Ένα κείμενο της Μάρας Μαρτίνη –φόρος τιμής στην μνήμη της.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
«Για την χώρα μας θέλω να συλλογιστώ, την Ελλάδα.
Γι αυτήν που σαν τον Σίσυφο, ανεβαίνει στις απάτητες κορ
υφογραμμές της επιτυχίας, και μετά γκρεμίζεται στα Τάρταρα.
Γι’ αυτήν που έλαμψε με τη δημιουργία του θαύματος της Ακρόπολης των Αθηνών, και αμέσως μετά … έσπειρε την καταστροφή με τον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Και που από τότε σαν να μην είδαμε άσπρη μέρα.
Γι’ αυτήν και για μας τους Έλληνες, που από το τίποτε κατορθώνουμε να φθάσουμε στα πάντα, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, και ύστερα πέφτουμε στο σκοτάδι του Άδη, και ξανά αρχίζουμε πάλι από την αρχή…
Τα παραδείγματα πάμπολλα, επιτυχίες και μετά καταστροφές.
Πλούτη και μετά φτώχεια και πείνα.
Χρόνια ειρηνικά και ευδαιμονικά, νίκες, και ύστερα ο πόλεμος.
Έρωτες και ενθουσιασμοί, και ύστερα απογοητεύσεις και πόνος.
Φιλότης και Νείκος κατά τον Εμπεδοκλή.
Χιλιάδες χρόνια τώρα… τα ίδια και τα ίδια, μας τα διηγούνται οι μύθοι μας, η ιστορία μας, τα βιώνουμε σήμερα, μέσα στις λίγες δεκαετίες που προλάβαμε να ζήσουμε τα πάντα.
Τί φταίει;
Τί είναι αυτό που δεν μαθαίνουμε;
Ή μάλλον γιατί μάθαμε να λέμε πως πάντα φταίνε οι άλλοι;
Πάντα όμως, πάντα υπάρχει ο εχθρός, ο θύτης και εμείς τα θύματα.
Στα καλά μας, είμαστε οι έξυπνοι, οι χαρισματικοί, οι δημιουργικοί, οι ανεπανάληπτοι.
Στα άσχημά μας, είμαστε τα θύματα, που κάποιοι άλλοι μας ξεγέλασαν.
Ο γείτονας, ο φίλος, το αφεντικό, ο συνεργάτης, ο σύντροφος μας, ο πολιτικός που εμπιστευτήκαμε, οι ‘ξένες δυνάμεις’, ο όποιος ξένος, κάποιος άλλος τέλος πάντων.
Σαν να βλέπουμε το ίδιο έργο.
Ξανά και ξανά τα ίδια…
Αμέτρητα τα βιβλία, οι μελέτες, άρθρα, συζητήσεις, λόγια, λόγια, λόγια… όλα γραμμένα και ειπωμένα με θυμό και οργή∙ παράπονα, καταγγελίες, διαπιστώσεις.
Όταν περάσει το κακό που μας βρήκε, έρχεται η ανεμελιά, τα ξεχνάμε όλα, λες και τίποτε δεν προηγήθηκε, είμαστε ξανά οι πρώτοι, οι μοναδικοί,μέχρι να μας βρει και πάλι ένα κακό, συνήθως χειρότερο από το προηγούμενο.
Γι αυτήν που σαν τον Σίσυφο, ανεβαίνει στις απάτητες κορ
υφογραμμές της επιτυχίας, και μετά γκρεμίζεται στα Τάρταρα.
Γι’ αυτήν που έλαμψε με τη δημιουργία του θαύματος της Ακρόπολης των Αθηνών, και αμέσως μετά … έσπειρε την καταστροφή με τον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Και που από τότε σαν να μην είδαμε άσπρη μέρα.
Γι’ αυτήν και για μας τους Έλληνες, που από το τίποτε κατορθώνουμε να φθάσουμε στα πάντα, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, και ύστερα πέφτουμε στο σκοτάδι του Άδη, και ξανά αρχίζουμε πάλι από την αρχή…
Τα παραδείγματα πάμπολλα, επιτυχίες και μετά καταστροφές.
Πλούτη και μετά φτώχεια και πείνα.
Χρόνια ειρηνικά και ευδαιμονικά, νίκες, και ύστερα ο πόλεμος.
Έρωτες και ενθουσιασμοί, και ύστερα απογοητεύσεις και πόνος.
