ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

«Ό,τι είναι η καρδιά και ο νους για το σώμα, είναι η Ελλάδα για την ανθρωπότητα.» «Jeder sei auf seine art ein Grieche, aber er sei's».  Μετάφραση: «Καθένας πάνω στην τέχνη του ας είναι Έλληνας, αλλά να είναι».

Ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε (Johann Wolfgang Goethe, 1749-1832) ήταν Γερμανός ποιητής και πεζογράφος

«Αγόρασα μίαν τεραστία κεφαλή του Διός. Την έβαλα απέναντι στο κρεβάτι μου και άφησα το φως να πέφτει επάνω της κατά τρόπο κατάλληλο, ώστε να την βλέπω κάθε πρωί φωτιζόμενη και να της απευθύνω την προσευχή μου».
«Η Ελένη μου (του 2ου Φάουστ) περιλαμβάνει χρονικό διάστημα τρισχιλίων ετών, από της αλώσεως της Τροίας μέχρι της πτώσεως του Μεσολογγίου». (Από επιστολή του στον Γουλιέλμον Ουμβόλδον, το 1826).
«Κάθε φορά που διάβαζα το Ελληνικό δημοτικό τραγούδι «Το μοιρολόι του Χάρου» ξυπνούσαν μέσα μου όλες οι ψυχικές, πνευματικές και ηθικές δυνάμεις. Είναι κείμενο με τις υψηλότερες αξιώσεις της τέχνης». (Από άρθρο του στο περιοδικό «Kunst und altertum», 1823, σχετικό με την μετάφραση των Ελλην. δημοτικών τραγουδιών, που έκανε.)

«Oι  Έλληνες είναι συγγενείς μου, είναι δάσκαλοί μου. Τους θαυμάζω σαν άφθαστες διάνοιες της φράσεως και της γραμμής, καθώς και για τον ιδεώδη βίο τους». (Από επιστολή που έστειλε στον γιο του Αύγουστο στο Bisbaden στις 5 Ιουλίου 1815).

Ο   Γερμανός  Γιόχαν-Γιοακείμ  Βίνκελμαν, ο  πατέρας  της  αρχαιολογίας,  είναι  ο άνθρωπος  που τον 18ο αιώνα, με το κλασσικό  βιβλίο του «Ιστορία  της Αρχαίας  Τέχνης», απεκάλυψε  στον Κόσμο  την ωραιότητα  και το ανεπανάληπτο της Ελληνικής  Τέχνης  της Αρχαιότητος.  

Κατά την εποχή της Επανάστασης στον χώρο της γερμανόφωνης Ευρώπης υπήρχε μια χαλαρή συνομοσπονδία κρατών. Τα μεγαλύτερα μέλη της ήταν η Αυστρία και η Πρωσία, ενώ μέλη ήταν επίσης η Βαυαρία, η Δανία, το Λουξεμβούργο κλπ. Ανώτατος άρχων της συνομοσπονδίας κατά την εποχή της Επανάστασης ήταν ο Αυστριακός καγκελάριος Κλέμενς Μέτερνιχ.  Η Αυστρία και η Πρωσία, μαζί με τη Βρετανία και τη Ρωσία, είχαν συνάψει από το 1815 μια σειρά συμφωνιών (τη λεγόμενη "Ιερή Συμμαχία") που επισήμως είχε ως στόχο την τήρηση της ειρήνης στην Ευρώπη και τη συνεργασία μεταξύ αυτών των μοναρχιών.



Από τους πρώτους μήνες της Επανάστασης η γερμανόφωνη κοινή γνώμη τάχθηκε με το μέρος των Ελλήνων. Αντίθετα, ο Μέτερνιχ, όπως και οι άλλοι ηγεμόνες της Συμμαχίας τήρησαν αρνητική στάση, καθώς την συσχέτισαν με το κίνημα του Καρμποναρισμού στην Ιταλία το οποίο θεωρήθηκε κίνδυνος για την ανατροπή των μοναρχιών. Τον Μάϊο του 1821, στο Συνέδριο του Λάιμπαχ η Ιερά Συμμαχία απέρριπτε κάθε κίνημα ανατροπής της νόμιμης εξουσίας μέσω εξέγερσης και βίας. Το ανακοινωθέν του Συνεδρίου κατέληγε:

"Οι μονάρχες ενήργησαν συνεπεία αυτής της διακηρύξεως στα γεγονότα της Νεάπολης και του Πιεμόντε και επίσης στα γεγονότα που ξέσπασαν μεν υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες αλλά από συνδυασμούς το ίδιο εγκληματικούς, και τα οποία εκθέτουν την ανατολική πλευρά της Ευρώπης σε ανυπολόγιστες εμπλοκές".

