ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ΙΗΣΟΥΣ

ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ

Ἕν μόνον ἀγαθόν εἶναι, τήν ἐπιστήμην, καί ἕν μόνον κακόν, τήν ἀμαθίαν.
Υπάρχει ένα μόνο καλό, η γνώση, και ένα μόνο κακό, η αμάθεια.
Σωκράτης (470-399)

Προσπάθησα να μην κατευθύνω τις αποδείξεις αλλά επέτρεψα τις αποδείξεις να κατευθύνουν εμένα. Δεν μʼ ενδιαφέρει νʼ αποδείξω ή να μην αποδείξω την ύπαρξη του Ιησού της Καινής Διαθήκης. Προσπαθώ να κρίνω, να ζυγίσω αμερόληπτα τις αποδείξεις που υπάρχουν. Βρήκα πολλές και τις εξέτασα, τις
μοιράστηκα μαζί σου, κι είμαι υποχρεωμένος να πω ότι, αν δεν υπάρξουν ισχυρότερες αποδείξεις, ο ιστορικός Ιησούς δεν αποδεικνύεται από τις μέχρι τώρα ότι υπήρξε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι ο Ιησούς υπήρξε, αλλά ότι οι αποδείξεις που υπάρχουν δεν είναι αρκετές για να το αποδείξουν.


Για να καταδικάσεις ή να αθωώσεις έναν άνθρωπο χρειάζεσαι αρκετές αποδείξεις που να δικαιολογούν την απόφασή σου, και σχεδόν για κάθε φανταστική υπόθεση υπάρχουν πολλές. Δεν αρκεί όμως αυτό. Οι υποθέσεις που ήδη έχουμε αναλύσει αποτυγχάνουν να μας δώσουν εγγύηση, αντίθετα, μας δίνουν διαβεβαίωση να υποστηρίξουμε το αντίθετο, ότι ο Ιησούς ήταν ένας μύθος, όπως ήταν ο Μίθρας, ο Ηρακλής, ο Σαμψών, ο Άδωνης, ο Μωϋσής, ο Ερμής, ο Ρα, ο Κρίσνα, ο Βούδας.
Το στοιχείο της φαντασίας είναι διάχυτο μέσα σʼ όλα τα Ευαγγέλια. Προσεκτική ανάλυση των διαφόρων συμβάντων θα έπειθε τον κάθε αμερόληπτο αναγνώστη ότι, ενώ περιλαμβάνουν όλα τα ουσιώδη συστατικά για μια δραματική παρουσίαση, στερούνται των απαιτήσεων της πραγματικής ιστορίας.

Οι ανοιχτοί ουρανοί, οι ύμνοι των αγγέλων, το κοπάδι των αρνιών, οι βοσκοί, οι μάγοι, η φάτνη, η μητέρα και το βρέφος, το αστέρι, τα δώρα, όλα αυτά, ενώ αποτελούν υπέροχο σκηνικό για θεατρικό έργο, είναι αμφισβητήσιμο υλικό για Ιστορία. Κανένα ιστορικό πρόσωπο δεν έχει ποτέ γεννηθεί κατά τέτοιον θεαματικό τρόπο. Η Ευαγγελική περιγραφή του Ιησού είναι μια ωραιοποιημένη και εντυπωσιακή δραματική δημιουργία που χρησιμεύει σαν εισαγωγή για κάποιον φανταστικό ήρωα. Παρόμοιες θεατρικές σκηνοθεσίες έχουν χρησιμοποιηθεί πάρα πολλές φορές για φανταστικούς ήρωες. Όλοι οι Σωτήρες Θεοί γεννήθηκαν υπερφυσικά. 

Όλοι ήταν μισοί θεοί, μισοί άνθρωποι. Όλοι κατάγονταν από βασιλείς. Θαύματα ακολουθούσαν την γέννησή τους. Ο Ιησούς δεν αποτελεί εξαίρεση. Απορρίπτουμε ως μυθική την ιστορία γέννησης του Φοίβου Απόλλωνα. Γιατί να δεχτούμε ότι είναι Ιστορία η γέννηση του Ιησού; Είναι στο χέρι των ιερέων του Εβραιοχριστιανισμού να μας αποδείξουν ότι ενώ ο θεάνθρωπος της Ελλάδος ήταν μύθος, ο θεάνθρωπος της Παλαιστίνης ήταν ιστορικός.

