ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΑΣ

του ηλεκτρονικού στο ινστιτούτο

πυρηνικής φυσικής

του Ε.Κ.Ε.Φ.Ε. Δημόκριτος

και ερευνητή - μελετητή Α.Ι.Τ.

Λευτέρη Σαραγά

e-mail: saragas@inplab.ariadne-t.gr

Υπάρχω σ' έναν κόσμο όπου όλα φαίνονται γνωστά και αληθινά. Ενώ γι' αυτά που είναι αληθινά, κανείς και τίποτε δεν θέλει να μιλήσει. Αποφασίζω να δραπετεύσω, αλλά η Σφίγγα μου κλείνει το δρόμο. Γιατί; !!!

Γράφοντας αυτό το άρθρο, πρόσεξα οτι αυτά που μου συνέβαιναν, δεν ήταν τυχαία. "Κάποιος κακός δαίμονας" αποφάσισε να με παιδεύει. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο υπολογιστής μου, ξαφνικά αρνιόταν να με υπακούσει, και να συνεχίζει να γράφει. Έτσι, όποτε
"αποφάσιζε" αυτός, έκλεινε όλο το σύστημα και ό,τι έγραφα χανόταν. Και να! και πάλι απο την αρχή το ίδιο γράψιμο.

Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι η "σκληρή" μνήμη του υπολογιστή είχε υπερκορεστεί και τα προγράμματα που δούλευα είχαν γίνει δύσκαμπτα. Θα μπορούσα να πω ότι μέσα στο χώρο διακίνησής τους "ασφυκτιούσαν". Η έλλειψη ελευθερίας στο χώρο τους, τα "έπνιγε". Η υπερπληροφόρηση τα "έπνιγε" και η εργασία μου έφθανε σε ένα άδοξο πρόωρο τέλος. Η λύση τελικά ήταν το καθάρισμα της μνήμης του. 

Αλήθεια, για πέστε μου κάτι; Όταν για παράδειγμα, στα τριήμερα, τετραήμερα και πολυήμερα, όλοι οι Αθηναίοι "γίνονται" επαρχιώτες και αργότερα πάλι Αθηναίοι, αλλά κατά τι λιγότεροι, αυτή η πληθυσμιακή έκρηξη με κόστος και σε θάνατο, που οφείλεται αυτό; Μήπως οφείλεται στη διανοητική κόπωση, η οποία με τη σειρά της οφείλεται θέλοντας και μη στην υπερπληροφόρηση του κάθε Αθηναίου εγκεφάλου που αναζητά λίγο καθαρό ορίζοντα στις σκέψεις του, στη ρουτίνα του, στα καθημερινά του; Μήπως απο ένστικτο το συλλογικό ασυνείδητο της Αθήνας, θέλει να σβήσει, να καθαρίσει τη μνήμη του; 

Μήπως πάλι ο βαριά ένοχος στη συνείδησή του, πρέπει με έναν ιδιαίτερο τρόπο, να μπει σε διαδικασία σβησίματος πάλι της μνήμης του, ώστε να μην ασφυκτιά αυτή απο τον όγκο της ενοχής;

Υπερπληροφόρηση λοιπόν. Αυτό το "τέρας". Ένα τέρας που κάθε "κύτταρό" του είναι και μια πληροφορία. Ένα τέρας που θρέφεται απο την περιέργεια των ανθρώπων. Απο την αγάπη τους για "μάθηση" για γνώση, για έτοιμη γνώση. Είναι τέρας διότι παρέχει τόση πληροφορία, απο καθαρή μέχρι ακάθαρτη. Απο σωστή έως λανθασμένη. Είναι τέρας διότι εξασκεί τόση πληροφοριακή πίεση στον εγκέφαλο, που δεν του αφήνει περιθώρια ώστε να αναπτύξει σκέψη.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, αν όχι όλοι, όταν τους ακούσει κάποιος να μιλούν, αυτό που κάνουν είναι να μεταδίδουν "γνώση". Ή καλύτερα να προβάλλουν "γνώση". Οι ίδιοι πιστεύουν οτι μεταδίδουν γνώση, αλλά δεν γνωρίζουν οτι αυτό που κάνουν είναι οτι μεταδίδουν πληροφορία. Στην πραγματικότητα αναμεταδίδουν πληροφορία. Η γνώση της κυβερνητικής, δίνει τη δυνατότητα και την ικανότητα, ώστε ο κάτοχος ενός ειδικού τρόπου σκέψης, να διακρίνει την ανεξέλεγκτη ροή πληροφορίας, με όλες τις πορείες και κατευθύνσεις της.

Eίναι πλέον χαρακτηριστικό του σύγχρονου ανθρώπινου εγκεφάλου το οτι έχει καταντήσει φορέας και αναμεταδότης, ακόμα και της πιο άχρηστης και επικίνδυνης πολλές φορές πληροφορίας. Πληροφορίας που σκόπιμα διοχετεύεται μέσα στην παγκόσμια βιολογική ανθρώπινη μνήμη, ώστε να υπερκορέσει αυτήν. Όγκο πληροφορίας που σκόπο έχει να επιτύχει την πλήρη κατάληψη του διανοητικού χώρου της παγκόσμιας αλλά και της ατομικής συνείδησης.

