από ένα σπόρο που έπεσε ή από μια πορδή που ξέφυγε....) στη συνέχεια και αφού σηκώθηκε στα δυο του πόδια δημιούργησε τα δικά του τέρατα. Συχνά ακούμε αυτές τις μέρες για την επέλαση της μιας ή της άλλης κακιάς φυλής που καταδυναστεύει τους υπόλοιπους από τα βάθη των αιώνων. Ωραία.. και οι υπόλοιποι τι κάνουν? Δεν το αποδέχτηκαν? Ακούμε για τέρατα και δαίμονες που κρύβονται πίσω από τα αίσχη και που κάθε στιγμή παρασύρουν τους κακόμοιρους αθώους. Και οι αθώοι γιατί παρασύρονται συνέχεια? Αν ο άνθρωπος είναι τόσο αδύναμος, ανίκανος να λειτουργήσει εκτός σχεδίων των όποιων τυράννων γήινων, εξωγήινων ή εσωγήινων... τότε δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε. Ας υποταχτούμε όλοι στα παιχνίδια θανάτου των ισχυρότερών μας.

Είναι πολύ βολικό για τον άνθρωπο να κατασκευάζει ένα θεό για να έχει καβάτζα για τη μετά θάνατο ζωή κι ένα διάβολο για να δικαιολογεί τις εδώ γουρουνιές του. Στη τελική ακόμα και στο ενδεχόμενο που παίζουν σκακιέρα πάνω στη πλάτη σου και σε ωθούν στον ένα δρόμο ή στον άλλο εσύ δεν είσαι που πρέπει να αποφασίσεις ποιον δρόμο θα πάρεις? Επιβιώσαμε μέχρι σήμερα από το απίστευτο πείσμα μας. Ολα τα στοιχήματα έλεγαν πως ήδη θα έπρεπε να είμαστε εξαφανισμένοι. Επιβιώσαμε γιατί ίσως υπάρχει κάποιος λόγος σοβαρός ή απλά γιατί η φύση αγαπάει το δικό μας λίπασμα. Οποια και να είναι η αιτία της ύπαρξή μας, το αποτέλεσμα είναι πως ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ καθορίζουν το ΠΟΙΑ ΜΟΡΦΗ θα έχει η ύπαρξή μας...

Οι αόρατες κυβερνήσεις είναι οι τερατώδεις συλλογικότητές μας . Είναι οι κυβερνήτες που φτιάχτηκαν από τα υλικά που επιλέξαμε εμείς. Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότηταςοι αληθινοί εξουσιαστές ήταν τα δημιουργήματα των επιλογών μας. Οι τύραννοι, οι πόλεμοι, οι θρησκείες μας, οι επαναστάσεις μας, είναι συλλογικότητες δημιουργημένες από εμάς που στο τέλος κατορθώνουν να έχουν τόσο μεγάλη δύναμη ώστε να λειτουργούν ερήμην των ίδιων των δημιουργών οι οποίοι πλέον με τη σειρά τους ανάλογα με την όλεθρο που έχει επιφέρει το δημιούργημά τους αποστασιοπιούνται και ψάχνουν να αποδώσουν την ευθύνη σε αόρατους κυβερνήτες

Αυτές οι μεγάλες οντότητες που φτιάχονται από τα σπλάχνα των επιθυμιών μας και των φόβων μας, σήμερα έχουν φτάσει στο σημείο βρασμού. Εχουν καλύψει τα πάντα και έχουν αφήσει πλήθη ανίκανα να δημιουργήσουν κάποιο νέο τέρας ή έστω κάποια νέα ελπίδα για να αλλάξει αυτό το σήμερα που μοιάζει αποτυχημένο σε όλες τις εκφράσεις του. Κάτω οι σημαίες των δυναστών κάτω οι σημαίες των επαναστάσεων.

Σήμερα η ανθρωπότητα στο κατώφλι του 2012 βρίσκεται ανίκανη να πολεμήσει τα τέρατά της και το μόνο που κάνει είναι να προσκαλεί συνεχώς τα ήδη υπάρχοντα σαν ύστατο αποκούμπι πριν ένα τέλος που διαισθάνεται πως καταφθάνει γοργά.

Η παγκοσμιοποίηση των τραπεζών, ο διεθνισμός του προλεταριάτου, ο εθνικισμός των υπερπατριωτών, ο υπερ-φανατισμός των θρησκευτικών κοπαδιών, είναι ιδέες σπασμένες σε κομμάτια τεράστια, ικανές να καλύπτουν τα δισεκατομύρια των ανθρώπων, τις συλλογικές τους ανάγκες, μια σκέψη ομαδική, ένας τρόπος ζωής ομαδικός, που σέβεται ελάχιστα ή καθόλου την ιδιαιτερότητα της κάθε ψυχής, ή μάλλον για να ακριβολογούμε το άψυχο δημιούργημα αγνοεί την ύπαρξη της, και ανακυκλώνει τις αποτυχημένες συνταγές για επίγειους και μη παραδείσους οι οποίοι καθορίζονται από αγαθά που ικανοποιούν μόνο την επιφάνεια του οικοδομήματος και δεν προχωρούν ποτέ στο σκάψιμο των θεμελίων.

Τα θεμέλια στα οποία πατάνε οι μαζικοποιημένες προσδοκίες μας είναι ίδια. Κι η μικρή ταπεινή στον αιώνα της ταχύτητας μένει ακίνητη χωρίς να μπορεί να προχωρήσει ούτε ένα βήμα παραπάνω από τα όρια που ίδια σκέφτηκε να βάλει . Οι μικροί ασήμαντοι Φρανγκεστάιν όλων των εποχών παρέδωσαν προ πολλού στα δημιουργηματά τους τα κλειδιά του σπιτιού τους.

Κι ο νέος μπερδεμένος προσπαθεί να επιλέξει τι πρέπει αλήθεια να διαφυλάξει? Μια κοινωνία που τον αγνοεί , τους συνανθρώπους που στην ουσία είναι ξένοι, τις πατρίδες που έχουν όρια στα σύνορά τους αλλά όχι όρια στην ανηθικότητά τους, τις πολιτικές ιδεολογίες που έχουν μετατραπεί σε γελωτοποιούς μια χιλιοπαιγμένης κακόγουστης φάρσας? Κι ο ίδιος τι χώρο καταλαμβάνει σε όλα αυτά και πόσο μπορεί να είναι ο ίδιος....

Μου έρχονται συνέχεια στο μυαλό κάποιοι στίχοι που διάβασα τώρα τελευταία σε κάποιο βιβλίο..

«Με ολοκληρο το βλέμμα του το πλάσμα κοιτάζει εκεί έξω.. και δεν βλέπει τον εαυτό του, γιατί

δεν έχει ευαυτό...»

Μ’ αυτούς τους στίχους ίσως πρέπει να καλωσορίσουμε το 2012 και να αποφασίσουμε τι να ζητήσουμε να μας φέρει...

 Πηγή

Πρό των ευθυνών μας

Γράφει ο Δέξιππος, Κοινωνικός αγωνιστής της Δημοκρατίας.

Δύο δρόμοι: της ευθύνης και της αναισθησίας. Ο δύσκολος και ο εύκολος. Οι ίδιοι δρόμοι για τον καθένα παντού και πάντα για το καθετί. Δυό δρόμοι, εξίσου για το σύνολο και το άτομο. Μιά απόφαση για την επιλογή.

