Χρονική Οπτική

Ο Philip George Zimbardo μας λέει το λογικό και αυτονόητο, πως  η ευτυχία και η επιτυχία έχουν τη ρίζα τους σ’ ένα στοιχείο της προσωπικότητας, που οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να αγνοούν: Τον Σωστό Χρονισμό, δηλ. στον τρόπο που δρούμε,  σε σχέση με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.  Η Χρονική Οπτική έχει σχέση με τον Χώρο και δεν είναι εσωτερική κατάσταση, αλλά το Χρονικό Πλαίσιο που κάνουμε τα πράγματα, στην συγκεκριμένο Χώρο, αυτό δημιουργεί την Χρονική Οπτική.

Άνθρωποι που θέλουν να είναι ευτυχισμένοι κι επιτυχημένοι – πάνε μαζί αυτά τα δύο- επιβάλλεται να αποκρυσταλλώσουν την θέση τους  σχετικά με την θέση τους, ως προς τον

ΧΡΟΝΙΣΜΟ [δηλ. τον σωστό χρόνο] σαν ένα σημαντικό βήμα να πετύχουν τον ΣΚΟΠΟ τους.

Χρονική Οπτική είναι η μελέτη του πως τα άτομα, κατανέμουν την ροή των εμπειριών τους, σε ζώνες χρόνου ή χρονικές κατηγορίες. Αυτό γίνεται αυτομάτως και όχι συνειδητά. Αυτές οι ζώνες ποικίλουν από έθνος σε έθνος από ομάδες σε ομαδες, από άνθρωπο σε άνθρωπο, μεταξύ κοινωνικών στρωμάτων, μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικό μορφωτικό επίπεδο.

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο, είναι ο Χρόνος Δύναμης ή ο σωστός Χρονισμός, που ο κάθε δημιουργικός  άνθρωπος είναι πιο δημιουργικός. Αυτή είναι η ύψιστη ΑΙΤΙΑ και τοποθετεί τον Άνθρωπο- Δημιουργό στην θέση του Δημιουργού – Ανθρώπου. Είναι εκείνη η θέση που κάνει την ΘΕΛΗΣΗ να δημιουργεί αυτόματα.

Χρόνος Δύναμης. Όπου ο Χρόνος Διευρύνεται, Αξιοποίησε τον. Αυτό το χρονικό πλαίσιο είναι απολύτως απαραίτητο να εντοπιστεί, για να μπορεί ο δημιουργικός να το χρησιμοποιεί με επίγνωση και να παράγει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Δεν είναι δύσκολο να το πετύχεις, χρησιμοποίησε την Παρατήρηση του Ολοφάνερου και την Διάκριση, όπως κάνουν όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι που τόσο θαυμάζεις τα έργα τους και την σοφία τους. Δες το βίντεο και ξεκίνα να βλέπεις τα πράγματα, τις δημιουργίες σου και τον Σκοπό σου,  από την Χρονική τους Οπτική.

Έλεγχος, Πειθαρχία, Επιμονή, Χρονισμός και Θέληση

Αυτές είναι οι πέντε καταστάσεις που αποτελούν το υπόβαθρο κάθε δημιουργίας, άξιας λόγου, είναι τα κύρια χαρακτηριστηκά του στρατηγικού ανθρώπου της γνώσης. Η Επιμονή και ο Χρονισμός δεν αποτελούν εσωτερική κατάσταση. Αποτελούν το Χώρο όπου κινείται ο άνθρωπος της γνώσης.

Κάθε επιτυχημένος επιχειρηματίας, είναι ένας ικανός άνθρωπος που γνωρίζει άριστα τον δικό του Χρόνο Δύναμης.

Αν θέλεις να βρεις τον δικό σου Χρόνο Δύναμης παρατήρησε την δική σου Χρονική Οπτική και επικοινώνησε μαζί μας για περισσότερα. [1]

O Philip George Zimbardo γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 23 Μαρτίου του 1933, από οικογένεια μεταναστών της Σικελίας. Ολοκλήρωσε το πτυχίο του με τριπλή ειδίκευση στην ψυχολογία, την κοινωνιολογία και την ανθρωπολογία στο Κολέγιο του Μπρούκλιν το 1954, από όπου αποφοίτησε με άριστα. Ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του (1955) και διδακτορικό του δίπλωμα (1959) στην ψυχολογία, στο Πανεπιστήμιο Γέιλ, με επιβλέποντα τον Νιλ Μίλερ (Neal E. Miller)[1]. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Γέιλ από το 1959 έως το 1960. Από το 1960 μέχρι το 1967, διετέλεσε καθηγητής της ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Νέας Υόρκης. Από το 1967 έως το 1968, δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Εντάχθηκε ως επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο τουΣτάνφορντ το 1968.

Το Πείραμα φυλάκισης του Στάνφορντ ήταν ένα πείραμα πάνω στις ψυχολογικές επιπτώσεις που επιφέρει η μετατροπή ενός ατόμου σε φυλακισμένο ή δεσμοφύλακα. Το πείραμα διεξήχθη το 1971 από την ερευνητική ομάδα του καθηγητή ψυχολογίας Philip George Zimbardo του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ. Με κρατική επιχορήγηση από το Γραφείο Ναυτικών Ερευνών των ΗΠΑ ( U.S. Office of Naval Research), διηύθυνε το Πείραμα φυλάκισης του Στάνφορντ, όπου σε 24 κλινικά υγιή άτομα ανατέθηκε τυχαία να είναι «φυλακισμένοι» ή «φύλακες» σε ένα τεχνητό μπουντρούμι, που βρίσκεται στο υπόγειο του κτιρίου της ψυχολογίας, στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ (τρεις σπουδαστές κολεγίων επιπλέον, για κάθε ρόλο, επιλέχθηκαν ως αναπληρωματικοί, εκ των οποίων μόνο ένας συμμετείχε στο πείραμα).

Η επιλογή των υποψηφίων έγινε με βάση την απουσία ψυχολογικών και ιατρικών προβλημάτων, αλλά και ποινικού μητρώου, έτσι ώστε να αποτελούν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα για την επιστημονική παρατήρηση. Οι ρόλοι μοιράστηκαν μετά από ρίψη κέρματος (κορώνα ή γράμματα).

Το -προγραμματισμένο για δύο εβδομάδες- πείραμα για την ψυχολογία της ζωής στη φυλακή, έληξε μετά από μόλις έξι ημέρες, λόγω του συναισθηματικού τραύματος που υπέστησαν οι συμμετέχοντες. Οι σπουδαστές άρχισαν γρήγορα να υποδύονται τους ρόλους τους, οι μεν «φύλακες» να γίνονται σαδιστές και οι δε «κρατούμενοι» να παρουσιάζουν ακραία παθητικότητα και κατάθλιψη.

Μετά την κατάρρευση ενός φοιτητή από τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούσαν στη φυλακή και συνειδητοποιώντας ότι είχε παθητικά επιτρέψει ανάρμοστες συμπεριφορές να λάβουν χώρα κάτω από την εποπτεία του, ο Zimbardo κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τόσο οι φυλακισμένοι όσο και οι δεσμοφύλακες είχαν ταυτιστεί υπερβολικά με τους ρόλους τους, με αποτέλεσμα να τερματίσει το πείραμα μετά από μόλις έξι μέρες.

[1] Businesslife.gr

http://www.terrapapers.com/