Ω! φύση, παγγεννήτρα θεά, μητέρα πολυμήχανη,
Ουράνια, πρεσβυτέρα, πολυπλάστρα θεότητα, άνασσα.
Πανδαμάστρια, αδάμαστη, κυβερνήτρια, ολόλαμπρη.
Παντοκράτειρα, τετιμημένη, πανυπέρτατη σε όλα.
Άφθαρτη, πρωτογέννητη, πρωτοείπωτη, φημισμένη .
Νυχτερινή, πολύπειρη, φωτοφόρα, ασυγκράτητη.
Που περιφέρεις αθόρυβα ίχνη ποδιών.
Αγνή, κοσμήτρια θεών, ατελείωτη και τελεία,
Κοινή μεν στα πάντα, αλλά κι απόκοσμη ολόμονη,
Αυτογέννητη, αγέννητη, ερασμία, πολύτερπνη, μεγίστη,
Ολάνθιστη, περίπλοκη, φιλική, πολύμεικτη, έμπειρη,
Ηγεμονίδα, κυρίαρχη, ζωοδότειρα, παντοθρέφτρα κόρη.
Αυτάρκεια, δικαιόδοτειρα, πολυώνυμη, υπακοή των Χαρίτων.
Ουράνια, πρεσβυτέρα, πολυπλάστρα θεότητα, άνασσα.
Πανδαμάστρια, αδάμαστη, κυβερνήτρια, ολόλαμπρη.
Παντοκράτειρα, τετιμημένη, πανυπέρτατη σε όλα.
Άφθαρτη, πρωτογέννητη, πρωτοείπωτη, φημισμένη .
Νυχτερινή, πολύπειρη, φωτοφόρα, ασυγκράτητη.
Που περιφέρεις αθόρυβα ίχνη ποδιών.
Αγνή, κοσμήτρια θεών, ατελείωτη και τελεία,
Κοινή μεν στα πάντα, αλλά κι απόκοσμη ολόμονη,
Αυτογέννητη, αγέννητη, ερασμία, πολύτερπνη, μεγίστη,
Ολάνθιστη, περίπλοκη, φιλική, πολύμεικτη, έμπειρη,
Ηγεμονίδα, κυρίαρχη, ζωοδότειρα, παντοθρέφτρα κόρη.
Αυτάρκεια, δικαιόδοτειρα, πολυώνυμη, υπακοή των Χαρίτων.
Αιθέρια, γήινη και θαλάσσια προστάτιδα.
Πικρή στους φαύλους αλλά γλυκιά στους ευπειθείς.
Πάνσοφη, πανδότρια, χορηγήτρια, παμβασίλισσα,
Τροφοπληθύς, λίπανση και λυτρώτρια των ωριμασμένων,
Πάντων εσύ πατέρας, μητέρα, τροφός και ανατροφεύς,
Ευτοκία, μακαρία, πολύσπορη, εποχική ορμή,
Πάντεχνη, πλάστρα, πολυπλάστρα, θαλασσία θεότητα,
Αιωνία, κινητήρια, πολύπειρη, συνετή,
Που στροβιλίζεις με αέναη δίνη τη γοργή ροή,
Αείρρευστη, κυκλική, αλλομορφομετάβλητη,
Λαμπρόθρονη, τιμημένη, συ μόνη που εκπληροίς το κριθέν,
Πιο πάνω από σκηπτούχους βαρυβροντώδης κραταιότατη,
Ατρόμητη, πανδαμάστρια, πεπρωμένον, μοίρα, πυρίπνοη,
Αιωνία ζωή και αθάνατη και πρόνοια,
Όλα σ΄εσένα είναι τα πάντα, γιατί συ μόνη τα δημιουργείς.
Αλλά, θεά, παρακαλώ σε μαζί με πλουτοφόρες εποχές
Να φέρνεις ειρήνη, υγεία, αύξηση των πάντων.
Ορφικός Ύμνος για τη Φύση.
Πικρή στους φαύλους αλλά γλυκιά στους ευπειθείς.
