1938 - 2010 : Η διεθνής νομολογία από την άρνηση του Ιωάννη Μεταξά να πληρώσει ένα δάνειο του ελληνικού δημοσίου και η αμαχητί υποταγή του ΓΑΠ στις απαιτήσεις των δανειστών.

 Το 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς έπραξε αυτό που επέβαλαν οι περιστάσεις και αρνήθηκε την πληρωμή του δανείου, που είχε πάρει η Ελλάδα από την βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique, επειδή, απλούστατα, δεν μπορούσε και δεν έπρεπε να πληρώσει, αυτό το δάνειο, ύστερα από την πτώχευση του 1931. Το 2010, όμως, ο ΓΑΠ έπραξε αυτό που δεν έπρεπε : Υπέγραψε το Μνημόνιο της ντροπής και υπέταξε την χώρα στους δανειστές της και τους εκπροσώπους τους...

"Το προς Μουτσόπουλο επιστολόχαρτο αποτελεί μια όχι ασήμαντη πλευρά του ξεπεσμού της ελληνικής κοινωνικής ελίτ, αλλά αυτή ωχριά, μπροστά σε όσα άλλα εγκλήματα, απίστευτης εκτάσεως και μεγέθους, έχει διαπράξει ένα μεγάλο τμήμα της (για να μην πω το σύνολό της), σε βάρος αυτού του τόπου.

Το ότι η ελληνική κοινωνική ελίτ (και στην έννοια αυτή συμπεριλαμβάνω όλες τις εκφάνσεις της) είναι διεφθαρμένη δεν είναι κάτι νέο και ουδείς κομίζει γλαύκα εις τας Αθήνας, όταν αναφέρεται στην ενδημική διαφθορά της ελληνικής ελίτ.

Αυτό που φαίνεται, ως νέο - για όσους δεν έβλεπαν την πορεία την οποία είχε χαράξει από την δεκαετία του 1990 και μετά, με την επιλογή της για την ένταξη της χώρας στην γαλλογερμανικής (και αμερικανικής, παρακαλώ) εμπνεύσεως ευρωζώνη -, είναι το ότι στην ενδημική διαφθορά της προστέθηκε και το ότι η νέα γενιά των επιφανών εκπροσώπων της ελληνικής ελίτ απεδείχθη και αναποτελεσματική.

Η ίδια η διαφθορά, ως κοινωνικό φαινόμενο, ήταν μια προβληματική κατάσταση, λίγο – πολύ, όλοι μιλούσαν γι’ αυτήν, αλλά το γεγονός ότι η ελληνική ελίτ ήταν αποτελεσματική κουκούλωνε το πρόβλημα και φυσικά βοηθούσε στην συντήρησή του και στην επέκτασή του σε όλους τους αρμούς της ελληνικής κοινωνίας.

Δυστυχώς, για τον τόπο, η αποτελεσματικότητα αυτή, που είχε να κάνει και με την τύχη, αλλά και με τις στρατηγικές επιλογές των παλαιών ταγών της ελληνικής ελίτ, έπαυσε να υφίσταται και τώρα που, με την ολέθρια ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, «ο βασιλιάς αποδεικνύεται γυμνός», διότι απεμπόλησε όλους εκείνους τους μηχανισμούς προστασίας της χώρας, που είχαν να κάνουν με την άσκηση της νομισματικής και της δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας, ο ελληνικός πληθυσμός, σχεδόν στο σύνολό του, βρίσκεται απροστάτευτος και σε πλήρη σύγχυση, μπροστά στην λαίλαπα της ήδη επελθούσας ουσιαστικής χρεωκοπίας της χώρας, καλούμενος να πληρώσει μέχρι κεραίας το βαρύτατο, το ασήκωτο χρέος της χώρας , μιας αχρείαστης και περιττής χρεωκοπίας, η οποία ουδόλως θα είχε προκύψει, αν η χώρα και η ελίτ της δεν άπλωνε την αρίδα της έξω από το πάπλωμά της - με την αποδραχμοποίησή του, την μετατροπή του σε ένα σκληρό νόμισμα (το ευρώ) και την διεθνοποίησή του, ως προς τους κατόχους των σχετικών χρεωγράφων – και η οποία χρεωκοπία υπήρξε προϊόν μιας απίστευτης γκάφας των εκπροσώπων της ελίτ της χώρας, αυτού του εγκληματικού τεχνικοοικονομικού σφάλματος, που άφησε την χώρα και την ελληνική οικονομία, χωρίς τα απαραίτητα νομισματικά τεχνικοοικονομικά εργαλεία, για την αντιμετώπιση της επελθούσας το 2009 οικονομικής ύφεσης και δίχως τον μηχανισμό του πληθωρισμού του ελληνικού δημόσιου χρέους, με την έκδοση χαρτονομίσματος και την πληρωμή των χρεών του δημοσίου.

