Σενάρια εξόδου από την Ευρωζώνη

Γράφει ο Β. Βιλιάρδος

Οι «περισπούδαστες αναλύσεις» και οι εγκληματικές αναφορές περί εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη μετά το καλοκαίρι ή, το αργότερο, στις αρχές του επομένου έτους, αυξάνονται γεωμετρικά – δυστυχώς όχι μόνο στα τευτονικά και αγγλοσαξονικά ΜΜΕ, στα οποία διακρίνει κανείς συγκεκριμένες σκοπιμότητες, αλλά και στην ίδια τη χώρα μας.

Το αποτέλεσμα τους είναι αφενός μεν η επενδυτική άπνοια (κανένας δεν τοποθετεί χρήματα σε ένα πλοίο που βουλιάζει), αφετέρου η συνεχώς αυξανόμενη εκροή καταθέσεων, η οποία επιδεινώνει ακόμη περισσότερο την ήδη προβληματική ρευστότητα της οικονομίας μας. Περαιτέρω η ύφεση, η ανεργία και η εξαθλίωση του πληθυσμού - έτσι ώστε, μεταξύ άλλων, να αμβλυνθούν οι υγιείς αντιστάσεις των Ελλήνων, απέναντι στη σχεδιαζόμενη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας τους.Ακόμη και οι ελληνικές επιχειρήσεις στέλνουν σχεδόν καθημερινά τις εισπράξεις τους σε τράπεζες του εξωτερικού, φοβούμενες το μοιραίο – γεγονός που «καταρρακώνει» τις τράπεζες της χώρας μας, ενώ οδηγεί τους ξένους στο εξής αυτονόητο συμπέρασμα: αφού οι ίδιοι οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται το κράτος τους και φυγαδεύουν τα χρήματα τους στο εξωτερικό, γιατί να τους εμπιστευτούμε εμείς;

Συνεχίζοντας είναι γνωστό ότι, η δυναμική μίας κρίσης χρέους και δανεισμού έχει πολλές ομοιότητες με μία επίθεση εναντίον των τραπεζών (bank run). Ειδικότερα, εάν παρατηρήσει κανείς εξωτερικά μία τραπεζική επίθεση, θα διαπιστώσει αμέσως ότι αποτελεί μία παράλογη ενέργεια – αφού η ίδια η επίθεση οδηγεί στην κατάρρευση των τραπεζών, στη χρεοκοπία, στην απώλεια των καταθέσεων κοκ.

Εν τούτοις, η συμμετοχή μας σε μία τέτοια κατάσταση, σε μια μαζική ανάληψη των καταθέσεων δηλαδή, δεν είναι καθόλου παράλογη, εάν τυχόν ξεκινήσει – αφού αυτός που δεν θα το κάνει, θα χάσει τις οικονομίες του.

Η «ειδοποιός» διαφορά τώρα μεταξύ της Ελλάδας και του Βελγίου (το οποίο ουσιαστικά παραμένει ακυβέρνητο, με τεράστιο δημόσιο χρέος και με ακόμη υψηλότερο ιδιωτικό, έχοντας πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από τη χώρα μας) είναι το ότι, στη Ελλάδα έχει ξεκινήσει προ πολλού το bank run, ενώ στο Βέλγιο (ακόμη) όχι.

Έτσι ξεκίνησε στην πραγματικότητα η κρίση στη χώρα μας, η οποία απειλεί να μας οδηγήσει στην έξοδο από την Ευρωζώνη, στη χρεοκοπία, στο χάος και στην καταστροφή - ενώ η περιβόητη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μας, οι οποίες δεν είχαν ποτέ πρόβλημα, όπως οι τράπεζες της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Ιρλανδίας, του Βελγίου κλπ., ήταν (και είναι) το δυσμενές αποτέλεσμα της απόσυρσης των καταθέσεων μας από αυτές (παράλληλα με το εγκληματικό PSI, το οποίο όμως αποφασίσθηκε μετά το bank run).