Σήμερα οι άνθρωποι κινδυνεύουν ώστε να γίνουν διανοητικά ανάπηροι. Με την έννοια οτι δεν θα μπορούν να παράγουν σκέψη. Στο κοντινό μέλλον η σκέψη η οποία θα παράγεται, θα είναι σκέψη "προγεγραμμένη". Δηλαδή κατά κάποιον τρόπο εξαναγκασμένη. Ακόμα και "ανώτερη" σκέψη η οποία θα παράγεται, σε πανεπιστήμια, θα είναι σκέψη στηριζόμενη επάνω σε χαοτική πορεία. (μελετήστε λογική Fractal). Ο "σκελετός" στήριξης αυτής της χαοτικής πορείας, θα είναι μαθηματικές εξισώσεις, που οι παράμετροί τους θα είναι τέτοιες ώστε να οδηγούν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, στη προγεγραμμένη πορεία. Όποιος ατομικός εσωκυβερνοχώρος, δηλαδή ανθρώπινη διάνοια, δεν ταυτίζεται με τον Μέγα-εσω-κυβερνοχώρο, δηλαδή το παγκόσμιο στρατηγικό κέντρο διανοητικής διαχείρισης, θα απορρίπτεται απο αυτόν, με την καταστροφή του. Επειδή θα θεωρείται σαν λανθασμένη λειτουργία, επικίνδυνη στο να μεταφέρει και να μεταδώσει "ιό" ελεύθερης σκέψης.

Σε τέτοιες τραγικές καταστάσεις θα οδηγήσει η σημερινή ιδιότητα πλέον του ανθρώπου όταν δεν αντιλαμβάνεται οτι πρέπει να αρχίσει να παράγει σκέψη. Να αφήσει κατά μέρος την πληροφόρηση και να αρχίσει να εμβαθύνει σε έννοιες που ήδη βρίσκονται μπροστά του αλλά αδυνατεί να τις εντοπίσει, επειδή εστιάζεται στην πληροφορία.

Η πληροφορία η οποία αναπόφευκτα υπάρχει στο περιβάλλον, έλκει την εστίαση της συνείδησης, έξω απο τον εσωτερικό χώρο, δηλαδή το εργαστήριο της σκέψης. Η διαρκής εστίαση της συνείδησης στο χώρο της πληροφορίας καθιστά αδύνατη την προσέγγισή της στον χώρο της γνώσης. Ιδιαίτερες διανοητικές λειτουργίες δεν πρόκειται ποτέ να ενεργοποιηθούν. Ιδιαίτερα διανοητικά κέντρα μέσα στην ανθρώπινη διάνοια δεν πρόκειται να λειτουργήσουν ποτέ. Με αυτόν τον τρόπο το χωράφι θα μείνει για πάντα άγονο. Δηλαδή δεν θα είναι ικανό να "γεννήσει". 

Ο σπόρος ο οποίος πέφτει σε ένα τέτοιο χωράφι, συναντά βράχους και δεν μπορεί να αναπτυχθεί. Άχρηστη πλέον η διάνοια δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει ποτέ τα θεία "δώρα" που "τοποθέτησε" ο Δημιουργός της ανθρώπινης διάνοιας μέσα σε αυτήν. Έτσι η "καλά πληροφορημένη" διάνοια δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ τα ειδικά "σκάφη" ώστε να βγει απο τον χώρο της πλάνης. Περιπλανώμενη τότε στο χώρο της πληροφορίας, με "πρησμένα πόδια" θα συναντά την προσωποποίηση αυτής, που πάντα θα του θέτει ερώτηση γρίφο. Ο σκοπός της προσωποποιημένης πληροφορίας είναι διπλός. Το ένα σκέλος στην περίπτωση της σωστής απάντησης είναι να διδάξει οτι η διάνοια πρέπει να χρησιμοποιείται. Στην περίπτωση αυτή ο χώρος της πληροφορίας δεν έχει υπόσταση. Το δεύτερο σκέλος είναι οτι όταν η διάνοια αδυνατεί να παράγει σκέψη, τότε ο χώρος της υπερπληροφόρησης έλκει συνεχώς τη διάνοια και εγκλωβίζει αυτήν σε ένα ασφυκτικά στενό περιβάλλον, όπου δεν δύναται να παραχθεί ποτέ σκέψη. Στην περίπτωση αυτή η προσωποποιημένη πληροφορία, είναι το τέρας που λέγεται Σφίγγα.

Έτσι όποιος καταφέρει να νικήσει τη Σφίγγα, τότε αναλαμβάνεται [(άνω λαμβάνεται, ανάληψις)] στον "τόπο" της ανώτερης διάνοιας, όπου εκεί οι νόμοι υπακούουν αυτήν. 

Η ΣΦΙΓΓΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΘΗΒΑ

Στη Θήβα είχε πέσει μία φοβερή συμφορά. Είχε εμφανιστεί ένα φτερωτό τέρας, η Σφίγγα. Αυτή είχε κεφάλι γυναίκας και σώμα λιονταριού. Είχε έλθει απο την Ασία και ήταν κόρη του Όρθου και της Χίμαιρας. Η Σφίγγα είχε καθήσει πάνω σε ένα βράχο, στο βουνό Φίκιο, στην άκρη της πόλης. Όποτε περνούσε κάποιος περαστικός, αυτή του έθετε ένα αίνιγμα που έπρεπε να λύσει. Το αίνιγμα αυτό ήταν το εξής:

"Τι είναι αυτό πάνω στη γη, που είναι και τετράποδο και δίποδο και τρίποδο. Έχει φωνή και μόνο αυτό αλλάζει τη φύση του απο όλα τα ζωντανά που υπάρχουν στην ξηρά στον αέρα και στην θάλασσα. Όταν φτάσει να προχωράει στα τρία, τότε μικραίνει πάρα πολύ η γρηγοράδα του".