Το έθνος μας πήρε τον εύκολο δρόμο, μια συνιστώσα για όλους μας και τον καθένα ξεχωριστά, ακόμα και όσους  τραβούσαμε στον βίο μας το σκοινί στην αντίθετη κατεύθυνση. Φανερά δεν το τραβήξαμε ούτε γερά ούτε αρκετά. Ήτανε περισσότεροι οι απέναντι, δεν μπορέσαμε να τους πάρουμε με την μεριά μας, ούτε αυτό πράξαμε καλά.

Η κατηφόρα έφτασε στο τέρμα της. Αλλη κατηφόρα δεν φαίνεται να υπάρχει για να μεταθέσει τις ευθύνες μας,  μόνο γκρεμός και η ανηφόρα που δεν πήραμε ποτέ. Μια ανηφόρα πολύ μακρύτερη απο αυτήν που ποτέ δεν τραβήξαμε γιατί πέσαμε πολύ χαμηλά. Τώρα ή θα ανεβούμε ή θα γκρεμιστούμε.

Συνηθισμένοι στην ραστώνη και την κραιπάλη μάθαμε στην εθελοτυφλία και τον ατομισμό, η καταστροφή δεν θα μας βρεί, τουλάχιστον όχι εμάς. Αυτή η φρούδα ελπίδα  που χάνεται μόνο στον επιθανάτιο ρόγχο θα κοιμίζει όλους τους δειλούς αυτού του κόσμου σαν αναγκαίο ναρκωτικό, να απαλύνει την αγωνία του μοιραίου. Όποιος δεν το βλέπει ακόμα  θα το δεί πολύ σύντομα.

Πού πάμε; Ρωτάνε κάποιοι ζητιανεύοντας ελπίδες. Κάτω απαντάμε, κάτω. Στο χρέος, στην φτώχεια, την κατάθλιψη, την υποτέλεια, την υποδούλωση την εθνική και φυλετική απομείωση. Φτωχότεροι, δουλικότεροι, ντροπιασμένοι, λιγότεροι.

Πόσο γρήγορα θα πιάσουμε πάτο; ρωτάνε κάποιοι προσδοκώντας να αναπηδήσουμε μετά. Σύντομα απαντάμε σύντομα. Όταν πιάσουμε πιάτο θα το καταλάβουμε απο τον ήχο των σπασμένων οστών μας. Κανείς με τσακισμένα κόκαλλα δεν αναπήδησε ποτέ, αυτός ο γκρεμός θα είναι και το τέλος μας.

Μην περιμένετε τον πάτο για να αλλάξετε, τότε θα είναι αργά δεν θαστε ζωντανοί για να κάνετε κάτι. Κάποιοι διατηρούν την πεποίθηση πώς αφού έχουμε περάσει χειρότερα μπορούμε να ξαναγεννηθούμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυτής της πλάνης.

Το έθνος μας είναι υπόδουλο καθόλη την διάρκεια της εποχής του Ιχθύος με διαφορετικές διακυμάνσεις στο είδος και το βάρος του ζυγού. Η εθνεγερσία μας δύο αιώνες πρίν δεν αποτίναξε τον ιουδαϊκό πνευματικό ζυγό του χριστιανισμού που επέβαλλαν οι ρωμαίοι, τον οικονομικό χαλινό των δεσμών που αναλάβαμε απο τους φράγκους της Δύσης, και τις  συνήθειες της Ανατολής που κληρονομήσαμε απο τους αγαρηνούς. Δυό αιώνες δεν ήταν αρκετοί να ελληνοποιηθούμε αφού δεν βιώσαμε ποτέ την Κάθαρση. Ωραιοποιήσαμε την διχιλιετή υποδούλωσή μας, κατασκευάσαμε την ιστορία μας για να την αντέξουμε. Δεν αντέξαμε να δούμε την κατάντια μας και την θλιβερή μας εικόνα, δεν αντέξαμε σαν λαός να πονέσουμε. Δύο αιώνες αγώνων και εθνικών συμφορών ο απολογισμός μας.

Προτιμήσαμε να πλανηθούμε, να ωραιοποιήσουμε τους εαυτούς μας και να τυλιχτούμε βιαστικά με τον μανδύα της ωραίας εικόνας των ελεύθερων προγόνων. Βιαστικά, πρόχειρα υποδηθήκαμε τους έλληνες, σε αγύμναστα κορμιά φορέσαμε βαριές πανοπλίες, σε χριστιανοθρεμμένα μυαλά ανακατέψαμε την φιλοσοφία, σε πεινασμένες ψυχές παραδώσαμε πολιτισμό. Κακέπτυπα του υψηλού προτύπου του ‘Ελληνα, βιάσαμε έννοιες, τσουβαλιάσαμε ιδέες, εισάγαμε αλλότριους τρόπους ζωής, κοροϊδέψαμε τους πάντες, λοιδωρήσαμε τους ισχυρούς, προσβάλαμε χωρίς να επανορθώσουμε. Τώρα θα πληρώσουμε όλοι μαζί, με αυτούς που συμμετείχανε, με αυτούς που απείχανε και εμείς που εναντιωθήκαμε. Αυτοί που τα φάγανε με εμάς που δεν τα φάγαμε. Όλοι, γιατι όλοι είχαμε πάντα την συλλογική ευθύνη. Αυτή είναι η συνέπεια των επιλογών που γίνονται στην βάση των δυνατοτήτων όλων και του καθενός, η Ειμαρμένη, το πεπρωμένο μας.

Σε λίγο χρόνο μόλις προετοιμαστεί το έδαφος θα στηθεί η νέα λαϊκή παγίδα των εκλογών αφού οι κρατούντες  διασφαλίσουν τα λάφυρα τόσων χρόνων κοπιωδών ραδιουργιών και απάτης, θα προετοιμάσουν την διάδοχη κατάσταση της διαφυγής και ατιμώρησίας τους με την συμμετοχή μας σε άλλη μια φιέστα εθνικής παραπλάνησης. Με την  συμμετοχή της δουλικής μειοψηφίας και της αποχή της παραιτημένης πλειοψηφίας, οι κρατούντες θα λάβουν την λαϊκή παραχώρηση της πολιτικής εξουσίας που ονομάζουν ευφημιστικά λαϊκή εντολή, για να αυτοαπαλλαγούν των ευθυνών τους, να εξασφαλίσουν την ατιμωρησία και να προχωρήσουν στο τελικό στάδιο της ρίψης του Έθνους στον γκρεμό.

Ο λαός μας τον γκρεμό θα τον αναγνωρίσει ώς εκποίηση των πλουτοπαραγωγικών πρώτων υλών της χώρας, απώλεια εδαφών μετά απο στημένη στρατιωτική ήττα απο τις εχθρικές όμορες χώρες, ξεπούλημα ατομικών περιουσιών, φτώχεια και μείωση του πληθυσμού απο υπογεννητικότητα, αυτοκτονίες, ασθένειες, βιασμούς, ληστείες και δολοφονίες απο τα στίφη των αλλοφύλων εισβολέων με την προνομιακή μεταχείριση. Τίποτε διαφορετικό της παρούσης κατάστασης αλλά μεγαλύτερης έντασης.

