Για την Ακρόπολη ρεεε...

Πάντα Πλήρη Δανειστών
Τα χρόνια της Επανάστασης, όταν οι Έλληνες πιάσαν το τουφέκι για να φτιάξουνε πατρίδα,το 1821-22, κλεισμένους στην Ακρόπολη τους Τούρκους πολιορκούσαν οι εξεγερμένοι με αρχηγό το Δυσσέα Ανδρούτσο.
Ξεμείναν από μολύβι οι έγκλειστοι κι αρχίσανε να καταστρέφουν τους κίονες για να πάρουν από μέσα το μολύβι, που υπήρχε σε ικανές ποσότητες στα σφραγίσματα, στο κέντρο των σφονδύλων των κιονόκρανων. Όταν το...
είδαν οι Έλληνες, εκείνοι οι αγράμματοι κατσαπλιάδες, όταν είδαν τις κολώνες να ξηλώνονται και να γκρεμίζονται στη γης, έστειλαν οι ίδιοι τα βόλια που προορίζονταν για τα τουρκικά όπλα που θα έβαλλαν εναντίον τους.
"Να τα βόλια, μην αγγίξετε τις κολώνες" τους μήνυσαν.
Ένας άλλος, αγράμματος κι αυτός, ο Μακρυγιάννης, αυτός που στα 35 του έμαθε μόνος του να γράφει Ελληνικά, μας λέει στ΄Απομνημονεύματα του ότι πέτυχε κάτι οπλαρχηγούς, κατά το τέλος της Επανάστασης, που γύρευαν να πουλήσουν σε Ευρωπαίους, δύο αρχαία αγάλματα. Τους σταμάτησε λέγοντας τους: "Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτείτε να βγουν απ΄την πατρίδα μας. Γι αυτά πολεμήσαμε."
Διάβασα προχτές ότι νοικιάζεται η Ακρόπολη έναντι ευτελούς ποσού για εμπορικές χρήσεις, υποθέτω διαφημιστικές ή άλλες. Ένας βουλευτής ξεστόμισε πριν λίγο καιρό να δοθεί η Ακρόπολη σε ξένους για εκμετάλλευση, χρήμα με ουρά θα βγάλουμε να πλερώσουμε τα Χρέη μας.
Συμπλήρωσε την κουστωδία των σαράφηδων ένας επιχειρηματίας που μας δήλωσε ορθά κοφτά ότι αυτόν δεν τον νοιάζει-λες και τον ρώτησε κανείς- αν την Ακρόπολη θα την διαφεντεύουν ξένοι Γιαπωνέζοι ή άλλοι.
Σιωπή παγερή ακολούθησε στην χώρα. Κανείς δεν όρθωσε ανάστημα να ορθώσει αντίπαλο δέος τον Λόγο, αυτόν τον Λόγο που έρχεται μέσα απ΄τις χαραμάδες του Χρόνου από τα χρόνια εκείνα που άλλοι άνθρωποι που κατοικούσαν αυτά τα χώματα έχτισαν την "καλύβα" της θεάς, της πολεμίστριας Παρθένας της Σοφίας.
Οι άνθρωποι του πνεύματος της χώρας σιωπηλοί μετρούν, ασπόνδυλοι σωστοί, ευρώ επιχορηγήσεων, και ασχολούνται με την σύσταση πνευματικών συνδέσμων που θα σώσουν την Ελλάδα ή αλληλομαχαιρώνονται στα Παζάρια της Διανόησης αυτής που τ΄αχαμνά της σέρνονται στη γης.
Μήτε οι άλλοι ακούγονται, εκείνοι που ανεμίζουν γαλανόλευκες και ουρλιάζουν ΕΛΛΑΔΑ, εκείνοι που θεωρούν ότι αγάπη για την πατρίδα σημαίνει μίσος για το Άλλο και σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στο Διαφορετικό.
Ξέρω γιατί δεν μιλούν. Μετρούν τις αρχαίες πέτρες, τους ναούς, τ΄αγάλματα που χαμογελούν αδιόρατα, για ιδιοκτησία τους σαν το αμπέλι του παππού τους ή το βουνό που καταπάτησαν.
"Δικά μας είναι, λένε, ό,τι θέμε τα κάνουμε. Τα πουλάμε, τα νοικιάζουμε, τα καίμε, τα ξεπουλάμε".
Αυτό πιστεύουν οι αμόρφωτοι, οι αχαμνοί, οι αργυραμοιβοί, οι ανίκανοι να νιώσουν μέθεξη, να αισθανθούν τη συνέχεια, όλα πουλιούνται κι όλα αγοράζονται.
