ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ
ΠΑΛΑΙΟ-ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (1894 - 1595 π.Χ.)
Μερικές φορές ονομάζεται «Παλαιο-Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία». Τα αρχεία αυτής της περιόδου είναι αρκετά καλά μέχρι τη βασιλεία του Χαμουραμπί, αλλά πολύ περιληπτικά μετά απ’ αυτή.
Πρώτη αυτοκρατορία της Βαβυλώνας (1.894 – 1.595 π.Χ.)
1η Βαβυλωνιακή Δυναστεία:
Σουμού-Αμπούμ (1.894 – 1.881 π.Χ.) Τα αρχαιολογικά δεδομένα αναφέρουν ότι ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ ήταν το 1.894 π.Χ. ο Σουμού Αμπούμ. Αμορίτης ηγέτης, που κατέλαβε την πόλη και ανακήρυξε την ανεξαρτησία της. Πρώτος βασιλιάς της πρώτης δυναστείας της Βαβυλώνας, Σημιτικής καταγωγής, από τους απογόνους του νότιου τμήματος της παλιότερης μεγάλης Σημιτικής αυτοκρατορίας των Ακκάδων, του Σαργών του Μεγάλου, την 3η χιλιετία π.Χ. Από την αρχή της βασιλείας του, άρχισε να κατασκευάζει ένα μεγάλο τείχος γύρω από την πόλη, το οποίο ήταν ακόμα ατελείωτο όταν πέθανε. Οι Σημίτες Βαβυλώνιοι βασιλείς, εξολόθρευσαν τελείως, με σφαγές
και επιγαμίες, τους εναπομείναντες γηγενείς Ελληνοσουμέριους, που ήταν οι κυρίαρχοι αυτής της περιοχής.
Οι Βαβυλώνιοι βέβαια υιοθέτησαν πολλά στοιχεία του Σουμεριακού πολιτισμού, προσθέτοντας όμως και τα δικά τους, εξαιρετικά βάρβαρα και αιματηρά έθιμα (ανθρωποθυσίες, ζωντανοταφές). Εκτός από το υψηλό επίπεδο πολιτισμού που είχαν αναπτύξει οι κάτοικοι της Σουμερίας, άλλος ένας παράγοντας που έπαιξε ρόλο στην ανάπτυξη της περιοχής της Βαβυλώνας, ήταν τα εύφορα εδάφη και το εύκρατο κλίμα που επικρατούσε λόγω της παρουσίας των δύο ποταμών, του Τίγρη και Ευφράτη στην περιοχή. Έτσι η Βαβυλωνία εξελίχθηκε σε ένα πολύ πλούσιο και ισχυρό κράτος με κέντρο την πόλη της Βαβυλώνας.
Σουμού-Λα-Ελ (1.881 – 1.845 π.Χ.) Η παλαιότερη αναφορά για τον Θεό Μαρδούκ, είναι από το 21ο έτος τής βασιλείας του. Λεηλάτησε και σφαγίασε την σουμεριακή πόλη Κις. Ο Σουμού λα ελ συνέχισε να οχυρώνει την Βαβυλώνα με ένα χαμηλό τείχος και οι διάδοχοί του τελειοποίησαν τα οχυρωματικά του έργα κάνοντας την Βαβυλώνα μια οχυρωμένη πόλη, ικανή να αντιστέκεται στις εχθρικές επιδρομές
Σαμπιούμ (1.845 – 1.831 π.Χ.) Νίκησε και σκότωσε τον Σιλί-Αντάντ τής Λάρσα στη μάχη.
Απίλ-Σιν (1.831 – 1.813 π.Χ.)
Σιν Μουβαλίτ (1.813 – 1.792 π.Χ.) Ο Ριμ-Σιν τής Λάρσα τον νίκησε στη μάχη. Το 1.795 π.Χ., ο Σιν Μουβαλίτ σε συμμαχία με τη Λάρσα, άλωσαν την Ισίν. Αυτός ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της δυναστείας που είχε Ακκαδικό σημιτικό όνομα.
 |
| Η στήλη του Χαμουραμπί - ο βασιλιάς (όρθιος) δέχεται τους νόμους από τον θεό του ήλιου Σαμάς (καθιστός δεξιά) |
Αυτοκρατορία του Χαμμουραμπί
Άμεσος απόγονος του Σουμού Αμπούμ ήταν ο ΧΑΜΟΥΡΑΜΠΙ (1.792 -1.750 π.Χ), ο κορυφαίος βασιλιάς της Βαβυλώνας και ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες την 2η χιλιετία π.Χ.
Την ίδια εποχή ο Μίνωας κυριαρχούσε στην Κρήτη και όλη η Μεσόγειος ήταν Ελληνική λίμνη.
Ο Χαμουραμπί βασίλευσε 42 χρόνια, δείχνοντας εκπληκτικές στρατιωτικές και διοικητικές ικανότητες και μετατρέποντας την Βαβυλώνα στην ηγέτιδα πόλη της εποχής του. Κατέκτησε ολόκληρη την Μεσοποταμία, τη Συρία, την Φιλισταία, την Ασσυρία και το Ελάμ.
