ΑΣΤΡΙΚΗ ΩΡΑ: ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΓΗΣ

Kάποια στιγμή μες στο ατέρμονο σύμπαν, πάνω στο πλήρωμα μιας αστρικής ώρας, η Γαία ήρθε ξανά αντιμέτωπη με ένα οξύ πρόβλημα: Οι αν­θρώπινες βιομονάδες πλήθυναν τόσο πολύ πάνω της ώστε η ίδια, αν και ευρύστερνη, δεν μπορούσε να τις αντέξει. Το άναρχο πλήθος που δεν επιτελούσε σχεδόν καμμιά ανοδική κοσμική διαδικασία, αλλά αντίθετα επιδιδόταν σε κάθετί το καθοδικό, απειλούσε να ανατρέψει την ισορροπία του Οικοσυστήματός της, με απρόβλεπτες συνέπειες... Καθώς τεράστιες ποσότητες ύλης επέστρεφαν σαν άχρηστο υλικό μέ­σα στο ιερό Της σώμα, δεν προλάβαινε να το αφο­μοιώσει και να το βάλει ξανά σε διαδικασία μετου­σίωσης, όσο κι αν αύξαινε τους ρυθμούς της! Οι άν­θρωποι, έχοντας μετατραπεί σχεδόν σε απλές κατα­ναλωτικές μηχανές, συσσώρευαν ένα τεράστιο βά­ρος ύλης στη βάση των διαδικασιών, με την μορφή σκουπιδιών, αποβλήτων, εσχατών... Όλα
αυτά, επει­δή συσσωρεύονταν στη βάση σαν άχρηστο υλικό, λέ­γονταν με μια λέξη: βασούρα. Η βασούρα αυτή, κα­θώς η ίδια η Γη δεν προλάβαινε να την αφομοιώ­σει, και καθώς τα ανθρώπινα βιοάτομα δεν έκαναν καμμιά προσπάθεια για να την βοηθήσουν, οδηγού­σε με μαθηματική ακρίβεια την ζωή πάνω της σε μια αναπόφευκτη Εντροπία!

Το Μήλο για το οποίο «μάλωσαν» Τρείς, δόθηκε τελικά στην Αφροδίτη... Κι από τότε, η γονιμότητα του ανθρώπινου είδους είναι κάτι το εκπληκτικό! Τις συνέπειες, όμως, τις πλήρωνε τώρα η δύσμοιρη Γαία, που οι Θεοί τής ανέθεσαν να επιτελεί δύσκο­λο ρόλο μέσα στο κοσμικό σύστημα σαν διαβιβάστρια λεπτών ενεργειών από τον Ήλιο στους υπόλοιπους Πλανήτες.

Τα ανθρώπινα βιοάτομα πλήθαιναν με μια γο­νιμότητα περίεργη και αντιστρόφως ανάλογη προς την διάρκεια ζωής τους, η οποία μειώθηκε σημα­ντικά... Αυτό έγινε με τελεσίδικη και άμεσα εκτε­λεστή απόφαση του ΑρχιΔικαστή Σονόρχ, εξαιτίας σοβαρών πλημμελημάτων που διέπραξαν κάποιοι πρό­γονοί τους... Έτσι, σιγά-σιγά, έχασαν την δυνατό­τητα εποπτείας στη ζωής τους και κατάντησαν να ζουν σαν εφήμερα όντα, δημιουργώντας συνεχώς ευνοϊκές συνθήκες για την εκδήλωση κάθε είδους τρέλλας.

Τότε, κάποια στιγμή, εφηύραν και το Παιγνίδι της Σβούρας. Γύριζαν, δηλαδή, σαν σβούρες γύρω από τον εαυτό τους κι αυτό τους έκανε να μην βλέ­πουν και να μην ακούνε τίποτα. Η ένταση και η βιασύνη τής περιστροφής συντηρούσε την Αυταπά­τη τους. Κι όταν, με τα χρόνια, η περιστροφή άρ­χιζε να ελλειπτίζει και να κοιλιάζει, έχαναν την αυ­ταπάτη. Αυτή η απώλεια ήταν μοιραία και απολυ­τρωτική, αλλά... μετά από λίγο έχαναν και τη ζωή τους!

Η Γαία ζήτησε ξανά ακρόαση από τον Υπέρ­τατο. Ανήσυχη και με φανερά τα σημάδια της κό­πωσης στο άγιο πρόσωπό της, παρουσιάστηκε μπρο­στά Του... 

Το τί ειπώθηκε, κανείς δεν ξέρει! Τη Γλώσσα των Θεών μονάχα εκείνος που κρατάει το σκήπτρο μπορεί να μεταφράσει... «Ερμεία πέμψωμεν ες Γαίαν φίλην!» Εισηγήθηκαν όλοι. Κι ο πτεροπέδιλος, αμέσως έφυγε την βουλή του Υψίστου να εκτελέσει... 

