Η σύντομη πραγματική ιστορία ενός Ιερολοχίτη

Ήταν καλοκαίρι του 1941 όταν έφυγε 18 χρονών από τον τόπο του, επειδή οι Γερμανοί σκότωσαν αναίτια τον αδελφό του. Μπήκε στην Τουρκία και περπάτησε μέχρις ότου βρήκε κι άλλους Έλληνες που είχαν σκοπό να φτάσουν στην Αίγυπτο, στο Κάιρο, για να ενωθούν με τον εκεί Ελληνικό Στρατό. Τους βρήκαν οι Άγγλοι, που ήταν οργανωμένοι στην Τουρκία και τους μετέφεραν στον προορισμό τους, στην Αίγυπτο.
Όταν έφτασε, κατατάχτηκε αμέσως στον Ιερό Λόχο και ορκισμένος να πολεμήσει μέχρι θανάτου, συμμετείχε σε πλήθος αποστολών αυτοκτονίας.
Με αποστολές στη Βόρειο Αφρική αλλά και στα ελληνικά νησιά, πολέμησε κατά των κατακτητών, κατά των φασιστών, που σκότωσαν τον αδερφό του και σκλάβωσαν την πατρίδα του.

Ο ίδιος δεν ήξερε πόσους Γερμανούς σκότωσε, άλλους με το όπλο του, άλλους με ξιφολόγχη, άλλους με το μαχαίρι, είτε σε τακτικές μάχες είτε σε καταδρομικές επιχειρήσεις στα νησιά του Αιγαίου.

Την τελευταία ημέρα του πολέμου κι ενώ ανακοινώθηκε η παράδοση της Γερμανίας, ο καλύτερός του φίλος σκοτώθηκε από βολή ελεύθερου σκοπευτή, ενώ βάδιζαν ο ένας δίπλα στον άλλο…

Όταν τελείωσε ο πόλεμος επιλέχθηκε να εκπαιδεύσει Έλληνες καταδρομείς, αλλά με την έναρξη του εμφυλίου παραιτήθηκε από τον Ελληνικό Στρατό λέγοντας πως δεν μπορούσε να εκπαιδεύσει Έλληνες για να σκοτώσουν άλλους Έλληνες...

Αργότερα, έστειλε ένα μικρό βαλιτσάκι γεμάτο με παράσημα στην Αγγλία, επιστρέφοντάς τα με το αιτιολογικό ότι δεν μπορεί να δέχεται τιμές από εκείνους που σκοτώνουν Έλληνες στην Κύπρο...

Έφυγε από τη ζωή πριν μερικά χρόνια, τιμημένος από τους συμπολίτες του, αναγνωρισμένος από την Πολιτεία. Σεμνός, ήρεμος, αλλά με αρχές και αξίες, ήταν ένα παιδί που έγινε άντρας και στη συνέχεια λιοντάρι, σε καιρούς που το πύρωμα της ψυχής ανέδειξε το μεγαλείο αυτής της τόσο μικρής, αλλά συνάμα και τόσο μεγάλης πατρίδας.


Θυμάμαι που μου έλεγε ιστορίες από εκείνα τα χρόνια και δακρύζω για την αξιοσύνη εκείνων των αντρών που είθε να δώσει ο Θεός να βρεθώ κι εγώ άξιος να τιμήσω.

Θυμάμαι που μου έλεγε πως ο φόβος υπήρχε, αλλά η αγάπη για την πατρίδα, η αδελφοσύνη στους συμπολεμιστές, αλλά κυρίως η πίστη στον δίκαιο αγώνα, τους έκανε να τραγουδάνε τον Εθνικό Ύμνο και να παίρνουν δύναμη από τα λόγια, ορμή από την ορμή του και μέσα από αυτά τα λόγια να μεταλλάσσονται και να ορμούν προς τον θάνατο χωρίς να τον λογαριάζουν.
Ορκισμένος σε θάνατο, υπέρ πίστεως και πατρίδος…

Ποτέ δεν χάρηκε για όλα όσα έκανε, για όσα ο πόλεμος τον ανάγκασε να κάνει.
"Ο πόλεμος είναι κόλαση, και αλλάζει τους ανθρώπους. Όταν τελειώνει ο πόλεμος είναι χαρά, γιατί τελειώνει η φρίκη. Όποιος χαίρεται με όσα έκανε στον πόλεμο, δεν είναι καλά στα μυαλά του" μου είχε πει κάποτε, όταν σαν έφηβος του ζήτησα να μου πει τι έζησε.

Ορκισμένος να παλέψει με τα θηρία για να εκδικηθεί, αλλά κυρίως, για να αγωνιστεί και επιστρέψει στο λευτερωμένο πατρικό του.

Άξιος!

Κωνσταντίνος

Υ.Γ.: Είχα την τιμή να βαφτιστώ από αυτόν τον άνθρωπο.

Μακάρι να φανώ άξιος στο λάδι που μου έβαλε...

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους