Η …τραγική μας μοναξιά

“Αμέτρητοι οι συνοδοιπόροι μας στους πολυσύχναστουτς δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας του Ηράκλειου και όλων των άλλων μεγαλουπόλεων της πατρίδας μας. Στριμωγμένα ασφυκτικά τα σώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών στα αστικά μας λεωφορεία και θέσεις μόνο για όρθιους στις κάθε λογής πιτσαρίες, καφετέριες, πάμπ, ορθάδικα και ελληνοπρεπείς ταβέρνες…”.

Αυτά αναφέρει σήμερα στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ ο πανεπιστημιακός και συγγραφέας κ. Γιώργος Πιπερόπουλος, σκιαγραφώντας το προφίλ της σημερινής ελληνικής εν μέσω μιας σκληρής οικονομικής κρίσης. Ο Γιώργος Πιπερόπουλος, αφού δίδαξε σε πολλά Πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ευρώπης και
διετέλεσε Στέλεχος και Σύμβουλος μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων και Κρατικών οργανισμών και προγραμμάτων στην Ελλάδα και το εξωτερικό είναι πλέον συνταξιούχος καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Τιμήθηκε και βραβεύθηκε για το επιστημονικό και κοινωνικό του έργο που περιλαμβάνει 2,000 ομιλίες και διαλέξεις εντός και εκτός Ελλάδας, και μία σειρά από επιστημονικά συγγράμματα και εκλαϊκευμένα βιβλία. Η βιογραφία του περιλαμβάνεται στο Παγκόσμιο, το Ευρωπαϊκό και το Ελληνικό Who is Who.

-Τι έχετε να πείτε για τη μοναξιά;

«Μοναξιά! Φέρνει η λέξη δυναμικά στο προσκήνιο το βουβό, ανελέητο δράμα συναθρώπων μας που έπαψαν να υπάρχουν για μας λησμονημένοι, τυλιγμένοι στον μανδύα της τραγικής πραγματικότητας της μοναξιάς!…».

-Δηλαδή;

“Ποιός θα πίστευε, μερικές δεκαετίες πριν, ότι εδώ στην κάποτε «Ψωροκώσταινα», τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλλέας, της γειτονιάς των ονείρων και της γονεϊκής προτροπής του τύπου : «παιδάκι μου καλύτερα να σου βγεί το μάτι παρά το….όνομα» θα φτάναμε στο σημείο να μιλάμε για το φριχτό υποκειμενικό συναίσθημα της αποκοπής από την ομάδα, της απομόνωσης, της καταδίκης στον φριχρό κόσμο της…Μοναξιάς!

Και καθώς σε καθημερινή βάση γευόμαστε τα καταναλωτικά αγαθά, καθώς ανοίγουμε το δέκτη της έγχρωμης τηλεόρασης για να βιώσουμε την εικονική πραγματικότητα της δήθεν συμμετοχικής διαδικασίας σε συνάξεις με ποικιλλώνυμους «επώνυμους και επώνυμες», μισόγυμνες καλλονές, μη-φανατικούς αρσενικούς και χαζοχαρούμενες γλάστρες, πολλοί συνάνθρωποί μας θα ζούνε στην μοναξιάς τους….  Μοναξιά! Κατάρα ή ευλογία για το ανθρώπινο γένος συλλογικά και για εμάς τους νεο-Ελληνες ειδικά; Μέσα στα σύγχρονα, πολύβουα, πολυπρόσωπα και απρόσωπα ελληνικά αστικοβιομηχανικά κέντρα, η μοναξιά μας έχει διογκωθεί σε προβληματικά επίπεδα, έχει ενταθεί σε σημείο καθημερινά επαναλαμβανόμενης απελπισίας για πολλούς συνανθρώπους μας. Ζούμε τώρα πιά σε κακόγουστες και πανάκριβες πολυκατοικίες και πέρα από τις εθιμοτυπικές φιλοφρονήσεις και τα μικροπρεπή κουτσομπολιά αγνοούμε την ύπαρξη του συγκατοίκου μας σε σημείο ώστε σήμερα και στην πατρίδα μας να χρειάζεται να «μυρίσει» το πτώμα κάποιου συνταξιούχου, μοναχικού γείτονα ή γειτόνισσάς μας για να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι «ευτυχείς» υπόλοιποι ότι έκλεισε πια για αυτόν ή αυτήν, τραγικά, η αναπόφευκτη για όλους μας παρένθεση της …ζωής!».