Η επίσημη εφημερίδα της Αυστρίας Österreichischer Beobacther (Αυστριακός Παρατηρητής) σχολιάζοντας για πρώτη φορά τα συμβάντα στην Ελλάδα την 8 Ιουνίου (ν.ημ.) 1821 υποστήριζε ότι οι επαναστάτες βίσκονταν σε στενή επαφή με τα επαναστατικά κινήματα στην Ιταλία και ότι σκοπός τους ήταν η διατάραξη της ησυχίας στην χριστιανική Ευρώπη. Έτσι, σχολίαζε η εφημερίδα, μια επιχείρηση που ξεκίνησε με πολιτικό δόλο δεν θα έχει αποτέλεσμα και θα οδηγήσει τον ελληνικό λαό σε μεγάλα δεινά. Λόγω της πολιτικής αυτής απαγορεύτηκε κάθε φιλελληνική κίνηση σε πολλά γερμανικά κράτη. Ωστόσο υπήρξαν πολιτικοί και διανοούμενοι που τάχτηκαν ανοιχτά υπέρ της Ελληνικής Επανάστασης.

 Ο βαρώνος von Gagern στην Ταξική Δίαιτα του πριγκηπάτου της Έσσης-Ντάρμσταντ την 19 Ιουνίου εκφωνεί θερμό φιλελληνικό λόγο που περιλάμβανε μεταξύ άλλων τα εξής:

"Ένα θανάσιμο αμάρτημα θα βαραίνη το Γερμανικό Έθνος αν δεν εγείρεται πουθενά ούτε βοήθεια ούτε φωνή προς χάριν των Ελλήνων. Αυτοί μπορεί να έχουν αρχίσει τον αγώνα τους ασύνετα, την ακατάλληλη στιγμή, με ανεπαρκή μέσα. Εγκληματίες όμως δεν πρέπει να χαρακτηριστούν για αυτό το λόγο. Δεν ήσαν υπήκοοι, στην έννοια του δικαίου των Εθνών και του πολιτισμού μας, αλλά σκλάβοι. Αυτό μαρτυρούν οι αρχιερείς των, που χωρίς ενοχή και χωρίς να απολογηθούν, υπέστησαν δεινόν θάνατο στις πύλες των ναών τους. Εγώ, ως υπήκοος ενός πρίγκιπα ο οποίος έγινε μέλος της Ιεράς Συμμαχίας, και ως εκπρόσωπος των δικαιωμάτων και των επιθυμιών ενός γερμανικού λαού, εκφράζω εδώ την προσδοκία και ελπίδα ότι οι Έλληνες θα βγουν νικητές από τον αγώνα τους, ή να τους εξασφαλιστή μιά συνθήκη που θα τους θέση υπό την αιγίδα του ευρωπαϊκού δικαίου των Εθνών."

ΤΑ  ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ  ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο  Γερμανός  ποιητής Wilhelm Müller συνέθεσε σειρά φιλελληνικών ποιημάτων με τον τίτλο "Τραγούδια των Ελλήνων". Το πρώτο από αυτά δημοσιεύτηκε στην ανθελληνική εφημερίδα του Μέτερνιχ και άρχιζε έτσι:

"Μας ονόμασες επαναστάτες

 πάντα έτσι ας μας καλείς!

Επάνω! Επάνω!

αυτό είναι το σύνθημα των Ελλήνων.

... ...

Επάνω,

 αυτό είναι το σύνθημα των Ελλήνων το αιώνιο!

Ο υπέροχος ήχος αυτός

 ποτέ να μην ηχήσει μέσ' την καρδιά σου.

Εσύ, κάτω στη λάσπη θα μένης για πάντα,

 και θα παρατηρείς του κόσμου τα συμβάντα."

