ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ: ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ «ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ» ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ.

   Η  Υπατία  των  Ελλήνων, η  προστάτιδα  της  Ελληνικής  παιδείας,  των  επιστημών  και  των  γραμμάτων.

                                     Ποίημα του Κωστή Παλαμά:

                                 «Οι Καλόγεροι» 

Και τώρα, κάθε που την απαντήσαμε

την Υπατία την άτρομην Ιδέα την αστρομάτα,

τη σφάζουμε, τη χιλιοκομματιάζουμε,

και - ω λύσσα! - τα κομμάτια της τα ρίχνουμε στη στράτα.

 «Παρρησίας λαβόντες υπό του επισκόπου Κυρίλλου οι Αλεξανδρείς έκαυσαν φρυγάνοις αυθεντήσαντες, Υπατίαν την περιβόητην φιλόσοφον, περί ης μεγάλα εφέρετο· ην δε παλαιά γυνή».                                                 Ιωάννης Μαλάλας («Χρονογραφία», Λόγος 14ος). 

Το  Ελληνικό  κράτος  στις  30  Ιανουαρίου  κάθε  χρόνο  γιορτάζει τη μνήμη των λεγόμενων Τριών Ιεραρχών, τους οποίους ψευδώς και παραπλανητικώς έχει ταυτίσει με την ελληνική Παιδεία και τα ελληνικά Γράμματα. Ψευδώς και παραπλανητικώς διότι οι τρεις αυτοί πατέρες της εκκλησίας όχι μόνο δεν είχαν καμία ουσιαστική σχέση με την ελληνική Παιδεία και τα ελληνικά Γράμματα, αλλά εναντιώθηκαν σ’ αυτά και τα πολέμησαν με σθένος. Είναι  ντροπή  να ταυτίζονται  με την  Ελληνική παιδεία  αυτοί  οι άνθρωποι, οι  οποίοι πολέμησαν με σφοδρότητα  τον  Ελληνικό πολιτισμό  και  τα  Ελληνικά γράμματα, χρησιμοποιώντας  την Ελληνική  γλώσσα. Για  τον  λόγο αυτό  προτείνουμε, σε αντικατάσταση των τριών ανθελλήνων πατέρων της εκκλησίας, να τιμάται από την πολιτεία κατά την εορτή των ελληνικών Γραμμάτων και της ελληνικής Παιδείας η εθνομάρτυς, επιστήμων και φιλόσοφος Υπατία η Αλεξανδρινή.

Ο  εβραιοχριστιανισμός με  πολλούς  τρόπους  ενστάλαξε συστηματικά στον  Ελληνικό  λαό, την πίστη στους Ιουδαίους ήρωες της γιαχβικής Βίβλου και το απόλυτο δέος και την αφοσίωση στα φανταστικά κατορθώματα και τις σωτήριες υποσχέσεις του ανύπαρκτου Ιουδαίου θεού Γιαχβέ. Έτσι  το πανάξιο γένος των Ελλήνων έχει πληρώσει  πολύ  βαριά  τον βίαιο εκχριστιανισμό  του.  Οι  εβραιοχριστιανοί, υπακούοντας  στις εντολές του Αβραάμ και  του  Ναζιραίου  Ιησού, αφού  καταδιαμέλισαν με κάθε άνεση την αξιοπρέπεια του Ελληνισμού, ανάγκασαν  τους  απογόνους  του  Ελληνικού λαού, τα αόμματα σημερινά  θύματά τους,  να  τιμούμε εορταστικά ετησίως εδώ και εκατονταετίες τους ιουδαιοχριστιανούς  σωτήρες  των  ψυχών  μας.

Ο  ΙΩΑΝΝΗΣ  Ο  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος  είναι  ο  πιο  φανατικός  εχθρός του Ελληνικού  λαού.  Από το «χρυσό» του στόμα  έχουν εξέλθει οι χειρότερες ύβρεις κατά των Ελλήνων και  οτιδήποτε  Ελληνικού.  Οτιδήποτε συντρίβει, διαμελίζει  και σαρώνει τον Ελληνισμό, του φαίνεται ευλογία θεού. 

Ο  Ιωάννης  ο Χρυσόστομος από τις 1200  φορές που αναφέρει το όνομα «Έλλην», δεν θα βρείτε ούτε μια φορά που να μην χλευάζει ή να μην αντιπαλεύει κάθε τι Ελληνικό.  Απ’ την άλλη είναι  γεμάτος χρυσόλογα όταν αναφέρει  1200 φορές  μελιστάλακτα το όνομα του «Αβραάμ».

