Σάββατο 9 Μαΐου 2015

ΟΙ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ μέρος Ε'


   ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ  ΔΙΧΡΩΜΗ  ΚΕΡΑΜΙΚΗ  ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΕΛΛΗΝΟΦΙΛΙΣΤΑΙΪΚΗ  ΠΟΛΗ  ΤΗΣ  ΓΑΘ  
(ΠΟΛΗ  ΤΟΥ  ΓΟΛΙΑΘ – ΚΑΛΕΑΔΗ  Ή ΚΑΛΛΙΑΔΗ)



ΕΔΩ  ΗΤΑΝ  Η  ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΠΟΛΗ  ΤΗΣ  ΓΑΘ.  ΕΙΧΕ  ΕΚΤΑΣΗ  125  ΣΤΡΕΜΜΑΤΑ.  
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ  ΤΟΥ  ΛΟΦΟΥ  ΑΠΟ  ΤΟΝ  ΒΟΡΡΑ. 


 ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΓΡΑΦΗ  ΣΕ  ΑΓΓΕΙΟ  ΑΠΟ  ΤΙΣ  ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ  ΤΗΣ  ΓΑΘ


         Η  πόλη  ΓΑΘ,  κατά την πρώιμη Εποχή του Σιδήρου, ήταν  η πρωτεύουσα και κύρια πόλη της  ελληνικής  Παλαιστίνης  και του λαού των ΕΛΛΗΝΟΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ,  από  το  1.100  μέχρι  το 800   π.Χ. Μετά την καταστροφή της Γαθ από την Αραμαίο  (Σύριο) βασιλιά Αζαήλ, περίπου 830 π.Χ.,  οι τέσσερις άλλες  ελληνικές  πόλεις  συνέχισαν να ευημερούν.  Κατά τη διάρκεια της Νεο-Ασσυριακής  περιόδου (μέσα ογδόου έως τα μέσα του εβδόμου αιώνα π.Χ.),  η  χώρα  των Φιλισταίων  ευημερούσε.   Η  πόλη   Ασκελών  έγινε ένα σημαντικό λιμάνι  και η  πόλη Ακκαρών  έγινε  Ο  ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ  ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ  ΕΛΑΙΟΛΑΔΟΥ  ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ  ΜΕΣΟΓΕΙΟ.  Μόνο μετά  την  Βαβυλωνιακή κατάκτηση,  περίπου το  604 π.Χ.,  όλες  οι  Φιλισταιϊκές  πόλεις καταστράφηκαν και οι κάτοικοί τους εξορίσθηκαν στην Βαβυλώνα.  Τότε  σημειώθηκε  οριστικά,  το ξαφνικό τέλος  του  λαμπρού, αλλά  άγνωστου  ΕΛΛΗΝΟΦΙΛΙΣΤΑΙΪΚΟΥ  ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.

    Ο ΕΒΡΑΙΟΣ  ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ  ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ  ΑΡΕΝ  ΜΑΪΕΡ  ΔΗΛΩΝΕΙ: 
  «ΟΙ  ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ  ΗΤΑΝ  ΕΛΛΗΝΕΣ - ΔΕΝ  ΘΑ  ΥΠΗΡΧΕ  ΕΒΡΑΪΚΟ   ΕΘΝΟΣ ΧΩΡΙΣ  ΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΟΦΙΛΙΣΤΑΙΟΥΣ»




Α.   Η ΕΘΝΟΓΕΝΕΣΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ  


          Η  σταδιακή  εθνογένεση  των  αρχαίων  Ισραηλιτών  είναι  ένα  γεγονός  ιστορικής  σημασίας. Σύμφωνα  με  τελευταίες  απόψεις  εβραίων  ιστορικών  δεν  θα  υπήρχε  το Ιουδαϊκό  έθνος  χωρίς  την παράλληλη  ύπαρξη  των  Ελληνοφιλισταίων. 
          Μια  πολύ  σημαντική  διάλεξη   έκανε  την  23/4/2014  ο  Ιουδαίος  αρχαιολόγος  και  βασικός  ανασκαφέας   της   ελληνοφιλισταιϊκής πόλεως Γαθ,   Aren  Maeir,   στο   Oriental   Institute  του  Σικάγου,  με θέμα  τις πρόσφατες  αρχαιολογικές  πληροφορίες  για  τους  Φιλισταίους  και  την  σχέση  τους  με  τους γειτονικούς  Ισραηλίτες  κατά  την  περίοδο  1.300 – 700  π.Χ.   (www.youtube.com/watch?v=IAZPJRtdjmk).
          
