Το Μέρος Α΄ Εδώ
Ίσως σε μερικούς να φαίνεται πλεονασμός η αναφορά μας στο μύθο του Δευκαλίωνα. Αλλά όπως θα δούμε, το περιστέρι του Δευκαλίωνα συμπεριφέρεται πολύ "ελληνικά"! Όχι μόνο για τον χαρακτηριστικά ελληνικό "κλάδον ελαίας", με τον οποίο αναγγέλλει την λήξη του κατακλυσμού, αλλά με την ελληνική ερμηνεία της συμμετοχής του στην όμορφη αυτή ιστορία, ξεκαθαρίζεται οριστικά η πιθανή προέλευση του κατακλυσμικού έπους, που "ΧΑΜΕΝΟ" οριστικά, μπορούμε μόνο απ’ τα σκόρπια κομμάτια του να το ανασυ¬ντάξουμε.
Το έργο (α΄ και β΄ Δευκαλιωνείς) του Ελλάνικου που θα μας πληροφορούσε για τις αρχικές πηγές του μύθου, ΧΑΘΗΚΕ μαζί με ποιος ξέρει ποσά ακόμα ποιήματα και βιβλία εξαίσιας ομορφιάς με το όνομα «Δευκαλιωνείς», στερώντας μας ακριβώς από όλες εκείνες τις λεπτομέρειες, απ’ όπου αδιαμφισβήτητη θα πρόβαλλε η αλήθεια της προέλευσης του αρχικού κατακλυσμικού έπους, που αναμφίβολα όμως, πρέπει να υπήρξε δημιούργημα ενός φωτισμένου ναυτικού λαού, που έχασε ότι πολυτιμότερο είχε, μεσ’ στα λασπόνερα μιας κατακλυσμικής καταστροφής.
Στα χέρια μας όμως έφτασε πολύ καλά προφυλαγμένο το αντίστοιχο τρισέλιδο (!) βιβλικό "έπος", που παρ’ όλα αυτά ο ήρωάς του, εξακολουθεί να έχει το πολύ ελληνικό όνομα Νώε. Ταυτόχρονα, ανεξήγητο παραμένει το γεγονός, ότι το όνομα της γυναικός, της σημαντικότατης αυτής ιστορίας, που κατά τους βιβλικούς ισχυρισμούς υπήρξε η μητέρα ολόκληρης της μετακατακλυσμικής ανθρωπότητας... δεν διασώθηκε! Κατά την ουρανοκατέβατη ευφυΐα των βιβλικών συγγραφέων, η δεύτερη "μητέρα" ολόκληρης της ανθρωπότητας... μπορούσε να παραμένει ανώνυμη!
Οι παραδοξότητες όμως συνεχίζονται. Πουθενά στο βιβλικό κείμενο, δεν αναφέρεται προ του Νώε έστω και ο παραμικρότερος υπαινιγμός για ναυτικές γνώσεις, εμπειρίες ή άθλους. Εν τούτοις ο Νώε, ξεκινά τον κατασκευαστικό άθλο της κιβωτού, χωρίς να έχει δει προηγουμένως ούτε βαρκούλα!
Ο καθαρά λοιπόν στεριανός Νώε, φαίνεται να φτιάχνει ένα γιγάντιο άγνωστο πράγμα, του οποίου οι διαστάσεις (Γέν.6.15), σε πήχες είναι: 30 πήχ. ύψος, 50 πηχ. πλάτος και 300 πηχ. μήκος!!. Σε αντίστοιχα μέτρα είναι: 13,5 μ. ύψος, 22,5 μ. πλάτος και 135 μ. μήκος, με «κατώγεια, διώροφα και τριώροφα». Αυτή τη γιγάντια κατασκευή, που απ’ τις διαστάσεις της και μόνο, τοποθετείται στο έσχατο όριο φαντασίας και πραγματικότητας, καλείται να φτιάξει ο στεριανός Νώε, χωρίς η βιβλική προϊστορία επαναλαμβάνω να μας δίνει έστω και έναν αμφιλεγόμενο ναυτικό όρο, για να δικαιολογήσει την εντελώς αναπάντεχη ναυπηγική δεινότητα του ήρωά της!
Η απουσία ναυτικών όρων στο έπος του Νώε, υπογραμμίζει την αδυναμία των στεριανών Εβραίων αντιγραφέων, να χειριστούν με κατανόηση τους ναυτικούς όρους και ενώ αναφέρουν σχεδόν αυτολεξεί όλα όσα και η ασσυροβαβυλωνιακή εκδοχή του κατακλυσμού, (έπος Γκιλγκαμές) αποφεύγουν επιμελώς κάθε ναυτική ορολογία απ’ το φόβο της λαθεμένης χρήσης του. Έτσι παραδόξως παρακολουθούμε ένα ναυπηγικό άθλο, εκεί όπου δεν αναφέρεται ούτε "μισή" ναυτική λέξη, ούτε ένας "μικρός" ναυπηγικός όρος!
«Και είπεν ο Κύριος προς τον Νώε, είσελθε συ και πας ο οίκος σου εις την Κιβωτόν». Γέν.7.1.
Κατόπιν ξεσπά ο κατακλυσμός ακολουθώντας απαρέγκλιτα τα γνωστά βήματα των υπολοίπων αφηγήσεων, μόνο που η μεθοδική υπερβολή είναι παραπάνω από εμφανής. Εκατόν πενήντα (150) μέρες κυριάρ¬χησαν τα νερά πάνω στη γη, (5 μήνες!) έναντι εννέα και δέκα αόριστων ημερών που είδαμε στα άλλα δύο αντίστοιχα έπη (Γκιλγκαμές και Δευκαλίωνα). Η αφήγηση, χάριν έμφασης, δε διστάζει να κλείσει τον ήρωά της και το σύνολο της αντιπροσωπευτικής πανίδας στην σωτήρια κιβωτό, όχι για δέκα μέρες, όπως αναφέρουν οι άλλες παραλλαγές του μύθου, αλλά για 375 μέρες συνολικά! Δηλαδή σε κάποιους φάνηκε εντυπωσιακό να προσθέσουν στις 10 μέρες του αρχικού έπους... έναν επιπλέον χρόνο!
Οκτώ άτομα, με όλα τα ζωντανά της γης (έστω τα αντιπροσωπευτικότερα) περιφέρονται 5 μήνες επί των υδάτων του κατακλυσμού και 8 μήνες περιμένουν καρτερικά προσαραγμένοι για να σωθούν απ’ τον καταστροφικό θυμό ή την ανθρωποκτόνο "μεταμέλεια" της βιβλικής θεότητας!
Ας πάρουμε όμως καλύτερα τα πράγματα απ’ την αρχή: «Και μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης και ελυπήθη εν τη καρδία αυτού και είπεν ο Κύριος, θέλω εξαλείψει τον άνθρωπον τον οποίον εποίησα από προσώπου της γης, από ανθρώπου έως κτήνους και από ερπετών έως πετεινών του ουρανού, επειδή μετεμελήθην (Εβδομήκοντα: Εθυμώθην ) ότι εποίησα αυτούς» Γέν.6.6-7.
Δεν είναι εκπληκτικά παράλογο να αποδώσουμε τα παραπάνω λόγια σε οποιαδήποτε σοβαρή θεότητα; Ο θεός της Βίβλου φαίνεται να λυπάται, να μετανιώνει, να θυμώνει, για το κορυφαίο δημιούργημά του τον άνθρωπο και να μην έχει καμία άλλη δυνατότητα σωτηρίας επέμβασης, εκτός απ’ την πολύ απλή και βολική... γενοκτονία, που εκτός των άλλων, θα συμπαρασύρει μαζί της και όλα τα ζώα της γης!
Πώς όμως οι άνθρωποι έγιναν τόσο κακοί ώστε να καταδικαστούν απ’ τον ίδιο τον "φιλεύσπλαχνο" θεό στην εσχάτη των ποινών, δηλαδή τον δια πνιγμού σωφρονιστικό θάνατο; Να ο λόγος για τον οποίον ολόκληρη η ανθρωπότητα πρέπει να πεθάνει:
«Και ότε άρχισαν οι άνθρωποι να πληθύνονται επί του προσώπου της γης...ιδόντες οι υιοί του θεού τάς θυγατέρας των ανθρώπων ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας έκλεξαν... Κατ΄ εκείνας τάς ημέρας ήσαν οι γίγαντες επί της γης και έτι ύστερον, αφού οι υιοί του θεού εισήλθον εις τάς θυγατέρας των ανθρώπων και αύται ετεκνοποίησαν εις αυτούς. εκείνοι ήσαν οι δυνατοί, οι υπερήφανοι άνδρες ονομαστοί. Και είδεν ο Κύριος ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης και πάντες, οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τάς ημέρας». Γέν.6.1-5.