Πάνσοφη, πανδότρια, χορηγήτρια, παμβασίλισσα,
Τροφοπληθύς, λίπανση και λυτρώτρια των ωριμασμένων,
Πάντων εσύ πατέρας, μητέρα, τροφός και ανατροφεύς,
Ευτοκία, μακαρία, πολύσπορη, εποχική ορμή,
Πάντεχνη, πλάστρα, πολυπλάστρα, θαλασσία θεότητα,
Αιωνία, κινητήρια, πολύπειρη, συνετή,
Που στροβιλίζεις με αέναη δίνη τη γοργή ροή,
Αείρρευστη, κυκλική, αλλομορφομετάβλητη,
Λαμπρόθρονη, τιμημένη, συ μόνη που εκπληροίς το κριθέν,
Πιο πάνω από σκηπτούχους βαρυβροντώδης κραταιότατη,
Ατρόμητη, πανδαμάστρια, πεπρωμένον, μοίρα, πυρίπνοη,
Αιωνία ζωή και αθάνατη και πρόνοια,
Όλα σ΄εσένα είναι τα πάντα, γιατί συ μόνη τα δημιουργείς.
Αλλά, θεά, παρακαλώ σε μαζί με πλουτοφόρες εποχές
Να φέρνεις ειρήνη, υγεία, αύξηση των πάντων.
Ορφικός Ύμνος για τη Φύση.
Χρησιμοποιώ τον Λόγο του πρώτου μας θεολόγου, του Ορφέα, τον υπέροχο και απαράμιλλο αυτόν λόγο, στον ύμνο του για την Φύση, γιατί η δική μου λεκτική ικανότητα είναι φτωχή να υμνήσει την ομορφιά του κόσμου, μια και οι λεξιπένητες καιροί μας, και η χωλή παιδεία μας, μας το χει απαγορεύσει, φροντίζοντας πιο πολύ για το ημίφως, παρά για το φως της γνώσης.
Ο κόσμος, μας λέει ο Πλούταρχος στο ‘’Περί Ευθυμίας’’, (εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ), είναι ο ιερότατος και κατεξοχήν θεοπρεπής ναός. Μέσα σ΄αυτόν μπαίνει ο άνθρωπος όταν γεννιέται ως θεατής αγαλμάτων, που δεν φτιάχτηκαν από χέρια, ούτε είναι ακίνητα, αλλά εκείνων των αισθανομένων ομοιωμάτων των νοητών πραγμάτων, τα οποία ο θείος νους, όπως λέει ο Πλάτων (στον Τίμαιο), έχει αποκαλύψει, και τα οποία έχουν έμφυτη την αρχή της ζωής και της κίνησης, του ήλιου, της σελήνης, των άστρων και των ποταμών, που χύνουν συνέχεια φρέσκο νερό, και της γης που βγάζει επάνω την τροφή για φυτά και ζώα. Αφού η ζωή είναι η πιο τέλεια μύηση και τελετουργία στα παραπάνω, πρέπει να είναι γεμάτη ψυχική γαλήνη και χαρά και όχι, όπως συμβαίνει με τους πολλούς που περιμένουν τα Κρόνια, τα Διάσια, τα Παναθήναια και άλλες τέτοιες μέρες για να ευχαριστηθούν και ν΄αναζωογονηθούν, γελώντας το γέλιο που αγοράζουν πληρώνοντας το αντίτιμο στους μίμους και τους χορευτές.
Με το να περνούν, όμως το μεγαλύτερο μέρος της ζωής με οδυρμούς, με βαριά καρδιά και με επαχθείς φροντίδες, ντροπιάζουν τις γιορτές των οποίων χορηγός είναι ο θεός και στις οποίες αυτός μας μυεί. Αν και βλέπουν πως η δική τους ζωή είναι αγέλαστη, κατηφής και πιεσμένη από οχληρά πάθη και προβλήματα και ατέλειωτες φροντίδες, δεν δέχονται να προσφέρουν στον εαυτό τους κάποια ανάσα και ξεκούραση από κάπου, αλλά ακόμα κι όταν άλλοι τους παρακινούν, δεν δέχονται συμβουλή, που ακολουθώντας τη, θα συμβιβάζονταν με τα παρόντα χωρίς να δυσθυμούν και θα θυμούνταν το παρελθόν με ευγνωμοσύνη, ενώ θ΄αντιμετώπιζαν και το μέλλον χωρίς φόβο και καχυποψία, αλλά με ευχάριστες και λαμπρές ελπίδες.’’
