Στην Ιλιάδα υπάρχει ένας ωραίος μύθος έρωτα και θανάτου. Στον Τρωικό Πόλεμο ο Αχιλλέας τραυματίζει θανάσιμα τη βασίλισσα των Αμαζόνων, Πενθεσίλεια. Όμως, λίγο πριν ξεψυχήσει, τα βλέμματά τους διασταυρώνονται και ο Αχιλλέας νιώθει να τον κυριεύει ένας ακαριαίος έρωτας για την όμορφη Αμαζόνα. Είναι πολύ αργά όμως (ο Αχιλλέας είχε ήδη κάνει την επιλογή του) και καθώς η ζωή εγκαταλείπει το ποθητό κορμί που σφίγγει στην αγκαλιά του, ξεσπάει σε λυγμούς επειδή δεν θα αποκτήσει ποτέ εκείνη που ερωτεύτηκε. Ο Αχιλλέας είχε πάρει αμετάκλητα το μονοπάτι χωρίς την Πενθεσίλεια και ποτέ δεν θα μάθει πώς θα ήταν η ζωή μαζί της. Εξάλλου ούτε εμείς θα μάθουμε ποτέ την εξέλιξη που θα είχε ο Τρωικός Πόλεμος, αν ο Αχιλλέας αποφάσιζε να φύγει μαζί της και άφηνε τους συμπολεμιστές του μόνους στην κοιλάδα του Ίλιου.
Τη στιγμή που στεκόμαστε μετέωροι στο σταυροδρόμι των ερωτικών αποφάσεων, οι επιλογές μας βρίσκονται η μία δίπλα στην άλλη. Μπορούμε να τις ζυγίζουμε μέσα στη φούχτα μας. Η σκέψη να απαρνηθούμε το ένα για χάρη του άλλου μας καθηλώνει. Αναζητούμε βοήθεια κάνοντας προβολές στο μέλλον. Όσο όμως και αν προσπαθούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας στο βάθος του χρόνου, μόνο θολές εικόνες έρχονται από εκεί που ίσως καν να μη μας ανήκουν.
Οι πορείες είναι αποκλίνουσες και μοιάζουν με την κίνηση των γαλαξιών: όσο μακρύτερα βρίσκονται μεταξύ τους, τόσο γρηγορότερα απομακρύνεται ο ένας από τον άλλο. Έτσι και με τις επιλογές μας. Όσο περνάει ο χρόνος τόσο γρηγορότερα απομακρύνεται η μία από την άλλη, έτσι που μετά από χρόνια δείχνουν σαν να μην είχαν βρεθεί ποτέ στο παρελθόν δίπλα δίπλα. Και όμως στο σημείο εκκίνησης βρίσκονταν τόσο κοντά μεταξύ τους. Στριφογύριζαν σαν Κίρκες μέσα μας, καλώντας μας να διαλέξουμε ή τη μία ή την άλλη.
Άραγε υπάρχει τρόπος, κάθε φορά που στεκόμαστε αμήχανοι, ανασφαλείς και συναισθηματικά φορτισμένοι μπροστά στα σταυροδρόμια της ζωής μας, να κάνουμε τη σωστή κίνηση; Δεν υπάρχει!
Ένα είναι το βέβαιο: η κάθε επιλογή μας οδηγεί σε διαφορετικό κλαδί στο δέντρο της ζωής μας. Ποτέ δεν θα έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε πώς θα ήταν αυτή, αν είχαμε επιλέξει, τότε, να μη σκοτώσουμε την Πενθεσίλεια. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να εξακριβώσουμε αν θα ήμασταν καλύτερα, γιατί δεν υπάρχει κανένα μέτρο σύγκρισης. Δεν είναι δυνατόν να συγκρίνουμε την πραγματικότητα με το δυνητικό τοπίο μιας άλλης πορείας μας.
Η ζωή είναι μοναδικό γεγονός που ζούμε μονάχα μια φορά και είμαστε αναγκασμένοι, κάθε που κοντοστεκόμαστε στα σταυροδρόμια της, να "σκοτώνουμε" τη μία επιλογή μας. Αρκετοί τέτοιοι μικροί ερωτικοί θάνατοι - καμιά φορά αρκεί και ένας- σημαδεύουν τη ζωή μας. Ποτέ δεν θα μάθουμε αν κάναμε σωστά, ακόμα και αν αυτό που τελικά επιλέξαμε μας δίνει μεγάλη ικανοποίηση, απέραντη χαρά, ακόμα και ευτυχία, γιατί ποτέ δεν θα μπορέσουμε να το συγκρίνουμε με το άλλο φανταστικό Σύμπαν που πνίξαμε σαν νεογέννητο μωρό στην κούνια του.
Kείμενο: Ντίνος Γιώτης
νωμιζω οτι οι πραξεις φαινονται εκ του αποτελεσματος , και στην περιπτωση του ο αχιλλεας διαλεξε τον δρομο της καρδιας του για την πατριδα και οχι τον δρομο της καρδιας του για τον ερωτα,και οπως αποδειχτηκε διαλεξε σωστα για την πατριδα,ισως οχι για τον ιδιο ατομικα,αλλα ετσι γινονται οι ηρωες,οταν βαζουν πανω απο ολα την πατριδα και την τιμη και αφηνουν στην ακρη τον ερωτα το πιο υπεροχο συναισθημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμπλήρωσες άψογα το κείμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι ο Αχιλλέας ήταν Ήρωας, ίσως ο μεγάλος του έρωτας να ήταν η Πατρίδα και γι αυτό η επιλογή του αποδείχθηκε η σωστή.
Γεννήθηκε, πολέμησε και πέθανε γι αυτόν τον έρωτα.
Σαν Ήρωας,έφυγε με δόξα και ζει αιώνια στις καρδιές μας αλλά θα παραμείνει αναπάντητο το ερώτημα…..……. Αισθάνθηκε άραγε ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος;
Ίσως να μην πρόλαβε να το συνειδητοποιήσει και ο ίδιος……..….
ο αχχιλεας συμβολιζει την θυσια..
ΑπάντησηΔιαγραφή