Το πρώτο τεύχος των Ελληνικών ασμάτων (Lieder der Griechen) του  Μύλλερ  είναι γεμάτο λυρισμό. Το τεύχος περιέχει δέκα ποιήματα που είναι τα εξής: «Οι Έλληνες προς τους φίλους της αρχαιότητός των», «Ο Φαναριώτης», «Η παρθένα των Αθηνών», «Η Μανιάτισσα», «Ο γέρων της Ύδρας», «Ο Ιερός Λόχος, «Οι Έλληνες προς τον Αυστριακόν παρατηρητήν» -που είναι η εφημερίδα του Μέττερνιχ- «Τα πνεύματα των αρχαίων ηρώων κατά την ημέραν της Αναστάσεως», «Τα ερείπια των Αθηνών προς την Αγγλία» και «Η ελπίδα της Ελλάδας».

Η  δεύτερη συλλογή ποιημάτων του για τους Έλληνες  που περιλαμβάνει τα εξής: «Η Υψηλή Πύλη», «Ο εξόριστος της Ιθάκης», «Αλέξανδρος Υψηλάντης», «Η επιβίβαση των Αθηναίων στα πλοία τους», «Η σκλάβα στην Ασία», «Ο μικρός Υδραίος», «Η διδασκαλία της Μανιάτισσας», «Η γλαυξ».

Ιδιαιτέρως «ο μικρός Υδραίος» προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση και ακόμα είναι γνωστός στη Γερμανία.

Το 1823 εκδίδει νέα σειρά ποιημάτων, τρία νέα τεύχη που είναι «Τα νέα άσματα των Ελλήνων». Το πρώτο τεύχος περιέχει επτά άσματα, το δεύτερο οκτώ και το τρίτο επτά. Σ΄ αυτά περιγράφεται ο εμπαιγμός της Ελλάδας από τους Τούρκους, υπαινίσσοντας την φιλότουρκη Ευρωπαϊκή πολιτική και κάνει έκκληση για βοήθεια προς τους Έλληνες. 

Το 1824 εκδίδει άλλη μια συλλογή με επτά ποιήματα υπό τον τίτλο «Τα νεώτατα άσματα των Ελλήνων» (Νeueste Lieder der Griechen). Το πιο ωραίο ποίημα είναι  «Η Ελλάς και ο κόσμος»  όπου συνδέει την ελευθερία με την Ελλάδα και τον κόσμο αναφωνώντας:

“Χωρίς την ελευθερίαν τι θα ήσουν, ω! Ελλάς χωρίς εσέ τι θα ήτο ο κόσμος!” (“Ohne die Freiheit, was wärest du Hellas? Ohne dich, Hellas, was wäre die Welt?”).

Την 1 Αυγούστου 1821 ο καθηγητής Krug από τη Λειψία δημοσίευσε υπό μορφή φέιγ-βολάν πρόσκληση για την ίδρυση συλλόγων για την υποστήριξη των Ελλήνων. Λίγες μέρες αργότερα ένα βασιλικό διάταγμα απαγόρευε την διάδοση αυτών των φυλλαδίων στη Σαξονία. Μια προσπάθεια αποστολής μιας "Γερμανικής Λεγεώνας" από τη Βαυαρία στην Ελλάδα από τον καθηγητή Fr. Thiersch επίσης απαγορεύτηκε. Στην Πρωσία επίσης απαγορεύτηκε κάθε δημόσια εκδήλωση φιλελληνισμού.
Η πολιτική του Μέτερνιχ εμπόδισε σοβαρά την βοήθεια προς τους Έλληνες αλλά δεν κατάφερε να την σταματήσει εντελώς. Στον ηθικό τομέα απέτυχε πλήρως αφού δεν κατάφερε να αλλάξει την φιλελληνική κοινή γνώμη. Στα πιό φιλελεύθερα νοτιο-δυτικά κρατίδια της Γερμανικής Συνομοσπονδίας, με κέντρο τη Στουτγκάρδη, άρχισαν από το φθινόπωρο του 1821 να λειτουργούν φιλελληνικές επιτροπές οι οποίες και έστειλαν εθελοντές στην Ελλάδα και υποστήριξαν οικονομικά πρόσφυγες.   Οι Έλληνες φοιτητές γράφουν προκήρυξη που διανέμουν στη γερμανόφωνη Κεντρική Ευρώπη, με τίτλο «Ελλάδος Παλιγγενεσία».