Επίσης βλέπε  τις παρακάτω μελέτες : 
John Brug (Wisconsin Lutheran Seminary), “The „Philistines‟–What‟s in a Name?”
Αren M. Maeir (Bar-Ilan University), “The 2010 Season of Excavations at Tell es-Safi/Gath: Bronze and Iron Age Remains”
Louise Hitchcock (University of Melbourne) and Liora Kolska Horwitz (The Hebrew University of Jerusalem), “One Philistine‟s Trash is an Archaeologist‟s Treasure: Preliminary Assessment of the Philistine Remains in Area A2 at Tell es-Safi/Gath”
Jeffrey R. Chadwick (Brigham Young University) and Eric L. Welch (Pennsylvania State University), “Early Philistine Settlement at Tell es-Safi/Gath – Iron Age I Evidence from Area F”
Koch (Tel Aviv University), “From Lachish VI to Lachish IV–The Longue Durée of the Judahite Shephelah” 
Philistia and the Philistines in the Iron Age IIA  Itzhaq Shai
Aren M. Maeir, "Philistines and Their Cities", n.p. [cited 22 Apr 2015]. Online:http://www.bibleodyssey.org/en/places/related-articles/philistines-and-their-cities
           Στην  ακαδημαϊκή  διάλεξή   του  ο   Aren   Maeir   εξήγησε   την  σταδιακή  εθνογένεση  των  αρχαίων Ισραηλιτών  και  την  σχέση  τους  με  τους  Φιλισταίους.   Ο  ΜΕΙΡ  απέδειξε  με  πειστικό   τρόπο   ότι  ΔΕΝ ΘΑ  ΥΠΗΡΧΕ  ΙΟΥΔΑΪΚΟ  ΕΘΝΟΣ   χωρίς  την  ύπαρξη  των  Ελληνοφιλισταίων.
           Το  πραγματικό  ιστορικό  σενάριο  για  την  εθνογένεση  των  αρχαίων  ισραηλιτών  κατά  τον  εβραίο αρχαιολόγο  είναι  το  εξής:
             Δύο  ήταν   είναι  τα  πληθυσμιακά στοιχεία  που  αποτέλεσαν  την  πρώτη  μαγιά  του  εβραϊκού λαού:   
            α.  ένας  ολιγάριθμος  (η  βίβλος  αναφέρει  600.000  άτομα – ο Maier  υποστηρίζει  πολύ λιγότεροι, ίσως 100.000) και  ασύνδετος  όχλος  δούλων  (και όχι ακόμα Ισραηλιτών),   που  ξεκίνησε  από  την  Αίγυπτο, πέρασε  από  την  γη  Μαδιάμ  (Σινά),  όπου  ο  Μωυσής δημιούργησε  τον  φυλετικό   Θεό  των  εβραίων  ως καιόμενη  βάτο  (επτάφωτος  λυχνία).  Η  τοποθεσία  εβραϊκά  λεγόταν  μέρος  YHW,   απ΄όπου  φαίνεται  να προέκυψε  το  εβραϊκό  όνομα  του  θεού  YHWH (Yahweh = η θεότητα  της   YHW,  ο  βροντερός  θεός  των ηφαιστείων  κατά  τον  Φρόυντ). 
           β.  το   πολυπληθέστερο  υπόστρωμα  στο  οποίο  έδρασαν  αυτοί   οι  βάρβαροι  εισβολείς  από  την Αίγυπτο,  ήταν  ελληνοχαναανίτες  που  είχαν  αποτραβηχθεί  στην υψικείμενη  ενδοχώρα  μετά  τις επιδρομές  των  Λαών  της  Θάλασσας  στις ακτές της ανατολικής μεσογείου, λίγα χρόνια μετά την λήξη του Τρωϊκού πολέμου  (1.300 – 1.100  π.Χ.).
           Από  την  ένωση  των  δύο  αυτών  πληθυσμών  προέκυψαν  οι  Πρωτο-Ισραηλίτες  που πρωτομνημονεύονται  σε  αιγυπτιακό  έγγραφο  το  1208  π.Χ.
           Η  παράλληλη  ύπαρξη  «εχθρικών  άλλων» Φιλισταίων  στην  παραλιακή  παλαιστινιακή  ζώνη (αλλόφυλων – απερίτμητων)  ΕΔΡΑΣΕ  ΩΣ  ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ  για  την  πολιτική  ενοποίηση  των  διαφόρων  φυλών και  την  εκλογή  του  πρώτου  βασιλιά – ουσιαστικά  αρχιφύλαρχου -   του  Ισραήλ  Σαούλ. Οι  περισσότεροι Ισραηλίτες  ήταν  ακόμη  πολυθεϊστές  κατά  τον  10° αιώνα,  την  εποχή  του  Δαυΐδ  και  του  Σολομώντα, όταν  το  ανώτατο  ιερατείο  προσπαθεί  να τους  επιβάλλει  τον  μονοθεϊσμό.
        Από  εκεί  και  μετά,  βασιλεία  και  ιερατείο  προσπάθησαν   να  σφυρηλατήσουν ιδεολογική  συνοχή  και διαφοροποίηση  από  τους  γειτονικούς  πολυθεϊστές  «άλλους», μέσα  από  την  προώθηση  του μονοθεϊσμού.     Υπήρχε  μεγάλη  αντίδραση  της   μάζας  στην  διάδοση  της  μονολατρείας – μονοθεϊσμού, παρά  τις  προσπάθειες  του   ιερατείου   και  η  ρητή  απαγόρευση  της  ειδωλολατρείας  χρονολογείται  στα χρόνια  του  βασιλιά  Ιωσία.
         Όπως  εξήγησε  ο  Mάιερ,  ο  καταλύτης  που  ώθησε  τους  Ισραηλίτες  σε  αυτήν  την αναθεώρηση  της σχέσης  τους  με  τον  Θεό  ήταν  η  Νεο-Ασσυριακή  κατάκτηση.   Η  τελική  εκδοχή  της  Παλαιάς  Διαθήκης, όπως  την  ξέρουμε  σήμερα,  παράχθηκε  μετά από  την  Νεο-Βαβυλωνιακή  κατάκτηση  και  την καταστροφή  του  ναού  της  Ιερουσαλήμ από  τον  Ναβουχοδονόσορα,  από  τους  εξόριστους  στην Βαβυλώνα  Ισραηλίτες  που, μετά  από  την  επιστροφή  τους  στην  Χαναάν,  έδρασαν  ως  «ιερός  σπόρος» όπως αποκαλούνται  στο  Βιβλίο  του  Έσδρα,    πάνω  στο  υπόστρωμα  «Am ha’aretz»  (= Ισραηλίτες  που παρέμειναν  πίσω  στην  Χαναάν).   Τόσο  διαφορετική  είχε  γίνει  η θρησκεία  των  εξόριστων  στην κοσμοπολιτική  Βαβυλώνα   Ισραηλιτών, ώστε  ο  Ἐσδρας  απαγόρευσε  την  επιμειξία  των  με  τους  γηγενείς «Am ha’aretz»  που  είχαν  τα  δικά τους  «μιαρά»  θρησκευτικά  έθιμα.

Β.  Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ 
     ΜΠΡΑΤΣΙΩΤΗ  ΓΙΑ ΤΟΥΣ  ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΥΣ
      Την 8η Φεβρουαρίου 1926 ο αείμνηστος πανεπιστημιακός δάσκαλος Παναγιώτης Μπρατσιώτης, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, έκανε μία μνημειώδη ομιλία, η οποία έγινε ως εναρκτήριο μάθημα στην Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην οποία αποδέχεται, με ισχυρά και τεκμηριωμένα στοιχεία, την ελληνοκρητική καταγωγή των Φιλισταίων! Μάλιστα, σε υποσημείωσή του γράφει: «Διαφωτιστική οπωσδήποτε επί του προκειμένου είναι και η παρ’ Ομήρω (Οδύσσεια Τ 177) μαρτυρία καθ’ ην μεταξύ άλλων λαών κατοικούντων την παλαιάν Κρήτην ήσαν και οι Πελασγοί»!...
      Η ομιλία του αρχίζει ως εξής:
      Αρχόμενος των καθηγητικών μου εν τω ανωτάτω εθνικώ ημών πανδιδακτηρίω παραδόσεων, εκφράζω και εντεύθεν, κατ’ έθος τε ακαδημεικόν και κατά καθήκον, την βαθείαν μου ευγνωμοσύνην πρώτιστα μεν πάντων προς τον πατέρα των φώτων και παντός αγαθού δοτήρα, έπειτα δε προς τους εκθρέψαντάς με γονείς και διδασκάλους, προς την περίσεμνον των θεολόγων Σχολήν, την τιμήσασάν με ομοθύμως διά της ψήφου αυτής και προς την σεβ. Κυβέρνησιν, την εγκρίνασαν και κυρώσασαν την εκλογήν μου. Επ’ ίσης αισθάνομαι την υποχρέωσιν, όπως και κατά την επίσημον ταύτην στιγμήν μακαρίσω την μνήμην του προώρως το πανεπιστήμιον απορφανίσαντος σοφού και λίαν προσφιλούς μοι διδασκάλου Εμμανουήλ Ζολώτα, όστις ού μόνον πρώτος εδίδαξε το μάθημα της Βιβλικής Ιστορίας εν τη ημετέρα Σχολή, αλλά και εις εμέ αυτόν, μετά τον σεβ. Μοι καθηγητήν κ. Ν. Παπαγιαννόπουλον, εγένετο ο έτερος των δύο πρώτον άμα και πολυτίμων εις τον λαβύρινθον της βιβλικής επιστήμης χειραγωγών.
         Εκ των σπουδαιοτάτων επιτευγμάτων της καθ’ όλου επιστήμης κατά την τελευταίαν ενενηκονταετίαν τυγχάνουσιν αναμφιλέκτως και αι εν τη παμμερεί εξερευνήσει της παλαιάς Εγγύς Ανατολής επιτελεσθείσαι αξιοθαύμαστοι πρόοδοι, αι οφειλόμεναι προς τοις άλλοις και εις το άφθονον φως, όπερ επί της ιστορίας της αρχαιότητος ακαταπαύστως επιχύνεται από των εν ταις χώραις εκείνη αρχαιολογικών ανασκαφών. Των δε προόδων τούτων, ως ήτο εύλογον, δεν παρέμεινεν άγευστος ουδέ η περί την Βίβλον επιστήμη. Και δη υπό το φως, όπερ διά της αρχαιολογικής σκαπάνης προέκυψεν, ου μόνον πλείστα όσα σημεία ιστορικά της Βίλου, της τε παλαιάς και της καινής, διευκρινούνται και κάλλιον κατανοούνται, αλλά και ουκ ολίγα υπ’ εκείνης εκτιθέμενα ή οπωσδήποτε μαρτυρούμενα ιστορικά γεγονότα περιφανή ευρίσκουσιν επιβεβαίωσιν.
        Ως εύγλωττον επί του προκειμένου παράδειγμα δύναται να χρησιμεύση κάλλιστα η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ, του εκ της μικράς μαθητικής ηλικίας γνωρίμου και ΑΣΥΜΠΑΘΟΥΣ ίσως ημίν, αλλ’ εκλεκτού και πολλαχώς σήμερον περισπουδάστου τούτου λαού, περί ου, ως και περί της δι’ αυτού διαδόσεως και καλλιεργίας του ΑΙΓΑΙΟΚΡΗΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ έσται ημίν σήμερον ο λόγος.
         Περί των Φιλισταίων και του πολιτισμού αυτών πληροφορούσιν ημάς σήμερον, προς τη Π. Διαθήκη, κυρίως μεν τα αιγυπτιακά μνημεία και τα εν Παλαιστίνη και Κρήτη αρχαιολογικά ευρήματα, κατά δεύτερον δε λόγον τα ασσυριακά μνημεία, μάλιστα δε τα από των Ασαρχαδδών και Ασσουρβανιπάλ, ο Ιουδαίος ιστοριογράφος Ιώσηπος και ο ημέτερος Ηρόδοτος μετ’ άλλων τινών μεταγενεστέρων συγγραφέων (Στράβωνος, Διοδώρου του Σικελιώτου, Πτολεμαίου, Λουκιανού κ.ά.).