-Πρακτικά τι σημαίνει αυτό;

«Αμέτρητοι οι συνοδοιπόροι μας στους πολυσύχναστουτς δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας του Ηράκλειου και όλων των άλλων μεγαλουπόλεων της πατρίδας μας. Στριμωγμένα ασφυκτικά τα σώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών στα αστικά μας λεωφορεία και θέσεις μόνο για όρθιους στις κάθε λογής πιτσαρίες, καφετέριες, πάμπ, ορθάδικα και ελληνοπρεπείς ταβέρνες…

Περιφέρουμε την πλήξη, την ανία, τα βιωματικά μας τραύματα στα στενόχωρα κλουβιά που τα ονοματίσαμε γραφεία, μαγαζιά, εργοστάσια, σχολιά και πανεπιστημιακές αίθουσες, με άλλα λόγια στους κάθε λογής χώρους εργασίας, μόρφωσης και αναψυχής. Μόνοι, ολομόναχοι, κατασιγάζοντας όπως-όπως τις έντονες, τις αδυσώπητες διαμαρτυρίες του είναι μας, τη λαχτάρα μας να ξεφύγουμε από το ανελέητο μαρτύριο της απομόνωσης, της μοναξιάς!…

Είμαστε τώρα πιά  και οι νέο-Ελληνες παραγωγοί και παράγωγα, αίτια και αποτελέσματα ενός ψυχοκοινωνικού και πολιτισμικού συστήματος με οικονομικές δομές που εδραιώνονται στο ατομικό ψυχοκίνητρο και τα συλλογικά «ένστικτα» για άντληση κέρδους και συλλογή δύναμης και εξουσίας και απολήγουν εξαντλημένες στην εδραίωση ενός αντικειμενικού κόσμου, μιάς πραγματικότητας που επιβεβαιώνει την  πανάρχαια αλήθεια, την απλή και συνάμα δυσβάστακτη διαπίστωση της αναπόφευκτης υπαρξιακής μας μοίρας – όχι του θανάτου – αλλά του ψυχοκοινωνικού του υποκατάστατου που είναι η μοναξιά!».

-Τι θα πρέπει να μάθουμε στον ευατό μας;

«Αυτό που ο καθένας και η καθεμία μας χρειάζεται είναι να μάθουμε στον εαυτό μας να περπάτα σταθερά στο δύσβατο, στο στενάχωρο μονοπάτι που είναι ποτισμένο με δάκρυ και αίμα.

Μην ξεχνάς ποτέ ότι το ίδιο μας το κεφάλι, το ανθρώπινο μυαλό μας φτιάχνει προβλήματα που τα περιπλέκει  ακόμα περισσότερο το συναίσθημα και τα εντείνει η καθημερινότητα. Είναι αδυσώπητη η αλήθεια, και μαζί εκείνος ο πόνος ο ανθρώπινος που εξιλεώνει καθώς υφαίνεται μέσα από την τίμια προσπάθεια να αλλάξουμε αυτά που μπορούμε και να αφήσουμε ανέγγιχτα αυτά που δεν αλλάζουν..

Για να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξη μας πρέπει να πραγματώσουμε τα χρέη που αθροίζουν οι επιλογές μας… Για να υπάρχω χρειάζεται να αγωνισθώ με πάθος, με υπομονή και ναι, πάνω από όλα, με ελπίδα!…

Ο κόσμος μας μοιάζει να είναι γεμάτος λαμόγια, ψευτρόνια, αυλοκόλακες και βλάκες και όποιος δεν μπορει να το δεχτεί αυτό τότε καλύτερα να ζήσει μόνος του  αλλά πρώτα να φροντίσει να  σπάσει όλους τους καθρέπτες γύρω του…

Την μεγάλη απόφαση, αυτή που μένει στην προσωπική μας ιστορία και την προδιαγράφει το πρώτο βήμα μας την παίρνουμε μοναχοί ο καθένας και η καθεμιά μας, μέσα στα σύνορα της πατρίδας μας, σε κάποια από τις πολυπρόσωπες – απρόσωπες πόλεις μας, αυτές τις κακόγουστες, δήθεν ελεύθερες, «φυλακές», κάποια μέρα…».

-Και με τη διαφθορά; Ποια η άποψή σας;

«Κατά την ταπεινή μου άποψη το όλο θέμα της ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ σχετίζεται περισσότερο με βαθιά ριζωμένες στάσεις όλων μας στις μεταξύ μας συναλλαγές και με τις δοσοληψίες με το επίσημο Κράτος και τους φορείς του και λιγότερο με συγκεκριμένα στελέχη των πολιτικών Κομμάτων που μας κυβερνούν.

Και η απληστία, αποδεικνύεται καθημερινά, ότι είναι η πηγή από όπου πηγάζει η ΜΙΖΑ ως απότοκο κατάχρησης και διαφθοράς που εδράζονται στη διαπλοκή.

