Αποσυμβολισμός στη Μυθική Ζωή του Ορφέα

Ο Ορφέας κατέχει τη μαγεία του ήχου. Το τραγούδι του και η λύρα του καθήλωναν κάθε είδους αγριότητα, ακόμη και τις φοβερές δυνάμεις του Κάτω Κόσμου. Η δύναμη του ήχου είναι μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα, ένα δώρο του Απόλλωνα, της ηλιακής όψης της ψυχής του. 

Η Ευρυδίκη, που συμβολίζει την anima του ήρωα, είναι ένα κομμάτι της ολοκληρωμένης του ύπαρξης. Το πάθος και η απόλυτη προσκόλληση του ήρωα στο πρόσωπό της, την κρατούν δέσμια στα επίπεδα της επιθυμίας, χωρίς διέξοδο στα ανώτερα επίπεδα όπου ανήκει. Η Ευρυδίκη, με το δάγκωμα ενός φιδιού στο πόδι, απελευθερώνεται από τα δεσμά της γης και περνάει σε άλλα πεδία ύπαρξης.

Το τραύμα στο πόδι συμβολίζει συνήθως το αδύνατο σημείο του ήρωα -όπως στην περίπτωση του Αχιλλέα- ή την αποκοπή του από τα δεσμά της γης, που υποδηλώνονται από το πόδι, εκείνο το σημείο του σώματος που βρίσκεται πιο κοντά στο έδαφος. Η Ευρυδίκη περνάει στον Κάτω Κόσμο κατΆ επιταγή του Δία, του ουράνιου αντεραστή του Ορφέα, όπως στην περίπτωση του Θησέα που έχασε την Αριάδνη εξαιτίας του Διόνυσου. 

Ο Ορφέας απαρηγόρητος κατεβαίνει στον Άδη, για να αναζητήσει εκείνο το τμήμα του εαυτού του που θεωρεί απαραίτητο για την ολοκλήρωση μέσα στην ενσαρκωμένη φύση του. Με τη δύναμη της τέχνης του μεταφέρει τη λύρα, δηλαδή το Απολλώνειο Φως της ψυχής, στα σκοτάδια του προσωπικού του ασυνείδητου. Μαγεύει και την ίδια την Περσεφόνη, τη δωρήτρια της ζωής και του θανάτου. 

Συχνά ο ήρωας απεικονίζεται να στέκει στον Κάτω Κόσμο ανάμεσα στην Περσεφόνη και την Ευρυδίκη, χωρίς να μπορεί να κοιτάξει καμία από τις δύο. Αν και έχει κατέβει στον Άδη, η συνείδησή του είναι στραμμένη προς τα πάνω, στον κόσμο που ανήκει. Η Περσεφόνη του επιτρέπει να πάρει την Ευρυδίκη, αλλά δεν μπορεί να την κοιτάξει όσο κρατάει η επιστροφή στο βασίλειο των ζωντανών. 

Ο Ορφέας αποτυγχάνει στην πρώτη δοκιμασία και αθετεί την υπόσχεσή του. Η άκρατη επιθυμία τον ωθεί να κοιτάξει την Ευρυδίκη, στρέφοντας τη συνείδησή του προς τα βασίλεια του ασυνείδητου. Η anima επιστρέφει στον Κόσμο των νεκρών. Μάταια θα την αναζητήσει ξανά, οι Πύλες είναι κλειστές. Ο ήρωας αγνόησε έναν βασικό εσωτερικό νόμο. Η ευκαιρία παρουσιάζεται μόνο μια φορά. Αν μείνει ανεκμετάλλευτη, χάνεται και το πιθανότερο είναι να μην επανεμφανιστεί μέσα στον κύκλο μιας ενσάρκωσης. 