Γ.  Η  ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ  ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ
             Οι  Φιλισταίοι  γράφονται  στις  αιγυπτιακές  επιγραφές  ως  Plst (Pelesata - Peleset) και στα παλαιοεβραϊκά  ως Pelistim.      (ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ  ΤΩΝ ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ) .
             Οι Ελληνοφιλισταίοι  ήρθαν  σε  πολεμική  ρήξη με τους Αιγύπτιους  και  ο  Φαραώ  της Αιγύπτου  το  1175  π.Χ.  σε  μάχη  με  τους  Φιλισταίους,   στο  Δέλτα  του  Νείλου,  σκότωσε  περίπου 12.000  Φιλισταίους.  Σε  αναμνηστικές   τοιχογραφίες  της  Αιγύπτου, μπορούμε  να  δούμε  ξεκάθαρα την  εμφάνιση  των  στρατιωτών  των  Φιλισταίων, οι οποίοι   φορούσαν  φτερωτή   κόμμωση  και κρατούσαν   ένα  δόρυ,   ένα  κωνικό  σπαθί και  μία  ασπίδα  και  μοιάζουν  πολύ  σαν  Μυκηναίοι - Αχαιοί.  Μετά  την  μάχη  στο  Δέλτα  του  Νείλου,   πολλοί  Φιλισταίοι  επέστρεψαν   πίσω  και εγκατεστάθηκαν   μόνιμα  στην  παράκτια  Χαναάν,  όπου  έγιναν  οι  γείτονες  και,  κατά  την  Βίβλο,  οι αρχετυπικοί εχθροί  των  Ισραηλιτών  που   έφθασαν  αργότερα   στην  υψικείμενη  ενδοχώρα. 
          Από πού είχαν έλθει όμως;
          Κατά  την  Βίβλο,  οι  Φιλισταίοι  ήταν  «απερίτμητοι»  (δηλαδή  δεν  είχαν  το  έθιμο  της περιτομής,  όπως  οι  Σημιτικοί  λαοί),  και  κατάγονταν  από  την  «Kaphtor»,  όρος  που  σημαίνει Κρήτη.    Η  Kaphtor   είναι  η Κρήτη  και  οι  Keftiu  οι  κάτοικοι   της  Κρήτης.  Αυτό αποδεικνύεται  και  από   τοιχογραφίες  σε  τάφους   Αιγυπτίων  ΠΟΥ  ΔΕΙΧΝΕΙ  KEFTIU  ΝΑ  ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ  ΜΙΝΩΪΚΑ ΑΓΓΕΙΑ.   Επίσης το Αιγαίο  αναφέρεται  στα  αιγυπτιακά  ιδεογραφικά   ως  η  «μεγάλη  πράσινη θάλασσα».  Σήμερα  έχουμε  πλέον  ΑΦΘΟΝΕΣ  ΠΡΩΪΜΕΣ  ΛΕΞΕΙΣ  των  Φιλισταίων,  που  αποδεικνύουν την  ελληνική  καταγωγή  τους. 
           Σύμφωνα  πάντα με την Παλαιά Διαθήκη, οι Σημίτες γείτονες των Φιλισταίων τούς αποκαλούσαν Καφθωρίμ, επειδή προέρχονταν από τη νήσο  Καφθώρ. Σε κείμενο της Βίβλου αναφέρεται η Κρήτη ως Kaftor, αλλά και οι μελετητές της Παλαιάς Διαθήκης αναφέρουν ότι η νήσος Καφθώρ είναι η Κρήτη. Αντιστοίχως, σε άλλες γλώσσες της Μ. Ανατολής τούς συναντούμε ως Καπτάρα (Kaptara), ενώ οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν την Κρήτη με το παρόμοιο όνομα «Κεφτιού» (Keftiu). Εκφράσεις όπως «η χώρα  Κεφτιού», «πλοία της χώρας Κεφτιού» και «έργα της χώρας Κεφτιού» αναφέρονται σε κείμενα που βρέθηκαν σε αιγυπτιακούς τάφους. Η ονομασία Κεφτιού μάλλον προέρχεται από την ονομασία keptor (κέπτωρ) που στα βαβυλωνιακά σημαίνει τοξότης. Η λέξη keptor έχει την ίδια ρίζα με τις λέξεις Κεφτιού και Καφθώρ. Η προσφώνηση Keftiu ίσως δηλώνει τη διαχρονική φήμη των Κρητών ως των καλύτερων τοξευτών, οπότε το όνομα της χώρας τους πιθανόν να δήλωνε τη «χώρα των τοξοτών». Ο Μέγας  Αλέξανδρος είχε πολλά τάγματα άριστων Κρητών τοξοτών στον στρατό του, τα οποία χρησιμοποιούσε σε ειδικές αποστολές με τον εαυτό του επικεφαλής.  Εμμέσως στο κείμενο του Σαμουήλ (Α’ 13.20) υπάρχει επίσης αναφορά στην ειδίκευση των Φιλισταίων στη μεταλλουργία. Αλλά και σε αυτή την ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΑΡΜΑΤΩΣΙΑΣ ΤΟΥ ΓΟΛΙΑΘ (17:4-8, 17) βλέπουμε στοιχεία καθαρά μυκηναϊκά (μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τον 12ο αιώνα π.Χ., όπου οι Μυκηναίοι έχουν επικρατήσει επί δύο αιώνες στην Κρήτη): κράνος από ορείχαλκο (Koba), αλυσιδωτή πανοπλία (siryon), κοπίδα (kidon), ακόντιο με ορειχάλκινη αιχμή (hanit), δακτύλιο και κορδόνι σφεντόνας. 
           Στην  ελληνική  μετάφραση  της  Βίβλου,  οι  Φιλισταίοι  θεωρούνται  «ἀλλόφυλοι» των Ισραηλιτών.  Τα  πάμπολλα   αγγεία  των  Φιλισταίων  που  βρέθηκαν  και   βρίσκονται  συνεχώς  από εβραίους  αρχαιολόγους,   δείχνουν   επίσης  ελληνική – αιγαιακή  καταγωγή, ενώ   μεγάλη  γενετική ανάλυση  που  έγινε,  η  ανάλυση  DNA  των  οστών  των γουρουνιών  που  βρέθηκαν  στους φιλισταιϊκούς   αρχαιολογικούς   χώρους,   έδειξε  ότι  τα γουρούνια  που  έτρωγαν  οι  Φιλισταίοι  ήταν ευρωπαϊκής  και  όχι  ασιατικής  καταγωγής.
         Στο γνωστό βιβλίο μαύρης (κατάμαυρης) μαγείας των εβραίων «Παλαιά  Διαθήκη» - «Γένεσις» (21.32-34, 26.1-8) αναφέρεται ότι στην περιοχή Γέραρα της γης Χαναάν ο Φιλισταίος Βασιλιάς Αβιμέλεχ και ο αρχιστράτηγος του Φιχόλ έκαναν συμφωνία με τον Χαλδαίο μάγο  (- Εβραίος = από το εβραϊκό Ιβρεί δηλ. ΟΧΙ  ΝΤΟΠΙΟΣ,  περάτης, πρόσφυγας, περαστικός από εκεί, καταγόμενος από την Χαλδαϊκή πόλη Ουρ της Μεσοποταμίας-) και κατ’επάγγελμα ψεύτη και δολοπλόκο Αβραάμ (δεύτερο μισό του 15ου αιώνα π.Χ.) ώστε να παραμείνει ο περιπλανώμενος μάγος μαύρης μαγείας Αβραάμ στη χώρα των Φιλισταίων για πολύ καιρό. Αναφέρεται επίσης ότι οι Φιλισταίοι είχαν σαν νόμισμα το ελληνικό ΔΙΔΡΑΧΜΟ από το 1500 π.Χ. (!) 
       (Λεξικά ΓΕΡΑΡΑ: γεραρός <αρχαία ελληνική < γεραίρω < γέρας γεραρός, -ά, -ό (λόγιο) αξιοσέβαστος, σεβαστός γεραρός < γεραίρω < γέρας < ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *gʷerH- (χαιρετίζω, επαινώ), ΓΕΡΑΡΟΣ = γέρος, μεγαλοπρεπής, συνώνυμα: γεραιός, γηραιός, (πληθυντικός) οἱ γεραροί: ιερείς (πληθυντικός) αἱ γεραραί: ιέρειες του Διονύσου - πανάρχαια πόλη της Παλαιστίνης – από το 2.000 π.Χ. - με ελληνικό όνομα και έλληνες κατοίκους).
        Στο Δευτερονόμιο (2,23) αναφέρεται ότι οι Φιλισταίοι είχαν εγκατασταθεί στη νότια παραλιακή λωρίδα της Χαναάν – διάφορες πηγές λένε πριν από το 2.000 π.Χ. – και είχαν δημιουργήσει ομοσπονδία (Πεντάπολη) η οποία περιελάμβανε τις πόλεις Αζωτος, Ασκάλων, Ακκαρών ή Εκρών, Γάζα και Γαθ. Επίσης στην εύφορη κοιλάδα του Ιορδάνη είχαν δημιουργήσει άλλη μία πεντάπολη: Σόδομα, Γόμορα, Αδαμά (αδάμας- διαμάντι), Σεβωείμ (Σεβάσμια;) και Σηγώρ (Ζωγόρα = ζώων αγορά;) 
           Oι Φιλισταίοι, εκτός των άλλων, ήταν σαν λαός και σπουδαίοι μεταλλωρύχοι. Η κατεργασία των μετάλλων υπήρξε η μεγάλη ειδικότητά τους, κι αυτό τους έδινε μια ιδιαίτερη δύναμη. Οι εβραίοι αγόραζαν και τρόχιζαν τα γεωργικά τους εργαλεία στις πόλεις των Φιλισταίων, όπως πολλές φορές αναφέρει η Π. Διαθήκη.