Με θράσος και αβελτηρία αντίστροφη του μεγέθους τους οι Δυνάστες της Ζωής, αυτοί που δεν ένιωσαν τίποτα, αυτοί που δεν συγκινήθηκαν ποτέ παρατηρώντας το αβέβαιο βήμα ενός Κούρου προς τα μπρος, που δεν αντιλήφθηκαν την αγωνία και την εγρήγορση του Δισκοβόλου πριν το πέταγμα, αγνοούν ότι ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ οι ιερές πέτρες, δεν είναι δικές μας , παγκόσμια κληρονομιά του Ανθρώπινου Πνεύματος και της Δύναμης της ψυχής του Ανθρώπου είναι οι πέτρες αυτές κι εμείς, που η τύχη μας έφερε να ζούμε στα ίδια χώματα, οφείλουμε να είμαστε θεματοφύλακες και διαχειριστές -προστάτες τους για να τα παραδώσουμε στις επόμενες ανθρώπινες γενιές.
Αν δεν μπορούμε να το πράξουμε οφείλουμε να τα παραδώσουμε τ΄Αρχαία Μνημεία στην παγκόσμια κοινότητα στην UNESCO, να διαφυλάξει, ως πρέπει την πανανθρώπινη κληρονομιά, κληρονομιά που άφησαν αυτοί που περπάτησαν και δημιούργησαν σ΄αυτό τον τόπο που τον λούζει το Φως, πριν χιλιάδες χρόνια.
Επάνω στο Βράχο, τις νύχτες, ψίθυροι ανησυχίας σαρώνουν τις μοναχικές πέτρες.
Η Θεά μάζεψε τον Πέπλο που τα κορίτσια της Αθήνας της πρόσφεραν μετά την Πομπή των Παναθηναίων και αποχωρεί. Κενό θ΄αφήσει τον Σηκό από την παρουσία της. Τρέμει μήπως δίπλα στον Πέπλο της στηθούν προς φωτογράφηση μοντέλα διασήμων μόδιστρων που θα τονίσουν την άσημη απλότητα του δικού της ρούχου.
Ανήσυχοι οι Ιππείς απ΄την Ζωφόρο ετοιμάζονται κι αυτοί. Φοβούνται μην εκτεθούν για την διαφήμιση της επόμενης Ιπποδρομίας του Εθνικού μας Τζόγου.
"Όταν ερειπωθούν οι Ναοί των Αθανάτων, οι άστεγοι θεοί επιστρέφουν εκεί όπου άρχισαν όλα, χύνονται ξανά έξω στο τοπίο μας απειλούν με πανικούς φόβους και θέλγητρα παντού", έγραφε ο Σεφέρης.
ΠΑΝΤΑ ΠΛΗΡΗ ΘΕΩΝ έγραψε ο Θαλής από τη Μίλητο, όχι πάντα πλήρη δανειστών.
Στο Βρετανικό Μουσείο τα τελευταία βράδια, όταν αδειάζει η αίθουσα των εκθεμάτων απ΄το πολύβουο πλήθος των επισκεπτών, η μοναχική Κόρη του Ερεχθείου κατεβαίνει απ το βάθρο της, πλησιάζει το Διόνυσο που ηδυπαθώς ξαπλώνει κοντά της, σε άλλο βάθρο, και χέρι- χέρι οι δυό τους πλησιάζουν τα παράθυρα του Μουσείου.
Κοιτούν, μέσα απ΄τη βροχή που πέφτει, προς την πατρίδα που άφησαν ξενιτεμένοι πίσω όταν το Ελγίνειο χέρι τους πήρε, βίαια, μακριά.
Αναστενάζουν νοσταλγικά και δάκρυα μαρμάρινα κυλούν στις παρειές τους.
Δεν υπάρχει πιά Νόστιμον Ήμαρ γι αυτούς στο σπίτι της Θεάς.
Κινδυνεύουν να χρησιμοποιηθούν επιπροσθέτως αν επιστρέψουν η μεν για διαφήμιση κομπιναιζόν η άλλων ντεγκλιζέ εσωρούχων ο δε για προώθηση εμπορική ηδυπότων λαικής κατανάλωσης.
Στον άλλο κόσμο, η Μελίνα ανάβει άλλο ένα τσιγάρο και βλαστημά: "Εκει είναι Αττική, φαιό νταμάρι που ασκούνται, βρίζοντας, ξένοι τοκογλύφοι..."
Σοφία Λαμπίκη

http://press-gr.blogspot.com