ΙA΄ ΜΕΡΟΣ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ 1.300 Π.Χ.
EΛΛΗΝΟΓΕΝΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΚΑΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΙΑΤΙΚΗΣ
ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΥ (Ε.Α.Χ.)
1. Η Κιλικία Ζ'
Πολλοί Έλληνες είναι υποψιασμένοι
πλέον με τα παιχνίδια που παίζονται
διεθνώς, σχετικά με την παγκόσμια κληρονομιά των Ελλήνων.
Αυτοί που δεν συμμερίζονται τις
ανησυχίες του Ελληνικού λαού, είναι βέβαια
οι " Έλληνες" πολιτικοί, οι "
Έλληνες" δημοσιογράφοι και η
"ελληνική διανόηση". Ούτε η χασμώμενη
Ακαδημία Αθηνών, ούτε τα ανθελληνικά
"ελληνικά πανεπιστήμια" βγήκαν π.χ. να
αντικρούσουν τους ισχυρισμούς για τον Όμηρο και
την Τροία του Ιουδαίου αρχαιολόγου Κόρφμαν ή του
"γερμανού" ιστορικού Σρότ.
Οι θεωρίες του Κόρφμαν και
του Σρότ για τον Όμηρο έγιναν
σημαία των πιο ακραίων εθνικιστικών κύκλων της γειτονικής Τουρκίας.
Να σημειωθεί ότι τα επίσημα τουρκικά
πανεπιστήμια παραμένουν επιφυλακτικά,
δεν υιοθέτησαν ακόμα αυτήν την ανιστόρητη
άποψη. Η άποψη των πληρωμένων "ιστορικών"
Κόρφμαν και Σροτ, για απ’ ευθείας
τούρκικη καταγωγή του Ομήρου, μπορεί να
έγινε δεκτή με αλαλαγμούς χαράς από
τους τούρκους, αλλά δεν μπορεί να σταθεί και να
υποστηριχτεί από κανένα σοβαρό επιστήμονα, ακόμα και
τούρκο, μιας και οι Τούρκοι εμφανίζονται στο ιστορικό προσκήνιο δεκάδες
αιώνες (13ος μ.Χ. αιώνα) μετά τον Όμηρο (9ο π.Χ. αιώνα).
Ένας Έλληνας
που ανησυχεί, είναι ο αξιόλογος Λυκειάρχης κ. Παναγιώτης
Μητροπέτρος. Στις 6/1/2.008 απάντησε στον
Σροτ και στον Κόρφμαν καθώς και σε
όλους τους πληρωμένους από τις μυστικές
τουρκικές υπηρεσίες "ιστορικούς και
αρχαιολόγους".
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ RAΟUL SCHROTT, ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΟΤΙ Ο
ΟΜΗΡΟΣ ΕΖΗΣΕ ΣΤΑ ΑΔΑΝΑ ΤΗΣ
ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΕΥΝΟΥΧΟΣ ΓΡΑΦΕΑΣ ΤΩΝ
ΑΣΣΥΡΙΩΝ!!!
Του Παναγιώτη Μητροπέτρου
Λυκειάρχη, Φιλολόγου & Νομικού
Ο Ιούλιος Καίσαρ στο μοναδικό ρητό, που μνημονεύει σε όλο το έργο του, τονίζει: “Fere libenter homines id, quod volunt, credunt”(De Bello Gallico, βιβλίο 3, κεφ.18, στ.2) [Σχεδόν με ευχαρίστηση οι άνθρωποι πιστεύουν αυτό, που επιθυμούν]. Έχοντας αυτή την φράση υπ’όψη μας, άς δούμε τι ακριβώς υπέστη ο Όμηρος και από ποιον.
Ο Raoul Schrott, που γεννήθηκε στην Τύνιδα το 1964 και τώρα ζή στην Ιρλανδία και που σπούδασε φιλολογία και γλωσσολογία στο Innsbruck, στο Norwich, στο Παρίσι και στο Βερολίνο, είναι ποιητής και μεταφραστής – έχει μεταξύ άλλων μεταφράσει στα γερμανικά και το έπος του Gilgamesh το έτος 2001- αποφάσισε να μεταφράση την Ιλιάδα του Ομήρου (άραγε την μετέφρασε από την αρχαία ελληνική γλώσσα ή μήπως από κάποια άλλη ευρωπαϊκή μετάφραση;) και να προτάξη στην μετάφρασή του αυτή έναν πρόλογο. Επί ένα χρόνο δεν είχε ολοκληρώσει τον σύντομο πρόλογο, που είχε αποφασίσει να συνθέση, διότι δεν ήξερε, κατά δήλωσή του, τίποτε για τον Όμηρο. Και ώ του θαύματος κάποιος ειδήμων ονόματι Robert Rollinger του είπε ξαφνικά: «Πηγαίνετε να κοιτάξετε λιγάκι στην περιοχή της Κιλικίας». Ο Raoul Schrott πήγε στην Κιλικία, κοίταξε το τοπίο και είδε το φώς!
Έγραψε λοιπόν στον πρόλογό του καινοφανείς θεωρίες περί «Ομήρου ευνούχου», που έζησε τον 7ο αιώνα π.Χ. στα Άδανα της Μικράς Ασίας και εργάσθηκε ως «γραφέας των Ασσυρίων»! Η γερμανική εφημερίδα “Frankfurter Allgemeine Zeitung” είχε την θεωρία αυτή ως πρώτη είδηση στις 22-12-2007 και η επίσης γερμανική εφημερίδα “Frankfurter Rundschau” στις 23-12-2007 εμφανίσθηκε με τον τίτλο: “Europa wurde in der Türkei geboren” (Η Ευρώπη γεννήθηκε στην Τουρκία)!
Ο ανταποκριτής του «Βήματος» στην Φρανκφούρτη Γ. Γαλιανός παρουσιάζει στις 3 Ιανουαρίου 2008 στην σελίδα A2 της εφημερίδος του υπό τον τίτλο «Στην Κιλικία η όγδοη πατρίδα του Ομήρου» τα κύρια σημεία του προλόγου του Schrott, τονίζοντας στο τέλος της ανταποκρίσεώς του ότι η αποδοχή των θεωριών του Schrott θα αχρήστευε τις επιστημονικές απόψεις αιώνων και θα εξέθετε ανεπανόρθωτα τους εκπροσώπους τους.