Το δραματικό στοιχείο φαίνεται επίσης και στην περίπτωση της προδοσίας του Ιησού. Ο Ιησούς, ο οποίος κηρύττει καθημερινά σε ναούς, σε δημόσια μέρη, στην έρημο, στα βουνά, στις πόλεις, κοντά στην θάλασσα, ο οποίος τρέφει χιλιάδες με θαύματα, τα θαύματα του οποίου ακούστηκαν μέχρι τα πέρατα του κόσμου, που ακολουθείται από χιλιάδες ανθρώπους και που για να τον πλησιάσει κανείς πρέπει να ανοίξει τρύπα στην στέγη του σπιτιού, παρουσιάζεται τόσο άγνωστος που οι εχθροί του χρειάζεται να καταφύγουν στο τέχνασμα της δωροδοκίας ενός εκ των ακολούθων του με τριάντα αργύρια για να τους τον δείξει, και μάλιστα μʼ ένα φιλί! Αυτά μπορεί να δημιουργούν καταπληκτικές σκηνές επάνω στο σανίδι ενός θεάτρου, ή στις κινηματογραφικές ταινίες, αλλά δεν γίνονται έτσι τα πράγματα στην ζωή.

Οι συγγραφείς των Ευαγγελίων μας πηγαίνουν και στον κήπο της Γεσθημανή για να δούμε τον πρωταγωνιστή μέσα στην αγωνία του να μάχεται τον δικό του πόλεμο μόνος, χωρίς βοήθεια ή συμπόνια από τους ακολούθους του. Μας τον δείχνουν εκεί, γονατισμένο, να κλαίει, με ιδρώτα σαν σταγόνες αίματος, στην σκιά ενός τρομακτικού φόβου. Με τρόμο προσεύχεται… ει δυνατόν εστί, παρελθέτω απʼ εμού το ποτήριον τούτο…Και ρωτάμε σοβαρά, είναι δυνατόν ένας Θεός που κατέβηκε από τον ουρανό σκόπιμα να πιεί αυτό το ποτήρι και να γίνει ο μαρτυρικός Σωτήρας της ανθρωπότητας, να ζητάει να γλιτώσει από την μοίρα που του ορίστηκε στην αιωνιότητα;

Η αντίθετη άποψη, ότι δηλαδή ο δισταγμός του Ιησού την παραμονή της σταύρωσής του, καθώς και η κραυγή απόγνωσής του επί του Σταυρού, σκόπευε να δείξει ότι ήταν τόσο ανθρώπινος όσο και θεϊκός, δεν λύνει την δυσκολία. Αν, όντως, ήταν έτσι, τότε ο Ιησούς απλά έπαιζε θέατρο, δείχνοντας έναν φόβο που δεν αισθανόταν και προσποιούμενος ότι τρέμει έναν θάνατο που δεν μπορούσε να τον πειράξει.

Απʼ την άλλη, αν ο Ιησούς πράγματι ήταν πανικοβλημένος με τον ερχομό του θανάτου του, δείτε πόσο πιο γενναίοι ήταν πολλοί από τους οπαδούς του οι οποίοι αργότερα αντιμετώπισαν κινδύνους και βασανιστήρια κατά πολύ χειρότερα από τα δικά του! Ειλικρινά πιστεύουμε ότι βάζοντας οι συγγραφείς στο στόμα του Ιησού τα προηγούμενα λόγια και παρουσιάζοντάς τον να κλείνει την δημόσια καριέρα του με τα λόγια Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες, είχαν να κάνουν με έναν συμβολικό Ιησού, ένα ιδεώδες, έναν ήρωα του έργου τους, κι όχι με έναν ιστορικό χαρακτήρα.