Δύο πράγματα μου έρχονται τώρα στο νου.

Το ένα έχει να κάνει με την έρευνα που έκανε ένας Αυστριακός δικαστής για τα ελληνικά swaps και τις αθλιότητες, που διέπραξαν, την περίοδο 2000 – 2001, ο Κώστας Σημίτης και το οικονομικό του επιτελείο, με την βοήθεια της Goldman Sachs, προκειμένου να χαλκεύσουν τα δημοσιονομικά στοιχεία της χώρας και να κρύψουν το ελληνικό δημόσιο χρέος και να επιτύχουν έτσι την ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη και την θεσμική κουρελού της, η οποία, τότε, είχε υποστασιοποιηθεί με την μορφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και τους κανόνες της (δημοσιονομικό έλλειμμα έως 3% του ΑΕΠ, δημόσιο χρέος έως 60% του ΑΕΠ κλπ)

Ο Αυστριακός δικαστής εντοπίζοντας την κομπίνα του Κώστα Σημίτη και του οικονομικού του επιτελείου, μίλησε για την διάπραξη ποινικά κολάσιμων αδικημάτων από τον τότε Έλληνα πρωθυπουργό, τα οποία οδήγησαν στον κίνδυνο διάλυσης της ευρωζώνης και παρέπεμψε την υπόθεση στην ελληνική δικαιοσύνη, η οποία, πιθανότατα, θα αποστείλει την υπόθεση στην Βουλή, όπου, όμως, στην πράξη ουδέν θα συμβεί, αφού η υπόθεση αυτή είναι παραγεγραμμένη, σύμφωνα με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, που η πολιτική ελίτ της χώρας έχει ψηφίσει, προκειμένου να μένουν τα μέλη της ατιμώρητα.

Εδώ και καιρό έχω μιλήσει (και στο e-rooster και στο μπλογκ μου), για τις αθλιότητες του Κώστα Σημίτη και του επιτελείου του, προκειμένου να εντάξουν την Ελλάδα στην ευρωζώνη, όπως - όπως και με κάθε παράνομο και ανήθικο μέσο, εξαπατώντας τους Ευρωπαίους (οι οποίοι είναι αλήθεια ότι ήθελαν να εξαπατηθούν και το επεδίωξαν), αλλά – το κυριότερο – εξαπατώντας και τον ελληνικό πληθυσμό, υποσχόμενοι και εξαγγέλλοντας με κάθε τρόπο, την υποτιθέμενη και ουσιαστικά ανύπαρκτη προστασία της χώρας από τους διεθνείς κερδοσκόπους, πείθοντάς τον ότι εντάσσοντας την χώρα στην ευρωζώνη, τον κάνουν μέλος του κλαμπ των πλουσίων οδηγώντας την στην ουσιαστική καταστροφή, αφού η Ελλάδα δεν εκπλήρωνε, όχι μόνον τα κριτήρια για την ένταξή της σε αυτήν, αλλά, επίσης δεν είχε την κατάλληλη οικονομική δομή, προκειμένου να σταθεί δίπλα στις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, αλλά ούτε και είχε τις απαραίτητες εγγυήσεις ασφαλείας από τους εταίρους της ευρωζώνης, για την προστασία της από το γεγονός ότι, εγκαταλείποντας την δραχμή και υιοθετώντας το ευρώ, ως νόμισμα της χώρας, παραχωρούσε τον έλεγχο της έκδοσης και της ποσότητας του νομίσματος σε πανίσχυρους ξένους και μη ελεγχόμενους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, τραπεζοπιστωτικούς και πολιτικούς, υποτάσσοντας την Κεντρική της Τράπεζα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία ασκούσε πλέον την νομισματική πολιτική της χώρας και επί της οποίας Ε.Κ.Τ. ουδεμία επιρροή μπορούσε, πλέον, να ασκήσει η χώρα μας, λόγω της θεσμικής ανεξαρτησίας της Ε.Κ.Τ. από αυτήν.