Επισημάναμε στην ανταπόκριση εκ Φρανκφούρτης του «Βήματος» δώδεκα (12) νοηματικούς πυρήνες της θεωρίας του Raoul Schrott και τους παραθέτουμε σχολιάζοντάς τους:
1. «Ο Όμηρος δεν ήταν τυφλός».
Είναι το μόνο καθ’ ημάς στοιχείο της θεωρίας του Schrott, που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ασφαλώς και δεν ήταν τυφλός ο Όμηρος. Η πληροφορία για την δήθεν τυφλότητά του είναι ένα απλό χαρακτηριστικό του θρύλου (Albin Lesky, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας, έκδοση Αδελφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη, 1990, σελίς 79). Η τυφλότης του προέκυψε από παρετυμολόγηση του ονόματός του. Θεωρήθηκε δηλαδή ότι η λέξη «Όμηρος» συντίθεται από τις λέξεις «ο μη ορων»!!! Αυτό όμως είναι στην πραγματικότητα ένα λογοπαίγνιο, δεδομένου ότι ούτε το οριστικό άρθρο ούτε το αρνητικό μόριο «μη» είναι ποτέ δυνατόν να ευρίσκονται εν συνθέσει σε κάποια λέξη. Αυτό θα παραβίαζε όλους τους κανόνες συνθέσεως των ελληνικών λέξεων. Ο Όμηρος έβλεπε τουλάχιστον όπως εμείς. Και αυτό αποδεικνύεται από τις εκπληκτικής ακρίβειας περιγραφές του, που δεν μπορούν να γίνουν από άνθρωπο τυφλό.
Είναι ανυπέρβλητη σε ακρίβεια η θαυμάσια φράση του με την οποία περιγράφει τα βόδια:
«Ειλίποδας έλικας βους» (Ιλιάς, Ι 466 και Φ 448). Ανατρέχοντας στα λήμματα «ειλίπους» και «έλιξ» στο ομηρικό λεξικό του Παναγή Λορεντζάτου και στο αντίστοιχο του Ι. Πανταζίδου εκπληττόμεθα από τις λεπτότατες παρατηρησιακές αποχρώσεις της κινήσεως των ποδιών των βοδιών, που αποδίδονται με τις ανωτέρω ομηρικές λέξεις. Όχι ένας τυφλός, αλλά ούτε και ένας μέσος έχων όραση άνθρωπος δεν μπορεί να κάνη τέτοιου είδους παρατηρήσεις ή ακόμη περισσότερο να περιγράψη τις σκηνές, που απεικονίζονται στην περίφημη ασπίδα του Αχιλλέως, που κατασκεύασε ο ΄Ηφαιστος στην ραψωδία Σ της Ιλιάδος (στ. 478 και εξής).
2. «Ο Όμηρος έζησε τον 7ο αιώνα π.Χ.»!
Ο Όμηρος θα μπορούσε να είχε ζήσει το 30000 π.Χ. ή το 10000 π.Χ. ή το 3000 π.Χ. ή το 1000 π.Χ. ή την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή και σήμερα ακόμη! Υπάρχει όμως ένα δυσμάχητο τεκμήριο περί της εποχής, που έζησε ο Όμηρος. Και αυτό το τεκμήριο είναι ο πατήρ της Ιστορίας Ηρόδοτος, ο οποίος αναφέροντας τον Όμηρο και τον Ησίοδο τονίζει ακριβώς τα εξής.
« Ησίοδον γαρ και Όμηρον ηλικίην τετρακοσίοισι έτεσι δοκέω μέο πρεσβυτέρους γενέσθαι και ου πλέοσι. Ούτοι δε εισι οι ποιήσαντες θεογονίην Έλλησι και τοισι θεοίσι τας επωνυμίας δόντες».
(Ηρόδοτος, Ιστορίης Απόδεξις, βιβλίο 2, κεφ. 53, στ. 4-7).
[Διότι θεωρώ ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος είναι μεγαλύτεροί μου στην ηλικία κατά τετρακόσια χρόνια και όχι περισσότερα. Αυτοί μάλιστα είναι εκείνοι που δημιούργησαν την θεογονία στους Έλληνες και έδωσαν τις επωνυμίες στους θεούς].
Με ιστορικό δεδομένο ότι ο Ηρόδοτος έζησε από το 484 έως το 426 π.Χ. τεκμαίρεται λογικά ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος ήκμασαν σχεδόν στα τέλη του 9ου αιώνος π.Χ.
Αλλά και το «Εγχειρίδιο Κλασικών Σπουδών» της Οξφόρδης, που γράφτηκε από την M.C. Howatson, στο λήμμα «Όμηρος», δίνει παραπλήσια χρονολογία, τοποθετώντας τον έλληνα ποιητή στις αρχές του 8ο αιώνος π.Χ., συμφωνώντας στο θέμα αυτό με τον γερμανό Albin Lesky (Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας, έκδοση Αδελφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη, 1990, σελ. 80).
Ουδείς ποτέ σοβαρός συγγραφέας τοποθέτησε τον Όμηρο σε μεταγενέστερη εποχή. Το γεγονός ότι υπάρχουν κάποιοι λεγόμενοι «ομηρικοί ύμνοι», που συντέθηκαν ακόμη και τον 6ο αιώνα π.Χ. επί Πεισιστράτου δεν σημαίνει ότι ο ποιητής Όμηρος ήταν σύγχρονος των Προσωκρατικών Φιλοσόφων της Μιλήτου!
3. «Πατρίδα του Ομήρου και τόπος εργασίας του ήταν τα Άδανα της Κιλικίας»!
Υπάρχει ένα αρχαίο δίστιχο που λέγει:
«Επτά πόλεις μάρνανται σαφή περί ρίζαν Ομήρου,
Σμύρνη, Χίος, Κολοφών, Ιθάκη, Πύλος, Άργος, Αθήνη».
(Παλατινή Ανθολογία, 16, 295 και εξής)
[Επτά πόλεις ερίζουν για την σαφή καταγωγή του Ομήρου,
Σμύρνη, Χίος, Κολοφών, Ιθάκη, Πύλος, Άργος, Αθήνα].