Κανένας δεν μπορούσε να λύσει το αίνιγμα και έτσι καταδικαζόταν να τον πνίξει και να τον κατασπαράξει η Σφίγγα. Αν όμως κάποιος έβρισκε τη σωστή απάντηση, τότε η Σφίγγα θα έφευγε και θα λυτρωνόταν η πόλη. Δεν είχε βρεθεί κανείς όμως ως τότε ώστε να δώσει την σωστή απάντηση και έτσι η Σφίγγα έπνιγε συνεχώς τους κατοίκους της Θήβας.

Ο Κρέοντας, που βασίλευε στη Θήβα δεν μπορούσε να βρει καμιά διέξοδο. Πήρε τότε την απόφαση να κάνει γνωστό οτι όποιος λύσει το αίνιγμα και ελευθερώσει την Θήβα απο το τέρας, θα πάρει τη βασιλεία και θα παντρευτεί την βασίλισσα. Πολλοί προσπάθησαν να λύσουν το αίνιγμα, ώστε να αποκτήσουν την βασιλεία και τη βασίλισσα. Αλλά όλους τους κατασπάραζε το τέρας. Ο Οιδίποδας στην περιπλάνησή του έφθασε και στη Θήβα. Εκεί έμαθε για το αίνιγμα της Σφίγγας και την αμοιβή του Κρέοντα. Έτσι θέλησε να δοκιμάσει να λύσει το μυστήριο γρίφο. Πήγε λοιπόν και συνάντησε τη Σφίγγα. Στάθηκε μπροστά στον βράχο. Η Σφίγγα τότε, του έθεσε το αίνιγμα όπως το έθετε σε όλους και ετοιμάστηκε να τον πνίξει. Νόμιζε οτι και ο Οιδίποδας δεν θα μπορούσε να βρει την λύση. Η απάντηση όμως του Οιδίποδα ήταν η εξής:

"Άκουσε λοιπόν τα λόγια μου, όσο και αν δεν θέλεις. Λόγια που θα σημάνουν το τέλος σου. Αυτό που λες είναι ο άνθρωπος. Όταν είναι μωρό περπατάει στα τέσσερα, όταν μεγαλώσει σηκώνεται στα δύο και όταν γεράσει παίρνει ένα μπαστούνι και το έχει για τρίτο πόδι, ώστε να στηρίζει το βάρος των γηρατειών".

Μόλις ο Οιδίποδας έδωσε την σωστή απάντηση λύνοντας το αίνιγμα, η Σφίγγα έπεσε απο τον βράχο και σκοτώθηκε. Έτσι λυτρώθηκε η Θήβα. Το κατόρθωμα του Οιδίποδα έγινε γνωστό σε όλον τον "τότε κόσμο". Απο τότε δε η ικανότητα του να λύνει κάποιος αινίγματα, ονομάζεται "Οιδιπόδεια Σοφία". 

ΣΧΟΛΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΜΥΘΟ

Φαίνεται περίεργο σε εμένα, πώς η Σφίγγα κατάφερνε να εξολοθρεύει τους κατοίκους της Θήβας όταν αυτοί περνούσαν απο μπροστά της και δεν βρέθηκε κανείς πριν απο τον Οιδίποδα να λύσει το γρίφο. Παρατηρώ οτι είναι περίεργο, επειδή ο μυστηριώδης γρίφος ήταν πάντα ο ίδιος. Άρα και κοινά γνωστός. Αυτό σημαίνει οτι, όταν ένα "τέρας" κατασπαράζει συνεχώς με αυτόν τον τρόπο τους περαστικούς και γίνεται πλέον "μάστιγα" στον τόπο, τότε κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει. Όταν λοιπόν η Σφίγγα υποβάλλει ερώτηση-γρίφο με "βαρύτητα" ζωής και θανάτου, τότε αυτοί που κατασπαράζονται απο το τέρας συνεχώς, ή είναι αφελείς, ή έχουν αποδεδειγμένα πλέον χαμηλό δείκτη νοημοσύνης και ανήκουν σε ένα κατώτερο εξελικτικά είδος, ή το σύστημα αναφοράς της λογικής τους είναι διαφορετικό απο το σύστημα αναφοράς της λογικής της Σφίγγας. Αυτό, επειδή κανείς απο τους υπόλοιπους κατοίκους, αφου γνώριζε την ερώτηση του αινίγματος δεν πλησίασε την Σφίγγα με Γνώση. Είναι συνέπεια λογικού συλλογισμού οτι όλοι έπρεπε να γνώριζαν την ερώτηση του αινίγματος, επειδή πρώτον, η ερώτηση καταγράφηκε στην ιστορία του μύθου και δεύτερον, δεν ήταν δυνατόν να γίνει γνωστή στους πάντες η ερώτηση του αινίγματος, για τον απλό λόγο, οτι αυτοί που άκουγαν την ερώτηση απο τη Σφίγγα πέθαιναν, επειδή δεν γνώριζαν ή δεν εύρισκαν την σωστή απάντηση. Έτσι δεν έμενε κανείς ζωντανός, ώστε να πληροφορήσει τους κατοίκους για το περιεχόμενο της ερώτησης του γρίφου.