Με αυτές τις διαπιστώσεις δεν στοχεύω στην αναίρεση του κοινωνικού κόστους που προκαλεί η διαφθορά στο Δημόσιο βίο μας, αλλά μάλλον στην συνειδητοποίηση ότι για να εξυγιανθεί ο Δημόσιος βίος χρειάζεται πρώτιστα να δεχθούμε όλοι μας το βαθμό της συμμετοχικής μας ενοχής στα κακώς κείμενα.

Είχα πληγωθεί πενήντα χρόνια πριν ως νεαρός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης διαβάζοντας το βιβλίο του Τζον Γκάνθερ με τίτλο «Μέσα στην Ευρώπη» που ξεκινούσε το κεφάλαιο για την Ελλάδα προφανώς χαριτολογώντας ότι «μετά την χειραψία με τους Έλληνες που συνηθίζουν πολύ τις χειραψίες, καλού-κακού, μετρήστε και τα δάκτυλά σας!…”

-Ποιος ο ρόλος σήμερα των ΜΜΕ; Τι έχετε να πείτε;

“Κάποιες άλλες εποχές, στην ευλογημένη χώρα, που την κατοικούν 11 εκατομμύρια Ελλήνων ( και αλλοδαπών ) αλλά είναι άγνωστος ο αριθμός των…φιλελλήνων, οι ρόλοι ήταν ευκόλως διακριτοί καθώς η Νομοθετική εξουσία νομοθετούσε, η εκτελεστική εφάρμοζε, η δικαστική ήλεγχε και ο ΤΥΠΟΣ μέσω των ΡΕΠΟΡΤΕΡ όταν εντόπιζε πρόβλημα,  έψαχνε τις ιδιαιτερότητές του, απεκάλυπτε πτυχές κρυμμένες επιτήδεια, τους πρωταγωνιστές και λεπτομέρειες ανατριχιαστικές ή …γαργαλιστικές δίνοντας στο αναγνωστικό κοινό υλικό για σχολιασμούς και στοχασμούς υπέρ και κατά!…

Σήμερα στην Ελλάδα ΔΕΝ διαβάζουμε, κοιτάμε  ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ η οποία δεν προσπερνά, μένει στην  επιδερμίδα  και δίνει με εικόνα στο ρεπορτάζ  ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΕΣ διαστάσεις όπου κυρίαρχο στοιχείο μοιάζει να είναι η διατήρηση πολιτικών και άλλων επιφανών πολιτών στο απυρόβλητο, η απαξίωση του αποκαλούμενου «ανώνυμου» σε αντιδιαστολή με τον «επώνυμο» πολίτη, η «απανθρωπιά»  και η δύναμη της διείσδυσης του τηλεοπτικού φακού σε σημεία ΧΩΡΟ-ΧΡΟΝΟΥ όπου, θα μπορούσα να υποθέσω, ακόμη και οι πλέον προηγμένες μυστικές υπηρεσίες της Υφηλίου δεν έχουν φτάσει…

Που αρχίζει και πού τελειώνει ο ρόλος της κάθε μιας από τις 4 κάποτε διακριτές εξουσίες; Με ποιες αξίες λειτουργούμε εμείς και με ποιες πρέπει να λειτουργούν οι δημοσιογράφοι της TV όταν αισθάνονται ότι το καθήκον στην αλήθεια και την κοινωνία τους καλεί να…πρωτοτυπήσουν;

Εάν τελικά ένα παιδάκι αναφωνήσει «ο αυτοκράτορας είναι γυμνός» θα του κλείσουμε το στόμα επειδή τα παιδιά δεν πρέπει να κάνουν  τέτοιες διαπιστώσεις ή θα θυμηθούμε ότι «από παιδί και από ζαβό μαθαίνεις την αλήθεια».

Θα βρεθεί στην Ελλάδα ένας ή μία συνάδελφος του Ιρλανδού Δημοσιογράφου που θα τα «ψάλλει γενναία» στους Πράσινους, Μπλε και συνοδοιπόρους τους Πολιτικούς που μας οδήγησαν στην τρόικα και την ΠΤΩΧΕΥΣΗ που μας έρχεται καλπάζοντας;

Τελικά το κοινωνιoλογικό και ψυχολογικό φαινόμενο που θυμίζει το παροιμιακό αγόρι που όλοι ψάχνουμε θα μας διδάξει κάτι; Η μήπως η «ξετσίπωτη TV» αποδεικνύει καθημερινά ότι …δεν περισσεύει πια ΤΣΙΠΑ στην Ελληνική κοινωνία;».

Πηγή: http://logioshermes.blogspot.com