Η πτώση της Παλμύρας αντιστρέφει τη γεωπολιτική ισορροπία στο Λεβάντε - Η εξέλιξη των συμφερόντων των ΗΠΑ

Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος (Γαλλία)            (μτφρ. Κριστιάν)

Η κατάσταση επιδεινώθηκε σημαντικά στο Λεβάντε με την διακοπή του αρχαίου «Δρόμου του Μεταξιού» από το Ισλαμικό Εμιράτο, δηλαδή του περάσματος από το Ιράν προς τη Μεσόγειο. Δεν υπάρχουν παρά μόνο δύο επιλογές: είτε μέσω Ντείρ εζ-ζορ (Deir ez-Zor) και του Χαλεπιού, είτε μέσω Παλμύρας και της Δαμασκού. 

Ο πρώτος δρόμος διακόπηκε στις αρχές του 2013, ο δεύτερος μόλις τώρα. 

Η πτώση της Παλμύρας θα έχει επομένως τεράστιες συνέπειες στο σύνολο της περιφερειακής ισορροπίας.

Ο δυτικός τύπος αφιερώνει αυτές τις μέρες τα πρωτοσέλιδα του στη Συρία, μια κατάσταση που δεν είχαμε γνωρίσει εδώ και δύο χρόνια, κατά τη διάρκεια της υπόθεσης των χημικών βομβαρδισμών της Γκούτα Δαμασκού και του σχεδίου επέμβασης του ΝΑΤΟ. Οι δημοσιογράφοι ανησυχούν για την επέλαση του Ισλαμικού Εμιράτου και την πιθανή καταστροφή της αρχαίας πόλης της Παλμύρας.

Ωστόσο, λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν την ιστορία της βασίλισσας Ζηνοβίας η οποία, εκμεταλλευόμενη, στον τρίτο αιώνα, την αδυναμία της Ρώμης, από την οποία οι Γαλάτες είχαν ήδη απελευθερωθεί, διακήρυξε τον ίδιον τον γιο της «αυτοκράτορα» και τον εαυτό της «αντιβασιλέα». 

Απελευθέρωσε όχι μόνο τη Συρία, αλλά και τους λαούς της Αιγύπτου, της Παλαιστίνης, την Ιορδανίας, του Λίβανου, του Ιράκ, ένα μέρος από την σημερινή Τουρκία και του σημερινού Ιράν. 

Η πρωτεύουσά της, Παλμύρα, ήταν μια πόλη με μεγάλη φινέτσα, ανοιχτή σε όλες τις θρησκείες, λαμπρή στάση του Δρόμου του Μεταξιού που συνδέει τη Μεσόγειο με την Κίνα. 

Ωστόσο, ο στρατηγός Αυρήλιος έχοντας πετύχει ένα πραξικόπημα στη Ρώμη, κατάφερε να αποκαταστήσει την ενότητα της αυτοκρατορίας, συνθλίβοντας πρώτα την  αυτοκράτειρα Ζηνοβία και ύστερα την αυτοκρατορία της Γαλατίας, πριν από το τερματισμό της θρησκευτικής ελευθερίας με την επιβολή της λατρείας του αήττητου Ήλιου και ο ίδιος να αυτοανακηρυχθεί Θεός. 
Αυτή η διακεκριμένη ιστορία έθεσε τη Παλμύρα ως σύμβολο της αντίστασης του Λεβάντε κατά του δυτικού ιμπεριαλισμού εκείνης της εποχής.

Μπορεί κανείς να εκπλήσσεται με τη σημασία που αποδίδεται στην πτώση της Παλμύρας από τον δυτικό τύπο. 

Ειδικά, δεδομένου ότι η μεγαλύτερη επέλαση του Ισλαμικού Κράτους αυτή την εβδομάδα δεν ήταν στη Συρία ή στο Ιράκ, αλλά στη Λιβύη με την πτώση της Σύρτης, μια πόλη με πέντε ή έξι φορές μεγαλύτερο πληθυσμό από τη Παλμύρα τη Σύρια. 

Όμως, δεν το ανέφεραν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι που έγραφαν εκτενώς, τους δύο τελευταίους μήνες, για τη κατάσταση του λιβυκού χάους και απηύθυναν έκκληση για ευρωπαϊκή στρατιωτική επέμβαση για να σταματήσει η διέλευση των μεταναστών. 

Η αλήθεια είναι ότι, στη Λιβύη το Ισλαμικό Κράτος ελέγχεται από τον Αμπντελχακίμ Belhaj που διορίστηκε στρατιωτικός διοικητής της Τρίπολης, υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ και που έγινε επίσημα δεκτός, στις 2 Μάιου 2014 στο Παρίσι από το γαλλικό Υπουργείο Εξωτερικών.

