Διαβάστε επίσης: 21 ΜΑΪΟΥ 2013 Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ
Ντομινίκ Βεννέρ (Dominique Venner).
Είχε πραγματοποιηθεί τον Μάρτιο του 2013, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του.
-Εσείς, πολλές φορές έχετε αναφερθεί στον νεανικό σας ακτιβισμό. Μπορείτε να μας πείτε σε ποια ηλικία αρχίσατε την πολιτική, ποιοι οι λόγοι και οι επιδράσεις που είχατε και τι συμπεράσματα βγάλατε;
-Σε ηλικία 15 χρονών, το 1950, με έναν συμμαθητή μου από το λύκειο αποφασίσαμε να καταταγούμε στην Λεγεώνα των Ξένων για να ψάξουμε την περιπέτεια. Ήταν η εποχή του πολέμου στην Ινδοκίνα. Το πρωί της αναχώρησης, στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού, βρέθηκα μόνος. Ο… συνεταίρός μου έκανε πίσω. Εκείνη την ημέρα κατάλαβα το χαώδες διάστημα που χωρίζει την λέξη από την δράση, τις υποσχέσεις και το καθήκον που πρέπει να πράξεις. Και μάλιστα όχι μόνο δεν είχε έρθει αλλά τα είχε διηγηθεί όλα στον λυκειάρχη και ήταν θέμα λεπτών να με συλλάβει η αστυνομία.
ΝΙΤΣΕ ΣΤΟ «ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΖΩΡΟΑΣΤΡΗΣ». Ο Ζωροάστρης σε σχοινοβάτη: «Το επάγγελμά σου είναι επικίνδυνο και αυτό δεν είναι αξιοκαταφρόνητο».
Μετά από αυτήν την πρώτη περιπέτεια, με έκλεισαν σε ένα αναμορφωτήριο στην περιφέρεια του Παρισιού.
Κάποιο Σάββατο μαζί με έναν άλλον σύντροφο του σχολείου, καταστρέψαμε τα γραφεία του Κομουνιστικού Κόμματος στη Γαλλία, το οποίο έκανε προπαγάνδα ενάντια στους στρατιώτες μας στην Ινδοκίνα. Ήταν ένα καλό σκάνδαλο αλλά και μια καλή αρχή.
«Σε ηλικία 15 χρονών, κάποιο Σάββατο μαζί με έναν άλλον σύντροφο του σχολείου, καταστρέψαμε τα γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Γαλλία, το οποίο έκανε προπαγάνδα ενάντια στους στρατιώτες μας στην Ινδοκίνα».
Η πρώτη μου κανονική πολιτική ενέργεια ξεκίνησε το 1956 κατά την επιστροφή μου από την Αλγερία, για την οποία είχα φύγει εθελοντής το 1954. Ήμουν 21 ετών.
Είχα όμως καταλάβει ότι οι τύχες των Ευρωπαίων στην Αλγερία, τους οποίους υποστήριζα, δε παιζόταν στην έρημο αλλά στο Παρίσι, σε πολιτικό επίπεδο.
«21 ετών κατάλαβα ότι οι τύχες των Ευρωπαίων στην Αλγερία, δεν παιζόταν στην έρημο, αλλά στο Παρίσι, σε πολιτικό επίπεδο».
Ένα έδαφος που δεν γνώριζα και που ανακάλυψα με μεγάλο πάθος, παρατηρώντας τον εχθρό (εκείνο τον καιρό διάβαζα πολύ τον Λένιν), ενώ ταυτόχρονα υπήρχε και ο ακτιβισμός του δρόμου, επεισόδια, συγκρούσεις φυλακίσεις...
«Παρατηρώντας τον εχθρό, εκείνο τον καιρό διάβαζα πολύ τον Λένιν».