           Βλέπε την διδακτορική διατριβή του Ν.Π. Ολυμπίου, Προϊσραηλιτικοί Ιεροί Χώροι και Ναοί εις την Παλαιστίνην. Χώροι Συνεχούς Ναοδομίας, Αθήναι 1984 σ.88,185,312,437.
Σχετικά με την Μυκηναϊκή παρουσία στην παλαιστινιακή τοποθεσία Μεγγιδώ βλ. τις πρόσφατες επιστημονικές ανακοινώσεις του καθηγητή του Τελ Αβίβ Assaf Yasur Landau, the many faces of colonization: 12th century Aegean
settlements in Cyprus and the Levant.
Ε. Παπαδοπούλου, Μινωϊκή και Μυκηναϊκή Παρουσία στην εγγύς Ανατολή
και ειδικότερα στην κοιλάδα του Ιορδάνου. Στις Περιλήψεις του διεθνούς Συνεδρίου Πανεπιστημίου Αιγαίου, Ρόδος 7-11 Οκτωβρίου 2002, σ.22-23 και σ.26,
ΔΕΛΤΙΟΝ της Ελληνικής Εταιρείας Μεσανατολικών σπουδών, Δεκέμβριος 2001 Νο.1(1,σ.7, σχετικά με τις ανασκαφές του καθηγητού Αθ. Παπαδόπουλου στο Νεκροταφείο της θέσεως an Nag της Πρώιμης εποχής του Χαλκού, όπου παρατηρείται συνέχεια της λατρείας μέχρι και τους Βυζαντινούς χρόνους. 
Μυκηναϊκά ευρήματα υπήρχαν και μέσα στο ναό του Σολομώντος. 
Ειρήνη Λ. Μπουρδάκου, Ηρακλής Ο Εξερευνητής του Αρχαίου κόσμου σελ.47.
         Οι Φιλισταίοι ήταν ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΣ, ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΛΑΟΣ (φυλή των ΑΧΑΙΩΝ, με απίστευτη τόλμη και ζωτικότητα). Στον πόλεμο εναντίον του Ισραήλ διέθεταν 30.000 άμαξες (Σαμουήλ Α’ 13.5) και πλήθος στρατιωτών. Ως τον θάνατο του Ιησού του Ναυή διατηρούσαν όλη τη γη τους, δηλ. την μισή σημερινή Παλαιστίνη με ολόκληρη την παραλιακή ζώνη του σημερινού Ισραήλ.
         Το  Ιουδαϊκό  ιερατείο, από  την εποχή του Μωϋσή και μετά – Ιησούς του Ναυή, Κριτές, Σαούλ, Δαυΐδ, Σολομών κλπ – χρησιμοποίησε, εναντίον των ελληνοφιλισταίων και άλλων λαών, βιολογικά όπλα. Τα όπλα αυτά οι εβραίοι τα φύλαγαν στην Κιβωτό της Διαθήκης από την εποχή του Μωϋσή, με αυτά δηλητηρίαζαν τα νερά των αντιπάλων γύρω τους,  οι εχθροί τους κατέρρεαν χωρίς να καταλάβουν το γιατί και οι εβραίοι έλεγαν ότι τους βοηθούσε ο Ιεχωβά με τους αγγέλους του, οι οποίοι ανεβοκατέβαιναν συνεχώς τον ουρανό για να σφάζουν τους εχθρούς του Ισραήλ.
     Τα υλικά που είχαν στην κιβωτό της Διαθήκης ήταν ανόργανα και οργανικά δηλητήρια. Τα πιο επικίνδυνα ήταν τα πτωματικά δηλητήρια (μικρόβια του άνθρακα και της πανούκλας). Τα υλικά αυτά που βρίσκονταν στην κιβωτό της Διαθήκης  οι ιερείς αποκαλούσαν ΤΟΡΕΦ.  Τορέφ θα πεί σαπίλα.
       Στα εβραϊκά σαράφ σημαίνει  καίω, καθαρίζω, εξολοθρεύω με φωτιά.  Στον πληθυντικό Σεραφείμ ονομάσθηκαν οι άγγελοι, τα πνεύματα που καθαρίζουν με φωτιά. Ο χαλδαίος θεός  Νεργκάλ, με προσωνύμιο Σαράφ  ήταν ο  θεός των πτωμάτων και της πανούκλας.
      Άλλη μία σημασία της λέξεως Τεραφείμ – Σεραφείμ που παραθέτει ο ιστορικός Α. Lods στο βιβλίο του «Μωϋσής», εκδόσεις Σμυρνιώτη, μετάφραση  Μάριος Βερέττας,  σελίδα 293, είναι πιο ενδιαφέρουσα: «Η λέξη ΤΕΡΑΦΕΙΜ  μοιάζει να είναι ο πληθυντικός της  λέξεως ΤΟΡΕΦ, που θα πει σαπίλα».  Άρα στα εβραϊκά η λέξη τεραφείμ – σεραφείμ έχει και την έννοια «σαπίλες».
      Τα απλά, οργανικά ή ανόργανα δηλητήρια σκότωναν τους ελληνοφιλισταίους αργά (άγγελοι του Ιεχωβά μιάς ταχύτητας). Τα Τεραφείμ  ή ΣΕΡΑΦΕΙΜ ήταν άγγελοι του  Ιεχωβά υπερηχητικής ταχύτητας (εξαπλής - εξαπτέρυγα).
      Σε μία ιστορική «μάχη» το εβραϊκό ιερατείο σκότωσε με πανούκλα 185.000 στρατιώτες. Ιδού το πραγματικό ιστορικό γεγονός:  
          Ο βασιλεύς της Ασσυρίας  Σενναχειρείμ (704-681 π.Χ.),  γιος του Σαργών του Β΄, κατεβαίνοντας  με  ένα τεράστιο  στράτευμα  για  να  υποτάξει την  Αίγυπτο,  έφτασε μπροστά στην Ιερουσαλήμ. Ο  προφήτης Ησαΐας, αρχηγός του εβραϊκού ιερατείου,   είναι  υπεύθυνος  για  την  άμυνα,  ελέγχοντας τα βιολογικά όπλα  της κιβωτού της  Διαθήκης.  Ξέρει  ότι  το αδύνατο σημείο μια ολόκληρης στρατιάς είναι,  ότι εξαρτάται άμεσα και καθημερινά από επαρκείς ποσότητες υδάτων.  Ο  Ησαϊας  διέταξε: « και ενέφραξαν πάσας τας πηγάς  και τα πολυάριθμα στρατεύματα του Σεναχειρείμ  έπιον ύδατα ξένα» δηλ. νερό δηλητηριασμένο με πανούκλα (Β΄Βασ. ΙΘ΄24).   Τι είναι όμως η «πανούκλα»;  Λοιμός, πανώλη (παν-όλλυμι=παν-απόλλυμι, = πεθαίνουν όλοι)  λοιμώδες νόσημα (κολλητικό μεταδοτικό μολυσματικό νόσημα). «Ασθένεια  που  κατ’ εξοχήν  μεταδίδεται από  μολυσματικές  ουσίες των  υδάτων».  
         «Και προσευχήθη Ησαΐας ο Προφήτης και εβόησεν προς τον ουρανόν και απέστειλεν Κύριος άγγελον όστις αφάνισε πάντας... και την νύχτα εκείνη εξήλθεν ο άγγελος Κυρίου και επάταξεν εν τω στρατοπέδω των Ασσυρίων εκατόν ογδοήκοντα πέντε χιλιάδας και ότε εξηγέρθησαν το πρωί, ιδού, ήσαν πάντες σώματα νεκρά. Και εσηκώθη Σενναχειρείμ ο βασιλεύς και έφυγε» Β΄Χρον. ΛΒ΄20 & Β΄Βασ. ΙΘ΄35. 
          Η σωτηρία της Ιερουσαλήμ η αποδοθείσα  σε θαύμα υπό των Ιουδαίων, οφείλετο εις βαρείαν επιδημίαν, η οποία επέφερε μεγάλη φθοράν εις τα στρατεύματα του Σενναχειρείμ» Π. Καρολίδου Παγκόσμιος ιστορία,  τόμος Α΄.   
         Ο Jan Vercoutter στο βιβλίο του «Η αρχαία Αίγυπτος» (σελ 134)   είναι  πιό συγκεκριμένος:  «φαίνεται πως μια επιδημία πανούκλας ανάγκασε τους Ασσυρίους να παραιτηθούν από τον αγώνα.
         Ο Lods στο βιβλίο του «Οι προφήτες», (σελ 64-65)  γράφει:   «Μία από τις εβραϊκές εκδοχές υποστηρίζει πως άγγελος του Γιαχβέ,  σκότωσε με αρρώστια μόνο σε μια νύχτα 185.000 άνδρες του ασσυριακού στρατού. 
      Δεν είναι λοιπόν καθόλου λίγοι αυτοί που κατέληξαν στο αυτονόητο συμπέρασμα, ότι ο άγγελος Κυρίου και η πανούκλα, εδώ ταυτίζονται απολύτως.
       Όσον αφορά σ΄εμάς, κάθε  Κυριακή η εκκλησία προσεύχεται στους αγγέλους του Ιεχωβά, δηλ. στα δηλητήρια της πανούκλας και του άνθρακα, «στα ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ, τα εξαπτέρυγα, πολυόμματα, μετάρσια, πτερωτά» να σκοτώσουν τους εχθρούς μας. Δυστυχώς εμείς, οι απόγονοι του Αριστοτέλη και του Ιπποκράτη, είμαστε σήμερα άξιοι για ΤΟΡΕΦ.    
         Έτσι το ιερατείο και ο Σαούλ, χρησιμοποιώντας τα δηλητήρια ΤΕΡΑΦΕΙΜ, κατάφερε να νικήσει τους Φιλισταίους στην Γαβαά. Αργότερα όμως οι Φιλισταίοι σκοτώνουν τον Σαούλ σε μια τίμια μάχη στην περιοχή κοντά στην πηγή Ιεζραέλ και κατορθώνουν να πάρουν τις πόλεις τους πίσω. Ο Δαβίδ, για τον οποίο οι μεταγενέστεροι έπλασαν τον μύθο ότι είχε νικήσει τον Γολιάθ (Καλεάδη) σε μονομαχία, κατεδίωξε τους Φιλισταίους από τη Γαβαά στη Γεζέρ και αργότερα κατέλαβε τη Γαθ και τα περίχωρά της, χρησιμοποιώντας και αυτός ΤΟΡΕΦ. Ο Σολομών κατέλαβε τη γη των Φιλισταίων δηλητηριάζοντας με πτωματικά δηλητήρια  τα νερά τους και στη συνέχεια οι εξασθενημένοι και αλλοτριωμένοι Φιλισταίοι υποτάχθηκαν στους Ασσυρίους, στους Αιγυπτίους, στους Βαβυλωνίους, στους Πέρσες και τελικά απελευθερώθηκαν από τους Ελληνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Από την εποχή της κατάκτησής τους από τους Ρωμαίους και μετά έπαψαν να αναφέρονται σαν ξεχωριστός λαός από τους ιστορικούς.