Έγραψε την πρώτη σημαντική νομοθεσία της αρχαιότητας, τον γνωστό Κώδικα του Χαμουραμπί, ο οποίος περιείχε πολύ σκληρούς νόμους και αυστηρότατες ποινές. Την νομοθεσία αυτή την αντέγραψε κατά λέξη ο συντάκτης του Μωυσαϊκού νόμου των Εβραίων.
Η ολοκλήρωση της κατάκτησης της Μεσοποταμίας έγινε με την κατάληψη της Λάρσα (1.763) π.Χ. καθιερώνοντας τον Χαμουραμπί ως τον Κοσμοκράτορα τον 18ο αιώνα π.Χ. Ο Χαμουραμπί ήταν πολύ σκληρός απέναντι στις επαναστάσεις με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την ισοπέδωση της πρώην συμμάχου του πόλη της Μαρί (1.759 π.Χ.). Την εποχή του Χαμουραμπί ο Μαρδούκ, γιος του Σουμεριακού θεού Ένκι, καθιερώθηκε σαν ο μέγιστος θεός στην Βαβυλώνα ξεπερνώντας όλους τους προηγούμενους, οι οποίοι ανήκαν στο πανάρχαιο Σουμερικό πάνθεον.
 |
| Η Βαβυλώνα την εποχή του Χαμουραμπί (1.792 - 1.750 π.Χ). |
Αναλυτικά, ο Χαμμουραμπί ήταν ο μεγάλος γιος του Σιν Μουβαλίτ και τον διαδέχθηκε. Ήταν μεγάλος μεταρρυθμιστής, νομοθέτης και κατακτητής. Η Βαβυλώνα ήταν κύριο θρησκευτικό κέντρο της Μεσοποταμίας, κατά τη βασιλεία του. Το όνομά του αναφέρεται και ως Χαμουραπί. Με την άνοδό του στο θρόνο, έλεγχε μόνο μία μικρή περιοχή τής Βαβυλώνας και τής Σιπάρ, της περιοχής γύρω της. Ξόδεψε τα περισσότερα από τα 29 πρώτα έτη τής βασιλείας του, να εγκαταστήσει εσωτερική σταθερότητα και ευημερία. Το 1.787 π.Χ. εισέβαλε στο Νότο, και κατέλαβε την Ισίν, αν και απέτυχε να πάρει την Ουρούκ. Διαμόρφωσε ένα συνασπισμό με τη Λάρσα και τη Μάρι περίπου από το 1.779 – 1.764 π.Χ., στον αμοιβαίο πόλεμο ενάντια στην Ασσυρία, το Ελάμ και τους ορεινούς λαούς. Στα μέσα τής δεκαετίας τού 1.770 π.Χ., μαζί με τα στρατεύματα τής Μάρι και τού Ελάμ, λεηλάτησε την Εσνούνα. Το 1.764 συνέτριψε ένα στράτευμα εισβολής, που αποτελείτο από Ελαμίτες, Ασσύριους, Γκούτιους και Εσνούνιους. το επόμενο έτος επιτέθηκε στη Λάρσα, μετά από την ενθάρυνσή του από έναν χρησμό. Κατέλαβε τη Λάρσα, και σάρωσε και εξολόθρευσε όλη τη Σουμερία. Νίκησε άλλον έναν συνασπισμό που αποτελείτο από το Ελάμ, την Εσνούνα, την Ασσυρία και τους Γκούτιους, κατέλαβε την Εσνούνα, και έφθασε στα Ασσυριακά σύνορα. Το 1.761 π.Χ. χάλασε τη συμμαχία του με τον Ζιμρί-Λιμ τής Μάρι και τον έκανε υποτελή. Δύο χρόνια αργότερα η Μάρι επαναστάτησε, και ο Χαμουραμπί επέστρεψε και κατέστρεψε εντελώς την πόλη. Μεταξύ τών ετών περίπου 1.760 – 1.755 π.Χ., πολέμησε ενάντια στην Ασσυρία και την έκανε υποτελή. Το κράτος-πόλη Γιαμχάντ και οι σύμμαχοί του απώθησαν κάθε προσπάθεια τής Βαβυλώνας να μπει στη Συρία. Ο Χαμουραμπί πήρε τον τίτλο "βασιλιάς Σουμέρ και Ακκάδ, βασιλιάς τών τεσσάρων τετάρτων τού κόσμου". Η αυτοκρατορία του Χαμμουραμπί απλωνόταν από τον Περσικό Κόλπο έως Βόρεια από τη Νινευή και από τα όρη του Ελάμ μέχρι τα υψώματα της Συρίας. Στην βασιλεία του οι τελευταίοι Ελληνοσουμέριοι συγχωνεύονται και εξαφανίζονται.
Οι κατακτήσεις του Χαμουραμπί όμως ήταν πολύ εύθραυστες επειδή αδιαφόρησε να τις εξασφαλίσει για τους απογόνους του. Διατηρήθηκαν μονάχα όσο ζούσε, με τον θάνατο του η αυτοκρατορία αμέσως κατέρρευσε.