Αυτή την στρατηγική επιλογή είναι που σάρωσε η έλευση της οικονομικής ύφεσης το 2009.

Kαι αυτήν την απύθμενη βλακεία της ελληνικής ελίτ είναι που αποκάλυψε αυτή η κατακρήμνιση της ελληνικής οικονομίας, η οποία ξεκινώντας ως οξεία δημοσιονομική κρίση, μετατράπηκε, με την βοήθεια των ηλιθιωδών ενεργειών του ΓΑΠ, σε ουσιαστική χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου και της ελληνικής οικονομίας.

Για το δεύτερο πράγμα, που μου έρχεται στο μυαλό, σχετικά με την αναποτελεσματικότητα της σύγχρονης ελληνικής ελίτ και το οποίο ουσιαστικά αποτελεί ένα μέτρο σύγκρισης με τους χειρισμούς των παλαιότερων ελληνικών ελίτ, σε παρόμοιες καταστάσεις χρεωκοπίας (διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα δεν είναι η πρώτη φορά που χρεωκοπεί, αφού έχει πτωχεύσει και το 1897 και το 1930) θα μιλήσω αργότερα, για να καταδείξω την παντελή της ανικανότητα, η οποία συμβαδίζει με την έλλειψη πατριωτισμού, που διακατέχει τα μέλη της σε αντίθεση με τις παλαιές, οι οποίες ήσαν, μεν, διεφθαρμένες και παμφάγες, αλλά είχαν το στοιχειώδες πατριωτικό αίσθημα, που τους οδηγούσε να προστατεύουν την χώρα, έστω και μέσα από την αντίληψη ότι για να μπορεί κάποια ελίτ να διοικεί την χώρα, πρέπει αυτή να υφίσταται, ως λειτουργικό μαγαζί και να έχει τον απαιτούμενο τζίρο, προκειμένου να μπορεί αυτή η ελίτ να κάνει την μοιρασιά…

Στην αμέσως προηγούμενη συζήτηση στο μπλογκ αυτό, γύρω από το θέμα που άνοιξε ο κ. Χαρίδημος Τσούκας, με τίτλο : «Το επιστολόχαρτο» , μπορούν οι αγαπητοί αναγνώστες να δουν τα δύο παρακάτω σχόλιά μου, που ευθέως σχετίζονται και με το σημερινό θέμα, που δημοσίευσε ο αγαπητός κ. Χαρίδημος Τσούκας.