Όμως ο βαθμός της εξαθλίωσης του λαού δεν ορίζεται απο τις συμφορές του αλλά απο τον βαθμό αποδοχής των συμφορών του. Αυτήν την συνεχή εκπαίδευση του λαού απο τους κρατούντες στην αποδοχή των συμφορών του, την εξασφάλιση της διαρκούς  ανοχής του, την συμμετοχή δηλαδή του λαού στην ίδια του την αυτοκτονία.

Πότε η κακή συνήθεια γίνεται δεύτερη φύση; Πότε γίνεται αντιληπτός ένας οιοσδήποτε εθισμός; Αργά αλλά σταθερά οι κρατούντες μέσα απο τις κλίκες και τις κάστες τους κομματιάσανε την κοινωνία σε αντίπαλα τμήματα μέσα απο την λογική των κομμάτων. Μια κοινωνία κομμάτια είναι η συμφορά, η κατάντια όμως μετριέται απο τον βαθμό της αποδοχής της ώς τέτοια, απο την εκπαίδευση του λαού να αποδεχτεί την λογική των κομμάτων αντί της πολιτικής συμμετοχής στην εκκλησία του Δήμου και ανάληψης των Αρχών δια κλήρου. Τότε τα κόμματα γίνονται αναγκαία συνθήκη και εθισμός έχει καταλάβει τον εθνικό οργανισμό.

Όσο ο εθισμένος μπροστά στην βεβαιότητα των θανάσιμων συνεπειών της έξης του, μπορεί να αναλάβει την ευθύνη των επιλογών του παίρνοντας την ζωή στα χέρια του και να σωθεί, τόσο και ο λαός μας μπροστά στην βεβαιότητα του επικείμενου χαμού του θα μπορέσει να διαγνώσει το αίτιο των συμφορών του που δεν είναι άλλο απο την απώλεια του Νοήματος άρα και την απώλεια του Μέτρου.

Απωλέσαμε το Νόημα που είναι η συνάντηση του Ελληνικού Έθνους με το πεπρωμένο του να εξανθρωπίσει και να οδηγήσει τα έθνη στην δική τους πνευματική ανέλιξη. Απωλέσαμε έτσι  το μέτρο της μιας ζωής ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, σεβασμού, προσφοράς, καλλιέργειας.   Ζήσαμε άμετρα με στόχο την  ατομική ευζωεία του ενός εις βάρος όλων.  Θα υποστούμε τώρα την συνέπεια της παραβίασης  του Φυσικού Νόμου της Ανταλλαγής με την συμπεριφορά της αρπαγής, που δεν είναι άλλη παρά η φυσική εξαφάνιση του Έθνους ως δίκαια τιμωρία της ανικανότητος του να εκπληρώσει τον προορισμό του.

Η θα επαναστατήσουμε σαν Λαός να αναλάβουμε τις τύχες μας και επανακτώντας την πολιτική εξουσία να κερδίσουμε την ελευθερία μας ή θα χαθούμε αργά και ατιμωτικά απο προσώπου γής.

Πρό των ευθυνών μας ή του Ολέθρου μας.

Δημοκρατία ή Θάνατος. 

http://olympia.gr

Υπέρτατη κλοπή των πολιτών τα νέα τεκμήρια

• Αδειάζουν την χώρα από τα ευρώ...
• Έχουν σκεφτεί το μετά και κυρίως αυτό που περιμένει τους ίδιους;

Χρυσές δουλειές με τα νέα αυξημένα, έως και 70%, τεκμήρια διαβίωσης θα κάνει η Εφορία το 2012. Χιλιάδες φορολογούμενοι αναμένεται να πέσουν στη φάκα των νέων τεκμηρίων, αφού δεν θα φορολογηθούν για τα πραγματικά τους εισοδήματα, αλλά με βάση τα τεκμαρτά εισοδήματά τους, που προκύπτουν απλώς από την κατοχή και χρήση ενός μικρομεσαίου Ι.Χ. και μιας κατοικίας. Χθες το υπουργείο Οικονομικών γνωστοποίησε στις εφορίες τα νέα, τσουχτερά τεκμήρια διαβίωσης, που θα ισχύσουν για αυτοκίνητα, κατοικίες, πισίνες, σκάφη αναψυχής και βοηθητικό προσωπικό.

Μισθωτοί που έκαναν το «σφάλμα» να αποκτήσουν σπίτι και να διαθέτουν ένα αυτοκίνητο μεσαίου κυβισμού κινδυνεύουν να πληρώσουν πολύ υψηλό φόρο εισοδήματος, αφού με την αύξηση των τεκμηρίων διαβίωσης θα φορολογηθούν για το τεκμαρτό εισόδημα και όχι για το πραγματικό. Σε ιδιαίτερα δυσχερή θέση θα βρεθούν οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα και ειδικά όσοι μέχρι πρότινος είχαν υψηλά μισθολόγια. Μετά τις δραματικές μειώσεις που επέφερε στις αποδοχές τους το ενιαίο μισθολόγιο, όσοι απέκτησαν στο παρελθόν κατοικία μεγάλης επιφάνειας και όχημα υψηλού κυβισμού θα βρεθούν αντιμέτωποι με τα τεκμήρια και κινδυνεύουν να πληρώσουν φόρο για εισόδημα που δεν απέκτησαν ποτέ.

Για παράδειγμα, σε έναν άγαμο με κύρια κατοικία 80 τ.μ. και ένα αυτοκίνητο 1.600 κ. εκ. προέκυπτε, με βάση τα περσινά τεκμήρια, τεκμαρτό εισόδημα 9.600 ευρώ. Ο συγκεκριμένος φορολογούμενος είχε εισόδημα 10.000 ευρώ και γλίτωνε από την τεκμαρτή φορολόγηση και δεν πλήρωνε ούτε φόρο εισοδήματος. Φέτος, με την αύξηση των τεκμηρίων, το τεκμαρτό του εισόδημα ανέρχεται στα 12.600 ευρώ. Συνεπώς θα φορολογηθεί για τα 12.600 ευρώ και όχι για τα 10.000 ευρώ που είναι το πραγματικό του εισόδημα. Με δεδομένο ότι από φέτος έχει μειωθεί το αφορολόγητο στα 5.000 ευρώ, ο συγκεκριμένος φορολογούμενος θα κληθεί να πληρώσει φόρο εισοδήματος 808 ευρώ για εισόδημα που δεν έχει αποκτήσει!

Οι νέες «αντικειμενικές δαπάνες διαβίωσης» για τα ακίνητα έχουν ως εξής: 40 ευρώ το τετραγωνικό για πρώτη κατοικία έως 80 τετραγωνικά μέτρα, από 30 που ήταν έως σήμερα, 65 ευρώ το τετραγωνικό για κατοικία από 81 έως 120 τετραγωνικά μέτρα, από 50 ευρώ που ήταν μέχρι σήμερα, 110 ευρώ το τετραγωνικό για κατοικίες από 121 έως 200 τετραγωνικά μέτρα, από 80 ευρώ που ήταν έως σήμερα. Για τις πολύ μεγάλες κατοικίες το τεκμήριο ανέρχεται στα 200 ευρώ το τετραγωνικό, από 300 έως 400 τετραγωνικά μέτρα, από 150 ευρώ που ήταν έως σήμερα, και 400 ευρώ το τετραγωνικό για χώρους κύριας χρήσης, από 301 τετραγωνικά μέτρα και άνω.

