ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΓΛΟΪΣΡΑΗΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

Εγκυκλοπαίδεια  ΠΥΡΣΟΥ  - ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ - ΗΛΙΟΥ . 

Αγγλοϊσραηλιτική  θεωρία.  

«Η  θεωρία  κατά  την  οποίαν  οι  Αγγλοι  κατάγονται  δήθεν από  τους  Ισραηλίτας   οι οποίοι  ηχμαλωτίσθησαν  το  721  π.χ.  υπό των  Ασσυροβαβυλωνίων.  Σύμφωνα  με  την  θεωρίαν  αυτήν  οι  Ισραηλίται  αυτοί  αιχμάλωτοι ανεμίχθησαν  συν  τω  χρόνω  με  Σκύθας  και  Σάκας  και  έφθασαν   εις  την  βορείαν Ευρώπην,  όπου  και  εγκατεστάθησαν,  ούτω  δε  θεωρούνται  ως  πρόγονοι  των  Σαξόνων της  Αγγλίας. 

     Την   θεωρίαν  αυτήν,  η  οποία  ούτε  ιστορική  βάσιν,  άλλ’ ούτε  και  ισραηλιτική προέλευσιν  έχει,  ανέπτυξαν  κατά  τον  16^ον   αιώνα  οι  υπό  την  επωνυμίαν  «Πουριτανοί» Αγγλοι  προτεστάνται  και  οι  οπαδοί  των.  Παρά  ταύτα  η  θεωρία  εξηπλώθη  εις  παμμέγιστον  βαθμόν  εις  την  Αγγλίαν.  Χαρακτηριστικόν  γεγονός  της  τεραστίας εξαπλώσεως  της  θεωρίας  αυτής  είναι  η  κατά  τα  μέσα  του  19^ου  αιώνος  γενομένη τροποποίησις  του  επισήμου  όρκου  των  βουλευτών,  δια  να  καταστή  δυνατόν  να ορκισθούν  και  οι  εκλεγέντες  τότε  Εβραίοι   βουλευταί  και  να  ορκίζωνται  και  όσοι τοιούτοι  θα  εξελέγοντο  μετά  ταύτα.  Χάρις  επίσης  εις  την  θεωρίαν  αυτήν κατώρθωσαν  να  αναδειχθούν  πολλοί  Εβραίοι πολιτικοί  εις  την  Αγγλίαν». 

      

 Όποιος  εγκύψει  καλά  στην  μελέτη  των  αγγλοσαξονικών  
κοινωνιών,  οπουδήποτε  και  αν  βρίσκονται  αυτές,   (Βρετανία, ΗΠΑ,  Καναδάς,  Αυστραλία,  Ν.  Αφρική),    θα  διαπιστώσει  έκπληκτος ότι  η  παραπάνω  θεωρία  ισχύει  
και  με  το  παραπάνω.  Κάθε  αγγλοσαξονική  κοινότητα  εμπεριέχει  σαν  βασική της παράμετρο  στην  πολιτική,  οικονομική,  κοινωνική  και 
θρησκευτική  ζωή  την   αγγλοϊσραηλιτική  θεώρηση   των  πραγμάτων. Οποιαδήποτε  απόφαση  των  κοινωνιών  αυτών  επιζητά  πάντα,  εκ  των  προτέρων,   την  εναρμόνισή  της  με  τις   επιταγές  αυτής  της  θεωρίας.  
Τα  παραγγέλματα,  οι  κατευθύνσεις  και  οι  επιδιώξεις  αυτής της  θεωρίας  έχουν  γίνει  πλέον  καθοριστικό   στοιχείο της  ταυτότητάς της  αγγλοσαξωνικής  κοινωνίας.   Οι  επιταγές  αυτές  ενσωματώθηκαν, τόσο  γερά,  
σε  κάθε  πτυχή  της  αγγλοσαξονικής  κοινωνίας,  
που  έγιναν  αδιάσπαστο  στοιχείο  της.  
Ήδη  από  το  1860 αμερικανός  φιλόσοφος  και  
ιστορικός  είχε  προσάψει  στους  συμπατριώτες  του 
 ότι  «ζούν  σε  ένα  εβραΐζον  τέλμα».  
Αρκεί να  δεί  κανείς  σήμερα  τους  αμερικανούς  
εκείνους που αυτοαποκαλούνται «Χριστιανοί  Σιωνιστές»
πόσο  ασυγκράτητοι  είναι υπέρ  του  Ισραήλ  και  πόσο  
υπερακοντίζουν  στις  κραυγές  τους  ακόμη  και  τον  
Νετανιάχου.  Είναι  όλοι  γέννημα  και  θρέμμα των  
προτεσταντικών  ιδεοληψιών  και  της  αγγλοϊσραηλιτικής 
θεωρίας. 

          
ΑΓΓΛΙΑ,  Η  ΔΕΥΤΕΡΗ  ΙΟΥΔΑΙΑ

Έτσι  καταλαβαίνουμε  γιατί  το  πολεμικό  υπουργικό  συμβούλιο  του  Τσώρτσιλ  είχε  11  υπουργούς,  8  εβραϊκής  καταγωγής  και  μόνο  3  άγγλους.   Γιαυτό  άλλωστε  και  το  BBC   ήταν  και  είναι  γνωστή  φωλιά  σιωνιστών  και  χρηματοδοτείται  από  τον  Ρότσιλντ.  Μάλιστα  αν  ένας  έλληνας  έχει  εβραϊκό  όνομα,  προσλαμβάνεται  αμέσως  π.χ.  για  πάρα  πολλά  χρόνια  διευθυντής  του  ελληνικού  τμήματος  του  BBC  ήταν  κάποιος  Ναθαναήλ.  Αυτό  το  ξέρουν  καλά  ορισμένοι  αριβίστες  και  αλλάζουν  τα  ονόματά  τους  επί  το  εβραϊκώτερο  για  να  …ξεγελάσουν  τους  εβραίους.  Ο υπουργός  του  Τζέφρυ  Τσάντ – Μινέϊκο - Παπανδρέου,  Ηλίας  Μόσιαλος,  υπάλληλος  εβραϊκής  φαρμακευτικής  εταιρείας,  αρθρογραφεί  σε  αγγλικά  περιοδικά  οικονομικών  της  υγείας  με  το  όνομα  ΕΛΙΑ  ΜΟΣΙΑ,  μπας  και  ξεγελαστούν  οι  περιούσιοι  και  του  πετάξουν  ένα  κόκκαλο  να  γλύψει.  Πήρε  το  μήνυμα  ο  τρικαλινός  καραγκιόζης  και  νομίζει  ότι  θα  ξεγελάσει  τους  αγγλοεβραίους.  Μερικές φορές  το  κόλπο  πετυχαίνει.  Γιατί,  σού  λέει,  πέτυχε  σαν  διάσημος  σκηνοθέτης  ο  μικρασιάτης  έλληνας  Ηλίας  Καζαντζόγλου,  με  το  όνομα  Ελίας  Καζάν,  μέσα  στο  άντρο  της  Σιών,  δηλαδή  στα  κινηματογραφικά  εργαστήρια  του  Χόλυγουντ;    

      Παλιότερη  επίσημη  δήλωση  αγγλίδας  βουλευτού  του  εργατικού  κόμματος,  του  οποίου  αρχηγός  σήμερα  είναι  ο  πολωνοεβραίος  Μίλιμπαντ:   « Ογδόντα  (80)  συνολικά  βουλευτές  του  εργατικού  κόμματος,  είναι  εβραϊκής  καταγωγής  και  άρα  δεν  μπορεί,   παρά  να  ακολουθούν  φιλοεβραϊκή  πολιτική».

     Οι Γάλλοι   ζηλεύουν  τους  Άγγλους  που  έβγαλαν  αυτή  την  ωραία  αγγλοϊσραηλιτική  θεωρία  και  κάθε  φορά  οι  γάλλοι  πολιτικοί  τους   το  υπενθυμίζουν  με  κοροϊδευτικό  αλλά  και  ζηλιάρικο  τρόπο,  όπως  παλιά  το  έκανε  ο  Σαρκοζί .   Από  την  άλλη  μεριά  βέβαια  οι  ίδιοι  οι  Γάλλοι  φροντίζουν  ώστε  το  1/4  πάντοτε  των  Γάλλων βουλευτών  να  είναι  εβραϊκής  καταγωγής.  

          Όταν  πρωτοεξελέγη  πρόεδρος  της  Γαλλίας  ο  εβραίος  Σαρκοζύ,  έκανε  επίσημη  επίσκεψη  στην  Αγγλία.  Ο  προσεκτικός  παρατηρητής  θα  διαπίστωνε  ότι  η  υποδοχή  και  οι  τιμές,  από  την  βασίλισσα  της  Αγγλίας,  ήταν  πρωτοφανείς  και  πολύ  μεγαλύτερες  από  τις  προβλεπόμενες  στο  πρωτόκολλο.  Η  εικόνα  απευθυνόταν  στον  γαλλικό  λαό  και  έμμεσα  του  έλεγε:  «Κοιτάξτε,  μην  το  παίρνετε  πάνω  σας,  επειδή  βγάλατε  ιουδαίο  πρόεδρο.  Οι  απόγονοι  των  χαμένων  φυλών  του  Ισραήλ,  είμαστε  εμείς  οι  άγγλοι,  όχι  εσείς  οι  γάλλοι».

      Το  2007  η  γαλλική  εφημερίδα  ΦΙΓΚΑΡΩ ,  σε αποκαλυπτικό άρθρο της,   ανέφερε ότι ο Σαρκοζί  εργάστηκε για μια φορά - και ίσως να εξακολουθούσε να το κάνει, όπως άφησε να εννοηθεί – για λογαριασμό της  ισραηλινής  αντικατασκοπίας ως Sayan (στα εβραϊκά σημαίνει ‘βοηθός’), ένας από τους χιλιάδες Εβραίους πολίτες άλλων χωρών που βρίσκονται εκτός του Ισραήλ, οι οποίοι συνεργάζονται με τους ‘katsas’ (αξιωματικοί της Μοσάντ). 

Επίσης  διευκρίνησε  τις  εβραϊκές  ρίζες του Σαρκοζί (και της Μπρούνι!). 

          Έγραψε  ότι  ο  Σαρκοζί είναι ο γιος του Pál István Ernő Sárközy de Nagy-Bócsa, Ούγγρου αριστοκράτη και της Andrée Jeanne"Dadu" Mallah (γεν. στο Παρίσι, στις 12 Οκτωβρίου 1925), της οποίας ο πατέρας ήταν Εβραίος της Ελλάδας που ασπάστηκε τον καθολικισμό για να παντρευτεί τη Γαλλίδα καθολική γυναίκα του.

Ο παππούς του Σαρκοζί, ονόματι Benico Mallah, ήταν  εβραίος  από τη Θεσσαλονίκη, που έφυγε για τη Γαλλία για να γίνει γιατρός. Ο Benico ήταν ο γιος του Mordechai Mallah, ενός από τους οκτώ γιους του Ααρών Μαλλάχ, ιδρυτή της ραβινικής σχολής της Θεσσαλονίκης.

         Η γυναίκα του Σαρκοζί, Carla Bruni, γεννήθηκε ως Tedeschi, ένα όνομα μιας εβραϊκής οικογένειας από τη βόρεια περιοχή του Πιεμόντε της Ιταλίας.

Σύμφωνα με την αδελφή της Κάρλα, ηθοποιού Valerie-Bruni Tedeschi, ο παππούς της από την πλευρά του πατέρα της, έφυγε από τον Ιουδαϊσμό και έγινε καθολικός κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ως αποτέλεσμα του γάμου του με μια Καθολική γυναίκα, η οικογένεια έχασε κάθε επαφή με την εβραϊκή κοινότητα του Τορίνο.

          Πρώην  σύντροφοι της Κάρλα, είναι  ο Arno Klarsfeld,  γιος του διάσημου εβραιογάλλου δικηγόρου και κυνηγού των  Ναζί Serge  Klarsfeld  και ο Jean-Paul Enthoven, καθώς και ο γιος του Ραφαήλ, (η Μπρούνι  ΕΙΧΕ  ΣΧΕΣΗ  ΜΕ  ΠΑΤΕΡΑ  ΚΑΙ  ΓΙΟ – αρχαία  συνήθεια  των  εβραιοχαλδαίων  μάγων,  τύπου  Αβραάμ),  είναι και οι δύο Εβραίοι διανοούμενοι.

         Ο Raphael  Enthoven, με τον οποίο η Κάρλα Μπρούνι έχει  ένα γιο, τον Aurélien, στο παρελθόν ήταν παντρεμένος με την συγγραφέα Justine Lévy, κόρη του ιουδαίου  συγγραφέα και φιλοσόφου Μπερνάρ-Ανρί Λεβί.

        

Η γαλλική  εφημερίδα  «ΦΙΓΚΑΡΩ»  ανήκει  στον  γάλλο  μεγαλοβιομήχανο  ΝΤΑΣΩ  (όπως  και  η  υπεραριστερή «ΛΙΜΠΕΡΑΣΙΟΝ»  ανήκει  στον…  Ρότσιλντ), ο  οποίος  είναι  και  ο  ιδιοκτήτης  της αεροπορικής  βιομηχανίας  ΝΤΑΣΩ,  που   μας  πουλάει  τα αεροπλάνα  ΜΙΡAΖ  και   ιδιοκτήτης  πολλών  τηλεοπτικών  σταθμών  και  πολλών  άλλων  εφημερίδων.  Ο  ΝΤΑΣΩ   ήταν  ιουδαϊκού  θρησκεύματος  με  πραγματικό  όνομα  Μπλόχ,  αλλά  βαπτίσθηκε  χριστιανός  καθολικός  και  βρίσκεται,  ορισμένες  φορές,  σε  προστριβή  με  τους  ιουδαίους,  όπως  είχε  συμβεί  και  με  τον  διάσημο  αμερικανό  ραββίνο  ΦΡΙΝΤΜΑΝ,  που  είχε  βαπτισθεί  χριστιανός,  είχε  αναλύσει  σε  βιβλία  του  το  ΤΑΛΜΟΥΔ
και  καταδιώχθηκε  αγρίως  από  τους  αμερικανοεβραίους.  Γιαυτό  και  ο  Ερνέστος  Ρενάν  είχε  γράψει  ότι:   «ΟΙ   ΕΒΡΑΙΟΙ,  ΟΤΑΝ  ΔΕΝ  ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ,  ΛΕΝΕ  ΠΩΣ  ΚΑΤΑΔΙΩΚΟΝΤΑΙ  ΚΑΙ  ΟΤΑΝ  ΕΧΟΥΝ  ΘΡΟΝΙΑΣΘΕΙ  ΣΤΗΝ  ΕΞΟΥΣΙΑ,  ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ  ΝΑ  ΚΑΝΟΥΝ  ΤΗΝ  ΖΩΗ  ΣΤΟΥΣ  ΑΛΛΟΥΣ  ΑΦΟΡΗΤΗ»  (Ιστορία  του  λαού  του  Ισραήλ - Αντίχριστος).    