Για τους Έλληνες ενδεικτικές είναι οι χρυσοστομικές εκφράσεις όπως:

«Του μιαρού όντος Έλληνος».

 «Λύμη  τους Έλληνας κατέχει». (Λύμη=φθίση, φθορά, αίσχος, όνειδος).

«Δόγματα διεφθαρμένα οι Έλληνες εγέννησαν».

«Του μιαρού Έλληνος φιλοσόφου».

«Σήμερα  τα  των  Ελλήνων πάντα  σβήνουν  και αφανίζονται».

 Ι. Χρυσόστομος,  «εισ ιωαννην», 59.31.33

«Ο  Ελληνισμός πανταχού της γης εκταθείς και τας απάντων ανθρώπων ψυχάς κατασχών, ούτως ύστερον μετά την τοσαύτην ισχύν και την επίδοσιν υπό της του Χριστού κατελύθη δυνάμεως».

  Ι. Χρυσόστομος,  «κατα ελληνων», 15.

Στις  Ελληνικές  βιβλιοθήκες  «δαίμονες οικούσι τον τόπον». Ιωάννης  ο  Χρυσόστομος, «λογοι κατά ιουδαιων»,  48.851.38 έως 852.35

Όταν ήταν αρχιεπίσκοπος της Κωνσταντινούπολης έκανε έρανο σε πλούσιες χριστιανές γυναικούλες και με τα χρήματα πλήρωσε την κατεδάφιση του ναού της Αρτέμιδος στην Έφεσο, ενός από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου. Ο ναός ήταν διπλάσιος από τον Παρθενώνα με μήκος 133 μέτρα και 73 μέτρα πλάτος, τη διακόσμηση του την έκαναν οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες της εποχής Φειδίας, Πραξιτέλης, Απελλής, Πολύκλειτος κ.α

«Για την παντελή κατεδάφιση κάθε τι ελληνικού, που απέμεινε όρθιο, μίσθωνε συνεργεία ολόκληρα, όχι από χρήματα του κράτους, αλλά από ευσεβείς γυναίκες  που  προθύμως  προσέφεραν  για  την κατεδάφιση  των  υπολοίπων  ελληνικών  ναών».

 «Έτσι με τον τρόπο αυτόν τους υπολειπόμενους σηκούς Ελληνικούς ναούς με τούτον τον τρόπον εκ βάθρων ανέσπασεν».

 Θεοδώρητου εκκλησιαστικη ιστορια - επιστολη δαμασου (Τομ. 5^ος 329/8-330/8)

Το Σεράπειον έγινε παρανάλωμα του πυρός από τον Πατριάρχη Θεόφιλο και τους οπαδούς του το 391. «Ο Πατριάρχης Θεόφιλος   (391 μ.Χ)  ανήρ πυκνός τας φρένας και ανδρείος το φρόνημα, την Αλεξάνδρου πόλη απ’ την ειδωλική ελευθέρωσε πλάνη,  εκ βάθρων ανέσπασε τα των ειδώλων τεμένη.  (Θεοδώρητος).

Ο  Άγιος Ευσέβιος, στο 1^ο σύγγραμμα του, της «ευαγγελικησ  προπαρασκευηΣ»  γράφει:

«Είναι πράξη σωφροσύνης η εγκατάλειψη της ελληνικής πλάνης και δεισιδαιμονίας.  Μετά από λογική κρίση και σώφρονα λογισμό την ιστορία  των Εβραίων παραδεχθήκαμε.  Περί της κλοπής από τα Εβραϊκά των Ελλήνων συγγραφέων. Κλέφτες ιδεών είναι οι Έλληνες».

ΑΠΟ  ΤΟ  300 ΜΕΧΡΙ  ΤΟ 1000  Μ.Χ.

Η  ΜΕΘΟΔΙΚΗ  ΕΞΟΝΤΩΣΗ  ΠΑΝΩ  ΑΠΟ  50.000.000  ΕΛΛΗΝΩΝ,  ΚΑΤΟΙΚΩΝ  ΤΗΣ  ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ,  ΑΠΟ  ΤΟΥΣ  ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ,  ΜΕ  ΤΗΝ  ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ  ΤΗΣ  ΡΩΜΑΪΚΗΣ  ΕΞΟΥΣΙΑΣ  ΚΑΙ  ΤΩΝ  ΒΑΡΒΑΡΩΝ.

ΚΑΝΕΝΑΣ  ΜΕΧΡΙ  ΣΗΜΕΡΑ  ΔΕΝ  ΕΚΛΑΨΕ  ΓΙ  ΑΥΤΟΥΣ  ΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ.
 

