Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΠΟΥ ΕΤΡΕΦΕ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΤΑ ΕΒΡΑΪΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ"

• ΔΙΑΒΑΣΤΕ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΑΡΘΡΟ:  Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ ΣΙΦ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΓΑΜΑΛΙΗΛ. ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΙΔΡΥΤΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ: ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ.

Ο Γιοσέφ Εζικιήλ Γιαχουντά  
ήταν δικηγόρος και καθηγητής τής Εβραϊκής.  Έγραψε  το  βιβλίο

Joseph Yahuda, LL.B., "HEBREW IS GREEK", Becket Publications, Oxford Unversity Press, 1982. Prefaced by professor Saul Levin, SUNY.

 O Γιαχούντα στην εισαγωγή ευχαριστεί τους πολλούς "ανωνύμους" δωρητές οι οποίοι τον ενίσχυσαν οικονομικώς ώστε να πραγματοποιηθεί η έκδοση αυτή.  Επίσης  τονίζει  ότι  η  παρούσα  ενδελεχής  μελέτη  του,  δεν  αφήνει  πλέον  αμφιβολίες για το ελληνικό γλωσσικό υπόστρωμα της εβραϊκής.  Έτσι  καταλήγει στο  αβίαστο  συμπέρασμα ότι οι εβραίοι δεν είναι Σημίτες αλλά ...Ινδοευρωπαίοι όπως   οι  προπάτορες  των  Εβραίων,  οι  Έλληνες.

Γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1900 στο Ιερουσαλήμ. Ήταν ο γιος του Ισαάκ Μπέντζαμιν Εζεκιέλ Γιαχουντά. Το 1982 ο Γιαχουντά έγραψε ένα αμφιλεγόμενο βιβλίο με τίτλο  Hebrew is Greek (Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά),  στο οποίο ισχυρίζεται ότι οι εβραϊκές και αραβικές γλώσσες  προέρχονται από την  Ελληνική  και ότι τα σύμβολα που αναγνωρίστηκαν διεθνώς ως Εβραϊκά -όπως το αστέρι του Δαβίδ- ήταν στην πραγματικότητα Ελληνικά. Πέθανε το 1995 στο Westcott, Surrey, Αγγλία.

Εν τω μεταξύ το συγκεκριμένο βιβλίο είναι σήμερα σπανιότατο, αν και έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις της Οξφόρδης. Στο Internet υπάρχουν λιγοστά αντίτυπα με τιμή εκκίνησης άνω των 1000 δολαρίων! Λες και κάποιοι προσπαθούν να εξαφανιστεί απο το προσκήνιο! Ο ίδιος ο Yahuda πέθανε μυστηριωδώς σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

«Ο  ΕΒΡΑΙΟΣ  ΠΟΥ  ΕΤΡΕΦΕ  ΜΙΣΟΣ  ΓΙΑ  ΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ».

Ένας  εβραίος δικηγόρος, ο  Ιωσήφ  Γιαχούντα,   ο οποίος  μελετούσε  από  μικρός  την  Παλαιά  Διαθήκη  και  το  Ταλμούδ,  «έτρεφε  ένα  μίσος  προς  τους Έλληνες»,  όπως  γράφει  ο  ίδιος. 

Ο ίδιος ο Γιαχούντα ξεκίνησε μία  έρευνά,  με σκοπό να αποδείξει ότι  τα εβραϊκά γέννησαν τα ελληνικά.  Το αποτέλεσμα όμως, καθώς συνέχιζε την έρευνά του,  του έδειξε το  ακριβώς  αντίθετο. 

«ΟΙ  ΙΟΥΔΑΙΟΙ  ΕΙΝΑΙ  ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ  ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ;».

Η  μελέτη  του,  γραμμένη στα αγγλικά,   καταλήγει στο συμπέρασμα,  ότι  τα  εβραϊκά,  αλλά  και  τα  αραβικά, δεν  είναι  τίποτα  παραπάνω  από  δημιούργημα  της Ελληνικής  γλώσσας.   Επίσης  ότι  οι  Ιουδαίοι  είναι  και αυτοί  ελληνικής  καταγωγής,  όπως  και  η  γλώσσα τους.

ΕΝΑ  ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ  ΒΙΒΛΙΟ  ΠΟΥ  ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ

Το  βιβλίο  του  στην  αρχή,  όταν εκδόθηκε από τον Ιωσήφ  Γιαχούντα  το  1982  στο  Λονδίνο,  προκάλεσε πολλές  αντιδράσεις.  Επειδή  όμως  η  πνευματική  και  ακαδημαϊκή  αναταραχή  που  προκάλεσε  φάνηκε  επικίνδυνη,  αποφασίστηκε  να  αντιμετωπιστεί  με  τον  κατάλληλο  τρόπο:  την  αποσιώπηση.
Όπως  και  ο  ίδιος  ο  Γιαχούντα  είπε, το  βιβλίο  ήταν τόσο  ριζοσπαστικό,  που  σήμερα  υπάρχουν  μόνο  4 ή 5  αντίτυπα  στο  κόσμο.

 Τα υπόλοιπα  που  είχαν  τυπωθεί  εξαφανίσθηκαν  από την  αγορά  σαν  φαντάσματα.

ΔΥΣΚΟΛΟ  ΣΤΗΝ  ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Το  βιβλίο  είναι  δύσκολο  στην  ανάγνωση  και κατανόηση.  Ο  αναγνώστης,  για  να  το  καταλάβει  πλήρως,  πρέπει  να  είναι  γλωσσολόγος  και  να  γνωρίζει  επαρκώς  αρχαία  Ελληνικά,  αρχαία  εβραϊκά  και  αγγλικά. Ο  συγγραφέας  του  παρόντος  άρθρου  (Ζ.Π.)  δεν  είναι  γλωσσολόγος  και  με  ατομική  πνευματική  δουλειά  και  έρευνα  προσπαθεί  να  μάθει  κάτι  για  το  θέμα.  Δεν  μπορεί  να  καταλάβει  γιατί  οι  γλωσσολόγοι  "Έλληνες  επιστήμονες"  των  ελληνικών  πανεπιστημίων  δεν  ασχολήθηκαν,  από  το  1982  που  εκδόθηκε  αυτό  το  βιβλίο  μέχρι  σήμερα,  καθόλου  με  το  θέμα.  Έστω  και  για  να  το  απορρίψουν  ως  "μη  επιστημονικό".   Γιατί  τέτοια  απαξίωση  στην  τριαντάχρονη  σκληρή  δουλειά  ενός  ερευνητή  Ιουδαίου,  την  στιγμή  που  για  άλλους  ασήμαντους  ιουδαίους  αφιερώνουν  άφθονα  άρθρα  και  αναλύσεις;   

«ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ  ΒΙΒΛΙΟ;  ΗΘΕΛΕ  ΝΑ  ΤΟ  ΕΚΔΟΣΕΙ  Ο  ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ  ΚΑΙ  ΔΕΝ  ΤΟΥ  ΤΟ  ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ».

Όπως  ισχυρίστηκε  ο  εκδότης  και  πολιτικός  Άδωνις  Γεωργιάδης  το  2007,  σε  τηλεοπτική  του  εκπομπή  που  κυκλοφορεί  στο  διαδίκτυο,  ήρθε  σε  επαφή  με  άτομα  της  εταιρείας  της  Αγγλίας  που  έχουν  εκδώσει  το  βιβλίο.  Προθυμοποιήθηκε  να  αγοράσει  τα  δικαιώματα  για  ελληνική  έκδοση.   Η εκδοτική εταιρεία  της Οξφόρδης δεν  έδωσε  την  άδεια στον εκδοτικό του  οίκο  Γεωργιάδη να  βγάλει  στα  ελληνικά το "Hebrew is Greek". Ο  Γεωργιάδης  αναλύει  το  απίστευτο  σκοτεινό  παρασκήνιο  που  του  απαγόρευσε  να  εκδώσει  στα  ελληνικά  το  βιβλίο  του  Γιαχούντα.

Είναι πράγματι πολύ περίεργο να μην  θέλουν να επανεκδοθεί το βιβλίο του πρώην πρύτανη του πανεπιστημίου του Τέλ Αβίβ, Γιόζεφ Γιαχούντα.  Το λογικό θα ήταν το βιβλίο να κυκλοφορεί ήδη  μεταφρασμένο  στα ελληνικά.

Τα Εβραϊκά (και τα Αραβικά) είναι Ελληνικά

O Εβραίος Joseph Isaac Jahuda, γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ, ήταν  διαπρεπής δικηγόρος στο Λονδίνο  και  καθηγητής της Εβραϊκής γλώσσας στην Ιουδαϊκή σχολή της Ταγγέρης.