Στα σχόλιά μου αυτά ( htsoukas και htsoukas2 ), περιγράφονται τα αίτια της συσσωρευόμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας, που οδηγούν την ελληνική κοινωνία, σχεδόν στο σύνολό της, σε μη προβλεπόμενες συμπεριφορές, ως αποτέλεσμα της ουσιαστικής χρεωκοπίας της χώρας από την ανείπωτη βλακεία της σύγχρονης ελληνικής ελίτ, η οποία, κάτω από την ασφυκτική πίεση των δανειστών της χώρας και των εκπροσώπων τους, που εμφανίζονται, ως "εταίροι" και δρουν, ως μοντέρνοι μεταναζιστές κατακτητές, είναι παραζαλισμένη και ευρίσκεται σε πλήρη σύγχυση και τελεί υπό συνθήκες ενός παρατεταμένου ντεζαβύ από τις καταιγιστικές εξελίξεις του τελευταίου 12μηνου, καθιστάμενη, ολοένα και περισσότερο, ένας σάκος του μποξ για την λοιπή ελληνική κοινωνία, η οποία υφίσταται τα επίχειρα των εγκληματικών και τραγικά εσφαλμένων στρατηγικών της επιλογών και συγκεκριμένα της μεγαλομανούς και ανόητης στρατηγικής επιλογής να ενταχθεί η Ελλάδα στην ευρωζώνη, γεγονός που την οδήγησε, με την έλευση της απρόσμενης οικονομικής ύφεσης του 2008, στην οξεία δημοσιονομική κρίση του 2009 και από εκεί, με την βοήθεια των βλακωδών ενεργειών του ευήθους ΓΑΠ και του παιδικής νοοτροπίας οικονομικού του επιτελείου στην αδυναμία πληρωμής του δυσβάστακτου ελληνικού δημόσιου χρέους, για να φθάσουμε έτσι στην μοντέρνα Κατοχή, η οποία υπήρξε προϊόν της αντιπατριωτικής και τυφλά παγκοσμιοποιημένης λογικής της σύγχρονης ελίτ της χώρας, η οποία με την πολιτική του ΓΑΠ παραδόθηκε αμαχητί στις διεστραμμένες ορέξεις των δανειστών της, προκειμένου να σωθεί το ευρώ και η ευρωζώνη και προκειμένου να συγκαλυφθεί η αποκάλυψη της εξαπάτησης του ελληνικού πληθυσμού από την καταιγιστική προπαγάνδα, που στήριξε την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη, με μαϊμουδένια στοιχεία και με την διαφήμιση μιας υποτιθέμενης, αλλά στην πραγματικότητα ανύπαρκτης προστασίας, που (υποτίθεται) ότι θα παρείχε το ευρώ στην ελληνική οικονομία από τις επιθέσεις των διεθνών κερδοσκόπων.

Ο Αυστριακός δικαστής, όμως, αυτές τις ημέρες, απογύμνωσε, εντελώς, την απατεωνιά της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ελίτ, η οποία δια του Κώστα Σημίτη την περίοδο 2000 - 2001 έστησε την ιστορία με τα ελληνικά swaps και με την βοήθεια της Goldman Sachs, προκειμένου να μπορέσει να εντάξει την Ελλάδα στην ευρωζώνη, για να την οδηγήσει στην καταστροφή, καθιστώντας το ελληνικό δημόσιο χρέος, από ένα χρέος σε μαλακό νόμισμα (δραχμή), που ήταν πριν από την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, σε ένα χρέος σε σκληρό νόμισμα (ευρώ), το οποίο θα ήταν αδύνατο να εξυπηρετηθεί, όταν θα ερχόταν μια περίοδος οικονομικής ύφεσης (συνοδευόμενη, απαραιτήτως και από μια κυβέρνηση παιδικής χαράς, σαν αυτήν του ευήθους ΓΑΠ, όπως τώρα), γεγονός που θα οδηγούσε την χώρα μας στην χρεωκοπία.

Τα δύο σχόλιά μου στο προηγούμενο θέμα του μπλογκ του κ. Τσούκα («Το επιστολόχαρτο»), αναφερόμενος στην βλακεία και την αναποτελεσματικότητα της σύγχρονης ελληνικής ελίτ, τα έκλεινα, με τα παρακάτω λόγια :

"Αυτή την στρατηγική επιλογή είναι που σάρωσε η έλευση της οικονομικής ύφεσης το 2009.
Και αυτήν την απύθμενη βλακεία της ελληνικής ελίτ είναι που αποκάλυψε αυτή η κατακρήμνιση της ελληνικής οικονομίας, η οποία ξεκινώντας ως οξεία δημοσιονομική κρίση, μετατράπηκε, με την βοήθεια των ηλιθιωδών ενεργειών του ΓΑΠ, σε ουσιαστική χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου και της ελληνικής οικονομίας.