Ο Φιλελληνισμός όμως των Γερμανών, δεν έμεινε   στις θεωρητικές διακηρύξεις  και  στα  λόγια.  Οργανώνουν  9 αποστολές μαχητών, όπλων και πολεμοφοδίων από το λιμάνι της Μασσαλίας προς την Ελλάδα.  Γερμανοί Φιλέλληνες πολέμησαν στην επαναστατημένη Ελλάδα και έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της. Μεταξύ των φιλελλήνων ήταν οι Μπέκ Φρειδερίκος, Μπένιγτσεν Όθων Γουσταύος, Μπλοντώ, Μπόεμαν, Μπόν, Μπόρμαν, Μπρέϊλ Εδουάρδος, Μπρουκμπάχερ Ανδρέας, Φρειδερίκος Δίχμαν, Κάρολος Δείχριχ, Ιωσήφ Δόζιος, Εϊζεν, Εμερλ, Ερουστ, Φερρέρος, Φίνστεντ, Φίσερ, Φίτς-Γιβών, Λουδοβίκος Ιωσήφ Φλοράνς, Αντώνης Φορτσάνος, Λουδοβίκος Κάϊζεμπεργ, Αντ. Καλμπάχερ, Στέφανος Κλαύδιος Ριγάλ, Γαβριήλ Ριγάλ, Φίλιππος Ριβελ, Αλβέρτος Νόϊμγτερ, Νουσμπάουμ, Ομπερτ κ.λ.π. Οι περισσότεροι από αυτούς σκοτώθηκαν στο Πέτα, στο Ανάπλι, στην Ακρόπολη,  στο Μεσολόγγι και αλλού.

Στη Γερμανία η Ελληνική Επανάσταση ερμηνεύτηκε από την αρχή σαν μια ιδιαίτερη περίπτωση, διαφορετική από τις άλλες, που δεν σκόπευε στην ανατροπή κάποιας νόμιμης εξουσίας ούτε είχε σχέση με συνωμοσίες όπως ο Καρμποναρισμός. Θεωρούσαν ότι τα αιτήματα των Ελλήνων ήταν δίκαια και ότι άξιζαν μια θέση στην πολιτισμένη χριστιανική Ευρώπη.
Ο γερμανόφωνος τύπος στο μεγαλύτερο μέρος του φιλοξενούσε φιλελληνικά δημοσιεύματα. Σε ένα από αυτά του καθηγητού Krug αναφέρει:

"Όλη η Τουρκοκρατία έχει από καιρό προγραφεί από την κοινή γνώμη σαν κάτι άκρως άδικο που δεν υποφέρεται ... Εάν λοιπόν μια ζηλότυπη και γεμάτη φόβο πολιτική των κυβερνήσεων θεωρεί τον Ελληνικό Αγώνα απελευθερώσεως άκαιρο για τους δικούς της σκοπούς, παρά ταύτα δεν θα πετύχει, παρ' όλα τα σοφίσματά της, να κάνει τον κόσμο να πιστέψει ότι αυτός ο αγώνας είναι άδικος".

Ωστόσο, στο Συνέδριο της Βερόνας που έγινε στο τέλος του 1822 επικράτησε και πάλι ο Μέτερνιχ και από το Συνέδριο εκδόθηκε ψήφισμα που καταδίκαζε την Ελληνική Επανάσταση χαρακτηρίζοντάς την "ανόητη και εγκληματική επιχείρηση". Μετά από αυτό, το φιλελληνικό κίνημα στη Γερμανία κλονίστηκε και σχεδόν διακόπηκε, έως ότου το 1826 δημιουργήθηκε νέο ρεύμα φιλελληνισμού με αφορμή την τραγική πτώση του Μεσολογγίου.

Άλλες φιλελληνικές εκδηλώσεις ήταν η δημιουργία φιλελληνικών κομιτάτων με πρωτοβουλία καθηγητών όπως του θεολόγου Fr. Nagel, του Νεάντερ (J. Neander), του Νίμπουρ (Barthold Georg Niebuhr) και άλλων. Οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνουν είναι πολλές: έκδοση φυλλαδίων που προτρέπουν στην ίδρυση φιλελληνικών σωματείων, στην παροχή ποικίλης αρωγής, έρανοι σε χρήμα και είδη, στρατολογούνται νέοι εθελοντές, ενώ κάποιοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι των Ελλήνων σπουδαστών οι οποίοι συγκροτούν στρατιωτικά σώματα με σκοπό να πάνε στην Ελλάδα, εκφράζουν την επιθυμία να τους συνοδεύσουν στον προορισμό τους.