Η πιθανότερη γενέτειρά του είναι η Σμύρνη. Στην νήσο Χίο πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και πέθανε στην νήσο Ίο των Κυκλάδων (Albin Lesky, έ. α., σελ. 79). Εν πάση περιπτώσει ουδείς ουδέποτε σκέφθηκε ότι πατρίδα του Ομήρου ήταν τα Άδανα της Κιλικίας ή κάποια πόλη της Μεσοποταμίας. Ελπίζω ο κύριος Schrott να μην παρασύρθηκε από τις σατιρικές και ειρωνικές τερατολογίες του Λουκιανού (2ος αιώνας μ.Χ.), που για να διασκεδάση, όπως ο ίδιος τονίζει, τους αναγνώστες του, γράφει για πολέμους των κατοίκων του Ηλίου(!) με τους κατοίκους της Σελήνης(!), για ανθρώπους του πλανήτη Αφροδίτη(!), για το κράτος της Νεφελοκοκκυγίας(!), για συζητήσεις στις Νήσους των Μακάρων(!), για Ιππόγυπους πολεμιστές(!), για Λαχανόπτερα όρνεα(!) και για την ψυχή του Ομήρου, που απαντά ειρωνικά σε κάποια άλλη ψυχή, ότι γεννήθηκε στην Βαβυλώνα(!) και λεγόταν Τιγράνης(!!!) (Λουκιανός, Αληθή Διηγήματα(!!!) , βιβλίον 1 και κυρίως βιβλίον 2, κεφ. 20). Με το ίδιο λοιπόν ποσοστό αυθαιρεσίας του Schrott, γιατί ο Όμηρος να μην είχε πατρίδα την Αλάσκα ή την Αυστραλία ή την Ανταρκτική; Ασφαλώς και θα υπήρχαν αδαείς ή ημιμαθείς ή εν γένει άνθρωποι μαγικής ψυχοτροπίας, που θα ήταν διατεθειμένοι να πιστέψουν τέτοια τερατολογίες, όπως ακριβώς θα πίστευαν και εάν κάποιος τους έλεγε ότι ο Φράνσις Μπαίηκον έζησε στην Κίνα ή ο Μότσαρτ συνέθεσε τα έργα του στις ερήμους της Κεντρικής Ασίας.
Η πόλη Άδανα βρίσκεται στην περιοχή, όπου κάποτε υπήρχε το λουβικό και χουρριτικό βασίλειο της Kizzuwatna. Αργότερα οι Χετταίοι την ονόμασαν Uru Adaniyya ( δηλαδή περιοχή του θεού Ada ή Adad, που ήταν ο χετταϊκός θεός των κεραυνών. Μάλιστα ούτε το εξελληνισμένο όνομά της είναι αρχαίο.
Βεβαίως ο Στέφανος Βυζάντιος, που έζησε τον 6ο αιώνα μ.Χ., δίνει στα Άδανα μυθική καταγωγή, αναφέροντας ότι κτίσθηκε από κάποιον Άδανον, που ήταν παιδί του Ουρανού και της Γής (Εθνικών Επιτομή, 24, 19 έως 25,1), αλλά αυτό ανήκει στην αιτιολογική μυθολογία. Δεν υπάρχει συγγραφεύς προ του αστρονόμου Κλαυδίου Πτολεμαίου, που έζησε τον 2ο αιώνα μ.Χ., που να γνωρίζη πόλη με το όνομα «Αδανα» (Γεωγραφική Υφήγησις, βιβλίο 8, κεφ. 17, παράγρ. 46, στ. 1). Ο ιστορικός Ξενοφών στην «Κύρου Ανάβασιν» (βιβλίον 1, κεφ. 2, 23, 2-3 και βιβλίον 1, κεφ. 4, 1 και 2) διηγούμενος την πορεία του στρατεύματος του Κύρου μέσω της Κιλικίας, ενώ μνημονεύει την πόλη Ταρσούς (δηλαδή την Ταρσόν) και τον παρακείμενο ποταμό Ψάρον (και όχι Σάρον) δεν κάνει την παραμικρή μνεία για κάποια πόλη Άδανα. Ο Δίων ο Κάσσιος , που έζησε στο μεταίχμιο του 2ου και του 3ου αιώνος μ.Χ., την ονομάζει «Βάτναι», από την παλιά λουβική και χουρριτική ονομασία, που κατά πάσαν πιθανότητα είχε επιβιώσει (Ρωμαϊκαί Ιστορίαι, βιβλίον 68, κεφ. 23, παράγρ. 2, στ. 4).
Η πόλη Άδανα βρίσκεται βορειανατολικά της Μερσίνης και της Ταρσού και βορείως του κόλπου της Αλεξανδρέτας. Τώρα ποια σχέση έχει ο Όμηρος με μία πόλη, που δεν την γνωρίζει κανένας Έλληνας της Ομηρικής Εποχής, της αρχαϊκής, της κλασσικής και της ελληνιστικής εποχής, μόνον ένας θεός το ξέρει.
Και όμως ο Christoph Ulf , καθηγητής αρχαίας ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Innsbruck, δήλωσε βιαστικά στην εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung, ότι: «Η σύνδεση του Ομήρου με την Κιλικία επιτρέπει την αναθεώρηση όχι μόνον της καταγωγής του επικού ποιήματος, αλλά την ελληνική εν γένει κουλτούρα και ιστορία»!!! Επίσης o Joseph Wiesehoefer, καθηγητής του πανεπιστημίου του Kiel δήλωσε ότι η διατυπωθείσα θέση εκ μέρους του Schrott ανοίγει «νέα σενάρια στους ειδήμονες της αρχαίας ιστορίας»!!! Και ακολουθεί η Barbara Patzek, φιλόλογος-αρχαιολόγος του πανεπιστημίου του Duisburg, η οποία υπό τον ερωτηματικό τίτλο: «Ο Όμηρος του Schrott: Ένα τολμηρό ιστορικό μυθιστόρημα;» (Frankfurter Allgemeine Zeitung, 3-1-2008) δήλωσε ότι «η ιδέα του ότι ο Όμηρος υπήρξε γραφέας των Ασσυρίων θα δώση φτερά στον διάλογο σχετικά με την ιστορική μορφή του ποιητού»!!! Ασφαλώς όμως υπάρχει διαφορά μεταξύ μυθιστορήματος και ιστορίας.
