Απαραίτητο ένα νέο Σύνταγμα

Μπορεί ο Μάριο Ντράγκι να πέρασε την πρότασή του για «ανοιχτή» αγορά ομολόγων από την ΕΚΤ, διάρκειας μέχρι τρία χρόνια, η Ελλάδα όμως θα πρέπει να συνεχίσει να ακολουθεί τον δρόμο των Μνημονίων, χωρίς ελπίδα διεξόδου

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος 

Μάλιστα με το να αξιοποιεί τα έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου για την αποπληρωμή των δόσεων των δανειστών, αντί για την ενίσχυση της ρευστότητας του κράτους έχει κλείσει ένα τελευταίο παράθυρο προς τις αγορές. Άρα η συζήτηση περί ευρώ ή δραχμής στην Ελλάδα και την Ευρώπη θα πρέπει να σταματήσει. Πολύ περισσότερο αφού ο Ντράγκι πέρασε, με συντριπτική πλειοψηφία, τη «φόρμουλα»- εργαλείο που η Goldman Sachs δόμησε για να βγάλει την ευρωζώνη από την καταστροφή και προσωρινά τον κύκλο της διάλυσης.

Την ίδια περίοδο, περίπου στο τέλος του καλοκαιριού, η ίδια διεθνής τράπεζα, σε έκθεσή της, παρουσίασε και ανέλυσε μια μεθοδολογία σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα μπορεί να επιτύχει επιμήκυνση των υποχρεώσεων της προς την Ευρώπη, χωρίς επιπλέον κεφάλαιο 20 δισ. ευρώ, όπως ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε διεκήρυσσε. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει λόγο να μην ακολουθήσει αυτή τη μεθοδολογία ζητώντας επιμήκυνση (ή διαχωρισμό των κεφαλαίων για την αναχρηματοδότηση των τραπεζών σε σχέση με τα δάνεια για το κρατικό χρέος), προκειμένου να εξυπηρετηθούν, σε ρεαλιστική βάση οι στόχοι του Μνημονίου, χωρίς να καταρρεύσει με εσωτερικό κραχ, η ελληνική πραγματική οικονομία.

Όλα τα παραπάνω όμως δεν αλλάζουν την εικόνα που έχουν μπροστά τους οι Έλληνες. Ποια είναι αυτή; Επιστρέφουν στο 1950 στο βιοτικό τους επίπεδο, αλλά και στην λειτουργία του κράτους και της οικονομίας τους. Η φτωχοποίηση έντασης, η αποδόμηση ακόμη και του σκληρού πυρήνα του κράτους και η πλήρης αποκεφαλαιοποίηση της ελληνικής επιχειρηματικότητας, έρχονται να συμπληρώσουν την απουσία εθνικής ταυτότητας και στρατηγικής ανασυγκρότησης, που έχουν προηγηθεί.

Ουσιαστικά οι Έλληνες έχουν παρασυρθεί σε ετεροκαθορισμό ως προς την εθνική τους ταυτότητα, προσβλέποντας σε ένα ανύπαρκτο ευρωπαϊκό έθνος-πατρίδα και ταυτόχρονα έχουν παραδώσει οι ηγεσίες τους το κράτος, σε μια υπό σύσταση Γερμανική Αυτοκρατορία, υπό ευρωπαϊκό νομισματικό μανδύα.

Παράλληλα η σημερινή κυβέρνηση Σαμαρά και οι όποιες επόμενες κυβερνήσεις του, αποτελούν την τελευταία ευχέρεια του πολιτικού και συνταγματικού συστήματος της χώρας , όπως αυτό ορίσθηκε και λειτούργησε από τα μέσα της δεκαετίας του '70 και μετά, με όρους Μεταπολίτευσης. Ολόκληρη η νομική βάση συγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας, έχοντας αποσαρθρωθεί από τη διαφθορά, την διαπλοκή- ιδιωτικά συμφέροντα και την κομματική λεηλασία του κράτους έχει καταρρεύσει , μέσα σε μια τριετία με την υπογραφή ενός χαρτιού, του πρώτου Μνημονίου που οδήγησε στο δεύτερο και ούτω καθεξής, χωρίς καμία πολιτική και πολιτειακή νομιμοποίηση. Μάλιστα ο υπουργός που το υπέγραψε, ο απόγονος οικογένειας δοσιλόγων της προηγούμενης γερμανικής κατοχής, σήμερα βρίσκεται ουσιαστικά σε ...πρόωρη συνταξιοδότηση και ειδικό καθεστώς φυσικής και νομικής προστασίας.

Η συζήτηση περί του ευρώ και της δημοσιονομικής προσαρμογής, που συνεχίζεται στην Ελλάδα, δεν μπορεί να αφορά τους Έλληνες, στον κύριο όγκο τους, αφού δεν αλλάζει τους όρους μόνιμης φτωχοποίησης και πλεμποποίησης, που τους επιβάλλουν οι ευρωπαίοι επικυρίαρχοι που αγόρασαν τα χρέη τους από τους ιδιώτες διεθνείς δανειστές της Ελλάδας.