Ντύθηκε την ανθρώπινη σάρκα και μόχθησε κοντά τους σαν πραγματικός φίλος... Ανησυχία κή­ρυξε, το κηρύκειο υψώνοντας μέσα στο ίδιο του το σώμα! Ναούς στην Άγια Ανησυχία ύψωσε· ναούς όχι λατρείας, μα Εργασίας! Οι άνθρωποι, ξαφνικά, ένιωσαν τόσο κουρασμένοι από το παιγνίδι της σβού­ρας. Και σαν παιδιά που ήταν, άρχισαν να κλαίνε για το παιγνίδι που έχασαν... Μα, τότε, ο Ερμηνευ­τής, πανούργος καθώς ήταν, την Ανησυχία έσπειρε μέσα τους σαν Νέο Παιγνίδι... 

Και τότε, μες στο απροσμέτρητο σύμπαν, το αν­θρώπινο είδος κυριεύτηκε από την Ανησυχία... Στρά­φηκε να δει τα χέρια του και, για πρώτη φορά, αντιλήφθηκε ότι ήταν γυμνά και γλιστερά... Τίποτα δεν κρατούσε μέσα τους· όλα γλιστρούσαν κι έφευγαν... Κοίταξε γύρω του, πάνω και κάτω· το άγνωστο τον περικύκλωνε, εχθρικό κι απλησίαστο! Και ξαφνικά ένιωσε τόσο έρημο και μόνο, για λίγο, για πάρα πο­λύ λίγο. Όμως, αυτή η κοσμικά απειροελάχιστη στιγ­μή συνείδησης στάθηκε ικανή να καταδείξει τους πραγματικούς Τυράννους του: Την Αρρώστεια, την Βλακεία και τον Φόβο του...

Η Ανησυχία συγκλόνισε την βεβαιότητα τού κόσμου τους και τα ανθρώπινα βιοάτομα θέλησαν να μάθουν ποιά ήταν, επιτέλους, η πραγματική ιστο­ρία τους, ποιά ήταν η μοίρα τους, πώς και γιατί βρέθηκαν εδώ πέρα; Η Ανησυχία αυτή εκφράστηκε στην αρχή δειλά-δειλά σαν ψίθυρος, μετά σαν κα­νονική φωνή που απλώθηκε σε όλη την επιφάνεια του Πλανήτη για να κορυφωθεί, τέλος, σε μια κραυ­γή πολυσύνθετη, πολύγλωσση, ανατριχιαστική, που ακούστηκε στο σύμπαν σαν κραδασμός οντικής αγω­νίας. 

Αντιβούιξε η φλούδα η γήινη και χάθηκε η κραυγή μες στα μακρινά γαλακτώματα, μες στα φω­σφορίσματα τα φευγαλέα του χάους. Ένας Πλανή­της επαναστάτησε σύψυχος! Αλάφιασε τη λέπρα, την ασκήμια του και τον θάνατό του και την σκόρπισε στα χάη τ’ αόρατα, νόμιμη βορά στον κοσμικό σκου­πιδότοπο! Και κραύγασε την θέλησή του για πραγ­ματική, αληθινή Ζωή... 

Όλα άρχισαν σαν ένα παιγνίδι. Ένα παιγνίδι, όμως, φτιαγμένο από θεϊκό νού... ΟιΕρμειακοί Εργά­τες, διασκορπισμένοι σε όλη την έκταση της Γης, τοποθετημένοι από την ίδια την Ευφυία της Ζωής σε νευραλγικά κοινωνικά σημεία, είχαν να αντιμε­τωπίσουν και να δώσουν λύσεις σε άμεσα, πρακτι­κά και πιεστικά προβλήματα... Προβλήματα διπλής φύσεως, εσωτερικής και εξωτερικής! Η προετοιμα­σία της Βασιλείας του Ερμή ήταν ένα έργο επίπο­νο... Η Ανθρωπότητα, λαχανιασμένη, μάζευε από πα­ντού τα σκόρπια κομμάτια της, πασχίζοντας να βρει ξανά το χαμένο της Πρόσωπο... Αγωνιώντας να ξα­ναζήσει την Ενότητά της! Δεν ήταν απλή υπόθεση να συναρμολογηθεί ένα από αιώνες διαλυμένο νευ­ρικό σύστημα!... Οι Καταστολείς του Ηλιακού Φω­τός, οι γνωστοί Κ.Η.Φ., είχαν κάνει καλά τη δου­λειά τους και τώρα, δυσκόλευαν όσο μπορούσαν τους Ε.Ε... 