Αργότερα, αλλά πολύ αργότερα, αποτραβήχτηκα από κάθε πολιτική υποχρέωση. Είχα καταλάβει ότι δεν ήταν φτιαγμένες για μένα. Είχα άλλα πράγματα να κάνω. Στο μυαλό μου υπήρχαν έντονες σκέψεις με ριζοσπαστικό χρώμα. Όλα αυτά τα χρόνια που έκανα πολιτικό ακτιβισμό, γνώρισα ανθρώπους μέτριους αλλά και άθλιους εκμεταλλευτές και αριβίστες. Αλλά εκεί είναι που γνώρισα και καταπληκτικούς ανθρώπους, με μεγάλο θάρρος και κουράγιο, οι πιο έξυπνοι που έχω συναντήσει στην ζωή μου.
Προσθέτω αυτό: χωρίς τον ριζοσπαστικό ακτιβισμό της νιότης μου, χωρίς τις ελπίδες, τις ψευδαισθήσεις, τις λιποταξίες, τις δειλίες, τις διάφορες συνεργασίες ελαφρώς μπερδεμένες, τις φυλακίσεις τις ήττες, τα σκληρά χτυπήματα, χωρίς αυτές τις ενθουσιώδεις και ωμές εμπειρίες, ποτέ δεν θα μπορούσα να γίνω ο ιστορικός σκεπτικιστής που έγινα. Και η συνολική βύθιση στη δράση, με όλες τις πλευρές της, τις πιο ευγενείς και λεπτές, με όπλισαν με δύναμη και πίστη ώστε να καταλάβω την ιστορία από το εσωτερικό της με τρόπο ενός που αρχίζει από την αρχή να ψάχνει και όχι με εμμονές ενός ηλιθίου θεατή που βασίζεται απλά σε εμφανίσεις.
«Η συνολική βύθιση στη δράση, με όλες τις πλευρές της, τις πιο ευγενείς και λεπτές, με όπλισαν με δύναμη και πίστη ώστε να καταλάβω την ιστορία από το εσωτερικό της με τρόπο ενός που αρχίζει από την αρχή να ψάχνει και όχι με εμμονές ενός ηλιθίου θεατή που βασίζεται απλά σε εμφανίσεις».
-Σε έναν φοιτητή που σας έκανε μια ερώτηση πάνω σ’ αυτό, εσείς απαντήσατε: "Αν θέλεις να κάνεις πολιτικές δράσεις, να το κάνεις, αλλά να ξέρεις ότι η πολιτική έχει τους δικούς της κανόνες που δεν βασίζονται στην ηθική". Σε ένα από τα βιβλία σα αναφέρετε την εξής κινέζικη φράση: "Χρησιμοποίησε το χέρι ενός άλλου για να νικήσεις τον εχθρό σου". Μπορείτε να μας εξηγήσετε την θέση σας πάνω σε αυτές τις ιδέες και γιατί είναι τόσο σημαντικές;
-Είναι δυο ιδέες διαφορετικές. Αν ξαναδιαβάσετε το κείμενο θα το καταλάβετε. Η πρώτη υπογραμμίζει την αντίθεση μεταξύ της τετριμμένης πολιτικής και τις προσδοκίες των ακτιβιστών που είναι ερωτευμένοι με τα ιδανικά του ηρωισμού. Αυτό γεννιέται από την σύγχρονη ανάμιξη μεταξύ της πολιτικής και της θρησκείας. Όταν για παράδειγμα η πολιτική έγινε θρησκεία και το αντίθετο. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της Γαλλικής Επανάστασης και έγιναν και σε χρόνους όπου σημειώθηκε η άνοδος του κομμουνισμού, του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού.
Ανέπτυξα αυτήν την ιδέα στο βιβλίο μου "Το σοκ της Ιστορίας", στο κεφάλαιο "Μυστικισμός και πολιτική". Για να το πω διαφορετικά, οι ιδεαλιστές ήρωες του Corneille και του Stendhal είναι ξένοι με τις περιορισμένες φιλοδοξίες και στον κυνισμό του "Ηγέτη" του Μακιαβέλλι. Από την άλλη όμως, επειδή τίποτε δεν είναι απλό, ο Nietzsche ήρθε να σπείρει μια αναταραχή μεταξύ εκείνων που ψάχνουν αντικατοπτρισμούς της θέλησης για δύναμη. "Είμαστε αθάνατοι, οπότε θα είμαστε όπως ο DeGaulle", λένε αυτοί που κοιτιούνται στον καθρέπτη. Αλλά δεν είναι παρά μόνο μια απλή στάση.