Ο ήρωας επιστρέφει μόνος και αποσύρεται για επτά μήνες σε μια σπηλιά. Σε αυτόν τον κύκλο αναπροσανατολίζεται σε σχέση με τις αξίες της ζωής. Το πάθος του για την Ευρυδίκη αντικαθίσταται με το πάθος του για το έργο. Ακολουθεί μια περίοδος προσφοράς. Εγκαθιδρύει τα Ορφικά Μυστήρια και διδάσκει στους ανθρώπους την αιτία των πραγμάτων. Λέγεται πως η αιτία της εκδηλωμένης ύπαρξης βρίσκεται στον ήχο, κάτι που αναμφίβολα ο Ορφέας γνώριζε πολύ καλά. Ανεβαίνει στις υψηλές κορυφές του Παγγαίου για να λατρέψει τον Απόλλωνα. Όπως όλοι, έτσι και ο Ορφέας πρέπει να ανέβει στο υψηλό όρος της μύησης μετά τα σκοτεινά βάθη του Άδη. 

Απομένει η υπέρτατη θυσία, που θα οδηγήσει τον αναζητητή στην αθανασία. Ο ήρωας, μετά την κάθοδό του στον Κάτω Κόσμο, έχει αποστρέψει το πρόσωπό του, δηλαδή έχει αποσύρει τη συνείδησή του από κάθε άλλη όψη της anima. Αναζητά και μόνο την Ευριδίκη, αγνοώντας τις τάσεις που οφείλει να ισορροπήσει μέσα του. Στο πρόσωπο των Μαινάδων οι απωθημένες αυτές τάσεις απαιτούν το μερίδιό τους και κατακομματιάζουν τον ήρωα, ταυτίζοντάς τον με το Όσιρη ή με το Διόνυσο Ζαγρέα. 

Άλλωστε, λέγεται πως ο Ορφέας ήταν εκείνος που εισήγαγε τα Διονυσιακά μυστήρια στην Ελλάδα και έτσι γίνεται το κεντρικό πρόσωπο του θείου δράματος. Εκείνος που επιθυμεί να υπηρετήσει την ανθρωπότητα, οφείλει να κομματιάσει τη συνείδησή του και να την ανασυνθέσει σε μια νέα και παγκόσμια αντίληψη για τον κόσμο των ανθρώπων. 

Η λύρα του ανεβαίνει στους ουρανούς από τον ίδιο το Δία, που φαίνεται να είναι παρών σε κάθε θυσιαστική πράξη. 

Ο ήρωας με την Απολλώνεια φύση είχε μια Διονυσιακή τύχη, σύμβολο της υπέρτατης ισορροπίας της ψυχής ανάμεσα στην Απολλώνια και τη Διονυσιακή της όψη. Αυτή η όψη σε ένα κατώτερο επίπεδο αντιστοιχεί στην Απολλώνεια και Διονυσιακή προσωπικότητα που ανέλυσε ο Κ. Γκ. Γιουνγκ στις μελέτες του για τους ψυχολογικούς τύπους. 

Όπως και να έχει, ο Ορφέας από μιας εξαρχής εκπροσωπεί αυτόν που θα ονομάζαμε πνευματικό ήρωα. Απεικονίζεται με μαύρα ρούχα, που υποδηλώνουν την παρουσία του πνεύματος στην ύλη. Άλλωστε το όνομά του λέγεται πως προέρχεται από την λέξη «όρφνη», που σημαίνει σκοτάδι. 

Έτσι, εκπροσωπεί το δύσκολο ταξίδι του πνεύματος και την κάθοδό του στην ύλη. Τα αναπόφευκτα λάθη εξισορροπούνται από την προσφορά και τη θυσία του και η πνευματική του λάμψη επιζεί στα Ορφικά Μυστήρια, στη μαγεία του ήχου, στην ανάγκη του ανθρώπου να τραγουδήσει και να δοξάσει τη θεϊκή ύπαρξη μέσα του. 

Ένας άλλος αρχετυπικός και πολυπαθής ήρωας, που εμπνέει ακόμη και σήμερα τα βάθη του φυλετικού ασυνείδητου, είναι ο Οδυσσέας, σύμβολο της επιστροφής του Θεϊκού Σπινθήρα στην αρχική ηρεμία, μετά την κάθοδο στην ύλη. 

Επιλογή από εδώ

http://mythagogia.blogspot.gr/2015/06/blog-post_3.html