 Ήταν  Ιουδαίος στην εθνότητα και το θρήσκευμα, γνωρίζων άριστα από στήθους την Παλαιά Διαθήκη, το Ταλμούδ,  την αρχαία και νέα εβραϊκή, το ήμισυ τού Κορανίου από στήθους, την αρχαία και νέα Αραβική, την Γαλλική, την Αγγλική, την Λατινική.

Επί 30 έτη  ο  Εβραίος νομικός  και  ιστορικός  ερευνητής Joseph Isaac Jahuda συνέκρινε τις γλώσσες Εβραϊκή και Αραβική προς την Ελληνική Ομηρική.

Εξέδωσε το 1982 στο Λονδίνο ένα βιβλίο 680 σελίδων με τίτλο Hebrew is Greek (Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά).

Σ’ αυτό αποδεικνύει (με πολλά παραδείγματα) ότι τα Εβραϊκά και Αραβικά είναι στην πραγματικότητα καμουφλαρισμένα Ελληνικά!

Το σύγγραμμα του μοιάζει να εξαφανίσθηκε μυστηριωδώς.

 Ελάχιστα αντίγραφα διασώθηκαν.

Κατεβάστε τα:

https://www.scribd.com/document/86593005/Joseph-Yahuda-hebrew-is-Greek

https://www.scribd.com/document/31074824/Hebrew-is-Greek-Joseph-Yahuda-Book

https://www.scribd.com/document/267711899/Hebrew-is-Greek

Σχετικά με το βιβλίο  είχαν δημοσιευτεί άρθρα απο το περιοδικό «Δαυλός»(τεύχος 304,206 και 214).

Ο Γιαχούντα, όπως αναφέρει στην εισαγωγή του βιβλίου του, προσπάθησε να πείσει Εβραίους και Άραβες επιστήμονες-γλωσσολόγους, ώστε να συμμετέχουν κι αυτοί στις έρευνες, προσφέροντας τις γνώσεις τους επάνω στη δική τους γλώσσα, αλλά απέκλεισαν τη συνεργασία λέγοντας χαρακτηριστικά ότι δεν ασχολούνται με σκουπίδια.


Ο μόνος που δέχτηκε να βοηθήσει σε αυτή την έρευνα ήταν ο Έλληνας Χριστόδουλος Χουρμούζιος, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος ήταν εξειδικευμένος στον Όμηρο.

Ο Χουρμούζιος μάλιστα παραδεχόταν τον Γιαχούντα ως έναν από τους καλύτερους ερευνητές γλωσσολόγους και με χαρά θα συμμετείχε στο βιβλίο.

Δυστυχώς, όμως, πέθανε πριν προλάβει να ξεκινήσει η έρευνα και η συνεργασία τους.

Ο Γιαχούντα ζήτησε βοήθεια από πολλούς ακόμη επιφανείς γλωσσολόγους, ερευνητές, αλλά αντιμετώπισε την ειρωνεία.  Κανείς δεν δεχόταν ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Έτσι, αναγκάστηκε να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις και στις δικές του έρευνες.

 Όπως γράφει «δύο πράγματα με κράτησαν να συνεχίσω την 30ετή έρευνά μου. Η στήριξη της γυναίκας μου Cecile και τα πρωτοφανή συναισθήματα που αισθανόμασταν οι δυο μας, όταν ανακαλύπταμε συνεχώς νέες αποδείξεις και στοιχεία».

Ο Γιαχούντα  ξεκίνησε την έρευνα από την εποχή του Όμηρου ακόμη, έχοντας μηδαμινή ιστορική ή οποιαδήποτε γνώση της ελληνικής γλώσσας.

Ένας φίλος του το 1951 του έγραψε το ελληνικό αλφάβητο, το οποίο ξεκίνησε να το μελετάει.

Έφτασε, λοιπόν, στο σημείο να πάρει την Παλαιά Διαθήκη όπως ήταν γραμμένη στην εβραϊκή γλώσσα και τον Όμηρο και να μελετάει σελίδα-σελίδα προσπαθώντας να συγκρίνει λέξεις, αλφάβητο, εκφράσεις κλπ


Ξεκίνησε πρώτα με το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης τη Γένεση, συγκρίνοντάς την με την Ιλιάδα  λέξη-λέξη, γραμμή-γραμμή, σελίδα-σελίδα.

Συνέχισε και με τα υπόλοιπα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης σε σύγκριση με το επόμενο βιβλίου του Ομήρου, την Οδύσσεια.


Μέρα με τη μέρα, έφτασε, στην αρχή ακόμη στις 600 λέξεις, που ήταν ελληνικές, δανεισμένες στα εβραϊκά.


Τέτοια έκταση δανεισμού, θεώρησε ότι ήταν αδύνατον να αποτελεί μόνο δανεισμό από μια γλώσσα σε μια άλλη, αλλά ήταν καθαρά θέμα γενετικής σχέσης. Και συνέχισε τις έρευνες-αναλύσεις του στη γραμματική που τη θεώρησε το κλειδί γι αυτή την έρευνα.


Σταδιακά συγκέντρωσε αρκετά πολύτιμα στοιχεία και συμπεράσματα.

Μερικά παραδείγματα είναι: η δοτική που υπήρχε στα ελληνικά και στα εβραϊκά, ο πληθυντικός αρσενικού είναι ίδιος και στις δύο γλώσσες, ότι ένα σύνθετο ελληνικό ρήμα είναι ισοδύναμο με ένα εβραϊκό  κλπ. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του οι 9 από τις 10 εβραϊκές λέξεις έχουν ένα καθαρό ελληνικό ισοδύναμο μέσα τους.

Τους Εβραίους  τους αποκαλεί  ως  « Έλληνες της  Ασίας».

Μερικές μόνο λέξεις που αναφέρονται ετυμολογικά, είναι οι παρακάτω:

Cain < Ka-en < Κα ην < Γα ην < Γήινος
Israel < Eis-ra-el < εις ('δυνατός') + ρα ('βασιλιάς') + ηλ ('ήλιος')
Daniel = Δανιηλ = Δαν/ηλ = Dan/el = Στέγη του Ήλιου
Iezekiel = Ιεζεκιηλ = Ιεζ/εκ/ηλ = Υιός εξ Ηλιου
Ismael = Ισμα/ηλ = Σιμα/ηλ = σημα/ηλ = Σημάδι του Ήλιου
Michael = Μιχα/ηλ = Μυχα/ηλ = μυχο/ηλ = Κέντρο του Ήλιου
Nathanel = Ναθαν/ηλ = αθανα/ηλ = ανασαν/ηλ = Ανάσα του Ήλιου
Raphael = Ραφα/ηλ = Rapha/el = Ripe/el = ριπη/ηλ = Ακτίνα

Μετά την επαφή του με τις Ελληνικές λέξεις αποφάσισε να κάνει συγκριτική έρευνα των συγγενών γλωσσών Εβραϊκής και Αραβικής προς την Ελληνική Ομηρική, που έμαθε κατόπιν. Επί 30 έτη συνέκρινε τις 3 γλώσσες, ώσπου εξέδωσε το 1982 στο Λονδίνο (Becket Publications Oxford, 1982, ISBN 0-7289-0013-0) ένα βιβλίο 680 σελίδων με τίτλο HEBREW IS GREEK (Τα Εβραϊκά είναι Ελληνικά) ως και τα Αραβικά, που δεν συμπεριέλαβε στον τίτλο.

 Το βιβλίο προλογίζει ο Εβραίος καθηγητής Αρχαίων Γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (από 1962) Saul Levin.

Ο συγγραφέας J. Yahuda, υποστηρίζει, ότι «Overwhelming evidence proves conclusively that Biblical Hebrew is camouflaged Greek in grammar as well as vocabulary»

« Αναντίρρητη απόδειξη επιβεβαιώνει τελικώς ότι τα Βιβλικά Εβραϊκά είναι κεκαλυμμένα Ελληνικά τόσον στη γραμματική όσον και στο λεξιλόγιο».

ι «...the difference between them is a matter of pronunciation. So much that Hebrew cannot be properly understood except through Greek».

 «Γενικώς η διαφορά μεταξύ τους είναι θέμα προφοράς. Τόσο πολύ ώστε τα Εβραϊκά δεν δύνανται να καταστούν εντελώς αντιληπτά παρά μόνο μέσω των Ελληνικών».

