ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ: Ο ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ

«Επερίμενα πολλές τιμές, αλλά όχι και την τιμή να θυσιάσω τη ζωή μου για την Ελλάδα μου». Είναι τα λόγια που ψέλλισε λίγο πριν ξεψυχήσει, για να περάσει στην αιωνιότητα και την ιστορική μνήμη, ο ποιητής Λορέντζος Μαβίλης, στο ύψωμα του Δρίσκου στις 28 Νοεμβρίου του 1912 μαχόμενος εναντίων των Τούρκων για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων. 
Σήμερα, συμπληρώνονται 104 χρόνια από τότε που γράφτηκε ο ηρωικός επίλογος στη ζωής ενός ανθρώπου του πνεύματος που πολέμησε για την απελευθέρωση του Έθνους.
Ποιητής και μεταφραστής, τελευταίος εκπρόσωπος της Επτανησιακής Σχολής και μάλιστα του κερκυραϊκού κύκλου.
Ο Λορέντζος Μαβίλης γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1860 στην Ιθάκη, όπου ο ισπανικής καταγωγής πατέρας του, Παύλος Μαβίλης, υπηρετούσε ως δικαστικός. Η μητέρα του, Ιωάννα Σούφη, ήταν ανηψιά του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.
Ο Μαβίλης τελείωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Κέρκυρα και φοίτησε για ένα χρόνο (1877-1878) στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του στα πανεπιστήμια Μονάχου και Φράιμπουργκ (1878-1890), όπου παρακολούθησε μαθήματα κλασικής φιλολογίας, αρχαιολογίας και σανσκριτικών, ενώ μελέτησε τα φιλοσοφικά συστήματα των μεγάλων Γερμανών φιλοσόφων Καντ, Φίχτε και Σοπεγχάουερ. Το 1890 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ φιλοσοφίας από το Πανεπιστήμιο του Ερλάνγκεν με τη διατριβή «Δύο βιεννέζικα χειρόγραφα του Ιωάννη Σκυλίτζη».
Ο Μαβίλης δεν ήταν μόνο άνθρωπος του πνεύματος, αλλά και της δράσης. Φλογερός πατριώτης, συμμετείχε ενεργά στους απελευθερωτικούς αγώνες του έθνους.
Ο πατριώτης Λορέντζος Μαβίλης, πολέμησε το 1896 στα Λευκά Όρη, ως εθελοντής στην επανάσταση της Κρήτης. Την επόμενη χρονιά, με δικά του έξοδα συγκρότησε ένα σώμα από 70 Κερκυραίους και πολέμησαν στην φονική μάχη των Πέντε Πηγαδιών στην Ήπειρο, όπου τραυματίστηκε στο χέρι.
 Μετά την επάνοδό του στην Κέρκυρα έγραψε μερικά από τα καλύτερα ποιήματά του και ασχολήθηκε με το γλωσσικό ζήτημα, που το θεωρούσε συνδεδεμένο με το εθνικό.

Το 1910 εκλέγεται βουλευτής Κερκύρας υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ο λόγος του στη Βουλή ένα χρόνο αργότερα για το γλωσσικό ζήτημα, αποτελεί την κορύφωση των αγώνων του για τη δημοτική. Παροιμιώδης θα μείνει η φράση του «Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει, υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι», υπερασπιζόμενος την ευγένεια της δημοτικής γλώσσας.

Η υπερτάτη θυσία του προς την πατρίδα θα έλθει στις 28 Νοεμβρίου του 1912, κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Ο Λορέντζος Μαβίλης, συμμετέχοντας ως εθελοντής στο σώμα των Γαριβαλδινών, θα πέσει ηρωικά μαχόμενος κατά των Τούρκων στο βουνό Δρίσκος της Ηπείρου. Ήταν μόλις 52 ετών, πάνω στην κορύφωση της πνευματικής του δημιουργίας.
 
Οι ιστορικοί αναφέρουν πως, σφαίρες έπεφταν «σαν χαλάζι εκείνη μέρα» του Νοεμβρίου στο Δρίσκο. Το τουρκικό βόλι τον βρίσκει στο πρόσωπο τον ποιητή. Έρχεται και δεύτερο που τον βρίσκει στο στόμα. Αιμόφυρτος στο προσωρινό στρατιωτικό νοσοκομείο που λειτουργεί στο ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, ζητά μολύβι και χαρτί. Ήθελε κάτι να γράψει, όμως ο θάνατος τον πήρε. Στην Αγία Παρασκευή θάφτηκε η σoρός του. Tο 1933 μεταφέρθηκαν τα οστά του στο μνημείο που στήθηκε στο μοιραίο ύψωμα που υπερασπίστηκε.

Μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων που δεν άργησε να έρθει, η αδελφή του ποιητή δωρίζει στο δήμο της ελεύθερης πόλης το ξίφος και τη στολή του.

Το 1967, ένας κεραυνός καταστρέφει το μνημείο στο Δρίσκο και διασκορπίζονται τα οστά του ήρωα ποιητή. Μία γριούλα από το χωριό Βασιλική η κ. Στάθη, μαζεύει τα οστά που τοποθετούνται σε οστεοφυλάκιο και η Πολιτεία φτιάχνει ένα καινούργιο μνημείο στην ίδια θέση. Μία μαρμάρινη πλάκα στο μνημείο αναφέρει: ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ. ΙΕΡΟΦΑΝΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΔΕΑΣ.6-9-1860 28-11-1912

ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΜΑΒΙΛΗ

ΠΗΓΕΣ : sansimera.gr-.topontiki.gr