Παρακολουθούμε λοιπόν έκπληκτοι, ότι οι προκατακλυσμικοί άνθρωποι, δεν αφανίστηκαν στις λάσπες του κατακλυσμού επειδή από μόνοι τους διεφθάρησαν! Αλλά επειδή δέχθηκαν γενετήσια επίθεση απ’ τους ίδιους τους «υιούς του θεού» και μέσα απ’ τον γενετικό αυτό βιασμό, γεννήθηκαν ανάμεσα τους "γίγαντες" στο σώμα και στην κακία!
Ερωτήσεις: Γιατί λοιπόν πεθαίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που κατά την ολοφάνερη εδώ βιβλική ομολογία, υπήρξαν τα ανυπεράσπιστα θύματα των θεϊκών υιών και μάλιστα αφού πρώτα υπέστησαν όλη την μανία των διεστραμμένων σεξουαλικών ορέξεών τους; Γιατί επέτρεψε ο θεός μια τέτοια απίστευτη διαφθορά; Γιατί ο θεός καταδικάζει τα θύματα της δικής του ουσιαστικά ανικανότητας να ελέγξει εγκαίρως τους αφύσικους πόθους των ουράνιων "υιών" ή αλλιώς αγγέλων του; Γιατί επιτέλους σκοτώνει, αντί να συμπονέσει τους ανίσχυρους ουσιαστικά ανθρώπους, που δόλια και άνισα χτυπήθηκαν απ’ τους φθοροποιούς σεξουαλικούς πόθους των δικών του "υιών"; Γιατί μετανιώνει και θυμώνει που έπλασε τους ανθρώπους και αποφασίζει τον ανελέητο αφανισμό τους, αντί να συγχωρέσει να επανορθώσει αλλά και να ενεργοποιήσει τους απαραίτητους μηχανισμούς προστασίας τους, απ’ τις ουράνιες επιβουλές και τις διεστραμμένες σεξουαλικές ορέξεις, μερίδας ολόκληρης της δικής του ουράνιας οικογένειας; Ποιά δυνατότητα αντίστασης μπορούσαν αλήθεια να έχουν οι απλοί εκείνοι άνθρωποι, απέναντι στα πανίσχυρα εκείνα ανθρωποειδή ουράνια όντα;
Και το πλέον καυτό ερώτημα: Ποιος θεός και με τις πλέον ελάχιστες "θεϊκές προδιαγραφές" θα καταδίκαζε τον αδικοχτυπημένο άνθρωπο, αλλά θα σκότωνε ταυτόχρονα μαζί του, όλες εκείνες τις απειράριθμες ψυχούλες τα ζώα, για να μην πούμε τίποτε και για τα άπειρα δένδρα και φυτά της γης;
Μένει βέβαια και μια ακόμα πικάντικη απορία. Έχουν άραγε ακόμα οι ουράνιοι αυτοί υιοί, την δυνατότητα να συνευρεθούν "παραγωγικά" με τις όμορφες θυγατέρες των ανθρώπων, ή απ’ την μηδενική παραγωγή μας σε "γίγαντες", πρέπει να υποθέσουμε, ότι η βιβλική θεότητα τους αφαίρεσε έκτοτε οριστικά τέτοιου είδους κεφάτα προνόμια; Κι αν πράγματι έτσι έχουν τώρα τα πράγματα, τότε γιατί αυτή, η σωστή "απαγόρευση συνεύρεσης" ανθρώπων και ουρανίων όντων, δεν επεβλήθη τότε εγκαίρως και για τους ανθρώπους του κατακλυσμού, πριν ο ολοκληρωτικός και κυριολεκτικός τους βιασμός, σημάνει και τον άδικο βιολογικό τους αφανισμό;
Για να επανέλθουμε όμως. Μήπως απλά το κατακλυσμικό αυτό έπος είναι ένας θρύλος που γεννήθηκε μεσ’ απ’ τον πόνο ενός μεγάλου φυσικού κατακλυσμού; Δεν σας φαίνεται ότι οποιαδήποτε σοβαρή "θεότητα", θα ντρεπόταν να δεχθεί όλους αυτούς τους αστείους λόγους σαν τις αιτίες ενός πανανθρώπινου σαρωτικού κατακλυσμού;
Όλοι γνωρίζουμε σήμερα την ψυχρή και ανελέητη μετατόπιση δυνάμεων στη φύση και τις αντίστοιχες καταστροφές που ενώ τις αποκαλούμε θεομηνίες, κανένας θεός δε χρειάζεται να έχει οργισθεί, ούτε και να απολογηθεί, για τις φυσικές ανακατατάξεις των κοσμικών δυνάμεων.
Οι άνθρωποι όμως στην μακρινή εκείνη εποχή, έβλεπαν τις καταστροφές, σχεδόν αποκλειστικά σαν θεϊκές κινήσεις και θεομηνίες (θεού μήνυμα) και, μη έχοντας άλλη δυνατότητα ερμηνείας, προσπαθούσαν θεολογώντας να βρούν το λόγο που εξόργισε τη σεβάσμια θεότητα, μήπως εξευμενίζοντάς την, αποφύγουν την οδυνηρή επανάληψη της οργής της.
Εδώ βέβαια στη βίβλο, η αιτιολόγηση του καταστροφικού κατακλυσμού είναι όπως είδαμε το λιγότερο ατυχής, μιας και μας παρουσιάζει έναν θεό περίπου με παιδικές αναστολές και κρίση. Πρώτα "μετανιώνει" που δημιούργησε την ανθρωπότητα (Γέν.6,6) και την πνίγει στις λάσπες του κατακλυσμού κι αμέσως μετά υπόσχεται πως ποτέ πια δεν θα το ξανακάνει. Γέν. 8,21
Αλήθεια... πώς κατάφερε η προκατακλυσμική οικογένεια του Νώε να αποφύγει την σεξουαλική επίθεση των ουράνιων αυτών εραστών και σώθηκε; Μήπως η οικογένεια του Νώε βρέθηκε σε πλεονεκτική θέση, επειδή είχε μόνο γιους και οι τρεις νύφες τους, δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφες; Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσαν να αντισταθούν στους θεϊκούς υιούς, αν αυτοί αποφάσιζαν να... "εισέλθουν" στα όμορφα θηλυκά μέλη της οικογένειάς τους;
Ας παρακολουθήσουμε όμως στενότερα τον Νώε με τους τρεις γιους του και τις ανώνυμες (!!!) γυναίκες τους, που κατά την Βίβλο είναι οι μόνοι που γλίτωσαν απ’ τον διεφθαρμένο προκατακλυσμιαίο κόσμο, ζώντας μέσα στο τεράστιο πλεούμενο τους συνολικά 375 μέρες!
Θα αναγκαστούμε λοιπόν εδώ, να διαβάσουμε τις λεπτομέρειες απ’ την περιγραφή της Βίβλου, για να βεβαιωθούμε ότι η περιπέτεια του κατακλυσμού δεν ήταν αόριστα μόνο σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες, όπως όλοι σχεδόν οι θρησκευόμενοι νομίζουν.
«Και είπεν ο Κύριος προς τον Νώε, είσελθε συ και πας ο οίκος σου εις την κιβωτόν... Ητο δε ο Νώε εξακοσίων ετών (600) ότε έγεινεν ο κατακλυσμός των υδάτων...
»Το δε εξακοσιοστόν έτος της ζωής του Νώε, τον δεύτερον μήνα, την δεκάτην εβδόμη ημέρα του μηνός (17/2ου λοιπόν) ταύτην την ημέραν εσχίσθησαν πάσαι αι πηγαί της αβύσσου και οι καταρράκται των ουρανών ηνοίχθησαν... Τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας...
»...και τα ύδατα υπερεκραταιούντο σφόδρα επί της γης. και εσκεπάσθησαν πάντα τα όρη τα υψηλά τα υποκάτω παντός ουρανού (!) Δεκαπέντε πήχας (6,5 μ.) υπεράνω υψώθησαν τα ύδατα και απέθανε πάσα σάρξ κινούμενων επί της γης, των πτηνών και των κτηνών και των ζώων και πάντων των ερπετών... της γης και πας άνθρωπος...
