Όλοι εμείς απασχολούμαστε με τις εκλογές, έχοντας την ανόητη ψευδαίσθηση πως θα αλλάξουμε τη μοίρα μας, απλά και μόνο επιλέγοντας κάποια κόμματα και πολιτικούς – χωρίς να συνειδητοποιούμε πως πρόκειται για έμμισθα υποχείρια των αγορών, καθώς επίσης για ετερόφωτες μαριονέτες της ελίτ. Παρά το ότι γνωρίζουμε λοιπόν πως οι πραγματικές αλλαγές ποτέ δεν έγιναν «κοινοβουλευτικά», επιμένουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας – επειδή θέλουμε να αποφύγουμε τις όποιες συγκρούσεις, οι οποίες φυσικά δεν είναι ποτέ ανώδυνες.
Την ίδια στιγμή που εμείς «πολωνόμαστε», δίνοντας μάχες που στην πραγματικότητα δεν αφορούν εμάς, αλλά αυτούς που θα καθίσουν σε πλουσιοπάροχες καρέκλες, για να εκτελούν τις οδηγίες της ελίτ, διενεργούνται μυστικές διαπραγματεύσεις, οι οποίες αφορούν μία διεθνή συμφωνία – στόχος της οποίας είναι να υποχρεωθούν τα κράτη να ιδιωτικοποιήσουν όλες τις επιχειρήσεις κοινωνικής ωφελείας, μεταξύ των οποίων τα νερά, την ηλεκτρική ενέργεια, την Υγεία, την Παιδεία, την ασφάλεια και το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Ουσιαστικά βιώνουμε μία καμπάνια παραπληροφόρησης και απόσπασης της προσοχής μας από αυτά που στην πραγματικότητα διακυβεύονται – αφού οι διαπραγματεύσεις έχουν ήδη ξεκινήσει από το 2012, χωρίς να ενημερώνεται η κοινή γνώμη. Εάν δε ευοδωθούν, θα έχει πραγματοποιηθεί ο χωρισμός της παγκόσμιας κοινωνίας σε δύο τάξεις - η κυρίαρχη των οποίων, η διεθνής ελίτ, θα εδραιωθεί, χωρίς πλέον να κινδυνεύει να χάσει τα ηγεμονικά της προνόμια.
Η συμφωνία αυτή δεν είναι η μεταξύ ΕΕ και Η.Π.Α. (TTIP), η οποία δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη, αφού θα δώσει τεράστια δικαιώματα και ισχύ στις αμερικανικές πολυεθνικές, αλλά η TiSA – η οποία θα υιοθετηθεί από πενήντα χώρες παγκοσμίως, συμπεριλαμβάνοντας τη διασυνοριακή ανταλλαγή υπηρεσιών.
Τα κράτη που συμμετέχουν στις μυστικές συζητήσεις επιδιώκουν μία ευρεία «απορρύθμιση» του τομέα των υπηρεσιών – γεγονός που θα επέτρεπε μεταξύ άλλων στους πολυεθνικούς ομίλους, να εμπορεύονται παγκοσμίως με νοικιασμένους ή «δανεικούς εργαζομένους». Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται οι ιδιωτικοποιήσεις ανά κλάδο στην Ευρώπη – οι οποίες έκτοτε έχουν πολλαπλασιαστεί.
.
.
Συνεχίζοντας, η TiSA (Trade in Services Agreement) διαπραγματεύεται σήμερα μεταξύ των Η.Π.Α., των 28 χωρών της ΕΕ, καθώς επίσης 21 άλλων κρατών – όπως το Μεξικό, ο Καναδάς, η Ιαπωνία, το Ισραήλ, η Ελβετία και η Τουρκία. Οι πενήντα αυτές χώρες αντιπροσωπεύουν το 65% περίπου του παγκοσμίου εμπορίου στον τομέα των υπηρεσιών – με πρώτο στόχο της συμφωνίας να αποτελεί η ιδιωτικοποίηση του νερού. Στα πλαίσια αυτά, η αναφορά (Petition) εναντίον της ιδιωτικοποίησης της ύδρευσης, η οποία κατατέθηκε πρόσφατα στις Βρυξέλλες από την πρωτοβουλία «right 2 water», απορρίφθηκε από την Κομισιόν – με την αιτιολογία πως δεν είναι αρμόδια για το θέμα.