 
Για το δεύτερο πράγμα, που μου έρχεται στο μυαλό, σχετικά με την αναποτελεσματικότητα της σύγχρονης ελληνικής ελίτ και το οποίο ουσιαστικά αποτελεί ένα μέτρο σύγκρισης με τους χειρισμούς των παλαιότερων ελληνικών ελίτ, σε παρόμοιες καταστάσεις χρεωκοπίας (διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα δεν είναι η πρώτη φορά που χρεωκοπεί, αφού έχει πτωχεύσει και το 1897 και το 1930) θα μιλήσω αργότερα, για να καταδείξω την παντελή της ανικανότητα, η οποία συμβαδίζει με την έλλειψη πατριωτισμού, που διακατέχει τα μέλη της σε αντίθεση με τις παλαιές, οι οποίες ήσαν, μεν, διεφθαρμένες και παμφάγες, αλλά είχαν το στοιχειώδες πατριωτικό αίσθημα, που τους οδηγούσε να προστατεύουν την χώρα, έστω και μέσα από την αντίληψη ότι για να μπορεί κάποια ελίτ να διοικεί την χώρα, πρέπει αυτή να υφίσταται, ως λειτουργικό μαγαζί και να έχει τον απαιτούμενο τζίρο, προκειμένου να μπορεί αυτή η ελίτ να κάνει την μοιρασιά…"

Περιττό να πω ότι, σε αυτό το δεύτερο πράγμα, που μου έρχεται στο νου, σχετικά με την παροιμιώδη αναποτελεσματικότητα της σύγχρονης ελληνικής ελίτ, που έχει να κάνει και με την έλλειψη ενός στοιχειώδους πατριωτικού αισθήματος, εκ μέρους της, θα αναφερθώ στο παρόν θέμα...

Μιλώντας για το μειωμένο (έως ανύπαρκτο) πατριωτικό αίσθημα, που διακατέχει ένα μεγάλο τμήμα της σύγχρονης ελληνικής ελίτ και λαμβάνοντας υπόψη μας τα όσα άθλια διέπραξε η κυβέρνηση του ευήθους ΓΑΠ κατά την κρίσιμη περίοδο του Ιανουαρίου 2010 - Μαΐου 2010, οπότε και αλυσόδεσε την χώρα μας στα δεσμά το επαχθέστατου Μνημονίου της Κατοχής και της ντροπής (δεν είναι μόνον το ότι δεν διαπραγματεύτηκε, είναι και το τι απεδέχθη ως όρους της δανειακής σύμβασης με τους "εταίρους", οι οποίοι έδρασαν ως εκπρόσωποι των δανειστών της χώρας και θα θυμίσω εδώ ότι η κυβέρνηση του ΓΑΠ απεδέχθη ανάμεσα στα άλλα και τον όρο ότι το δανειζόμενο μέρος - δηλαδή η Ελλάδα - παραιτείται από την απαίτηση συμψηφισμού των οφειλών της, που απορρέουν από την δανειακή σύμβαση, με άλλες εκκρεμείς χρηματικές απαιτήσεις, ή αποζημιώσεις της, έναντι των δανειστών της. Ο κατάπτυστος αυτός όρος, που προβλέπεται στο άρθρο 7 (ή 4) νομίζω της δανειακής σύμβασης έχει τεθεί από το επιτελείο των Μέρκελ - Σόϊμπλε, για να αποφύγουν πιθανή μελλοντική πρόταση κάποιας ελληνικής κυβέρνησης, για τον συμψηφισμό των γερμανικών αποζημιώσεων, που μένουν εκκρεμείς από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την ναζιστική κατοχή της Ελλάδας και γι' αυτό και η Γερμανία δεν μετέχει η ίδια ως Κράτος, στην δανειακή σύμβαση, αλλά έχει βάλει την κρατική τράπεζα KFV να εμφανίζεται ως το αντισυμβαλλόμενο μέρος με το ελληνικό δημόσιο), ας δούμε ένα ιστορικό παράδειγμα, το οποίο αποτελεί και μια οπό τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις στη διεθνή νομολογία που αφορά την άρνηση κρατών να αποπληρώσουν τα χρέη τους, προς τους διεθνείς τραπεζοπιστωτικούς οργανισμούς.

Το 1936 η Ελλάδα αρνήθηκε να συνεχίσει να πληρώνει το δάνειο που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique. Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διαρκές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου της Κοινωνίας των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις.

