Γελοίοι και μοιραίοι...

Αν η δημοσίευση της λίστας Lagarde έκανε ρόμπα τα εμπλεκόμενα πολιτικά απολειφάδια εντός των συνόρων της χώρας, η σύλληψη του δράστη, τα έκανε ρόμπα σ' ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν χρειάζεται ν' απαριθμήσουμε τα παγκόσμια μέσα, που την ίδια στιγμή που ένας εύθικτος εισαγγελέας εξέδιδε ένταλμα σύλληψης, αυτά είχαν ήδη αναρτήσει φαρδιά-πλατιά στην πρώτη τους σελίδα την πλήρη ανταπόκριση από το συμβάν, χασκογελώντας ειρωνικά για τα τεκταινόμενα στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Εύθικτος βεβαίως, ως προς την υπεράσπιση της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, και ουχί άλλων τινών προσώπων που προσφάτως είδαν το φως της δημοσιότητας μέσα από άλλου τύπου λίστες. Κυρίως όμως ανόητος, μιας και η υπερευαισθησία του φούντωσε κι άλλο τη φωτιά που μόλις είχε αρχίσει να γλύφει τα μπατζάκια αυτών, που για μια στιγμή φαινόταν ότι μπορεί και να γλίτωναν το ολοκαύτωμα.

Και το συμβάν δεν ήταν τα ονόματα αυτά καθ' αυτά, χεστήκαμε που λέει ο λόγος, (άλλωστε λίγο πολύ αυτά περιμέναμε να δούμε, όχι φυσικά ως παράνομους
φοροκλέφτες, αλλά για πολλούς εξ αυτών, ως νομίμως εξαιρεθέντες), αλλά η αγωνία της πολιτικής αλητείας που μέρες τώρα, φυσώντας και ξεφυσώντας, παραπαίοντας και αλληλο-ρουφιανευόμενη προσπαθούσε, έτσι νόμιζε, ν' αδειάσει αλλού την ενοχή και να περάσει τον σκόπελο της έκθεσής της αβρόχοις ποσί. Με τα ίδια παλιά κόλπα, και τσαλίμια, με όρκους και καραγκιοζλίκια, με έκδηλη όμως την ατζαμοσύνη των δακτύλων στον εντοπισμό του “παππά”.

Εδώ παππάς, εκεί παππάς, πού είναι ο παππάς; Πάει, την έκανε ο παππάς, τούς την έφερε ο παππάς, ξεγλίστρησε από τα παράθυρα της Όλγας, τα πλατώ του Σκάι, τα σκοτεινά συρτάρια των υπουργείων, τις μαύρες τσάντες των υπουργών, και νά σου καμαρωτός καμαρωτός, ξημέρωμα Σαββάτου στα μανταλάκια της Ομόνοιας να κλείνει το μάτι και να χλευάζει. Κι από κει, ήταν ζήτημα λεπτών, να αναλάβουν τα άλλα, τα ηλεκτρονικά πλέον μανταλάκια του διαδικτύου, τη μεταφορά στα πέρατα του κόσμου της ξεφτίλας του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Φαντάζομαι το Βενιζέλο, όλες αυτές τις μέρες, με την άσπρη κολλαριστή ποδιά της υπηρέτριας και την ασορτί κορδέλα στο κεφάλι, τάχα μ' δήθεν, να γονατίζει κάτω από τραπέζια και καναπέδες, να τραβά πολυθρόνες, να σέρνει μπουφέδες και βιβλιοθήκες, να τινάζει παπλώματα και κουβέρτες, να αναποδογυρίζει χαλιά, να αδειάζει συρτάρια, πηγμένος στον ιδρώτα και τη σκόνη να ψαχουλεύει, ν' ανασκαλεύει να σκαλίζει. Το ίδιο και τον Παπακωνσταντίνου, σε μια εξ ίσου γελοία εκδοχή. Και να εμφανίζονται κατόπιν στα κανάλια, ο ένας με το ξεσκονόπανο κι ο άλλος με τη σκούπα, κατάκοποι και κατασκονισμένοι για να ξεπλυθούν.