Δ.  ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ  ΕΥΡΗΜΑΤΑ  ΓΙΑ  ΤΟΥΣ    ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΥΣ 
        Προσφάτως ανακοινώθηκαν, από εβραίους αρχαιολόγους, τα ευρήματα των ανασκαφών της τελευταίας δεκαετίας στον Ασκάλωνα (Ashkelon), την παραθαλάσσια πόλη των Φιλισταίων στην περιοχή της Γάζας, νότια του Τελ Αβίβ. Τα ενεπίγραφα κεραμικά με χρώμα κόκκινο που βρέθηκαν ήταν αποτέλεσμα μιας καταστροφής της πόλης κατά τον 16ο αι. π.Χ. Οι ανασκαφές αυτές αποκάλυψαν ότι οι Φιλισταίοι είχαν αναπτύξει αξιόλογη αγγειοπλαστική τέχνη (ασκαλωναία κεράμια) και αξιόλογη αρχιτεκτονική κατασκευών.
       Στον Ασκάλωνα οι ανασκαφείς εντόπισαν 19 ενεπίγραφα χρωματισμένα κεραμικά κομμάτια τα οποία αντιπροσωπεύουν ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΑΙΓΑΙΑΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ.
       Οι ανασκαφείς υποστηρίζουν ότι μερικά από τα ευρήματα είναι δοχεία αποθήκευσης τα οποία έχουν μεταφερθεί πιθανόν από την Κύπρο και την Κρήτη και τα οποία έφθασαν στην αποικία του Ασκάλωνα με τους πρώτους κατοίκους ΓΥΡΩ ΣΤΟ 2000 π.Χ. Οι δε σημάνσεις και χαράγματα που υπάρχουν στα δοχεία αυτά μαρτυρούν ότι χαράχτηκαν αλλού, όχι στον Ασκάλωνα. Από αναλύσεις που έγιναν προκύπτει όμως ότι ένα από τα 19 ενεπίγραφα κεραμικά ευρήματα κατασκευάστηκε από τοπικό άργιλο, γεγονός το οποίο δείχνει ότι οι Φιλισταίοι πιθανόν μετέφεραν την ΠΡΟΓΕΝΕΣΤΕΡΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΓΡΑΦΗΣ στη νέα τους αποικία.
      Τα ενεπίγραφα ευρήματα παρουσιάστηκαν στο τεύχος του Μαρτίου του 2007 του αρχαιολογικού περιοδικού «The Israel Exploration Journal», από δύο ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΟΥ ΧΑΡΒΑΡΝΤ, τον Φρανκ Μουρ Κρος και τον Λόρενς Ε. Στέιτζ.
      Ο δρ Κρος, ως ειδικός στις γλώσσες και στις διαλέκτους της Μέσης Ανατολής, αναφέρει ότι Η ΓΡΑΦΗ στα ευρήματα είναι ΑΙΓΑΙΑΚΗΣ προέλευσης και τη χαρακτήρισε κράμα κυπρο-μινωικής και Γραμμικής Α γραφής. Στη θέση αυτή συμφωνεί και ο επικεφαλής της ανασκαφής αρχαιολόγος δρ Στέιτζ.
      Οι δύο αρχαιολόγοι επισημαίνουν ακόμη ότι τα ενεπίγραφα ευρήματα «αποκαλύπτουν για πρώτη φορά ότι οι πρώτοι φιλισταίοι κάτοικοι του Ασκάλωνα ΗΞΕΡΑΝ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ (από το 1600 π.Χ. !), ΣΕ ΜΗ ΣΗΜΙΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, που δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί. Ίσως να μην ήταν υπερβολικό να πούμε ότι οι επιγραφές είναι γραμμένες σε μια γραφή που η βάση της είναι η κυπρο-μινωική γραφή την οποία χρησιμοποίησαν και οι Φιλισταίοι. Εξετάζοντας τις επιγραφές αυτές, μάλλον ΕΞΕΤΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΩΝ ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ». ΠΡΟΣΟΧΗ: από το 1600 π.Χ. (!)
      Μετά το 700 π.Χ. οι Φιλισταίοι, κατακτημένοι με δηλητηριοχρησία από τους εβραίους, ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ την γραμμική συλλαβική τους γραφή με το φοινικικό αλφάβητο, έχασαν την ελληνική γλώσσα και ταυτότητα, ομιλούσαν σε μια παραφθαρμένη αραμαϊκή (συριακή) διάλεκτο και τελικά εκσημιτίσθηκαν.