Στην περίπτωση που η ερώτηση του αινίγματος έγινε γνωστή στους κατοίκους της Θήβας μετά και αφού σκοτώθηκε η Σφίγγα, απο τον ίδιο τον Οιδίποδα, αυτό σημαίνει οτι δεν αποκλείεται η ερώτηση που τέθηκε στον Οιδίποδα, αυτή η συγκεκριμένη ερώτηση, να τέθηκε μόνο σε αυτόν. Ενώ σε κάθε "άτυχο" άλλον που προσπάθησε να λύσει τον μυστήριο γρίφο ήταν πάντα διαφορετική. Αλλά κάτι τέτοιο δεν έμεινε στην ιστορία του μύθου γραμμένο, διότι ο μύθος λέει, οτι η Σφίγγα έθετε στους περαστικούς τη συγκεκριμένη ερώτηση.

Επίσης, η ερώτηση του γρίφου, όπως φαίνεται αυτός, καθώς και η ανάλογη λύση αυτού, είναι πολύ απλοϊκές. Αν μου επιτρεπόταν, θα έλεγα "χαζές" και δεν δικαιολογείται η Σφίγγα και ο γρίφος της, να είχαν γίνει η μάστιγα της Θήβας. Άλλωστε, φαίνεται σε εμένα άσκοπο και ανόητο εκ μέρους της Σφίγγας, το να έλθει απο τη μακρινή Ανατολή, μόνο και μόνο για να θέσει ένα απλοϊκό γρίφο. Διακινδυνεύοντας τη ζωή της, στη σωστή απάντηση που ενδεχομένως να ήταν και η πρώτη. Δηλαδή αυτό μοιάζει κάτι σαν αυτοκτονία εκ μέρους της.

Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες. Μάθετε οτι τη σωστή προσέγγιση του γρίφου, δεν... την βρήκατε ακόμα. Είναι δε λόγος ευγένειας προς εσάς, το "Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες" και λόγος βοήθειας προς εσάς, το "Αγαπητοί ΄΄κατασπαραγμένοι΄΄ απο τη Σφίγγα αναγνώστες, τη σωστή προσέγγιση του γρίφου, δεν τη βρήκατε ακόμα". Και αυτό επειδή η αντιμετώπιση του γρίφου εκ μέρους σας γίνεται παθητικά με πίστη και όχι με έρευνα μελέτη και γνώση. Δέχεστε τον μύθο μόνο ως πληροφορία, και όχι ως "διδάσκαλο".

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΙΔΙΠΟΔΑ

Ο Οιδίποδας όταν κατάλαβε να πλησιάζει το τέλος του, έστειλε να φωνάξουν τον Θησέα [(να σημειώσω οτι τότε ήταν βασιλιάς της Αθήνας, αυτό συνήθως το λησμονούμε όταν τον θυμόμαστε)]. Ήθελε να του πει πως έφθασε η στιγμή να ανταποδώσει το καλό στην πόλη. Η παρουσία του εκεί, είχε γίνει η αφορμή για πολλά δεινά σε αυτήν, όπως είχαν πει και οι χρησμοί. Του δήλωσε όμως, οτι ήταν αναγκαίο να φύγει μόνος του για τον τόπο που έπρεπε "να πεθάνει". Τον τόπο αυτό δεν έπρεπε να τον αποκαλύψουν σε κανέναν. Του είπε οτι όταν θα πλησίαζε η στιγμή του τέλους του, δηλαδή της τελειοποίησής του, θα αποκάλυπτε το μυστικό μόνο σε αυτόν. Ο Θησέας με τη σειρά του, λίγο πριν τη στιγμή του δικού του θανάτου, θα έπρεπε να αποκαλύψει το μυστικό στο μεγαλύτερο παιδί του, και αυτό με τη σειρά του, έπρεπε να κάνει το ίδιο. Με αυτόν τον τρόπο η Αθήνα δεν θα δεχόταν απειλή ποτέ απο τη Θήβα. Ζήτησε επίσης μετά το θάνατό του, να φροντίσει ο Θησέας τις κόρες του.

Αφου είπε αυτά ο Οιδίποδας έφυγε και πήγε μαζί με άλλους και τις κόρες του, στην άκρη μιας χαράδρας. Έκατσε κάτω απο ένα δένδρο και έστειλε αυτές να του φέρουν νερό απο την πηγή για τους καθαρμούς. Όταν έγιναν τα απαραίτητα, τότε βρόντηξε ο Δίας και μια φωνή κάλεσε τον Οιδίποδα να βιαστεί. Αφού παρακάλεσε αυτός πάλι τον Θησέα να φροντίσει τις κόρες του, ζήτησε να φύγουν όλοι απο το μέρος εκείνο, εκτός απο τον Θησέα. Ξαφνικά, μπροστά στα μάτια του Θησέα έγινε κάτι το αναπάντεχο. Άνοιξε η γη και με θαυμαστό τρόπο ο Οιδίποδας εξαφανίστηκε. Αργότερα, οι κόρες του ζήτησαν απο τον Θησέα να δουν τον τύμβο του πατέρα τους, αλλά ο Θησέας το απαγόρευσε. Λέγοντας πως πρέπει να κρατηθεί μυστικός. Έτσι με αυτόν τον τρόπο δεν θα απειλούσε ποτέ κανένας κίνδυνος την Αθήνα. Τους είπε όμως οτι θα τις φρόντιζε και θα τις έστελνε πίσω στη Θήβα.