»έμενε δε μόνον ο Νώε και όσα ήσαν μετ’ αυτού εν τη κιβωτώ και εκραταιούντο τα ύδατα επί της γης εκατόν πεντήκοντα ημέρας (150 μέρες ή 5 μήνες)...
»και εκάθησεν η κιβωτός την δεκάτην εβδόμην του εβδόμου μηνός (17/7ου προσάραξε η κιβωτός) εφάνησαν αι κορυφαί των ορέων. Τα δε ύδατα ολιγόστευαν έως την πρώτη του δέκατου μηνός (1/10) και μετά τεσσαράκοντα ημέρας (10/11) ήνοιξεν ο Νώε την θυρίδα της κιβωτού και απέστειλε τον κόρακα, όστις εξελθών υπήγαινε και ήρχετο εωσού εξηράνθησαν τα ύδατα από της γης». Γέν.7.11. έως 8.14.
Εξηράνθησαν λοιπόν τα ύδατα από της γης, γύρω στις 10/11ου. Και εδώ αρχίζουν οι αντιφάσεις διότι ενώ «εξηράνθησαν τα ύδατα από της γης» «απέστειλε την περιστεράν κατόπιν αυτού (του κόρακος δηλαδή) δια να ίδη αν έπαυσαν τα ύδατα από προσώπου της γης» (
Μα αφού εξηράνθησαν τα ύδατα μόλις προηγουμένως, γιατί το περιστέρι πρέπει να πετάξει για να δει αν τα ύδατα έπαυσαν; Η Βίβλος όμως επιμένει:
«Και μη ευρίσκουσα η περιστερά ανάπαυσιν των ποδών αυτής επέστρεψεν εις την κιβωτόν διότι τα ύδατα ήσαν επί του προσώπου πάσης της γης»! («ήσαν» λοιπόν ή «εξηράνθησαν» τα ύδατα;) Και ανέμεινε έτι άλλας επτά ημέρας και πάλιν απέστειλεν την περιστεράν εκ της κιβωτού και επέστρεψεν προς αυτόν προς το εσπέρας και ιδού ητο εν τω στόματι αυτής φύλλον ελαίας απεσπασμένον και εγνώρισεν ο Νώε ότι έπαυσαν τα ύδατα από της γης. Και ανέμεινεν έτι αλλάς επτά ημέρας και απέστειλε την περιστερά. και δεν επανέστρεψεν πλέον προς αυτόν.
»Κατά δε το εξακοσιοστό πρώτο έτος του Νώε, (ο Νώε γίνεται 601 ετών μέσα στην κιβωτό) την πρώτην του πρώτου μηνός (1/1ου του επόμενου έτους πρωτοχρονιάτικα δηλαδή) εξέλιπον τα ύδατα από της γης και εσήκωσεν ο Νώε την στέγην της κιβωτού και είδεν και ιδού, εξέλιπεν το ύδωρ από προσώπου της γης και την εικοστήν εβδόμην ημέραν του δευτέρου μηνός (27/2) εξηράνθη η γη». Γέν.8.9-14.
Η περιπέτεια έληξε στις 27/2 ενώ είχε αρχίσει ένα χρόνο και 10 μέρες νωρίτερα, δηλαδή στις 17/2 του προηγούμενου έτους. Σύνολο 375 μέρες ακριβώς! Έτσι με την ξεκάθαρη βιβλική παραδοχή έχουμε:
Ο Νώε 600 ετών Γέν.7.11. 17/2ου αρχίζει ο κατακλυσμός
Ο Νώε 600 ετών Γέν.8.4. 17/7ου εκάθησε ή προσάραξε η κιβωτός,
Ο Νώε 600 ετών Γέν.8.13. 1/1ου το περιστέρι δεν επέστρεψε πλέον
Ο Νώε 601 ετών Γέν.8.14. 27/2ου λήξη του κατακλυσμού, εξηράνθη η γη
Αμέσως μετά απ’ τα υπερβολικά αυτά στοιχεία, η αφήγηση αποκαλύπτει την πλήρη σύγχυση του αντιγραφέα του κατακλυσμικού έπους.
Αιτία της σύγχυσης του, είναι το περιστέρι, που ενώ το δανείζεται ατόφιο σαν ωραιότατο στοιχείο της αρχικής αφήγησης, δε φαίνεται να κατανοεί τον ακριβή λόγο της ύπαρξής του, στην όλη υπόθεση. Έτσι, ενώ εδώ και 70 μέρες είναι προσαραγμένοι σε ξηρά και: «εφάνησαν οι κορυφές των ορέων» και ο κόρακας πάει κι έρχεται «εωσού εξηράνθησαν τα ύδατα από της γης», ξαφνικά ο Νώε αντικαθιστά το κοράκι με την περιστερά, η οποία μετά από εξερευνητική πτήση: «μη ευρίσκουσα ανάπαυση των ποδών αυτής, επέστρεψε προς αυτόν».
Μετά από 7 μέρες, ο Νώε ξαναστέλνει το περιστέρι και επιτέλους, την 1η/1ου, πρωτοχρονιά δηλαδή, (πράγμα πολύ περίεργο για ένα μοναχικό περιστέρι που έζησε 10 περίπου μήνες μέσα στην κιβωτό), αυτό δεν επιστρέφει πια γιατί: «έπαυσαν τα ύδατα από της γης». Ο Νώε όμως ούτε τότε αποφασίζει να βγει από την κιβωτό. Περιμένει στην κιβωτό άλλες 57 περίπου μέρες, μέχρι τις 27/2ου, χωρίς να δείχνει καθόλου αποφασισμένος ν’ ανοίξει την κιβωτό κι ας έφυγε το περιστέρι ανεπιστρεπτί πριν 2 περίπου μήνες!
Έτσι το περιστέρι (παρά την αντίθετη γνώμη που είχαμε όλοι) δε φαίνεται να έπαιξε απολύτως κανένα ρόλο στην τελική απόφαση του Νώε για έξοδο επιτέλους απ’ την κιβωτό, όπου επί έναν ολόκληρο χρόνο πρέπει να ασφυκτιούν όλα τα ζωντανά της γης! Πέρασαν 150 μέρες (5 μήνες) πάλης με τα νερά του κατακλυσμού, μέχρι η κιβωτός να προσαράξει. Ο Νώε όμως παραμένει πεισματικά κλεισμένος για 5,5 ακόμη μήνες ακινητοποιημένος και αγνο¬ώντας για 2 επί πλέον μήνες το μήνυμα της περιστεράς, που δεν επέστρεψε, ώσπου η εντολή της θεότητας «έξελθε εκ της κιβωτού» Γέν.8.15, αναγκάζει τελικά τον Νώε μετά από ένα χρόνο και δέκα μέρες, να βγει επιτέλους απ’ την υπερβολικά φιλόξενη και ευρύχωρη κιβωτό του!
Είναι ολοφάνερο λοιπόν. Τόσο ο αφηγητής του έπους Γκιλγκαμές, όσο και του Νώε, δε γνωρίζουν τον ακριβή λόγο ύπαρξης της περι¬στεράς στο τέλος του κατακλυσμού που αφηγούνται.
Ο Ουτναπιστήμ δικαιολογεί την ύπαρξη του περίεργου αυτού περιστεριού, διότι: «μη βρίσκοντας τόπο να σταθεί» του έδωσε πληροφορίες για τη στάθμη των υδάτων. Χελιδόνια όμως και κοράκια συμπληρώνουν τη σύγχυση του μια και επιστρατεύονται κι αυτά για τον ίδιο ακριβώς αόριστο λόγο. Στην αφήγηση όμως της Βίβλου, η περιστερά ούτε αυτό το λόγο μπορεί να καλύψει, μια και το κοράκι προηγείται και το πράγμα μπερδεύεται τόσο, ώστε δύο ολόκληρους μήνες μετά το τελευταίο πέταγμα του περιστεριού, ο Νώε... εξακολουθεί να μένει κλεισμένος στην κιβωτό!