Ε. ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΟΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ ΜΕ ΕΒΡΑΙΟΥΣ   Ο ΝΑΖΗΡΑΙΟΣ  ΣΑΜΨΩΝ
       Η  Παλαιά  Διαθήκη  προσπαθεί  συνεχώς  να  παρουσιάσει  τους   πολυθεϊστές  Ελληνοφιλισταίους σαν  τους  αρχετυπικούς  εχθρούς  των  μονοθεϊστών  Ισραηλιτών, το όργανο  που  ο  Γιαχβέ  επέλεξε για  να  τιμωρήσει/συνετίσει  τους  Ισραηλίτες  για  τις αμαρτίες τους,  στην  πραγματικότητα  όμως   οι καθημερινές  σχέσεις  των  δύο  λαών  δεν ήταν  τόσο  εχθρικές.
         Ο   Δαυΐδ   αναγκάστηκε  να  καταφύγει  στους  Φιλισταίους  ως  μισθοφόρος,  όταν  ο Σαούλ (πρώτος  βασιλιάς  του  Ισραήλ  που  εκλέχθηκε  για  να  τους  καθοδηγήσει  στον πόλεμο  κατά  των Φιλισταίων)  επιχείρησε  να  τον  σκοτώσει  εξαιτίας  της  δημοφιλίας που  είχε  αποκτήσει  με  τον υποτιθέμενο  άθλο  του  εναντίον  του  Γολιάθ.   Πολλοί  εβραίοι  βασιλιάδες   είχαν  προσωπική  φρουρά μόνο  από  Φιλισταίους,  γιατί  φοβόντουσαν  τους  δικούς  τους,  μην  τους  δολοφονήσουν. 
          Η  αρχαιολογία  έχει  αποδείξει  ότι  υπήρχαν  κανονικότατες  εμπορικές  σχέσεις μεταξύ Ισραηλιτών  και  Φιλισταίων,  οι  οποίοι  είχαν  και  το  μονοπώλιο  της  μεταλλουργίας.
         Οι  εβραίοι,  παρά  τις  απαγορεύσεις  των  ιερέων,  έπαιρναν  για  συζύγους,  κόρες  Φιλισταίων. Οι  πανάσχημοι  Χαλδαιοεβραίοι  εντυπωσιάζονταν  από  την  ομορφιά  των  Ελληνίδων  Φιλισταίων.  Ο ίδιος  ο  Κριτής  των  Ιουδαίων,  ο  Σαμψών,  παντρεύθηκε,  κατά  σειρά,  τρεις  ελληνοφιλισταίες.
          Θαυμάστε  απόσπασμα  από  την  Παλαιά  Διαθήκη,  Κριταί,  14,3:
          «Ο  πατήρ  και  η  μήτηρ  είπον  τω  Σαμψών.  Μη  ουκ  γυνή  εκ  παντί  του  λαού,  συ  πορεύει λαβείν  γυναίκα  από  των  αλλοφύλων,  των  απεριτμήτων.
           Είπε  Σαμψών.  Αυτή  ευθεία  εν  οφθαλμοίς  μου»
           ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:  «Ο  πατέρας  και  η  μητέρα  του  Σαμψών  του  είπαν.  Δεν  υπάρχει  για  σένα μία  εβραία  γυναίκα  στον  λαό  μας  για  να  την  πάρεις  και  πηγαίνεις  και  παίρνεις   από  τους αλλοφύλους , τους  απερίτμητους;   Απάντησε  ο  Σαμψών.  Αυτή  η  Φιλισταία  είναι  η  πεντάμορφη  στα μάτια  μου».
      Κριταί  15,  4-6:  «Σαμψών,  ο  γαμβρός  του  Φιλισταίου  Θαμναθαίου».
      Παρέκβαση: Θαμνί, Θαμναθαίος:  Ελληνόηχο,  μη  εβραϊκό  όνομα,  ο  έλληνας  πεθερός  του Σαμψών. Κανένας στο σχολείο δεν μας είπε ότι  ο  Σαμψών είχε πεθερό φιλισταίο με ελληνικό  όνομα. Κανένας φιλόλογος ή θεολόγος δεν προχώρησε σε ετυμολογία του ονόματος. Ποιός γραικύλος νεοέλληνας ξέρει ότι ο  πεθερός  του  Σαμψών  ήταν ο  Θαμναθαίος  ο  έλληνας;  Άραγε πόσο ΤΟΡΕΦ μας χρειάζεται;  
    Θαμά, θαμάκις,  επίρρημα = συχνάκις, συχνά, πολλάκις,  Ιλιάδα Π,207  Πίνδαρος Ισμθ. 1,37.   Θαμέες, θαμέσι, θαμέας, θαμύς, θαμειαί = πυκνός,  Ιλιάδα  Α,52 «πυραί καίοντο θαμειαί».  Θαμίζω,θαμά, θαμινός, θαμινά  = έρχομαι  συχνάκις, συχνάζω,  Οδύσσεια  Θ161 «ούτι κομιζόμενος γε θάμιζεν».  Θάμνα = οίνος δευτερίας,  στεμφυλίτης.  Θαμνάς  (-θάμνος) = η ρίζα.  Θάμνος,  θαμινός = φυτόν μικρόν, χαμόκλαδον Οδύσσεια Ε471  «θάμνος εν πυκνοίσι» = εντός των πυκνών θάμνων.
    Θαάσσω (θάσσω) = κάθομαι  Ιλιάδα Ι 194  «λοπών έδος ένθα θάασσεν»,  Ύμνοι Ομήρου 468 «μετ΄αθανάτοισι θαάσεις».
   Άρα πιθανώς:  όνομα  και  περιοχή  Θαμναθαίος = τόπος με πυκνά χαμόκλαδα, που κάθονται (μένουν) άνθρωποι.  Αυτά, μέχρι που οι (ανύπαρκτοι) έλληνες φιλόλογοι μας πουν περισσότερα.        
       Ο  Μωϋσής  στις  10  εντολές  που  παρέδωσε  στους  Ιουδαίους,  απαγορεύει  την  μοιχεία,  όχι όμως  και  την  πορνεία.  Η  πορνεία  απεναντίας  ετιμάτο  ιδιαιτέρως  παρά  των  Ιουδαίων.   Πάμπολλοι  βιβλικοί  δίκαιοι  επισκέπτονταν  καθημερινά  πόρνες.  Ο  δίκαιος    Σαμψών  π.χ.  είχε  σαν  τακτικότατη συνήθεια  να  επισκέπτεται  τα  πορνεία   στις  πόλεις  των  Φιλισταίων.
       Κριταί,  16,1:  «Και  επορεύθη  Σαμψών  εις  Γάζαν  και  είδεν  εκεί  γυναίκα  πόρνην  και  εισήλθεν προς  αυτήν».  
      Παρεμπιπτόντως  ο  Σαμψών  ήταν  Ναζηραίος,  δηλαδή  αφιερωμένος  στο  εβραϊκό  ιερατείο  από παιδί.  Σαν  Ναζηραίος,  δηλαδή  ειδικός  πράκτορας  του  Ιουδαϊκού  ιερατείου,  ήταν  ο  καλύτερα  εκπαιδευμένος  και  μυημένος   στην  δηλητηριοχρησία  και  στις  πτωματικές  τέχνες.  Ως  Ναζηραίος, ασχολούμενος  συνεχώς  με  τις  επικίνδυνες  πτωματικές  μαγγανείες,  με  τις  οποίες  δηλητηρίαζε  τα νερά  των  Φιλισταίων  και  προκαλούσε  λοιμούς,  κινδύνευε  να  καταστεί   και  ο  ίδιος  ακάθαρτος  (να μολυνθεί ).  Έτσι   οι  εβραίοι  ιερείς  του  επέβαλλαν  ένα  ευδιάκριτο  προειδοποιητικό  μήνυμα,  τα μακριά  μαλλιά.  Σε  περίπτωση  που  τα  έκοβε,  έδινε  το  μήνυμα  και  γινόταν  εγκαίρως  αντιληπτός από  απόσταση:  «Προσοχή,  είμαι  μιασμένος – μολυσμένος = εξασθενημένος,  πρέπει  να  με υποδεχθείτε  με  τις  αναγκαίες  προφυλάξεις».