Η Βλακεία έπαιζε πλέον με ανοιχτά χαρτιά μες στα κεφάλια των ανθρώπων μόνο που η ίδια έκρυ­βε επιμελώς το όνομά της, παίρνοντας το ψευδώνυ­μο «Διαφήμιση»... Η Αρρώστεια, κυριολεκτικά «έπι­νε τον καφέ της» μες στις ανθρώπινες Θήβες, κα­θώς όλες οι πύλες έμεναν αφύλακτες... Ενώ, ο Φό­βος, σαν μαύρο απειλητικό σύννεφο σκέπαζε τις εστίες τους και σκοτείνιαζε τον ορίζοντα τής έτσι κι αλλιώς περιορισμένης ζωής τους... 

Οι αναστατώσεις που σχετίζονται με τον ψυ­χισμό του ανθρώπινου είδους ήταν τρομακτικές! Απρόσφορες, όμως, καθώς είναι σε θεαματική περιγραφή, για να τις αντιληφθούμε, δεν υπάρχει άλ­λη μέθοδος εκτός από αυτήν που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε: Αφαιρετική Συνταύτιση, που συντετμημένα, εκφράζεται με την κωδική προτροπή ΑΣ. 

Οι Ερμειακοί Εργάτες, οπλισμένοι με μίαν άκα­μπτη αποφασιστικότητα και ακολουθώντας ευέλικτες τακτικές εργάζονταν υπεράνθρωπα για να αποκατα­στήσουν το διαλυμένο νευρικό σύστημα της Ανθρω­πότητας... Πληροφορίες και γνώσεις έρρεαν άφθονα προς κάθε κατεύθυνση... Η Γαία περιφερόταν γύρω από τον Ήλιο και συστρεφόταν γύρω από τον εαυ­τό της κοιλοπονώντας, ενώ η φωνή της είχε μια χροιά αγωνίας. Σιγά-σιγά, όμως, οι πόνοι της υπο­χωρούσαν κι άρχισε να γεύεται κάτι ανεξήγητο σαν γλυκασμό στα αόρατα νεύρα της... Δοξολόγησε το Υπέρτατο Ον κι η κραυγή της τώρα, δεν ήταν κραυ­γή αγωνίας, αλλά μια παναρμόνια κραυγή ευχαρι­στίας... Οι Κ.Η.Φ., απομονωμένοι πια, φαίνεται πως έχαναν οριστικά το παιγνίδι... Η Σπερμογένεια του Νέου Ανθρώπου είχε μόλις αρχίσει...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΘΥΡΗΣ, ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ, ΣΕΛ. 86-91, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΗΛΙΟΔΡΟΜΙΟΝ, ΑΘΗΝΑ 1994. Η ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ  ΜΑΡΙΑΣ ΠΕΡΕΤΖΗ.

Η αρχέγονη μυστηριακή σχέση Ανθρώπου και Γής, ως ζώσας οντότητας. Η Γη σε όλες τις μορφές της, πεδιάδα, βουνό, θάλασσα... αντιμετωπίζεται ως φυσική μητέρα και τροφός της ύπαρξής μας. Ο άνθρωπος συμπάσχει με την Φύση και αυτή συμπάσχει μαζί του. Η αναγνώριση, η βίωση και η παρατήρηση αυτής της σχέσεως, αποκαλύπτει "κλειδιά" κατανοήσεως για την αποκατάσταση της διασαλευθείσας φυσικής τάξεως...

Για τον συγγραφέα αυτού του βιβλίου διηγημάτων - δοκιμίων, η Γαία δεν είναι μια υπόθεση, αλλά μια ζώσα πραγματικότητα, που δεν περιμένει την δική μας αναγνώριση για... να υπάρξει! Ίσως και να μην την χρειάζεται, αλλά το βέβαιο είναι ότι θα Την γέμιζε χαρά... Όπως μια Μητέρα, που αντί να παραμελείται και να υβρίζεται καθημερινά, ευεργετείται από τα παιδιά της!

Το ανθρώπινο γένος αντί να συνεργαστεί μαζί Της, ως την μόνη ευφυά του επιλογή κατεύθυνσης, επιχείρησε και επιχειρεί να την "δαμάσει", να την "καθυποτάξει" σαν να επρόκειτο για κάποια ξένη και άλογη δυναμοενέργεια και όχι για ένα ευφυέστατο Παν-Ον, που σε Αυτήν οφείλει την ίδια την ύπαρξή του... Ενα Ον που ζει, κινείται και εξελίσσεται μέσα στο κοσμικό γίγνεσθαι και που ασφαλώς έχει τις δικές Της μυστικές φωνές...

Ας τις ακούσουμε προσεκτικά!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΘΥΡΗΣ - ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