Μόνο στον ελληνικό μύθο βρίσκουμε την απλή, ξεκάθαρη και ουσιαστική συμβολή της περιστεράς. Να καθορίσει δηλαδή με το πέταγμά της, όχι την ύπαρξη ξηράς ή τη στάθμη του νερού, που επιτέλους με μια ματιά έξω απ’ την κιβωτό θα ήταν άμεσα ορατή, αλλά με το διαπιστωμένο καιρικό ένστικτό της και το χαρακτηριστικό της πέταγμα, να δείξει αν θα συνεχιστεί ή όχι η κατακλυσμική αυτή κακοκαιρία, βοηθώντας έτσι τον καιροσκόπο και πολυμήχανο θαλασσογνώστη Δευκαλίωνα, να πάρει την σημαντική απόφαση: Να αδειάσει τη σωσίβια αυτή κιβωτό, ή μήπως πρέπει να περιμένει νέο κύμα κατακλυσμικής κακοκαιρίας, που αναπάντεχα θα κατέστρεφε τους υπεράνθρωπους κόπους μιας τόσο γιγαντιαίας επιχείρησης σωτηρίας;
Χελιδόνια λοιπόν, κοράκια και περιστέρια γίνονται ένα αταίριαστο σύνολο. Ένα δύσχρηστο εργαλείο στα χέρια του Ασσύριου Ουπναπιστίμ, αλλά και του βιβλικού Νώε και μόνο στα χέρια του Έλληνα ήρωα Δευκαλίωνα, το περιστέρι γίνεται ο απλός και ξεκάθαρος βοηθός του, στην ανάγκη εκτίμησης των καιρικών συνθηκών!
Στην απλή αλλά και αγωνιώδη ερώτηση: Πέρασε ή θα συνεχιστεί η κακοκαιρία; Απαντά κάνοντας αυτό που όλοι οι θαλασσοπόροι πρόγονοί του έκαναν από αμνημονεύτων χρόνων... αφήνοντας το πέταγμα της περιστεράς, να βοηθήσει αποφασιστικά την κρίση του.
Είναι όμως αληθινά έτσι; Έχουν τα περιστέρια διαπιστωμένα τέτοιες ικανότητες;
Εντελώς συμπτωματικά βρέθηκα προ καιρού σε ένα κατάστημα αγοραπωλησίας περιστεριών, ήταν κάτι μάλλον σαν σύλλογος όπου οι περιστεράδες της περιοχής πίνουν εκεί το καφεδάκι τους συζητώντας και επιδεικνύοντας τα περιστέρια τους. Να τι απάντησαν στις ερωτήσεις μου: «Τα περιστέρια όταν "μυριστούν" κακοκαιρία αρνούνται να πετάξουν. Αν παρ’ όλα αυτά τα "σπρώξουμε" τότε σηκώνονται, αλλά πετούν χαμηλά χωρίς να παίρνουν ύψος και κατεβαίνουν με την πρώτη ευκαιρία. Αν πάλι η κακοκαιρία έχει μόλις περάσει τότε σηκώνονται αμέσως και πετούν φουρλιστά μ’ ένα χαρακτηριστικό χαρούμενο πέταγμα που μόνο με το ξάνοιγμα του καιρού το βλέπεις».
Εκτός όμως απ’ την σημερινή αυτή εμπειρική διαβεβαίωση, στα κείμενα των ελλήνων επιβεβαιώνεται αυτή ακριβώς η σαφέστατη χρήση της περιστεράς στο συγκεκριμένο έπος και για τον συγκεκριμένο λόγο: «οι μεν λοιπόν μυθολόγοι λέγουν ότι του Δευκαλίωνος η περιστερά εκ της λάρνακας αφέθηκε για να του φανερώσει την καλοκαιρία ή κακοκαιρία. Οι δε Θράκες μέχρι και σήμερα, αλεπού ακολουθούν και έχουν για γνώμονα όταν επιχειρούν να περάσουν παγωμένο ποταμό, διότι η αλεπού μπορεί και γνωρίζει το πάχος και του πάγου την στερεότητα». Plutarchus ΖΩΩΝ ΦΡΟΝΙΜΟΤΕΡΑ 968.F.2 96.
Το περιστέρι λοιπόν του Δευκαλίωνα, είναι το μόνο που μιλά σωστά τη γλώσσα του θαλασσινού και καιρογνώστη Έλληνα. Το περιστέρι του κατακλυσμού, μιλά τόσο καθαρά την ελληνική γλώσσα της παρατήρησης, ώστε, ούτε ο Σύριος Ουτναπιστήμ, αλλά ούτε και ο Εβραίος ήρωας Νώε, μπορούν να καταλάβουν σωστά το ρόλο του, στην ιστορία του κατακλυσμού! Η καιρική οιωνοσκοπία των Ελλήνων, είχε από τότε μέσα της το σωτήριο σπέρμα της αληθινής πρόγνωσης.
Όσο κι αν φαίνεται λοιπόν περίεργο, έχω την αίσθηση ότι το περιστέρι αυτό, που πετά και στους τρεις μύθους, με τον μοναδικό τρόπο της ανάμιξής του στο έπος, φαίνεται από μόνο του ικανό, να κατοχυρώσει τον αρχέγονο μύθο του κατακλυσμού υπέρ του θαλασσογνώστη Αιγαίου Έλληνα, του αρχικού όπως όλα δείχνουν αυθεντικού εμπνευστή του έπους.
Το υπέροχο αυτό έπος του κατακλυσμού, που δυστυχώς το σωτηριακό του μεγαλείο έφτασε παγκοσμίως να μονοπωλεί η βιβλική αφήγηση, πρέπει ολοφάνερα να απηχεί τη συντριπτική απώλεια του πρώτου σημαντικού μάλιστα πολιτισμού της Μεσογείου, διαφορετικά δεν μπορεί, ούτε καν σαν ιδέα, να δικαιολογηθεί ένα τέτοιο ναυπηγικό κατόρθωμα, στους μακρινούς αυτούς ορίζοντες του μύθου!
Ο πόνος της απώλειας στον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος, αλλά και άλλων ίσως προγενέστερων κατακλυσμών που έπληξαν τους κατοίκους της Μεσογείου, ανάγκασε προφανώς κάποιο μεγάλο συγγραφικό πνεύμα της εποχής, να συλλάβει το συγκινητικό αυτό έπος της σωτηρίας λάρνακας-κιβωτού.
Προφανώς λοιπόν πρόκειται για ένα εισηγητικό έπος σωτηρίας, που συγκρατούσε άριστα όχι μόνο τις μνήμες της τραγωδίας, αλλά αποτελούσε και μια ουσιαστική πρόταση σωτηρίας, απ’ την ενδεχόμενη επανάληψη μιας τόσο μεγάλης τραγωδίας όπως ο κατακλυσμός, που όπως φαίνεται απ’ τις αλλεπάλληλες γραπτές μαρτυρίες, κανείς δεν τον έζησε χειρότερα απ’ τους κατοίκους του πολύπαθου Αιγαίου.
Η ανάμνηση λοιπόν μιας τόσο μεγάλης απώλειας, ανάγκασε τη μεσογειακή ψυχή, να παράγει ένα απαράμιλλο "εισηγητικό έπος" για τη σωτηρία της πολύτιμης ανθρώπινης ζωής, αλλά και την συγκινητική μέριμνα για την παντοειδή πανίδα. Τα ευαίσθητα σπλάχνα του πολιτισμένου ελληνο-μεσογειακού ανθρώπου, με τις προχωρημένες ναυπηγικές γνώσεις, έσπρωξαν κάποιον μεγάλο επικό ποιητή του προομηρικού παρελθόντος, να περ鬬γράψει με χιλιάδες ανεπανάληπτης ομορφιάς στίχους, την δυνα¬τότητα περιπε¬τειώ¬δους σωτηρίας, δίνοντας μάλιστα ενδιαφέρουσες οδηγίες, υποθετικές διαστάσεις και άπειρες άλλες λεπτομέρειες ΧΑΜΕΝΕΣ πια οριστικά, σ’ ένα ακόμα επικό αριστούργημα της εποχής εκείνης. Στο τέλος μάλιστα, δεν ξεχνά να βάλει και την αποφασιστική συμβολή της περιστεράς, που με το χαρακτηριστικό της πέταγμα θα απαντήσει στο τελευταίο καυτό ερώτημα: Έληξε ή όχι ο κατακλυσμός; Ερώτημα βασικό που όμως δεν φαίνεται να απαντούν τα χελιδόνια και τα κοράκια των Χαλδαιο-Εβραϊκών μύθων!
Ένα περιστέρι λοιπόν φέρνει πίσω ανεπιστρεπτί, όχι μόνο τον "κλάδο ελαίας" αλλά ολάκερο το μύθο του κατακλυσμού, στη χώρα που τον γέννησε. Καταχωρεί τον σπουδαίο αυτό μύθο-έπος στο ενεργητικό του λαού εκείνου, που συγκεντρώνει όλα ανεξαιρέτως τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που απαιτεί απ’ τους ήρωές του ο μύθος του κατακλυσμού.