Εις ότι αφορά την κινέζικη φράση, πρέπει να τη σχολιάσουμε. Είναι μια καλή στρατηγική το να χρησιμοποιείς το χέρι κάποιου άλλου για να νικήσεις τον εχθρό σου. Όπως έκανε ο Στάλιν με τον Χίτλερ όταν πήρε το μέρος της Αγγλίας, για να μπει στον πόλεμο ενάντια στον τελευταίο, καθώς και των συμμάχων του το 1939, μετά την συμφωνία Γερμανίας-Ρωσίας.
«ΤΑ ΙΕΡΑ ΜΟΥ ΒΙΒΛΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΙΛΙΑΔΑ ΚΑΙ Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΒΑΣΙΣΤΗΚΕ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΨΥΧΗ».
-Στο βιβλίο σας "Η επαναστατημένη καρδιά", γράφετε προς το τέλος: "Εγώ είμαι της γης, των δέντρων και των δασών, των δρυών και των αγριόχοιρων, των αμπελιών και των παραμυθιών, του Χειμερινού Ηλιοστάσιου και του Αγίου Ιωάννη το καλοκαίρι". Είναι ένα επάγγελμα της πίστης;
-Είναι μια απάντηση σε όλους αυτούς που νομίζουν ότι η Ευρώπη δεν ξέρει τι είναι. Είναι ένας τρόπος για να πεις ότι ψάχνω το καταφύγιο μέσα μου, όσο πιο κοντά γίνεται στις ρίζες μου διότι η απόσταση με κάνει να αισθάνομαι ξένος. Ο ναός στον οποίον πηγαίνω για να σκεφτώ, είναι το βαθύ μυστήριο δάσος της καταγωγής μου. Το ιερό μου βιβλίο είναι η Ιλιάδα όπως και η Οδύσσεια, ποιήματα στα οποία βασίστηκε η Ευρωπαϊκή ψυχή. Από αυτά εμπνεύστηκαν όλοι οι θρύλοι των Κελτών και των αρχαίων Γερμανών οι οποίοι εκδηλώνουν με έναν τρόπο ανώτερο μια σιωπηρή πνευματικότητα.
Από την άλλη δεν έχω γράψει ποτέ εναντίον των Χριστιανών. Ο καθεδρικός της Chartres αντιπροσωπεύει στον κόσμο μου τις ίδιες αξίες με το Stonehenge και τον Παρθενώνα. Αυτή είναι η κληρονομιά που πρέπει να έχουμε και να σεβόμαστε. Η ιστορία των Ευρωπαίων δεν είναι απλή. Βρίσκεται μέσα σε διάφορα κομμάτια τα οποία ψάχνουν να ενωθούν μέσα στην μνήμη μας και στην συνέχεια της παράδοσης μας. Αποκαλύπτεται έτσι ότι ο Χριστιανισμός, όντας ξένος με την Ευρώπη στις ρίζες του, στην συνέχεια άλλαξε στο εσωτερικό του από τους προγόνους μας Ρωμαίους, Γαλάτες και Γερμανούς. Πολλές φορές έχει πολλά κοινά με τις διάφορες αρχαίες τελετές.
Πίσω από τους Αγίους, συνεχιζόταν να τιμούνται οι οικογενειακοί Θεοί χωρίς πρόβλημα. Και στα μοναστήρια, τα οποία έγιναν καταφύγιο της γνώσης, προστατευόταν πολλά παλιά κείμενα με την αυθεντική τους διάσταση.