Για να δραματοποιούν λίγο περισσότερο, οι δυτικοί δημοσιογράφοι επιβεβαιώνουν ομόφωνα ότι «το Ισλαμικό Κράτος, από τώρα και στο εξής, ελέγχει το μισό έδαφος της Συρίας» (sic). 
Ωστόσο, οι ίδιοι δικοί τους χάρτες το αντικρούουν αφού δείχνουν έναν έλεγχο σε  ορισμένες πόλεις και δρόμους, όχι σε εδάφη περιφερειών.

Προφανώς, η κάλυψη από τα ΜΜΕ της κατάστασης στην «ευρύτερη Μέση Ανατολή» δεν έχει σκοπό να αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, αλλά χειραγωγεί ορισμένα προσεκτικά επιλεγμένα στοιχεία που να δικαιολογούν ορισμένες πολιτικές τους.

Το Ισλαμικό Κράτος και το διακύβευμα της Παλμύρας

Θα επιθυμούμασταν το συναίσθημα που εμφανίστηκε με τη πτώση της Παλμύρας να είναι ειλικρινές και ότι οι Δυτικοί, αφού έσφαξαν για μια δεκαετία μερικά εκατομμύρια ανθρώπους στην περιοχή, να έχουν αποφασίσει τη λήξη αυτών των εγκλημάτων. 

Αλλά δεν είμαστε αφελείς. Αυτή η κατά παραγγελία συγκίνηση έχει ως στόχο να δικαιολογήσει μια στρατιωτική αντίδραση, κατά του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) ή σχετικά με το ΙΚ.

Τέτοια επέμβαση είναι απαραίτητη αν η Ουάσιγκτον εξακολουθεί να θέλει να υπογράψει τη συμφωνία που έχει διαπραγματευθεί για δύο χρόνια, με την Τεχεράνη.

Πράγματι, το Ισλαμικό Κράτος δημιουργήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες με την υποστήριξη της Τουρκίας, των κρατών του Κόλπου και του Ισραήλ, όπως το είπαμε πάντα και όπως αποδεικνύεται από ένα εν μέρειαποχαρακτηρισμένο έγγραφο της Defense Intelligence Agency (DIA) αυτή τη εβδομάδα, που ο αναγνώστης μπορεί να κατεβάσει στο κάτω μέρος αυτής της σελίδας.

Αντίθετα με τις ανοησίες ορισμένων δημοσιογράφων που κατηγορούν το «καθεστώς του Μπασάρ» (sic), ότι κατασκεύασε αυτή την οργάνωση για να διαιρέσει την αντιπολίτευση του και να την αναγκάσει να διολισθήσει προς το ριζοσπαστισμό, η DIA, πιστοποιοεί ότι το Ισλαμικό Εμιράτο λειτουργεί σύμφωνα με την αμερικανική στρατηγική. Η έκθεση, με ημερομηνία 12 Αυγούστου 2012 και που κυκλοφόρησε ευρέως σε όλη την κυβέρνηση Ομπάμα, ανακοίνωνε σαφώς τα σχέδια της Ουάσινγκτον:

«Αν η κατάσταση ξετυλίγεται, θα υπάρχει η δυνατότητα να καθιερωθεί ένα πριγκιπάτο σαλαφιστών, αναγνωρισμένων ή όχι, στα ανατολικά της Συρίας (Hasaka και Deir ez-Ζορ), το οποίο είναι ακριβώς ο στόχος των υποστηρικτών της αντιπολίτευσης [τα δυτικά κράτη, τα κράτη του Κόλπου και η Τουρκία], προκειμένου να απομονωθεί το συριακό καθεστώς, το οποίο θεωρείται το στρατηγικό βάθος της σιιτικής επέκτασης (Ιράκ και Ιράν)».

Όπως το είπαμε πάντα, το Ισλαμικό Εμιράτο αναπτύχθηκε με απόφαση του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών, που συνήλθε σε μυστική συνεδρίαση, τον Ιανουάριο του 2014, προκειμένου να επιτευχθεί το σχέδιοWright. Ο στόχος ήταν να δημιουργηθούν ένα «Κουρδιστάν» και ένα «Σουνιστάν» καπάκι στη Συρία και το Ιράκ, με τελικό σκοπό να διακοπεί ο «Δρόμος του Μεταξιού» μετά την αγορά του Deir ez-Zor (η πόλη αγοράστηκε από διεφθαρμένους αξιωματούχους χωρίς μάχη).