ΣΤ.  Ο  ΓΟΛΙΑΘ  (ΚΑΛΕΑΔΗΣ),  Ο  ΔΑΥΪΔ  ΚΑΙ  Ο  ΕΛΧΑΝΑΝ
            Αν ρωτήσουμε οποιονδήποτε  Έλληνα  στο  δρόμο «ποιος σκότωσε τον Γολιάθ;» όλοι  θα απαντήσουν «ο Δαυΐδ».
           Η  νίκη του μικροκαμωμένου  Ιουδαίου  Δαυΐδ  εναντίον του γιγαντόσωμου Έλληνα  Γολιάθ  εισχώρησε  τόσο  έντονα  ΜΕΣΑ  στο  μυαλό  μας,  λόγω  της  ιουδαιοχριστιανικής  προπαγάνδας  από την  παιδική  ηλικία  και  έγινε  τόσο παροιμιώδης που αποτυπώθηκε  ανεξίτηλα  στις  μνήμες  όλων  μας. Όποιος όμως έχει  διαβάσει  καλά  όλη την Παλαιά Διαθήκη ξέρει ότι ο Δαυΐδ δεν είναι ο μόνος που σκότωσε τον Γολιάθ.  
          Σε δύο άλλα χωρία της ΠΔ  ως «Γολιαθοφόντης» ήρωας παρουσιάζεται ο -κατά τα  άλλα  άγνωστος- Έλχανάν !
           Β΄ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ  21-19:  «Και  εγένετο  πόλεμος  μετά  των  αλλοφύλων  Φιλισταίων  και επάταξεν  Ελχανάν,  υιός  Αριωργίμ  ο  Βηθλεεμίτης,  τον  ΓΟΛΙΑΘ  ΤΟΝ  ΓΕΘΘΑΙΟΝ». 
           Σχόλια  χριστιανών:  «η  ύπαρξις  δύο  συνωνύμων  Γολιάθ  εν  Γεθ  δεν  είναι  αδύνατος (!)».
           Το  παραπάνω  βιβλικό  χωρίο  ήταν  σκάνδαλο  και  έπρεπε  να  διορθωθεί.  Έτσι  πολύ  αργότερα το  διόρθωσαν,  υπέρ  του  σπουδαιότερου  ήρωα  Δαυΐδ,  με  την  προσθήκη  ότι  ο  Ελχανάν  σκότωσε όχι  τον  Γολιάθ,  αλλά  τον  αδελφό  του  Λαχμί.  Έτσι  στην  θεόπνευστο  βίβλο  ο  Γολιάθ  σκοτώνεται δύο  φορές  και  μία  ο  αδελφός  του:
           Α΄ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ  20-5:  «Και  εγένετο  πόλεμος  μετά  των  αλλοφύλων  Φιλισταίων  και επάταξεν  Ελχανάν,  υιός  Ιαίρ,  τον  Λαχμί,  Αδελφόν  Γολιάθ του Γεθθαίου».  
            Αυτό σημαίνει ότι η  τελική εκδοχή  της Βίβλου που παράχθηκε κατά την Βαβυλωνιακή  Εξορία (μετά το 600 π.Χ),  . ενσωμάτωσε  δύο διαφορετικές παλαιότερες παραδόσεις για την Γολιαθοφονία,  που υποτίθεται ότι συνέβη στα χρόνια του Δαυΐδ, δηλαδή  μεταξύ  1000  με  950   π.Χ.   Πως εξηγείται αυτό το παράδοξο;  Προφανώς υπήρχε μια αρχική παράδοση με τον  Ελχανάν ως Γολιαθοφόντη και αργότερα ο άθλος του μεταφέρθηκε στον Δαυΐδ από εκείνους τους συγγραφείς που είχαν σαν σκοπό να πλάσουν έναν αυθεντικό  Ιουδαίο  ήρωα  Δαυΐδ.
          Ο ίδιος  ο  Δαυΐδ  δεν  γνωρίζει  καν  και  ΔΕΝ  ΑΝΑΦΕΡΕΙ  ΠΟΥΘΕΝΑ  τον  άθλο  που  ο  ίδιος έκανε.  Η  επική  αυτή  νίκη  του  εβραίου  Δαυΐδ  επί  του  έλληνα  Γολιάθ,  παγκοσμίως  γνωστή  και παροιμιώδης,  αγνοείται  επιδεικτικά  από  την  υπόλοιπη  Παλαιά  Διαθήκη.  Ο  πολυγραφότατος  Δαυΐδ, που  έγραψε  πάνω  από  150  ψαλμούς  και  ποιήματα,  δεν  αναφέρει  πουθενά  το  σπουδαιότερο κατόρθωμά  του.  Η  έλλειψη  αυτή  εξόργισε  τους  μεταγενέστερους  ιουδαίους  που  επιχείρησαν  να  τη διορθώσουν  με  την  δημιουργία  νέου – μη  αυθεντικού – ψαλμού,  του  151  ψαλμού,  που  περιγράφει τον  θάνατο  του  Γολιάδ.
      Το  πολύ  μεταγενέστερο  βιβλίο  «Σοφία  Σειράχ»  που  γράφηκε  από  τον  ιουδαίο  αρχιερέα Σίμωνα  το  190  π.Χ.  στους  αλεξανδρινούς  χρόνους,  αναφέρει  την  ιστορία  του  Δαυΐδ  και  του Γολιάθ  με  σκοπό  να  απαλλάξει τον  Δαυΐδ  από  την  κατηγορία  του  μάγου  επαοιδού  και  να  τον αναδείξει  σε  ήρωα  της  εβραϊκής  ιστορίας.
      Η ιστορία  αυτή  με  την  πρόκληση  σε  μονομαχία  για  την  επίλυση  πολεμικών  διεκδικήσεων, παραπέμπει  έντονα  σε  ομηρικό  ύφος,  ενώ  πουθενά  αλλού  δεν    εμφανίζεται  στην  Παλαιά  Διαθήκη τέτοια  μονομαχία  μεταξύ  ηρώων.  Αυτό  δίνει  λαβή  να  υποψιασθούμε  ότι  όλα  αυτά  γεννήθηκαν στα  κεφάλια  των  μεταγενέστερων  ιουδαίων,  των  ελληνιστικών  χρόνων,  που  διάβαζαν  Όμηρο.
   Επίσης  στην  μετάφραση  των  Ο΄ το  περιστατικό  της  μονομαχίας  του  Δαυΐδ  με  τον  Γολιάθ  ΕΙΝΑΙ ΣΕ  ΠΛΑΓΙΑ  ΓΡΑΦΗ,  δηλαδή  είναι  αμφισβητούμενο  απόσπασμα.  (Α΄ Βασιλειών  17,  12-31,  41-50, 55-58).   

