Η ΑΓΓΛΙΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ, ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΤΟΝ ΜΕΤΑΞΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΑΣ ΠΡΟΔΩΣΕ.
Το Βρετανικό Πολεμικό Συμβούλιο, (υπό την υψηλή επικυριαρχία του
ΡΟΤΣΙΛΝΤ) που συνέρχεται το απόγευμα της 28ης Οκτωβρίου 1940, μαζί με τηνομόφωνη απόφαση για ΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑ προς την Ελλάδα και ανησυχώντας αποκλειστικά για τυχόν απόβαση των Ιταλών στην Κρήτη (πράγμα απίθανο) παίρνει και μια απόφαση: «Συνεφωνήθη ότι η γενική γραμμή που θα ετηρείτο …
θα ήταν ότι παρά την αποσκίρτησιν των Γάλλων εκάναμε παν το δυνατόν δια να βοηθήσωμεν την ελληνική Κυβέρνηση» (από τη σειρά Αρχεία του Φόρεϊν Όφφις, που αποδεσμεύτηκαν το 1970 )
θα ήταν ότι παρά την αποσκίρτησιν των Γάλλων εκάναμε παν το δυνατόν δια να βοηθήσωμεν την ελληνική Κυβέρνηση» (από τη σειρά Αρχεία του Φόρεϊν Όφφις, που αποδεσμεύτηκαν το 1970 )
Την επομένη ημέρα το Βρετανικό Υπουργείο Προπαγάνδας αναλύει ως εξής αυτή τη στάση:
ΟΙ ΑΓΓΛΟΕΒΡΑΙΟΙ: «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΡΡΕΠΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΚΕΙΑ»
«… Οι Έλληνες είναι επιρρεπείς στην κολακεία και υπάρχουν πολλά ευχάριστα και κολακευτικά πράγματα που μπορούμε να πούμε για αυτούς αυτή την ώρα…. Μπορούμε να πούμε ότι είμαστε υπερήφανοι και ευτυχισμένοι που τους έχουμε στο πλευρό μας ως συμμάχους και πολεμούμε για ιδανικά, τα οποία, αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, είναι ελληνικά ιδανικά. Υπάρχουν επίσης κλασικές αναφορές οι οποίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν με επιτυχία … οτιδήποτε στοιχείο πολιτισμού και κουλτούρας είχαν οι Ρωμαίοι το όφειλαν στους Έλληνες. Όλο αυτό το υλικό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με λίγη φαντασία και με μεγάλη επιτυχία από έναν κλασικό φιλόλογο … Οι Έλληνες έχουν μια ασαφή γνώση για τις κλασικές τους παραδόσεις, αλλά τίποτε δεν θα τους ευχαριστούσε περισσότερο από να τις υπενθυμίζει σ’ αυτούς ένας Άγγλος…»
( Μ.Πετράκη, Βρετανική πολιτική και προπαγάνδα στον ελληνοϊταλικό πόλεμο).
Ο Μεταξάς έξω από το ξενοδοχείο Μ. Βρετανία μετά την κήρυξη του πολέμου.
Ο ΜΕΤΑΞΑΣ ΖΗΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΗΠΑ
125 ME 135 ΚΑΤΑΔΙΩΚΤΙΚΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ
«…Οι πρώτες επαφές του ελληνικού ΓΕΣ για προμήθεια οπλισμού από τις ΗΠΑ είχαν γίνει τον Ιούνιο του 1940, όταν οι γερμανικές επιτυχίες στο δυτικό μέτωπο άμβλυναν την αμερικανική προσήλωση στην ουδετερότητα. Στις 17 Σεπτεμβρίου 1940 η ελληνική κυβέρνηση, διαμέσου της πρεσβείας της στην Ουάσιγκτον, κατέθεσε συγκεκριμένο αίτημα για την προμήθεια 50 ως 75 καταδιωκτικών αεροπλάνων της εταιρείας «Vultee». Ενα μήνα αργότερα η ελληνική πλευρά κατέθεσε πρόσθετο υπόμνημα όπου ζητούσε
επιπρόσθετα άλλα 50 μονοθέσια καταδιωκτικά αεροπλάνα καναδικού σχεδιασμού («Columbia») που κατασκευάζονταν στις ΗΠΑ ή έστω την παράδοση σε αυτή μέρους ή του συνόλου των 60 καταδιωκτικών «Seversky» που είχε παραγγείλει η κυβέρνηση της Σουηδίας, αλλά εκκρεμούσε η παράδοσή τους.
Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΥΠΤΟΪΟΥΔΑΙΟΥ ΡΟΥΣΒΕΛΤ (ΡΟΖΕΝΦΕΛΝΤ)
Η αμερικανική κυβέρνηση καθυστέρησε «ευγενικά» την οποιαδήποτε απάντηση στα ελληνικά αιτήματα. Στις σχετικές συζητήσεις μεταξύ των Αμερικανών αξιωματούχων εκφράζονταν ισχυρές αμφιβολίες για το εάν η ελληνική κυβέρνηση επιθυμούσε πραγματικά να αντιταχθεί στις δυνάμεις του Άξονα και «εάν ήταν σε θέση να αντιτάξει κάτι περισσότερο από μία συμβολική αντίσταση στην περίπτωση εισβολής». Σε αυτές τις περιπτώσεις τυχόν παράδοση σύγχρονων αεροπλάνων στη χώρα θα μπορούσε τελικά να οδηγήσει στην ενίσχυση του οπλοστασίου του Άξονα. Οι Έλληνες πιλότοι και μηχανικοί δεν κρίνονταν επαρκείς στην αξιοποίηση σύγχρονων αεροσκαφών και καθώς η Βρετανία πολεμούσε σκληρά στους αιθέρες – η «μάχη της Αγγλίας» μαινόταν εκείνες τις ημέρες – κρινόταν ότι η παράδοση των διαθέσιμων αεροπλάνων στους Βρετανούς θα ήταν πολύ πιο αποδοτική από την παράδοσή τους στους Έλληνες. Αυτά τα επιχειρήματα θεωρούνταν πιο ισχυρά από την ανάγκη ενθάρρυνσης, ηθικής όσο και υλικής στήριξης, ενός μικρού ευρωπαϊκού κράτους που επρόκειτο να αντιμετωπίσει τον ακατανίκητο ως τότε Άξονα. Την ίδια στιγμή πάντως αναγνωριζόταν ότι μία σημαντική κίνηση ενίσχυσης της ελληνικής άμυνας εκ μέρους των ΗΠΑ ίσως απέτρεπε τα διαφαινόμενα ιταλικά σχέδια για εισβολή στη χώρα αυτή. Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει αυτό καθώς τέτοια κίνηση ποτέ δεν έγινε.
Η αμερικανική άρνηση για την πώληση στρατιωτικών αεροπλάνων στην Ελλάδα ανακοινώθηκε στον Πρέσβη Διαμαντόπουλο στις 26 Οκτωβρίου, δύο ημέρες πριν ξεκινήσει η ιταλική εισβολή. Θα μπορούσε να το εκλάβει κανείς ως πικρή ειρωνεία…»
Από τον Απρίλιο του 1939 η Αγγλία, επισήμως, είχε εγγυηθεί την ανεξαρτησία και ακεραιότητα της Ελλάδας.
Ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ της Ελλάδος στέλνει μήνυμα στην κυβέρνηση του «αγαπητού εξαδέλφου» και συνονόματου βασιλιά της Βρετανίας για υλική βοήθεια (έγγραφα του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών (Foreign Office - σειρά F.O 371), με επισήμανση: «Η Ελλάδα δεν ήταν δυνατόν να επιζήσει μόνο με καλές προθέσεις…»
Το αποτέλεσμα:
Ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα Μ. Πάλερετ απηύθυνε αίτημα για
βοήθεια στην Ελλάδα προς τους αρχηγούς των επιτελείων στο Λονδίνο.
Εκείνοι απευθύνθηκαν στο διοικητή των αεροπορικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή Α. Λόνγκμαρ με το ερώτημα τι μπορούσε να γίνει με το ελληνικό αίτημα για αεροπορική – ναυτική κάλυψη.
«Τίποτα» ήταν η απάντησή του!
Η ιταλική επίθεση εκδηλώθηκε όμως με άλλοθι την επίκληση της Αγγλίας . Η Ελλάδα θεωρήθηκε, δηλαδή, περίπου ως αγγλική βάση εναντίον της Ιταλίας: « Η ευθύνη δια την κατάστασιν ταύτην επιπίπτει πρωτίστως επί της Αγγλίας και επί της προθέσεώς της όπως περιπλέκη πάντοτε άλλας χώρας εις τον πόλεμον …» (από το ιταλικό τελεσίγραφο ).
Το στρατιωτικό επιτελείο με τον Μεταξά στο υπόγειο στρατηγείο της Μ. Βρετανίας.