Θα μου πείτε σ΄αυτή την δύσκολη εποχή μας, είναι εύκολο εμείς να βρούμε την καλή διάθεση, την γαλήνη, την αρμονία, την αταραξία και το θάρρος, που ο Δημόκριτος –ομοίως με τον Πλούταρχο-, χρησιμοποιώντας μια Ομηρική λέξη, τα αποκαλεί, ευθυμία;
Γιατί όχι; Το υπόβαθρο υπάρχει. Είναι η όμορφη Ελληνική φύση. Μας καλεί και μας προκαλεί να την ξαναγαπήσουμε. Ας γίνει η αρχή-για όσους τουλάχιστον μπορούν-, τώρα στις διακοπές του Πάσχα. Ας ξεκινήσει πάλι ένας έρωτας παράφορος, ανοιξιάτικος, αυτή τη φορά για την Ελλάδα μας. Οι έχοντες την οικονομική άνεση, αντί για το εξωτερικό, ας προτιμήσουν ένα μέρος ορεινό, ή παράλιο ή νησιωτικό, όπου θα περάσουν σίγουρα όμορφα, υπάρχει τεράστια ποικιλία προορισμών και τιμών, να ικανοποιήσει και τον πιο δύσπιστο. Είναι ευκαιρία και για μας να δούμε τους γονείς και παππούδες μας που μας περιμένουν να ζωντανέψουμε τα πατρικά μας, τις πλατείες και τα δρομάκια των χωριών μας. Ξεφεύγοντας για λίγο, ας αφουγκραστούμε στα ορεινά μονοπάτια την φωνή του πονηρού κούκου και το γλυκό άσμα του ντροπαλού αηδονιού. Ας καμαρώσουμε το πέταγμα του πανέξυπνου γερακιού και ας αποφύγουμε τη συνάντηση με το βιαστικό φίδι, αλλά ας τρέξουμε να προφθάσουμε το δειλό σκιουράκι, που κρύβεται πίσω από το ψηλό ελάτι. Ας γίνουμε για λίγο παιδιά, μαζεύοντας βοτάνια και λουλούδια, και αν είμαστε σε παραλία, ας γεμίσουμε τις τσέπες με παράξενα κοχύλια, λογαριάζοντάς τα για σπουδαίους θησαυρούς. Ας περιμένουμε με ανυπομονησία, μετά την –θριαμβευτική νικήτρια, επί του θανάτου- Ανάσταση, να γευτούμε με όρεξη την παραδοσιακή μας μαγειρίτσα, και ας απευθύνουμε μαζί με τις ευχές μας και τον επαινετικό μας λόγο, στην νοικοκυρά, που την έφτιαξε. Ανήμερα, μαζί με τα χρόνια πολλά, τους χορούς και την κατανάλωση του καλοψημένου οβελία, θα επαληθευθεί και η ρήση που λέει: ότι ο έρωτας (για την Ελλάδα), περνάει και από το στομάχι. Όσο για να μεθύσουμε, υπάρχει πάντα αρκετό κρασί, Αθάνατο, κατευθείαν από τις κάβες του 21!
Ας δούμε λοιπόν με άλλα μάτια, αυτό που υπάρχει γύρω μας, έτσι θα βρούμε το θάρρος να διώξουμε τα αρπαχτικά χέρια, που απλώνονται, γιατί κανείς δεν αφήνει να του πάρουν μέσα από την αγκαλιά, το αντικείμενο του έρωτά του.