Είναι λοιπόν τόσον εύκολο να απορριφθούν πνευματικοί γίγαντες, όπως οι Γερμανοί Heinrich Schliemann και W. Dörpfeld, καθώς και ο Αμερικανός C.W.Blegen, που ανέσκαψαν συστηματικά και τοποθέτησαν την ομηρική Τροία στον λόφο του Χισσαρλίκ απέναντι από την νήσο Τένεδο;
4. «Ο Όμηρος ήταν γραφέας της κυρίαρχης τάξεως των Ασσυρίων»!
Ας υποθέσουμε ότι ο Όμηρος έζησε τον 7ο αιώνα π.Χ., εποχή κατά την οποία βασιλιάς των Ασσυρίων ήταν ο περιβόητος Ασσουρμπανιμπάλ ή Σαρδανάπαλος (668-622). Δεν είναι όμως καθόλου βέβαιον ότι οι Ασσύριοι είχαν κατακτήσει ποτέ την περιοχή των Αδάνων. Αλλά ακόμη και εάν την είχαν κατακτήσει και είχαν πάρει αιχμάλωτο τον γηγενή Όμηρο- μάλλον ο Schrott αφορμάται στις ιδέες του αυτές από την αυθαίρετη ερμηνεία του ονόματος του Ομήρου ως ομήρου (δηλαδή αιχμαλώτου)-, είναι δυνατόν να είχαν κάνει γραφέα κάποιον αλλοδαπό, που δεν εγνώριζε καθόλου την ασσυριακή γλώσσα;
Πώς όμως γνωρίζουμε ότι ο Όμηρος δεν ήξερε ασσυριακά; Το επιβεβαιώνει η γλώσσα των επών του, που περιέχει ασφαλώς δωρισμούς, αιολισμούς, ιωνισμούς, απολιθωματικές φράσεις (stock expressions) της μεσοελλαδικής εποχής, αλλά δεν περιέχει καθόλου ασσυρισμούς ή βαβυλωνισμούς. Εάν κάποιος μπορή να μας υποδείξη έστω και μία λέξη ή φράση του Ομήρου, που να έχη ασσυριακή ή βαβυλωνιακή προέλευση, ας το τεκμηριώση και εμείς θα αλλάξουμε γνώμη.
Οι Έλληνες μετά την μυκηναϊκή εποχή και την δημιουργία του αλφαβήτου δεν είχαν ανάγκη γραφέων, διότι ο καθένας, που είχε ελάχιστο μυαλό, μπορούσε να μάθη εύκολα και να απομνημονεύση τα αλφαβητικά σύμβολα. Ανάγκη γραφέων είχαν οι Αιγύπτιοι και οι άλλοι ανατολικοί λαοί, διότι είχαν ένα μεγάλο πλήθος ιδεογραμμάτων, ιερογλυφικών και συλλαβογραφικών συμβόλων, που ήταν δύσκολο για τον καθένα να τα μάθη. Άλλωστε οι κυρίαρχες τάξεις τους δεν ήθελαν να γίνη η γνώση ευρύτερα προσιτή και γι’αυτό την περιόριζαν σε κλειστά ιερατεία. Ποια σχέση μπορεί να έχη ο Όμηρος με τέτοιου είδους καταστάσεις και νοοτροπίες;
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο Όμηρος δεν έμαθε ασσυριακή γραφή και δεν υπήρξε ποτέ γραφέας σε κάποιο ασσυριακό ανάκτορο. Αποκλείεται όμως να έμαθε την ασσυριακή γλώσσα προφορικά; Η απάντηση είναι και πάλι αρνητική. Εάν είχε συναναστραφή με Ασσυρίους επί όσο χρονικό διάστημα απαιτείται για την προφορική εκμάθηση της γλώσσας τους, ασφαλώς θα είχε μάθει και τα ονόματα των πόλεών τους ή τουλάχιστον των θεών τους και κάπου μέσα στα έπη του θα τα μνημόνευε, έστω και άθελά του. Μήπως μπορεί κάποιος να μας υποδείξη στα έπη του Ομήρου κάποια λέξη που να θυμίζη τις πόλεις Ασσούρ, Καλάχ, Νινευί, τις πόλεις του Ελάμ, του Ακκάδ ή της Βαβυλωνίας; Μήπως επίσης μπορεί κάποιος να μας υποδείξη στα ίδια έπη κάποια λέξη, που να θυμίζη τους ασσυριακούς θεούς Άνου, Έα, Μαρντούκ, Σιν, Σαμάς, Νινούρτα, Αντάντ, Γιμπίλ, Ενκί, Νισαμπά, Ντουμούζ, Ερεσκιγκάλ;
5. «Η Τροία του Ομήρου ήταν το Καράτεπε στα σύνορα Τουρκίας και Συρίας»!
Το Καράτεπε είναι ένα χωριό βορειοανατολικά των Αδάνων, στα βάθη της Μικράς Ασίας, εντελώς άγνωστο σε όλους τους αρχαίους Έλληνες. Έχουμε ακούσει ότι το Ίλιον πιθανόν να είναι η VIIa κατά σειρά πόλη από τα βαθύτερα στρώματα προς τα υψηλότερα στρώματα του λόφου τους Χισσαρλίκ , που καταστράφηκε το 1200 π.Χ., κατά την θεωρία του Blegen. Έχουμε ακούσει ότι πιθανόν να είναι η VI κατά την ίδια σειρά πόλη στον ίδιο λόφο, όπως θεωρούσαν ο Schliemann , ο Dörpfeld και ο F. Schachermeyr. Έχουμε ακούσει ότι πιθανόν το Ίλιον του Ομήρου να μην είναι ακριβώς επάνω στον λόφο του Χισσαρλίκ, αλλά κάπου εκεί τριγύρω. Έχουμε τέλος ακούσει ότι το Ίλιον πιθανόν να ταυτίζεται με την πόλη Wilusa των Χετταίων, που κείται νοτιώτερα προς την ενδοχώρα της Εφέσου.
Αλλά ότι θα ακούγαμε ότι η ομηρική Τροία βρίσκεται στα σύνορα Τουρκίας και Συρίας, αυτό ούτε να φαντασθούμε δεν μπορούσαμε. Βεβαίως σε όλη την ανατολική λεκάνη της Μεσογείου υπήρχαν πυρήνες επών για πολιορκίες πόλεων και για ναυτικά ταξίδια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Τροία βρίσκεται σε όποιο σημείο της υδρογείου μπορεί να φαντασθή ο καθένας. Περισσότερα για το ζήτημα των νοηματικών πυρήνων των επών της 2ης χιλιετίας π.Χ. περιέχονται στο έργο του T.B.L. Webster, From Mycenae to Homer, London, 1958.