1940. Η ΑΓΓΛΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΕΛΛΑΔΑ
30 Οκτωβρίου 1940 και δεν έχει εμφανιστεί αεροσκάφος, στρατιωτική μονάδα ή πολεμικό σκάφος της Βρετανίας στην Ελλάδα. Οι Βρετανοί όμως
ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους προς την Τουρκία για πολεμικό υλικό. Η ενίσχυσή της «ουδέτερης» ακόμη γείτονος ήταν πιο συμφέρουσα από την απώλεια της Ελλάδας! Το μόνο που φαίνεται ενδιαφέρει το Λονδίνο είναι η Κρήτη. Όσο για τον κίνδυνο κατάληψης της Κέρκυρας από τους Ιταλούς η διαπίστωση του Βρετανικού Πολεμικού Συμβουλίου ήταν:
«Εάν το έπραττον τούτο η διαφορά δι΄ εμάς θα ήταν στρατηγικώς μικρή… Δεν τίθεται θέμα να στείλωμε τον στόλον μας εκεί…»
Μόλις στα μέσα Νοεμβρίου στάλθηκαν στην Ελλάδα δυο μοίρες καταδιωκτικών και βομβαρδιστικών αεροπλάνων περιορισμένων δυνατοτήτων. Ο Μεταξάς σημειώνει στο ημερολόγιό του στις 11 Νοεμβρίου : «Αγγλική αεροπορική βοήθεια μόνο 15 αεροπλάνα. Ολίγη».
Στα τέλη Νοεμβρίου η παρουσία της βρετανικής αεροπορίας ανερχόταν σε μία μοίρα διώξεως ( 8-10 απαρχαιωμένα αεροσκάφη «Gladiators») και δύο μοίρες βομβαρδισμού (με είκοσι περίπου «Blenheims»).
Η πρώτη πραγματική υλική βοήθεια θα είναι 310 αυτοκίνητα της αεροπορίας με 2200 περίπου προσωπικό, και 400 στρατιωτικά οχήματα με 4000 άνδρες για τις διαβιβάσεις και την αντιαεροπορική κάλυψη.
Οι βρετανοί αρνήθηκαν να προχωρήσουν στην ανακήρυξη της Αθήνας ως ανοχύρωτη πόλη, ώστε να μην δεσμευτούν να δεχθούν το ίδιο για τη Ρώμη
Το συμπέρασμα είναι κάτι παραπάνω από σαφές. Συμβολική στρατιωτική βοήθεια.
Ο Τσώρτσιλ σε ραδιοφωνική ομιλία του το 1940. «Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» είχε πει. Εννοούσε βέβαια: «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΡΡΕΠΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΚΕΙΑ. ΔΩΣΤΟΥΣ ΚΟΛΑΚΕΙΑ, ΟΧΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΦΗΣΕ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ».
Σ΄ ένα από τα πιο σημαντικά έγγραφα του F.O. για το πρώτο κρίσιμο τετραήμερο του ελληνοϊταλικού πολέμου διαβάζουμε:
«Ο Churchill τονίζει στον Palairet ότι κατανοεί απολύτως την επιθυμία των Ελλήνων να υπάρξει ορατή απόδειξη της βρετανικής υποστήριξη, καθώς και τη μεγάλη σημασία που έχει να διατηρηθεί υψηλό το ηθικό τους. Η συμβολή των περιορισμένων βρετανικών δυνάμεων που θα σταλούν στην Ελλάδα, θα πρέπει να καταστεί όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερη. Γίνονται ήδη ειδικές ρυθμίσεις για την εκτέλεση αεροπορικών επιθέσεως εναντίον της Ιταλίας και την εγκατάσταση ναυτικών δυνάμεων στην Κρήτη, από όπου θα ελέγχεται το Ιόνιο. Η ελληνική Κυβέρνηση, ωστόσο, θα πρέπει να μην τρέφει ανεδαφικές προσδοκίες και να έχει υπόψη της πως η Βρετανία εγγυήθηκε στο παρελθόν για την Ελλάδα από κοινού με τη Γαλλία, η «λιποταξία» της οποίας επιβάρυνε σοβαρά τη βρετανική θέση στη Λιβύη».
Οι περισσότερες κυβερνήσεις της χώρας μας έχουν εναποθέσει την υπόθεση της ανεξαρτησίας και της εδαφικής της ακεραιότητας σε «μεγάλους συμμάχους» και «στρατηγικούς εταίρους». Πρόθυμοι πράκτορες πάντα οι «έλληνες πολιτικοί» τρέχουν να συμβάλουν σε πολέμους και εκστρατείες έτσι ώστε η χώρα να δείχνει αφοσιωμένος υπήκοος στους ισχυρούς και να την λαμβάνουν αυτοί υπόψη όποτε τους έχει ανάγκη.
Πάντοτε έχουμε το ίδιο σενάριο: η έλλειψη ουσιαστικής βοήθειας από τους «μεγάλους συμμάχους» προσφέρεται σε περιτύλιγμα πολυτελείας. Συνοδεύεται από πολλούς επαίνους. Οι ρητορείες και τα μεγάλα λόγια άλλωστε τίποτε δεν κοστίζουν.-
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.