Σαμσού-Ιλουνά (1.750 – 1.712 π.Χ.) Γιός του Χαμμουραμπί. Πήρε τον έλεγχο τής αυτοκρατορίας πριν από το θάνατο τού πατέρα του που ήταν άρρωστος. Με το θάνατο τού Χαμουραμπί, ξέσπασαν επαναστάσεις, που οδήγησαν στην αποσύνθεση τής αυτοκρατορίας. Αν και ο Σαμσού Ιλουνά πάλεψε σθεναρά, έχασε όλες τις Βαβυλωνιακές κτήσεις. Οι επαναστάσεις έγιναν δημοφιλείς λόγω τής αρχαίας ελληνοσουμεριακής παράδοσης της τοπικής ανεξαρτησίας και της πολιτικής αδεξιότητας της Βαβυλώνας.
Πολέμησε για 5 έτη έναν βασιλιά που πήρε την ηγεσία της Λάρσα, και ονόμασε τον εαυτό του Ριμ-Σιν ΙΙ. Οι περισσότερες μάχες εναντίον του, έγιναν στα σύνορα Ελάμ - Σουμερίας, προτού αυτός συλληφθεί και εκτελεσθεί. Η Εσνούνα που συνεργάστηκε μαζί με αυτόν, κατακτήθηκε και ο κυβερνήτης της, ο Ανί στραγγαλίσθηκε στη Βαβυλώνα. Κατά τη διάρκεια τού πολέμου, γκρέμισε τους τοίχους της Ουρ, έβαλε φωτιά στους ναούς και κατέστρεψε μερικώς την πόλη. Έκανε το ίδιο και στην Ουρούκ. Το Ελάμ εισέβαλε έπειτα και αυτό, τη λεηλάτησε και άρπαξε ένα άγαλμα του Ινάνα από την Ουρούκ. Γενικά οι Σημίτες Βαβυλώνιοι βασιλιάδες κατέστρεψαν συστηματικά ότι θύμιζε την ελληνοσουμεριακή ταυτότητα.
Στα χρόνια της βασιλείας του άρχισαν τις επιδρομές τους, οι Κοσαίοι, ένας ελληνοϊνδικός λαός, που ζούσε στ' ανατολικά σύνορα της χώρας, στην ορεινή περιοχή. Οι Κοσαίοι αναστάτωσαν τη ζωή των Βαβυλωνίων Σημιτών. Η παρακμή συνεχίστηκε και με τους επόμενους ηγέτες και η δυναστεία Χαμουραμπί έδειχνε ότι σύντομα πλησιάζει στο τέλος της.
Το 1.732 π.Χ. ο Ιλουμά-Ιλού, που προσποιήθηκε ότι ήταν απόγονος τού Νταμίγκ-Ιλισού, τού τελευταίου βασιλιά τής Ισίν, αύξησε τη σημαία τής ανεξαρτησίας πέρα από τη Σουμερία. Κέρδισε τελικά την ελευθερία τής Νότιας Σουμερίας, τής Νιππούρ και ίδρυσε τη δυναστεία τού Σελάντ (Βαβυλωνιακό όνομα για τη Νότια περιοχή τής Σουμερίας). Κατά τον ίδιο περίπου χρόνο, η Ασσυρία επαναστάτησε και κέρδισε την ανεξαρτησία της. Περίπου στο 1.715 π.Χ., η Βαβυλώνα συνέτριψε έναν Κασιτικό στρατό εισβολής.
Για να καλύψουν το χαμένο τους εισόδημα από τις χαμένες επαρχίες τής Βαβυλώνας, οι έμποροι έγιναν τραπεζίτες και δάνειζαν στους μικρούς καταστηματάρχες και τους αγρότες. Μετά εκείνοι δεν μπορούσαν να ξεπληρώσουν τα δανεικά, κι έτσι εξαντλούσαν τα εδάφη τους με συνεχείς καλλιέργειες για να μπορέσουν να ξεχρεώσουν. Στη διαδικασία αυτή, αγνόησαν τον κανόνα της αγρανάπαυσης και το έδαφος απέδιδε όλο και λιγότερο. Κατά συνέπεια, γύρω στο 1.600 π.Χ., η Βαβυλώνα πήγε από την πολιτική διαφωνία στην οικονομική διάσπαση, και μετά στην οικολογική καταστροφή.
Αμπί-Εσχούχ (1.712 – 1.684 π.Χ.) Γιος τού Σαμσού-Ιλουνά. Νίκησε μια επίθεση Κασιτών, αλλά επέτρεψε την ειρηνική εγκατάστασή τους στη Βαβυλώνα ως γεωργικούς εργάτες. Καταράστηκε τον Τίγρη σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να συλλάβει τον Ιλουμά-Ιλού, που είχε διαφύγει στα έλη.
Αμί-Ντιτάνα (1684 - 1647 π.Χ.) Επανέκτησε την Ουρούκ, την Ισίν, και τη Λάρσα στο Νότο, τα οποία η Βαβυλώνα κράτησε ως το τέλος τής δυναστείας.
Αμί-Σαντούγκα (1.647 – 1.626 π.Χ.) Έγινε διάσημος για "το διάταγμα δικαιοσύνης" του, που καθιέρωσε μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένης της αναστολής μερικών φόρων για μερικά έτη και την κατάργηση της φυλάκισης για χρέη. Προσπάθησε να σταματήσει την οικονομική κατάρρευση, αλλά δεν τα κατάφερε.