           

Ας  διασκεδάσουμε  τώρα  με  το  ανέκδοτο  των  πέντε  εβραίων,  πού  κυκλοφορεί  στο  Ισραήλ. 
Πέντε  εβραίοι  προσπαθούσαν  να  λύσουν  το  πρόβλημα  του  ανθρώπου.  Ο πρώτος,  ο  Μωϋσής,  υποστηρίζει  ότι  ο  άνθρωπος  είναι  λογικό  ον  με  όργανο  τον  εγκέφαλο.  Κατά  τον  δεύτερο,  τον  Ιησού,  ο  άνθρωπος  δεν  είναι  παρά  συναίσθημα,  αγάπη,  με  κέντρο  την  καρδιά.  Ο  τρίτος,  ο  Μαρδοχαίος  (Μαρξ),  προβάλλει  την  άποψη  ότι  ο  άνθρωπος  κυριαρχείται  μόνο  από  το  ένστικτο  για  επιβίωση  πού  εκφράζεται  από  το  στομάχι.  Ο  τέταρτος,  ο  Φρόϋντ,  επιμένει  στην  άποψη,  ότι  η  κινούσα  δύναμη  στον  άνθρωπο  είναι  το  sex,  τα  γεννητικά  όργανα.  Τέλος  ο  πέμπτος  Ιουδαίος,  ο  Αινστάϊν,  προτείνει  ένα  συγκερασμό  απόψεων  λέγοντας:  «ΙΟΥΔΑΙΟΙ,  ΤΑ  ΠΑΝΤΑ  ΕΙΝΑΙ  ΣΧΕΤΙΚΑ».

            Παρατήρηση:  ο  Μωϋσής  στο  αίμα  ήταν  αιγύπτιος  πρίγκηπας,  Ο Ιησούς   ήταν  ιουδαϊκού  θρησκεύματος  αλλα  ελληνικής  καταγωγής  (Γαλιλαίος  των  Εθνών – Ελληνιστική  Δεκάπολη),  ο  Μαρδοχαίος  στο  πρώτο  του  βιβλίο  πού  έγραψε  «Το  εβραϊκό  πρόβλημα» (στην  αρχή,  δεν  ασχολήθηκε  με  τίποτε   άλλο,  παρά  μόνο  με  την  καταγωγή  του),    τονίζει  ότι  εβραίος  ίσον  χρήμα,  εάν  χωρίσουμε  αυτά  τα  δύο,  οι  εβραίοι  αναγκαστικά  θα  εκλείψουν  από  την  γη,  μόνο  αν  πάρουμε  το  χρήμα  από  τους  εβραίους,  μπορεί να  γίνουν  και  άνθρωποι,  ο  Φρόυντ  στα  βιβλία  του  κάνει  ψυχανάλυση  στην  καταγωγή  του  τονίζοντας  ότι  δεν  είναι  εβραίος  αλλά  γερμανός  και  τέλος  ο  «σχετικός»  Αϊνστάϊν  είναι  ο  μόνος  σιωνιστής  στην  παρέα,  έγραψε  και  βιβλίο  «Το  χρέος  μας  στον  Σιωνισμό»  και  μαζί  με  τον εβραίο  Σίλαρντ,  γράφουν  το  1939  την  περιβόητη   επιστολή  στον  εβραιοαμερικανό πρόεδρο  Φραγκλίνο  Ρούζβελτ  (Ρόζενφελντ)  για  την  ανάγκη  αναπτύξεως  πυρηνικού όπλου.

         Ο  Αϊνστάϊν  εργάσθηκε  με  φανατισμό  για  την  δημιουργία  της  ατομικής  βόμβας  με  σκοπό,  όπως  έλεγε  να  εξολοθρεύσει  όλους τους γερμανούς,  (συμμετείχε  και  στο  σχέδιο  Μόργκεντάου – Κάουφμαν, που  προέβλεπε  τον  ευνουχισμό   όλων  των  Γερμανών  που  επιζήσουν  του  πολέμου,   σήμερα  οι  χημικές τους  εταιρείες,  τύπου Μονσάντο,   ευνουχίζουν  όλους  τους  ευρωπαϊκούς  λαούς  με  χημικά,   μετατρέποντάς  τους  σε  ομοφυλόφιλους  και κουβαλούν   μετά  για… εξυπηρέτηση  τους  λαθρομετανάστες),  δήλωσε  μάλιστα  λιγότερο  χαρούμενος  πού  χρησιμοποιήθηκε  εναντίον  των  ιαπώνων.  Ο  γενναίος  αυτός  σιωνιστής,  όταν  τον  προσκάλεσε  ο  Μπέν  Γκουριόν,   να  τον  κάνει  πρόεδρο  του  Ισραήλ, το  1948,  αρνήθηκε  γιατί  φοβήθηκε  τους  παλαιστίνιους.-

"Μεταξύ της δεκαετίας του ‘20 και του ’50   έλαβε χώρα στα  πανεπιστήμια της Δύσης μια υπόγεια σύγκρουση,  που έμελλε να λάβει τέλος με τους Εβραίους διανοούμενους σαν τον Weiss και τον Menand να κατακλύζουν τις ηγετικές θέσεις στα κορυφαία πανεπιστήμια της Ivy League, και άλλους εβραίους  διανοούμενους σαν τον Kazin να κυριαρχούν στις κυριότερες λεωφόρους της κριτικής.  Eτσι  σήμερα  μέσα  στα  ελίτ τμήματα  της  Αγγλικής λογοτεχνίας των Δυτικών πανεπιστημίων υπάρχει μία πανίσχυρη παρουσία ενός Εβραϊκού μπλοκ, το οποίο προωθεί  μόνο  Εβραϊκά συμφέροντα, περιθωριοποιώντας  κάποιον «αντι-Σημίτη» και όποιο λογοτεχνικό ρεύμα σπιλώνεται ως «αντι-Σημιτικό». Μία ομάδα  περιτετμημένων,  που διακατέχεται από εμφανή εχθροπάθεια απέναντι σε πολιτιστικές μορφές, συμφέροντα και την κληρονομιά των Λευκών Ευρωπαίων αυτή την στιγμή κυριαρχεί στα ανώτατα κλιμάκια  της  αμερικανικής κουλτούρας.  Μέσω της Εβραϊκής κυριαρχίας πάνω στα κυριότερα «πόστα» του πολιτισμού οι Εβραίοι ακαδημαϊκοί  είναι  φανατικά  εχθρικοί σε μεγάλο μέρος του Κανόνα της Αγγλόφωνης  Λογοτεχνίας". 
Δρ Άντριου Τζόϋς – (Andrew Joyce Ph D)


 ΔΙΑΒΑΣΤΕ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΑΡΘΡΟ  ΤΩΝ  "ΑΥΤΟΧΘΟΝΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ": 

  «ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ»; ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΣΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ.

"Δημιουργούμε ολόκληρες οργανώσεις που υπάρχουν απλά για να λένε σε όλους ότι «οι Εβραίοι δεν ελέγχουν τίποτα».  Οι αντισημίτες έχουν δίκιο.  Ο  Mel Gibson έχει δίκιο που λέει ότι χρησιμοποιούμε συνειδητά τη δύναμή μας για να κυριεύσουμε τον κόσμο. Παρακαλώ μην μου πείτε ότι οποιαδήποτε άλλη ομάδα στον κόσμο το έχει κάνει ποτέ αυτό. Μόνο οι Εβραίοι. Και το έχουμε κάνει και παλιά. Γι’ αυτό οι Εβραίοι υποδουλώθηκαν στην Αίγυπτο. Ήταν πολύ επιτυχείς. Πηγαίνετε και κοιτάξτε την Τορά - είναι εκεί. Και το κάναμε και στη Γερμανία". 

Νεουορκέζος Εβραίος που ονομάζεται Elad Nehorai, ο οποίος γράφει και στην φιλελεύθερη (‘αριστερή’) Huffington Post.


  ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ

ΟΙ ΠΟΥΡΙΤΑΝΟΙ ΗΤΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΙΟΥΔΑΙΟΙ ΠΑΡΑ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ

Από  τον  "Κόκκινο  Ουρανό" 

Τετάρτη, 29 Μαρτίου 2017

Η λέξη «πουριτανός» είναι ένα όνομα συχνά παρεξηγημένο. Οι Πουριτανοί ήταν προτεστάντες φονταμενταλιστές, κατά τη διάρκεια του Αγγλικού εμφυλίου πολέμου (γνωστού και ως πουριτανική επανάσταση) του 17ου αιώνα, οι οποίοι επιθυμούσαν να «καθαρίσουν» (“purify” εξ ου και το όνομα) την Εκκλησία της Αγγλίας από τις καθολικές πρακτικές της. (Η Εκκλησία της Αγγλίας είχε ιδρυθεί το 1534 από τον βασιλιά Ερρίκο τον Η΄, 1491-1547). Μερικοί Πουριτανοί, γνωστοί ως Αυτονομιστές (Separatists) «χωρίστηκαν», σχηματίζοντας τη δική τους εκκλησία. Οι Πουριτανοί θεώρησαν ότι το Κοινοβούλιο, και όχι ο βασιλιάς, θα πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο και ότι η ηθική καθοδήγηση για κάθε δικαστική απόφαση πρέπει να προέρχεται από την Βίβλο που θεωρείται ότι είναι η ανώτατη αρχή σε όλα τα θέματα.

Οι Πουριτανοί είχαν εμμονή με τη Βίβλο και προσδιόρισαν την πολιτική τους πάλη ενάντια στην Αγγλία με εκείνη των αρχαίων Εβραίων εναντίον του Φαραώ ή του βασιλιά της Βαβυλώνας. 
Επειδή ταυτίζονταν τόσο έντονα με το αρχαίο Ισραήλ, επέλεξαν να ταυτιστούν με την Παλαιά Διαθήκη (World Book Encyclopedia & Εγκυκλοπαίδεια Judaica). Το 1620, οι «αυτονομιστές» απέπλευσαν για την Αμερική από το Mayflower. Οι αυτονομιστές / Πουριτανοί που εγκαταστάθηκαν στην Αποικία του Πλύμουθ αποκαλούσαν τους εαυτούς τους “Pilgrims” («ταξιδιώτες» αλλά και «προσκυνητές»), λόγω της περιπλάνησής τους σε αναζήτηση της θρησκευτικής ελευθερίας. 

Η  ΠΑΛΑΙΑ  ΔΙΑΘΗΚΗ  (ΟΧΙ  Η  ΚΑΙΝΗ)  ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕ  ΤΙΣ  ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ  ΤΩΝ  ΠΡΩΤΩΝ  ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ   

Η πουριτανική κουλτούρα της Νέας Αγγλίας χαρακτηρίστηκε από την αρχή μιας βαθιάς σύνδεσης με εβραϊκά θέματα.  
Καμία άλλη χριστιανική κοινότητα στην ιστορία δεν ταυτίστηκε περισσότερο με τους Ισραηλίτες της Αγίας Γραφής από ό, τι οι πρώτες γενιές των εποίκων από την Αποικία του Κόλπου της Μασαχουσέτης, οι οποίοι πίστευαν ότι η ζωή τους είναι μια κυριολεκτική αναπαράσταση του βιβλικού δράματος του περιούσιου λαού, που ήταν ο λαός Ισραήλ. Από τη στιγμή που οι ίδιοι θεωρούσαν ότι ήταν τα διωκόμενα θύματα του αμαρτωλού χριστιανικού καθεστώτος του Παλαιού Κόσμου (Αγγλία), οι πουριτανοί είχαν επίσης μια φυσική συμπάθεια για τους Εβραίους της δικής τους εποχής. Ο πουριτανός προτεστάντης ηγέτης Cotton Mather επανειλημμένα αναφερόταν στους Εβραίους στην προσευχή του ως «αγαπημένο λαό του Θεού». Η επιρροή της Παλαιάς Διαθήκης σηματοδοτεί κάθε βήμα της πουριτανικής εξόδου στη Σιών τους στην έρημο του Νέου Κόσμου. Η Παλαιά Διαθήκη διαμόρφωσε την σκέψη τους και τους χαρακτήρες τους. Οι αντιλήψεις της έγιναν αντιλήψεις τους.

Οι «αυτονομιστές», όταν ήταν έτοιμοι να αναχωρήσουν από την Αγγλία για τη Νέα Γη, νήστευσαν με ένα τρόπο που θυμίζει τις νηστείες που είχαν οι Ισραηλίτες πριν από κάθε νέα επιχείρηση. Ο πάστοράς τους Robertson διάβασε από το Α΄ Σαμουήλ 23: 3-4 και στη συνέχεια έπλευσαν προς τη Νέα Χαναάν στην Αμερική. Το έθιμο αυτό (νηστεία) διατηρήθηκε. Στις αρχές του 1620, την χρονιά που αποβιβάστηκαν στο νέο Plymouth, ορίσθηκε μια επίσημη ημέρα προσευχής. Ο πάστορας Robinson μίλησε και πάλι παραθέτοντας ένα απόσπασμα από το Α΄ Σαμουήλ 23: 3-4. Αυτό το έθιμο συνεχίστηκε μέχρι το 1800, όταν ο Πρόεδρος Ανταμς καθιέρωσε «εθνική ημέρα προσευχής και νηστείας».