Σωκράτης και Ιησούς! Συγκρίνετε την συμπεριφορά του Σωκράτη στην φυλακή μʼ αυτήν του Ιησού στον Κήπο της Γεσθημανή. Ο Έλληνας φιλόσοφος, που έμεινε έναν μήνα περίπου στην φυλακή, είναι γαλήνιος. Ο Ιησούς αναστατωμένος. Ο πιστός φίλος του Σωκράτη Κρίτων, τον παρακαλεί να δραπετεύσει και ο Σωκράτης απαντάει ότι πρέπει κανείς να σέβεται τους νόμους της πατρίδας του και να μην τους παραβαίνει. Ο Ιησούς ζητάει απʼ τον Θεό να μην πεθάνει!

Ενώ παρακολουθούμε την κλεψύδρα της ζωής του Σωκράτη να αδειάζει, μέχρι την δύση του ήλιου που θα πιει το κώνειο, βλέπουμε έναν φιλόσοφο να είναι γενναίος και ελεύθερος. Βλέπουμε πώς ετοιμάζεται να πεθάνει αυτή η Ελληνική ψυχή, που γνώριζε την σχέση που πρέπει να έχει ο άνθρωπος με την ζωή και την στάση που πρέπει να κρατήσει απέναντι στον θάνατο. Ο Ιησούς φωνάζει, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες!
Να το πω ακόμη μία φορά. Ακόμη κι αν ήταν ο άνθρωπος μέσα στον Ιησού, κι όχι ο Θεός, που δείλιασε, αυτό θα ήταν άδικο για την μνήμη των χιλιάδων μετέπειτα μαρτύρων του που πέθαναν με χειρότερο θάνατο απʼ ότι ο Ιησούς.

Ποιος άνθρωπος, όμως, ή Θεός, δεν θα ενστερνιζόταν τον θάνατο με ενθουσιασμό και χωρίς μεμψιμοιρίες όταν ήξερε ότι με τον θάνατό του, ο θάνατος και η αμαρτία δεν θα υπήρχαν πια; Ποιος θα έκαμνε πίσω από έναν σταυρό που θα έσωζε εκατομμύρια επί εκατομμυρίων από την αιώνια φωτιά; Πρέπει, πράγματι, να είναι κάποιος φάντασμα για να κλαίει και να φωνάζει σαν φοβισμένο παιδάκι επειδή δεν μπορεί να έχει το στέμμα χωρίς τον σταυρό! Τι θέαμα για τους αληθινούς ήρωες που συνωστίζονται στους διαδρόμους της Ιστορίας! Είναι δύσκολο να βλέπουμε τον τρεμάμενο και λιπόψυχο Σωτήρα του κόσμου, το πρόσωπό του γεμάτο ιδρώτα, το αίμα να κυλάει από το μέτωπό του, την τρεμάμενη φωνή του να λέει Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες, είναι δύσκολο να γινόμαστε μάρτυρες αυτού του γεγονότος και να μην νοιώθουμε λύπη γι αυτόν. Φτωχέ Ιησού! Θα σώσεις τον κόσμο, αλλά ποιος θα σώσει εσένα;
Αν συγκρίνουμε την δίκη του Ιησού μʼ εκείνη του Σωκράτη, δεν μπορεί να μας διαφύγει η ψεύτικη φύση της πρώτης. 

Ο Σωκράτης ήταν τόσο γνωστός στην πόλη των Αθηνών, που δεν χρειαζόταν οι κατήγοροί του να δωροδοκήσουν κανέναν απʼ τους μαθητές του για να τον προδώσει. Ο Ιησούς θα έπρεπε να ήταν πολύ περισσότερο γνωστός στην Ιερουσαλήμ απʼ ότι ο Σωκράτης στην Αθήνα. Καθημερινά κήρυττε στις συναγωγές και τα θαύματά του τού έδιναν τέτοια δόξα που ο δύστυχος Σωκράτης δεν απολάμβανε.
Ο Σωκράτης δεν οδηγείται στην φυλακή την νύχτα με δεμένα χέρια και πόδια. Ο Ιησούς συλλαμβάνεται υπό το φως δαυλών, αφού προδίδεται απʼ τον Ιούδα μʼ ένα φιλί, και μεταφέρεται μπροστά στους ιερείς. Όλα αυτά είναι καταπληκτική θεατρική σκηνοθεσία, και δεν είναι τίποτα πέραν αυτού.

