Ο Λύχνος

Ένα λυχνάρι μέθυσε από το λάδι που έπινε, και στο μεθύσι του επάνω περηφανεύτηκε: 
"πιό πολύ κ από τον ήλιο λάμπω!". 
Ύστερα σφύριξε ένας άνεμος, κι αμέσως το λυχνάρι σβήστηκε. Ήρθε ο άνθρωπος, ο κάτοχος του λυχναριού, το ξαναάναψε κ του είπε:
 «λυχνάρι, φέγγε κ μη μιλάς. (Γιατί όσα λές είναι βλακείες). Των ουρανίων σωμάτων το φώς ποτέ δεν σβήνεται».


Μεθύων λύχνος ἐλαίῳ καὶ φέγγων ἐκαυχᾶτο ὡς ὑπὲρ ἥλιον πλέον λάμπει. Ἀνέμου δὲ πνοῆς συρισάσης, εὐθὺς ἐσβέσθη. Ἐκ δευτέρου δὲ ἅπτων τις εἶπεν αὐτῷ· Φαῖνε, λύχνε, καὶ σίγα· τῶν ἀστέρων τὸ φέγγος οὔποτε ἐκλείπει.
Ὅτι οὐ δεῖ τινα ἐν ταῖς δόξαις καὶ τοῖς λαμπροῖς τοῦ βίου τυφοῦσθαι· ὅσα γὰρ ἂν κτήσηταί τις, ξένα τυγχάνει.

Αισώπου Μύθοι