Μ. Καλόπουλος
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_kunena&func=view&id=8116&catid=8#8116
Το Μέρος Α΄ Εδώ
Διαβάστε επίσης: ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
Ίσως σε μερικούς να φαίνεται πλεονασμός η αναφορά μας στο μύθο του Δευκαλίωνα. Αλλά όπως θα δούμε, το περιστέρι του Δευκαλίωνα συμπεριφέρεται πολύ "ελληνικά"! Όχι μόνο για τον χαρακτηριστικά ελληνικό "κλάδον ελαίας", με τον οποίο αναγγέλλει την λήξη του κατακλυσμού, αλλά με την ελληνική ερμηνεία της συμμετοχής του στην όμορφη αυτή ιστορία, ξεκαθαρίζεται οριστικά η πιθανή προέλευση του κατακλυσμικού έπους, που "ΧΑΜΕΝΟ" οριστικά, μπορούμε μόνο απ’ τα σκόρπια κομμάτια του να το ανασυ¬ντάξουμε.
Το έργο (α΄ και β΄ Δευκαλιωνείς) του Ελλάνικου που θα μας πληροφορούσε για τις αρχικές πηγές του μύθου, ΧΑΘΗΚΕ μαζί με ποιος ξέρει ποσά ακόμα ποιήματα και βιβλία εξαίσιας ομορφιάς με το όνομα «Δευκαλιωνείς», στερώντας μας ακριβώς από όλες εκείνες τις λεπτομέρειες, απ’ όπου αδιαμφισβήτητη θα πρόβαλλε η αλήθεια της προέλευσης του αρχικού κατακλυσμικού έπους, που αναμφίβολα όμως, πρέπει να υπήρξε δημιούργημα ενός φωτισμένου ναυτικού λαού, που έχασε ότι πολυτιμότερο είχε, μεσ’ στα λασπόνερα μιας κατακλυσμικής καταστροφής.
Στα χέρια μας όμως έφτασε πολύ καλά προφυλαγμένο το αντίστοιχο τρισέλιδο (!) βιβλικό "έπος", που παρ’ όλα αυτά ο ήρωάς του, εξακολουθεί να έχει το πολύ ελληνικό όνομα Νώε. Ταυτόχρονα, ανεξήγητο παραμένει το γεγονός, ότι το όνομα της γυναικός, της σημαντικότατης αυτής ιστορίας, που κατά τους βιβλικούς ισχυρισμούς υπήρξε η μητέρα ολόκληρης της μετακατακλυσμικής ανθρωπότητας... δεν διασώθηκε! Κατά την ουρανοκατέβατη ευφυΐα των βιβλικών συγγραφέων, η δεύτερη "μητέρα" ολόκληρης της ανθρωπότητας... μπορούσε να παραμένει ανώνυμη!
Οι παραδοξότητες όμως συνεχίζονται. Πουθενά στο βιβλικό κείμενο, δεν αναφέρεται προ του Νώε έστω και ο παραμικρότερος υπαινιγμός για ναυτικές γνώσεις, εμπειρίες ή άθλους. Εν τούτοις ο Νώε, ξεκινά τον κατασκευαστικό άθλο της κιβωτού, χωρίς να έχει δει προηγουμένως ούτε βαρκούλα!
Ο καθαρά λοιπόν στεριανός Νώε, φαίνεται να φτιάχνει ένα γιγάντιο άγνωστο πράγμα, του οποίου οι διαστάσεις (Γέν.6.15), σε πήχες είναι: 30 πήχ. ύψος, 50 πηχ. πλάτος και 300 πηχ. μήκος!!. Σε αντίστοιχα μέτρα είναι: 13,5 μ. ύψος, 22,5 μ. πλάτος και 135 μ. μήκος, με «κατώγεια, διώροφα και τριώροφα». Αυτή τη γιγάντια κατασκευή, που απ’ τις διαστάσεις της και μόνο, τοποθετείται στο έσχατο όριο φαντασίας και πραγματικότητας, καλείται να φτιάξει ο στεριανός Νώε, χωρίς η βιβλική προϊστορία επαναλαμβάνω να μας δίνει έστω και έναν αμφιλεγόμενο ναυτικό όρο, για να δικαιολογήσει την εντελώς αναπάντεχη ναυπηγική δεινότητα του ήρωά της!
Η απουσία ναυτικών όρων στο έπος του Νώε, υπογραμμίζει την αδυναμία των στεριανών Εβραίων αντιγραφέων, να χειριστούν με κατανόηση τους ναυτικούς όρους και ενώ αναφέρουν σχεδόν αυτολεξεί όλα όσα και η ασσυροβαβυλωνιακή εκδοχή του κατακλυσμού, (έπος Γκιλγκαμές) αποφεύγουν επιμελώς κάθε ναυτική ορολογία απ’ το φόβο της λαθεμένης χρήσης του. Έτσι παραδόξως παρακολουθούμε ένα ναυπηγικό άθλο, εκεί όπου δεν αναφέρεται ούτε "μισή" ναυτική λέξη, ούτε ένας "μικρός" ναυπηγικός όρος!
«Και είπεν ο Κύριος προς τον Νώε, είσελθε συ και πας ο οίκος σου εις την Κιβωτόν». Γέν.7.1.
Κατόπιν ξεσπά ο κατακλυσμός ακολουθώντας απαρέγκλιτα τα γνωστά βήματα των υπολοίπων αφηγήσεων, μόνο που η μεθοδική υπερβολή είναι παραπάνω από εμφανής. Εκατόν πενήντα (150) μέρες κυριάρ¬χησαν τα νερά πάνω στη γη, (5 μήνες!) έναντι εννέα και δέκα αόριστων ημερών που είδαμε στα άλλα δύο αντίστοιχα έπη (Γκιλγκαμές και Δευκαλίωνα). Η αφήγηση, χάριν έμφασης, δε διστάζει να κλείσει τον ήρωά της και το σύνολο της αντιπροσωπευτικής πανίδας στην σωτήρια κιβωτό, όχι για δέκα μέρες, όπως αναφέρουν οι άλλες παραλλαγές του μύθου, αλλά για 375 μέρες συνολικά! Δηλαδή σε κάποιους φάνηκε εντυπωσιακό να προσθέσουν στις 10 μέρες του αρχικού έπους... έναν επιπλέον χρόνο!
Οκτώ άτομα, με όλα τα ζωντανά της γης (έστω τα αντιπροσωπευτικότερα) περιφέρονται 5 μήνες επί των υδάτων του κατακλυσμού και 8 μήνες περιμένουν καρτερικά προσαραγμένοι για να σωθούν απ’ τον καταστροφικό θυμό ή την ανθρωποκτόνο "μεταμέλεια" της βιβλικής θεότητας!
Ας πάρουμε όμως καλύτερα τα πράγματα απ’ την αρχή: «Και μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης και ελυπήθη εν τη καρδία αυτού και είπεν ο Κύριος, θέλω εξαλείψει τον άνθρωπον τον οποίον εποίησα από προσώπου της γης, από ανθρώπου έως κτήνους και από ερπετών έως πετεινών του ουρανού, επειδή μετεμελήθην (Εβδομήκοντα: Εθυμώθην ) ότι εποίησα αυτούς» Γέν.6.6-7.
Δεν είναι εκπληκτικά παράλογο να αποδώσουμε τα παραπάνω λόγια σε οποιαδήποτε σοβαρή θεότητα; Ο θεός της Βίβλου φαίνεται να λυπάται, να μετανιώνει, να θυμώνει, για το κορυφαίο δημιούργημά του τον άνθρωπο και να μην έχει καμία άλλη δυνατότητα σωτηρίας επέμβασης, εκτός απ’ την πολύ απλή και βολική... γενοκτονία, που εκτός των άλλων, θα συμπαρασύρει μαζί της και όλα τα ζώα της γης!
Πώς όμως οι άνθρωποι έγιναν τόσο κακοί ώστε να καταδικαστούν απ’ τον ίδιο τον "φιλεύσπλαχνο" θεό στην εσχάτη των ποινών, δηλαδή τον δια πνιγμού σωφρονιστικό θάνατο; Να ο λόγος για τον οποίον ολόκληρη η ανθρωπότητα πρέπει να πεθάνει:
«Και ότε άρχισαν οι άνθρωποι να πληθύνονται επί του προσώπου της γης...ιδόντες οι υιοί του θεού τάς θυγατέρας των ανθρώπων ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας έκλεξαν... Κατ΄ εκείνας τάς ημέρας ήσαν οι γίγαντες επί της γης και έτι ύστερον, αφού οι υιοί του θεού εισήλθον εις τάς θυγατέρας των ανθρώπων και αύται ετεκνοποίησαν εις αυτούς. εκείνοι ήσαν οι δυνατοί, οι υπερήφανοι άνδρες ονομαστοί. Και είδεν ο Κύριος ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης και πάντες, οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τάς ημέρας». Γέν.6.1-5.