 Παραθέτει δε σε όλες τις σελίδες του βιβλίου του απειράριθμες λέξεις ελληνικές, γραμματικούς τύπους και εκφράσεις που είναι όμοιες με τις Εβραϊκές (χρησιμοποιώντας ως ενδιάμεση επεξηγηματική γλώσσα την Αγγλική) και καταλήγει:

«Τhe Jewish, Christian and Islamic cultures the triple pillars of modern civilization have a common Hellenic foundation».

« Ο Εβραϊκός, ο Χριστιανικός και Ισλαμικός πολιτισμός οι τρεις στύλοι του σύγχρονου πολιτισμού έχουν ένα κοινό Ελληνικό θεμέλιο».

 ΘΕΛΗΣΕ  ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ  ΜΕ  ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΟ  ΕΛΛΗΝΑ.  ΔΕΝ  ΒΡΗΚΕ  ΤΕΤΟΙΑ  ΟΝΤΟΤΗΤΑ.

O  Γιαχούντα  στον  πρόλογο  του  βιβλίου  του  αναφέρει,  πως  η  εργασία  του  αυτή  θα  έπρεπε  να  γίνει  από  τουλάχιστον  τρείς  ειδικευμένους  μελετητές  στις  τρεις  γλώσσες:   Ελληνικά,  Εβραϊκά  και  Αραβικά.

Ο  ίδιος  είναι  πλήρως  πεπεισμένος  για  τον  τρόπο που  η  πανάρχαια  Ελληνική  γλώσσα  γέννησε  τις  άλλες  δύο. 

Την  εργασία  αυτή  την  ανέλαβε  ο  ίδιος  και  χωρίς  καμιά  βοήθεια.

Αναφέρει  ότι  έψαξε  να  βρει  ένα  διαβασμένο  Έλληνα  για  να  συνεργαστεί  μαζί  του,  αλλά  δυστυχώς  δεν  βρήκε  τέτοιον  άνθρωπο.

Στο  βιβλίο  του  αναφέρει λεπτομερώς  χιλιάδες  Ελληνικές  λέξεις  και  ρίζες  λέξεων  και  καταγράφει  και  αναλύει  με  διεισδυτικό  τρόπο  τις  πιθανές  μετατροπές  τους  σε  εβραϊκές  και  αραβικές  λέξεις.  Πολλές  φορές  τονίζει  ότι  από  το  βιβλικό  λεξιλόγιο  (τις  λέξεις  της  Παλαιάς  Διαθήκης),  πάνω  από  το  90%  προέρχονται  από  ελληνικές  ρίζες.   

ΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΟΙ,  ΤΑ  ΕΛΛΗΝΙΚΑ  ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ,  ΟΙ  ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ  ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΕΣ  ΣΧΟΛΕΣ  ΔΕΝ  ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ.

Δεν  θα  έπρεπε  οι  Ελληνικές  φιλολογικές  σχολές  των  πανεπιστημίων  μας  να  ασχοληθούν  με  το  βιβλίο  αυτό;

Θεωρούν  το θέμα  ασήμαντο  ή  την  συνολική  ιδέα  όχι  σοβαρή;

Τι  λέει  ο  Μπαμπινιώτης;  Διάβασε  αυτό  το  βιβλίο;

Στην  Αγγλία  γράφτηκε  ότι  το  βιβλίο  πούλησε  λιγότερο  από  5.000  αντίτυπα  και  αυτή  δήθεν  ήταν  η  αιτία  να  εξαφανιστεί  από  την  «πιάτσα».

Μα  δεν  το προώθησε  κανένας.   Απεναντίας  μάλλον  το αποσιώπησαν  εσκεμμένα  (επενέβησαν  φανατικοί  σιωνιστές;).

HEBREW IS GREEK

THE WORK OF JOSEPH YAHUDA

A book that «mysteriously disappeared» soon after its publication.

In 1982, a suppressed, ages-old, historical truth, was resurrected through
the publication of a book by Becket Publications of Oxford, England (ISBN O
7289 0013 O). The book, published in English, and titled Hebrew is Greek,
was written by lawyer, linguist and researcher, Joseph Yahuda, the son of
Isaac Benjamin Ezekiel Yahuda, an ethnic Jew and longtime researcher and
linguist. Though Jewish both by nationality and religion, J. Yahuda could be
considered a Greek– according to Isocrates’ definition of a Hellene [see
definition below. ed.], since his decades-long, unbiased, and meticulously
thorough search reveals the linguistic relationship of numerous groups of
words in Hebrew, Greek and Arabic. Work that was published without fear or
hesitation by a scholar whose only concern was for the discovery of the
truth.

Following the book’s publication, and while only a limited number of copies
circulated for a few fortunate individuals, the book disappeared from the
face of the earth. It was as if an invisible hand intervened and blocked its
circulation. It cannot be found at any public library, it is not sold at any
bookstore on earth, not even in a curiosity or antique shop. [Rare book
dealers, in the U.S. and the U.K., have told TGR that there have been
inquiries after the book, but that they have been unable to locate a copy
anywhere. ed.] The only information available about the book throughout the
world is its title. No book reviews on this book were ever published,
neither positive nor negative, moderate or offensive. Nor, it seems, has
there been any other evaluation of the work. One must eventually come to the
inescapable conclusion that every one of the copies originally published was
somehow withdrawn through some sort of a secret operation with a global
reach.

Concerns posed by another Jewish intellectual who wrote the preface of the
book.

The research published in the book covers 718 pages. The introduction was
written by Jewish professor Saul Levin, though no enthusiasm on his part was
evident in his introduction. He admits that following the 1977 publication
of his book entitled, The Indo-European and Semitic Languages, J. Yahuda got
in touch with him, and they maintained a fruitful relationship through
correspondence, though they never actually met in person. The reason for the
interest in J. Yahuda expressed by S. Levin, as he himself confessed, was
the publication of several writings by J. Yahuda, such as the La Palestine
Revisite, written in 1928, Law and Life According to Hebrew Thought (1932)
and This Democracy (n.d.), published by Pitman. Professor Levin learned of
the contents of the book [from the proofs which were sent to him from time
to time] for which he wrote the introduction gradually, as it had already
been sent to the printer. As Professor Levin disclosed: «It was J. Yahuda’s
congeniality and my inherent curiosity that did not allow me to refuse the
writing of the introduction.» [For a better understanding as to why
Professor Levin was not enthusiastic about writing the introduction,
consider the fact that] the black Jew, Martin Bernal, has stated: «Saul
Levin was among the many Jewish individuals who worked on the publication of
[my] book, Black Athena.» A book which has been deemed to be a disgrace and
a discredit to serious scholarship by the vast majority of specialists who
have read it.

Joseph Yahuda speaks about his work

In the preface of his book, J. Yahuda notes:

This ecumenical research will be reviewed by three separate specialists, one
for each language researched, although each specialist does have knowledge
of the other two languages. This is not an error committed only by me. I
attempted repeatedly, yet unsuccessfully, to find more scholars who would be
willing to assist me in my quests. As an example of what I was up against,
at the very beginning of an hours-long meeting, one potential colleague
exclaimed: «All of this is garbage and we are all wasting our time.» My
answer was: «Both you, and I, will be judged for the words we say, whenever
we discuss my work.» I hold no hostility or bitterness because of such
small-minded opposition to my belief. In fact, during the progress of my
research, I twice attempted to arouse [this man’s] interest, but in vain. A
little while after the meeting referred to above, I mentioned his degrading
comment to Christodoulos Hourmouzios, a graduate of the University of
Athens, and an acknowledged specialist on Homer, and he said: ‘ I think you
are one of the greatest linguists I know’; he promised complete cooperation
with me. Unfortunately, before we could begin our work, he passed away.

«There were others who admitted that they had been convinced; that something
did really exist in my theory. However, they did think that my belief in the
correspondence of Hebrew with Greek was rather exaggerated. They said I was
too ambitious, and suggested, for my own good, that I expect less and adopt
a ‘less controversial view.’ One of them, Sir Leon Simon (A British Lord of
Jewish descent), a known classicist who knew Hebrew, attended my first
lecture on the issue on the evening of Jan. 14th, 1959.He did this even
though he was old and had to travel a long distance in bad weather and heavy
fog. He introduced me, briefly and carefully, not wanting to commit himself
to any decision until the end of my speech. Then, before the audience was
asked to pose questions, he said the following, which I noted: ‘I don’t
believe that everyone will agree with everything J. Yahuda has told us, as
he may have thought that everyone understood what he was saying. Despite any
doubts that may exist, I am sure of one thing. He has resolved a mystery
that had created confusion for scholars for the past 2.000 years. For, if he
is correct in stating that many Greek words that begin with sk were
transformed in Hebrew as if sk was a digraph [a combination of two letters
to make one simple sound. ed.], or one of the two letters lost, then Homer
was not wrong when he left the vrachi [ abbreviated ] vowel at the beginning
of the word Skamandros, as in his famous line: ‘On Cantho%n kaleousi theoi%,
a%ndre*s de Ska%mandron’. [The Gods called Xanthos, mortal men Skamandros.
ed.] I also had a fruitful interview with a scholar of international fame,
which was then followed by a series of exchanges of correspondence. This
correspondence ceased after he sent me a note, wherein he wrote: ‘It could
also be possible that you would say that the English word ball comes from
the Greek ba%llw, or that you discover a connection between chow and show
since chows are exhibited at shows.