-Σαν ιστορικός, πώς σας εμπνέει η λέξη "νεολαία"; Πρόκειται για μια πρόσφατη έννοια ή είναι μια αληθινή πραγματικότητα; Υπάρχει μια ματιά ειδικά για την ευρωπαϊκή νεολαία;
-Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια έννοια πρόσφατη κοινωνιολογικού περιεχομένου, μέσα στην οποία ανακατεύεται η πολιτική και το μάρκετινγκ. Αυτή η έννοια έχει σχέση με την επέκταση της ζωής και την εφηβεία. Μέχρι τον XIXαιώνα, δεν την ήξεραν αυτήν την ηλικιακή ομάδα που εμείς ονομάζουμε νεολαία. Υπήρχε η παιδική ηλικία χωρίς καμία αληθινή μετάβαση σ’ αυτήν που ονομάζουμε "ηλικία δράσης". Τα αγόρια που ανήκαν σε μια ευγενή τάξη, έκαναν συχνά στρατιωτική καριέρα όταν ήταν δώδεκα χρονών. Μια ηλικία που αρκετά κορίτσια παντρευόταν.
Παραδείγματα πρόωρης σταδιοδρομίας διάσημων προσωπικοτήτων δεν λείπουν. Όπως ο μετέπειτα Πρώσος στρατηγός Carl von Clausewitz. Την άνοιξη του 1793, ήταν απλά ένα παιδί που κουβαλούσε ένα λάβαρο. Ήταν μόλις 12 χρονών. Το λάβαρο ήταν τόσο βαρύ γι αυτό, διότι ήταν μικρόσωμος, που οι άλλοι στρατιώτες τον βοηθούσαν στις πορείες κατά την διάρκεια των πολέμων και αρκετοί τον επευφημούσαν για την προσπάθεια που έκανε και ήταν τόσο περήφανος. Μετά από έναν χρόνο, στα 13 του, χρήστηκε Fähnrich (δόκιμος) και συνέχισε να πολεμά πάνω σε άλογο με στολή αξιωματικού.
Ένα άλλο παράδειγμα ήταν αυτό του Luigi XVII που ήταν μόλις 15 χρονών όταν αποφάσισε να πάρει την εξουσία δολοφονώντας τον Concini. Ήταν το 1617.
Οι πρώιμες ευθύνες είναι το καλύτερο σχολείο της ζωής.
Πρώσος στρατηγός Carl von Clausewitz (ΚΛΑΟΥΖΕΒΙΤΣ), Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Οι πρώιμες ευθύνες είναι το καλύτερο σχολείο της ζωής.
Την άνοιξη του 1793, ήταν απλά ένα παιδί, μόλις 12 χρονών, που κουβαλούσε ένα λάβαρο. Το λάβαρο ήταν τόσο βαρύ γι αυτό, διότι ήταν μικρόσωμος, που οι άλλοι στρατιώτες τον βοηθούσαν στις πορείες κατά την διάρκεια των πολέμων και αρκετοί τον επευφημούσαν για την προσπάθεια που έκανε και ήταν τόσο περήφανος. Μετά από έναν χρόνο, στα 13 του, χρήστηκε Fähnrich (δόκιμος) και συνέχισε να πολεμά πάνω σε άλογο με στολή αξιωματικού.
Στην σημερινή Ελλάδα τα αγόρια μεγαλώνουν μέχρι τα 40, κλεισμένα σε γυναικωνίτες, με την επιτήρηση της μαμάς.
-Κατά την γνώμη σας ποια μεγάλη ιστορική προσωπικότητα, σημερινή ή και παλαιότερη θα μπορούσε η νεολαία να έχει σαν παράδειγμα;
-Μόλις ανέφερα δυο μεγάλες τέτοιες προσωπικότητες του παρελθόντος τυχαία, αλλά και διαφορετικές μεταξύ τους. Μπορώ όμως να αναφέρω και δυο σύγχρονες, τους δυο μεγάλους Ernst, που έχουν πει πολλά σε σχέση με τις παθιασμένες δεσμεύσεις τους στα νεανικά τους χρόνια. Ο ένας είναι ο Ernst Von Salomon ο συγγραφέας πολλών βιβλίων σημαντικών, και ο Ernst Jünger. Εγώ τον τελευταίον τον ανέφερα και σε ένα άλλο σύγγραμμα μου, στο "Μια άλλη Ευρωπαϊκή Μοίρα". Και αναφέρω το "άλλη" σε σχέση με αυτό που μας σερβίρουν σήμερα αλλά και γιατί αυτό ήταν το νόημα που προσδιόριζε την ζωή του.