Προφανώς η Κομισιόν γνώριζε πως διενεργούνται διαπραγματεύσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, οι οποίες αφορούν και το νερό – οπότε απέφυγε να απαντήσει. Ειδικά όσον αφορά το θέμα αυτό, το ντοκιμαντέρ για τις περιπέτειες του νερού στην Ελλάδα (ΣΤαγώνες – πηγή εδώ), είναι από τα καλύτερα στο είδος του – ενώ οι Έλληνες δύσκολα μπορούν να αμυνθούν, λόγω της υπερχρέωσης της χώρας και της υποταγής της στην Τρόικα (αν και η κίνηση στη Θεσσαλονίκη, εναντίον της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ ήταν εξαιρετική).
Περαιτέρω, η συμφωνία μπορεί να επεκταθεί και σε άλλους τομείς – όπως στην κατάργηση των απαγορεύσεων που προέβλεπε η GATS, σχετικά με τις επιχειρήσεις δημοσίου ενδιαφέροντος. Ειδικότερα,γίνεται προσπάθεια μέσω αυτής να εδραιωθούν οι ιδιωτικοποιήσεις που διενεργούνται από ορισμένες χώρες, στα πλαίσια των μέτρων που επιβάλλει το ΔΝΤ – έτσι ώστε να είναι αδύνατη η επανεθνικοποίηση τους.
Για παράδειγμα, η πόλη του Παρισιού πούλησε το 1985 τη δημόσια επιχείρηση ύδρευσης στους ομίλους GDF Suez και Veolia – με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι τιμές του νερού περισσότερο από 100%, καθώς επίσης να μειωθεί η ποιότητα του, λόγω της ελλιπούς συντήρησης του δικτύου, για εξοικονόμηση δαπανών.
Έτσι λοιπόν αποφάσισε η πόλη το 2010 να αγοράσει ξανά τη δημόσια επιχείρηση – κάτι που δεν θα είναι στο μέλλον δυνατόν, εάν υπογραφεί η παραπάνω συμφωνία (TiSA). Κάτι ανάλογο συνέβη και στο Αμβούργο, όταν η πόλη αποφάσισε να εθνικοποιήσει την εταιρεία ηλεκτρικής ενέργειας – η οποία είχε αυξήσει σημαντικά τις τιμές, επιβαρύνοντας δυσανάλογα τα νοικοκυριά.
Όσον αφορά τώρα την απασχόληση, οι ιδιωτικοποιήσεις αυξάνουν σημαντικά την ανεργία – γεγονός που τεκμηριώνεται από τις Η.Π.Α., στις οποίες οι αποκρατικοποιήσεις της ύδρευσης και των παράλληλων κλάδων, οδήγησαν στην απώλεια του 1/3 των θέσεων εργασίας (γράφημα).
.
.
Συμπερασματικά λοιπόν οι πολυεθνικοί όμιλοι προετοιμάζονται «θεσμικά», με στόχο την λεηλασία της δημόσιας περιουσίας πολλών κρατών, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα αντίδρασης εκ μέρους τους.
Παράλληλα, επιδιώκουν τη λεηλασία των εργαζομένων, με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, με την επιβολή χαμηλών μισθών σε ορισμένους τομείς, καθώς επίσης με τη διεύρυνση της «δανεικής εργασίας» – της ενοικίασης των εργαζομένων δηλαδή από ανάλογες εταιρείες, για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, έτσι ώστε να μην απαιτούνται απολύσεις, αποζημιώσεις κοκ.
Τέλος, οι διαπραγματεύσεις που αφορούν την παραπάνω συμφωνία είναι κρυφές, κυρίως επειδή το απαίτησαν οι Η.Π.Α. – οι οποίες ζήτησαν να κρατηθούν μυστικά όλα όσα συμφωνηθούν, τουλάχιστον για πέντε έτη μετά την τελική υπογραφή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.