«The result was that I was obliged to fall back on my own sources, and to
depend only on my own efforts, thus devoting my free time to this research
for the past 30 years or more. Two things kept me going: the unfailing
support of my wife, Cecile, and the unprecedented emotions we felt with
every new discovery. When my wife was asked by a friend how she was sure of
my work, since she knew neither Greek nor Hebrew, she answered: ‘But, I know
my husband. He hates speculating, he always insists on finding proof. As a
lawyer, he is able to evaluate this proof. He tells me that he has plenty of
proof that is convincing, and I believe him.’ There is truly a plethora of
‘proof that is convincing’ which I have attempted to make available, not
only to those technically specialized, but also to interested,
non-specialist researchers.»

Yahuda realizes the significance of Greek Civilization

«I was somewhat familiar with the Bible, as stated above. My brother,
Solomon, and I learned the New Testament in Hebrew translation from a copy
that my father had, as part of his personal library. For years, the distant
Biblical past was alive in my mind: I lived with the vision of the pyramids
to such an extent, and my passion for the Bible was so great, that I
developed hostile feelings for the Greeks and Romans. Strangely, this
hostility did not involve the Egyptians, who were our enemies, had been the
enemies of our forefathers and had so deeply influenced post-Biblical
Hebrew. Neither had I been able to learn more than the necessary Latin
needed for my law education and practice. However, my feelings for the
Greeks and Romans have changed radically since then. Now I realize that our
differences were similar to those of a civil war, as fratricidal as the
taking of Troy had been, for I became convinced that the Jews are of Greek
descent. This revolutionary transformation took place around the time I was
thirty years old, following the publishing of my book Law and Life according
to Hebrew Thought. That year (1932), I became interested in biology as a
‘hobby’. During my haphazard study of the issue, I came across various Greek
words that were strikingly similar to the Hebrew words of the Bible, and I
drew the conclusion that the Greeks had borrowed them from us. I began
debating the idea of whether or not I should one day begin a systematic
comparison of the two languages. At that time, I was still fascinated with
the more traditional studies, and, like everyone else, I believed without a
doubt that the Semitic languages were Semitic and the Aryan languages were
Aryan. These two could not be mixed. At the same time, though, I was
thinking that it would be interesting to collect anddeconstruct a complete
list of groups of similar words so as to demonstrate the degree of influence
of Hebrew on Greek at the time before Alexander the Great (considering that
the reverse influence became stronger following his conquests). I knew very
little of where this research would lead me and what the results would show.

«I had such little knowledge of Greek that all I knew were the first letters
of the alphabet, knowledge that I had acquired by chance during my studies
of mathematics and geometry. I remember asking my friend Gerald Emanuel, in
a teashop in 1932, to write the whole Greek alphabet on the bottom of a
half-written page. The years passed, but when I published my book Biology
and New Medicine in 1951, I then had the opportunity to spend all of my free
time on researching those possible links that I suspected existed between
Biblical Hebrew and Greek. Following the acquisition of some rudimentary
knowledge of Greek grammar, I submerged into the translation of the
Septuagint, solely based on my memory of the meaning of the numerous pages
that I had chosen to read. Then I read Homer, comparing him to the Bible.
One page from the translation of the Iliad, one page from the Old Testament,
line for line, page by page; I started with Genesis and the first book of
the Iliad, along with the last book of the Odyssey and the 2nd book of
‘Chronicles.’ Day after day, the list of similar words grew longer, until it
reached 600 words — including words related to different views and
activities of life — which could not be attributed only to the borrowing
factor. In any case, history has not witnessed circumstances where such
elaborate borrowing would be possible on such a large scale. I was convinced
that this phenomenon went past the limits of borrowing, reaching the limits
of a genetic relationship. The door of genealogical descent stood before me
and I could not attempt to pass through it or climb above it. It should open
freely and widely and the key to this was the grammar. The only grammatical
characteristics that I knew of that were common to both Greek and Hebrew,
concerned the definite article and the dual number nouns [count nouns. ed.].
I stopped reading and began thinking and re-thinking the results of my
non-processed research. I used the materials I had: analyzing, classifying,
comparing these with the Biblical variations and the dialectic interchanges
of the Greek letters, selecting specific words to be compared. Thus, my
theory began to develop. Some of the Greek dialectic letters could be used
interchangeably, such as the letters ‘k’ and ‘t’, ‘o’ and ‘a’, ‘s’ and ‘d.’
I also noted a curious transformation with Hebrew words: a suffix to a Greek
word changed to a prefix in a Hebrew word. Early on during my research, I
tested the exactness of the words and verified their meanings. As the number
of tests increased, the more effective my research became, and the
confidence in my theory rose.

«From the beginning, I based a lot of my work on Arabic. With my theory, it
became possible for me to correct the translation of the Septuagint, using
the Septuagint and the translation of the Bible, using the Bible. These
discoveries cured me of my dyslexia in relationship to Greek and Hebrew and
made me capable of reading a Hebrew word as if it had been a variation of
the word. I formed a series of phonetic and morphology rules. I gradually
gathered a number of valuable facts. Some examples are that the declension
dotiki [dative] exists in Hebrew, that the masculine plural is the same in
Hebrew and Greek, and that, in general, a compound Greek verb is equivalent
to a Hebrew compound verb. I estimate that 9 out of each 10 words of the
[Jewish] Bible can be proved to have a purely Greek equivalent. Many issues
were resolved which prove that the Greeks and Jews hold some customs and
religious convictions in common, whereas the Hebrew language is proven to be
richer and more beautiful than believed until today because of the existence
of these groups of words. This whole matter is, in practice, consistent with
the following two proposals: Biblical Hebrew is Greek; and, the Jews are
Asian Greeks. In reality, the conclusion of this massive, extended and
complicated research can be summarized in the following brief sentence:
Hebrew is ‘Greek wearing a mask.'»

An example for the rest of his co-religionists

As already stated, the research of J. Yahuda restores part of a universal
truth that has fallen into oblivion for millennia. Not only is the Hebrew
language «Greek wearing a mask» (in other words, a distorted version of
Greek), but, as we have announced at international conventions, there is no
other language on the face of the earth except Greek. A few years ago, we
made this statement at a convention of the Literary Society Parnassos,
titled: «The Ecumenical Character of the Greek Language,» where we used
texts and images to prove this statement. All other languages are just
descendants or distorted dialects of Greek, adopted by the peoples.

Finally, we present one of the tables compiled by the undaunted scholar, J.
Yahuda, where Hebrew letters, along with their pronunciation in Hebrew
appear on the left, the equivalent Greek letters and their pronunciation in
the middle, and the Arabic letters and pronunciation on the right. In the
preface, just above the table shown below, Yahuda’s first theorem is
written, to wit: «The Greek and Hebrew alphabets demonstrate striking
similarity insofar as the order of the letters is concerned, their names,
their shapes and their pronunciation.»

We cannot omit to express our admiration for this great man, who, defying
the forces of darkness and medieval ignorance, proved to be an unbiased
scholar, unburdened by preconceived dogma and purposeful deception. A man
who broke the bonds of mischievous misinformation so prevalent in [the past]
century, and dared to defy traditional nationalistic and racist fanaticism
while declaring a revolution against the international forces of power. He
has achieved the level of a true Hellene. After discovering the truth, he
struggled to make it known, he revealed it and he published it without fear.
His acts were acts of patriotism, since he has raised his compatriots to a
level approaching the Greeks. He called them «Asian Greeks.» His life and
work truly pronounce him to be of equal value to a Greek, in contrast with
those of his compatriots who have denounced him and his book. Is it because
they are afraid or is it because they are unable to follow in his footsteps?