Ο Λέων ο Βυζάντιος, ο σοφιστής, μαθητής του Πλάτωνα, όταν ο Φίλιππος έκανε εκστρατεία κατά των Βυζαντίων, πήγε να τον συναντήσει και του είπε:’’ Πες μου, Φίλιππε, τι έπαθες και ανέλαβες πόλεμο;’’ Ο Φίλιππος του απάντησε: ’’Επειδή η πατρίδα σου είναι η ωραιότερη πόλη, με έκανε να την ερωτευτώ και γι αυτό ήρθα στην πόρτα της αγαπημένης μου’’. Ο Λέων πήρε το λόγο και του είπε:’’ Δεν έρχονται με τα ξίφη στην πόρτα των αγαπημένων τους όσοι αξίζουν να βρουν ανταπόκριση στον έρωτά τους, γιατί οι ερωτευμένοι δεν χρειάζονται πολεμικά όργανα αλλά μουσικά’’. Το Βυζάντιο ελευθερώθηκε, αφού ο Δημοσθένης μίλησε πολλές φορές στους Αθηναίους, ενώ ο Λέων είπε λίγα λόγια στον ίδιο τον Φίλιππο. (Φιλόστρατος. Βίοι σοφιστών.)
Έτσι και οι τωρινοί κατακτητές, χρησιμοποιώντας σαν πολιορκητικά όργανα, τα δάνειά τους, και πιστεύοντας ότι δε θα βρουν σοφούς λέοντες, αλλά άσοφους λαγούς να τους περιμένουν, έχουν βάλει στο μάτι την όμορφη πατρίδα μας. Ας φροντίσουμε να τους διαψεύσουμε και να τους αποδείξουμε, ότι δεν θα είμαστε μια εύκολη λεία. Ένας εύκολος , ανώδυνος τρόπος είναι και η σωστή, μετά από σκέψη, ψηφοφορία.
Έτσι ίσως δεν θα χρειασθεί να φθάσει η Ελλάδα στο σημείο, καθώς θα καρτερεί την Ελευθερία, να αναρωτιέται, όταν την βλέπει να έρχεται από μακριά, τρομερή, με υψωμένο σπαθί και ολόφωτη:
Ποιοι είν΄αυτοί που πλησιάζουν
Με πολλή ποδοβολή,
Κι΄άρματα, άρματα ταράζουν.
Επετάχτηκες εσύ.
Ο κόσμος, μας λέει ο Πλούταρχος στο ‘’Περί Ευθυμίας’’, (εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ), είναι ο ιερότατος και κατεξοχήν θεοπρεπής ναός. Μέσα σ΄αυτόν μπαίνει ο άνθρωπος όταν γεννιέται ως θεατής αγαλμάτων, που δεν φτιάχτηκαν από χέρια, ούτε είναι ακίνητα, αλλά εκείνων των αισθανομένων ομοιωμάτων των νοητών πραγμάτων, τα οποία ο θείος νους, όπως λέει ο Πλάτων (στον Τίμαιο), έχει αποκαλύψει, και τα οποία έχουν έμφυτη την αρχή της ζωής και της κίνησης, του ήλιου, της σελήνης, των άστρων και των ποταμών, που χύνουν συνέχεια φρέσκο νερό, και της γης που βγάζει επάνω την τροφή για φυτά και ζώα. Αφού η ζωή είναι η πιο τέλεια μύηση και τελετουργία στα παραπάνω, πρέπει να είναι γεμάτη ψυχική γαλήνη και χαρά και όχι, όπως συμβαίνει με τους πολλούς που περιμένουν τα Κρόνια, τα Διάσια, τα Παναθήναια και άλλες τέτοιες μέρες για να ευχαριστηθούν και ν΄αναζωογονηθούν, γελώντας το γέλιο που αγοράζουν πληρώνοντας το αντίτιμο στους μίμους και τους χορευτές.
Με το να περνούν, όμως το μεγαλύτερο μέρος της ζωής με οδυρμούς, με βαριά καρδιά και με επαχθείς φροντίδες, ντροπιάζουν τις γιορτές των οποίων χορηγός είναι ο θεός και στις οποίες αυτός μας μυεί. Αν και βλέπουν πως η δική τους ζωή είναι αγέλαστη, κατηφής και πιεσμένη από οχληρά πάθη και προβλήματα και ατέλειωτες φροντίδες, δεν δέχονται να προσφέρουν στον εαυτό τους κάποια ανάσα και ξεκούραση από κάπου, αλλά ακόμα κι όταν άλλοι τους παρακινούν, δεν δέχονται συμβουλή, που ακολουθώντας τη, θα συμβιβάζονταν με τα παρόντα χωρίς να δυσθυμούν και θα θυμούνταν το παρελθόν με ευγνωμοσύνη, ενώ θ΄αντιμετώπιζαν και το μέλλον χωρίς φόβο και καχυποψία, αλλά με ευχάριστες και λαμπρές ελπίδες.’’