Έτσι με το "θάνατο" του Οιδίποδα στο σημείο αυτό, εκπληρώθηκε ένας παλιός χρησμός που έλεγε πως ο Οιδίποδας θα "πέθαινε" στην Αθήνα, στον Κολωνό.

ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ 

Εδώ θέλω να τονίσω οτι είναι ηλίου φαεινότερο, οτι ο Οιδίποδας ΓΝΩΡΙΖΕ. Γνώριζε πώς να αντιμετωπίσει την Σφίγγα με το γρίφο της, γνώριζε το πού έπρεπε να βρίσκεται όταν θα έφθανε η στιγμή του ΤΕΛΟΥΣ του. Ο μύθος λέει οτι όταν έφθασε στο συγκεκριμένο τόπο, αφού έδιωξε όλους τους άλλους εκτός απο τον Θησέα, έγιναν τα εξής:

1.-Έκατσε κάτω απο ένα δένδρο

2.- και έστειλε τις κόρες του να του φέρουν νερό απο την πηγή για τους καθαρμούς.

3.- Όταν έγιναν τα απαραίτητα,

4.- τότε βρόντηξε ο Δίας

5.- και μια φωνή κάλεσε τον Οιδίποδα να βιαστεί.

Σε αυτές τις πέντε φάσεις βρίσκονται τα απολύτως αναγκαία στάδια - κλειδιά πριν το τέλος του Οιδίποδα. (Ας ελαττώσουν οι ενδιαφερόμενοι τους παλμούς της καρδιάς τους, αυτήν τη στιγμή και να ηρεμήσουν, διότι να ξέρουν οτι όσα κλειδιά και να τους δοθούν ή ανακαλύψουν, θα τους είναι άχρηστα, όπως άχρηστη γίνεται μία πλαστική τραπεζική κάρτα "  κλειδί ", εάν δεν είναι γνωστός ο τρόπος χρήσης της.)

Τα πέντε απαραίτητα κλειδιά-στάδια-έννοιες είναι: 

Δένδρο - Ύδωρ - Αίτημα - Βροντή - Φωνή. 

Αντίστοιχα είναι:
Ξύλο - Ύδωρ - Λήψη - Σχάση - Λόγος. 

Και Ξύλο - Ύδωρ - Λήψη - Φως - Ήχος. 

Και Ξύλο - Ύδωρ - Λήψη - Εικόνα - Ήχος. 

Και Γη - Ύδωρ - Λήψη - Εικόνα - Ήχος. 

Πρέπει να σας δώσω  τώρα τις πέντε "επεξηγήσεις", διότι οφείλω να σπείρω το χωράφι.

1. Δένδρο.

Έκατσε κάτω απο ένα δένδρο. 

Είναι απαραίτητο να γίνει η συνείδηση Ζευς, ώστε να ενοποιήσει τους κατοπτρικά αντίθετους νόμους, για να αναρριχηθεί στην ιεραρχία των αρχών και να βρεθεί ενώπιον των τεσσάρων πρωταρχικών δυνάμεων. Των τεσσάρων "Αρχαγγέλων" που κρατούν την ισορροπία των πραγμάτων.

2. Ύδωρ.

Έστειλε τις κόρες του να του φέρουν νερό απο την πηγή για τους καθαρμούς.

Απαραίτητο ώστε  να κληθούν τα μονόφθαλμα όντα.

3. Αίτημα.

Όταν έγιναν τα απαραίτητα.

Η λέξη απαραίτητα, είναι σύνθετη και αποτελείται απο τις α-παρά-αίτημα. Το παρά-αίτημα σημαίνει, παρόμοια με αίτημα. Το α-παρά-αίτημα, σημαίνει, όχι παρόμοια με αίτημα. Δηλαδή ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΙΤΗΜΑ. Δηλαδή το "Ζήτα και θα Λάβεις".

4. Βροντή.

Τότε βρόντηξε ο Δίας.

Σε κάθε ρήξη της πραγματικότητας, σε κάθε ανάληψη, όπως και στη... "Σταύρωση του (κάθε) Χριστού", συνδράμουν φαινόμενα βροντών και αστραπών. Φαινόμενα-γεγονότα με Εικόνα και Ήχο. Τότε βρόντηξε ο Δίας, σημαίνει, τότε συνέβησαν βροντές κατά τη στιγμή της σχάσης, του Δια-χωρισμού.

5. Φωνή.

Μια φωνή κάλεσε τον Οιδίποδα να βιαστεί.

(ΣΥΝΔΕΣΤΕ:)

"ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ ΛΟΓΟΣ"

Πέρασαν επτακόσιες τριάντα μέρες απο την ημέρα του πρώτου χρησμού.

Βρισκόμουν στο μέσον της χώρας των τριάντα επιπέδων.
Το απόρρητο του περιβάλλοντος με περίμενε.

Τα μέσα ήταν η γνώση για τη φαινομενικά φυσιολογική ροή πραγμάτων, και η γνώση οτι η σκέψη ανοίγει τις πύλες του υπάρχειν.

Γνωρίζοντας τους νόμους και τις αρχές κινήθηκα στον τόπο με τις σφαιρικές σφραγίδες.
Η κατανόηση εδώ έπρεπε να είναι σφαιρική.