Για τα αυτοκίνητα ιδιωτικής χρήσης η ετήσια αντικειμενική δαπάνη υπολογίζεται στα 4.000 ευρώ μέχρι 1.200 κυβικά εκατοστά, ενώ ήταν 3.000 ευρώ έως τώρα. Ακολούθως, η αύξηση είναι 600 ευρώ για κάθε 100 κυβικά μέχρι τα 2.000 κ. εκ., ενώ ήταν 300 ευρώ μέχρι σήμερα, 900 ευρώ για κάθε 100 κυβικά από 2.000 κ. εκ. μέχρι 3.000 κ. εκ., ενώ ήταν 500 ευρώ έως σήμερα, και 1.200 ευρώ για κάθε 100 κυβικά από 3.000 κ. εκ. και άνω, όταν έως σήμερα ήταν 700 ευρώ.

Πηγή

ΣΟΚ! Συνωμοσιολόγος, αναγνώστης του “Ολυμπία” ο Τσάβες: “Μήπως οι ΗΠΑ μολύνουν με καρκίνο τη Λατινική Αμερική;”

Οχι μωρέ, Χριστόδουλος και Τάσσος, ήταν υπέρ του ΔΝΤ… Και οι φωτιές μπαίνουν από το αποτσίγαρο του μπαρμπα μήτσου που κάνει 38 γκελ μέσα στο δάσος.

Γράψαμε χθες: Από τις κυριότερες αιτίες θανάτου οι …κόντρες με τους τοκογλύφους! ΚΑΡΚΙΝΟ και η χήρα του ΜΑΚΑΡΙΤΗ ήρωα Κίρσνερ που πέταξε το ΔΝΤ έξω από την Αργεντινή!

Τι είπε ο Τσάβες:

“Μήπως οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αναπτύξει μυστική τεχνολογία που προκαλεί καρκίνο στους αριστερούς ηγέτες της Λατινικής Αμερικής;” διερωτήθηκε ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, μετά την ανακοίνωση της είδησης ότι η πρόεδρος της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντες Κίρχνερ διαγνώστηκε με καρκίνο του θυρεοειδούς.
Σε ομιλία του στη στρατιωτική ακαδημία του Καράκας, ο Τσάβες – καρκινοπαθής και ο ίδιος – ανέφερε ότι τα περιστατικά καρκίνου ανάμεσα στους ηγέτες της Λατινικής Αμερικής “είναι δύσκολο να τα εξηγήσει κανείς με βάση τον νόμο των πιθανοτήτων”.

“Θα ήταν απίθανο εάν (οι ΗΠΑ) είχαν αναπτύξει μυστική τεχνολογία που να επιφέρει τον καρκίνο, χωρίς κανείς να το γνωρίζει;” αναρωτήθηκε, προσθέτοντας ότι δεν απευθύνει “απερίσκεπτες κατηγορίες”, απλώς “σκέφτεται δυνατά”.

Ο ίδιος αναφέρθηκε στην πρόσφατη ανακάλυψη ότι τη δεκαετία του ’40 επιστήμονες, που εργάζονταν για την κυβέρνηση των ΗΠΑ, μόλυναν με τον ιό της σύφιλης και με άλλες ασθένειες κρατούμενους στη Γουατεμάλα.

Να σημειωθεί ότι με καρκίνο έχουν διαγνωστεί επίσης ο πρόεδρος της Παραγουάης Φερνάντο Λούγο, η πρόεδρος της Βραζιλίας Ντίλμα Ρούσεφ, καθώς και ο προκάτοχός της Λούλα ντα Σίλβα.

Ο Τσάβες είπε ότι θα προσέχει περισσότερο τους ηγέτες της Βολιβίας και του Ισημερινού, Έβο Μοράλες και Ραφαέλ Κορέα, από φόβο μήπως προσβληθούν και εκείνοι από καρκίνο.

http://olympia.gr

Η ασπίδα από τον Τάφο του Φιλίππου

Η χρυσελεφάντινη ασπίδα από τη χρυσοποίκιλτη πανοπλία του Φιλίππου Β'

Αυτή η αριστουργηματική χρυσελεφάντινη ασπίδα είναι το πιο εντυπωσιακό και οπωσδήποτε το πιο πολύτιμο όπλο του αρχαίου κόσμου που γνωρίζουμε. Ήταν κατασκευασμένη από ξύλο, δέρμα και ύφασμα που κάλυπτε την εσωτερική της επιφάνεια. Επίχρυσα, ασημένια ελάσματα, προσηλωμένα με πολλά μικροσκοπικά ασημένια καρφάκια στο εσωτερικό της, στερέωναν το σύστημα ανάρτησης -τη λαβή που περνούσε στο μπράτσο ο πολεμιστής και την αντιλαβή από όπου την έπιανε- και μαζί με τα στεφάνια και τα μικρότερα διάσπαρτα μετάλλινα στοιχεία συγκρατούσαν τα αλλεπάλληλα στρώματα.

Εξαιρετικά εντυπωσιακός και απολύτως μοναδικός είναι ο διάκοσμος της εξωτερικής πλευράς της ασπίδας που ήταν ολόκληρη επιχρυσωμένη. Ένθετα μέσα στην επιχρύσωση, ώστε να σχηματίζουν ένα πολύπλοκο σύστημα μαιάνδρων και σπειρομαιάνδρων που καλύπτει την περιφέρεια της ασπίδας, βρίσκονται στοιχεία από ελεφαντόδοντο στα κενά των οποίων προσαρμόζονται πλακίδια από διάφανο, χυτό γυαλί -το μεγάλο τεχνολογικό επίτευγμα της εποχής- που πίσω του λαμπυρίζουν χρυσά ελάσματα.

Στο κέντρο, σαν επίσημα, υπάρχει το χρυσελεφάντινο ανάγλυφο σύμπλεγμα ενός Έλληνα πολεμιστή που κατατροπώνει μια Αμαζόνα, πιθανότατα μια παράσταση της τραγικής συνάντησης του Αχιλλέα με την Πενθεσίλεια, που διαπιστώνει ότι την ερωτεύεται την ώρα που την σκοτώνει. Ο χρόνος και η υγρασία του τάφου διάβρωσαν σε μεγάλο βαθμό το ελεφαντόδοντο των μορφών, ωστόσο η εξαιρετική ποιότητα του πλασίματος των λεπτομερειών και η τολμηρή σύνθεση των σωμάτων των δύο μορφών που εκφράζει με τρόπο απαράμιλλο όλη την ένταση και το πάθος της μοιραίας στιγμής μαρτυρούν την εξαιρετική ικανότητα του δημιουργού που θα πρέπει να ήταν σπουδαίος καλλιτέχνης