In Conclusion

Yahuda has scientifically proven that both Hebrew and Arabic are Greek in
their origin, as is true with the other languages of the world. It is to be
regretted that the speakers of this distorted Greek dialect do not take
advantage of this, so as to elevate themselves to free and Christ-loving
Greeks, as their compatriot Yahuda has done. Many of them prefer to live in
the dark; It is a fact to be pitied that some are fanatics who hate
everything Greek, especially her history and her language. In the past, many
such men appeared in the Roman State as politicians, academics or
administrators in the public sector, and fought against everything that was
Greek. Nowadays, such men cooperate with the global powers that are
propelling the world toward destruction. A destruction that can only be
avoided by a rebirth of the only salvation for humanity: Greek Civilization.

Primary Source

This article was written by the linguist and researcher, Konstantinos G.
Georganas, for Davlos. February 1999 issue, pp.12931-12937. Translation by
staff. Emphasis not in original text was added.

Note: The great rhetorician, Isocrates (436-338 B.C.), gave the following
definition of a Hellene in his Panagyricus:

Athens has so far outrun the rest of mankind in thought and speech that her
disciples are the masters of the rest, and it is due to her that the word
«Greek» is not so much a term of birth as it is of mentality, and is applied
to a common culture rather than a common descent.

ΜΙΑ  ΚΑΛΟΠΙΣΤΗ  ΚΡΙΤΙΚΗ  ΤΟΥ  ΒΙΒΛΙΟΥ  ΑΠΟ  ΕΝΑ  ΜΗ  ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΟ  (Ζ.Π.)

Ποιος είναι ο συγγραφέας;
Τι έχει σπουδάσει;

Είναι γλωσσολόγος;

Είναι ιστορικός;

Κάποιοι  αναφέρουν  ότι  στην επιστημονική κοινότητα το βιβλίο τού δικηγόρου και ερασιτέχνη γλωσσολόγου  Γιοσέφ Γιαχουντά δεν έχει κανένα απολύτως κύρος.  Όπως συχνά συμβαίνει με παρόμοια κείμενα, ανόμοια πράγματα συγκρίνονται, ενώ  παραβλέπεται η ετεροχρονολόγηση των δεδομένων και συχνά αναδεικνύεται η επιφανειακή ομοιότητα.

Το βιβλίο τού Γιαχουντά δεν θεωρείται ότι καλύπτει τα κριτήρια της επιστημονικής έρευνας.

Η ίδια η βιβλιογραφία του θεωρείται ότι παραβλέπει τα βασικά εγχειρίδια και λεξικά των γλωσσών στις οποίες αναφέρεται.

Οι  κριτικές  που  διατυπώθηκαν  συνοψίζονται  στα:

Α.  Δεν  ακολουθεί  τις  τρέχουσες  γλωσσολογικές  θεωρίες που  διδάσκονται  σήμερα  στα  πανεπιστήμια .

Αυτά που χρησιμοποιεί ένας επιστήμονας  γλωσσολόγος ως κριτήρια, για να κατατάξει μια γλώσσα σε μια ομάδα, είναι
η γραμματική, η συντακτική δομή, οι κλίσεις των  ουσιαστικών,  των   αντωνυμιών,  των  ρημάτων αλλά και η χρήση τους, η προφορά των φθόγγων, και σε πολύ χαμηλή προτεραιότητα μπαίνει η ετυμολογία του λεξικού.

Φυσικά για  μας τους αδαείς, μη γλωσσολόγους,  η παρετυμολογία λέξεων  είναι  το πιο πιασάρικο, εκεί στοχεύουν άλλωστε  και οι  άφθονοι  στην  Ελλάδα  ερευνητές του Σαββατοκύριακου.

Πολλοί  "ερευνητές"  ανακαλύπτουν παρετυμολογίες και συμπεράσματα που αγγίζουν την αλήθεια
σε ένα πολύ μικρό βαθμό και κολλάνε  εκεί  ότι άλλο μπορέσουν και τρέχα μετά  εσύ να εξηγήσεις τα ανεξήγητα.

Σύμφωνα  με την  επιστήμη  της  Γλωσσολογίας  στο βιβλίο του  «Hebrew is Greek»   ο  συγγραφέας  συνέκρινε  τις  λέξεις  βάσει  επιφανειακής ομοιότητας  και  απέτυχε  να  εφαρμόσει  το  κριτήριο  της  ομοχρονίας.

 Επί παραδείγματι, συνέκρινε μια εβραϊκή λέξη του 10ου αι. π.Χ. με μια μέση αγγλική τού 10ου αι. μ.Χ., επειδή ταιριάζει η μορφή τους, αγνοώντας ωστόσο τους αιώνες που χωρίζουν τις εν λόγω λέξεις και τις εν τω μεταξύ μεταβολές τους. Σε άλλες περιπτώσεις παραβλέπει τη διαφορά μεταξύ τής γλώσσας των Εβδομήκοντα και της γλώσσας των ομηρικών κειμένων, παραβάλλοντας τύπους που δεν σχετίζονται μεταξύ τους.

 Επιπλέον, οι ετυμολογικές αναφορές που παραθέτει  (π.χ.  Ισραήλ, Κάιν) είναι αντίθετες με τα κριτήρια της επιστημονικής σπουδής  της  ετυμολογίας, καθώς έχουν αγνοηθεί οι κανόνες παραγωγής και συνθέσεως της Ελληνικής και, επιπλέον, πλάθονται κατά βούληση υβριδικά σύνθετα.

Β.  Η  γλωσσολογία  του  Γιαχούντα  εμφανίζει  προβλήματα  παρετυμολογίας.

    Ο Γιαχουντά κατακρίνεται ότι συγκρίνει ανόμοια πράγματα.

Επί παραδείγματι, αναφέρεται στο ζήτημα του αλφαβήτου, το οποίο σύμφωνα με την διαδεδομένη «επιστημονική άποψη» είναι σημιτικής αρχής, αλλά μεταποιήθηκε ευφυώς από τους Έλληνες, προκειμένου να έχει φωνολογική λειτουργία και να δηλώνει τα φωνήεντα.

 Η προέλευση των γραμμάτων τού αλφαβήτου δεν αποδεικνύει κατ' ανάγκην γλωσσική συγγένεια. Επί παραδείγματι, τα Φινλανδικά και τα Ουγγρικά γράφονται με το λατινικό αλφάβητο, αλλά δεν ανήκουν στην Ινδοευρωπαϊκή γλωσσική οικογένεια. Άλλο παράδειγμα είναι τα τουρκικά που δεν είναι ούτε σημιτική γλώσσα ούτε ινδοευρωπαϊκή γλώσσα άλλα έχουν γραφεί ιστορικά με αραβικά, ελληνικά και λατινικά γράμματα. Ανάλογα ισχύουν και για πολλές άλλες γλώσσες.

 

   

1.  Για να είναι ίδιες οι γλώσσες θα πρέπει να έχουν και την ίδια γλωσσική  βάση.
Πως είναι δυνατόν να έχουν την ίδια βάση, όταν οι Εβραίοι μιλούν μία σημιτική και εμείς μία ινδοευρωπαϊκή; Πληροφοριακά η σημιτική γλώσσα  (και  φυλή) προέρχεται από την Αιθιοπία.
2.   Η γραφή των Εβραίων πλησιάζει πολύ αυτή των Φοινίκων – η  γραφή  τους  έχει  μόνο σύμφωνα.
Πως λοιπόν είναι κάποιος σίγουρος ότι πριν από 2.000 χρόνια η λέξη προφέρονταν το ίδιο;
3.  Για να καταλάβει κάποιος τα δύο παραπάνω, θα πρέπει να καταλάβει την ιστορία της Εβραϊκής γλώσσας:

http://en.wikipedia.org/wiki/Jewish_languages
http://en.wikipedia.org/wiki/Hebrew_language

4.  Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον εξελληνισμό των Εβραίων κατά τους αλεξανδρινούς χρόνους. Ακόμα και η πρώτη μετάφραση της Παλαιάς διαθήκης είχε γίνει από Εβραίους (τους εβδομήκοντα) στα αρχαία Ελληνικά.

5.  Κανείς δεν γνωρίζει  επακριβώς την  προφορά  των λέξεων στα αρχαία εβραϊκά και ποιές είναι οι ρίζες των επί μέρους τμημάτων τους.  Στο  βιβλίο  του  Γιαχούντα  λαμβάνεται  μία λέξη στην Αγγλική, η οποία προέρχεται από μία ελληνική λέξη, η οποία είναι εξελληνισμένη μορφή μίας αρχαίας εβραϊκής λέξης προς χρήση ελληνόφωνων εβραίων, της οποίας δεν ξέρουμε την αρχική προφορά και ξαφνικά αυτή η λέξη βγαίνει να έχει ελληνική ρίζα, και μάλιστα νόημα, εντελώς διαφορετικό από αυτό που χρησιμοποιούν οι Εβραίοι.