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ:

1.   Αυτοκράτορας  Θεοδόσιος προς Ισίδωρο,  Έπαρχο  Πραιτωρίου, 14 Νοεμβρίου 435  μ.Χ.

«Διατάσουμε, όλα τα ιερά και οι ναοί των Ελλήνων, όσα βρίσκονται ακόμα άθικτα, να καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών και να εξαγνιστούν με την ύψωση του σημείου της χριστιανικής θρησκείας.

Αν με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον ικανού δικαστή, εμφα­νιστεί κάποιος που έχει παραβλέψει αυτό τον νόμο, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου».

2.   Ο  Θεοδόσιος ο Β΄ διατάζει την ποινή του θανάτου για τους  Έλληνες.   Επίσης ορίζει ΟΤΙ Η ΜΟΝΗ ΝΟΜΙΜΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ.

Μεγάλος λοιμός πέφτει τον χειμώνα του έτους στην αυτοκρατορία και ο Θεοδόσιος κατηγορεί ως αιτία τους Έλληνες. Οι Χριστιανοί  γκρεμίζουν όλους τους ναούς και τα ιερά των Ελλήνων, πλην εκείνων που μετατρέπονται σε χριστιανικές εκκλησίες. Ο Θεοδόσιος ο Β΄ διατάζει το κάψιμο όλων των μη-χριστιανικών βιβλίων και ειδικότερα αυτών του Πορφύριου. 

3.   Ο   Αυτοκράτορας  Τιβέριος το  578  μ.Χ.  διατάζει  την  εξόντωση  όλων  των  Ελλήνων.  Χιλιάδες  Έλληνες  εκτελούνται, παλουκώνονται, αποκεφαλίζονται και σταυρώνονται.  Ο ύπαρχος Ανατολής Ανατόλιος ρίχνεται στα λιοντάρια με την κατηγορία της λατρείας του Διός. Όταν τα λιοντάρια δείχνουν απροθυμία να τον κατασπαράξουν, αποφασίζουν την σταύρωση του, ενώ εν συνεχεία πετούν το πτώμα του καθώς και τα πτώματα άλλων Ελλήνων στους σκουπιδότοπους, εκτός των τειχών της πόλης.

ΕΛΛΗΝΙΔΑ  ΥΠΑΤΙΑ,  Η  ΜΟΝΗ  ΓΥΝΑΙΚΑ  ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ  ΜΕΧΡΙ  ΤΗΝ  ΜΑΡΙΑ  ΚΙΟΥΡΙ. 

Η  Υπατία  του  Θέωνος  υπήρξε  το  ποιο σοφό και  γόνιμο γυναικείο μυαλό της Ελληνικής  αρχαιότητας, η γυναίκα μαθηματικός,  η γυναίκα αστρονόμος,  η γυναίκα φιλόσοφος,  η γυναίκα εκπρόσωπος της αρετής, η γυναίκα μεγαλομάρτυρας της Ελληνικής  επιστήμης  και των  Ελληνικών  γραμμάτων Σημαντικά στοιχεία για την ζωή της Υπατίας μας δίνει ο μαθητής της, ο Επίσκοπος  Πενταπόλεως  Συνέσιος ο Κυρηναίος, ο οποίος έγραψε 156 επιστολές από τις οποίες λίγες έχουν διασωθεί. Πρέπει να σπούδασε κοντά της μεταξύ των ετών  390-393.

Στοιχεία επίσης για την Υπατία έχουμε από τον Φιλοστόργιο, τον Ησύχιο, τον Δαμάσκιο, τον Σωκράτη τον Σχολαστικό, τον Νικηφόρο Κάλλιστο,  τον Σουίδα και τον επίσκοπο απολογητή Ιωάννη Νικίου κατά τον 7ο αιώνα, του οποίου τα κείμενα είναι εχθρικά προς αυτήν.

Για δεκαπέντε αιώνες η Υπατία θεωρείται ότι ήταν η μόνη γυναίκα επιστήμονας στην ιστορία.

Μετά την Υπατία σαν σημαντική γυναικεία παρουσία στην επιστήμη αναγνωρίζεται η Μαρί Κιουρί.

Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ

 

Ο πατέρας  της  Υπατίας  Θέων γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια, γύρω στο 340 μ.Χ. και ήταν πολύ μορφωμένος άνθρωπος, λόγιος, μαθηματικός και αστρονόμος. ‘Ήταν μέλος του Αλεξανδρινού Μουσείου.

Η Υπατία γεννήθηκε γύρω στο 370 μ.Χ. και έφτασε στο απόγειο της ακμής της κατά το 405 με 410.