Παρακολουθούμε λοιπόν έκπληκτοι, ότι οι προκατακλυσμικοί άνθρωποι, δεν αφανίστηκαν στις λάσπες του κατακλυσμού επειδή από μόνοι τους διεφθάρησαν! Αλλά επειδή δέχθηκαν γενετήσια επίθεση απ’ τους ίδιους τους «υιούς του θεού» και μέσα απ’ τον γενετικό αυτό βιασμό, γεννήθηκαν ανάμεσα τους "γίγαντες" στο σώμα και στην κακία!
Ερωτήσεις: Γιατί λοιπόν πεθαίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που κατά την ολοφάνερη εδώ βιβλική ομολογία, υπήρξαν τα ανυπεράσπιστα θύματα των θεϊκών υιών και μάλιστα αφού πρώτα υπέστησαν όλη την μανία των διεστραμμένων σεξουαλικών ορέξεών τους; Γιατί επέτρεψε ο θεός μια τέτοια απίστευτη διαφθορά; Γιατί ο θεός καταδικάζει τα θύματα της δικής του ουσιαστικά ανικανότητας να ελέγξει εγκαίρως τους αφύσικους πόθους των ουράνιων "υιών" ή αλλιώς αγγέλων του; Γιατί επιτέλους σκοτώνει, αντί να συμπονέσει τους ανίσχυρους ουσιαστικά ανθρώπους, που δόλια και άνισα χτυπήθηκαν απ’ τους φθοροποιούς σεξουαλικούς πόθους των δικών του "υιών"; Γιατί μετανιώνει και θυμώνει που έπλασε τους ανθρώπους και αποφασίζει τον ανελέητο αφανισμό τους, αντί να συγχωρέσει να επανορθώσει αλλά και να ενεργοποιήσει τους απαραίτητους μηχανισμούς προστασίας τους, απ’ τις ουράνιες επιβουλές και τις διεστραμμένες σεξουαλικές ορέξεις, μερίδας ολόκληρης της δικής του ουράνιας οικογένειας; Ποιά δυνατότητα αντίστασης μπορούσαν αλήθεια να έχουν οι απλοί εκείνοι άνθρωποι, απέναντι στα πανίσχυρα εκείνα ανθρωποειδή ουράνια όντα;
Και το πλέον καυτό ερώτημα: Ποιος θεός και με τις πλέον ελάχιστες "θεϊκές προδιαγραφές" θα καταδίκαζε τον αδικοχτυπημένο άνθρωπο, αλλά θα σκότωνε ταυτόχρονα μαζί του, όλες εκείνες τις απειράριθμες ψυχούλες τα ζώα, για να μην πούμε τίποτε και για τα άπειρα δένδρα και φυτά της γης;
Μένει βέβαια και μια ακόμα πικάντικη απορία. Έχουν άραγε ακόμα οι ουράνιοι αυτοί υιοί, την δυνατότητα να συνευρεθούν "παραγωγικά" με τις όμορφες θυγατέρες των ανθρώπων, ή απ’ την μηδενική παραγωγή μας σε "γίγαντες", πρέπει να υποθέσουμε, ότι η βιβλική θεότητα τους αφαίρεσε έκτοτε οριστικά τέτοιου είδους κεφάτα προνόμια; Κι αν πράγματι έτσι έχουν τώρα τα πράγματα, τότε γιατί αυτή, η σωστή "απαγόρευση συνεύρεσης" ανθρώπων και ουρανίων όντων, δεν επεβλήθη τότε εγκαίρως και για τους ανθρώπους του κατακλυσμού, πριν ο ολοκληρωτικός και κυριολεκτικός τους βιασμός, σημάνει και τον άδικο βιολογικό τους αφανισμό;
Για να επανέλθουμε όμως. Μήπως απλά το κατακλυσμικό αυτό έπος είναι ένας θρύλος που γεννήθηκε μεσ’ απ’ τον πόνο ενός μεγάλου φυσικού κατακλυσμού; Δεν σας φαίνεται ότι οποιαδήποτε σοβαρή "θεότητα", θα ντρεπόταν να δεχθεί όλους αυτούς τους αστείους λόγους σαν τις αιτίες ενός πανανθρώπινου σαρωτικού κατακλυσμού;
Όλοι γνωρίζουμε σήμερα την ψυχρή και ανελέητη μετατόπιση δυνάμεων στη φύση και τις αντίστοιχες καταστροφές που ενώ τις αποκαλούμε θεομηνίες, κανένας θεός δε χρειάζεται να έχει οργισθεί, ούτε και να απολογηθεί, για τις φυσικές ανακατατάξεις των κοσμικών δυνάμεων.
Οι άνθρωποι όμως στην μακρινή εκείνη εποχή, έβλεπαν τις καταστροφές, σχεδόν αποκλειστικά σαν θεϊκές κινήσεις και θεομηνίες (θεού μήνυμα) και, μη έχοντας άλλη δυνατότητα ερμηνείας, προσπαθούσαν θεολογώντας να βρούν το λόγο που εξόργισε τη σεβάσμια θεότητα, μήπως εξευμενίζοντάς την, αποφύγουν την οδυνηρή επανάληψη της οργής της.
Εδώ βέβαια στη βίβλο, η αιτιολόγηση του καταστροφικού κατακλυσμού είναι όπως είδαμε το λιγότερο ατυχής, μιας και μας παρουσιάζει έναν θεό περίπου με παιδικές αναστολές και κρίση. Πρώτα "μετανιώνει" που δημιούργησε την ανθρωπότητα (Γέν.6,6) και την πνίγει στις λάσπες του κατακλυσμού κι αμέσως μετά υπόσχεται πως ποτέ πια δεν θα το ξανακάνει. Γέν. 8,21
Αλήθεια... πώς κατάφερε η προκατακλυσμική οικογένεια του Νώε να αποφύγει την σεξουαλική επίθεση των ουράνιων αυτών εραστών και σώθηκε; Μήπως η οικογένεια του Νώε βρέθηκε σε πλεονεκτική θέση, επειδή είχε μόνο γιους και οι τρεις νύφες τους, δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφες; Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσαν να αντισταθούν στους θεϊκούς υιούς, αν αυτοί αποφάσιζαν να... "εισέλθουν" στα όμορφα θηλυκά μέλη της οικογένειάς τους;
Ας παρακολουθήσουμε όμως στενότερα τον Νώε με τους τρεις γιους του και τις ανώνυμες (!!!) γυναίκες τους, που κατά την Βίβλο είναι οι μόνοι που γλίτωσαν απ’ τον διεφθαρμένο προκατακλυσμιαίο κόσμο, ζώντας μέσα στο τεράστιο πλεούμενο τους συνολικά 375 μέρες!
Θα αναγκαστούμε λοιπόν εδώ, να διαβάσουμε τις λεπτομέρειες απ’ την περιγραφή της Βίβλου, για να βεβαιωθούμε ότι η περιπέτεια του κατακλυσμού δεν ήταν αόριστα μόνο σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες, όπως όλοι σχεδόν οι θρησκευόμενοι νομίζουν.
«Και είπεν ο Κύριος προς τον Νώε, είσελθε συ και πας ο οίκος σου εις την κιβωτόν... Ητο δε ο Νώε εξακοσίων ετών (600) ότε έγεινεν ο κατακλυσμός των υδάτων...
»Το δε εξακοσιοστόν έτος της ζωής του Νώε, τον δεύτερον μήνα, την δεκάτην εβδόμη ημέρα του μηνός (17/2ου λοιπόν) ταύτην την ημέραν εσχίσθησαν πάσαι αι πηγαί της αβύσσου και οι καταρράκται των ουρανών ηνοίχθησαν... Τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας...
»...και τα ύδατα υπερεκραταιούντο σφόδρα επί της γης. και εσκεπάσθησαν πάντα τα όρη τα υψηλά τα υποκάτω παντός ουρανού (!) Δεκαπέντε πήχας (6,5 μ.) υπεράνω υψώθησαν τα ύδατα και απέθανε πάσα σάρξ κινούμενων επί της γης, των πτηνών και των κτηνών και των ζώων και πάντων των ερπετών... της γης και πας άνθρωπος...
»έμενε δε μόνον ο Νώε και όσα ήσαν μετ’ αυτού εν τη κιβωτώ και εκραταιούντο τα ύδατα επί της γης εκατόν πεντήκοντα ημέρας (150 μέρες ή 5 μήνες)...