Σήκωσα το βλέμμα προς το σημείο του ζενίθ.
Κοίταξα για το Χρυσό Ορθογώνιο σχήμα.

Έφθασα στη σκιά του δένδρου.
Εκεί δεν με άκουγε και δεν με έβλεπε κανείς.
Έγινα λωτός, έγινα ένα με τη σιωπή.

Ήλθε και ο Ορφέας με τις αρμονίες του κοντά.
Τα κάστρα έπεφταν το ένα μετά το άλλο.
Όταν έπεσε και το τελευταίο, οι ουρανοί ανοίχθηκαν.

Σιωπηλοί κεραυνοί βομβάρδιζαν τον τόπο της φαντασίας.
Επιτεύχθηκε η ρήξη.

Και τότε ήλθε ιπτάμενος ο σφαιρικός άγγελος.
Μία υπόλευκη ομιχλώδης σφαίρα στάθηκε μπροστά μου.

"Μαίανδρε, τι συμβαίνει;" ρώτησα.
"Ο Άδμητος Μεταφορέας", απάντησε.

Κινήθηκα προς αυτή [(τη σφαίρα)] με τη σκέψη, χάνοντας το περιβάλλον.
Γύρω μου υπήρχε ένα σφαιρικό σύννεφο, με διάμετρο τριών μέτρων περίπου.

Ξαφνικά μέσα σε αυτό παρουσιάστηκαν αρκετοί πύρινοι "κομήτες" οι οποίοι διέγραφαν ταχύτατα πύρινες κυκλικές τροχιές.
Μετά οι "κομήτες" πολλαπλασιάστηκαν υπερβολικά και οι περιστροφές τους ήταν τόσο γρήγορες που το περιβάλλον γύρω μου μέσα στη σφαίρα φαινόταν πύρινο.
Σε λίγο ελαττώθηκε ο αριθμός αυτών των φωτεινών σημείων καθώς και η ταχύτητά τους, και έμεινα μόνος μέσα στο σφαιρικό σύννεφο.
Ξαφνικά χάθηκε απότομα.

Τότε είδα έναν γέροντα χωρίς μαλλιά, με γένια, και ντυμένο με άσπρο μεταξωτό λευκό χιτώνα, να βρίσκεται γονατιστός και σκυμμένος μπροστά σε ένα λευκό μαρμάρινο βωμό.
Με τα χέρια του κρατούσε ευλαβικά, μία παρόμοια ομιχλώδη μικρή σφαίρα, τοποθετώντας της επάνω στην ιερά τράπεζα χωρίς να την κοιτάζει.

Τότε ρώτησα. "Ποιος είναι ο γέροντας;"
και ο Μαίανδρος απάντησε: "Ανώτερη Κατάσταση Συνείδησης".
"Τι πρέπει να κάνει κάποιος για να φθάσει στην ανώτερη κατάσταση συνείδησης;" ρώτησα.
Η απάντηση ήταν "Σιωπή Ρομφαία Γνώση".

Όταν "επέστρεψα" στη σκιά του δένδρου, πήρα την απόφαση να θέσω σαν σφραγίδα σε ιερό λίθο, τηΣιωπή τη Ρομφαία και τη Γνώση.
Πήρα την απόφαση να σμιλέψω τον Γέροντα.

ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΚΑΙ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ 

Ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης με τη φιλοσοφική του προσέγγιση, κατάδυση και ανάλυση στο θάνατο του Οιδίποδα, μας λέει τα εξής: (Δ. Λιαντίνης, "ΓΚΕΜΜΑ", σελ. 152, εκδόσεις: ΒΙΒΛΙΟΓΟΝΙΑ)

"Όλα τελούνται εδώ στη συμβασιλεία του ελληνικού φωτός. Στην παντοτινή και άπεφθη γαλήνη της διαύγειας: 

Ευίππου, ξένε, τάσδε χώρας 

ίκου τα κράτιστα γης έπαυλα 

τον αργήτα Κολωνόν, ενθ' ά 

λίγεια μινύρεται θαμίζουσα 

μάλιστ' αηδών χλωραίς 

υπό βάσσαις.

Αυτός είναι ο τόπος, όπου ο Σοφοκλής καλεί τον άνθρωπο, ξένο και μαθητή στο μέγιστο μάθημα, για να ρθεί και να πεθάνει.

Να πεθάνει. Να αναγνωρίσει, δηλαδή, να παραδεχθεί και να χαιρετίσει τον περίγυρο της ώρας του θανάτου του. Μέσα στα επίλοιπα αληθινά, το πιο αληθινό τοπίο του βίου μας.

Εκεί. Κάπου στη μενεξεδένια και ξανθιά χώρα της κοιλάδας του Κηφισού. Δίπλα στα ιερά θεμέλια της δικαιοσύνης, στο βωμό των Ερινυών και των Ευμενίδων, ο Οιδίπους θα πεθάνει μόνος. Κανείς δεν θα μάθει το πώς και τι ετούτης της ακραίας του ώρας.

Σύμφωνα με τη σύλληψη και το σχεδιασμό του Σοφοκλή η αόρατη πράξη του θανάτου και το αόρατο ταξίδι θανάτου του Οιδίποδα είναι η στιγμή της Ανάληψής του στην ίδια την ζωή. 

Η Ανάληψη του Οιδίποδα δε γίνεται ούτε στον ουρανό της έντρομης και της βλακώδους φαντασίας του ανθρώπου, ούτε στον άδη του ωμού και του σκουληκοφόρου εξευτελισμού του.