Σαμσού-Ντιτάνα (1.626 – 1.595 π.Χ.) Δεν υπάρχει κανένα έγγραφο από τη δική του βασιλεία, εκτός από έναν κατάλογο από ονόματα. Νικήθηκε όταν οι Χετταίοι υπό την αρχηγία του Μυρσίλου κατέκτησαν τη Βαβυλώνα.
Δεύτερη δυναστεία της Βαβυλώνας (1.732 – 1.460 π.Χ.)
Κατά την διάρκεια της 2ης Βαβυλωνιακής Δυναστείας, οι ΕΛΛΗΝΟΣΟΥΜΕΡΙΑΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ: Σουρουπάκ, Λάρσα, Αντάμπ, και Λαγκάς εξαφανίζονται ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΗΜΙΤΕΣ
ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ.
1η Δυναστεία τού Σελάντ (ή 2η Βαβυλωνιακή Δυναστεία) (περίπου 1.732 – 1.460 π.Χ.)
ΣΕΛΑΝΤ: Έτσι λεγόταν στα Ακκαδικά η ελώδης περιοχή στο ύψος τού περσικού κόλπου και η Βαβυλωνιακή επαρχία. Σε πολύ λίγες επιγραφές τους, οι κυβερνήτες ονομάστηκαν ως "βασιλιάδες τού Σελάντ". Η περιοχή αυτή, κατά τη διάρκεια τής 1ης Βαβυλωνιακής Δυναστείας ανεξαρτητοποιήθηκε, και εκεί υπήρξε μια άλλη ξεχωριστή δυναστεία. Παρ' όλα αυτά, η πρώτη Δυναστεία, εκτός από Δυναστεία Σελάντ, ονομάζεται συχνά και 2η Βαβυλωνιακή Δυναστεία. Ομοίως και η 5η Βαβυλωνιακή δυναστεία, ονομάζεται και 2η Δυναστεία Σελάντ. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα γνωστό για τη δυναστεία αυτή. Έχουμε έναν κατάλογο βασιλιάδων, αλλά καμία ημερομηνία ή μήκος βασιλείας δεν είναι σίγουρο.
Οι παρακάτω ημερομηνίες είναι κατά προσέγγιση.
Ιλουμά-Ιλούμ (ή Ιλιμάν) (περίπου 1.730 – 1.700 π.Χ.) Την εποχή του Σαμσού Ιλουνά (1.732 π.Χ.) ένας σφετεριστής από την Ίσιν, ο Ιλουμά Ιλού, που ισχυρίστηκε ότι είναι απόγονος των προηγούμενων βασιλέων, θα επαναστατήσει και θα κατορθώσει να κηρύξει την ανεξαρτησία του από την κεντρική εξουσία, θα γίνει με αυτόν τον τρόπο ο ιδρυτής της δεύτερης δυναστείας της Βαβυλώνας. Αξίωσε ψευδώς ότι είναι απόγονος τού Νταμίγκ-Ιλισού, τελευταίου βασιλιά τής Ισίν. Μπόρεσε να καταλάβει όλη τη Σουμερία ως τη Νιππούρ. Πρέπει αργότερα να επεδίωξε καταφύγιο στα έλη για να αποφύγει τη σύλληψη από τον Αμπί-Εσχούχ τής Βαβυλώνας, αλλά συνέχισε να κυβερνά τη Σουμερία.
Ιτί-Ιλί-Νιμπί (περίπου 1.700 – 1.683 π.Χ.)
Νταμίγκ-Ιλουσχού (περίπου 1683 – 1.657 π.Χ.) Έχασε την Ουρούκ, την Ισίν και τη Λάρσα από τη Βαβυλώνα..
Ισχκιμπάλ (περίπου 1.657 – 1.642 π.Χ.)
Σχουσχί (περίπου 1.642 – 1.618 π.Χ.)
Γκουλκισχάρ (περίπου 1.618 -1.592 π.Χ.) Ανακατέλαβε το Νότο από τη Βαβυλώνα, μόλις έπεσε στους Χιτίτες. Μερικοί μελετητές θεωρούν ότι μπορεί να κατέλαβε προσωρινά το θρόνο τής Βαβυλώνας, αφότου αποσύρθηκαν οι Χιτίτες.
Γκισχέν (περίπου 1.592 – 1.580 π.Χ.) Το όνομα αυτό είναι αμφισβητήσιμο, γιατί η πινακίδα είναι κατεστραμμένη.
Πεσχγκαλνταραμάς (περίπου 1.580 – 1.530 π.Χ.)
Ανταρακαλαμά (περίπου 1.530 – 1.502 π.Χ.)
Εκουρντουανά (περίπου 1.502 – 1.476 π.Χ.)
Μελαμκουρκουρά (περίπου 1.476 – 1.469 π.Χ.)
Έα-Γκαμίλ (περίπου 1.469 – 1.460 π.Χ.) Νικήθηκε από τον Αγκούμ ΙΙΙ τής Βαβυλώνας, και τα δύο εδάφη ενώθηκαν για άλλη μία φορά.