Οι φωτογραφίες σε μεγάλο μέγεθος εδώ σε PNG και JIF

 Πηγή

Η αναγνώριση δεν επαρκεί

Ν. Λυγερός


Ο προβληματισμός της γαλλικής νομοθεσίας περί ποινικοποίησης της άρνησης της γενοκτονίας δείχνει την οδό που πρέπει να ακολουθήσουμε και στην Ελλάδα όχι μόνο για την γενοκτονία των Εβραίων, των Αρμενίων αλλά και των Ποντίων. Η αναγνώριση δεν επαρκεί για να καταπολεμηθεί η γενοκτονία της μνήμης. Η αναγνώριση είναι απλώς το πρώτο βήμα της διαδικασίας διόρθωσης. Το πρόβλημα δεν είναι μια ειδική αναγνώριση μιας γενοκτονίας αλλά όλες. Η νέα απόφαση της γαλλικής βουλής έρχεται να συμπληρώσει ένα νομοθετικό κενό. Διότι υπήρχε μια διαφορά αντιμετώπισης μεταξύ της γενοκτονίας των Εβραίων και της γενοκτονίας των Αρμενίων, ενώ είναι και οι δυο αναγνωρισμένες από τη Γαλλία. Για την πρώτη υπήρχε και υπάρχει βέβαια ο νόμος Gayssot από το 1990, ενώ για τη δεύτερη μια πρόταση που είχε γίνει πριν μερικά χρόνια δεν είχε γίνει αποδεκτή. Τώρα με την απόφαση της βουλής δεν υπάρχει μόνο ένας ειδικός στόχος, αλλά ένας γενικός διότι αφορά όλες τις αναγνωρισμένες γενοκτονίες. Η ίδια μεθοδολογία μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα, όπου έχουν αναγνωριστεί η γενοκτονία των Εβραίων μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η γενοκτονία των Αρμενίων το 1984 και η γενοκτονία των Ποντίων το 1994. Με μια νέα απόφαση από το ελληνικό κοινοβούλιο ανάλογη από αυτή που πάρθηκε από τη Γαλλία, θα είχε μια άμεση εφαρμογή σε όλες αυτές τις γενοκτονίες. Με αυτόν τον τρόπο ακολουθούμε σε ένα γενικό πλαίσιο τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Υπάρχει το πλαίσιο του Ουμανισμού για να υποστηρίζει αυτό το πεδίο δράσης. Δεν πρέπει όμως να ξεχάσουμε τη σχέση του Ουμανισμού με τον ελληνισμό. Επιπλέον αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι η αναγνώριση καθώς το δείχνει η ιστορία των πρόσφατων ετών δεν αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τη γενοκτονία της μνήμης, διότι υπάρχουν ακόμα και τώρα προσπάθειες για να αποδείξουν ότι δεν υπάρχουν αυτές οι γενοκτονίες. Η αναγνώριση δεν απαγορεύει τέτοιου είδους πράξεις διότι δεν υπάρχει νομοθεσία που να την υποστηρίζει. Και αυτό επιτρέπει στη βαρβαρότητα και στη φρίκη να βρίζουν τα θύματα, τους επιζώντες και τους δίκαιους παρουσιάζοντάς τους ως απλώς υπερασπιστές μιας άλλης εκδοχής της ιστορίας. Η αδιαφορία μας τους βοηθά. Και μόνο η ποινικοποίηση μπορεί να τους προστατέψει.

Τα γελοία λάθη της Τουρκίας

Ν. Λυγερός


Όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις, αρχίζεις τα γελοία λάθη. Αυτό το νοητικό σχήμα ακολουθεί η Τουρκία. Για να πείσει τους Γάλλους ότι έχουν άδικο με την απόφαση που πήρε η βουλή τους για την ποινικοποίηση της άρνησης των γενοκτονιών που αναγνώρισε το κράτος τους, προσπαθεί να χτυπήσει μέσω του πατέρα του Προέδρου τους, τη Λεγεώνα των Ξένων. Για να το καταλάβουμε όλοι μας το ανάλογο θα ήταν να βρίσει τον Ιερό Λόχο για να πείσει τους Έλληνες ότι έχουν άδικο ν’ αναγνωρίζουν τις γενοκτονίες που έχει διαπράξει η Τουρκία. Η μιζέρια της Τουρκικής διπλωματίας έχει ξεπεράσει τα όρια της αθλιότητας. Προσπαθώντας να αποδείξει με ένα ναζιστικεμαλικό τρόπο ότι έχει πάντα δίκιο για την εσωτερική κατανάλωση, καταφέρνει και γελοιοποιεί τον εαυτό της σε βαθμό που δεν φαντάζεται. Για τους Γάλλους , η Λεγεώνα των Ξένων είναι ένας μύθος. Βρίσκεται σε κάθε μάχη που αφορά την Γαλλία, όπου και να είναι το μέτωπο. Ο ηρωισμός της Λεγεώνας είναι τόσο αποδεκτός που της επιτρέπουν να μην χωρίζεται στα δύο όταν περνά μπροστά στον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, όπως κάνουν όλοι οι άλλοι. Και τώρα έρχεται η τουρκική διπλωματία με τις ελαττωματικές της ενημερώσεις, να χτυπήσει αυτό το σύμβολο για να πείσει τους Γάλλους. Πόσο ηλίθιοι πρέπει να είναι οι σύμβουλοι του Προέδρου και του Πρωθυπουργού της Τουρκίας για να τους έχουν προτείνει μια τέτοια ιδέα. Και πάλι απέδειξαν και οι δυο ότι ακολουθούν και οι δυο ένα συνειδητό στρατηγικό λάθος για να επηρεάσουν με τις νεοθωμανικές τους θέσεις όλη την ευρωπαϊκή ένωση. Αδύνατον να καταλάβουν ότι με τέτοια λάθη συσπειρώνουν όλους τους Ευρωπαίους πολίτες που ανακαλύπτουν σιγά σιγά το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας , όταν η τελευταία εκνευρίζεται με τις κατηγορίες της ιστορίας και κάνει κριτικές στα σύμβολα των κρατών –μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ποιος άλλος θα τολμούσε να συνεχίζει να ισχυρίζεται τέτοιες ηλιθιότητες δίχως να υποστεί κόστος ακόμα και από τον ίδιο τον λαό. Μόνο που στην Τουρκία ο λαός δεν μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα και να κατηγορήσει την ανικανότητα της τουρκικής διπλωματίας που προσπαθεί να αρκεστεί πίσω από το δάκτυλο της, όταν διαχειρίζεται εθνικά θέματα που δεν κατέχει.

Ο ΟΜΗΡΟΣ: ΕΔΩ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΠΟΙΗΣΗ (ντοκιμαντέρ)

ΣΠΑΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΕΚΜΗΡΊΩΣΗΣ ΤΟΥ 1969.
Η ΤΑΙΝΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΙΑ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΕΠΗ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ , ΤΗΝ ΙΛΙΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙΑ .
ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΟΠΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ .
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΣΠΑΝΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΜΟΝΟΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ.

http://www.youtube.com/user/Pilaeus?feature=watch

Ομολογία από την τουρκική ΜΙΤ: "Τους καίγαμε για αντίποινα της στήριξης στο PKK!"