Την Τρίτη έρχεται για ψήφιση στην ολομέλεια της βουλής το νομοσχέδιο που βάζει τα θεμέλια του μεγάλου ξεπουλήματος. Δεν είναι τόσο η αντισυνταγματικότητα που το σημαδεύει ήδη από το πρώτο του άρθρο, όσο ο απίθανος ραγιαδισμός που ξεχειλίζει παχύρρευστος και λιπαρός από κάθε του πρόταση, κάθε παράγραφο κάθε υποπαράγραφο. Είναι η θεσμοθέτηση της βαθιάς υπόκλισης προς τον κάθε τυχάρπαστο απατεώνα που εξυψώνει σε επενδυτή, είναι η κατάθεση της αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού, είναι η δήμευση της περιουσίας του, δημόσιας και ιδιωτικής, είναι η παράδοση των κλειδιών της ίδιας του της χώρας. Η αυτού υψηλότης ο επενδυτής καθίσταται απόλυτος κυρίαρχος, θεσπίζονται νόμοι και διατάξεις ειδικά γιαυτόν, παρέχονται διευκολύνσεις ειδικά γιαυτόν, αναδιατάσσονται λιμάνια, παραλίες, ποτάμια, λίμνες, βουνά, μόνο γιαυτόν και για κανέναν άλλον.

Για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, παρά μονάχα ίσως στα χρονικά των μπανανιών, ορίζεται η ιδιωτική χωροθέτηση και πολεοδόμηση. Ο επενδυτής αγοράζει γη και αποφασίζει μόνος του πώς θα την χωρίσει, τι θα φτιάξει και τι θα το κάνει. Ο ίδιος ορίζει στο σχέδιο που θα καταθέσει αν θα επιτρέπει στους πληβείους να έχουν πρόσβαση στη θάλασσα, στο ποτάμι, στη λίμνη. Τού παρέχεται το δικαίωμα να μπαζώσει μέχρι εκεί όπου τραβάει η καρδιά του τις ακτές, να χτίσει ιδιωτικά λιμάνια, άσχετα αν δίπλα υπάρχει ακόμα ένα, και επιπλέον να απαιτήσει από το κράτος, εν είδη μπράβου και νοικιασμένου νταβατζή να προβεί σε αναγκαστική απαλλοτρίωση οικοπέδου κάποιου φουκαρά ιδιώτη που τυγχάνει να συνορεύει με το δικό του. Ο ιδιώτης είναι εκ του νόμου αναγκασμένος να υποκύψει, μιας και εκ του νόμου κάθε πράξη του αποκαλούμενου επενδυτή εντάσσεται στην εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος. Ως εκ τούτου άρνηση παραχώρησης ισοδυναμεί με εθνική προδοσία.

Τη μεθεπόμενη βδομάδα έρχεται προς ψήφιση το τρίτο μνημόνιο. Δυο χούφτες δισεκατομμύρια ευρώ μαζί με μερικά εκατομμύρια σύριγγες που θα καρφώσουν με σαδισμό οι εγκληματικές και ευνουχισμένες τριανδίες στις αδύναμες πια φλέβες για ν' αποστραγγίσουν και τις τελευταίες ρανίδες αίματος. Μακάρι το αίμα που θα τραβήξουν να έρθει και να τους πνίξει. Τα κουφάρια που θ' αφήσουν να τούς στοιχειώσουν τον ύπνο. Τα χέρια των ζωντανών να βρουν τη δύναμη να τους κρεμάσουν.

Πολλοί θα πεθάνουν φέτος από το κρύο και την πείνα. Δίχως άλλο, από φυσικά αίτια. Εξασφαλισμένη τροφή, με νομοσχέδια, ψηφοφορίες και άλλα τέτοια δημοκρατικά φληναφήματα, στα ξελιγωμένα όρνια που γυροφέρνουν τον ουρανό της πατρίδας μας. Κι όλο πυκνώνουν, κι όλο χαμηλώνουν, κι όλο τα γητεύουν για να τα προσγειώσουν...

Cynical