2η Δυναστεία τού Σελάντ (ή 5η Βαβυλωνιακή Δυναστεία) (περίπου 1.025 – 1.004 π.Χ.)
Σιμπάρ-Σιπάκ (1.025 – 1.008 π.Χ.) Αυτός ήταν Ελληνοκασίτης από το Σελάντ.
Έα-Μουκίν-Ζερί (1.008 π.Χ.) Βασίλεψε μόνο 5 μήνες.
Κασχού-Ναντίν-Αχέ (1.007 – 1.004 π.Χ.)
 |
| Χάρτης της Μεσοποταμίας το 1.730 π.Χ. |
Τρίτη δυναστεία της Βαβυλώνας (1.595 - 1.157 π.Χ.)
Η Ινδοελληνική φυλή των Κασσιτών γίνεται η κυρίαρχος ράτσα στην Βαβυλώνα
Τελευταίος βασιλιάς της αρχαίας αυτοκρατορίας της Βαβυλώνας ήταν ο Σαμσού Ντιτάνα, ενδέκατος βασιλιάς της πρώτης Σημιτικής δυναστείας. Στα τέλη της βασιλείας του (1.595 π.Χ.) περίπου 150 χρόνια μετά τον θάνατο του Χαμουραμπί, οιΧετταίοι με τον βασιλιά Μουρσίλις Α΄, ( Μύρσιλος) κατέκτησαν τη Βαβυλώνα και την παρέδωσαν στους υποτελείς και ομοφύλους τους Κασσίτες, οι οποίοι είχαν αρχηγό τον Γάνδας. Αξιόλογοι βασιλείς αυτής της δυναστείας αναφέρονται οι:
Καδασμάν-Ελλίλ Ι 1.410 π.Χ. περίπου
Βουρναβουριάς ΙΙ 1.370 π.Χ. περίπου
Είναι γνωστός από το αρχείο της Ελ Αμάρνα για την αλληλογραφία του με τους Φαραώ Αμένοφι Γ΄ και Δ΄, με θέματα προτάσεις γάμων και ανταλλαγή δώρων.
ΝΑΖΙΜΑΡΟΥΤΑΣ (1.307 - 1.282 π.Χ.)
Ο Ελληνοκασσίτης βασιλιάς της Βαβυλώνας στην διάρκεια του
Τρωϊκού πολέμου.
ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΩΪΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
Η περιοχή του πολιτισμένου κόσμου κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Ινδοελλήνων Κασσιτών στη Βαβυλώνα. (1.400 π.Χ.) 1. Μυκηναϊκός πολιτισμός 2. Χώρα της Αρζάβα 3. Νέο Βασίλειο της Αιγύπτου 4. Μιττάνι 5. Αυτοκρατορία των Χετταίων 6. Ασσυρία 7. Κασσίτες της Βαβυλώνας 8. Ελάμ
Η επίσημη ιστορική σχολή αναφέρει ότι οι Κασσίτες ήταν μια φυλή, μη Σημιτική, προερχόμενη από τα βουνά του Ζάγρος στο Ιράν. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά τον 18ο αιώνα π.Χ. από την εποχή του διαδόχου του Χαμουραμπί Σαμσού Ιλουνά και έκανε σποραδικές επιθέσεις στην Μεσοποταμία. Τελικά κατέκτησε την Βαβυλώνα, έναν αιώνα αργότερα, με την βοήθεια των Χετταίων.
Μιλούσαν μια μορφή γλώσσας συγγενή με την Χουρριτική, που οι γλωσσολόγοι την κατατάσσουν στις Ινδοελληνικές. Δεν είχε καμία φυλετική συγγένεια με τους προηγούμενους κατοίκους της Βαβυλώνας, που ήταν Αμορρίτες Ακκάδες Σημίτες.
 |
| ΚΑΣΣΙΤΗΣ ΜΙΝΩΪΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ |
Οι Κασσίτες, αν και θεωρητικά κατακτητές, αποτελούν την τρίτη δυναστεία της Βαβυλώνας. Η Βαβυλώνα παρέμεινε υπό την διοίκηση των Κασσιτών περίπου 438 χρόνια, ως τα μέσα του 12ου αιώνα π.Χ. Οι Ινδοέλληνες Κασσίτες, όπως και οι Μακεδόνες Έλληνες, οι Σελευκίδες, χίλια χρόνια αργότερα, δεν κατόρθωσαν να προσαρμοστούν καλά στα πνιγηρά έλη της Βαβυλώνας. Τελευταίος Κασσίτης βασιλιάς ήταν ο Ενλί Ναντίν Αχέ. Τότε το κράτος τους καταλύθηκε, ύστερα από επιθέσεις των Ελαμιτών.
Η Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία (Ινδοελληνική Κασσιτική δυναστεία) κατά τη διάρκεια της περιόδου του Τρωϊκού πολέμου (1.300 – 1.200 π.Χ.).