Από την άλλη πλευρά, όσο περισσότερες πολιτικές λιτότητας μας επιβάλλονται από τη διεθνή Τρόικα, με «εκτελεστή» την αντίστοιχη ελληνική, τόσο αυξάνεται το δημόσιο χρέος μας – γεγονός που οδηγεί σε ακόμη πιο βίαια, αυτοκαταστροφικά μέτρα περιορισμού του. Είναι αυτονόητο δε το ότι, όταν μία χώρα βυθιστεί σε αυτόν τον κύκλο του διαβόλου, είναι σχεδόν αδύνατη η διάσωση της – ακόμη και αν θα είχε την καλύτερη πολιτική ηγεσία του κόσμου.

Συνεχίζοντας, θα ήταν ίσως εύλογο να θέσει κανείς το παρακάτω ερώτημα, για να κατανοήσει καλύτερα τη θέση της πατρίδας μας: είναι αλήθεια αξιόχρεη η Γερμανία, το δημόσιο χρέος της οποίας ξεπερνάει κατά πολύ, σε απόλυτα μεγέθη, αυτό της Ισπανίας, τα κρατίδια της είναι υπερχρεωμένα, οι ιδιωτικές και δημόσιες επισφάλειες της από τις πιστώσεις στο Νότο, τεράστιες (υψηλότερες από το ΑΕΠ της, ύψους 2,5 τρις €), ενώ ο τραπεζικός της τομέας έχει πολύ λιγότερα κεφάλαια από αυτά που απαιτούνται, όπως συμβαίνει και με την Ιταλία;

Η απάντηση είναι προφανώς θετική, είναι δηλαδή αξιόχρεη, κυρίως επειδή τα επιτόκια δανεισμού της Γερμανίας είναι σχεδόν μηδενικά – ενώ το ίδιο ισχύει και για την Ιαπωνία, η οποία δανείζεται με ελάχιστο επιτόκιο, παρά το ότι το δημόσιο χρέος της ξεπερνάει το 230% του ΑΕΠ της, για τη Μ. Βρετανία, το συνολικό χρέος της οποίας είναι υψηλότερο του 550% του ΑΕΠ της, έναντι 330% του Ελληνικού κλπ.

Εν τούτοις, εάν κάποια στιγμή κάποια από αυτές τις χώρες εξετασθεί πιο προσεκτικά από τις αγορές (στις οποίες έχει σήμερα δοθεί τροφή η Ελλάδα, για να αποσπάται η προσοχή τους, ακολουθούμενη από την Ισπανία), είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα αυξηθούν τα επιτόκια δανεισμού της – οπότε θα οδηγηθεί σε έναν ανάλογο κύκλο του διαβόλου, ο οποίος ξεκινάει με υψηλότερα επιτόκια δανεισμού και συνεχίζεται με λιτότητα, με προβλήματα ρευστότητας της πραγματικής οικονομίας, με ύφεση, με ανεργία, με εκροή καταθέσεων κοκ., καταλήγοντας στη χρεοκοπία.

Ολοκληρώνοντας έχουμε την άποψη ότι, πρέπει να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, να πάψουμε να διαδίδουμε αυτοκαταστροφικά σενάρια εξόδου από το Ευρώ, να αποφύγουμε το ρόλο της Ιφιγένειας, για τον οποίο μας προορίζουν (παραδειγματική τιμωρία για το συνετισμό των υπολοίπων, θυσία για εκτόνωση των πιέσεων στο ευρώ κλπ.), να περιμένουμε υπομονετικά την τοποθέτηση κάποιας άλλης χώρας στο στόχαστρο, καθώς επίσης να προστατεύσουμε όσο καλύτερα μπορούμε τόσο την ιδιωτική, όσο και τη δημόσια περιουσία μας – παραμένοντας αλληλέγγυοι μεταξύ μας, όπου και όταν χρειάζεται.

Πέμπτη, 26 Ιουλίου 2012