Οι μαθητές του Σωκράτη συμπεριφέρονται σαν πραγματικοί άνδρες, οι μαθητές του Ιησού είναι ηθοποιοί. Φεύγουν μακριά του, κρύβονται και ακολουθούν από απόσταση. Ένας απʼ αυτούς τον αρνείται, ο κόκορας λαλεί και ο αποστάτης μετανοεί. Αυτό κι αν δεν είναι θεατρικό!
Ο Σωκράτης παρουσιάστηκε στο δικαστήριο ατάραχος και κράτησε περήφανη στάση. Παρόλο που ο ρήτορας Λυσίας προσφέρθηκε να γράψει την απολογία, ο Σωκράτης δεν δέχθηκε. Ούτε κι ο ίδιος ετοίμασε κάποιο γραπτό κείμενο. Στους φίλους του έλεγε ότι δεν χρειαζόταν να γράψει τίποτα, γιατί ολόκληρη την ζωή του προετοίμαζε την απολογία του, με τον τρόπο ακριβώς που έζησε, μη βλάπτοντας κανέναν.

Μπροστά στους δικαστές του ο Σωκράτης υπερασπίστηκε μόνος του τον εαυτόν του. Αντιμετώπισε την κάθε κατηγορία μία-μία και εξηγεί στους παρευρισκόμενους γιατί δεν φοβάται τον θάνατο. Τους αποχαιρετάει δε με τα συγκλονιστικότερα λόγια που έχει πει ποτέ άνθρωπος, ή Θεός αν θέλεις, πάνω σʼ αυτόν τον πλανήτη: Αλλά γαρ ήδη ώρα απιέναι, εμοί μεν αποθανουμένω, υμίν δε βιωσομένοις. Οπότεροι δε ημών έρχονται επί άμεινον πράγμα, άδηλον παντί πλην ή τω θεώ. "Αλλά τώρα πια είναι ώρα να φύγουμε, εγώ για να πεθάνω, κι εσείς για να ζήσετε. Ποιοι από εμάς πηγαίνουν σε καλύτερο μέρος, κανείς δεν ξέρει παρά μόνον ο θεός."

Οι εβραιοχριστιανικές εκκλησίες είναι γεμάτες από εικόνες που δείχνουν την αγωνία του Ιησού. Δάκρυα αίματος τρέχουν στα μάγουλά του, το κεφάλι του γερμένο στα πλάγια, μια έκφραση ατέλειωτου πόνου στα χαρακτηριστικά του, πράγματι καταρρέει υπό το βάρος του σταυρού του. Συγκρίνετε αυτήν την εικόνα με την ηρεμία του Σωκράτη όταν πίνει το κώνειο στην φυλακή.
Ο Ιησούς, σύμφωνα με δύο ευαγγελιστές, αρνείται να ανοίξει το στόμα του στην δίκη του. Αυτό μπορεί να είναι θεατρικά εντυπωσιακό, αλλά δεν είναι Ιστορία. 

Δεν μπορεί να διανοηθεί κανείς ότι ένα πραγματικό πρόσωπο που κατηγορείται όπως ο Ιησούς, να αρνείται την μεγάλη ευκαιρία να διαψεύσει τις εναντίον του κατηγορίες. Η απολογία του Σωκράτη έμεινε στην Ιστορία. Η Σιωπή του Ιησού είναι αίνιγμα, όχι τόσο μεγάλο όμως, γιατί οι βιογράφοι του ήθελαν να βάλουν και μία δόση μυστηρίου στην ιστορία τους.