Ζ.  ΤΕΛΙΚΩΣ: ΟΙ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΠΙΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ.

          Μιλούσαν ελληνικά, έγραφαν ελληνικά σε συλλαβική γραφή (από το 1.600 π.Χ. ! - 400 χρόνια πριν την εποχή του Τρωϊκού πολέμου), ίδια με την συλλαβική γραφή Α και Β της Κρήτης και της Πύλου, έκτισαν όμορφες πόλεις στην Παλαιστίνη, με ωραίους δρόμους, όμορφα οικοδομήματα και ναούς, καλλιεργούσαν σιτηρά (οι Φιλισταίοι λάτρευαν τον Θεό Δαγών, που στα εβραϊκά θα πεί σιτάρι και οι σύγχρονοι ιστορικοί τον αναφέρουν σαν τον Αρότριο Δία των Ελλήνων - επίσης λάτρευαν την ΠΟΤΝΙΑ, (Αθηνά ή Άρτεμι), - πολιούχος θεός της πόλεως Ακκαρών ήταν η Πότνια), λαχανικά, αμπέλια, ελιές και ζούσαν μία πολιτισμένη ελληνική ζωή, πριν τους τα αρπάξουν με δόλο και δηλητηριοχρησία, οι εισβολείς από την Αίγυπτο. Οι εργατικοί Έλληνες Φιλισταίοι, όπως με ζήλια έγραφαν οι μοχθηροί περιτετμημένοι στα «ιερά» τους βιβλία, είχαν κάνει την πατρίδα τους, την γη Χαναάν (= χώρα του κόκκινου), τόσο όμορφη και παραγωγική, ώστε «η γη έρεε μέλι και γάλα». 
       Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας», το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας. Στις επιστολές της Αμάρνα του 14ου αιώνα π. Χ. οι κάτοικοι της Χαναάν αποκαλούνται «Kinanuh» ή «kinahhu», δηλαδή «Χαναναίοι = Πορφυροί - κόκκινοι». Το ὄνομα Φοίνικες (=πορφυροί) δόθηκε στους Χαναναίους του Λιβάνου από τους Μυκηναίους (Φιλισταίους), οι οποίοι είχαν συνάψει, από το 1700 π.Χ. εμπορικές σχέσεις με τους λαούς της παράκτιας ζώνης της Παλαιστίνης και μετά πολλοί Αχαιοί είχαν ΜΟΝΙΜΑ εγκατασταθεί εκεῖ με το όνομα Φιλισταίοι, Πουλεσάτι, Πελασγοί. Για παράδειγμα ο γίγαντας Γολιάθ (=Καλεάδης) ήταν Φιλισταίος - Πελασγός, δηλαδή Μυκηναίος κάτοικος της Παλαιστίνης. Οι Φιλισταίοι–Μυκηναίοι μεταφράζοντας στη δική τους Ελληνική Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα τη σημιτική λέξη Kinanuh (= Χαναάν), ονόμασαν τους συγκατοίκους τους, της βόρειας Παλαιστίνης, Φοίνικες. Σύμφωνα με τον Εκαταίο τον Μιλήσιο και τον Στέφανο Βυζάντιο η Φοινίκη (ο σημερινός Λίβανος) και η Παλαιστίνη μαζί ονομαζόταν και Χνα ( = Χαναάν).
        Διαβάζοντας τον στίχο 17,4 - 17,7, από το βιβλίο των εβραίων «Βασιλειών Α’» που είναι η περιγραφή της αρματωσιάς του Γολιάθ (ΚΑΛΕΑΔΗΣ), νομίζει κανείς ότι διαβάζει ΙΛΙΑΔΑ.
        « Καὶ ἐξῆλθεν ἀνὴρ δυνατὸς ἐκ τῆς παρατάξεως τῶν ἀλλοφύλων Γολιὰθ ὄνομα αὐτῶν ἐκ Γέθ, ὕψος αὐτοῦτεσσάρων πήχεων καὶ σπιθαμῆς·
καὶ περικεφαλαία ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, καὶ θώρακα ἁλυσιδωτὸν αὐτὸς ἐνδεδυκώς, καὶ ὁ σταθμὸς τοῦ θώρακος αὐτοῦ πέντε χιλιάδες σίκλων χαλκοῦ καὶ σιδήρου·
καὶ κνημῖδες χαλκαῖ ἐπὶ τῶν σκελῶν αὐτοῦ, καὶ ἀσπὶς χαλκῆ ἀνὰ μέσον τῶν ὤμων αὐτοῦ·
καὶ ὁ κοντὸς τοῦ δόρατος αὐτοῦ ὡσεὶ μέσακλον ὑφαινόντων, καὶ ἡ λόγχη αὐτοῦ ἑξακοσίων σίκλων σιδήρου· καὶ ὁαἴρων τὰ ὅπλα αὐτοῦ προεπορεύετο αὐτοῦ».

ΑΥΤΟΙ  ΗΤΑΝ  ΟΙ  ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ. 

Ενας ελληνικός λαός που ζούσε ειρηνικά στην χώρα του, στην γη των Φιλιστιείμ = παλαιστιείμ = Παλαιστίνη (από το ΠΕΛΑΣΓΟΣ = περιπλανώμενος στο πέλαγος).
Τώρα πώς μάθαμε από το σχολείο να μισούμε αυτόν τον λαό, να μισούμε μία ελληνική φυλή, έχει να κάνει με την γνωστή ιστορία.
Ο λαός αυτός κατηγορήθηκε και αναθεματίσθηκε εις τον αιώνα τον άπαντα, γιατί προσπάθησε να υπερασπισθεί την γη του, τα χωράφια του και το βιός του, από τον εισβολέα και άρπαγα περιούσιο λαό του θεού.-


at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.