Συγκλονιστικές ομολογίες για τις συνθήκες υπό τις οποίες έκαψαν τα νησιά της Ελλάδας, περιέχονται σε εκθέσεις που δημοσιεύονται σε δύο τουρκικές εφημερίδες, όπου ομολογείται ότι έβαζαν φωτιά στα δάση ως αντίποινα στην στήριξη που παρείχε η Ελλάδα στο ΡΚΚ! Νέες αποκαλύψεις από την τουρκική εφημερίδα Milliyet έρχονται να επιβεβαιώσουν ουσιαστικά τις πρόσφατες δηλώσεις του Μεσούτ Γιλμάζ, σύμφωνα με τις οποίες Τούρκοι πράκτορες πυρπολούσαν ελληνικά δάση. Πιο συγκεκριμένα, ο Can Dundar, αρθρογράφος στην τουρκική εφημερίδα, και αναφερόμενος σε μυστική έκθεση, σύμφωνα με την οποία έγινε διείσδυση Τούρκων πρακτόρων σε ελληνικό στρατόπεδο της Λαμίας, εκτός των επιδρομών εμπρησμών ελληνικών δασικών εκτάσεων σε Ρόδο αλλά και σε άλλες τουριστικές περιοχές σε αντίποινα για την υποστήριξη που παρείχε η Ελλάδα στο PKK!
Ο συντάκτης επικαλείται μυστική έκθεση που ήρθε στην επιφάνεια και περιήλθε εν γνώσει του.
«Μετά τις πυρκαγιές, τους εκρηκτικούς μηχανισμούς που μπήκαν σε ελληνικά νησιά, όλα σταμάτησαν, διότι για κάποιο διάστημα τότε, η Αθήνα βρισκόταν υπό την προστασία του PKK και όλα τελείωσαν», αναφέρεται στο δημοσίευμα. Χωρίς όμως να διευκρινίζει τι είδους προστασία του ΡΚΚ απολάμβανε η Ελλάδα και γιατί οι Τούρκοι πράκτορες -υποτίθεται- πως σταμάτησαν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο της Μilliyet, Τζαν Ντουντάρ, η MIT είχε απαντήσει στην έκθεση του διευθυντή του γραφείου του Γιλμάζ και ζητούσε την εξαφάνισή της!
Η ΜΙΤ ανέφερε πως «Οι επιθέσεις, όπως στη Λαμία στα δάση της Ελλάδος, οι βομβιστικές επιθέσεις στην Κρήτη και την Ρόδο, είναι κρατικά μυστικά ακόμη και στο επίπεδο αναφορών και δεν πρέπει να κοινοποιηθούν, γιατί κάτι τέτοιο θα μπορούσε να προκαλέσει την εκμετάλλευσή τους από άλλα κράτη και να δημιουργήσει θέμα αμοιβαιότητας».
Ο Τούρκος αρθρογράφος, με ξεκάθαρο τρόπο γράφει στο άρθρο του πως την εποχή εκείνη, «η Τουρκία ήταν εξοργισμένη για τη φιλοξενία των μελών του PKK στην Ελλάδα».
«Έτσι κάποιοι είπαν “Αφού εκείνοι μας πονούν, το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς” και δύο ομάδες, χωρίς να γνωρίζει η μία την άλλη, ξεκίνησαν τη δράση τους. Tότε οι ειδικές δυνάμεις ανέλαβαν τις πυρκαγιές, ο τομέας μυστικών υπηρεσιών τις βόμβες» τονίζει ο Νουτντάρ.
Ο Τούρκος αρθρογράφος αναφέρει πως οι δράστες στην επικίνδυνη αποστολή τους αν συλλαμβάνονταν, δεν θα αναγνωρίζονταν από το τουρκικό κράτος.
 «Μετά τις βόμβες και τις πυρκαγιές στα ελληνικά νησιά, στην Τουρκία ξέσπασαν μεγάλες πυρκαγιές. Μετά από λίγο καιρό Έλληνες επικοινώνησαν τους Τούρκους αρμόδιους και ζήτησαν «παύση πυρός.» Το μήνυμα ελήφθη και οι πυρκαγιές σταμάτησαν. Μετά για λίγο καιρό έπαψε και η φιλοξενία του PKK από την Αθήνα. Δηλαδή υπαινίσσονται ότι Έλληνες ή Κούρδοι του ΡΚΚ έβαζαν τις φωτιές στην Αθήνα.
Την ύπαρξη έκθεσης που δείχνει τη δράση του τουρκικού παρακράτους στα ελληνικά δάση αποδεικνύει, η αναφορά που δημοσιεύει η τουρκική εφημερίδα Vatan.
H εφημερίδα κάνει αναφορά στην έκθεση του διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου Κουτλού Σαβάς επι κυβερνήσεων Μεσούτ Γιλμάζ, σχετικά με το σκάνδαλο Σουσούρλουκ που δείχνει τη σχέση του κράτους με το παρακράτος. Στην έκθεση του, σύμφωνα με την Vatan o εισαγγελέας αφιερώνει 12 σελίδες «σχετικά με τις πυρκαγιές στην Ελλάδα».
Ολόκληρη η μυστική έκθεση βρίσκεται στους φακέλους της δίκης της οργάνωσης Εργκενεκόν. Όλα τα στοιχεία βρέθηκαν κατά τη διάρκεια σύλληψης μέλους της Εργεκενεκόν Ντογού Περίντσεκ.
Στα στοιχεία τα οποία βρέθηκαν στο σπίτι του Περίντσεκ γίνεται αναφορά πως "είχε συγκροτηθεί ειδική ομάδα από το Γενικό Επιτελείο Στρατού, Χωροφυλακής και των Δυνάμεων Ασφαλείας, για τις εργασίες που θα γίνουν στους εξωτερικούς στρόχους."
Σύμφωνα με την αναφορά η ομάδα δράσης σταμάτησε τις εργασίες της όταν άρχισαν να δημιοσιεύονται ειδήσεις για τη δράση της. Η Vatan δημοσιεύει μέρος της έκθεσης που αναφέρει "Ως πρώτoς στόχος έχει επιλεγεί ο Οτζαλάν. Αλλά έχει γίνει στόχος επίθεσης και ο χώρος συγκέντωσης στη Λαμία του PKK. Ο συγκριμένος χώρος άλλαξε τρεις φορές σημείο αλλά βρίσκεται στην ίδια περιοχή. Επιτεθήκαμε σε πολλά σημεία σε Ελλάδα, Βουλγαρία και Ρουμανία που φιλοξενούσαν στελέχη του ΡΚΚ, ενώ στην ίδια περίοδο κάηκαν δάση της Κρήτης και της Ρόδου".

ΠΗΓΗ : defencenet

Καλησπέρα Ελλάδα μου.... με ένα τραγούδι και ροκ διάθεση....

Καλησπέρα στον έναστρο ουρανό σου και στους ταξιδιώτες των ονείρων και των αστεριών....

The Passenger

I am the passenger
And I ride and I ride
I ride through the citys backside
I see the stars come out of the sky
Yeah, theyre bright in a hollow sky
You know it looks so good tonight
I am the passenger
I stay under glass
I look through my window so bright
I see the stars come out tonight
I see the bright and hollow sky
Over the citys a rip in the sky
And everything looks good tonight
Singin la la la la la-la-la la
La la la la la-la-la la
La la la la la-la-la la la-la
Get into the car
Well be the passenger
Well ride through the city tonight
See the citys ripped insides
Well see the bright and hollow sky
Well see the stars that shine so bright
The sky was made for us tonight
Oh the passenger
How how he rides
Oh the passenger
He rides and he rides
He looks through his window
What does he see? 
He sees the bright and hollow sky
He see the stars come out tonight
He sees the citys ripped backsides
He sees the winding ocean drive
And everything was made for you and me
All of it was made for you and me
cause it just belongs to you and me
So lets take a ride and see whats mine
Singing...
Oh, the passenger
He rides and he rides
He sees things from under glass
He looks through his windows eye
He sees the things he knows are his
He sees the bright and hollow sky
He sees the city asleep at night
He sees the stars are out tonight
And all of it is yours and mine
And all of it is yours and mine
Oh, lets ride and ride and ride and ride...
Singing...