Στους μεταγενέστερους χρόνους οι Κασσίτες αναφέρονται σαν Κόσσαιοι, σαν επιθετικές ορεινές φυλές, Στράβων (13.3.6). Οι Κόσσαιοι πολέμησαν στο πλευρό των Περσών στη Μάχη στα Γαυγάμηλα το 331 π.Χ., σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη (17.59). Το τελευταίο στοιχείο για τον πολιτισμό των Κοσσαίων είναι μία αναφορά από ένα γεωγράφο του 2ου αιώνα στην Αλεξάνδρεια.
 |
| ΚΟΥΝΤΟΥΡΟΥ, ΟΡΟΣΗΜΑ ΤΩΝ ΚΑΣΣΙΤΩΝ |
Τέταρτη δυναστεία της Βαβυλώνας (1.157 – 1.025 π.Χ.)
Η Βαβυλώνα μετά τους Κασσίτες δέχθηκε πολλές επιδρομές από τους Ινδοέλληνες Ελαμίτες και από τους Σημίτες Αραμαίους. O λαός των Χαλδαίων Σημιτών εγκαθίσταται μαζικά μέσα στην Βαβυλώνα και εποικίζει όλες τις κατεστραμμένες ελληνοσουμεριακές πόλεις.
Μετά την πτώση των Ινδοελλήνων Κασσιτών (1.157 π.Χ.) η πόλη παραμένει για λίγο υπό τον έλεγχο των Ελαμιτών (1.160 – 1.138 π.Χ..) Ο Σημίτης Βαβυλώνιος Ναβουχοδονόσορ Α΄ κατάφερε να συντρίψει τους Ελαμίτες και να αναδειχθεί βασιλιάς στην Βαβυλώνα.
 |
| ΑΚΡΟΑΣΗ ΣΕ ΒΑΒΥΛΩΝΙΟ ΒΑΣΙΛΙΑ |
Περί το 1.100 π.Χ. όταν στην Ελλάδα έχουν κυριαρχήσει πλέον οι Δωριείς, στην νότια Μεσοποταμία, στην αρχαία Ελληνοσουμερία, κοντά στις ακτές του Περσικού κόλπου, δύο νέες Σημιτικές φυλές αναδείχθηκαν κυρίαρχες:
Α. οι Αραμαίοι (μετέπειτα μετακινήθηκαν και εγκαταστάθηκαν δυτικότερα στην σημερινή Συρία).
Β. οι περίφημοι Χαλδαίοι, απόγονοι των νότιων Ακκάδων, αλλά τελείως ξένοι με τον προηγούμενο πληθυσμό της Βαβυλώνας. (κυριαρχία 1.137 – 729 π.Χ. )
Οι Αραμαίοι ξεκίνησαν τον 11ο αιώνα, μετά τον Ναβουχοδονόρα Α', σκληρές επιδρομές, που έφεραν μεγάλη σύγχυση στο βασίλειο της Βαβυλώνας και οδήγησαν στην πτώση της τέταρτης δυναστείας.
Πέμπτη (5, 6, 7, 8) δυναστεία της Βαβυλώνας (1.025 - 729 π.Χ. )
Η πέμπτη δυναστεία της Βαβυλώνας ξεκίνησε με τον Σιμπάρ Σιπάκ (1.025 π.Χ.) αλλά και αυτή κατέρρευσε σύντομα. Στο διάστημα που βασίλεψαν η 5η και η 6η βαβυλωνιακή δυναστεία επικρατούσε χάος Οι Άραβες νομάδες λεηλατούσαν τη χώρα και λίγο αργότερα, κατά την 8η βαβυλωνιακή δυναστεία, κατέλαβαν και τη διώρυγα Βαβυλώνας - Βορσίππων, γεγονός που έγινε αιτία νέων πολέμων, στους οποίους όμως οι Ελαμίτες ήταν σύμμαχοι με τους Βαβυλωνίους.
Η ανάμειξη των Ασσυρίων στα βαβυλωνιακά πράγματα συνεχίστηκε μέχρι τα χρόνια του βασιλιά Σαμψί - Αβάδ Ε΄, οπότε οι Βαβυλώνιοι κατάρρευσαν οριστικά και στα μέσα του 8ου π Χ. αιώνα οι Ασσύριοι βασιλιάδες Τιγλάτ - Πιλεσέρ και Σαλμανασάρ Ε', ένωσαν το κράτος τους με το βαβυλωνιακό. Οι φιλονικίες, όμως ανάμεσα στα μέλη της βασιλικής οικογένειας έδωσαν την ευκαιρία στον Ασουρμπανιμπάλ να επέμβει και να καταλάβει την εξουσία.
Έκτη δυναστεία της Βαβυλώνας
Ένας απόγονος των Ινδοελλήνων Κασσιτών, απ’ αυτούς που είχαν παραμείνει στην περιοχή της Βαβυλώνας, ο Εουλμάς Σακίν Σουμί, ίδρυσε την έκτη δυναστεία της Βαβυλώνας.
 |
| ΚΥΝΗΓΙ ΛΕΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΙΑ |
Έβδομη δυναστεία της Βαβυλώνας
Μοναδικός βασιλιάς της έβδομης δυναστείας ήταν ο απόγονος των Ελαμιτών Μαρ Μπιτί Απλά Ουσούρ.