Η επόμενη μεγάλη ομάδα πουριτανών αποίκων που έφθασε στη Νέα Αγγλία (1630), είχε επικεφαλής τον John Winthrop (1588-1649 - φώτο) και ίδρυσαν την αποικία του Κόλπου της Μασσαχουσέττης. Τους διοικούσε μια ελίτ κορυφαίων πουριτανικών οικογενειών - δεδομένου ότι η ίδια η αποικία είχε ως βάση το πουριτανικό πνεύμα της Βίβλου, και ειδικά της Παλαιάς Διαθήκης. Οι Πουριτανοί πίστευαν ολόψυχα ότι είχαν ειδική αποστολή να δημιουργήσουν στην Αμερική ένα μοντέλο κοινωνίας που θα έχει ως πρότυπο τα διδάγματα της Παλαιάς Διαθήκης. «Αν τηρήσουμε αυτή τη Διαθήκη», διαβεβαίωσε ο Κυβερνήτης Ιωάννης Winthrop το λαό του, «θα διαπιστώσουμε ότι ο Θεός του Ισραήλ θα είναι ανάμεσά μας, αλλά αν φερθούμε πονηρά στον Θεό μας ... θα αποβληθούμε από την καλή γη πού τώρα πηγαίνουμε». Το όλο πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης ήταν το θεμέλιο όλων των πουριτανικών θρησκευτικών κοινοτήτων.

Καθώς οι Πουριτανοί, επειδή διώκονταν από την αγγλική κυβέρνηση, έβλεπαν ότι είχαν ομοιότητες με τους Εβραίους της αρχαιότητας, άρχισαν να θεωρούν τους εαυτούς τους ότι είναι οι «εκλεκτοί» του Θεού, και εκείνοι που τους πολεμούσαν ήταν Αμαληκίτες ή Φιλισταίοι. Η Αγγλία ήταν η Αίγυπτος, ο βασιλιάς της Αγγλίας ήταν ο Φαραώ, ο Ατλαντικός Ωκεανός ήταν η Ερυθρά Θάλασσα τους, η Αμερική ήταν η Γη της Επαγγελίας και οι Ινδιάνοι ήταν οι αρχαίοι Χαναναίοι. Ήταν επίσης πεπεισμένοι ότι οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης μιλούσαν σε αυτούς, όπως ακριβώς είχαν μιλήσει προς τους Ισραηλίτες. Έτσι, αν και ακόμα θεωρούσαν τους εαυτούς τους Χριστιανούς Προτεστάντες, οι Πουριτανοί ταυτίζονταν με τους Ισραηλίτες και η βάση τους ήταν η πίστη των Εβραίων.

Έτσι η πίστη των Πουριτανών διαφέρει σημαντικά από την πλειοψηφία των παραδοσιακών χριστιανικών θεολογιών. Μόλις έφτασαν στις αποικίες, δημιούργησαν μια εντελώς νέα κοινωνία η οποία ήθελαν να βασίζεται αποκλειστικά στην εβραϊκή έννοια της Διαθήκης μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Έτσι, στην συνάντηση των λειτουργών τους στη Βοστώνη στις 26 Μαΐου του 1698, επιβεβαίωσαν την πεποίθησή τους ότι «σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, η Εκκλησία αποτελείται από μια διαθήκη». Έτσι η πουριτανική κοινότητα απέκλεισε κάθε επίσημη και αυστηρή παπική ιεραρχία, και δήλωσαν ότι κυβερνούνται «από τον Λόγο του Θεού» (δηλ. Παλαιά Διαθήκη).

Η Γραφή ήταν η απόλυτη πηγή γνώσης και δεδικασμένου και ήταν, ως εκ τούτου, αδιαμφισβήτητη. Κατά συνέπεια, κάθε αποτυχία συμμόρφωσης σε αυτήν επέφερε σοβαρή τιμωρία: Αν κάποιος «χριστιανός» μιλούσε περιφρονητικά για την Γραφή έπρεπε να τιμωρηθεί με πρόστιμο ή μαστίγωμα. Υπήρχαν νόμοι που ενέκριναν την τιμωρία όσων παραβίαζαν το Σάββατο.

Οι περισσότερες από τις επίσημες πράξεις των αποικιών προσδιορίζονταν από τις διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης. Έτσι, ο Κώδικας του Κονέκτικατ του 1650, ενέκρινε μια Μωσαϊκού τύπου μορφή διακυβέρνησης. Οι δεκαπέντε Κεφαλαιώδεις Νόμοι χρησιμοποιούσαν την γλώσσα της Πεντατεύχου και η γλώσσα αυτή αργότερα βρέθηκε και στον Κώδικα της Μασαχουσέτης του 1660. Οι Πουριτανοί ενσωμάτωσαν τον Μωσαϊκό νόμο και τις διαταγές από την Παλαιά Διαθήκη στο δικό τους νομικό πλαίσιο. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ήμισυ του καταστατικού του Κώδικα του 1655 για την αποικία του New Haven περιείχε αναφορές ή παραπομπές από την Παλαιά Διαθήκη, ενώ μόνο το τρία τοις εκατό αναφερόταν στην Καινή Διαθήκη.

Οι πρώτοι άποικοι της Νέας Αγγλίας αυτοαποκαλούνταν «χριστιανικό Ισραήλ». Συνέκριναν τους ηγέτες τους με τους μεγάλους ηγέτες του αρχαίου Ισραήλ, ιδιαίτερα με τον Μωυσή και τον Ιησού του Ναυή. Τα ονόματα Δανιήλ, Ιωανάθαν, Εσθήρ, Ενώχ, Έσδρας, Ραχήλ και ένα πλήθος άλλων ήταν σε συνεχή χρήση μεταξύ των Πουριτανών. Το ενδιαφέρον είναι ότι υπήρχε μια εμφανής απουσία ονομάτων χριστιανών αγίων. Τα ονόματα των πόλεων, των κωμοπόλεων και των οικισμών επίσης προέρχονταν από την Παλιά Διαθήκη. Αλλά δεν περιορίστηκαν στην ονομασία απογόνων, πόλεων και κωμοπόλεων – καθώς ονόμασαν και πολλά βουνά της Αμερικής με ονόματα βιβλικών βουνών, όπως όρος Κάρμηλος, όρος Χωρήβ, όρος Νεβώ, όρος Εφραίμ, κλπ. Μερικά βουνά στο Νέο Κόσμο ακόμη ονομάζονται Όρος Σινά, Όρος Σιών και Όρος των Ελαιών.

Η εμμονή τους με την Παλαιά Διαθήκη τους οδήγησε να θεωρούν το Σάββατο ως ημέρα ανάπαυσης και περισυλλογής. Στο πουριτανικό Σάββατο καμία εργασία οποιουδήποτε είδους, ακόμα και δουλειές του σπιτιού, δεν επιτρέπονταν για τις επόμενες 24 ώρες. Η τήρηση του Σαββάτου ελέγχονταν αυστηρά από τοπικούς αξιωματούχους.

Η εορτή των Ευχαριστιών (Thanksgiving) η οποία εξελίχθηκε σε αργία και εθνική εορτή στις ΗΠΑ σχεδιάστηκε από τους Προσκυνητές το 1621, ως ημέρα παρόμοια με την εβραϊκή Σουκότ, τη γιορτή της χαράς, που αναφέρεται στο Λευιτικό 23:40.

ΥΓ:

1. Ο Alexis de Tocqueville, Γάλλος ιστορικός και διπλωμάτης (1805 –  1859) αναφέρει στο έργο του “Democracy in America”, ότι ο Πουριτανισμός ήταν το στοιχείο που έδωσε την βάση για την «Αμερικανική δημοκρατία».

2. Η Παλαιά Διαθήκη έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στην ίδρυση διαφόρων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, συμπεριλαμβανομένων του Harvard, του Yale, του Princeton, του Βασιλικού Κολεγίου (αργότερα γνωστό ως Columbia), του Johns Hopkins κλπ Σε όλες σχεδόν αυτές τις σχολές, απαιτούντο «βιβλικές σπουδές» ενώ μερικές υιοθέτησαν ακόμα κάποια εβραϊκή λέξη ή φράση στο πλαίσιο του επίσημου εμβλήματος ή της σφραγίδας τους. Τόσο δημοφιλής ήταν η εβραϊκή γλώσσα στα τέλη του 17ου και στις αρχές του 18ου αιώνα ώστε τα πανεπιστήμια Harvard, Yale, Columbia, Brown, Princeton, Johns Hopkins κλπ δίδασκαν μαθήματα στα εβραϊκά, όταν κανένα πανεπιστήμιο στην Αγγλία εκείνη την εποχή δεν παρείχε κάτι τέτοιο.

Πολλοί από τους ιδρυτές της Αμερικής σπούδασαν σε αυτά τα πανεπιστήμια και είναι σίγουρο ότι η πλειοψηφία αυτών των πολιτικών ηγετών δεν ήταν μόνο καλά εξοικειωμένοι με το περιεχόμενο της Αγίας Γραφής, αλλά είχαν και κάποια γνώση της εβραϊκής. Ο Εβραίος μελετητής Abraham Katsch γράφει στο βιβλίο του «Η Βιβλική Κληρονομιά της Αμερικανικής Δημοκρατίας»: «Κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης, το ενδιαφέρον για τη γνώση της εβραϊκής ήταν τόσο διαδεδομένο ώστε κυκλοφορούσε η ιστορία ότι ορισμένα μέλη του Κογκρέσου πρότειναν η χρήση της αγγλικής γλώσσας να απαγορευτεί επίσημα στις Ηνωμένες Πολιτείες, και να αντικατασταθεί από την εβραϊκή».

ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝ  ΚΑΙ  ΤΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 

3. Σε αρκετές αποικίες Πουριτανών στη Νέα Αγγλία τα Χριστούγεννα ήταν «παράνομα» και απαγορεύονταν. Η πουριτανική κοινωνία θεωρούσε ότι δεν δικαιολογούνται «βιβλικά» και ότι ο εορτασμός τους συνδέονται με παγανιστικές γιορτές και την ειδωλολατρία.

4. Οι Πουριτανοί δεν ήταν ανεκτικοί σε άλλες θρησκευτικές απόψεις. Σε αυτές περιλαμβάνονταν εκείνες των Κουάκερων, των Αγγλικανών και των Βαπτιστών. Το πιο γνωστό θύμα της θρησκευτικής τους μισαλλοδοξίας ήταν η Αγγλίδα Κουάκερη Mary Dyer, η οποία απαγχονίστηκε στη Βοστώνη γιατί επανειλημμένως αψήφησε έναν πουριτανικό νόμο που απαγόρευε τους Κουάκερους να αποικίσουν.

5. Ο όρος πουριτανοί έπαψε να χρησιμοποιείται λίγο μετά τα μέσα του 17ου αιώνα στις ΗΠΑ. Πιο κοντά στον αμερικανικό πουριτανισμό είναι ο Πρεσβυτεριανισμός όπως προβλήθηκε από τον John Knox και τους οπαδούς του στη Σκωτία. Η Πρεσβυτεριανή Εκκλησία είχε, με τη σειρά της, την βάση της στον Καλβινισμό. Ο Πρεσβυτεριανισμός παραμένει ζωντανός σήμερα στις Η.Π.Α. Γενικά, ο Πουριτανισμός επηρέασε σχεδόν όλες τις αμερικάνικες προτεσταντικές εκκλησίες.

6. Οι Πουριτανοί αρχικά, ήταν ανεκτικοί στον θεσμό της δουλείας, (κάποιοι κιόλας είχαν σκλάβους) αλλά μετά χρόνια, καθώς οι δούλοι δεν χρησίμευαν οικονομικά στον Βορρά, (όσο στο Νότο), άρχισαν να υποστηρίζουν την κατάργησή της, θεωρώντας την «σκληρή» και χαρακτηρίζοντάς την «αμαρτία». Το κίνημα υπέρ της κατάργησής της (abolitionism) που γιγαντώθηκε στον βιομηχανικό Βορρά, πριν κηρύξει ο Λίνκολ την εισβολή στις Νότιες Πολιτείες, θεωρήθηκε από πολλούς «παιδί του πουριτανισμού». Σήμερα αναγνωρίζεται ο ρόλος των Πουριτανών στη διαμόρφωση της πορείας προς την απόδοση υπηκοότητας στους μαύρους της Αμερικής.

 

7. Η πουριτανική παράδοση στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι καθόλου νεκρή. Ζει μέσα στην Ευαγγελική κίνηση και στα 55 περίπου εκατομμύρια Χριστιανούς Σιωνιστές οι οποίοι είναι οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του κράτους του Ισραήλ στις Ηνωμένες Πολιτείες.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΥΡΙΤΑΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

ΑΠΟ  ΤΟΝ  «ΘΕΟΔΟΤΟ»  Δευτέρα, 6 Μαρτίου 2017

Άρθρο του d. Curzio Nitoglia                                                                                    

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Το Αγγλικανικό Σχίσμα 

Οι Προτεστάντες της Αγγλίας, μετά το σχίσμα του Ερρίκου του Η', αποτελούνταν από ένα δίκτυο οικογενειών οι οποίες είχαν κατορθώσει να γίνουν πολύ ισχυρές οικονομικά και πολιτικά. Αυτό ασφαλώς οδήγησε σε μια κοινωνική και πολιτική κατάσταση που θα άλλαζε τη φύση του χριστιανισμού στην Αγγλία. Πριν τη Μεταρρύθμιση, τα δύο διακριτά χαρακτηριστικά του χριστιανισμού ήταν τα εξής: α) η πρωτοκαθεδρία του πνευματικού επί  του κοσμικού, δηλαδή της Εκκλησίας επί του κράτους και β) η εναντίωση της Εκκλησίας στην τοκογλυφία και στις χρηματιστηριακές δραστηριότητες. Κατά συνέπεια, ο χωρισμός της Βασιλείας από την Εκκλησία και η επιθυμία άντλησης κέρδους από την τοκογλυφία, έγιναν από τα βασικά κίνητρα για τον Αγγλικανικό επαναστατικό αγώνα. Πράγματι, ο Αγγλικανισμός, δεν μπορεί να αποκαλεστεί θρησκεία, με την ακριβή έννοια του όρου, καθώς είναι γεννημένος από την απληστία του βασιλιά Ερρίκου του Η' και από εκείνους του ευγενείς που ήθελαν να πλουτίσουν απαλλοτριώνοντας τις εκκλησιαστικές γαίες. Οι οικογένειες αυτές αργότερα θα αποτελούσαν τη συντηρητική ελίτ της Μεγάλης Βρετανίας. 