Από τους αρχαιοτάτους χρόνους, μια δέσμη δρόμων επικοινωνίας συνδέει το Ξιάν (η αρχαία πρωτεύουσα της Κίνας) με τη Μεσόγειο. Αυτός ο δρόμος συνδέει το Ιράν με τη θάλασσα μέσω της έρημου, είτε από το Deir ez-Zor και το Χαλέπι, είτε μέσω της Παλμύρας και της Δαμασκού. Σήμερα χρησιμοποιείται για τη διαμετακόμιση όπλων προς τη Συρία και τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου και προοριζόταν να χρησιμοποιηθεί για τη μεταφορά του φυσικού αερίου από το κοίτασμα του Fars (Ιράν), προς το λιμάνι της Λαττάκειας (Συρία).

Η Παλμύρα, η «πόλη της ερήμου», δεν είναι λοιπόν μόνο ένα απομεινάρι ενός υπέροχου παρελθόντος, αποτελεί στρατηγικό κομμάτι στην περιφερειακή ισορροπία. Γι 'αυτό είναι παράλογο να ισχυριστεί κανείς ότι ο Συριακός Αραβικός Στρατός δεν προσπάθησε να την υπερασπιστεί. Στην πραγματικότητα, ο στρατός αυτός έδρασε όπως το κάνει πάντα από τότε που ήρθαν οι μισθοφόροι στη χώρα: έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι απώλειες αμάχων, αποσύρεται όταν προελάσουν σε μικρές συντονισμένες ομάδες (χάρη στα μέσα επικοινωνίας που τους παρέχει η Δύση) και τους χτύπα όταν ξανασυγκεντρώνονται.

Ο Διεθνής Συνασπισμός κατά του ΙΚ, που δημιουργήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες τον Αύγουστο 2014, δενἐμάχετο ποτέ τους τζιχαντιστές. Είναι, αντίθετα, τεκμηριωμένο  -όχι μια φορά, αλλά σαράντα φορές- ότι τα δυτικά αεροσκάφη αμόλησαν όπλα και πυρομαχικά στο Ισλαμικό Εμιράτο.

Επιπλέον, ο λεγόμενος Συνασπισμός 22 Κρατών υποστηρίζει ότι διαθέτει μεγαλύτερο αριθμό ανδρών, που είναι καλύτερα εκπαιδευμένοι και έχουν καλύτερο εξοπλισμό από το ΙΚ. Ωστόσο, δεν έχει αποθαρρύνει την Ισλαμικό Εμιράτο, αλλά το τελευταίο συνεχίζει να κατακτήσει νέους δρόμους.

Η εξέλιξη των συμφερόντων των ΗΠΑ

Ό τι και να έχει συμβεί, η Ουάσιγκτον άλλαξε τη στρατηγική της. 

Όπως αποδεικνύεται από τον διορισμό του συνταγματάρχη James H. Baker ως νέο στρατηγιστή του Πενταγώνου, η Ουάσιγκτον γυρίζει τη σελίδα της στρατηγικής του χάους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιστρέφουν στη κλασική αυτοκρατορική αντίληψη που βασίζεται σε σταθερά Κράτη. Και για να υπογράψουν τη συμφωνία τους με το Ιράν, θα πρέπει τώρα να εκκενώσουν το Ισλαμικό Εμιράτο του Λεβάντε πριν τις 30 Ιουνίου.

Η δυσανάλογη εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης για την πτώση της Παλμύρας θα μπορούσε να είναι απλώς μια προετοιμασία της κοινής γνώμης για μια πραγματική στρατιωτική εμπλοκή κατά του ΙΚ. 

Αυτό θα είναι το νόημα της συνάντησης των 22 μελών του Συνασπισμού (και 2 διεθνών οργανισμών) στο Παρίσι στις 2 Ιουνίου.

Μέχρι τότε, το Πεντάγωνο θα πρέπει να αποφασίσει εάν θα καταστρέψει το Ισλαμικό Εμιράτο ή θα το μετακινήσει κάπου αλλού και να χρησιμοποιηθεί για άλλες αποστολές.

Τρεις προορισμοί είναι δυνατοί: να μετακινηθούν οι τζιχαντιστές στη Λιβύη, στη μαύρη Αφρική, ή στον Καύκασο.

Σε αντίθετη περίπτωση, το Ιράν δεν θα υπογράψει και θα συνεχιστεί ο πόλεμος στο παροξυσμό του, διότι η κατάληψη της Παλμύρας κάτω από τα χτυπήματα των κατασκευασμένων από τη Δύση τζιχαντιστών θα έχει τις ίδιες συνέπειες με την κατάληψή της από τις λεγεώνες του Αυρηλίου. 
 Ήδη, απειλείται η επιβίωση του «άξονα αντίστασης», δηλαδή της συμμαχίας Ιράν-Ιράκ-Συρία-Λίβανος-Παλαιστίνη. 

Η Χεζμπολάχ προτίθεται να κηρύξει γενική επιστράτευση.

Τιερί Μεϊσάν

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/