Όγδοη δυναστεία της Βαβυλώνας
Ιδρυτής της όγδοης δυναστείας ο βασιλιάς Ναβού Μουκίν Απλί.
Οι Σημίτες Χαλδαίοι, οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί πλέον μόνιμα στην
πόλη, ενσωματώθηκαν με τον ντόπιο πληθυσμό της Βαβυλώνας τα επόμενα χρόνια και μάλιστα θα γίνουν οι πρωταγωνιστές στην ζωή της πόλης με αποκορύφωμα την βασιλεία του Ναβουχοδονόσορα.
Ένατη δυναστεία της Βαβυλώνας. (729 - 625 π.Χ.)
Ασσυριακή Κατάκτηση
Η τελευταία αναλαμπή τον 8ο αιώνα π.Χ. για την Βαβυλώνα ήταν η βασιλεία του Χαλδαίου Ναβονάσσαρου του βασιλιά που θεμελίωσε την αστρονομία στην αρχαία Βαβυλώνα.
Μετά τον θάνατο του Ναβονάσσαρου ξέσπασαν εμφύλιες συγκρούσεις ανάμεσα στους Χαλδαίους και τους Αραμαίους που εξασθένησαν σημαντικά την Βαβυλώνα. Ο Τιγκλάθ Πιλεσέρ Γ' της Ασσυρίας βρήκε τότε την ευκαιρία να καταλάβει την Βαβυλώνα (729 π.Χ.). Η Βαβυλώνα έμεινε στα χέρια των Ασσυρίων μέχρι το 625 π.Χ.
Κατά την Ασσυριακή επικράτεια στην Βαβυλώνα πολλές φορές οι Βαβυλώνιοι προσπάθησαν να αποτινάξουν τον Ασσυριακό ζυγό. Καμία όμως τους προσπάθεια δεν στέφθηκε από επιτυχία.
Δέκατη δυναστεία της Βαβυλώνας (625 – 529 π.Χ.)
Η αυτοκρατορία των Χαλδαίων στην Βαβυλώνα με αρχηγό τον Ναβοπολάσσαρ
 |
| Ανακατασκευή των τειχών της αρχαίας Βαβυλώνας |
Ο Χαλδαίος στρατηγός Ναβοπολάσσαρ σταδιακά κατέλαβε όλες τις επαρχίες της Ασσυρίας που εξασθενούσε συνεχώς, και τελικά η Ασσυρία διαλύθηκε και έγινε επαρχία της Βαβυλώνας.
Τον Ναβοπολάσσαρ διαδέχθηκε ο γιος του Ναβουχοδονόσορας, ο μεγαλύτερος βασιλιάς της Βαβυλωνιακής ιστορίας και ένας από τους πιο ένδοξους αρχαίους βασιλείς της Ασίας, μεγάλος στρατηγός και διπλωμάτης. Κατέκτησε τα δυτικά παράλια της Μεσογείου (Φοινίκη, Συρία, Φιλισταία) και ήρθε σε επαφή με τον ανατέλλοντα κλασσικό ελληνικό πολιτισμό.
Ο Ναβουχοδονόσορας εκτός από μεγάλος στρατιωτικός αρχηγός ήταν και μεγάλος κτίστης, ολοκλήρωσε και επέκτεινε όλα τα έργα του πατέρα του. Σημαντικότερο έργο του ήταν οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας, χάρη της συζύγου του Αμυίτις. Οι κήποι έγιναν, όπως περιγράφει ο Βηρωσσός, ώστε να της θυμίζει η Βαβυλώνα την πατρίδα της, την Μηδία. Μετά τον θάνατο του Ναβουχοδονόσορα η Βαβυλώνα εξασθένησε σημαντικά.
Μετά τον θάνατο του Ναβουχοδονόσορα ο γιος του όμως, ο Αβέλ Μαρντούκ (562 - 560 π.Χ.) ήταν ανάξιος για να τον διαδεχθεί. Οι ιερείς τον εκθρόνισαν και έβαλαν στη θέση του το Ναβονίδη (555 - 538 π.Χ.). Ο τελευταίος βασιλιάς της Βαβυλώνας, ο Ναβονίδης, Ασσύριος στην καταγωγή και λάτρης του ελληνοσουμεριακού θεού της σελήνης Νάνα, στράφηκε στους αρχαίους Ασσυριακούς θεούς, παραμέλησε τον Μαρδούκ, με αποτέλεσμα ο ντόπιος χαλδαϊκός πληθυσμός της Βαβυλώνας να στραφεί εναντίον του.
Εκείνη την εποχή ο βασιλιάς των Περσών Κύρος εισέβαλε στην Μεσοποταμία με πολυάριθμο στρατό. Ο Ναβονίδης έσπευσε να τον αντιμετωπίσει. Στην σφοδρή μάχη που δόθηκε στην Ώπι το 539 π.Χ. ο Βαβυλωνιακός στρατός συντρίφθηκε και έτσι ο Κύρος προχώρησε ανεμπόδιστος και κατέλαβε χωρίς αντίσταση την Βαβυλώνα. Οι Βαβυλώνιοι έχασαν οριστικά την ανεξαρτησία τους και υποτάχτηκαν στον Κύρο τον Μέγα, βασιλιά των Περσών, το 539 π.Χ..