»και εκάθησεν η κιβωτός την δεκάτην εβδόμην του εβδόμου μηνός (17/7ου προσάραξε η κιβωτός) εφάνησαν αι κορυφαί των ορέων. Τα δε ύδατα ολιγόστευαν έως την πρώτη του δέκατου μηνός (1/10) και μετά τεσσαράκοντα ημέρας (10/11) ήνοιξεν ο Νώε την θυρίδα της κιβωτού και απέστειλε τον κόρακα, όστις εξελθών υπήγαινε και ήρχετο εωσού εξηράνθησαν τα ύδατα από της γης». Γέν.7.11. έως 8.14.
Εξηράνθησαν λοιπόν τα ύδατα από της γης, γύρω στις 10/11ου. Και εδώ αρχίζουν οι αντιφάσεις διότι ενώ «εξηράνθησαν τα ύδατα από της γης» «απέστειλε την περιστεράν κατόπιν αυτού (του κόρακος δηλαδή) δια να ίδη αν έπαυσαν τα ύδατα από προσώπου της γης» (
Μα αφού εξηράνθησαν τα ύδατα μόλις προηγουμένως, γιατί το περιστέρι πρέπει να πετάξει για να δει αν τα ύδατα έπαυσαν; Η Βίβλος όμως επιμένει:«Και μη ευρίσκουσα η περιστερά ανάπαυσιν των ποδών αυτής επέστρεψεν εις την κιβωτόν διότι τα ύδατα ήσαν επί του προσώπου πάσης της γης»! («ήσαν» λοιπόν ή «εξηράνθησαν» τα ύδατα;) Και ανέμεινε έτι άλλας επτά ημέρας και πάλιν απέστειλεν την περιστεράν εκ της κιβωτού και επέστρεψεν προς αυτόν προς το εσπέρας και ιδού ητο εν τω στόματι αυτής φύλλον ελαίας απεσπασμένον και εγνώρισεν ο Νώε ότι έπαυσαν τα ύδατα από της γης. Και ανέμεινεν έτι αλλάς επτά ημέρας και απέστειλε την περιστερά. και δεν επανέστρεψεν πλέον προς αυτόν.
»Κατά δε το εξακοσιοστό πρώτο έτος του Νώε, (ο Νώε γίνεται 601 ετών μέσα στην κιβωτό) την πρώτην του πρώτου μηνός (1/1ου του επόμενου έτους πρωτοχρονιάτικα δηλαδή) εξέλιπον τα ύδατα από της γης και εσήκωσεν ο Νώε την στέγην της κιβωτού και είδεν και ιδού, εξέλιπεν το ύδωρ από προσώπου της γης και την εικοστήν εβδόμην ημέραν του δευτέρου μηνός (27/2) εξηράνθη η γη». Γέν.8.9-14.
Η περιπέτεια έληξε στις 27/2 ενώ είχε αρχίσει ένα χρόνο και 10 μέρες νωρίτερα, δηλαδή στις 17/2 του προηγούμενου έτους. Σύνολο 375 μέρες ακριβώς! Έτσι με την ξεκάθαρη βιβλική παραδοχή έχουμε:
Ο Νώε 600 ετών Γέν.7.11. 17/2ου αρχίζει ο κατακλυσμός
Ο Νώε 600 ετών Γέν.8.4. 17/7ου εκάθησε ή προσάραξε η κιβωτός,
Ο Νώε 600 ετών Γέν.8.13. 1/1ου το περιστέρι δεν επέστρεψε πλέον
Ο Νώε 601 ετών Γέν.8.14. 27/2ου λήξη του κατακλυσμού, εξηράνθη η γη
Αμέσως μετά απ’ τα υπερβολικά αυτά στοιχεία, η αφήγηση αποκαλύπτει την πλήρη σύγχυση του αντιγραφέα του κατακλυσμικού έπους.
Αιτία της σύγχυσης του, είναι το περιστέρι, που ενώ το δανείζεται ατόφιο σαν ωραιότατο στοιχείο της αρχικής αφήγησης, δε φαίνεται να κατανοεί τον ακριβή λόγο της ύπαρξής του, στην όλη υπόθεση. Έτσι, ενώ εδώ και 70 μέρες είναι προσαραγμένοι σε ξηρά και: «εφάνησαν οι κορυφές των ορέων» και ο κόρακας πάει κι έρχεται «εωσού εξηράνθησαν τα ύδατα από της γης», ξαφνικά ο Νώε αντικαθιστά το κοράκι με την περιστερά, η οποία μετά από εξερευνητική πτήση: «μη ευρίσκουσα ανάπαυση των ποδών αυτής, επέστρεψε προς αυτόν».
Μετά από 7 μέρες, ο Νώε ξαναστέλνει το περιστέρι και επιτέλους, την 1η/1ου, πρωτοχρονιά δηλαδή, (πράγμα πολύ περίεργο για ένα μοναχικό περιστέρι που έζησε 10 περίπου μήνες μέσα στην κιβωτό), αυτό δεν επιστρέφει πια γιατί: «έπαυσαν τα ύδατα από της γης». Ο Νώε όμως ούτε τότε αποφασίζει να βγει από την κιβωτό. Περιμένει στην κιβωτό άλλες 57 περίπου μέρες, μέχρι τις 27/2ου, χωρίς να δείχνει καθόλου αποφασισμένος ν’ ανοίξει την κιβωτό κι ας έφυγε το περιστέρι ανεπιστρεπτί πριν 2 περίπου μήνες!
Έτσι το περιστέρι (παρά την αντίθετη γνώμη που είχαμε όλοι) δε φαίνεται να έπαιξε απολύτως κανένα ρόλο στην τελική απόφαση του Νώε για έξοδο επιτέλους απ’ την κιβωτό, όπου επί έναν ολόκληρο χρόνο πρέπει να ασφυκτιούν όλα τα ζωντανά της γης! Πέρασαν 150 μέρες (5 μήνες) πάλης με τα νερά του κατακλυσμού, μέχρι η κιβωτός να προσαράξει. Ο Νώε όμως παραμένει πεισματικά κλεισμένος για 5,5 ακόμη μήνες ακινητοποιημένος και αγνο¬ώντας για 2 επί πλέον μήνες το μήνυμα της περιστεράς, που δεν επέστρεψε, ώσπου η εντολή της θεότητας «έξελθε εκ της κιβωτού» Γέν.8.15, αναγκάζει τελικά τον Νώε μετά από ένα χρόνο και δέκα μέρες, να βγει επιτέλους απ’ την υπερβολικά φιλόξενη και ευρύχωρη κιβωτό του!
Είναι ολοφάνερο λοιπόν. Τόσο ο αφηγητής του έπους Γκιλγκαμές, όσο και του Νώε, δε γνωρίζουν τον ακριβή λόγο ύπαρξης της περι¬στεράς στο τέλος του κατακλυσμού που αφηγούνται.
Ο Ουτναπιστήμ δικαιολογεί την ύπαρξη του περίεργου αυτού περιστεριού, διότι: «μη βρίσκοντας τόπο να σταθεί» του έδωσε πληροφορίες για τη στάθμη των υδάτων. Χελιδόνια όμως και κοράκια συμπληρώνουν τη σύγχυση του μια και επιστρατεύονται κι αυτά για τον ίδιο ακριβώς αόριστο λόγο. Στην αφήγηση όμως της Βίβλου, η περιστερά ούτε αυτό το λόγο μπορεί να καλύψει, μια και το κοράκι προηγείται και το πράγμα μπερδεύεται τόσο, ώστε δύο ολόκληρους μήνες μετά το τελευταίο πέταγμα του περιστεριού, ο Νώε... εξακολουθεί να μένει κλεισμένος στην κιβωτό!