6.   Μια γλώσσα ανήκει σε τελικά  κάποια "οικογένεια  γλωσσών" όχι επειδή οι πολλές ρίζες των λέξεων ανάγονται σε  κάποια   μητρική γλώσσα, αλλά από άλλα κριτήρια. Π.χ στα σύγχρονα ελληνικά μπορούμε να εντοπίσουμε  αρκετές τούρκικες λέξεις αλλά αυτό δεν καθιστά την μία γλώσσα παιδί της άλλης.

ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟ  ΓΕΓΟΝΟΣ

ΤΟ  ΒΙΒΛΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΧΟΥΝΤΑ  ΕΝΟΧΛΗΣΕ  ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ  ΤΟΥΣ  ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ

Σίγουρα ένα τέτοιο βιβλίο θα ενόχλησε αφάνταστα  τους σκληροπυρηνικούς σιωνιστές  ισραηλίτες.
Οι επιστήμονες  γλωσσολόγοι πιθανόν  να  μην πτοήθηκαν  απ’ αυτό.
Όμως  άλλο αυτό και άλλο εξαιτίας αυτής  της ενοχλήσεως,  να παίρνει επιστημονική αξία το ίδιο το βιβλίο.
Αν  π.χ.  κάποιος  συγγράψει  ένα βιβλίο αύριο που θα λέει ότι η  Ελληνική  γλώσσα προέρχεται  από  τα Τούρκικα,  σίγουρα θα ενοχλήσει τους Έλληνες.  Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με την επιστημονική αξιοπιστία του έργου.

ΟΙ  ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ  ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ  ΤΟΥ  ΓΙΑΧΟΥΝΤΑ

Εκτός  των  γλωσσολογικών  θεωριών  ο  Γιαχούντα  διατυπώνει  στο  βιβλίο  του ρηξικέλευθα  ιστορικά  συμπεράσματα.

1.  Ένα  είναι  ότι  πολύ πριν την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου (πάνω από 1000 χρόνια πριν) υπήρχαν Έλληνες κυβερνήτες από τη Μαύρη θάλασσα ως τον Ινδικό Ωκεανό.

2.  Στο παρακάτω απόσπασμα από το κείμενο (της σελ. 132, 154 στο 1ο pdf) υποστηρίζεται, από τον Yahuda, ότι ο σώφρων Ιωσήφ, γιος του Ιακώβ που πουλήθηκε από τους αδελφούς του στην Αίγυπτο, και φυλακίσθηκε άδικα κατηγορηθείς από τη γυναίκα του Πετεφρή, ελευθερώθηκε και τιμήθηκε από τον τότε Φαραώ,  ο  οποίος  Φαραώ ήταν Έλληνας!

Και ότι ήταν Έλληνας ο Φαραώ, είναι φανερό από τον τίτλο που έδωσε ο ίδιος στον Ιωσήφ: «δαφνηφάγος». Αλλά με δάφνες προφήτευαν οι μάντεις στα Ελληνικά μαντεία, ενώ επίσης η δάφνη είναι σύμβολο νίκης. Δηλ. ο Φαραώ αποκάλεσε τον Ιωσήφ «Θεόπνευστο», γιατί του απεκάλυψε το νόημα των ονείρων του, αλλά τον αποκάλεσε με τρόπο... Ελληνικό!

«Ήταν ένας Έλληνας Φαραώ που διοικούσε την Αίγυπτο μέσω ντόπιων αξιωματούχων, όχι ένας Ασιάτης ηπειρωτικός Έλληνας, αλλά ένας Έλληνας από τα αυτοκρατορικά νησιά της Κρήτης ή της Κύπρου. Μεταγενέστερα οι Αιγύπτιοι επαναστάτησαν και έδιωξαν τους Έλληνες, με καταστροφικές συνέπειες για τους Εβραίους (Έξ. 1,8): Έγινε δε βασιλεύς άλλος στην Αίγυπτο, ο οποίος δεν γνώριζε τον Ιωσήφ».

Κατά τον ερευνητή, οι Εβραίοι πέρναγαν καλά μόνο με τον Έλληνα Φαραώ, ενώ μετά θεωρήθηκαν κι αυτοί σαν Έλληνες και υπέφεραν γι’ αυτό: «... οι Ισραηλίτες υπέφεραν στην Αίγυπτο διότι ήσαν Έλληνες»!

Επομένως ο Ιωσήφ όταν πήρε τις περιουσίες των Αιγυπτίων και τους ίδιους τους έκανε δούλους του Φαραώ, στην πραγματικότητα ενίσχυσε την εξουσία των Ελλήνων, που είχε ευεργετήσει τον ίδιο, και ήξερε ότι θα ευεργετούσε και το γένος του!

Είναι γνωστό από την Γένεση (κεφ. 47) της Παλαιάς Διαθήκης ότι οι Αιγύπτιοι σώθηκαν από το λιμό με την σοφή διαχείριση των τροφίμων από τον σώφρονα Ιωσήφ  και ήταν και ευχαριστημένοι γι’ αυτό. «... και εκτήσατο Ιωσὴφ πάσαν την γην των Αιγυπτίων τω Φαραώ, απέδοντο γαρ οι Αιγύπτιοι την γην αυτών τω Φαραώ, επεκράτησε γαρ αυτών ο λιμός, και εγένετο η γη τω Φαραώ, και τον λαόν κατεδουλώσατο αυτώ εις παίδας απ’ άκρων ορίων Αιγύπτου έως των άκρων, χωρίς της γης των ιερέων μόνον (20-21) ...και είπαν (οι Αιγύπτιοι): σέσωκας ημάς, εύρομεν χάριν εναντίον του κυρίου ημών και εσόμεθα παίδες τω Φαραώ (μας έσωσες, και ευρήκαμε χάρη ενώπιον του κυρίου μας (Ιωσήφ) και θα είμεθα παίδες (υποτελείς) στον Φαραώ (Γεν. 47,25).

3.   Στο εξώφυλλο της μελέτης αναγράφεται από την Ιουδαϊκή Αρχαιολογία του Ιωσήπου (εβραίου   ιστορικού του 1ου μ. Χ. αιώνα) τμήμα επιστολής των Σπαρτιατών προς τους Ιουδαίους, που περιλαμβάνεται στο Α΄ Μακκαβαίων (12,21): «Άρειος βασιλεύς Σπαρτιατών προς Ονία τον ιερέα τον μεγάλο, να χαίρετε. Ευρέθη σε γραφή, περί των Σπαρτιατών και των Ιουδαίων, ότι είναι αδελφοί και ότι είναι εκ γένους Αβραάμ»... Και συνεχίζουν ότι καλώς θα πράξουν οι Ιουδαίοι να τους ενημερώνουν περί ειρήνης, και ότι αυτοί, οι Σπαρτιάτες, ανταπαντούν ότι και τα ζώα και η ύπαρξή σας είναι δικά μας, όπως και τα δικά μας δικά σας (!): «...καλῶς ποιήσετε γράφοντες ἡῖν περὶ τῆς εἰρήνης ὑῶν, καὶ ἡμεῖς δὲ ἀντιγράφομεν ὑῖν τὰ κτήνη ὑμῶν καὶ ἡ ὕπαρξις ὑμῶν ἡμῖν ἐστι, καὶ τὰ ἡμῶν ὑμῖν ἐστιν»... (Μακ. 12, 22-23, εκ των Ο΄). Στο βιβλίο μεταξύ άλλων αναφέρονται ότι οι είλωτες της Σπάρτης ήταν Ισραηλίτες και ότι  οι Εβραίοι λάτρευαν τους θεούς των Ελλήνων.