Η Βαβυλώνα την εποχή των Περσών Αχαιμενιδών
(539 – 332 π.Χ.)
Ο Κύρος ο Πέρσης κατέκτησε την Βαβυλώνα στην μάχη του Ώπις (539 π.Χ.). Είναι άγνωστη η τύχη του τελευταίου βασιλιάΝαβονίδη, πιθανότατα του χαρίστηκε η ζωή, όπως φαίνεται από ιστορίες άλλων βασιλέων που κατέκτησε ο Κύρος. Μετά την ολοκλήρωση της κατάκτησης της Ασίας από τον Κύρο ο μεγάλος Πέρσης κατακτητής επέτρεψε σε όλους τους υποδουλωμένους λαούς να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και να λατρέψουν ελεύθερα τον θεό τους.
Το ίδιο συνέβη και με τους Ιουδαίους που επέστρεψαν στα Ιεροσόλυμα, όπως περιγράφεται και από την βίβλο. Οι σχέσεις Βαβυλώνας - Ιουδαίων είναι ένα μεγάλο ιστορικό ζήτημα. Αδιαμφισβήτητο γεγονός παραμένει ότι οι Ιουδαίοι, από το 600 π.Χ. και για τα 1.000 επόμενα περίπου χρόνια, δηλαδή μέχρι τα χρόνια που συντάχθηκε το Ταλμούδ, ήταν οι ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΑΦΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ. Ωστόσο αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Οι Πέρσες βασιλείς μετά τον Κύρο με πρώτο τον Δαρείο τον μέγα καθιέρωσαν την Βαβυλώνα σαν πρωτεύουσα της 9ης σατραπείας και σαν το μεγάλο επιστημονικό κέντρο της αυτοκρατορίας, λαμβάνοντας υπόψη τους την ενασχόληση των Βαβυλωνίων με τα μαθηματικά και την αστρολογία, την εποχή της 5ης δυναστείας των Χαλδαίων (9ος - 8ος αιώνας π.Χ.). Οι αστρονομικές μελέτες του βασιλιά Ναβονάσσαρου τελειοποιήθηκαν όπως επίσης η μελέτης της αστρολογίας και των ζωδιακών κύκλων. Οι Αχαιμενίδες βασιλείς επέτρεψαν στους Βαβυλώνιους να λατρεύουν ελεύθερα τον Μαρδούκ, η λατρεία του οποίου συνεχίστηκε ώς τον 7ο αιώνα μ.Χ. όταν η περιοχή κατακτήθηκε από τους Άραβες.
Σε μια εξέγερση που έγινε για μια νέα απελευθέρωση ο Πέρσης μονάρχης Ξέρξης ο Α' κατάστρεψε ολοσχερώς την Βαβυλώνα.
H υπερφορολόγηση από τον Πέρση βασιλιά Δαρείου Γ' τον Κοδομανό προκειμένου να καλύψει τα έξοδα για τους πολέμους του με τους Έλληνες δημιούργησαν έντονη δυσαρέσκεια στους Βαβυλώνιους και την εποχή του τα περισσότερα ιερά της πόλης εγκαταλείφθηκαν.
Μακεδονική Κυριαρχία
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΕΛΕΥΚΙΔΕΣ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ ΓΙΑ 400 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ (332 Π.Χ. – 64 Μ.Χ.).
Το 331 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος έκανε τη Βαβυλώνα πρωτεύουσα του απέραντου κράτους του στην Ανατολή. Ανοικοδόμησε το ναό του Μαρδούκ και έχτισε ωραίο θέατρο. Ο Μέγας Αλέξανδρος, αποφάσισε να την ανοικοδομήσει σε όλη την έκτασή της, αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος και έτσι, εγκαταλελειμμένη η παλιά ένδοξη πρωτεύουσα, χάθηκε εντελώς, μέχρι που, από τις ανασκαφές που άρχισαν το 1942, ήρθαν στο φως τα ερείπιά της και αποκαλύφθηκε ένα μεγάλο μέρος της.
Το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ που έχτισε στην Βαβυλώνα
από οπτόπλινθα ο Μέγας Αλέξανδρος, σώζεται σε άριστη κατάσταση και ανακαινίστηκε τον 2ο αιώνα μ.Χ. Στο θέατρο αυτό διδάσκονταν οι τραγωδίες των
κλασσικών στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ.
Ο Στέφανος ο Βυζάντιος αναφέρει ότι, η Βαβυλώνα μετονομάστηκε σε Σελεύκεια από την δυναστεία των Σελευκιδών. Το 126 π.Χ. η πόλη καταστράφηκε από τον Πάρθο σατράπη Ευήμερο. Κατόπιν η πόλη περιήλθε στους Βυζαντινούς και τέλος στους Σελτζούκους Τούρκους.
Το 12ο μ.Χ. αιώνα η Βαβυλώνα αποτελούνταν μόνο από μερικές φτωχικές καλύβες. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο οι Άγγλοι την συμπεριέλαβαν στο βασίλειο του Ιράκ.
Ζ. ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.