Σάββας Καλεντερίδης: Βάσει σχεδίου το μπουρλότο της Ηλείας και ο Δεκέμβρης του 2008!

Από τον Παναγιώτη Λιάκο 

Τον Φεβρουάριο του 1999, ο Σάββας Καλεντερίδης είχε τον βαθμό του ταγματάρχη. Τυπικά ανήκε στα Τεθωρακισμένα, αλλά ήταν από καιρό ενταγμένος στο δυναμικό της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Αποστολή του, η συλλογή και επεξεργασία πληροφοριών που αφορούσαν την Τουρκία. Του ανατέθηκε η επικίνδυνη αποστολή να συνοδεύσει τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ηγέτη του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος PKK, από την Ελλάδα στην Κένυα.

Από εκεί έπρεπε να τον φυγαδεύσει σε τρίτη χώρα, για να τον γλιτώσει από τους Τούρκους διώκτες του, οι οποίοι επιζητούσαν τη σύλληψη του ανθρώπου που «επιβουλευόταν την εδαφική ακεραιότητα» της γείτονος. Εκεί ο δαιμόνιος Ελληνας κατάσκοπος είδε μπροστά στα μάτια του να διαδραματίζεται ένα (στημένο) γεωπολιτικό παιχνίδι παγκοσμίων διαστάσεων. Ενα αληθινό θρίλερ. Ο Οτσαλάν τελικά έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Ομως, η ελληνική κοινή γνώμη συμπάθησε τον Καλεντερίδη επειδή κατάλαβε ότι ήταν αμέτοχος ευθυνών για το όνειδος της παράδοσης του Κούρδου ηγέτη στους Τούρκους. Οταν τελείωσε η περιπέτεια της Κένυας, υπέβαλε την παραίτησή του από τις Ενοπλες Δυνάμεις -και από την ΕΥΠ ασφαλώς.

Η συζήτηση μαζί του ήταν διαφωτιστική. Μάθαμε πράγματα για τη ζωή του, τις τωρινές δραστηριότητές του, τον φίλο του Δημήτρη Μελισσανίδη, τη σχέση των Τούρκων με τις δασικές πυρκαγιές και την πιθανή ανάμειξη της ΕΥΠ στην εξιχνίαση υποθέσεων διασπάθισης δημοσίου χρήματος!

Η διαφθορά

Ο Σάββας Καλεντερίδης δεν φείδεται καλών σχολίων για την ανάμειξη της ΕΥΠ στην εξάρθρωση του συνδικάτου του εγκλήματος, που σχεδίασε και υλοποίησε την απαγωγή του εφοπλιστή Περικλή Παναγόπουλου: «Οφείλουμε να πιστώσουμε σε όλα τα στελέχη της ΕΥΠ που ενεπλάκησαν -διοίκηση και προσωπικό- τα εύσημα για τη μεγάλη επιτυχία. Η εμπλοκή έγινε για λόγους καθαρά τεχνικούς. Με βάση τον νόμο η ΕΥΠ έχει το δικαίωμα να κάνει υποκλοπές με άδεια εισαγγελέα και καλό θα είναι να παραμείνει η μοναδική υπηρεσία που θα συνεχίσει να το κάνει. Αν εμπλακούν και άλλοι στις νόμιμες συνακροάσεις, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνεται έλεγχος κατά πόσο γίνονται με νόμιμο τρόπο».

Επίσης, ο βετεράνος κατάσκοπος θεωρεί θετική εξέλιξη την αλλαγή διοικητή στην ΕΥΠ και πετάει μια είδηση-βόμβα: «Η ΕΥΠ θα ασχοληθεί με τη διαφθορά» μας αποκαλύπτει! Αυτό βεβαίως το εξέφρασε ως προσωπική εκτίμηση, αλλά δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι δεν το λέει στην τύχη: «Η χώρα έχει υποστεί πολλά στο παρελθόν από εμπλοκή των κρατικών υπηρεσιών στην κοινωνικοπολιτική ζωή. Επίσης, επειδή επίκειται εκ των πραγμάτων σε τεχνικό επίπεδο περαιτέρω εμπλοκή της υπηρεσίας και σε ζητήματα διαφθοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος ένας δικαστικός επικεφαλής της υπηρεσίας ίσως και να δίνει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Ενας δικαστικός, όπως ο κ. Παπαγγελόπουλος, όντας επικεφαλής της ΕΥΠ θα μπορούσε να δώσει αρτιότερες απαντήσεις σε πιθανές κατηγορίες και μομφές για έκνομη δράση της υπηρεσίας σ’ αυτόν τον τομέα».

Τούρκοι εμπρηστές

Με αφορμή την ένταση που υπάρχει στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας έγινε λόγος και για τις δασικές πυρκαγιές. Ο κ. Καλεντερίδης αποκάλυψε ότι στο παρελθόν το τουρκικό παρακράτος ασκούσε «πολιτική» βάζοντας φωτιές στην Ελλάδα:

«Είναι βέβαιο ότι μας έβαζαν φωτιές. Εχουμε μία ομολογία. Ο Γιασάρ Οζ ήταν μέλος τουρκικής παρακρατικής οργάνωσης που ήταν συνάμα συμμορία της μαφίας. Στο εσωτερικό της Τουρκίας έκαναν δολοφονίες και χτυπήματα σε κουρδικούς στόχους. Κάποια στιγμή συνελήφθη με δέκα κιλά ηρωίνης. Νομίζω το 1997. Οταν τον έπιασαν οι αρχές ασφαλείας και τον οδηγούσαν στη φυλακή, βρίσκονταν αρκετοί τηλεοπτικοί σταθμοί εκεί με τις κάμερές τους. Παρ’ όλο που του είχαν κλείσει το στόμα για να μη μιλήσει, εκείνος πρόλαβε και φώναξε: “Οταν έβαζα φωτιές στην Ελλάδα ήμουν καλός και τώρα με κλείνετε φυλακή;”. Τότε είχα προτείνει η Ελλάδα να ζητήσει δικαστική συνδρομή από την Τουρκία, να πάει κάποιος δικός μας εισαγγελέας να ανακρίνει τον Γιασάρ Οζ και να ασκηθεί ποινική δίωξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση. Αν θυμάμαι καλά, σε πυρκαγιά στην Ικαρία είχαμε δεκατρείς νεκρούς και αυτό το ενδεχόμενο των εμπρησμών από τους Τούρκους παρακρατικούς έπρεπε οπωσδήποτε να εξεταστεί. Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πρωτοσέλιδο της εφημερίδας “Turkiye”, το 1995, όπου είχε μια τεράστια φωτογραφία από την πυρκαγιά στην Πεντέλη και έγραφε “Είδατε τι πάθατε;” Στην ουσία μας έστελναν μήνυμα ότι μας έκαψαν αυτοί».