 

 

ΤΑ  ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ  ΤΟΥ  ΒΙΒΛΙΟΥ  ΤΟΥ  ΓΙΑΧΟΥΝΤΑ

Preface(=11 pages)

Prologue(=8 pages) 

The Hebrews(=9 pages(=1-9) 

Modus operandi(=8 pages(=10-17)  

The Foundations(=25 pages(=18-42)   Phonetics(=12 pages(=43-54)  

Morphology(=20 pages(=55-74)  

Grammar(=14 pages(=75-88)   

General propositions(=13 pages(=89-101)  

Verbal adjectives(=19 pages(=102-120)  

Proper nouns(=14 pages(=121-134)  

The Initial-](=33 pages(=135-150), (151-167)   Greek prepositions(=72 pages)=(168-177), (178-187), (188-198), (199-208), (209-218), (219-228), (229-239)

The suffix-ζω(=17 pages)=(240-256),

Classified homologies(=28 pages)=(257-265), (266-274), (275-284)  

Concatenation of homologies(=10 pages)(=285-294)  

Monographs(=31 pages)=(295 - 309), (310 - 325)   Tests of accuracy(=29 pages)=(326-339), (340-354)   Complete homologies(=20 pages)=(355-374)    Comparisons(=53 pages)=(375-391), (392-409), (410-427)  

Catalogue of general homologies(201 pages)=(428-445), (446-465), (466-485), (486-506), (507-525), (526-545), (546-565), (566-586), (587-606), (607-630) 

Epilogue(=50 pages)=(631-650), (651-665), (666-680) 

Index(=4 pages)

Addenda(2 pages). 

ΜΙΑ  ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  «ΚΑΘΑΡΗ»  ΡΑΤΣΑ  ΤΩΝ  ΙΟΥΔΑΙΩΝ  ΠΟΥ  ΠΡΟΗΛΘΕ  ΑΠΟ 

ΤΟ ΚΑΘΑΡΟ  «ΣΠΕΡΜΑ  ΑΒΡΑΑΜ».

(Δεν  μιλούμε  για  τους  σημερινούς  ιουδαίους,  οι  οποίοι  κατά  90%  σήμερα  προέρχονται  από  τους  Χαζάρους,  μία  μογγολοσλαυική  φυλή  που  ασπάστηκε  τον  ιουδαϊσμό,  «Δέκατη  Τρίτη  Φυλή»,  του  Ιουδαίου Άρθουρ  Καίστλερ).

Ο  ΣΑΜΨΩΝ  ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ  ΤΡΕΙΣ  ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ

Οι  αρχαίοι εβραίοι, παρά  τις  απαγορεύσεις  

των ιερέων,  έπαιρναν  για  συζύγους,  κόρες 

Φιλισταίων. Οι  πανάσχημοι  Χαλδαιοεβραίοι 

εντυπωσιάζονταν  από  την  ομορφιά  των  

Ελληνίδων  Φιλισταίων.  Ο ίδιος  ο  «Κριτής» 

των  Ιουδαίων,  ο  Σαμψών,  παντρεύτηκε,  

κατά  σειρά,  τρεις  Ελληνοφιλισταίες.

          Θαυμάστε  απόσπασμα  από  την  

«Παλαιά  Διαθήκη»,  Κριταί,  14,3:

          «Ο  πατήρ  και  η  μήτηρ  είπον  τω  

Σαμψών.  Μη  ουκ  γυνή  εκ  παντί  του  

λαού,  συ  πορεύει λαβείν  γυναίκα  από  των  

αλλοφύλων,  των  απεριτμήτων.

           Είπε  Σαμψών.  Αυτή  ευθεία  εν  

οφθαλμοίς  μου»

           ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: 

 «Ο  πατέρας  και  η  μητέρα  του  Σαμψών  

του  είπαν.  Δεν  υπάρχει  για  σένα μία  

εβραία  γυναίκα  στον  λαό  μας  για  να  την 

πάρεις  και  πηγαίνεις  και  παίρνεις   από  

τους αλλοφύλους, τους  απερίτμητους; 

Απάντησε  ο  Σαμψών.  Αυτή  η  Φιλισταία  

είναι  η  πεντάμορφη  στα μάτια  μου».

      Κριταί  15,  4-6:  

«Σαμψών,  ο  γαμβρός  του  Φιλισταίου 

 Θαμναθαίου.

Ο  ΠΡΟΓΟΝΟΣ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ  ΔΑΥΙΔ  ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ  ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΧΕΤΤΑΙΑ  ΒΗΡΣΑΒΕΕ  ΚΑΙ  ΕΚΑΝΕ  ΤΟΝ  ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ,  ΤΟΝ  ΠΡΟΠΑΤΟΡΑ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ.

Όταν ο Δαβίδ διωκόταν από τον Σαούλ, τον ακολουθούσαν και Χετταίοι (Α' Βασιλειών 26,6). Ο Αβιμέλεχ ήταν ένας από τους πρώτους άνδρες, που ακολούθησαν το Δαβίδ μετά την αντιπαράθεσή του με το Σαούλ και ήταν Χετταίος στην καταγωγή (Α' Βασιλειών 26,6). Ο Ουρίας, ο στρατηγός του Δαβίδ και ο σύζυγος της Βηρσαβεέ, τον οποίο ο Δαβίδ τον έστειλε στην πρώτη γραμμή της μάχης για να σκοτωθεί, ήταν Χετταίος (Β' Βασιλειών 11,3).

Ο Σολομώντας είχε Χετταίες γυναίκες (Α' Βασιλέων 11:1).

Ο Ησαύ παντρεύτηκε Χετταία (Γένεση 36:2).

(Από  εκκλησιαστικό  βιβλίο)

Ο Δαβίδ υπήρξε μια σπάνια προσωπικότητα, από τις πιο σημαντικές της Π. Διαθήκης. Ήταν προφήτης και άναξ (βασιλιάς, δηλαδή Προφητάναξ). Είχε πολλά χαρίσματα και αρετές. Ήταν πράος, μεγαλόψυχος και μεγάθυμος. Αγαπούσε το λαό του και την πατρίδα του. Είναι λεπτή και ευαίσθητη ψυχή, με μια γνήσια πληθωρική θρησκευτικότητα, που προκαλεί το θαυμασμό. Τον πλούτο της θρησκευτικότητάς του αυτής τον βλέπουμε αποτυπούμενο στους ψαλμούς του, έργο απαράμιλλο σε βάθος πνευματικό και ομορφιά ποιητική. Πολλοί εκ των ψαλμών του είναι προφητικοί, αναφερόμενοι στο πρόσωπο και το έργο του αναμενόμενου Μεσσία της ανθρωπότητας.

Όπως όμως σε όλους συμβαίνει, έτσι και στο Δαβίδ ήλθε κάποτε η δύσκολη ώρα του. Στο παλάτι του ο Δαβίδ είχε γυναίκες πολλές. Αυτό δεν ήταν τότε απαγορευμένο από το Νόμο. Δεν είχε συνεπώς στέρηση γυναικείας συντροφιάς. Αυτό όμως δεν λέει και πολλά. Η σαρκική ορμή της φύσεως είναι τόσο έντονη στον κάθε άνθρωπο, ώστε να ζητά εξακολουθητικά και κάτω από όποιες συνθήκες ικανοποίηση. Θα ανέμενε βέβαια κανείς ότι ο Δαβίδ, ο τόσο ενάρετος και βαθύς γνώστης του νόμου του Θεού, θα έβαζε χαλινό στις επιθυμίες  του,  αποφεύγοντας  κάθε  παράνομη περιπέτεια και σχέση με γυναίκες. Όμως αυτό δε συνέβη.

Μια μέρα έτυχε να δει από το δώμα του βασιλικού οίκου του, μια γυναίκα να λούζεται γυμνή. Ήταν η Βηρσαβεέ, κόρη του Ελιάβ και σύζυγος Ουρία του Χετταίου, αξιωματικού του βασιλικού στρατού του. Η γυναίκα ήταν σπάνιας σωματικής ομορφιάς («καλή τω είδει σφό­δρα»). Τόσο η καλλονή της, όσο και οι ειδικές υποβλητικές συνθήκες που είχε το ολόχαρο σώμα της, κέντησαν την επιθυμία του ηγεμόνα. Ο πόθος τρύπησε τη σάρκα του και φούντωσε μέσα του η επιθυμία να την κατακτήσει. Ο ισχυρός εκείνος άντρας, τη δύναμη του οποίου είχαν νιώσει τόσο έντονα οι πολλοί εχθροί του, δεν είχε τη δύναμη ν’ αντισταθεί στο πυρωμένο πάθος του. Ήθελε σαρκική σχέση με την απρόσμενη γυναίκα. Για το βασιλιά αυτό δεν ήταν δύσκολο. Ποιός μπορούσε να αντισταθεί στην όποια επιθυμία του; Κάλεσε αμέσως την Βηροαβεέ στο ανάκτορό του και κοιμήθηκε μαζί της. Απ’ αυτή τη σχέση η γυναίκα έμεινε έγκυος. Ο καρπός του έρωτα εκείνου ήταν παράνομος, πράγμα όχι και τόσο ευχάριστο για τον ηγεμόνα. Ο Δαβίδ όμως δεν αρκέστηκε στην εφήμερη εκείνη επαφή με τη γυναίκα, που κυριολεκτικά αναστάτωσε τη ζωή του. Ήθελε μονιμότερη σχέση μαζί της· να την έχει για πάντα κοντά του, να την κάνει γυναίκα του. Εδώ όμως ανέκυπταν ανυπέρβλητες δυσχέρειες. Ή γυναίκα ήταν παντρεμένη. Πώς να κάνει γυναίκα του κάποια, που ήδη άνηκε νόμιμα σε άλλο άντρα; Μια δυνατότητα μονάχα υπήρχε· να διαλυθεί ο υφιστάμενος γάμος. Το θολωμένο μυαλό του Δαβίδ συνέλαβε σχέδιο σατανικό. Σκέφτηκε να εξοντώσει το νόμιμο σύζυγο, τον πιστότατο και καλό του αξιωματικό Ουρία. Υπέδειξε στο στρατηγό του Ιωάβ, σε μια μάχη εναντίον των Αμμωνιτών, να υποχωρήσει απροειδοποίητα σε πεδίο μάχης εν εξελίξει και ν’ αφήσουν έκθετο τον ανύποπτο Ουρία στις επιθέσεις των εχθρικών δυνάμεων. Φονεύθηκε ο γενναίος αξιωματικός και μαζί του έπεσαν και άλλοι στρατιώτες της βασιλικής δυνάμεως.