Σημαντικά κέντρα φιλελληνικής δράσης στη Γερμανία υπήρξαν οι πόλεις του Αμβούργου και της Βρέμης, το Ντάρμσταντ και η Στουτγκάρδη. Οι Zimmermann-καθηγητής, Chevalier από τη Γενεύη και Dannenberg –υπασπιστής της φρουράς του Αμβούργου συγκροτούν την «Ελληνογερμανική Λεγεώνα».  Στην πόλη Ντάρμσταντ όπου μετέβη ο Θεόδωρος Νέγρης ζήτησε και πέτυχε τη συγκρότηση και αποστολή εθελοντικού σώματος στην Ελλάδα. Ιδιαίτερο ρόλο είχε παίξει στη συγκρότηση της εκεί φιλελληνικής στρατιωτικής ομάδας ο Koster πρώην αξιωματικός του Πρωσσικού στρατού που είχε έλθει στις αρχές του 1821 στην Ελλάδα, πολέμησε μα έφυγε απογοητευμένος από την υπάρχουσα χαοτική κατάσταση, μα ήθελε να ξαναγυρίσει.

Το 1827  ιδρύθηκε στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας ‘’Πανελλήνιον’’ με σκοπό την ανατροφή ορφανών παιδιών από την Ελλάδα.


Τα αίτια ανάπτυξης του Γερμανικού φιλελληνισμού θεωρούνται ότι είναι ο κλασικισμός που καλλιεργείτο στην Γερμανία τα προεπαναστατικά χρόνια σε συνδυασμό με τον ρομαντισμό της εποχής. Επίσης η παρουσία και η δράση εκεί των Ελλήνων σπουδαστών και εμπόρων. Ενεργή ήταν η συμμετοχή Γερμανών φιλελλήνων στα επαναστατικά γεγονότα στην Ελλάδα: στην Κρήτη  ο γιατρός Σχιεράϊπερ τον Δεκέμβριο του 1823 παρέχει ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη, ενώ ο Hane ανέλαβε τη διοίκηση του φρουρίου της Γραμβούσας στα τέλη Φεβρουαρίου 1828.

Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι στα αρχεία του Πανεπιστημίου του Λάιμπτσιχ της Λειψίας, υπάρχουν επιστολές και άλλα στοιχεία εθελοντών Γερμανών, που πολέμησαν στην Ελλάδα, την περίοδο 1821- 22.

Το 1929 ο καθηγήτης Κάρλ Ντίντριχ, εξέδωσε στο Αμβούργο υπό τον τίτλο "Γερμανοί Φιλέλληνες στην Ελλάδα» σχετικό τόμο.

Ο  ΓΕΡΜΑΝΟΣ  ΦΙΛΕΛΛΗΝΑΣ  ΦΟΝ  ΣΤΡΑΛΕΝΤΟΡΦ  ΠΟΥ  ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ  ΣΤΗΝ  ΜΑΧΗ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ  ΤΗΣ  ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

Στις 18 Απριλίου του 1822,  600   Έλληνες  με 8 Γερμανούς  και 4  Γάλλους  εθελοντές φιλέλληνες  επιτέθηκαν για να απελευθερώσουν την Ακρόπολη. Μεταξύ των Γερμανών φιλελλήνων και ο 31 ετών Φον Στραλεντορφ που σκοτώθηκε  πολεμώντας  ηρωικά .  Στις αρχές του 1944, ένας δισέγγονος του, χωρίς να ξέρει τίποτε για τον φιλέλληνα πρόγονό του, έκανε σκοπιά  κάτω από τον Παρθενώνα,  σαν  κατακτητής  πλέον. Κάποια μέρα ένας ελληνομαθής Γερμανός, ο μεταφραστής του στρατηγού Φέλμυ, ο μετέπειτα ξακουστός καθηγητής Στατμύλλερ, τους είπε για να τους ''τονώσει'' το  ηθικό  για τους Γερμανούς φιλέλληνες του 1821. Εκεί άκουσε το όνομα του προγόνου του.  Ότι ο τάφος του ήταν εκεί  δίπλα, στην  σκοπιά στην οποία έκανε βάρδια.