Ο Ιουδαϊσμός στην Αγγλία

Οι Αγγλικανοί όσον αφορά την οικονομία εμπνεύστηκαν από τους Ιουδαίους, που είχαν επισήμως απελαθεί από την Αγγλία το 1290, μετά το την υπόθεση του μικρού William of Norwich. Απελάσεις αυτού του τύπου συνήθως αφορούσαν τους Εβραίους που ήθελαν να εξασκούν θρησκευτικά τον Ιουδαϊσμό (μόνο 16.000 Εβραίοι εγκατέλειψαν την Αγγλία το 1290), ενώ η πλειοψηφία συνέχιζε το προηγούμενο τρόπο ζωής ως ‘Μarrani’, δηλαδή ως Κρυπτοιουδαίοι που εξωτερικά εμφανίζονταν ως Χριστιανοί. Οι Εβραίοι που παρέμειναν ως Μarrani αργότερα πρόσφεραν ένα φυσικό δίκτυο και ένα σύστημα υποστήριξης για τους άλλους Εβραίους που γύρισαν στην Αγγλία κατά την διάρκεια των επόμενων αιώνων, ξεκινώντας από την επανάσταση του Όλιβερ Κρόμγουελ. Τότε οι καιροί ήταν πια ώριμοι για τη διεύρυνση της εβραϊκής επίδρασης επί της αγγλικής κουλτούρας, με το προσωπείο ασφαλώς της μεταρρυθμισμένης ή αγγλικανικής πίστης. Η αλλαγή στην αγγλική κουλτούρα, κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου και η προκαλούμενη ανάπτυξη της Μ. Βρετανίας ως φιλο-σημιτικό έθνος είναι κάτι το οποίο έχει επισυμανθεί από πολλούς. 

 ΤΟΝ  16ο  ΑΙΩΝΑ  ΣΤΗΝ  ΑΓΓΛΙΑ  Ο  ΙΕΧΩΒΑ  ΕΓΙΝΕ  Ο  ΘΕΟΣ  ΤΩΝ  ΑΓΓΛΩΝ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΗΡΩΕΣ  ΤΗΣ  ΠΑΛΑΙΑΣ  ΔΙΑΘΗΚΗΣ  ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ  ΤΟΥΣ  ΑΓΙΟΥΣ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ 

Η ιουδαϊκής καταγωγής ιστορικός Barbara Tuchman, παρατήρησε ότι «η Αγγλία άλλαξε κατά την διάρκεια του 16ου αιώνα, αν και δεν μπορούμε να υποδείξουμε μία ακριβή χρονολογία που ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης έγινε ο Θεός των Άγγλων και οι ήρωες της Παλαιάς Διαθήκης αντικατέστησαν τους αγίους του Χριστιανισμού.»

Το δόγμα 'Sola Scriptura' ως το κλειδί για την Ιουδαιοποίηση

Η  Tuchman  πιστεύει ότι ο κύριος λόγος της ιουδαιοποίησης της Αγγλίας υπήρξε η ραβινική μετάφραση της Βίβλου από τον William Tyndale, η οποία άρχισε  να εισάγεται λαθραία στην Αγγλία το 1526, μεταφερόμενη από σεφαραδίτες εμπόρους μέσα σε ψεύτικους πυθμένες βαρελιών κρασιού. Η μετάφραση της Βίβλου του Tyndale -σύμφωνα με την Tuchman– μετέτρεψε την Αγγλία σε μία ιουδαιοποιημένη χώρα μέχρι και τη στιγμή της Διακήρυξης του Balfour (το 1917), που θεμελίωσε την εβραϊκή παρουσία στην Παλαιστίνη. Διότι κάθε φορά που η Βίβλος ξεριζώνεται από το ιστορικό της πλαίσιο, γίνεται, κατά την ιστορικό,  «μία επαναστατική ζύμη εξαιρετικής βιαιότητας».

Ο  Όλιβερ Κρόμγουελ και ο Πουριτανισμός

Αυτή η ιουδαιοποιητική τάση άνθισε ιδιαίτερα όταν ο Όλιβερ Κρόμγουελ έγινε ο δικτάτορας της Αγγλίας, καθώς όπως υποστηρίζει η Tuchman: «με τους Πουριτανούς έγινε μία εισβολή του Εβραϊσμού που μεταδόθηκε μέσω της Παλαιάς Διαθήκης». Η  Tuchman αναφέρει ότι οι Πουριτανοί  «ακολουθούσαν κατά γράμμα την Παλαιά Διαθήκη λόγω του ότι έβλεπαν σε αυτήν την αντανάκλαση των  προσώπων τους».  Επιπλέον, ο Πουριτανισμός σήμανε το τέλος της χριστιανικής ηθικής και την εισαγωγή εβραϊκών συνηθειών. Η φυσική συνέπεια της εισαγωγής των τελευταίων στην αγγλική ζωή υπήρξε η οπισθοδρόμηση της κοινωνικής ηθικής σε ένα πολύ χαμηλό επίπεδο, η οποία έλαβε χώρα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. 

Η πρώτη εκδήλωση αυτής της ηθικής οπισθοδρόμησης ήταν η διάδοση της φτώχειας (ιδιαίτερα κατά την Βιομηχανική Επανάσταση), φτώχεια που θα γινόταν τυπική της αγγλικής ζωής για αιώνες. «Από τα μέσα του 16ου  αιώνα» καταλήγει  η  B. Tuchman «έγινε δυνατή η συζήτηση για μία επανάσταση, μία διεθνή πολιτική κίνηση, αποφασισμένη να ανατρέψει τη μεσαιωνική εικόνα του κόσμου και να την αντικαταστήσει με κάτι το νέο». 

Από τον Ταλμουδισμό στον Καπιταλισμό

Αυτό το 'νέο' στην Αγγλία σήμαινε τη δικαιολόγηση της απληστίας και της υπερηφάνειας. Δικαιολόγηση που αργότερα θα γινόταν γνωστή ως φιλελεύθερος καπιταλισμός. Αυτός θα έφερνε στην εξουσία επαναστάτες με οικονομική επιφάνεια χάρη στην κλοπή της εκκλησιαστικής περιουσίας και αποφασισμένους να μιμηθούν τους Ιουδαίους τόσο στη θεολογία όσο και στην οικονομία. Ωστόσο, καμία από αυτές τις προόδους στο χρηματιστικό σύστημα δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την συνεργασία των τελευταίων και αυτή η συνεργασία έλαβε χώρα με πολλούς τρόπους. Όπως οι Εβραίοι, έτσι και οι ευκατάστατες οικογένειες υποστηρίζουν τις αιρετικές δυνάμεις στην θρησκεία και τον φιλελευθερισμό στην πολιτική. 

 ΑΓΓΛΙΑ,  Η  ΔΕΥΤΕΡΗ  ΙΟΥΔΑΙΑ

Στην οικονομία αυτό σημαίνει τοκογλυφία, ένα σύστημα που ο λόρδος Francis Bacon θα υπερασπιζόταν με σαφή τρόπο σε ένα από τα έργα του. Η Αγγλία έγινε μία 'δεύτερη Ιουδαία' όχι μόνον διότι διάβαζε τη Βίβλο μεταφρασμένη στα αγγλικά από ραβίνους, αλλά προπάντων διότι οι πιο σημαντικές οικογένειες της χρησιμοποιούσαν τη Βίβλο -που τώρα όλοι είχαν το δικαίωμα να ερμηνεύουν όπως θέλουν- ως δικαιολόγηση για τη συμμετοχή τους στην τοκογλυφία και διότι χρησιμοποίησαν τα οικονομικά μέσα για να εδραιώσουν την πολιτική τους εξουσία. Η ελευθερία, σε αυτό όπως και σε άλλα πεδία της ζωής, συνεπαγόταν το δικαίωμα των ισχυρών να καθορίζουν αυτό που ήταν αληθινό. Όλοι ήταν ελεύθεροι να ερμηνεύουν την Βίβλο όπως ήθελαν. Όταν πράγματι οι  αντιφρονούντες έγιναν πιο δυνατοί από την εκκλησία του κράτους, το αποτέλεσμα ήταν ο εμφύλιος πόλεμος. 

Όταν πλέον κόπηκε ο δεσμός που ένωνε την εκκλησία της Αγγλίας, αποδυναμώθηκε και ο δεσμός που συνέδεε μεταξύ τους τους Άγγλους. Παύοντας η Αγγλία να είναι μία παραδοσιακή χριστιανική χώρα έγινε ένα 'ιδεολογικό έθνος' και ευνόησε τους ξένους (όπως συμβαίνει σήμερα με την Ευρώπη του Maastricht) που υποστήριζαν την νέα κυβέρνηση ενάντια στους γηγενείς που -σχεδόν σίγουρα- θα αντιτάσσονταν σε αυτήν. Τόσο οι αντιφρονούντες όσο και οι ανυποψίαστοι παρασυρθήκαν στην ίδια ξένη παλίρροια που ευνόησε το μετανάστη έναντι του γηγενή. Ο Προτεστάντης υπήρξε, εν προκειμένω, κατεξοχήν ξένος ή άπατρις. Ακόμη και εάν ήταν ένας Πρωτο-πουριτανός στην Αγγλία, ένας Ουγενότος στη Γαλλία ή ένας Καλβινιστής στις Κάτω Χώρες, η υπακοή του πήγαινε στην σκοτεινή συνωμοσία που προερχόταν από τη Γενεύη και όχι στη χώρα καταγωγής του (όπως συμβαίνει σήμερα με τους Σιωνιστές οι οποίοι δεν ζουν στο Ισραήλ), της οποίας τα συμφέροντα ήταν πάντα χειραγωγημένα για λογαριασμό των ελίτ που ανελάμβαναν την εξουσία στις χώρες αυτές.

Το Προτεσταντικό Πνεύμα και ο Καπιταλισμός

Η Αγγλία ήταν η χώρα που θα μεταμόρφωνε την οικονομία σε ένα όπλο πολύ πιο δυνατό από όλα τα στρατεύματα του Φιλίππου της Ισπανίας. Επανάσταση για τους Aναβαπτιστές του Münster σήμαινε κομμουνισμός. Αντίθετα, στην Αγγλία σήμαινε εκείνο που θα γινόταν γνωστό όχι ως το ‘αντίθετο του κομμουνισμού’ (κομμουνισμός = κολεκτιβιστικός υλισμός), αλλά ως ‘κομμουνισμός με αντίθετο πρόσημο’, δηλαδή ένας ατομικιστικός υλισμός αντί του κολεκτιβιστικού, εν συντομία ο φιλελεύθερος καπιταλισμός.

Σημειώσεις του μεταφραστή:

Α) Να μην ξεχνάμε ότι η αδελφότητα Skull & Bones που πρακτικά καθόρισε τις γεωπολιτικές εξελίξεις του 20ου αιώνα, ιδρύθηκε από Πουριτανούς που μετανάστευσαν από την Αγγλία στη Μασαχουσέτη το 1600.           

Β) Το Πουριτανικό Φαινόμενο (το οποίο μπορεί να ταυτιστεί με το Αμερικανικό Φαινόμενο) ανέπτυξε μία ιδιαίτερη δυναμική σε όλα τα επίπεδα: στην οικονομία με τον καπιταλισμό (βλ. το ανταγωνιστικό πνεύμα, τις πολυεθνικές εταιρείες, τους μεγάλους τραπεζικούς οίκους κλπ), στην γνώση και εκπαίδευση με τα πανεπιστήμια του Harvard, του Yale κλπ που ιδρύθηκαν από Πουριτανούς, στη διεθνή πολιτική και τις γεωπολιτικές συγκρούσεις με τον παρεμβατισμό, τους 'ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς' και τις στρατιωτικές εισβολές για το καλό και την πρόοδο των θυμάτων. Αυτή η δυναμική οφείλεται σε μία σειρά παραγόντων που αξίζει να επισημανθούν:

1) Ο Πουριτανισμός -ως μακρινός απόγονος της γνωστικής αίρεσης των Καθαρών- είχε μία απέχθεια για τις σωματικές ηδονές που τις έβλεπε ως αιχμαλωσία σε έναν κόσμο κακά δημιουργημένο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μία ασκητική νοοτροπία η οποία διαμόρφωνε προσωπικότητες με μεγάλο αυτοέλεγχο και αυτοπειθαρχία. 

2) Για πρώτη φορά στη χριστιανική ιστορία, η ευαγγελική διδαχή «Και πάλι σας λέω, ευκολότερο είναι μία καμήλα να περάσει από τρύπα βελόνας παρά πλούσιος να εισέλθει στη βασιλεία του Θεού» (Ματθαίος 19:24), όχι απλώς καταργείται ή αγνοείται αλλά αντιστρέφεται. Για τον Πουριτανό, ο πλούτος αποτελεί ένδειξη της ευλογίας του Θεού, ένδειξη ότι είναι ο εκλεκτός του Θεού. Αυτή η θεώρηση οφείλεται στα Ιουδαϊκά στοιχεία που εν τέλει διαμόρφωσαν την πουριτανική πίστη και σκέψη.

3) Οι παλαιές γνωστικές ρίζες θεμελίωσαν την έλξη των Πουριτανών για την απόκτηση γνώσης, εξ ου και τα μεγάλα πανεπιστήμια της Αμερικής.

4) Μία σκληρότητα και έναν κυνισμό (βλ. ‘ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’), προϊόν μιας ελιτίστικης νοοτροπίας, της νοοτροπίας των 'γνωστικών εκλεκτών' που έχουν δικαίωμα να μην υπακούουν στους ηθικούς νόμους που προορίζονται για τους απλούς ανθρώπους.  