Όταν η Βηρσαβεέ έμαθε το γεγονός, θρήνησε τον άντρα της. Μόλις όμως παρήλθε το πένθος της, ο Δαβίδ την κάλεσε στον οίκο του και την έκανε επίσημα γυναίκα του. Η επιθυμία του εκπληρώθηκε.

Η Βηρσαβεέ απέκτησε με το Δαβίδ τέσσερις γιους το Σολομών (Σαλομών) (Β' Βασιλειών 5,14. 12,24. Γ' Βασιλειών 1,11-12. 1,30. 2,13. 2,19. Α' Παραλειπομένων 3,5. 14,4), τον Σαμμούς ή Σαμαά (Σαμμουά, Σιμεά), τον Σωβάβ και τον Νάθαν (Α' Παραλειπομένων 3,5).

Ο  ΑΓΙΟΣ  ΚΑΙ  ΣΟΦΟΣ  ΠΡΟΓΟΝΟΣ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ  ΣΟΛΟΜΩΝ  ΕΙΧΕ  700  ΓΥΝΑΙΚΕΣ  ΚΑΙ  300  ΠΑΛΛΑΚΙΔΕΣ

(Από  εκκλησιαστικό  βιβλίο)

«Ο Σολομών (Σαλωμών) ήταν ο τρίτος και τελευταίος βασιλιάς του ενωμένου βασιλείου του Ισραήλ, βασίλευσε μετά το Σαούλ και το Δαβίδ. Ήταν ο δεύτερος γιος του Δαβίδ από τη Βηρσαβεέ (Βηθσαβεέ) (Β' Βασιλέων 5,14. 12,24. Γ' Βασιλειών 1,13. 1,33. 2,1. 2,12-13. 2,19. 2,22. 2,24. 2,46λ. 3,6. 5,17. 5,19. 5,21. 6,12. 11,10. 11,12. 11,27. Α' Παραλειπομένων 3,5. 14,4. 22,5-7. 22,9. 22,17. 28,5. 28,9. 28,11. 28,20. 29,1. 29,19. 29,22-23. 22,28. Β' Παραλειπομένων 1,1. 1,8. 2,3-4. Παροιμίαι 1,1. Εκκλησιαστής 1,1), πρώην σύζυγο του Ουρία. Το όνομά του ετυμολογικά προέρχεται από την εβραϊκή λέξη «σαλόμ», που σημαίνει «ειρήνη», «ειρηνικός», ενώ ονομάστηκε από τον Κύριο Ιεδεδί (Ιεδιδίας), δηλαδή "αγαπημένος του Κυρίου" (Β' Βασιλέων 12,24-25). Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των χρονολογιών της Παλαιάς Διαθήκης ο Σολομών θα πρέπει να έζησε περίπου το 983-931 π.Χ. Βασίλευσε για 40 χρόνια πιθανόν το 971-931 π.Χ. (Α' Βασιλέων 11,42. Β' Παραλειπομένων 9,30). 

Ο Σολομώντας είχε τρεις αδελφούς: τον Σαμμούς ή Σαμαά (Σαμμουά, Σιμεά), τον Σωβάβ και τον Νάθαν (Α' Παραλειπομένων 3,5).

 Ο Σολομώντας, εκτός από την κόρη του Φαραώ, απέκτησε ακόμη 700 γυναίκες και 300 παλλακίδες (Γ' Βασιλέων 11,3), οι οποίες ήταν ειδωλολάτρισσες (Γ' Βασιλέων 11,1-2). Μία από αυτές ήταν και η Νααμά (Νοομμά, Ναανάν) η Αμμωνίτισσα, κόρη του Ανάν, γιου του Ναάς, βασιλιά των Αμμωνιτών, με την οποία απέκτησε τον Ροβοάμ (Γ' Βασιλέων 12,24α. 14,21), ο οποίος ήταν και ο διάδοχος στο θρόνο (Β' Βασιλειών 14,27. Γ' Βασιλέων 11,44. 12,21. 12,23. 12,24α. 12,24ξ-ο. 14,21. Β' Παραλειπομένων 3,10. 11,3. 11,17). Κόρες του Σολομώντα αναφέρονται η Ταβλήθ (Ταβάθ) (Γ' Βασιλειών 4,11) και η Βασεμμάθ (Βασεμάθ) (Γ' Βασιλειών 4,15)».

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Από  την Βηρσαβεέ,  Χετταία  σύζυγο  του Δαυίδ  προήλθε  ο  Σολομών.  Άρα  από  την  Χετταία – Ελληνίδα  γυναίκα  του  Δαυίδ  προήλθε  ο  απόγονος  του,  ο  Χριστός  σύμφωνα  με την  χριστιανική  γενεαλογία.  Είναι  ο  Χριστός  «σπέρματος  Αβραάμ;»  Ας  παραβλέψουμε  τον  εβραϊκό   νόμο  σύμφωνα  με  τον  οποίο  «εβραίος  είναι  ο  εκ  μητρός  εβραίας  προερχόμενος». 

1.  Βίβλος γενέσεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ ᾿Αβραάμ. 

2 ᾿Αβραὰμ ἐγέννησε τὸν ᾿Ισαάκ, ᾿Ισαὰκ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιακώβ, ᾿Ιακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιούδαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ, 

3 ᾿Ιούδας δὲ ἐγέννησε τὸν Φαρὲς καὶ τὸν Ζαρὰ ἐκ τῆς Θάμαρ, Φαρὲς δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Εσρώμ, ᾿Εσρὼμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αράμ, 

4 ᾿Αρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αμιναδάβ, ᾿Αμιναδὰβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ναασσών, Ναασσὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Σαλμών, 

5 Σαλμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Βοὸζ ἐκ τῆς Ραχάβ, Βοὸζ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ωβὴδ ἐκ τῆς Ρούθ, ᾿Ωβὴδ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιεσσαί, 

6 ᾿Ιεσσαὶ δὲ ἐγέννησε τὸν Δαυῒδ τὸν βασιλέα. Δαυῒδ δὲ ὁ βασιλεὺς ἐγέννησε τὸν Σολομῶντα ἐκ τῆς τοῦ Οὐρίου, 

7 Σολομὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Ροβοάμ, Ροβοὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Αβιά, ᾿Αβιὰ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ασά, 

12 Μετά λοιπόν τη μετοικεσία στη Βαβυλώνα ο Ιεχονίας γέννησε το Σαλαθιήλ, και ο Σαλαθιήλ γέννησε το Ζοροβαβέλ, 

13 και ο Ζοροβαβέλ γέννησε τον Αβιούδ, και ο Αβιούδ γέννησε τον Ελιακίμ, και ο Ελιακίμ γέννησε τον Αζώρ, 

14 και ο Αζώρ γέννησε το Σαδώκ, και ο Σαδώκ γέννησε τον Αχίμ, και ο Αχίμ γέννησε τον Ελιούδ, 

15 και ο Ελιούδ γέννησε τον Ελεάζαρ, και ο Ελεάζαρ γέννησε το Ματθάν, και ο Ματθάν γέννησε τον Ιακώβ, 

16 και ο Ιακώβ γέννησε τον Ιωσήφ τον άντρα της Μαρίας, από την οποία γεννήθηκε ο Ιησούς, ο λεγόμενος Χριστός.- 

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