Ο Όμηρος περιγράφει μία ελληνική ναυτική εκστρατεία από την Αυλίδα προς την περιοχή του Ελλησπόντου και γενικά των δυτικών παραλίων της Μικράς Ασίας, που βρίσκονται απέναντι από την νήσο Τένεδο. Και όταν στην Οδύσσεια (ραψωδία ο, στ. 403-404) κάνη λόγο για «Συρίη» εννοεί την νήσο Σύρο και όχι ασφαλώς την Συρία!
«Νήσος τις Συρίη κικλήσκεται, ει που ακούεις,
Ορτυγίης καθύπερθεν».
[Κάποιο νησί ονομάζεται Σύρος, εάν κάπου το έχεις ακούσει,
και βρίσκεται βορείως της Ορτυγίας, (δηλαδή της Δήλου)].
6. «Ο Όμηρος ήταν γόνος Ελλήνων αποίκων στην Κιλικία, που ήταν υπό τους Ασσυρίους»!
Σχεδόν έχει απαντηθή η άποψη αυτή. Απλώς πρέπει να τονίσουμε ότι ασφαλώς και στα μέρη της Κιλικίας, όπως και σε όλα τα μέρη της Μεσογείου θαλάσσης, υπήρχαν έλληνες άποικοι. Αυτό όμως δεν έχει ως λογική συνέπεια ότι ο Όμηρος ήταν απόγονος Ελλήνων αποίκων στην Κιλικία. Διότι τότε, γιατί να μην ήταν απόγονος Ελλήνων αποίκων στην Κάτω Ιταλία ή στην Σικελία ή στον Εύξεινο Πόντο; Κάποιοι συγχέουν τα πραγματικά ενδεχόμενα με τις φαντασίες τους. Τα ενδεχόμενα μετατροπών της καταστάσεως του ύδατος π.χ. είναι μόνον τρία: ο υδρατμός, η υγρή κατάσταση και ο πάγος. Δεν υπάρχει τέταρτο ενδεχόμενο μετατροπής του ύδατος. Ο σίδηρος ή ο χρυσός ή ο ψευδάργυρος δεν είναι ενδεχόμενα μετατροπής του ύδατος. Έτσι ακριβώς και τα ενδεχόμενα της ομηρικής πατρίδος είναι τα παράλια του Αιγαίου πελάγους ή κάποιο νησί , όπως άλλωστε και όλη η αρχαία ελληνική παράδοση το αποδέχεται και όπως προκύπτει και από το περιεχόμενο των Ομηρικών Επών. Εκτός εάν η νήσος Λήμνος, που έχει σχέση με τον Φιλοκτήτη και το τόξο του, και η νήσος Τένεδος, που έχει σχέση με την ψευδοφυγή των Αχαιών, ώστε να ξεγελάσουν τους Τρώες και να τους εκπορθήσουν με την μέθοδο του Δουρείου ίππου, που κατασκεύασε ο Επειός, βρίσκονται κοντά στην Συρία και όχι στο Αιγαίο Πέλαγος!
7. «Οι Ασσύριοι ανέλαβαν την εκπαίδευσή του Ομήρου, που περιελάμβανε την εκμάθηση του «Έπους του Γκιλγκαμές»»!
Αυτοί οι Ασσύριοι πρέπει να ήταν πολύ φιλάνθρωποι, για να αναλαμβάνουν την δωρεάν εκπαίδευση αλλοδαπών. Μπορεί να μας πή ο κύριος Raoul Schrott ποιον άλλον αλλοδαπό εκτός από τον Όμηρο, ανέλαβαν να εκπαιδεύσουν οι Ασσύριοι; Όλα αυτά είναι μυθιστορήματα, που μπορεί να ακούγονται παράξενα ή ακόμη και ευχάριστα, αλλά απέχουν πολύ από την αλήθεια.
Όλοι μας έχουμε υπ’ όψη το έργο «Σοφιστικοί Έλεγχοι» του Αριστοτέλους. Εκεί ο μέγας επιστήμων διερευνά τα σοφίσματα και τους παραλογισμούς. Παραλογισμούς έχουμε, όταν κάτι το παράλογο λέγεται ή γράφεται χωρίς ο λέγων ή ο γράφων να το επιδιώκη. Αντιθέτως, όταν κάτι το παράλογο λέγεται ή γράφεται συνειδητά, τότε πρόκειται για σόφισμα. Και επειδή ο συγγραφεύς Raul Schrott δεν μπορεί να χρεωθή με άγνοια, τότε αυτό, που γράφει, είναι κατ’ ανάγκην σόφισμα.
Το έπος του Γιλγάμου ή Γκιλγκαμές είναι παλιό σουμεριοβαβυλωνιακό έπος. Περιέχει περιπέτειες πολεμικές, μάχες θεών και ανθρώπων, κατακλυσμούς και ταξίδια. Ασφαλώς το έπος αυτό έχει επηρεάσει την λογοτεχνία αρχαίων λαών. Αυτό όμως τι συνεπάγεται; Ότι, όποιος γνωρίζει ή όποιος χρησιμοποιεί στο έργο του κάποιους νοηματικούς πυρήνες του έπους αυτού, πρέπει να είχε φοιτήσει σε κάποιο σχολείο των Ασσυρίων και να άκουσε την διδασκαλία κάποιων Ασσυρίων διδασκάλων; Είναι ποτέ δυνατόν να καταλήγουμε σε τέτοια αυθαίρετα συμπεράσματα; Δηλαδή, εάν κάποιος γνωρίζη το έργο «Φάουστ» του Γκαίτε, σημαίνει ότι έζησε οπωσδήποτε στην Γερμανία και ότι του τον δίδαξαν οι Γερμανοί σε γερμανικό σχολείο;
Ο Schrott "διαπράττει" το εξής σόφισμα:
Μείζων προκείμενη κρίση: Όποιος γνωρίζει κάποιο ξένο στοιχείο, το έχει μάθει στην ξένη χώρα!!!