5) Τη δυναμική στόφα των Αγγλοσαξόνων.

Κοινωνιολογικά, το πουριτανικό φαινόμενο θα μπορούσε να ορισθεί ως μία ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ. Ωστόσο, σταδιακά και αρχίζοντας από τη δεκαετία του 1950, η δυναμική των WASPs (White Anglo-Saxon Protestants) άρχισε να μειώνεται, έως ότου αντικαταστάθηκε από τη δυναμική του εβραϊκού φαινομένου. Έτσι, η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ έδωσε τη θέση της στη ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ. To πως και γιατί έγινε αυτή η μεταφορά ή καλύτερα ειρηνική παράδοση της εξουσίας στις ΗΠΑ από την παραδοσιακή της ελιτ (WASPs) σε μια νεόφερτη αποτελεί ένα από τα μεγάλα παράδοξα του σύγχρονου δυτικού κόσμου.

ΟΙ «ΘΕΟΙ»: ΟΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΕΣ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΑΚΙΕΡΑΣ ΤΟΥ 20ού ΑΙΩΝΑ

ΑΠΟ  ΤΟΝ  «ΘΕΟΔΟΤΟ»  Παρασκευή, 22 Ιουνίου 2012

Mετά την έκδοση του βιβλίου του K. R. Bolton, Revolution from Above, το παρακάτω άρθρο επίλεκτου συνεργάτη μας έρχεται να διαφωτίσει πλήρως τα τεκταινόμενα στον πλανήτη μας. Διαβάστε το και συνδέστε το με τα τωρινά γεγονότα.

                                                                                                                                                       Θεόδοτος

 

Γράφει ο Θεόδωρος  Λάσκαρης                      

Σε προηγούμενα άρθρα σε αυτό το μπλογκ, έγινε η παρουσίαση των παρασκηνιακών διαδικασιών που οδήγησαν στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, στη δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης και στη συνέχεια της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας· εκείνων δηλαδή των γεγονότων που διαμόρφωσαν τις  γεωπολιτικές εξελίξεις του 20ού  αιώνα, μέσα από τις οποίες προήλθε μία νέα τάξη πραγμάτων.

 Όμως ποιοι ήταν αυτοί που σχεδίασαν και πυροδότησαν αυτή την αιματηρή ‹‹κοσμογονία››; Την ιστορία αυτών των επίγειων θεών θα προσπαθήσουμε τώρα να σκιαγραφήσουμε. Στην  Ευρώπη  του 1600, οι σχέσεις των οπαδών του Πουριτανισμού με τον Ιουδαϊσμό ήταν τόσο έντονες, ώστε αρκετοί Πουριτανοί ασπάζονταν την ιουδαϊκή θρησκεία για να νοιώθουν ότι είναι περισσότερο αυθεντικοί. Γινόταν όμως και το αντίστροφο: υπήρχαν Ιουδαίοι που γίνονταν Πουριτανοί,  για να αποκτήσουν τίτλους ευγενείας και γενικώς για ανοίξουν τον δρόμο της κοινωνικής τους ανέλιξης.

Όσον αφορά ειδικώς αυτό, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα γεγονότα στην Αγγλία. Εκείνη την εποχή, σε αυτήν τη χώρα, στους υψηλούς κύκλους των διανοουμένων Πουριτανών, ανθούσε το ενδιαφέρον για την εβραϊκή Καββάλα  και τον Ροδοσταυρισμό. Το αποτέλεσμα ήταν να διαμορφωθεί μέσα στους κόλπους του Πουριτανισμού  ένας  μυστικιστικός πυρήνας, ο οποίος εξωτερικά έφερνε την πουριτανική ταυτότητα, αλλά εσωτερικά ακολουθούσε τον εβραϊκό καββαλιστικό  γνωστικισμό. 

Η γνωστή ιστορικός Frances Yates γράφει: «Η επιστροφή των Ιουδαίων στην Αγγλία, και η προετοιμασία της από τον ραββίνο Menasseh ben Israel κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του Όλιβερ Κρόμγουελ, (ο οποίος ως πουριτανός συμπαθούσε τους Ιουδαίους) υπήρξε...στην ουσία το αποκορύφωμα της βαθμιαίας διαμόρφωσης της νέας συμπεριφοράς προς τους Εβραίους και την θρησκεία τους. Σε νεανική ηλικία  ο Menasseh ben Israel έγινε ραββίνος στο Άμστερνταμ και υπήρξε φημισμένος για τα γραπτά του που τράβηξαν την προσοχή όχι μόνον  των Ιουδαίων αλλά και των  Άγγλων. Σχεδόν όπως όλα τα μέλη της κοινότητας του Άμστερνταμ, ο  Menasseh ήταν ένας ένθερμος... Καμπαλιστής που περίμενε τον ερχομό του μεσσία(...)»

Και ο Μεσσίας ήλθε, ή τουλάχιστον πίστεψαν ότι είχε έλθει. Αναφερόμαστε στον Shabbetai Zevi, του οποίου η φήμη είχε φθάσει και στην ιουδαϊκή παροικία της Αγγλίας.  Αυτό που έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον είναι ότι ο πατέρας του Shabbetai Zevi ήταν πράκτορας στην Σμύρνη για λογαριασμό  Άγγλων πουριτανών εμπόρων. Έτσι, υπήρξαν επαφές μεταξύ του πουριτανικού χιλιασμού και του εβραϊκού γνωστικού μεσσιανισμού.

Οι Πουριτανοί φθάνουν στην Μασσαχουσέτη (1630)

      Κατά την περίοδο  1630- 1660 πλούσιες αριστοκρατικές οικογένειες πουριτανών φεύγουν από την Ευρώπη και εγκαθίστανται στην βόρεια Αμερική. Μερικά ονόματα: οι Whitney, οι Stimson, οι Gilman,οι Perkins, οι Taft, οι Lord , κ.λπ. Την περίοδο 1650-1750 άλλωστε έρχονται στη Aμερική και οικογένειες εβραϊκής καταγωγής  που είχαν ασπαστεί τον προτεσταντισμό , όπως για παράδειγμα  οι οικογένειες Vanderbilt και Rockefeller. Όλες αυτές οι οικογένειες  αναπτύσσουν μεταξύ τους σχέσεις συγγένειας,  συνάπτοντας γάμους. Τα μέλη αυτών των οικογενειών είτε γίνονται μεγάλοι τραπεζίτες είτε αποκτούν πολυεθνικές εταιρίες. Όμως αυτό που περισσότερο τα συνδέει μεταξύ τους είναι οι γνωστικές  μυστικιστικές καταβολές, στις οποίες ήδη αναφερθήκαμε, και φυσικά η τεράστια οικονομική δύναμη. Έτσι  δημιουργούν μία οργάνωση ,ένα τάγμα, που το 1856  παίρνει την ονομασία Russell Trust, και αργότερα γίνεται γνωστό με το όνομα Skull &Bones. Το τάγμα εξωτερικά  συνδεόταν με τις εβραϊκές τραπεζικές οικογένειες των Guggenheim, Jakob Schiff  και Warburg.

Πουριτανικός τάφος στη Βοστώνη

Εν ολίγοις ,το τάγμα ήταν αυτό που ήδη από εκείνη την εποχή έλεγχε όλη την Wall Street. Γι αυτό από εδώ και στο εξής, όταν θα αναφέρουμε την Wall Street θα  εννοούμε το «Τάγμα». Αυτοί οι «θεοί» λοιπόν, έψαχναν  να βρουν τον Όλυμπό τους, το κέντρο από το οποίο θα κατεύθυναν τον κοσμικό τους σχεδιασμό. Διάλεξαν ένα από τα παλαιότερα πανεπιστήμια της Αμερικής, το πουριτανικό πανεπιστήμιο του Yale. Κατάφεραν να το θέσουν υπό τον έλεγχό τους  γύρω στο 1871 και έτσι άρχισαν να «επωάζουν» τους μελλοντικούς «ημίθεους»: διάλεγαν 15 φοιτητές κάθε χρόνο, τους περνούσαν από την  κατάλληλη μύηση και μετά το πέρας των σπουδών τους προωθούσαν σε στρατηγικές θέσεις του συστήματος: τράπεζες, εταιρίες, κυβέρνηση, μυστικές υπηρεσίες, δημοσιογραφικά συγκροτήματα κ.λπ.

Στο επίκεντρο της φιλοσοφικής τους θεώρησης αλλά και των πολιτικών τους σχεδιασμών είχαν  θέσει την Χεγκελιανή φιλοσοφία. Αυτό είναι κατανοητό διότι πρώτα απ' όλα είναι σχετικά εύκολο να αποδειχθεί ότι ο Χέγκελ, όταν ζούσε  στη Φρανκφούρτη, είχε συνδεθεί με μασονικούς κύκλους. Δεν γνωρίζουμε  βέβαια όλα τα πρόσωπα που συναναστρεφόταν σε αυτή την πόλη, αλλά όλα  εκείνα που γνωρίζουμε ήταν ενταγμένα στην μασονία, και επαγγελλόταν διδασκαλίες που προκάλεσαν το ενδιαφέρον του νεαρού Χέγκελ. 

Ο Χέγκελ προσπάθησε να φέρει τη φιλοσοφία κοντά στον γνωστικισμό και πολλοί αναλυτές  απέδειξαν τις γνωστικές καταβολές του, και την επίδραση του καββαλιστικού μυστικισμού πάνω στο έργο του. Πέραν όμως από αυτές τις μεταφυσικές θεωρήσεις, το τάγμα Skull& Bones  επικεντρώθηκε ιδιαίτερα στη Χεγκελιανή  διαλεκτική διαδικασία, η οποία, ως γνωστόν, συνοψίστηκε από τους ερμηνευτές της, στο τριαδικό σχήμα: θέση – αντίθεση- σύνθεση. Οι «θεοί» είχαν την εφιαλτική έμπνευση να εφαρμόσουν πρακτικά αυτή τη διαδικασία  στην διεθνή  γεωπολιτική. 
Με άλλα λόγια, αποφάσισαν να δημιουργούν αντίθετες πολιτικές πολικότητες, οι οποίες, καθώς θα συγκρούονταν μεταξύ τους, θα οδηγούσαν σε μία νέα τάξη πραγμάτων.

Είχαν, πάντως, όλα τα μέσα για να κάνουν κάτι τέτοιο : τεράστια οικονομική δύναμη, διασυνδέσεις, λόμπυ, ανθρώπους δικούς τους μέσα σε κάθε αμερικανικό και ευρωπαϊκό θεσμό.

 

Έτσι  οι «θεοί» διέταξαν:

Α΄

1917. Γεννηθήτω η κομμουνιστική Ρωσία. (Φυσικά, αυτόν  τον  ‹‹ανώτερο σχεδιασμό›› οι Μπολσεβίκοι  δεν  τον είχαν υπόψη  τους: απλά οι  περισσότεροι  από αυτούς, ήταν  άτομα  με την νοοτροπία του ασκεναζίτικου  μηδενισμού.[Βλ. Η Wall Street Δημιουργεί τη Σοβιετική Ένωση].)

Β΄

1933. Γεννηθήτω η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία. (Εν αγνοία της εθνικοσοσιαλιστικής ιεραρχίας. [βλ. Η Wall Street Δημιουργεί τη Ναζιστική Γερμανία].)

Έτσι, στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα είχαν σχηματιστεί τρείς αντίθετες πολικότητες, έτοιμες για την μεγάλη σύγκρουση: Η δυτική καπιταλιστική συμμαχία, η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία με τους συμμάχους της και η κομμουνιστική Ρωσία. 

Το κέντρο από το οποίο εκπορεύτηκε η γεωπολιτική του 20ου αιώνα

Αυτές οι τρείς πολικότητες παρήγαγαν τρία ζεύγη αντιθέσεων: α) Δυτική συμμαχία εναντίον εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας· β) Δυτική συμμαχία εναντίον Ρωσίας (σε ιδεολογικό επίπεδο)· και γ) Γερμανία εναντίον Ρωσίας. Μετά την μεγάλη σύγκρουση, όμως, μένει μόνον το ένα ζεύγος αντίθεσης: καπιταλιστική δύση εναντίον κομμουνιστικής ανατολής. Μέσα από αυτή την αντίθεση θα γεννηθεί και πάλι μια σύνθεση: Ο διεθνιστικός καπιταλισμός με αριστερό πολιτισμό. Όπως είχε πει ένας Γάλλος διανοούμενος: Ο καπιταλισμός στην εξουσία και  ο Μαρξισμός στην κουλτούρα.

Αυτή η στρατηγική  θέσης–αντίθεσης ακολουθήθηκε και για πολλές άλλες κοινωνικές καταστάσεις και εισχώρησε  μέσα στο τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Αυτό ήταν ένα γεγονός αποφασιστικής σημασίας για την πολιτική και πολιτισμική εξέλιξη των κοινωνιών. Σήμερα φθάσαμε στην εξάλειψη όλων των θέσεων- αντιθέσεων(οι οποίες πλέον επιτέλεσαν τον σκοπό για τον οποίο είχαν δημιουργηθεί) και  στην επικράτηση του απόλυτου οικονομικού μονισμού  με την ταυτόχρονη εκμηδένιση  του  πνευματικού  γίγνεσθαι.