 

    Το  κάτω  μέρος  του  ιστορικού  εγγράφου  με  τις  υπογραφές  των:  Πετρόμπεη  Μαυρομιχάλη,  Θεόδωρου  Κολοκοτρώνη,  Ανδρέα  Μεταξά  και  Αλέξανδρου  Μαυροκορδάτου.

Ιστορικό έγγραφο του 1823 για πολιτογραφήσεις ως Ελλήνων των  Γερμανών Φιλελλήνων

Στα  Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, που σώζονται στην Βιβλιοθήκη της Βουλής, υπάρχει ένα σημαντικό έγγραφο το οποίο δείχνει το πνεύμα του φιλελληνισμού μεταξύ των πνευματικών ανθρώπων και της νεολαίας της Γερμανίας, της εποχής εκείνης. Και περιέχει την σημαντική πρόταση να πολιτογραφηθούν Έλληνες, διακεκριμένοι Γερμανοί, που στήριζαν τον αγώνα των Ελλήνων.

Το έγγραφο αυτό, το συνέταξε το Εκτελεστικό Σώμα των επαναστατημένων Ελλήνων στην Τρίπολη το 1923 και το απηύθυνε ως πρόταση στον Πρόεδρο του Βουλευτικού Σώματος Δημήτριο Υψηλάντη. Είναι το ακόλουθο: «Επειδή και αι γερμανικαί φιλελληνικαί εταιρίαι, συγκροτηθείσαι επ’ ωφελεία της Ελλάδος, δεν έλειψαν μέχρι τούδε από το να συντρέχωσι και χρηματικώς και με αποστολήν ανθρώπων αρηϊφίλων, οίον εσχάτως του ούτως ονομασθέντος Γερμανικού Λεγεώνος, τέλος δε και δια λόγου, συνιστώσαι με τα σοφά συγγράμματά των και τας με πολλά της Ευρώπης μέρη ανταποκρίσεις των την υπόληψιν του ελληνικού έθνους και τα αναμφισβήτητα του επιχειρήματός του δίκαια.   Επειδή το ελληνικόν έθνος ευεργετούμενον πρέπει να είναι ευγνώμον προς εκείνους από τους οποίους ευεργετείται και εις τον παρόντα μάλιστα αγώνα του πολλαχώς υποστηρίζεται.   Επειδή άλλος ευγνώμονος ενδείξεως τρόπος προς ευεργέτας από μέρος της Ελληνικής Διοικήσεως, ήτις παριστάνει όλο το έθνος, μήτε δυνατός μήτε κατορθωτός επί του παρόντος είναι, παρά τον της πολιτογραφήσεως αυτών τούτων των ευεργετών Το Εκτελεστικόν φροντίσαν να μάθη τα ονόματα των σημαντικωτέρων εξ αυτών, τα οποία ως εν καταλόγω εκτίθενται κατωτέρω, προβάλλει και εις του Βουλευτικού την σκέψιν την πολιτογράφησίν των, ήτις κατά το δεύτερον άρθρον 12 του Οργανικού Νόμου της Επιδαύρου εμπορεί ευκόλως να ενεργηθή. Κατάλογος των ονομάτων Ερνέστος Αιμίλιος Όφφμανος, εμπορικός σύμβουλος της Βασιλικής Αυτού Υψηλότητος του Μεγάλου Δουκός της Έσσενδαρμσταντ Ιωάννης Γάσπαρδος Ορέλλιος, καθηγητής εν Τουριχίω Δόκτωρ Κ.Α. Σχόττιος Βρέμνος, πρόεδρος των εν Ελβετία Εταιριών Βίντερος εκ Εϊδελβέργης Ο Βαρών Φρειδερίκος Εδουάρδος Ρεϊνέκιος

Την 11 Ιουνίου 1823, εν Τριπολιτζά

 Ο Πρόεδρος Πετρόμπεης Μ(αυρομιχάλης) Ο Γενικός Γραμματεύς Θ. Κολοκοτρώνης Α. Μαυροκορδάτος Α. Μεταξάς».

 

   Το  ιστορικό έγγραφο του 1823. 

