Πώς η Παγκόσμια Διακυβέρνηση του Ο.Η.Ε χρηματοδοτείται από τους «Πράσινους Φόρους»

Σε αρκετά προηγούμενα άρθρα εδώ στο pentapostagma.gr έχουμε δείξει ότι η παγκόσμια διακυβέρνηση που προσπαθεί να επιβάλλει ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών χρηματοδοτείται από τις πολιτικές καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής και ειδικότερα από τους λεγόμενους «πράσινους φόρους». 

Πώς όμως οικοδομήθηκε η προπαγάνδα της «κλιματικής αλλαγής» και με ποιά μέσα επιβλήθηκαν οι φόροι του κλίματος στις κυβερνήσεις; 
Πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Ένωση προχώρησε σε συστάσεις κατά των εκπομπών ρύπων της Κίνας και της Ινδίας, ισχυριζόμενη ότι το Πρωτόκολλο του Κιότο απαιτεί ανανέωση. 
Παλαιότερα, ο κύριος διαχωρισμός μεταξύ αναπτυσσόμενων ή υποανάπτυκτων εθνών και ανεπτυγμένων βιομηχανικά εθνών έφερε στην επιφάνεια αιτήματα για την οικοδόμηση ευθύνης για τις εκπομπές ρύπων. Παράλληλα, η φοβική προπαγάνδα της δημιουργηθείσας από τον άνθρωπο κλιματικής αλλαγής εισχωρούσε ολοένα και περισσότερα στην πολιτική σφαίρα. 

Η προσπάθεια να πειστεί η επιστημονική κοινότητα ότι η φοβική αυτή προπαγάνδα ισχύει έπεσε στο κενό. Τα πραγματικά εμπειρικά δεδομένα έδωσαν άπλετες αποδείξεις ότι οι δυσοίνωνες κλιματικές προβλέψεις προέρχονταν από ψευδεπίγραφα και επιστημονικά ανακριβή υπολογιστικά μοντέλα (computer models). Παρόλα αυτά όσοι είχαν επενδύσει στην κλιματική επαγρύπνηση (alarmists) επιζήτησαν εναγωνίας κυβερνητική και πολιτική στήριξη. 

Για ποιό λόγο ζητήθηκε η παρέμβαση της πολιτικής σκηνής; Διότι μέσω του εκφοβισμού και της πίεσης προς τους εκλεγμένους αντιπροσώπους να νομοθετούν υπέρ πολιτικών αλλαγής του κλίματος - που επιβάλλονται διεθνώς από τον Ο.Η.Ε – ο στόχος επιτυγχάνεται άμεσα καθώς είναι ένα σαφώς πιο εύκολο έργο από την αλλαγή της γνώμης του γενικού πληθυσμού. 

Το 1997, το Πρωτόκολλο του Κιότο διαμορφώθηκε ως εξέλιξη της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών UN Rio+20 Earth Summit η οποία πραγματοποιήθηκε μόλις πέντε χρόνια πρίν. Οι τεχνολογικά αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία απαλλάχθηκαν από την υποχρέωση να μειώσουν τις εκπομπές ρύπων. Την ίδια περίοδο, οι παγκόσμιοι ηγέτες εγείρουν αντιρρήσεις για το εφαρμόσιμο του Πρωτόκολλου του Κιότο και για το άδικο της εφαρμογής του, ενώ παράλληλα η Κίνα μετατρέπεται σε μία κατεξοχήν βιομηχανοποιημένη χώρα. 

Υπό αυτό το περίπλοκο σκηνικό, αρκετά μέλη του λόμπι των «περιβαλλοντιστών» θεωρούν ότι μία νέα παγκόσμια συνθήκη – που θα επεκτείνει ουσιαστικά την εφαρμογή και την δεσμευτικότητα του Πρωτοκόλλου του Κυότο - θα αποτελέσει τη λύση για την μείωση των εκπομπών ρύπων. Όμως τα επιστημονικά δεδομένα δείχνουν ότι οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα δεν σχετίζονται διόλου με την άνοδο της θερμοκρασίας του πλανήτη. Παρόλα αυτά το λόμπι των επαγρυπνιστών της κλιματικής αλλαγής χρησιμοποιούν συνεχώς αυτήν την κατασκευασμένη απειλή ώστε να ωθήσουν στην οικοδόμηση συναίνεσης για την δημιουργία δεσμευτικών διεθνών συνθηκών οι οποίες θα υφαρπάζουν το κυριαρχικό δικαίωμα των εθνών στην επιχειρηματικότητα, καθώς και θα εξαναγκάζουν τις κυβερνήσεις να πληρώνουν έναν παγκόσμιο «φόρο άνθρακα» ως μέσο χρηματοδότησης της ανάπτυξης και κατασκευής των προϊόντων που επιθυμούν να μεταπωλήσουν οι περιβαλλοντιστές προς τα έθνη ως αναγκαία προστασία απέναντι στην «παγκόσμια εποχή της υπερθέρμανσης». 

Δυστυχώς, όμως, η κατάσταση δεν φαίνεται να αντιστρέφεται αλλά αντιθέτως «ενισχύεται» συνεχώς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αναπτύσσει ήδη στρατηγικές ώστε να διασφαλίσει την συναίνεση των κυβερνήσεων της στην υιοθέτηση νέων παγκόσμιων συμφωνιών με στόχο να υπογραφούν μέχρι το 2015 και να εφαρμόζονται πλήρως μέχρι το 2020. 

Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν πλέον έναν ξεκάθαρο ρόλο: να ρυθμίζουν και να κατηγοριοποιούν τις χώρες υπό νέες δεσμευτικές συνθήκες και υποχρεώσεις ώστε να επιβάλλουν ολοένα και μεγαλύτερη τυραννική διακυβέρνηση σε όσα έθνη διατηρούν ακόμη την όποια ανεξαρτησία τους. 

Πηγή: Πενταπόσταγμα