Από αυτή την ιστορία μπορούμε να εξαγάγουμε τα εξής χρήσιμα συμπεράσματα :
1. Να μην υποτιμούμε ποτέ τον εχθρό.
2. Οι  δυνάμεις που εξουσιάζουν τον κόσμο σκέπτονται και δρουν, με πολύ πιο σύνθετο τρόπο, από αυτόν που συνήθως πιστεύουμε.
3. Το καλύτερο όπλο μας, πρέπει να είναι μία έννοια  που είναι δημιούργημα της παράδοσής μας, τόσο της  Αρχαιοελληνικής  όσο και της Ορθόδοξης: Η ‹‹Διάκρισις››. Πολιτική διάκριση, ψυχολογική διάκριση, πνευματική διάκριση.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

1. Frances  A. Yates , The Occult Philosophy in the Elizabethan Age, Λονδίνο, 1979

2. Τα στοιχεία για την οργάνωση Skull &Bones δόθηκαν από τον ιστορικό Antony Sutton, ερευνητή στο Hoover Institution, Stanford University. (Antony Sutton, America's Secret Establisment, Μontana: Liberty House Press, 1986)                                                    

 

3. Stephen Birmingham, The Grandees: America's Sephardic Elite, Νέα Υόρκη: Syracuse University Press, 1997                                                                                                                        

4. Jacques  D' Hondt, Hegel secret: recherches  sur  les sources cachées de la pensée de Hegel, Παρίσι, 1968

 

5. Magee G.A., Hegel and the Hermetic Tradition, Cornell University  Press, 2001

 

 Η  ΑΠΟΤΥΧΙΑ  ΤΩΝ  ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ  ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΙΚΩΝ  ΦΥΛΩΝ  ΝΑ  ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΝ  ΜΙΑ  ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ  ΕΘΝΟΤΙΚΗ  ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ  ΚΑΙ  ΝΑ  ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΝ  ΤΑ  ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ  ΤΟΥΣ  ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ.

Ο Αυστραλός Andrew Fraser ήταν για το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο Macquarie του Σίδνεϊ. 

Τον Ιούλιο του 2005 «δημιούργησε σάλο» με μια επιστολή του σε τοπική εφημερίδα, στην οποία προειδοποιούσε για την εισαγωγή Σουδανών προσφύγων στην Αυστραλία: «Η εμπειρία σε όλο τον κόσμο μας δείχνει ότι ένας μαύρος πληθυσμός που αυξάνει είναι μια σίγουρη συνταγή για την αύξηση της εγκληματικότητας, της βίας και άλλων κοινωνικών προβλημάτων». Η διαμάχη που ξέσπασε γύρω από την επιστολή αυτή είχε ως αποτέλεσμα την αποχώρηση του Fraser από το πανεπιστήμιο Macquarie.

Η  ΑΠΟΤΥΧΙΑ  ΤΩΝ  ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΩΝ  ΝΑ  ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΝ  ΤΗΝ  ΦΥΛΗ  ΤΟΥΣ

Το 2011, κυκλοφόρησε το “The WASP Question”, ένα βιβλίο που εξετάζει την αποτυχία των αγγλοσαξόνων σε όλο τον κόσμο - την "αόρατη φυλή" όπως την λέει - να διατηρήσουν μια συνειδητή εθνοτική ταυτότητα και να υπερασπιστούν τα συλλογικά τους συμφέροντα.

ΟΙ  ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΕΣ  ΕΘΝΟΤΗΤΕΣ  ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ  ΤΙΣ  ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ  ΦΥΛΕΣ  ΠΟΥ  ΕΧΟΥΝ  ΤΟ  ΟΝΟΜΑ  ΑΓΓΛΟΣΑΞΩΝΕΣ

«Το καθοριστικό χαρακτηριστικό των WASP είναι ότι είναι πολύ λιγότερο εθνοκεντρικοί από τους άλλους λαούς. Πράγματι, για όλους τους πρακτικούς σκοπούς, οι αγγλοσάξονες προτεστάντες φαίνεται να είναι όλοι τελείως στερημένοι από το αίσθημα αλληλεγγύης που διακρίνει μια ομάδα. Επομένως, είναι ανοικτοί στην εκμετάλλευση από “free riders” (άτομα που δρουν παρασιτικά) από άλλες, πιο εθνοκεντρικές, ομάδες».

Κατά τη διάρκεια της μελέτης της αγγλοσαξονικής καταγωγής, ο Fraser εκτίμησε το ρόλο που διαδραμάτισε η χριστιανική εκκλησία στο να μετασχηματίσει ένα μάτσο γερμανικών φυλών που συνεχώς τσακώνονταν μεταξύ τους, στο αγγλικό έθνος. Θα ήταν αδύνατο να μαντέψουμε, κοιτώντας το σύγχρονο Χριστιανισμό, ότι η χριστιανική εκκλησία θα μπορούσε ποτέ να υπηρετήσει έναν τέτοιο σκοπό. Η ιδιωτικοποίηση της λατρείας μετά τον «Διαφωτισμό» ήταν τόσο επιτυχημένη, ώστε πολλοί Χριστιανοί φαντάζονται ότι η φύση της πίστης τους είναι απλώς μια ιδιωτική υπόθεση.

Καμία σχέση βέβαια, με αυτό που αποτελεί την αλήθεια. Ο Μεσαιωνικός Χριστιανισμός «ήταν ένας τρόπος ζωής, μια κοινωνία και μια πίστη που ασκείτο δημόσια και ιδιωτικά από όλους τους άνδρες και τις γυναίκες», όπως επισημαίνει ο Fraser. Η Αγία Γραφή δεν «υπηρετούσε απλώς ατομικά τους πιστούς ως μάρτυρες του λόγου και του έργου του Θεού», αλλά και «παρείχε τον ιερό χάρτη» της εκκλησίας. Αλλά αν η χριστιανική εκκλησία είχε τον πρωταρχικό ρόλο στο σχηματισμό του αγγλικού έθνους, η υποχώρηση του χριστιανισμού ως κάτι που ανήκει στην ιδιωτική σφαίρα, δεν συνέβαλε στην πτώση του περήφανου αγγλοσαξονικού κράτους κατά τις τελευταίες δεκαετίες;

OI  ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ  ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ  ΣΧΟΛΕΣ  ΠΡΟΩΘΟΥΝ  ΤΟΥΣ  ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ  ΤΟΥ  ΣΟΡΟΣ

Με τέτοιες ερωτήματα μέσα του, ο Fraser, ήδη σε ηλικία συνταξιοδότησης, πήρε την ασυνήθιστη απόφαση να εγγραφεί ως προπτυχιακός φοιτητής σε μια κοντινή θεολογική σχολή. Η σχολή αποδείχθηκε ότι ήταν μια «εστία πολυπολιτισμικής ιδεολογίας» και κάποια στιγμή αποβλήθηκε για ένα ολόκληρο έτος (!) λόγω παραπόνων περί «μισαλλοδοξίας» που έκαναν οι φοιτητές και οι διδάσκοντες. Αλλά εκείνος επέμεινε, και το 2015 του απονεμήθηκε το Bachelor of Theology.

Το Τελευταίο  βιβλίο  του  είναι:   “Dissident Dispatches: An Alt-Right Guide to Christian Theology” του Andrew Fraser, εκδόσεις Arktos 2017, του F. Roger Devlin και  περιέχει  το αρχείο των εμπειριών του ως φοιτητής.

Το 500 σελίδων βιβλίο περιλαμβάνει κείμενά του για την λήψη του μεταπτυχιακού του (με τα σχόλια του λέκτορά του), απολογισμούς των αψιμαχιών του με την πολιτική ορθότητα και τις προσωπικές του σκέψεις. Είναι δομημένο χρονικά και όχι θεματικά, δίνοντας την αίσθηση ενός ανάμικτου, αλλά συνεπούς, θεολογικού και πολιτικού τρόπου σκέψης. 


Ο  ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ  ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ  ΤΟΝ  ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ   ΩΣ  ΜΙΑ  ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ  ΑΡΡΩΣΤΙΑ
  
Ο σύγχρονος Χριστιανισμός αντιμετωπίζει τον εθνικισμό ως μια κοινωνική αρρώστια και τα εισαγωγικά θεολογικά κείμενα προειδοποιούν τους σπουδαστές να μείνουν μακριά από τα παραδοσιακά συνθήματα όπως «Θεός και Πατρίδα» ή «Θεός, πατρίδα, οικογένεια». Όπως σημειώνει ο Fraser, «Ακόμη και οι Αγγλικανοί απορρίπτουν την ιδέα ότι η Εκκλησία της Αγγλίας ήταν και πρέπει να είναι και πάλι η Εκκλησία για την Αγγλία και τον αγγλικό λαό". 

Ορισμένες από τις αντι-εθνικές τάσεις σήμερα μπορούν να αποδοθούν στη συνεχιζόμενη επιρροή του Karl Barth (1886 - 1968), του Ελβετού πάστορα που είναι διάσημος για την αντίθεσή του στο κίνημα των “Deutsche Christen” (Γερμανών Χριστιανών) που προσπάθησε να συμβιβάσει τον Χριστιανισμό με τον γερμανικό εθνικισμό. Ο Fraser χαρακτηρίζει τον Barth ως έναν "αριστερό διανοούμενο ... με φιλο-σοβιετικές τάσεις" και υπάρχουν πολλά στοιχεία που δικαιολογούν μια τέτοια περιγραφή. Νωρίτερα στην καριέρα του είχε λάβει το παρατσούκλι «ο κόκκινος πάστορας του Safenwil». Το 1948, σε επίσκεψή του στην Ουγγαρία, προέτρεψε τους Ούγγρους χριστιανούς να αναζητήσουν τον «συμβιβασμό» με την κομμουνιστική δικτατορία και παρέμεινε σταθερά σιωπηλός κατά τη διάρκεια της επερχόμενης σοβιετικής εισβολής του 1956. Τέσσερα χρόνια αργότερα, έγραψε: «Θεωρώ τον αντικομμουνισμό ως ζήτημα αρχής ένα κακό ακόμη μεγαλύτερο από τον ίδιο τον κομμουνισμό».

 [Ο Barth] διαλύει όλες τις πρωταρχικές βιο-πολιτιστικές διακρίσεις μεταξύ ξένων και γειτόνων, συμπατριωτών και μη, στον κατώτερο κοινό παρονομαστή της «ανθρωπότητας». Στη συνέχεια δηλώνει εντυπωσιακά ότι μια δήθεν θεία εντολή που επιτάσσει την ξενοφιλία να είναι υποχρεωτική για όλους τους χριστιανούς.

Ο Barth δεν θεωρούσε την εθνικότητα ούτε ως κάτι το έμφυτο στην ανθρώπινη φύση ούτε ως μέρος της θείας τάξης του σύμπαντος. Ο Barth θεωρούσε τον εθνικισμό "μια ασθένεια, μια αρρώστια, μια βασική παραμόρφωση του ανθρώπινου πλάσματος".

Όπως επισημαίνει ο Fraser, πρόκειται για μια σοβαρή εσφαλμένη παρουσίαση της σχέσης μεταξύ των χριστιανικών κοινοτήτων και των δεσμών αίματος της εθνικής ταυτότητας. Ωστόσο, ο αγώνας του για την ανατροπή της χριστιανικής διδασκαλίας περί των εθνών εξακολουθεί να εξαγιάζεται στα μάτια αμέτρητων χριστιανών εξαιτίας της αντίθεσής του στον Εθνικοσοσιαλισμό.

Ο  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ  ΕΝΑΝΤΙΟΝ  ΤΟΥ  ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ  ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

 Παρατηρεί ο Fraser:

«Η οικουμενική του θεολογία μπορεί να έχει σχέση με τη φιλελεύθερη και κομμουνιστική σταυροφορία έναντι ενός αφυπνισμένου και μαχητικού γερμανικού εθνικισμού. Από τότε έχει γίνει μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης της δημογραφικής κρίσης που αντιμετωπίζει κάθε δυτική εθνοτική χώρα. [Η διδασκαλία του] έδωσε σε mainstream και ευαγγελικές προτεσταντικές εκκλησίες το βολικό θεολογικό σκεπτικό στο να δικαιολογήσουν τη συνενοχή τους στα σχέδια της μεγαλοεπιχειρηματικής, πολιτικής, μιντιακής και ακαδημαϊκής ελίτ, που προωθούν τώρα την εθνοδιαλυτική ιδεολογία του πολυπολιτιστισμού.

   
Εσχατολογία

Το κλειδί για την κατανόηση της «παραμόρφωσης της χριστιανικής εθνότητας» του Barth, σύμφωνα με την άποψη του Fraser, έγκειται στην εσχατολογία του: ένα κομμουνιστικο-ουτοπικό όραμα στο οποίο «όλες οι γήινες διαιρέσεις φυλής, τάξης και φύλου, μεταξύ Εβραίων και Εθνών, σκλάβων και ελεύθερων, θα ξεπεραστούν στην αποκαλυπτική εμφάνιση ενός νέου ουρανού και μιας νέας γης». Αυτή η "νεο-κομμουνιστική θεολογία που τώρα διαδίδεται από τις προτεσταντικές θεολογικές σχολές", αναφέρει ο Fraser, "αντλεί τη συναισθηματική της δύναμη από την μέχρι σήμερα μη πραγματοποιημένη υπόσχεση της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού".

Η ευαγγελικής προέλευσης σέκτα του «Άλλου»

Σήμερα οι ευαγγελικοί προβάλλουν το ουράνιο όραμά τους για το πολυεθνικό σώμα του Χριστού ως πρότυπο για την γήινη δημιουργία μιας πολυπολιτισμικής και πολυφυλετικής κοινωνίας. Από τα βάθη της έντονα συναισθηματικής καρδιάς τους, οι ευαγγελικοί ανθρωπιστές καλωσορίζουν τον "Άλλο" ως την ενσαρκωμένη εικόνα του Θεού. Μερικοί από αυτούς ισχυρίζονται ρητά ότι οι χριστιανοί πρέπει να επιλέξουν μεταξύ της πιστότητας (δέσμευσης) προς την φυλή τους και το έθνος τους και της πιστότητας προς τον Θεό

(Ένα σόφισμα που συχνά ακούγεται είναι το: «εγώ είμαι πρώτα Χριστιανός και μετά Έλληνας». Άραγε θα μπορούσε, κατ’ αναλογία, να ακουσθεί και το «εγώ είμαι πρώτα χριστιανός και μετά άνδρας»;).

Εν συντομία, οι ευαγγελικοί παρέχουν την κοσμική θεωρία της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης υλιστικής κοινωνίας με ένα επικάλυμμα χριστιανικού ανθρωπισμού.