Ας συγκρίνουμε και τον τρόπο που έγιναν οι δημόσιες δίκες του Σωκράτη και του Ιησού. Στο Αθηναϊκό δικαστήριο υπάρχει τάξη και νόμος, στην κυριολεξία αναρχία στην δίκη της Ιερουσαλήμ. Μάρτυρες και κατήγοροι πηγαίνουν στον Ιησού, τον χαστουκίζουν κι οι δικαστές δεν κάνουν τίποτα. Το δικαστήριο βρίσκεται στα χέρια του όχλου που φωνάζει Σταύρωσον αυτόν, ξανά και ξανά. Ο Ρωμαίος δικαστής αν και δεν βρίσκει ένοχο θανάτου τον Ιησού, αναφέρεται ότι τον παραδίδει στον όχλο για να τον σκοτώσουν αφού τον μαστιγώσουν. Κανένας Ρωμαίος δικαστής δεν θα φερόταν έτσι όπως υπονοείται ότι φέρθηκε ο Πιλάτος, εναντίον ενός κατηγορουμένου ανθρώπου που βρισκόταν σε δίκη για την ζωή του. 

Όλα όσα ξέρουμε για πολιτισμένη κυβέρνηση, όλα όσα ξέρουμε για το δικαστικό σύστημα της Ρώμης, βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση μʼ αυτήν την εμπνευσμένη διήγηση ενός υποτιθέμενου ιστορικού συμβάντος. Αν ποτέ ο Ιησούς είχε δικαστεί και καταδικαστεί σε Ρωμαϊκό δικαστήριο τότε μας λείπει μία ακόμη περιγραφή του που να γίνεται πιστευτή.

Ξέρω ότι οι πιστοί θα θεωρήσουν βλασφημία την σύγκριση του Εβραίου Ιησού με τον Έλληνα Σωκράτη, αλλά αυτό μάλλον πρέπει να αποδοθεί στην προκατάληψη παρά στην λογική. Τα ευαγγέλια είναι γεμάτα από τις εικόνες που μόλις σου περιέγραψα. Εάν όντως ήταν πραγματικός και υπέφερε, όπως αναφέρουν τα ευαγγέλια, του αξίζει αγάπη και λύπηση, αλλά γιατί να μετατρέπουμε ολόκληρο τον κόσμο σʼ έναν μαύρο πίνακα και πάνω του να ρίχνουμε την φιγούρα του Ιησού; Ποιος από εμάς, που είμαστε φτωχοί, αδύναμοι και αμαρτωλοί, δεν θα ήταν ευτυχής να δώσει την ζωή του, αν επρόκειτο να σώσει τον κόσμο; 

Νομίζεις ότι θα τρέμαμε, θα κλαίγαμε και θα λιποθυμούσαμε ή θα είμαστε οι πιο γενναίοι όταν με τον θάνατός μας θα γινόμασταν οι θεϊκοί Σωτήρες της ανθρωπότητας;
Όταν ο Έλληνας φαντάρος, ο έφηβος, ο συνταξιούχος, η Ελληνίδα γυναίκα, η Ελληνίδα μάνα, μπορούν να πάρουν τα παιδιά τους, τις ελπίδες τους, τις ζωές τους, όλο τους το είναι, και να τα βάλουν μπροστά στις κάνες των κανονιών του Ιταλού και του Γερμανού, το ʼ40, πεθαίνοντας με την ιαχή "Αέρα" στα χείλη τους, ποιος θα διστάσει να κάνει το ίδιο, όταν όχι η σωτηρία μιας χώρας μόνον, αλλά ολόκληρης της υφηλίου, εξαρτάται απʼ αυτό;

Αυτά είναι μοναδικά παραδείγματα ηρωϊσμού στα χρονικά της ανθρωπότητας, που θα έκαμναν τα μάγουλα του Ιησού να κοκκινίσουν από ντροπή, αν οι βιογράφοι του ήταν ειλικρινείς και δεν ήθελαν να προσβάλουν την μνήμη του.


Για όλους τους φίλους το Κεφ. 14 απο το βιβλίο "Η ΕνΔΙΑφέρουσα Θρησκεία."

http://toksipnitiri.blogspot.gr