Εγώ επαναπροσδιόρισα την διαδρομή του Junger στην αλήθεια του, μέσα στην καρδιά των εποχών που ο ίδιος διέσχισε σε μια ζωή που μπερδεύεται στον ΧΧ αιώνα. Πολεμοχαρής και απερίσκεπτος όταν ήταν νέος, θαυμαστής του Χίτλερ στην αρχή και μετά ένας σκληρός αντίπαλος του, δεν μετανόησε ποτέ ότι ήταν αξιωματικός σε τάγματα εφόδου και τραγουδούσε το "Ο πόλεμος είναι η μεγάλη μας μητέρα", ούτε σαν πνευματικός φάρος αργότερα, γράφοντας το "Η συντηρητική επανάσταση". Αλλά ήταν επίσης ένας στοχαστικός νεαρός πολεμιστής που θαύμαζε το άνθισμα ενός λουλουδιού στο στρατόπεδο θανάτου μέσα στα χαρακώματα.
Σε αντίθεση με τον Heidegger αυτός πίστευε ότι οι Τιτάνες της τεχνικής μπορούν να νικηθούν, όπως είπε και στην Θεογονία ο Ησίοδος.
«Ο Ησίοδος είπε στην Θεογονία ότι οι Τιτάνες της τεχνικής μπορούν να νικηθούν».
-Ο Μάης του 68’ παρουσιάζεται σαν μια δίκαιη εξέγερση της νεολαίας ενάντια στον συντηρητισμό και ενάντια στην εποχή DeGaulle. Εσείς συμφωνείτε με αυτήν την ανάλυση;
-Δέκα χρόνια χωρίζουν τον Μάιο του 1958 και την επιστροφή του στρατηγού de Gaulle, από τον Μάιο του 68’. Το πρώτο γεγονός συμβολιζόταν με τον μπερέ των αλεξιπτωτιστών. Το δεύτερο με την περούκα των chienlit (ενός καρναβαλίστικου προσώπου της Γαλλίας). Σε αυτά τα δέκα χρόνια το καθεστώς κατέστρεψε την εθνική Δεξιά που γεννιόταν κάνοντας συμμαχία με την άκρα αριστερά. Για όποιον ενδιαφέρεται, έχω γράψει γι αυτό στο βιβλίο μου "DeGaull, Το μεγαλείο και η ανυπαρξία".
Αυτό δείχνει πόσο δύσκολη είναι η ιστορική πρόβλεψη και κατά το πόσο υπερεκτιμήθηκε ο ρόλος του διάσημου στρατηγού. Με κάποια ελαφρότητα ο ίδιος, ευνόησε το θέμα "Μάης του 68", που έφτασε να τον τελειώσει μαζί με την Γαλλία. Μία εντυπωσιακή βλακεία.
Και αφού βρήκε τις ιδεολογικές της ρίζες στον Μάο, η γενιά εκείνη, πέρασε μετά χωρίς ίχνος ντροπής στην αυτοκρατορία του δολαρίου που στο τέλος έφτασε στο σημείο της απόλυτης σήψης και παρακμής.
«Η γενιά του γαλλικού Μάη του 1968 - και στην Ελλάδα η γενιά του πολυτεχνείου - αφού βρήκε τις ιδεολογικές της ρίζες στον Μάο, πέρασε μετά χωρίς ίχνος ντροπής στην αυτοκρατορία του δολαρίου και στο τέλος έφτασε στο σημείο της απόλυτης σήψης και παρακμής».