Μόνο στον ελληνικό μύθο βρίσκουμε την απλή, ξεκάθαρη και ουσιαστική συμβολή της περιστεράς. Να καθορίσει δηλαδή με το πέταγμά της, όχι την ύπαρξη ξηράς ή τη στάθμη του νερού, που επιτέλους με μια ματιά έξω απ’ την κιβωτό θα ήταν άμεσα ορατή, αλλά με το διαπιστωμένο καιρικό ένστικτό της και το χαρακτηριστικό της πέταγμα, να δείξει αν θα συνεχιστεί ή όχι η κατακλυσμική αυτή κακοκαιρία, βοηθώντας έτσι τον καιροσκόπο και πολυμήχανο θαλασσογνώστη Δευκαλίωνα, να πάρει την σημαντική απόφαση: Να αδειάσει τη σωσίβια αυτή κιβωτό, ή μήπως πρέπει να περιμένει νέο κύμα κατακλυσμικής κακοκαιρίας, που αναπάντεχα θα κατέστρεφε τους υπεράνθρωπους κόπους μιας τόσο γιγαντιαίας επιχείρησης σωτηρίας;
Χελιδόνια λοιπόν, κοράκια και περιστέρια γίνονται ένα αταίριαστο σύνολο. Ένα δύσχρηστο εργαλείο στα χέρια του Ασσύριου Ουπναπιστίμ, αλλά και του βιβλικού Νώε και μόνο στα χέρια του Έλληνα ήρωα Δευκαλίωνα, το περιστέρι γίνεται ο απλός και ξεκάθαρος βοηθός του, στην ανάγκη εκτίμησης των καιρικών συνθηκών!
Στην απλή αλλά και αγωνιώδη ερώτηση: Πέρασε ή θα συνεχιστεί η κακοκαιρία; Απαντά κάνοντας αυτό που όλοι οι θαλασσοπόροι πρόγονοί του έκαναν από αμνημονεύτων χρόνων... αφήνοντας το πέταγμα της περιστεράς, να βοηθήσει αποφασιστικά την κρίση του.
Είναι όμως αληθινά έτσι; Έχουν τα περιστέρια διαπιστωμένα τέτοιες ικανότητες;
Εντελώς συμπτωματικά βρέθηκα προ καιρού σε ένα κατάστημα αγοραπωλησίας περιστεριών, ήταν κάτι μάλλον σαν σύλλογος όπου οι περιστεράδες της περιοχής πίνουν εκεί το καφεδάκι τους συζητώντας και επιδεικνύοντας τα περιστέρια τους. Να τι απάντησαν στις ερωτήσεις μου: «Τα περιστέρια όταν "μυριστούν" κακοκαιρία αρνούνται να πετάξουν. Αν παρ’ όλα αυτά τα "σπρώξουμε" τότε σηκώνονται, αλλά πετούν χαμηλά χωρίς να παίρνουν ύψος και κατεβαίνουν με την πρώτη ευκαιρία. Αν πάλι η κακοκαιρία έχει μόλις περάσει τότε σηκώνονται αμέσως και πετούν φουρλιστά μ’ ένα χαρακτηριστικό χαρούμενο πέταγμα που μόνο με το ξάνοιγμα του καιρού το βλέπεις».
Εκτός όμως απ’ την σημερινή αυτή εμπειρική διαβεβαίωση, στα κείμενα των ελλήνων επιβεβαιώνεται αυτή ακριβώς η σαφέστατη χρήση της περιστεράς στο συγκεκριμένο έπος και για τον συγκεκριμένο λόγο: «οι μεν λοιπόν μυθολόγοι λέγουν ότι του Δευκαλίωνος η περιστερά εκ της λάρνακας αφέθηκε για να του φανερώσει την καλοκαιρία ή κακοκαιρία. Οι δε Θράκες μέχρι και σήμερα, αλεπού ακολουθούν και έχουν για γνώμονα όταν επιχειρούν να περάσουν παγωμένο ποταμό, διότι η αλεπού μπορεί και γνωρίζει το πάχος και του πάγου την στερεότητα». Plutarchus ΖΩΩΝ ΦΡΟΝΙΜΟΤΕΡΑ 968.F.2 96.
Το περιστέρι λοιπόν του Δευκαλίωνα, είναι το μόνο που μιλά σωστά τη γλώσσα του θαλασσινού και καιρογνώστη Έλληνα. Το περιστέρι του κατακλυσμού, μιλά τόσο καθαρά την ελληνική γλώσσα της παρατήρησης, ώστε, ούτε ο Σύριος Ουτναπιστήμ, αλλά ούτε και ο Εβραίος ήρωας Νώε, μπορούν να καταλάβουν σωστά το ρόλο του, στην ιστορία του κατακλυσμού! Η καιρική οιωνοσκοπία των Ελλήνων, είχε από τότε μέσα της το σωτήριο σπέρμα της αληθινής πρόγνωσης.
Όσο κι αν φαίνεται λοιπόν περίεργο, έχω την αίσθηση ότι το περιστέρι αυτό, που πετά και στους τρεις μύθους, με τον μοναδικό τρόπο της ανάμιξής του στο έπος, φαίνεται από μόνο του ικανό, να κατοχυρώσει τον αρχέγονο μύθο του κατακλυσμού υπέρ του θαλασσογνώστη Αιγαίου Έλληνα, του αρχικού όπως όλα δείχνουν αυθεντικού εμπνευστή του έπους.
Το υπέροχο αυτό έπος του κατακλυσμού, που δυστυχώς το σωτηριακό του μεγαλείο έφτασε παγκοσμίως να μονοπωλεί η βιβλική αφήγηση, πρέπει ολοφάνερα να απηχεί τη συντριπτική απώλεια του πρώτου σημαντικού μάλιστα πολιτισμού της Μεσογείου, διαφορετικά δεν μπορεί, ούτε καν σαν ιδέα, να δικαιολογηθεί ένα τέτοιο ναυπηγικό κατόρθωμα, στους μακρινούς αυτούς ορίζοντες του μύθου!
Ο πόνος της απώλειας στον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος, αλλά και άλλων ίσως προγενέστερων κατακλυσμών που έπληξαν τους κατοίκους της Μεσογείου, ανάγκασε προφανώς κάποιο μεγάλο συγγραφικό πνεύμα της εποχής, να συλλάβει το συγκινητικό αυτό έπος της σωτηρίας λάρνακας-κιβωτού.
Προφανώς λοιπόν πρόκειται για ένα εισηγητικό έπος σωτηρίας, που συγκρατούσε άριστα όχι μόνο τις μνήμες της τραγωδίας, αλλά αποτελούσε και μια ουσιαστική πρόταση σωτηρίας, απ’ την ενδεχόμενη επανάληψη μιας τόσο μεγάλης τραγωδίας όπως ο κατακλυσμός, που όπως φαίνεται απ’ τις αλλεπάλληλες γραπτές μαρτυρίες, κανείς δεν τον έζησε χειρότερα απ’ τους κατοίκους του πολύπαθου Αιγαίου.
Η ανάμνηση λοιπόν μιας τόσο μεγάλης απώλειας, ανάγκασε τη μεσογειακή ψυχή, να παράγει ένα απαράμιλλο "εισηγητικό έπος" για τη σωτηρία της πολύτιμης ανθρώπινης ζωής, αλλά και την συγκινητική μέριμνα για την παντοειδή πανίδα. Τα ευαίσθητα σπλάχνα του πολιτισμένου ελληνο-μεσογειακού ανθρώπου, με τις προχωρημένες ναυπηγικές γνώσεις, έσπρωξαν κάποιον μεγάλο επικό ποιητή του προομηρικού παρελθόντος, να περ鬬γράψει με χιλιάδες ανεπανάληπτης ομορφιάς στίχους, την δυνα¬τότητα περιπε¬τειώ¬δους σωτηρίας, δίνοντας μάλιστα ενδιαφέρουσες οδηγίες, υποθετικές διαστάσεις και άπειρες άλλες λεπτομέρειες ΧΑΜΕΝΕΣ πια οριστικά, σ’ ένα ακόμα επικό αριστούργημα της εποχής εκείνης. Στο τέλος μάλιστα, δεν ξεχνά να βάλει και την αποφασιστική συμβολή της περιστεράς, που με το χαρακτηριστικό της πέταγμα θα απαντήσει στο τελευταίο καυτό ερώτημα: Έληξε ή όχι ο κατακλυσμός; Ερώτημα βασικό που όμως δεν φαίνεται να απαντούν τα χελιδόνια και τα κοράκια των Χαλδαιο-Εβραϊκών μύθων!
Ένα περιστέρι λοιπόν φέρνει πίσω ανεπιστρεπτί, όχι μόνο τον "κλάδο ελαίας" αλλά ολάκερο το μύθο του κατακλυσμού, στη χώρα που τον γέννησε. Καταχωρεί τον σπουδαίο αυτό μύθο-έπος στο ενεργητικό του λαού εκείνου, που συγκεντρώνει όλα ανεξαιρέτως τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που απαιτεί απ’ τους ήρωές του ο μύθος του κατακλυσμού.
Μ. Καλόπουλος
http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_kunena&func=view&id=8116&catid=8#8116
Το Μέρος Α΄ Εδώ
Διαβάστε επίσης: ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.