Ο Καλός Σαμαρείτης

Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, είναι το αγαπημένο κείμενο των σύγχρονων εθνοφοβικών ξενόφιλων χριστιανών, καθώς στον άνθρωπο που βρίσκεται στο δρόμο βλέπουν ένα πρωτότυπο όλων των πολύχρωμων αλλοεθνών μέσω των οποίων επιδιώκουν να πλουτίσουν αυτό που θεωρούν χριστιανική αγάπη. Ο Fraser διαφωνεί ότι παραβολή του Καλού Σαμαρείτη δίνει βάση στην συναισθηματική ηθική της "αγάπης" που κατά κόρον κηρύσσουν οι ευαγγελικοί:

Ο Σαμαρείτης δεν κινήθηκε από κάποιο επιφανειακό συναίσθημα ή ρηχό συναίσθημα («συγκινήθηκε»), αλλά από ενσωματωμένα, διαρκή χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του, από μια αρσενική αίσθηση της αρετής του πολίτη. Με άλλα λόγια, ήταν ένας αξιόπιστος, υπεύθυνος και έντιμος άνθρωπος, προδιατεθειμένος να ενεργεί με τρόπους που υπηρετούν το κοινό καλό - ακόμη και με σημαντικό προσωπικό κόστος.

Σημειωτέον, ότι οι σύγχρονες αγγλικές μεταφράσεις του Βίβλου πήραν την λέξη «αγάπη» (“love”) και την μετέφρασαν ως "φιλανθρωπία" (‘charity’), λέξη που δεν σημαίνει μια εσωτερική συναισθηματική κατάσταση, αλλά μάλλον μια κοινωνική, πολιτική ή και αστική αρετή απαραίτητη για την οργανωμένη κοινωνική ζωή.

Κλείνω με ένα τελικό απόσπασμα που αποτυπώνει το κεντρικό μήνυμα του Dissident Dispatches για την σύγχρονη Χριστιανοσύνη:

Δεν είναι αμαρτία όταν οι λευκοί Χριστιανοί είναι σε θέση να παρατηρούν ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ αυτών και άλλων φυλετικών ομάδων ή όταν κάνουν διάκριση μεταξύ γειτόνων (πλησίον) και περιστασιακών, ξένων και αλλοδαπών, φίλων και εχθρών. Είναι όμως αμαρτία να ανεβάσουμε την αγάπη για τους ξένους και τους αλλοδαπούς πάνω από την αδελφική αγάπη που επιτάσσει ο Θεός για τους πλησίον.

 

  Η Διακήρυξη Balfour, που ήταν μια επιστολή από τον Λόρδο Arthur James Balfour στον Λόρδο Ρόθτσαϊλντ. Το γράμμα «αποτελεί την πρώτη πολιτική αναγνώριση των σιωνιστικών στόχων από μια Μεγάλη Δύναμη».

Στις 2 Νοεμβρίου 1917 ο υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ, αποστέλλει μία επιστολή στον ηγέτη της εβραϊκής κοινότητας της Μεγάλης Βρετανίας, Λόρδο Ρόθτσαϊλντ, ζητώντας να τη διαβιβάσει στη Διεθνή Σιωνιστική Ομοσπονδία. Στην επιστολή δηλώνει ότι «ήρθε η ώρα, οι Εβραίοι να αποκτήσουν κράτος στην Παλαιστίνη». Έμεινε στην ιστορία ως «Διακήρυξη Balfour», πάνω στην οποία βασίστηκε η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948.

Η ΒΡΕΤΑΝΟΪΣΡΑΗΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

 

16/03/2016

Άρθρο του Α. Κωνσταντίνου στην εφημερίδα «Εμπρός»

Με τον όρο «Αγγλοϊσραηλιτική θεωρία» ή «Βρετανοϊσραηλιτική θεωρία» (που έφθασε να έχει την κοινωνική ισχύ Δόγματος!) αναφέρεται εκείνη η θεωρία κατά την οποία οι Άγγλοι φέρο­νται ως δήθεν απόγονοι των παλαιών εκείνων Ισραηλιτών, οι οποίοι είχαν αιχμαλωτισθεί από τους Ασσυροβαβυλώνιους το 721 π.Χ και οι οποίοι με την πάροδο του χρόνου ανεμίχθησαν με τους Σάκκες και τους Σκύθες, κατόπιν δε ήλθαν και εγκατεστάθησαν μονίμως στην Βόρειο Ευρώπη, θεωρούμενοι έτσι ως πρόγονοι διαφόρων λαών της Δυτικής και Βορείου Ευρώπης, ιδίως δε των Σαξόνων και άλλων φυλετικών ομά­δων της Αγγλίας.

Αυτοί, λοιπόν, οι πρόγονοι των Άγγλων και λοιπών Βρετα­νών είναι κατά την εν λόγω θε­ωρία οι άμεσοι γραμμικά από­γονοι των δέκα χαμένων φυ­λών των αρχαίων Ισραηλιτών. Το δόγμα αυτό συχνά περιλαμ­βάνει και το δόγμα ότι η βρε­τανική βασιλική οικογένεια κατάγεται άμεσα από τη γραμ­μή του βασιλιά Δαβίδ! Η ανά­πτυξη αυτής της θεωρίας οφεί­λεται αποκλειστικώς στους «Πουριτανούς» Άγγλους, από τον 16o αιώνα, τους ώθησε δε σε αυτήν ο εξαιρετικός τους ζή­λος στην παθιασμένη προσή­λωση επί των κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης.

Η εν λόγω θεωρία επέτρε­ψε στον Ιουδαϊσμό να διεκδικήσει και να επιτύχει τεραστία επιρροή στο παγκόσμιο εξουσιαστικό παίγνιο της Συ­ναρχίας και συνακόλουθα στον διεθνή Σιωνισμό να παίξει κυρίαρχο ρόλο σε αυτό, όπως επεσήμανε συνοπτικά και σα­φέστατα -εδώ και 40 χρόνια- ο Ιταλός Ούγκο ντι Νικόλα στην αναφορά του για τα σύγχρονα παγκοσμιοποιητικά κινήματα στο περιοδικό «Εναλλακτικά Τετράδια» (Ugo Di Nicola, «I movimenti mondialisti nella storia contemporanea», -«I Quaderni dell’Alternativa», εκ­δόσεις Chieti, τεύχος υπ’ αριθ­μόν 2, Μάιος 1976, σελ 6.)

Τα κεντρικά δόγματα της Βρετανοϊσραηλιτικής θεωρίας έχουν καταρριφθεί ασφαλώς από αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία, προερχόμενα από την σύγχρονη γενετική, γλωσσική, αρχαιολογική και φιλολογική έρευνα. Το δόγμα εξακολου­θεί, ωστόσο, να έχει και σήμε­ρα ένα μικρό αριθμό οπαδών. Το αντίστοιχο πολυεπίπεδο κοι­νωνικό κίνημα δεν είχε ποτέ μιαν επικεφαλής – καθοδηγητική οργάνωση ή μια συγκεντρω­τική δομή. Διάφορες βρετανοϊσραηλιτικές οργανώσεις συ­γκροτήθηκαν σε ολόκληρη την Βρετανική Αυτοκρατορία και στην Αμερική από την δεκαετία του 1870 και ένθεν. Μάλιστα ένας μικρός αριθμός αυτών των οργανώσεων είναι ακόμα και σήμερα ενεργός, παρότι ουδεμία επιστημονική απόδειξη στη­ρίζει μια τέτοια θεωρία.

Το 1919 ιδρύθηκε στο Λονδί­νο η Βρετανοϊσραηλιτική Πα­γκόσμια Ομοσπονδία (BIWF), και οι «Εκδόσεις Διαθήκη» (αναφέρεται στην Διαθήκη Ιε­χωβά – Ισραήλ) το 1922. Ο Γουίλιαμ Πάσκοε Γκόαρντ ήταν ο πρώτος διευθυντής του εκδοτι­κού οίκου. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου πολλές εξέχουσες προσωπικότητες υπεστήριξαν την οργάνωση BIWF και τον εκδότη της: Η Πριγκίπισσα Αλίκη, κόμισσα του Άθλον, ήταν η κατ’ εξοχήν προστάτις της οργανώσεως στις ημέρες προ του Β’ Μεγάλου Πο­λέμου. Ένα από τα πλέον αξιο­σημείωτα μέλη της οργάνωσης ήταν ο Γουίλιαμ Μάσσεϋ, μετέπειτα πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας. Λόγω της επεκτατι­κής φύσης της Βρετανικής Αυ­τοκρατορίας, οι πιστοί στο βρετανοϊσραηλιτισμό έχουν εξα­πλωθεί σε όλο τον κόσμο και η BIWF επεκτάθηκε στην Βρετανι­κή Κοινοπολιτεία. Ο Χάουαρντ Ραντ επεξέτεινε την θεωρία και έγινε Εθνικός Επίτροπος της Αγγλοσαξονικής Ομοσπονδίας της Αμερικής το 1928. Εξέδωσε «Το Δελτίο» που αργότερα με­τονομάστηκε ως «Ο Αγγελιαφόρος της Διαθήκης» και πρό­σφατα έχει μετονομαστεί σε «Πεπρωμένο».

Κατά την διάρκεια της ακμής της, κατά τις αρχές του 20ου αιώνα, η αγγλοϊσραηλιτική θε­ωρία υποστηρίχθηκε επίσης από τον διάσημο Ναύαρχο Τζων Φίσερ, 1ο Βαρόνο Φίσερ.

Ένας εξόχως παραγωγικός συγγραφέας στην αγγλοϊσραηλιτική θεωρία κατά την διάρ­κεια των μετέπειτα δεκαετιών του 1930 και 1940 ήταν ο περι­βόητος απολογητής του βρετα­νικού ιμπεριαλισμού Αλεξάντερ Τζέιμς Φέρρις, του οποίου το αντιγερμανικό και «προφητι­κό» βιβλίο «Όταν η Ρωσία Βομ­βαρδίζει την Γερμανία» (1940) πούλησε πάνω από 60.000 αντίτυπα.

Πράγματι μέχρι τις αρχές του Μεσαίωνα, οι Βρετανοί προήγαγαν και διέσπειραν (μέσω των γραφίδων πολυαρίθμων αγνώστων και σκοτεινών αντιγραφέων) τις ιστορικές συλλο­γές του Βέδα ή Αγίου Βέδα ή Σεβάσμιου Βέδα (Λατινικά: Be- da Venerabilis/ 672 – 735). Αυ­τός ήταν ένας πολυμαθής σο­φός Βενεδικτίνος μοναχός σε μοναστήρι της Νορθουμβρίας, περίφημος εκκλησιαστικός συγγραφέας και ιστορικός, δη­μιουργός του έργου «Εκκλησια­στική ιστορία της Αγγλίας». Η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία ανεγνώρισε την αγιότητά του μετά τον θάνατο του. Πέρασε όλη του την ζωή διδάσκοντας και γράφοντας. Προσήλθε στον εκ­κλησιαστικό κλάδο από την ηλικία των 7 ετών, ενώ απέκτη­σε τον βαθμό του διακόνου στα 19 και του ιερέα στα 30. Ολο­κλήρωσε το έργο του σε ηλικία 59 ετών. Η συλλογή της βιβλιο­θήκης του περιελάμβανε περί τα 500 βιβλία. Ήταν η μεγαλύ­τερη ευρωπαϊκή συλλογή της εποχής του. Κύρια ασχολία του πλην της γραφής ήταν η ανά­γνωση και ερμηνεία αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων. Στην «Εκκλησιαστική ιστορία», (το σημαντικότερο έργο του), περι­γράφεται σε 5 βιβλία και 400 σελίδες η ιστορία της χώρας του από την εποχή του Ιουλίου Καίσαρα μέχρι την ημερομηνία που ολοκλήρωσε το έργο του (731). Είναι ο μοναδικός με­σαιωνικός συγγραφέας που πε­ριγράφει στοιχεία της ιστορίας της χώρας του στην προ Χρι­στού εποχή.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τις ιστορικές αφηγήσεις του Βέδα συνδέθηκαν συγχυτικά οι Άγ­γλοι μέσα από αυθαίρετες προϋποθέσεις και παραδοχές με τους απογόνους του Σημ, γιού του Νώε, από τον οποίον ακριβώς προήλθε ο αρχαίος λαός του Ισραήλ. Σε συμμόρ­φωση με αυτό το συγκεκριμένο ψευδοεπιστημονικό ερμηνευτι­κό κλειδί των γεγονότων του μακρινού παρελθόντος, πολλές μυθικοϊστορικές μορφές της αγγλοσαξονικής παράδοσης «εβραιοποιήθηκαν» ριζικά. Για παράδειγμα, ο Σκεφ (ή Σκέφιος ή Στρέφιος ή Στρεσαίος ή Σκέαφ), ο λομβαρδικής κατα­γωγής, λαμπρός φανταστικός – θρυλικός Αγγλοσάξονας «βα­σιλιάς παιδί», αρχικά μετονο­μάσθηκε σε Σηθ και στην συνέ­χεια Σένι, κατόπιν δε παρουσιάσθηκε έτσι ώστε να ταυτίζε­ται κατ’ ευθείαν με τον «προφητάνακτα» Δαβίδ.

Σύμφωνα με την ιστορία του, ο Σκεφ εμφανίστηκε μυστηριωδώς, ως ένα παιδί που ήλθε από την θάλασσα μέσα σε ένα άδειο σκάφος. Αντίθετα η γενε­αλογία του στο «Αγγλοσαξονικό Χρονικό» (855 μ.Χ), στις εκδό­σεις Β και Γ, εξηγεί ότι ο Σκεφ γεννήθηκε στην … Κιβωτό του

Νώε, ερμηνεύοντάς τον ως έναν μυ­στικό, μη-βιβλικό γιο του Νώε, ενώ κατόπιν συνεχίζει με την καταγωγή του Νώε μέχρι τον Αδάμ, όπως κα­ταγράφεται στην Γένεση.