«Μία είναι η θρησκεία για τους Ευρωπαίους, η θρησκεία της πατρίδος, μικρής ή μεγάλης. Όπως το έθεσε ο Έκτωρ, τριάντα αιώνες πριν, στην 12η Ραψωδία της Ιλιάδος, για να αποτρέψει έναν κακό οιωνό: «εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης». Η ανδρεία και η πατρίδα συνδέονται. Στην τελευταία μάχη του Τρωικού Πολέμου, νιώθοντας πολιορκημένος και καταδικασμένος, ο Έκτωρ αποτρέπει τον εαυτό του από το να απελπιστεί, με την κραυγή: «νῦν αὖτέ με μοῖρα κιχάνει, μὴμὰν ἀσπουδί γε καὶἀκλειῶς ἀπολοίμην», που σημαίνει «όμως να μην χαθώ απολέμιστα κι αδόξαστα, πριν κάμω έργο τρανό, που κι οι μελλούμενες γενιές θα το θυμούνται!». Βρίσκουμε αυτήν την κραυγή τραγικής υπερηφάνειας, σε όλες τις εποχές μίας ιστορίας που δοξάζει τον χτυπημένο από την μοίρα ήρωα, ο οποίος γιγαντώνεται από μία επική ήττα: Θερμοπύλες, το Τραγούδι του Ρολάνδου, Καμερόν ή Ντιεν-Μπιεν-Φου».
«Τί είναι ο Στρατός από την Ελληνική αρχαιότητα; Είναι ένας ημιθρησκευτικός θεσμός, με την δική του ιστορία, τους δικούς του ήρωες και τα δικά του τελετουργικά. Ένας πολύ παλαιός θεσμός, γεννημένος από μία ανάγκη παλιά όσο και η ανθρωπότητα, και ο οποίος δεν είναι ούτε κατά προσέγγιση κοντά στην εξάλειψη του. Ανάμεσα στους Ευρωπαίους γεννήθηκε από ένα πνεύμα το οποίο είναι ιδιαίτερο σε αυτούς και το οποίο, αντιθέτως με την Κινεζική παράδοση παραδείγματος χάριν, κάνει τον πόλεμο μία αξία αφ’ εαυτού. Με άλλα λόγια, γεννήθηκε από μία πολιτική θρησκεία, η οποία ανακύπτει από τον πόλεμο, της οποίας η ουσία, εν ολίγοις, είναι ο θαυμασμός προς το θάρρος ενόψει του θανάτου»
«Οι σημερινοί Ευρωπαϊκοί στρατοί, αποτελούν νησίδες τάξεως, σε ένα καταρρέον περιβάλλον, όπου φαντάσματα κρατών προάγουν το χάος. Ακόμη και υποβαθμισμένος, ένας στρατός παραμένει ένας θεσμός που βασίζεται στην ισχυρή πειθαρχία και στην συμμετοχή στην κοινή πειθαρχία. Για αυτόν τον λόγο, αυτός ο θεσμός κουβαλά έναν γενετικό σπόρο παλινορθώσεως, όχι αρπάζοντας την εξουσία ή στρατιωτικοποιώντας την κοινωνία, αλλά επανεπιβεβαιώνοντας την πρωτοκαθεδρία της τάξεως έναντι της αταξίας».
-Ποια διαφορά βρίσκετε μεταξύ της νεολαίας της εποχής σας και της σημερινής.
-Οι νέοι της εποχής μου (στην πραγματικότητα ένα κομμάτι αυτών), είχαν την τύχη να ζήσουν στον ορίζοντα του πολέμου και της ελπίδας μιας επανάστασης εθνικιστικής στην Ευρώπη. Το οφείλουμε στον πόλεμο στην Αλγερία. Και ήταν ένας εφιάλτης τρομακτικός για τα θύματα, συμπατριώτες μου οι οποίοι προδόθηκαν από την κυβέρνηση και εδιώχθησαν από το σπίτι τους με μια αιματηρή εθνική κάθαρση. Αλλά ήταν και το ξύπνημα της περιπέτειας της γενιάς μου.