Ο θάνατος του Οιδίποδα είναι η ώρα της Ανάληψης του ανθρώπου, που έσωσε να γίνει άνθρωπος μέσα στο χρόνο και μέσα στο φως. Είναι η κατάθεση μνήμης του βασανισμένου, που έζησε και έδειξε, και έμαθε και έπαθε, και πέρασε.

Η Ανάληψη του Οιδίποδα δηλώνει τη χαρούμενη αγγελία της δικαίωσης του δικαίου. Είναι το ουλτιμάτο σήμα, που στερεώνει ασφαλές το μέλλον της ανθρωπότητας απάνω στην πέτρα της δοκιμασίας του ανθρώπου, που γίνεται στο τέλος νικητήρια, γιατι στη διαδρομή στάθηκε ηρωική.

Η Ανάληψη του Οιδίποδα είναι το απολυτήριο μάθημα για την αλήθεια και το νόημα της ζωής μας, μαζί με τα πριν και μαζί με τα μετά της. Είναι ένα νεύμα κατανόησης, και μία χειρονομία αποδοχής του αλάλητου πόνου και του αλάλητου λυτρωμού.

Προσοχή όμως! Όλα γίνουνται και τελούνται εδώ. Καμιά μεταφυσική, κανένα επέκεινα και εκείθεν και υπερβατικό και υπερουράνιο. Όχι ανοησίες. Όχι δειλία, πανουργία, και αθλιότητα τη φρικτή στιγμή του θανάτου σου.

Με την τραγωδία του Κολωνού η διαθήκη που άφηκε ο Σοφοκλής στους ανθρώπους έχει μία μόνο πρόταση: Μάθε έτσι να ζεις και συ, και ειπέ έτσι να ζουν και οι μετά απο σένα: γήινα, μέτρια, και εξαγνισμένα.


Γήινα, μέτρια, και προπαντός εξαγνισμένα για τα λάθη που έκαμες όταν ζούσες. Γιατι άνθρωπος στη βάση του σημαίνει λάθος και στην κορφή του εξαγνισμός. ΟιΚαθαρμοί ήταν ο ένας απο τους δύο τίτλους των βιβλίων που έγραψε ο Εμπεδοκλής.


Ο θάνατος στον Κολωνό, ο ανείδωτος και ο αφανής, είναι η ανάληψη της δικαιομένης Μνήμης στον τόπο και στο χρόνο της αιώνιας δοκιμασίας του κάθε ερχόμενου ανθρώπου".

Ε Ι Ν Α Ι :

ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ήμουν πολύ μικρός, στην τετάρτη τάξη του δημοτικού, όταν για πρώτη φορά βρέθηκα με τους γονείς μου μπροστά στη Σφίγγα και στις πυραμίδες, στη Γκίζα στο Κάιρο. Η εικόνα των πυραμίδων καταχωρήθηκε στην παιδική μου συνείδηση σαν κατασκευασμένα βουνά, μιας και η έννοια "βουνό" στην Αίγυπτο είναι σχεδόν άγνωστη. Ανάμεσα σε εμένα και στον κυκλικό ορίζοντα, εκείνη την ημέρα, υπήρχαν οι γονείς μου, οι πυραμίδες, η Σφίγγα, και ο Νείλος. Επίσης ένα "puzzle" ζωντανής εικόνας απο φελάχους, φύλακες αρχαιοτήτων και χωροφύλακες, ξεναγούς, μικροπωλητές, καμήλες, άλογα, αυτοκίνητα, πλινθόκτιστα και μη οικήματα, ολοκλήρωνε το τοπίο. Το βίωμα της εικόνας, συμπλήρωνε η ζέστη και η μυρωδιά της καμήλας.

Ήταν η πρώτη φορά που εκείνη την ημέρα μπήκα μέσα στην πυραμίδα του Χεφρίνου και η πρώτη φορά που στάθηκα μπροστά στη Σφίγγα. Η είσοδός μου τότε ως παιδική συνείδηση, καθαρή απο ιούς σκέψης και συνείδησης, μέσα στην τεράστια πυραμίδα, μοιάζει τώρα σαν μία πορεία μέσα στον εσωτερικό εαυτό της. Πορεία που φαίνεται να σε διδάσκει, να σε μυεί και να σε οδηγεί σε έναν ιδιαίτερο τρόπο σκέψης και κατανόησης, που ίσως σου δίνει επί πλέον το δικαίωμα και τον τρόπο, να έχεις πρόσβαση σε κάποιο είδος αποθηκευμένης "άγνωστης γνώσης". Πορεία που φαίνεται να γίνεται μέσα σε έναν γιγάντιο "διαμορφωτή" αντίληψης.


Τώρα, μεγάλος πλέον, "ξανακούω", σαν ηχώ, κάποιον απο τους γονείς μου να λέει, "αυτή είναι η Σφίγγα", όταν στεκόμασταν μπροστά της. Τότε, "γύρισε" η συνείδησή μου να προσέξει περισσότερο το "άγαλμα" για το οποίο δινόταν η έμφαση. Είδα τότε εκείνη τη μορφοποιημένη δύναμη που δεν είναι ούτε αρσενική ούτε θηλυκή, που ποτέ δεν κοιμάται και ποτέ δεν είναι ξύπνια. Με "κοιτούσε" με τα κλειστά της μάτια, αυστηρά αλλά και αδιάφορα. Στη συνείδησή μου, κυκλοφορούσε η φράση συνεχώς, "αυτή είναι η Σφίγγα". Λες και αντανακλόταν στις "εσωτερικές επιφάνειες" αυτής, ή έψαχνε να βρει τον κατάλληλο τρόπο και την κατάλληλη θέση για να "εγγραφεί".