Φιλότης και Νείκος κατά τον Εμπεδοκλή.
Χιλιάδες χρόνια τώρα… τα ίδια και τα ίδια, μας τα διηγούνται οι μύθοι μας, η ιστορία μας, τα βιώνουμε σήμερα, μέσα στις λίγες δεκαετίες που προλάβαμε να ζήσουμε τα πάντα.
Τί φταίει;
Τί είναι αυτό που δεν μαθαίνουμε;
Ή μάλλον γιατί μάθαμε να λέμε πως πάντα φταίνε οι άλλοι;
Πάντα όμως, πάντα υπάρχει ο εχθρός, ο θύτης και εμείς τα θύματα.
Στα καλά μας, είμαστε οι έξυπνοι, οι χαρισματικοί, οι δημιουργικοί, οι ανεπανάληπτοι.
Στα άσχημά μας, είμαστε τα θύματα, που κάποιοι άλλοι μας ξεγέλασαν.
Ο γείτονας, ο φίλος, το αφεντικό, ο συνεργάτης, ο σύντροφος μας, ο πολιτικός που εμπιστευτήκαμε, οι ‘ξένες δυνάμεις’, ο όποιος ξένος, κάποιος άλλος τέλος πάντων.
Σαν να βλέπουμε το ίδιο έργο.
Ξανά και ξανά τα ίδια…
Αμέτρητα τα βιβλία, οι μελέτες, άρθρα, συζητήσεις, λόγια, λόγια, λόγια… όλα γραμμένα και ειπωμένα με θυμό και οργή∙ παράπονα, καταγγελίες, διαπιστώσεις.
Όταν περάσει το κακό που μας βρήκε, έρχεται η ανεμελιά, τα ξεχνάμε όλα, λες και τίποτε δεν προηγήθηκε, είμαστε ξανά οι πρώτοι, οι μοναδικοί,μέχρι να μας βρει και πάλι ένα κακό, συνήθως χειρότερο από το προηγούμενο.
Έτσι περνάμε τους χρόνους μας, τις ζωές μας, τους αιώνες, τις χιλιετίες και όχι μόνο.
Ζωές, βιώματα, πράξεις και σκέψεις γραμμικές επαναλαμβανόμενες…
Νά ‘ναι αυτό η ζωή;
Μήπως η εποχή μάς καλεί να την δούμε αλλιώς;
Μήπως μια στάση, μια παύση, μια δεύτερη και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη και έκτη και έβδομη… σκέψημάς πάει παραπέρα;
Μήπως ανοίξει ο νους μας και αντιληφθούμε ότι υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος για να υπάρχουμε;
Μήπως μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή, ξεκινώντας με το εγώ που φταίω;
Χωρίς διάθεση ερμηνειών που μας αθωώνουν, να δούμε και να πούμε:
-Εγώ πού έκανα λάθος;
-Εγώ να μάθω να λέω συγνώμη και ευχαριστώ!
-Εγώ να αλλάξω πρώτος!
Αυτή την πρωτιά γιατί μέχρι τώρα δεν την βλέπουμε;
Τι λέτε; Πάμε όλοι μαζί να εργαστούμε γι’ αυτήν την πρωτιά;
Μήπως είναι αυτή που θα οδηγήσει και την Ελλάδα μας σ’ ένα ξέφωτο, στην απελευθέρωση από τα δεσμά των επαναλήψεων;»
Μήπως μια στάση, μια παύση, μια δεύτερη και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη και έκτη και έβδομη… σκέψημάς πάει παραπέρα;
Μήπως ανοίξει ο νους μας και αντιληφθούμε ότι υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος για να υπάρχουμε;
Μήπως μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή, ξεκινώντας με το εγώ που φταίω;
Χωρίς διάθεση ερμηνειών που μας αθωώνουν, να δούμε και να πούμε:
-Εγώ πού έκανα λάθος;
-Εγώ να μάθω να λέω συγνώμη και ευχαριστώ!
-Εγώ να αλλάξω πρώτος!
Αυτή την πρωτιά γιατί μέχρι τώρα δεν την βλέπουμε;
Τι λέτε; Πάμε όλοι μαζί να εργαστούμε γι’ αυτήν την πρωτιά;
Μήπως είναι αυτή που θα οδηγήσει και την Ελλάδα μας σ’ ένα ξέφωτο, στην απελευθέρωση από τα δεσμά των επαναλήψεων;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.