 Το φιλελληνικό κίνημα της Γερμανίας, φαίνεται πως άρχισε από τη Στουτγάρδη, όπου είχε πραγματοποιηθεί η Γενική Συνέλευση της Φιλελληνικής Επιτροπής, στην οποία διαπιστώθηκε η ανάγκη δημιουργίας σώματος εθελοντών και παροχής χρηματικής βοήθειας σε όσους επιθυμούσαν να μεταβούν στην Ελλάδα. Για το λόγο αυτό, διεξήχθησαν πολλοί έρανοι ενίσχυσης των Ελλήνων που πολεμούσαν για την ελευθερία τους. Ο πρόεδρος της Επιτροπής αυτής A. Schott, προλόγισε την γερμανική έκδοση με τίτλο "Ιστορία της Αναγέννησης της Ελλάδας", του Φρανσουά Πουκεβίλ, (Χαϊδελβέργη 1824). Σύμφωνα με τις υπάρχουσες ιστορικές καταγραφές, κατά τα έτη 1821-22 αναχώρησαν από τη Γερμανία 327 εθελοντές, συνολικά, στους οποίους προστέθηκαν επιπλέον άλλοι 50, οι οποίοι κατήλθαν στην Ελλάδα, μεμονωμένα. Από αυτούς 121 έχασαν την ζωή τους ή απεβίωσαν κατά τη διάρκεια της Επανάστασης.

Ο ΚΑΡΛ  ΚΡΑΤΣΑΪΖΕΝ

                                Ο   Καρλ Κράτσαϊζεν

 Ο πολύ γνωστός Καρλ Κράτσαϊζεν ήταν Γερμανός αξιωματικός του στρατού, αλλά και εικονογράφος. Πολέμησε σαν εθελοντής κατά την Ελληνική Επανάσταση και φιλοτέχνησε εκ του φυσικού, πορτρέτα μεγάλων μορφών του αγώνα, όπως οι Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Κωνσταντίνος Κανάρης, Ανδρέας Μιαούλης, Ιωάννης Μακρυγιάννης και άλλοι. Το 1826 κατατάχτηκε σε σώμα Βαυαρών εθελοντών και με το βαθμό του υπολοχαγού ήρθε στην Ελλάδα για να πολεμήσει μαζί με τους επαναστάτες. Αν και έμεινε μόνο για ένα χρόνο, πήρε μέρος σε σημαντικές μάχες όπως η πολιορκία της Αθήνας το 1826 και η πολιορκία της Ακρόπολης το 1827.

Ο  ΕΡΙΚ  ΤΡΑΪΜΠΕΡ,  Ο  ΙΑΤΡΟΣ  ΤΟΥ  ΑΓΩΝΑ  ΤΟΥ  1821   

O  Έρικ  Τράιμπερ,  σε  ξυλογραφία  του  1866,  στο  Εθνικό  ημερολόγιο  του  Βρεττού.

Ο Έρικ Τράιμπερ  ήταν  ο  ιατρός του αγώνα του 1821. Με την έναρξη της Επανάστασης ήλθε στην Ελλάδα και πρόσφερε τις ιατρικές  υπηρεσίες του σε διάφορα Ελληνικά στρατόπεδα. Συμμετείχε το 1822 στην μάχη του Πέτα, και το 1823 ήταν στο Μεσολόγγι μαζί με τον Μαυροκορδάτο. Στα χέρια του ξεψύχησε ο αρχιστράτηγος Γεώργιος Καραϊσκάκης το 1827. Μετά την επανάσταση συνέχισε να υπηρετεί την Ελλάδα, συντελώντας πολύ στην διοργάνωση της Ιατρικής Υπηρεσίας στον Ελληνικό Στρατό. Απεβίωσε τον Απρίλιο του 1882 στην Αθήνα.

Το μνημείο των πεσόντων Γερμανών Φιλελλήνων, στον Κήπο των Ηρώων του Μεσολογγίου.

     

    

     ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ,  Ο  ΚΗΠΟΣ  ΤΩΝ  ΗΡΩΩΝ

Στο  Μεσολόγγι, στον  κήπο  των  ηρώων,  χαραγμένα  πάνω σε πέτρα,  είναι  τα  ονόματα   είκοσι δύο ατόμων. Είναι τα ονόματα των Γερμανών, που έδωσαν τη ζωή τους για την Ιερή Πόλη, στην πολιορκία του Κιουταχή και του Ιμπραήμ. Πιο πέρα, στον Κήπο των Ηρών, βρίσκονται και τα μνημεία των Γάλλων, των Πολωνών, των Σουηδών και άλλων φιλελλήνων.-


ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