Ανάλογη ψευδολαογραφική δή­θεν «τεκμηρίωση» συμβαίνει και στην περίπτωση του Εβρόκου (ουαλικά Εφράουγκ ή Εφρόγκ), του «χρυσού ιππότη» – θρυλικού βασι­λιά των Βρετανών, όπως καταγρά­φεται από τον Ουαλό Επίσκοπο Τζέφρεϊ του Μονμάουθ (1090 – 1155) στην «Ιστορία των βασιλέων της Αγγλίας» που εγράφη τον 11ο αιώ­να, ο οποίος είχε συγκεντρώσει τους μύθους και τις παραδόσεις από κάθε περιοχή των Βρετανικών νήσων, όπως και όλους τους μύ­θους του αρθουριανού κύκλου. Σύμφωνα με τον θρύλο, ο ατρόμη­τος Εβρόκος που βασίλευσε 39 χρόνια, ήταν ιδιαίτερα σωματώδης και ισχυρός, ενίκησε δε σε όλους τους πολέμους με τους Γαλάτες και έγινε από τους πλουσιότερους αν­θρώπους του κόσμου. Είχε 20 γυ­ναίκες με τις οποίες απέκτησε 20 γιούς και 30 κόρες. Και αυτού η κα­ταγωγή ανάγεται στον «προφητά- νακτα» !

             

Οι Πουριτανοί

Όπως προαναφέρθηκε, το απο­κορύφωμα αυτής της διαδικασίας «ταυτοποιητικής αναγνώρισης» των στρωμάτων του αγγλικού λα­ού με τους αρχαίους Ισραηλίτες, επήλθε με την έλευση της συγκε­κριμένης μορφής του προτεσταντι­σμού που ονομάζεται Πουριτανι­σμός. Όπως απορρέει μέσα από την ιστορική πραγματικότητα, οι Πουριτανοί εθεώρησαν πως ήσαν οι κληρονόμοι του λαού του Ισρα­ήλ, όχι μόνον ιδεοπνευματικά και θρησκευτικά, αλλά ότι αποτελού­σαν πραγματικά τον νέο λαό του Ισραήλ που διαδέχθηκε τον πα­λαιό. Έτσι, οι Πουριτανοί συνέπη­ξαν μια νέα διαθήκη με τον Θεό, πολύ πιο ακριβή και λεπτομερή από την παρελθούσα εκείνη που είχε δημιουργηθεί μεταξύ Γιαχβέ και Αβραάμ. Ο αγγλικανός πουρι­τανός θεολόγος Ρίτσαρντ Σιμπς (1577-1635) έγραψε: «Είναι ικανο­ποιημένος ο μεγάλος Θεός να ανα­θέσει σε εμάς, τα φτωχά πλάσματά του, μια συμφωνία και μια συνθή­κη, τα άρθρα της οποίας περιλαμ­βάνονται εδώ. Ο Θεός, από την πλευρά του, αναλαμβάνει την υπο­χρέωση να μας παρέχει οτιδήποτε σχετίζεται με την ευτυχία μας, εφ’ όσον δεχόμαστε τα άρθρα αυτά με πίστη σ’ αυτόν ..». Ο Σιμπς είναι  γνωστός ως σπουδαίος βιβλικός εξηγητής και ως εκπρόσωπος, του θρησκευτικού ρεύματος που ονο­μάζεται «Πουριτανισμός της Κύριας Γραμμής», καθώς παρέμεινε πά­ντοτε πιστός στην Εκκλησία της Αγ­γλίας και τελούσε την λατρεία σύμ­φωνα με το «Βιβλίο της Κοινής Προσευχής».

Ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και ιστορικός της διανόησης Πέρρυ Μίλλερ (1905 -1963), υπήρξε ο κορυφαίος μελε­τητής του αμερικανικού πουριτανι­σμού και ιδρυτής του πεδίου των «Αμερικανικών Σπουδών». Έγρα­ψε το σπουδαίο βιβλίο «Ο νους της Νέας Αγγλίας: Ο δέκατος έβδομος αιών» (εκδόσεις Harvard University Press – Cambridge, Massachusetts – London, England, 1939). Σε αυτό το διάσημο βιβλίο του ο Μίλλερ υιοθέ­τησε μια πολιτιστική προσέγγιση ώστε να διαφωτίσει την κοσμοθεώ­ρηση των Πουριτανών, αντίθετα με προηγουμένους ιστορικούς οι οποί­οι εφήρμοσαν μόνο ψυχολογικές και οικονομικές εξηγήσεις των πε­ποιθήσεων και συμπεριφορών των Πουριτανών. 

Ο πολυγράφος Αμερικανοεβραίος συγγραφέας και κρι­τικός της λογοτεχνίας Άλφρεντ Κάζιν (1915-1998), - διάσημος για πολ­λά γραπτά του που παρουσιάζουν την μεταναστευτική εμπειρία στην Αμερική του πρωίμου 20ου αιώνος- χαρακτήρισε εύστοχα και εμφατικά τον Μίλλερ ως «αυθεντία της αμερι­κανικής πνευματικής ιστορίας».

Ειδικότερα, η πουριτανική «και­νή» διαθήκη πρέπει να εξετασθεί ως παραγωγός επιπτώσεων σε ένα τριπλό επίπεδο: το της «θείας χάριτος», το κοινωνικό και το εκκλη­σιαστικό. Μετά την μεθοδική συνεξέταση όλων αυτών απορρέει ότι οι Πουριτανοί υλοποίησαν αριστοτε­χνικά με την νέα τριεπίπεδη «διαθήκη-συμφωνία» τους με τον Θεό, αυτό ακριβώς το είδος της στάσης που η φροϋδική ψυχανά­λυση ορίζει με την έννοια της απώθησης. Στην φροϋδική ψυχα­νάλυση ονομάζεται «απώθηση» εκείνη η ψυχική διαδικασία με την οποία ένα στοιχείο ανυπόφορα ανεπιθύμητο μεταφέρεται από την σφαίρα του «συνειδητού» σε εκεί­νη του «ασυνειδήτου», στο οποίο εν τέλει και διαχωρίζεται από την ενεργό ψυχοδιανοητική ζωή. Η απώθηση αποτελεί συνεπώς την βασικότερη ψυχική άμυνα που επι­τρέπει στο άτομο να παραπέμψει και να απωθήσει στο ασυνείδητο, όποιες ενορμήσεις (φαντασιώσεις, συγκινήσεις, μνήμες και εικόνες)του προκαλούν αναστάτωση και απειλούν την ακεραιότητά του.

 Επισημαίνεται εδώ ότι σύμφωνα με τον μεγάλο Καρλ Γκούσταβ Γιούνγκ, ορισμένες φορές το άτομο μπορεί να οδηγηθεί συνειδητά στην απώθηση και να προχωρήσει στην απώθηση σκέψεων, συναισθημά­των, διαισθήσεων, αισθήσεων, επι­θυμιών και αναγκών, όχι από φό­βο ή δειλία, αλλά από έλλογη αντι­μετώπιση των προβλημάτων που του δημιουργούν. Αυτή την λει­τουργία ο Γιούνγκ την ονόμασε «καταπίεση» σε αντιδιαστολή με την φροϋδική «απώθηση».

Έτσι, οι Προτεστάντες θεσμοποιώντας θεωρητικά και θεολογικά «απωθητικές» θεωρήσεις και με μια συλλογική εκλογίκευση μαγικοθρησκευτικών παραδοχών, κατέ­στησαν ο νέος «εκλεκτός λαός» του Θεού, από τον οποίον είχε πλέ­ον αφαιρεθεί το όνομα του θεοκτόνου, το άγος της δολοφονίας του Σωτήρος Χριστού. Το αφόρητο βά­ρος της φρικτής και ανίερης πρά­ξης, για περισσότερους από δεκα­πέντε αιώνες, επέπεσε μόνον στους ώμους των Εβραίων, του παλαιού «εκλεκτού λαού» του Θεού.

Επομένως, υπό αυτή την οπτική γωνία, το ταξίδι των Πουριτανών στον Νέο Κόσμο ήταν μια επανάλη­ψη και επανερμηνεία της παλαιάς αναζητήσεως για την «Γη της Επαγγελίας». Και υπό αυτήν την έννοια μπορεί να ειπωθεί ότι το ιου­δαϊκό πνεύμα διεισέδυσε για πρώ­τη φορά τις αποικίες της Νέας Αγ­γλίας και αργότερα διεμόρφωσε τις Ηνωμένες Πολιτείες.

ΖΗΤΟΥΣΑΝ  ΟΙ  ΝΟΜΟΙ  ΝΑ  ΕΙΝΑΙ  ΣΥΜΦΩΝΟΙ  ΜΕ  ΤΟ  ΤΑΛΜΟΥΔ.  ΠΟΛΛΟΙ  ΑΓΓΛΟΙ ΕΚΑΝΑΝ  ΠΕΡΙΤΟΜΗ.

Μάλιστα πολλοί σεκταριστές προτεστάντες είχαν φθάσει στο ακραίο σημείο να αυτοπροσδιορίζονται επιλέγοντας να περιτμηθούν, όπως ο «εκλεκτός λαός», ενώ ο Τζων Σάντλερ, ένας φίλος του Όλιβερ Κρόμγουελ, είχε εκφράσει την πρόθεση και το αίτη­μα οι αγγλοσαξονικοί νόμοι να είναι σύμφωνοι με το Ταλμούδ.
Επίσης, καταγράφεται ότι η μαχητική κραυ­γή με την οποία η πουριτανική αστι­κή τάξη της Αγγλίας ανέτρεψε την μοναρχία φέρνοντας τον Κρόμγουελ στην εξουσία το 1649, ήταν: «Στις σκηνές σου, ω Ισραήλ !», (Leon Po­liakov, «Ιστορία του« αντισημιτι­σμού», 1ος τόμος, εκδόσεις «La Nuova Italia», Φλωρεντία 1974, σελ 49). Αντιιστορικές φαλκιδεύσεις; Πι­θανότατα, όμως και τέλεια ταύτιση παρελθόντος – παρόντος καθώς και ανθρώπων- ιδεών, με αξιοθαύμα­στη εμπράγματη επιτυχία !

 

  Ζ. ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ  

 


ΔΙΑΒΑΣΤΕ  ΚΑΙ  ΤΑ  ΠΑΡΑΚΑΤΩ  ΑΡΘΡΑ  ΣΤΟΥΣ  "ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ"


1.        ΓΙΑ ΠΙΟ ΛΟΓΟ ΕΓΙΝΕ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ; ΓΙΑ ΠΙΟ ΛΟΓΟ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΤΡΙΤΟΣ; ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΣΗΜΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ ΒΕΝΙΑΜΙΝ ΦΡΙΝΤΜΑΝ, ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΕΒΡΑΙΟΥ ΣΙΩΝΙΣΤΗ. 

2.        Ο ΤΣΩΡΤΣΙΛ ΣΤΟΝ ΕΒΡΑΙΟ ΒΑΪΤΣΜΑΝ: «ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ. ΟΤΙ ΜΑΣ ΠΕΙΣ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ».

3.      ΟΥΙΝΣΤΟΝ ΤΣΩΡΤΣΙΛ: «Ο ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΥ: ΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΛΑΟΥ. ΕΒΡΑΙΟΙ, Η ΠΙΟ ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΗ ΦΥΛΗ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ».

4.     ΚΑΠΟΤΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΚΡΙΤΕΣ ΦΥΛΑΓΑΝ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ. ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΔΙΑΛΑΛΕΙ: «ΕΜΕΙΣ ΟΙ «ΕΛΛΗΝΕΣ» ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΕΒΡΑΙΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ». ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ: ΚΑΙ ΕΝΑ ΙΟΥΔΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΦΙΑΛΤΗ ΕΠΙΣΗΣ.

5.    Ο "ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ" ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ 

6.       ΕΒΡΑΙΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ: "ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΤΟΝ "ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟ".

7.     ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΩΝ ΓΚΟΪΜ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΙΚΣΑ ( = ΑΚΑΘΑΡΤΑ, ΒΔΕΛΥΡΑ ΘΗΛΥΚΑ ΖΩΑ). ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ  

8.    ΡΟΤΣΙΛΝΤ: "Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ". 

9.      «ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ»

10.     ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΑ ΑΡΧΙΣΕ ΕΡΕΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΥΧΟΝ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΒΡΑΪΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΣΑΡΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ. 

11.      ΠΡΟΣΕΞΕ ΠΟΛΥ ΟΤΑΝ ΔΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ ΝΑ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΙΑΣ ΚΟΤΑΣ 

12.       Ο ΤΡΑΜΠ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ «ΠΡΩΤΑ Η ΑΜΕΡΙΚΗ». ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΦΟΒΑΤΑΙ, ΤΟ ΝΕΟ ΤΟΥ ΣΥΝΘΗΜΑ ΕΙΝΑΙ: «Η ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ». 

13.      Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΟΣ ΤΑΛΜΟΥΔΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΚΟΪΜ. ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΤΑΛΜΟΥΔ, ΟΙ ΜΗ ΙΟΥΔΑΙΟΙ, ΟΙ ΓΚΟΪΜ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΑΛΛΑ ΒΟΟΕΙΔΗ. Η ΙΟΥΔΑΪΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΑ.   

14.     ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΠΝΙΓΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΚΑΘΕ ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΥ; ΠΩΣ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΑΝ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΤΗΝ "ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΨΥΧΟΑΣΤΥΝΟΜΙΑ"

15.     ΕΒΡΑΙΟΣ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ: «ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΚΡΙΝΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΚΡΙΝΕΙΣ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ. ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΛΑ, ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥΣ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΛΕΥΚΟ ΟΙΚΟ».

16.    Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ «ΦΑΣΙΣΤΑ» ΕΒΡΑΙΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ: «ΕΥΤΥΧΩΣ Η ΡΑΤΣΑ ΤΩΝ ΛΕΥΚΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ».

17.     ΔΥΟ ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΗΣ CIA ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ: «ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΩΝ ΗΠΑ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ».  


18.      ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ: «Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΟΥ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ». ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΑΓΓΛΟΦΩΝΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΤΟΥ 20ΟΥ ΑΙΩΝΑ.


19.   Η ΕΥΦΥΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ


 20.    ΟΙ ΠΡΟΠΑΤΟΡΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΗΤΑΝ Ο ΑΒΡΑΑΜ, Ο ΙΣΑΑΚ ΚΑΙ Ο ΙΑΚΩΒ. ΕΛΛΗΝ ... ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ!