Σαρκάζει το παιδομάζωμα, νοσταλγεί τα Δεκεμβριανά ο Τσίπρας

Στέφανος Κασιμάτης
Ευρισκόμενος κάπου στη Μακεδονία, ο Αλέξης Τσίπρας ειρωνεύτηκε την κυβέρνηση, επειδή επισείει τον φόβο των νεοκομμουνιστικών τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) προκειμένου να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους της. Το μόνο για τον οποίο δεν τον κατηγορεί η Ν.Δ. είναι ότι θα κάνει «παιδομάζωμα», είπε, ενώ από κάτω οι φίλοι του κάγχαζαν ικανοποιημένοι με το αστείο.
Αυτό που έκανε ο Τσίπρας ήταν να χρησιμοποιήσει έναν εμφυλιοπολεμικό όρο
της Δεξιάς. Τον χρησιμοποίησε, βέβαια, για να επιτεθεί στους δεξιούς αντιπάλους του και να τους γελοιοποιήσει στα μάτια των αριστερών ψηφοφόρων του. Ομως, την ίδια στιγμή έθιξε και ένα από τα ιερά και όσια της κομμουνιστικής ορθοδοξίας, για την οποία το παιδομάζωμα είναι ταμπού. (Και δικαιολογημένα από μια πλευρά, διότι πράγματι το έκαναν...) Σημειωτέον, δε, ότι στο ΚΚΕ δεν αρέσει καθόλου να βγάζουν έξω -για να αερίζονται πού και πού- τους σκελετούς που έχει μαζεμένους στο ντουλάπι του. Πόσο μάλλον όταν αυτός που τους βγάζει έξω είναι ο Τσίπρας, χωρίς να έχει ρωτήσει...

Μόλις το βράδυ της προηγουμένης, ο ίδιος άνθρωπος, σε συνέντευξη που έδωσε, είχε απευθύνει έκκληση προς το ΚΚΕ να στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση που δεν έχει την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Προκειμένου, δε, να δώσει κάποιο συναισθηματικό βάρος στην έκκλησή του, αναφέρθηκε στην «ιστορική ευκαιρία που δίνεται στην Αριστερά μετά από εβδομήντα χρόνια». Εννοούσε, βέβαια, τα Δεκεμβριανά του 1944, από τα οποία συμπληρώθηκαν εβδομήντα χρόνια. (Τέτοιες μέρες μάλιστα το 1945, δηλαδή περί τα μέσα Ιανουαρίου, συμφωνήθηκε η εκεχειρία μεταξύ των δύο πλευρών...)

Εν ολίγοις, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) από τη μια σαρκάζει την επίκληση του «κομμουνιστικού κινδύνου» στην οποία καταφεύγουν οι αντίπαλοί του, ενώ συγχρόνως προσπαθεί να κολακεύσει το ΚΚΕ εκφράζοντας μια νοσταλγία για τα Δεκεμβριανά. Να λοιπόν γιατί έβραζε από θυμό ο Δημ. Κουτσούμπας του ΚΚΕ όταν, με δηλώσεις του αργότερα, απέκλεισε κάθε δυνατότητα συνεργασίας με τον Τσίπρα. Δεν θα πω ότι κοτζάμ πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) είναι τυχάρπαστος και επιπόλαιος―τα καμώματά του όμως είναι των τυχάρπαστων και των επιπόλαιων...

Ως προς την ουσία του θέματος, δηλαδή αν είναι δυνατόν το ΚΚΕ να στηρίξει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να γίνει ούτε στα πιο τρελά όνειρα του Αλέξη. Διότι θα σήμαινε, απλούστατα, τη δικαίωση όσων έφυγαν με τη διάσπαση του 1991 και, μοιραία, θα επέφερε την απορρόφηση του ΚΚΕ στην Αριστερά των Τσιπριστών-Λαφαζανιστών. Πολλά γίνονται σ’ αυτή τη ζωή, αυτό όμως όχι. Ο λόγος είναι ότι το ΚΚΕ είναι άχρονο, υφίσταται δηλαδή εκτός χρόνου· και ενδιαφέρεται κυρίως για την επόμενη ζωή―άσχετο, τώρα, αν αυτή δεν υπάρχει. Το ΚΚΕ μπορεί να το καταλάβει κάποιος μόνον ως θρησκεία και θεολογία. Γι’ αυτό, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) από το ΚΚΕ είναι ένα ενδεχόμενο τόσο απίθανο όσο ακριβώς αν εμφανιζόταν αύριο ο Πατριάρχης για να μας πει ότι αποφάσισαν να μετακομίσουν το Πατριαρχείο από την Κωνσταντινούπολη για να μην υφίσταται τις τουρκικές πιέσεις. Με δυο λέξεις: ξεχάστε το.

Και δόκτωρ και Κατρούγκαλος

Ο φίλος της στήλης Ι.Α.Μ., με επιστολή του, θέτει υπ’ όψιν όλων ημών το γεγονός ότι ο καθηγητής και ευρωβουλευτής Κατρούγκαλος Γεώργιος υπέπεσε στο γλωσσικό ολίσθημα να πει «βάζουν το άλογο μπροστά από το κάρο», ενώ προφανώς ήθελε να πει «το κάρο μπροστά από το άλογο». Διαφωνώ, ωστόσο, με την αιχμή του αναγνώστη. Από τη δική του πλευρά, πολύ καλά το είπε ο Κατρούγκαλος. Διότι, με τα μυαλά που έχει στο κεφάλι του, είναι επόμενο να θεωρεί εντελώς παράλογη τη φυσική τάξη των πραγμάτων...

Εγκρίνω!

Μπορεί να αυτοσαρκάζεται ενσυνειδήτως, μπορεί και όχι―δεν μπορώ να το πω. Πάντως, του αξίζει! Του αξίζει το βραβείο «Pussy Galore» της στήλης, που απονέμω σε κάθε προεκλογική περίοδο στον υποψήφιο με το πιο kinky, ούτως ειπείν, σύνθημα, προς τιμήν της κινηματογραφικής ηρωίδας με το συναρπαστικότερο όνομα όλων των εποχών. Φέτος -θέλω να πω σε τούτες τις εκλογές, διότι είναι πιθανό συντόμως να ακολουθήσουν και άλλες- το επίζηλο βραβείο κερδίζει ο κ. Ουγγρίνης, υποψήφιος με το «Ποτάμι» στην ιστορική, μαρτυρική, ερωτική Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για το σύνθημα: «Εγκρίνεις; Ουγγρίνης!».

Το βάθος της σύλληψης και η σχεδόν ποιητική συμπύκνωση νοημάτων, που πετυχαίνει ο εμπνευστής του συνθήματος, φανερώνονται και από το ότι, αν προφέρει κάποιος το σύνθημα με προφορά ορεσίβιου, οι δύο λέξεις γίνονται σχεδόν ίδιες!

Συγχαίρω τον κ. Ουγγρίνη. Του επιτρέπω να κόψει το σημείωμα αυτό και να τo καδράρει, διότι επέχει θέση διπλώματος τιμητικού. Το δε πολύτιμο βραβείο που του ανήκει πλέον είναι το έργο μου «Τα νηπιακά χρόνια». Πρόκειται, φυσικά, για τον πρώτο τόμο της μνημειώδους επτάτομης (όσες και οι ηλικίες του ανθρώπου κατά τον Σαίξπηρ...) δερματόδετης έκδοσης της αυτοβιογραφίας μου. Και πάλι, εύγε! Ο τόμος θα του επιδοθεί επισήμως όταν, με το καλό, τον γράψω...

Ο νοών νοείτω

Υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία στη ζωή από το να είσαι κρυφός ομοφυλόφιλος και την ίδια στιγμή να κερδίζεις φήμη και χρήμα κοροϊδεύοντας, με έναν τρόπο, αυτό που είσαι και δεν τολμάς να το υποστηρίξεις; Νομίζω πως όχι. Κατά συνέπεια περιττεύει η συζήτηση για την αξιοπιστία του γνωστού κυρίου...
Καθημερινή