Θα μου πείτε σ΄αυτή την δύσκολη εποχή μας, είναι εύκολο εμείς να βρούμε την καλή διάθεση, την γαλήνη, την αρμονία, την αταραξία και το θάρρος, που ο Δημόκριτος –ομοίως με τον Πλούταρχο-, χρησιμοποιώντας μια Ομηρική λέξη, τα αποκαλεί, ευθυμία;
Γιατί όχι; Το υπόβαθρο υπάρχει. Είναι η όμορφη Ελληνική φύση. Μας καλεί και μας προκαλεί να την ξαναγαπήσουμε. Ας γίνει η αρχή-για όσους τουλάχιστον μπορούν-, τώρα στις διακοπές του Πάσχα. Ας ξεκινήσει πάλι ένας έρωτας παράφορος, ανοιξιάτικος, αυτή τη φορά για την Ελλάδα μας. Οι έχοντες την οικονομική άνεση, αντί για το εξωτερικό, ας προτιμήσουν ένα μέρος ορεινό, ή παράλιο ή νησιωτικό, όπου θα περάσουν σίγουρα όμορφα, υπάρχει τεράστια ποικιλία προορισμών και τιμών, να ικανοποιήσει και τον πιο δύσπιστο. Είναι ευκαιρία και για μας να δούμε τους γονείς και παππούδες μας που μας περιμένουν να ζωντανέψουμε τα πατρικά μας, τις πλατείες και τα δρομάκια των χωριών μας. Ξεφεύγοντας για λίγο, ας αφουγκραστούμε στα ορεινά μονοπάτια την φωνή του πονηρού κούκου και το γλυκό άσμα του ντροπαλού αηδονιού. Ας καμαρώσουμε το πέταγμα του πανέξυπνου γερακιού και ας αποφύγουμε τη συνάντηση με το βιαστικό φίδι, αλλά ας τρέξουμε να προφθάσουμε το δειλό σκιουράκι, που κρύβεται πίσω από το ψηλό ελάτι. Ας γίνουμε για λίγο παιδιά, μαζεύοντας βοτάνια και λουλούδια, και αν είμαστε σε παραλία, ας γεμίσουμε τις τσέπες με παράξενα κοχύλια, λογαριάζοντάς τα για σπουδαίους θησαυρούς. Ας περιμένουμε με ανυπομονησία, μετά την –θριαμβευτική νικήτρια, επί του θανάτου- Ανάσταση, να γευτούμε με όρεξη την παραδοσιακή μας μαγειρίτσα, και ας απευθύνουμε μαζί με τις ευχές μας και τον επαινετικό μας λόγο, στην νοικοκυρά, που την έφτιαξε. Ανήμερα, μαζί με τα χρόνια πολλά, τους χορούς και την κατανάλωση του καλοψημένου οβελία, θα επαληθευθεί και η ρήση που λέει: ότι ο έρωτας (για την Ελλάδα), περνάει και από το στομάχι. Όσο για να μεθύσουμε, υπάρχει πάντα αρκετό κρασί, Αθάνατο, κατευθείαν από τις κάβες του 21!
Ας δούμε λοιπόν με άλλα μάτια, αυτό που υπάρχει γύρω μας, έτσι θα βρούμε το θάρρος να διώξουμε τα αρπαχτικά χέρια, που απλώνονται, γιατί κανείς δεν αφήνει να του πάρουν μέσα από την αγκαλιά, το αντικείμενο του έρωτά του.