Η φασιστική κυβέρνηση εκείνης της εποχής υπέβαλε υπόμνημα στο δικαστήριο, όπου, ανάμεσα στα άλλα, προέβαλε τους παρακάτω ισχυρισμούς, οι οποίοι και έγιναν πανηγυρικά δεκτοί από το δικαστήριο αυτό :

«Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για την διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στη θέση της θα έκανε το ίδιο» («Yearbook of the International Law Commission*. 1980, v.l, σελ. 25).

Η υπόθεση τράβηξε σε μάκρος και το 1938, η τότε ελληνική κυβέρνηση - η φασιστική κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά -, υπέβαλε νέο υπόμνημα, όπου τόνιζε τα παρακάτω αυτονόητα, τα οποία δεν τόλμησε ούτε καν να σκεφθεί το ψοφοδεές και εν τοις πράγμασι, προδοτικό επιτελείο του ΓΑΠ, αλλά πιστεύω και η μεγίστη πλειοψηφία της ελληνικής ελίτ, η οποία διακατέχεται από ένα ελλειμματικό πατριωτισμό :

«Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση «η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον λαό τους: οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δυο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατο να πληρωθεί το χρέος και την ίδια ώρα να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Το οδυνηρό πρόβλημα προκύπτει όταν πρέπει να επιλέξει κανείς ανάμεσα στα δυο καθήκοντα. Το ένα πρέπει να υποχωρήσει έναντι του άλλου. Ποιο πρέπει να είναι αυτό;... Η θεωρία αναγνωρίζει σ' αυτό το ζήτημα ότι το καθήκον μιας Κυβέρνησης να εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα Κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή συνολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις αν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών του και έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση όπου η πληρωμή του χρέους του θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή ή τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι, κατά τους συγγραφείς, υποχρεωμένη να διακόψει, ή ακόμη και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους» (στο ίδιο).

Το Διεθνές Δικαστήριο αποδέχτηκε το σκεπτικό της ελληνικής φασιστικής κυβέρνησης, δικαίωσε την Ελλάδα και φιλοτέχνησε ένα ουσιώδες νομικό προηγούμενο που χρησιμοποίησαν πολλές χώρες ανάμεσα σε αυτές και η Αργεντινή του αειμνήστου προέδρου Νέστορ Κίχνερ, ο οποίος το 2003 επέλεξε, έναντι της εξαθλίωσης του λαού που επέβαλλαν τα προγράμματα του ΔΝΤ, να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους.

Αυτό, που τόλμησε και επέτυχε η φασιστική Ελλάδα του Μεταξά το 1938, αρνείται ακόμη και να το σκεφθεί η δημοκρατική Ελλάδα του ΓΑΠ (και της ουσιαστικά απάτριδος ελληνικής ελίτ), ο οποίος διακήρυξε την, εξ αρχής, άρνησή του να προβεί σε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, για να προστατεύσει τους ... δανειστές της χώρας και όχι τον ελληνικό πληθυσμό, λέγοντας στην γερμανική εφημερίδα "die Zeit" ότι :

"Εάν σκοπεύαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, δηλαδή να προβούμε σε αναδιάρθρωση του χρέους, θα ήταν πιο έξυπνο να το κάνουμε όταν άρχισε η κρίση. Ακριβώς αυτό είναι που θέλουμε να αποτρέψουμε. Θέλουμε να είμαστε απόλυτα αξιόπιστοι έναντι των πιστωτών μας".

Και για να είναι "απόλυτα αξιόπιστος έναντι των πιστωτών" ο ΓΑΠ εγκατέλειψε κάθε ίχνος διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους "εταίρους" και την τρόϊκα, παραδίδοντας την χώρα στις διεστραμμένες ορέξεις των δανειστών της και οδηγώντας την στο απόλυτο κοινωνικό αδιέξοδο και στην καταστροφή...

Και μετά ψάχνει ο αγαπητός κ. Τσούκας να βρει την αιτία, για την οποία "πέφτουν φάπες". Καλόν είναι να μην απορεί και να μην το ψάχνει.

Και τούτο, όχι επειδή οι φάπες αποτελούν την λύση του προβλήματος, αλλά επειδή οι αιτίες τους είναι πασίδηλες και σιγά - σιγά, γίνονται κτήμα όλων...''

Πηγή