Ασύμμετρες απειλές

Είχε δίκιο λοιπόν ο κ. Πολύδωρας, όταν το 2007 μιλούσε για «ασύμμετρες απειλές»;

«Αυτός ο όρος δεν στερείται βασιμότητας. Το 2007, όταν βρίσκονταν σε εξέλιξη οι φωτιές στην Πελοπόννησο και την Εύβοια, κάποιοι προσπάθησαν να κάψουν τον Υμηττό. Παράλληλα γίνονταν και παραπλανητικά τηλεφωνήματα στην Πυροσβεστική, με αναφορές για ανύπαρκτες πυρκαγιές, ώστε να την υποχρεώσουν να διασπείρει τις δυνάμεις της. Αυτό το γεγονός είναι χειροπιαστό. Τα τηλεφωνήματα στην Πυροσβεστική καταγράφονται και από τη στιγμή που η ανάκριση δεν κατάφερε να εντοπίσει από πού προέρχονταν, μπορούμε να σκεφτούμε ότι υπήρχε ένα κέντρο που κατηύθυνε τις ενέργειες. Και μιλάμε για ένα κέντρο που είχε την τεχνογνωσία να κάνει μυστική δράση και να μην αφήνει ίχνη. Συνεπώς, υπήρχε ένα οργανωμένο σχέδιο – τουλάχιστον για την υπόθεση που αναφέραμε. Το σχέδιο εκπονήθηκε και ετέθη σε εφαρμογή είτε από κέντρο στην Ελλάδα, που θεωρεί το κράτος ως αντίπαλη οντότητα και προσπαθεί να το εξουθενώσει, είτε από μια ξένη χώρα».

Ο Δεκέμβρης ‘08

Ο κ. Καλεντερίδης σήμερα είναι ιδιοκτήτης του εκδοτικού οίκου «Ινφογνώμων», που εδρεύει στην οδό Φιλελλήνων 14 στο Σύνταγμα. Εκδίδει κυρίως εξαιρετικούς ιστορικούς – ταξιδιωτικούς οδηγούς αλλά και πολιτικά βιβλία. Από τον «Ινφογνώμονα» κυκλοφόρησε και το βιβλίο με τις αναμνήσεις του από την υπόθεση Οτσαλάν. Τον Δεκέμβριο του 2008, κατά τη διάρκεια των ταραχών, ο «Ινφογνώμων» παραλίγο να καταστραφεί:

«Τότε ήρθαν δύο παιδιά να το σπάσουν. Βγήκα έξω και τους είπα να μην το κάνουν. Εκείνοι, περιέργως, έφυγαν. Νέοι άνθρωποι ήταν. Ο ένας ήταν 19 κι ο άλλος 22 χρόνων περίπου. Δεν μπορώ να μπω στη λογική των “ξένων κέντρων”. Ομως, όπως τα έζησα από πρώτο χέρι διαπίστωσα ότι εκείνο το βράδυ εξελίχθηκε μια οργανωμένη επιχείρηση. Για παράδειγμα, αυτοί που ήρθαν να μου σπάσουν το βιβλιοπωλείο είχαν μια ολοκαίνουργια βαριοπούλα. Πρόσφατα αποκτηθείσα. Δεν ήταν από οικοδομή. Και το απέναντι μαγαζί το σπάσανε με καινούργια βαριοπούλα. Αυτό και μερικά άλλα στοιχεία μου έκαναν εντύπωση».

Μη μιλάτε σε τηλέφωνο, αστρολόγους και μέντιουμ

Ποιες συμβουλές θα έδινε ο πρώην πράκτορας Σ. Καλεντερίδης σε όποιον θέλει να διαφυλάξει τα προσωπικά του δεδομένα;

«Αποφύγετε το τηλέφωνο. Το ιδανικό θα ήταν να μην το χρησιμοποιείτε καθόλου, αλλά αφού αυτό είναι ακατόρθωτο, περιορίστε τις εκμυστηρεύσεις σας σε κατ’ ιδίαν συναντήσεις. Επίσης, να μην έχετε καμία εμπιστοσύνη σε αστρολόγους, μέντιουμ, μάγους κ.λπ. Είναι αδιανόητο να κάνετε εκμυστηρεύσεις και να μοιράζεστε τα απόρρητά σας με τέτοιου είδους επαγγελματίες – αν και θεωρώ ότι άνθρωποι που εγκλωβίζονται σ’ αυτούς τους κύκλους είναι ήδη χαμένοι. Εχουν μια τέτοια ανισορροπία μερικοί απ’ αυτούς και αποκτούν τόσο μεγάλη ψυχολογική εξάρτηση από τους… μάγους, που τα προσωπικά τους δεδομένα αποτελούν λεπτομέρεια».

«Ο Μελισσανίδης με στήριξε»

Η κατάσταση έπειτα από το φιάσκο Οτσαλάν ήταν δύσκολη. Ευτυχώς, για τον κ. Καλεντερίδη βρέθηκαν άνθρωποι να τον στηρίξουν: «Η απόφαση να παραιτηθώ ήταν δύσκολη. Με στήριξαν η οικογένειά μου, οι φίλοι, οι γνωστοί και χιλιάδες άγνωστοι σε εμένα Ελληνες. Ειδική μνεία οφείλω να κάνω στον Δημήτρη Μελισσανίδη. Με στήριξε ηθικά και υλικά σ’ αυτήν την ιδιαίτερη περίοδο της ζωής μου. Με βοήθησε, με πήρε κοντά του και με περιβάλλει με μια εμπιστοσύνη η οποία με κολακεύει και με τιμά. Το παρατσούκλι “Τίγρης” τού ταίριαζε μέχρι πριν από κάποια χρόνια. Τώρα είναι ένας επιχειρηματίας με διεθνή εμβέλεια και ακτινοβολία».

«Υπόθεση Οτσαλάν: Πολιτικοί τον έφεραν, πολιτικοί τον έδωσαν»

Η παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους δεν έχει πάψει ποτέ να τον απασχολεί: «Ο τίτλος που θα έβαζα στην περιπέτεια του Κούρδου ηγέτη είναι “πολιτικοί τον έφεραν, πολιτικοί τον έδωσαν”».

Ποιος είχε, άραγε, την έμπνευση να τον στείλουμε στην Κένυα;

«Δεν ήταν υπηρεσιακή η απόφαση. Ηταν πολιτική. Θυμάμαι τον αείμνηστο τον Σταυρακάκη (σ.σ.: τότε διοικητής της ΕΥΠ) που είχε παρέμβει σε τηλεοπτική εκπομπή και με οργίλο ύφος είχε πει ότι η Κένυα ήταν ιδέα του υπουργείου Εξωτερικών. Οχι του υπουργού, σημειώστε το αυτό, αλλά του υπουργείου. Θυμάμαι και τις τότε δηλώσεις του κ. Πάγκαλου ότι όλα έγιναν εν γνώσει και με τη συναίνεση του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Γιατί όμως η υπόθεση Οτσαλάν χρεώθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών; Ενας καταζητούμενος έρχεται στην Ελλάδα. Κανονικά με τέτοια θέματα ασχολείται το υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο είναι η προϊστάμενη αρχή της ΕΥΠ. Ποτέ δεν μάθαμε γιατί ανατέθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών να χειριστεί την υπόθεση. Αυτή η απάντηση είναι κρίσιμη για την κατανόηση των εξελίξεων».


http://kostasxan.blogspot.com