Ο Λέων ο Βυζάντιος, ο σοφιστής, μαθητής του Πλάτωνα, όταν ο Φίλιππος έκανε εκστρατεία κατά των Βυζαντίων, πήγε να τον συναντήσει και του είπε:’’ Πες μου, Φίλιππε, τι έπαθες και ανέλαβες πόλεμο;’’ Ο Φίλιππος του απάντησε: ’’Επειδή η πατρίδα σου είναι η ωραιότερη πόλη, με έκανε να την ερωτευτώ και γι αυτό ήρθα στην πόρτα της αγαπημένης μου’’. Ο Λέων πήρε το λόγο και του είπε:’’ Δεν έρχονται με τα ξίφη στην πόρτα των αγαπημένων τους όσοι αξίζουν να βρουν ανταπόκριση στον έρωτά τους, γιατί οι ερωτευμένοι δεν χρειάζονται πολεμικά όργανα αλλά μουσικά’’. Το Βυζάντιο ελευθερώθηκε, αφού ο Δημοσθένης μίλησε πολλές φορές στους Αθηναίους, ενώ ο Λέων είπε λίγα λόγια στον ίδιο τον Φίλιππο. (Φιλόστρατος. Βίοι σοφιστών.)
Έτσι και οι τωρινοί κατακτητές, χρησιμοποιώντας σαν πολιορκητικά όργανα, τα δάνειά τους, και πιστεύοντας ότι δε θα βρουν σοφούς λέοντες, αλλά άσοφους λαγούς να τους περιμένουν, έχουν βάλει στο μάτι την όμορφη πατρίδα μας. Ας φροντίσουμε να τους διαψεύσουμε και να τους αποδείξουμε, ότι δεν θα είμαστε μια εύκολη λεία. Ένας εύκολος , ανώδυνος τρόπος είναι και η σωστή, μετά από σκέψη, ψηφοφορία.
Έτσι ίσως δεν θα χρειασθεί να φθάσει η Ελλάδα στο σημείο, καθώς θα καρτερεί την Ελευθερία, να αναρωτιέται, όταν την βλέπει να έρχεται από μακριά, τρομερή, με υψωμένο σπαθί και ολόφωτη:
Ποιοι είν΄αυτοί που πλησιάζουν
Με πολλή ποδοβολή,
Κι΄άρματα, άρματα ταράζουν.
Επετάχτηκες εσύ.
Α! Το φως που σε στολίζει,
Σαν ηλίου φεγγοβολή,
Και μακρόθεν σπινθηρίζει,
Δεν είναι, όχι, από τη γη.
Σαν ηλίου φεγγοβολή,
Και μακρόθεν σπινθηρίζει,
Δεν είναι, όχι, από τη γη.
Λάμψιν έχει όλη φλογώδη
Χείλος, μέτωπο, οφθαλμός.
Φως το χέρι, φως το πόδι
Κι όλα γύρω σου είναι φως.
Χείλος, μέτωπο, οφθαλμός.
Φως το χέρι, φως το πόδι
Κι όλα γύρω σου είναι φως.
Το σπαθί σου αντισηκώνεις,
Τρία πατήματα πατάς,
Σαν τον πύργο μεγαλώνεις,
Και εις το τέταρτο κτυπάς.
Τρία πατήματα πατάς,
Σαν τον πύργο μεγαλώνεις,
Και εις το τέταρτο κτυπάς.
Η γη αισθάνεται την τόση
Του χεριού σου ανδραγαθιά,
Που όλην θέλει θανατώσει
Τη μισόχριστη σπορά.
(Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ. Ύμνος εις την Ελευθερία)
4/4/2012 Ένας ακόμα…………
Βορά και θυσία μπροστά
Στην αυλή των τεράτων
Λευτεριά βιάσε τα πατήματά σου
Με το σπαθί σου
Ρίξε τον θρόνο των γελοίων τυράννων.
Του χεριού σου ανδραγαθιά,
Που όλην θέλει θανατώσει
Τη μισόχριστη σπορά.
(Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ. Ύμνος εις την Ελευθερία)
4/4/2012 Ένας ακόμα…………
Βορά και θυσία μπροστά
Στην αυλή των τεράτων
Λευτεριά βιάσε τα πατήματά σου
Με το σπαθί σου
Ρίξε τον θρόνο των γελοίων τυράννων.
Με εκτίμηση
Αγγελική Π.
Αγγελική Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.