Ελάσσων προκείμενη: Ο Όμηρος γνωρίζει στοιχεία του έπους του Γκιλγκαμές.
Συμπέρασμα: Άρα, ο Όμηρος τα διδάχθηκε στην ξένη χώρα, δηλαδή στην Ασσυρία!!!
8. «Ο Όμηρος μπαινόβγαινε στις ασσυριακές βιβλιοθήκες, για να βρίσκη ημερομηνίες και ονόματα πόλεων, τοποθεσιών και ανθρώπων, που παίζουν ρόλο στα δικά του έπη»!
Ουδέν ανακριβέστερον αυτού. Ο Όμηρος ουδαμόθεν τεκμαίρεται ότι γνώριζε να διαβάζη ασσυριακά. Αλλά έστω, άς υποθέσουμε χάριν της συζητήσεως ότι μπαινόβγαινε στις βιβλιοθήκες της Ασσυρίας – αλήθεια, υπήρχε ασσυριακή βιβλιοθήκη στα Άδανα ή μήπως ο Όμηρος πήγαινε στην Νινευί και σε άλλες ασσυριακές πόλεις;- και ότι διάβαζε τα ασσυριακά βιβλία, που ήταν γραμμένα ασφαλώς σε σφηνοειδή γραφή, για να βρίσκη κατά τον Schrott ημερομηνίες και ονόματα πόλεων, τοποθεσιών και ανθρώπων, που παίζουν ρόλο στα δικά του έπη - αλήθεια, ποιον ακριβώς ρόλο παίζουν στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια; Ασφαλώς αυτός ο Όμηρος πρέπει να ήταν πολύ βραδύνους και πνευματικά καθυστερημένος, διότι μετά από τόσες και τόσες επισκέψεις του στις βιβλιοθήκες των Ασσυρίων δεν κατάφερε να μάθη το όνομα ούτε μιας ασσυριακής πόλεως, ούτε ενός ασσυρίου θεού, ούτε ενός ασσυρίου ανθρώπου, ούτε κάν μία ημερομηνία! Είναι δυνατόν όμως ένας άνθρωπος τόσον ανίκανος και τόσον ανεπίδεκτος μαθήσεως να έχη γίνη ο δάσκαλος όλων των Ελλήνων – μη ξεχνάμε ότι ο Αριστοτέλης χάρισε στον Αλέξανδρο, τις παραμονές της εκστρατείας του, την εν νάρθηκι «Ιλιάδα» για να την έχη στο προσκέφαλό του και να διδάσκεται από αυτήν - και μέσω των Ελλήνων όλων των ανθρώπων;
9. «Ο Όμηρος ως μη ασσύριος «γραφέας» ορκίσθηκε πίστη στους ασσύριους αφέντες και ευνουχίσθηκε»!
Και το μυθιστόρημα συνεχίζεται. Ο Όμηρος ως μη ασσύριος «γραφέας» ορκίσθηκε πίστη στους ασσύριους αφέντες του. Αυτό ελπίζουμε να μην είναι το αποκαλούμενο στην ψυχολογία «Προβολή», δηλαδή απόδοση σε άλλους των ψυχικών καταστάσεών μας, για δική μας απενοχοποίηση και άρση της ψυχικής εμπλοκής μας.
Αλλά εκείνον τον «ευνουχισμό» του Ομήρου τι τον ήθελε ο Schrott; Οι Έλληνες ουδέποτε είχαν ως ιδανικό τον ευνουχισμό. Μήπως μπέρδεψε τον Όμηρο με τους φύλακες των χαρεμιών; Δεν έχουμε τίποτε εναντίον των ευνούχων, αλλά ένας ευνούχος μπορεί να υπεραναπληρώνη την μειονεξία του κάνοντας ραδιουργίες ή μπορεί να γράφη ερωτικά ποιήματα, αλλά να γράφη ηρωικά έπη σαν την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, αυτό ούτε έγινε ποτέ στο παρελθόν ούτε πρόκειται να γίνη ποτέ στο μέλλον.
10. «Ο ευνουχισμός του Ομήρου εξηγεί το γεγονός ότι στην Ιλιάδα δεν υπάρχουν σκηνές βιασμού»!
Ακούστε συλλογισμό! Το γεγονός ότι στην Ιλιάδα δεν περιγράφονται σκηνές βιασμού γυναικών αποδεικνύει ότι ο Όμηρος ήταν ευνούχος!!!
Απλούστατα, και άς το μάθη αυτό ο κύριος Raoul Schrott, η παιδεία των Ελλήνων δεν τους επέτρεπε στα μεν θεατρικά τους έργα να παρουσιάζουν φόνους επί σκηνής, στα δε έπη τους να περιγράφουν βιασμούς. Δεν ήταν σύγχρονοι ρεαλιστές, αλλά βαθείς ανθρωπιστές και θεωρούσαν υποτίμηση της νοημοσύνης των θεατών, των αναγνωστών και των ακροατών τους να βάζουν τέτοιες σκηνές στα έργα τους.
Αλλά ο συλλογισμός του συγγραφέα μας είναι απίθανος. Δηλαδή, κατ’ αυτόν, όποιος δεν περιγράφει στα έργα του βιασμούς, αυτός είναι ευνούχος;!!! Και εκ του αντιθέτου, όποιος δεν είναι ευνούχος, οφείλει να περιγράφει βιασμούς;!!! Αχ, καυμένη λογική, τι σου έμελλε να πάθης!!!
11. «Ορθή ερμηνεία του ονόματος του Ομήρου είναι η φοινικική φράση «bene omerim”, που σημαίνει «γιοι τραγουδιστών». Και σήμερα ακόμη η λέξη «omar” σημαίνει «τραγουδιστής»»!
Διασώζονται από την αρχαιότητα επτά «Βίοι Ομήρου», που του εξέδωσε υπό τον τίτλο “Vitae Homeri” ο μέγας γερμανός ελληνιστής Wilamowitz το έτος 1918 στην Βόννη. Στους περισσότερους από αυτούς τους «Βίους» αναφέρεται ότι ενδεχομένως το πραγματικό όνομα του ποιητού ήταν Μελησιγένης ή Μελησιγενής και ότι το όνομα Ομηρος ήταν απλώς ένα παρωνύμιο (βλέπε και Albin Lesky, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας, έκδοση Αδελφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη, 1990, σελίδα 79).
Ο Έφορος ο Κυμαίος, ιστορικός του 4ου αιώνος π.Χ. (απόσπασμα 1, στ. 5-12) διασώζει πληροφορία, κατά την οποία μητέρα του ποιητού ήταν η Κριθηίς και πατέρας του ο Σμυρναίος διδάσκαλος γραμμάτων Φήμιος και επειδή ο ποιητής γεννήθηκε κοντά στις όχθες του σμυρναϊκού ποταμού Μέλητος απεκλήθη Μελησιγένης. Παρεμφερείς αναφορές υπάρχουν και στον Αριστοτέλη (απόσπασμα 76, στ. 11-38).
Υπήρχε ανέκαθεν μία διχογνωμία για την ετυμολόγηση του ονόματος του Ομήρου. Όπως ήδη έχει αναφερθή, η απόπειρα να ερμηνευθή το όνομα αυτό ως σύνθεση των λέξεων «ο μη ορών» δηλαδή «ο μη βλέπων» είναι εντελώς ανεπιτυχής. Ακολούθησαν όμως και άλλες περισσότερο ανεπιτυχείς και αντιεπιστημονικές απόπειρες. Κάποιοι δηλαδή στο παρελθόν είχαν προτείνει βασισμένοι απλώς σε ηχητικές συμπτώσεις ότι το όνομα «Όμηρος» προέρχεται από την Φοινικική φράση «Bene Omer», που σημαίνει κατ’ αυτούς «παιδιά της εκφράσεως ή της διηγήσεως » ή από την παραπλήσια Φοινικική φράση «Bene Omerim», που σημαίνει «παιδιά των ομιλητών». Οι ετυμολογήσεις αυτές δεν είναι βεβαίως επιστημονικές αλλά απλοϊκές λαϊκές ετυμολογήσεις και εν γένει παρετυμολογήσεις. Με παρετυμολόγηση όμως κάθε λέξη μιας γλώσσας μπορεί να θυμίζη ηχητικά κάποια λέξη μιας άλλης γλώσσας, χωρίς καθόλου να σχετίζονται πραγματικά οι λέξεις μεταξύ τους.
Προτού ασχοληθή κάποιος με θέματα ετυμολογίας, άς διαβάση τουλάχιστον το Ετυμολογικό μέρος της Γραμματικής του δικού μας Αχιλλέα Τζαρτζάνου ή εν πάση περιπτώσει κάτι αντίστοιχο στην πατρίδα του ή τουλάχιστον ας μελετήση τα «Μαθήματα Γενικής Γλωσσολογίας» του F. De Saussure, που έχουν μεταφρασθή σε όλες σχεδόν τις γλώσσες. Έχουμε πήξει πλέον από ανετυμολόγητους ετυμολογούντες, από αφιλοσόφητους φιλοσόφους και από αφιλολόγητους φιλολόγους. Αλήθεια θα δεχόταν ο κύριος Raoul Schrott μία ανοικτή συζήτηση για το Ομηρικό Ζήτημα κυρίως από την εποχή του έργου «Prolegomena ad Homerum» (Προλεγόμενα εις Όμηρον) του γερμανού ελληνιστή Φρειδερίκου-ΑυγούστουWolf και του έργου “Iliasstudien” (Μελέτες για την Ιλιάδα) του επίσης γερμανού ελληνιστή Wolfgang Schadewaldt, μέχρι και σήμερα;
Αλλά τα τελευταία χρόνια έχει καλλιεργηθή εντέχνως τόση θολούρα για τις αρχαίες ελληνικές σπουδές με προσμείξεις αφροκεντρισμού, ινδοϊσμού, αιγυπτιασμού, καββαλισμού, φεγκσουισμού, αποκρυφισμού, σειρίου, ανδρομέδας, αστρολογίας, αριθμολαγνίας, αναγραμματισμών, αποκωδικοποιήσεων, αποκαλύψεων, ουφολογίας, και λοιπών απίθανων νοητικών κατασκευών, ώστε το έδαφος είναι δεκτικό στον κάθε απίθανο ημεδαπό ή αλλοδαπό να πή την φαντασιοπληξία του, για να εντυπωσιάση τους αδαείς και τους πνευματικά υπανάπτυκτους.
Κάποτε ένας Βασιλιάς είχε πάει σε έναν Γεωμέτρη, για να διδαχθή γεωμετρία. Επειδή όμως δυσκολευόταν, ζήτησε από τον Δάσκαλο να του υποδείξη κάποιον εύκολο δρόμο επιλύσεως των γεωμετρικών προβλημάτων, διότι δεν ήταν συνηθισμένος άνθρωπος, αλλά Βασιλιάς. Και ο Δάσκαλος τότε του απάντησε λακωνικά: «Βασιλιά, δεν υπάρχει βασιλική οδός προς την Γεωμετρία. Ο δρόμος είναι δύσκολος, ανηφορικός και ίδιος για όλους».
Κατ’ανάλογο τρόπο δεν υπάρχει βασιλική οδός προς καμμία επιστήμη, πόσο μάλλον προς τις φιλολογικές επιστήμες. Χρειάζεται ισόβια καθημερινή πολύωρη μελέτη συγγραμμάτων αρχαίων ελλήνων και λατίνων συγγραφέων, αλλά επίσης και συγγραμμάτων συγχρόνων ελλήνων και ξένων σοβαρών επιστημόνων. Αρκετά μας κούρασαν οι τσαρλατάνοι και οι διεκδικούντες επαξίως τον Έπαινο της Μωρίας (Laus Stultitiae), που θα’λεγε και ο Έρασμος στο ομώνυμο έργο του.
Καταλήγοντας θα ήθελα να αναφέρω την πιθανώτερη ετυμολόγηση του ονόματος «όμηρος».
Αρχικά η λέξη δεν ήταν ουσιαστικό, αλλά επίθετο. Προέρχεται από την λέξη «ομού», που ως πρώτο άκλιτο συνθετικό λέξεων μεταβάλλεται σε «ομο-» και σημαίνει «μαζί», και την ρίζα «αρ-», του απαρεμφάτου «αραρείν» χρόνου Αορίστου δευτέρου του ρήματος «αραρίσκω», που δηλώνει την έννοια του συναρμολογείν και του συνθέτειν και από την οποία παράγονται οι λέξεις «άρθρον», «αριθμός», «αρετή», «άριστα» και πολλές άλλες (βλέπε Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης του Ιωάννου Σταματάκου, και όλα τα άλλα Λεξικά της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, όπως είναι των Liddell, Scott, Κωνσταντινίδου και του Σκαρλάτου Βυζαντίου).
Άρα, το επίθετο «όμηρος» σημαίνει: ο συναρμολογούμενος, αλλά και ο συναρμολογών, ο συντεθειμένος αλλά και ο συνθέτων. Ως ουσιαστικό η ίδια λέξη έλαβε και την έννοια της «εγγυήσεως», δηλαδή του εχεγγύου, κάποιου πράγματος με άλλα λόγια, που το κρατούσε κάποιος ως ενέχυρο, για να υποχρεωθή ο οφειλέτης να εκπληρώση την συνήθως παράλογη απαίτηση του δράστη και τοιουτοτρόπως να «συναρμολογηθή» και να ολοκληρωθή η προγραμματισμένη ενέργειά του. Η έννοια αυτή της «εγγυήσεως» επεκτάθηκε και στους ανθρώπους και έτσι προέκυψε η σημασία της «ομηρείας», δηλαδή της αιχμαλωσίας ανθρώπων, προς εκβιασμό κάποιων ενεργειών του αντιπάλου.
Το κύριο όνομα «Όμηρος», που δόθηκε στον έλληνα ποιητή, υποδηλώνει με σαφήνεια την αρχική σημασία της λέξεως και σημαίνει ακριβώς: ο συναρμολογών, ο συνθέτων, ο ραψωδός. Άλλωστε αυτές ήταν οι κύριες ιδιότητες της ποιητικής του τέχνης. Πήρε το διασκορπισμένο επικό υλικό της Αχιλληίδος, της Μελεαγρίδος, της Ιλίου πέρσεως και άλλων αυτοτελών μικρών ή μεγάλων κυκλίων επών και συνέθεσε δύο μεγαλουργήματα καθαρά θεατρικής και κινηματογραφικής δομής, που αρχίζουν “in medias res” και περιέχουν εκπληκτικούς διαλόγους, μέχρι σημείου που ο μεγάλος μας τραγικός ποιητής Αισχύλος έλεγε ότι οι Τραγωδίες του δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μόνον τα ψιχία από τα μεγάλα δείπνα του Ομήρου.
12. «Μία πόλη της σημερινής Συρίας λεγόταν «Ομερος» και σήμερα λέγεται «Αραμανλί»»!
Δεν επισημάνθηκε συριακή αρχαία πόλη ονόματι «Ομερος». Αλλά και εάν πράγματι υπήρχε, τι θα σήμαινε αυτό; Μήπως δεν υπάρχει και η ιταλική εταιρεία πωλήσεως προϊόντων «OMERA», αλλά και το αμερικανικό Ινστιτούτο «OMERI» (Orthopedic Massage Education and Research Institute); Όλες αυτές οι περιπτώσεις δείχνουν ότι κάποιοι άνθρωποι σε διάφορες χώρες θέλουν να δώσουν σε τόπους τους, σε ανθρώπους τους ή ακόμη και σε εταιρείες και ινστιτούτα τους ονόματα, που να θυμίζουν το όνομα του Ομήρου, για να προσδίδουν σε αυτά κύρος. Αυτό είναι απολύτως σεβαστό και το επικροτούμε.
Όμως πότε επιτέλους θα γίνη αντιληπτό, ότι το δασυνόμενο όνομα Όμηρος (στα λατινικά Homerus) δεν προέρχεται από το ψιλούμενο όνομα «Ομερος(;) ή από το ψιλούμενο όνομα «Ομάρ» ή από το επίσης ψιλούμενο όνομα «Ομέρ», ή από την ψιλούμενη λέξη “omerim”; Εάν πράγματι είχε συμβή αυτό κατά την αρχαιότητα, τότε η ελληνική λέξη Όμηρος δεν θα έπαιρνε δασεία, αλλά ψιλή.
Στην πραγματικότητα όλες οι ξένες λέξεις, που προαναφέραμε, είναι μεταγενέστερα δάνεια της δασυνόμενης λέξεως Όμηρος, όταν πλέον το δασύ πνεύμα δεν προφερόταν καθαρά και έτσι δεν ακουγόταν από τους ξένους, που το υιοθέτησαν ο καθένας με τον τρόπο του. Επομένως και το δωδέκατο επιχείρημα του κυρίου Schrott είναι έωλο και δεν αποδεικνύει απολύτως τίποτε. Ή μήπως ο κύριος Schrott υιοθετεί την φράση, που θα έλεγε ο Δημόκριτος, εάν έπαιζε στο έργο του Samuel Beckett «Περιμένοντας τον Godot»: «Τίποτε δεν είναι πιο αληθινό από το τίποτε»;
Τελικό ερώτημα
Όσα γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του ο Raoul Schrott για τον Όμηρο διακυβεύοντας το επιστημονικό του κύρος είναι απλώς προϊόντα επιστημονικής πλάνης, απολύτως συγγνωστά, ή εντάσσονται στο πλαίσιο της στρατευμένης «επιστήμης» προς εξυπηρέτηση τυχόν πολιτικών ή άλλων συμφερόντων και ο νοών νοείτω; Είχε δίκαιο λοιπόν ο Καίσαρ: «Με ευχαρίστηση οι άνθρωποι πιστεύουν αυτό, που επιθυμούν»…
Κερατσίνι, 6 Ιανουαρίου 2008
Παναγιώτης Κ. Μητροπέτρος
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Η Ελληνική γραμματική λάβα ρέουσα κατακαίει τα φλυναφήματα και τις σκόπιμες, ατεκμηρίωτες ασυναρτησίες επίδοξων πανεπιστημόνων οι οποίοι προσπαθούν ματαίως στην παραχάραξη καί αλοίωση ιστορικών γεγονότων πρός τέρψιν Μογγολικής φυλής και όχι μόνον. Η παγκόσμια φιλοσοφική γονιμοποίηση του πλανήτη, έγινε απο τους αρχαίους προγόνους μου.Εύγε στόν υπέροχο Λυκειάρχη κο Παναγιώτη Μητροπέτρο.
ΑπάντησηΔιαγραφή