Οι λίγοι νέοι της γενιάς μου που έδωσαν ζωή στο "Europe Action" (Ευρώπη Δράση), και στο Fen (ομοσπονδία των εθνικιστών φοιτητών), ήταν πολιτικά και πνευματικά ορφανοί (σε αντίθεση με την σημερινή γενιά). Αυτοί που προηγήθηκαν, δεν μας μετέδωσαν πολλά πέρα από κουράγιο και δύναμη που για εκείνους δεν ήταν και λίγο. Αλλά επειδή άνηκαν σε κάποια άλλη εποχή δεν είχαν την δυνατότητα να μας παραδώσουν το κλειδί της σκέψης, το να ζεις και να ενεργείς στον κόσμο μας. Ένας κόσμος τελείως καινούργιος, που μόλις αναδυόταν από τον Β’ ΠΠ, από το τέλος της αποικιοκρατίας και της αμερικανικής πλέον ηγεμονίας. Για αυτόν τον λόγο λέω ότι ήμασταν ορφανοί.
Ήμασταν αναγκασμένοι να τα εφεύρουμε όλα μόνοι μας ή σχεδόν όλα. Εγώ προσπάθησα μέσα από τα έργα μου να δώσω κάποιες ιδέες, βασιζόμενος σε παλαιότερες πηγές. Το σύνολο αποτελεί μια ανεξάντλητη δεξαμενή στη διάθεση της νέας γενιάς. Είναι μια σημαντική διαφορά σε σύγκριση με την εποχή μου. Εμείς προσπαθήσαμε να κάνουμε τα πάντα για να μην σας αφήσουμε ορφανούς. Δώσαμε πάλι ζωή στην ιερή φλόγα της καταγωγής μας, η οποία ήταν σβησμένη πάρα πολύ καιρό. Και αυτήν την φλόγα σας μεταδώσαμε.
-Πώς βλέπετε το μέλλον της Γαλλίας στην Ευρώπη; Είναι δυνατόν να γίνουν προβλέψεις;
-Το μέλλον των γνήσιων Γάλλων, δεν είναι διαφορετικό από αυτό των υπολοίπων Ευρωπαίων. Όταν μιλάω για Ευρώπη δεν εννοώ το κατασκεύασμα των... Βρυξελλών. Μιλάω για τον πολιτισμό μας χιλιετιών και την κοινότητα των λαών μας. Από αυτήν την άποψη, ένα σημαντικό θέμα είναι η γενιά μας και οι επόμενες γενιές, δηλαδή πως θα μπορέσουν να ενώσουν τους Λαούς μας και πως θα ξεπεράσουν διάφορα ταμπού καθώς και γλωσσικές δυσκολίες.
ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Ένα σακίδιο στον ώμο όπως άλλοτε, και θα πρέπει να φύγετε και να συναντήσετε αγόρια και κορίτσια της μεγάλης μας πατρίδος, της Ευρώπης, να ξανά ανακαλύψετε τα ιερά μέρη του Κέλτικου και Γερμανικού πολιτισμού μας, που βασίζονται στην παράδοση του Ελληνικού και Ρωμαϊκού!
Μετά την καταστροφικό πόλεμο του 1914, η Ευρώπη των Λαών κοιμήθηκε, τσακισμένη από ένα βάρος τεράστιο, καθώς και από διαμελισμούς χωρίς να υπολογίζουμε όλα όσα έγιναν για να την ταπεινώσουν. Οι Ευρωπαίοι είναι μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις. Εγώ όμως είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι οι μεγάλες προκλήσεις θα φέρουν την ποθητή αναγέννηση. Είμαι όμως και συνειδητοποιημένος ότι δεν θα προλάβω να ζήσω αυτή την αναγέννηση. Αλλά παρόλα αυτά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι το ξύπνημα της Ευρώπης θα είναι γεγονός...!
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.