Η συζήτηση στην Ελλάδα θα πρέπει να γίνει πολιτική. Το πολιτικό σύστημα, όπως εδραζόταν στον δικομματισμό ΠΑΣΟΚ- ΝΔ, έχει καταρρεύσει, με το ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες δημοσκοπήσεις να δείχνει να κινείται στα όρια του 4% και τη Ν.Δ μετά τα επόμενα πακέτα μέτρων να ακολουθεί την ίδια διαδρομή με το ΠΑΣΟΚ, απλά με χρονική υστέρηση φάσης, αλλά όχι ουσίας. Ο Α. Σαμαράς ως πρωθυπουργός προσπαθεί να διασφαλίσει ότι μπορεί ή και να νοικοκυρέψει ό,τι μπορεί από την κατεστραμμένη εθνική κρατική και κοινωνική οντότητα των Ελλήνων. Όμως ο συστημικός ευρωπαϊκός ενδοτισμός και υποτέλεια της Ελλάδας, περιορίζει ασφυκτικά τα όρια.

Από την άλλη πλευρά τόσο οι κινήσεις στα Δεξιά όσο και στα Αριστερά του πολιτικοοικονομικού συστήματος διαχείρισης, που συνεχίζει να ασκεί εξουσία, δείχνουν χαοτικές και αναποτελεσματικές ως προς το να δημιουργήσουν μια νέα θετική πραγματικότητα για τους Έλληνες. Μια επόμενη κατάσταση Δημοκρατίας, όπου θα υπάρχουν εγγυήσεις Ελευθερίας, Ευημερίας, Πολιτικής Αρμονίας, πολυμερούς εθνικής ανασυγκρότησης, εντός ή εκτός της ζώνης του ευρώ. Με ένα ΣΥΡΙΖΑ που αδυνατεί να συγκροτηθεί σε ρεύμα νέας εθνικής και κοινωνικής συνεννόησης και συλλογικό ρεύμα αναδόμησης των Ελλήνων και την Χρυσή Αυγή να κυριαρχεί στους δρόμους, με εξτρεμισμό αλλά χωρίς χαρακτήρα δυνατότητας νέου κυβερνητισμού, το αδιέξοδο πιστοποιείται.

Φυσικά δεν θα έχουμε εκλογές σύντομα. Αυτό μαζί με την παρουσία Σαμαρά στο Μαξίμου δίνει έναν ελάχιστο χρόνο. Το ζήτημα όμως είναι να μιλήσουμε και πάλι πολιτικά. Να βρεθεί διέξοδος με ένα νέο Σύνταγμα για τη χώρα, που θα την βγάζει από την Βαυαροκρατία και πολιτικοοικονομική διάρθρωση και θα εγγυάται την έξοδο των Ελλήνων από τον ραγιαδισμό και την κρατική συγκρότηση των Κοτζαμπάσηδων. Το Έθνος είναι πιο δυνατό από το κράτος της μεταπολίτευσης ή την κρατική συγκρότηση του '50.

Έτσι είτε το έθνος θα δημιουργήσει νέο κράτος, διαπραγματευόμενο και αναθεωρώντας την νεοελληνική ιστορία του, είτε το κράτος των κοτζαμπάσηδων και των εκπροσώπων των Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης θα οδηγήσει σε αφανισμό το Έθνος.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι . Η λύση για τους Έλληνες δεν μπορεί να είναι, ως κατάληξη, τίποτα άλλο παρά ένα Νέο Σύνταγμα. Όχι αναθεώρηση του παρόντος, αλλά μια νέα αρχή. Για να υπάρξει αυτό η πραγματικότητα θα πρέπει να καταργήσει τα κόμματα, το Κοινοβούλιο των 300, την ανώτατη ηγεσία του Έθνους, που ούτως ή άλλως , εν μέσω παρακμής της, καταρρέει.

Τι σημαίνει αυτό. Κίνημα – κινητοποίηση των εθνικών ελίτ των Ελλήνων, όπου Γης και δόμηση της Πατρίδας. Νέο κράτος, με νέα Πολιτεία. Κατάργηση της κομματοκρατίας, με τη μη αναγνώριση των κομμάτων ως θεμελιωδών στοιχείων του πολιτεύματος, αναθεώρηση του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας και της λειτουργίας του ανώτατου άρχοντα, κατάργηση του Κοινοβουλίου των 300, υπέρ μιας Γερουσίας των 100, εκλογή πρωθυπουργού και όχι κόμματος στην κυβέρνηση, επανακωδικοποίηση του συνόλου του Δικαίου, Αστικού-Ποινικού, Δικονομίας, ανεξαρτησία εξουσιών, επιχειρηματική διεθνοποίηση από και προς την Ελλάδα, συνολική αναδιάταξη της κρατικής υπόστασης και λειτουργίας στο κεντρικό και το περιφερειακό κράτος.

Η εξέλιξη για τους Έλληνες και την Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ευθύγραμμή όπως δείχνει. Το αριστοκρατικό έθνος θα πρέπει να έχει την ευκαιρία να χτίσει ένα νέο κράτος, που να αρμόζει στην ιστορία του και τις φιλοσοφικές αφετηρίες του. Σήμερα η Ελλάδα έχει γυρίσει στο 1950, όχι μόνον σε επίπεδο εισοδημάτων και αποσάρθρωσης των δομών, αλλά συνολικά. Κείτεται σε ερείπια.

Οι δημοσιονομικές συζητήσεις δεν ωφελούν. Ήρθε και πάλι η ώρα της Πολιτικής, της Γεωπολιτικής και της Γεωοικονομίας...