Ξαφνικά και "αδίδακτα", άρχισε ένα περίεργο παιχνίδι με τη σκέψη. Η διάνοιά μου στην προσπάθειά της να κατανοήσει να πληροφορηθεί και να αυτοδιδαχθεί, επαναλάμβανε συνεχώς τη φράση, "αυτή είναι η Σφίγγα", "αυτή είναι η Σφίγγα", εστιαζόμενη κάθε φορά σε διαφορετική έννοια απο τις τέσσερις αυτές λέξεις. Άρχισε τότε ο νους να διαγράφει και να απορρίπτει έννοιες που δεν χρειαζόταν. Τότε η φράση "αυτή είναι η Σφίγγα", μεταλλασσόταν σε "αυτή είναι Σφίγγα", "αυτή είναι Σφίγγα", "είναι Σφίγγα", "είναι Σφίγγα", "είναι", "είναι", "είναι", "ΕΙΝΑΙ". Αυτό γινόταν ασταμάτητα, ενώ συγχρόνως το πρόσωπο της Σφίγγας μου φαινόταν όλο και πιο οικείο. Τότε ήταν που κατάλαβα. Εννόησα τι ήταν η Σφίγγα. Κατέλαβα τη Σφίγγα.

Γύρισα αργά και κοίταξα τους γονείς, για να δω αν "συμφωνούσαν" με τη σκέψη μου. Είδα όμως, οτι το όμορφο και ονειρικό περιβάλλον της ερήμου, είχε μετατραπεί σε όνειρο. Ένοιωθα ο μόνος "ζωντανός". Ενώ όλοι οι άλλοι, άνθρωποι και ζώα, υπήρχαν μέσα σε μια περίεργη "υπνηλία". Όλοι οι ήχοι και οι μυρωδιές, είχαν πάει μακριά. Ξαφνικά, έμοιαζε σαν να ξύπνησα απο το "όνειρό μου" και ξαναμπήκα στην πραγματικότητά τους, ένοιωθα σαν να "πέθανα".

Αργότερα στους φίλους μου στο σχολείο έλεγα: "Ξέρω ένα μυστικό, που λες μέσα σου συνέχεια είναι, και μαθαίνεις ό,τι θέλεις". Πρόσεχα τότε, οτι άλλα παιδιά δεν με καταλάβαιναν, άλλα δεν με άκουγαν και άλλα με κοιτούσαν λίγο περισσότερο απο το φυσιολογικό κατάματα. Για να τους πείσω δε, τους έλεγα "Να! δείτε. Θα κλείσω τα μάτια μου, θα λέω συνέχεια είναι, και θα πάω όπου θελω. Μπορώ να γίνω θρανίο, πέτρα(δείχνοντας τον λιθόκτιστο τοίχο του σχολείου), δέντρο, εσύ (δείχνοντας τον Ηλία), ακόμα και δάσκαλος. Να! δείτε". "Είναι", "Είναι", "Είναι''...


Απο τότε και μετά, είχα μια κρυμμένη χαρά και ευτυχία για πράγματα που μπορούσα να βρω, τα οποία περίμεναν ανέγγιχτα και ελεύθερα παντού. Μου είχαν διδάξει τον τρόπο. Σιγά-σιγά όμως, έμαθα οτι έπρεπε να τηρώ και να διατηρώ τη Σιωπή και τη Σιγή της Σφίγγας. Έμαθα να σέβομαι τη Σφίγγα. Έμαθα οτι με το  σεβασμό μου προς αυτήν, αδρανοποιώ την ισχύ του Λέοντα. Έμαθα οτι πρέπει να δίνω κάποια "πράγματα" αφήνοντάς τα ελεύθερα, αλλά καλυμμένα. Έτσι, αυτοί που είναι ικανοί να τα δεχθούν, πρέπει να δημιουργήσουν σκέψη. Πρέπει να ταυτιστούν με τη δική μου σκέψη και όχι μόνο. Το ίδιο έκανα και εγώ κάποτε με τη Σφίγγα. Διότι είναι Νόμος, οτι για να μπορέσει να δεχθεί κάποιος γνώση, πρέπει να ταυτιστεί με το δίαυλο αυτής.


ΕΠΙΛΟΓΟΣ

"...Υπάρχω σ' έναν κόσμο, όπου όλα φαίνονται γνωστά και αληθινά. 
Ενώ γι' αυτά που Είναι αληθινά κανείς και τίποτε δεν θέλει να μιλησει. 
Αποφασίζω να δραπετεύσω, αλλά η Σφίγγα μου κλείνει το δρόμο. 
Γιατί; !!!...."


Αγαπητέ φίλε,
εσύ που ρωτάς βασανισμένα,
ένα έχω να σου πω!


"Ρώτα τον Σοφοκλή"
"Κάλεσε τον Σοφό"
"Ρώτα το Έσω Φως"
"Κάλεσε το Έσω Φως"
"Μετάλαβε το Φως του Κόσμου"

[(Λευτέρης Σαραγάς)] 

http://hliaion.blogspot.gr