Αν και οι πηγές εξυμνούν τις μαθηματικές ικανότητες της, η Υπατία δεν ενδιαφέρθηκε αποκλειστικά για τα μαθηματικά αλλά απέδωσε μεγάλο ενδιαφέρον γενικά και για την αστρονομία και για την φιλοσοφία. Δίδασκε Πλάτωνα, Αριστοτέλη και Πλωτίνο. 

Ο Δαμάσκιος αναφέρει ότι ο κύκλος της διανοίας της πόλης την αγαπούσε και την εκτιμούσε και ότι είχε δεχθεί σωρεία  διακρίσεων. Σημαντικά  πρόσωπα που παρακολουθούσαν τις δημόσιες διαλέξεις της και την επισκεπτόταν τακτικά και ζητούσαν την γνώμη της ήταν ο  Ορέστης, ο Αυτοκρατορικός Έπαρχος στην Αλεξάνδρεια και πολιτικός κυβερνήτης της Αιγύπτου  κατά τα έτη 412- 415  και  ο Σιμπλίκιος, στρατιωτικός διοικητής της ανατολής  και ο Ηλιόδωρος, ο κυβερνήτης της Πενταπόλεως.

Οι μαθητές της την αγαπούσανε  για τις γνώσεις της και για την ομορφιά της. Ήταν  πολύ  όμορφη, αλλά  δεν έδειχνε φιλαρέσκεια για την ομορφιά της,  την  οποία  έκρυβε διακριτικά κάτω από τον τραχύ φιλοσοφικό τρίβωνα που φορούσε πάντα.

Φερόταν πάντοτε κόσμια, διακρίνονταν για την αυστηρότητα των ηθών και την σωφροσύνη της  και  ζούσε ασκητικά μέχρι τον θάνατό της. 

 

       

Κατά τον Αμμιανό Μαρκελίνο, τα  Ελληνικά  βιβλία  της  Βιβλιοθήκης  της  Αλεξάνδρειας,  είχαν αποδειχθεί άριστο καύσιμο  για  τους  εβραιοχριστιανούς, που τροφοδότησαν  μ’ αυτά  τα  Ρωμαϊκά λουτρά για ένα μήνα.  

       

Η ΥΠΑΤΙΑ,  ΜΙΑ  ΜΑΡΤΥΡΑΣ  ΤΟΥ  ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ  ΚΑΙ   ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Το  412  στην  Αλεξάνδρεια  οι οπαδοί της νέας θρησκείας του  εβραιοχριστιανισμού  αποτελούσαν μειοψηφία. Μόλις κατά τον 7^ο αιώνα απέκτησαν την πλειοψηφία όπως αναφέρει ο βυζαντινολόγος John Haldon.  Οι αψιμαχίες και οι αιματηρές συγκρούσεις για την επικράτηση της νέας θρησκείας ήταν καθημερινό φαινόμενο.  Τον Οκτώβριο του 412 ο Κύριλλος εκλέγεται στην επισκοπή της Αλεξάνδρειας. Ο Κύριλλος ήταν αντιπαθής και ανεπιθύμητος από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την αρχιεπισκοπή. Οι πηγές τον περιγράφουν σαν βίαιο και αρχομανή που επεδίωξε την απόκτηση της εξουσίας με τον ποιό αδιάλλακτο τρόπο από τον προκάτοχο και θείο του Θεόφιλο (ο οποίος Θεόφιλος ήταν που έκαψε την βιβλιοθήκη του Σεραπίου). Ο  Κύριλλος  συσπείρωσε γύρω του  τους  φανατισμένους  εβραιοχριστιανούς ενάντια σε κάθε τι μη χριστιανικό. Στα πλαίσια των ενδοχριστιανικών ερίδων εξεδίωξε τους Ναβατιανούς που αποτελούσαν μια χριστιανική αίρεση  και επί πλέον δημιουργούσε προβλήματα στον ανώτατο διοικητή της Αιγύπτου τον Ορέστη. Ο ανώτατος διοικητής της Αιγύπτου, ο Ορέστης, περιφρονούσε τον Κύριλλο. Σε μία περίπτωση λίγο έλειψε  να τον σκοτώσουν οι υποκινούμενοι από τον Κύριλλο μοναχοί της Νιτρίας. Μάλιστα επειδή ο δράστης της απόπειρας δολοφονίας  ονόματι Αμμώνιος  συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο,  ο Κύριλλος τον ανακήρυξε μάρτυρα.

Απέναντι  σ’ αυτόν  τον  βίαιο  εκπρόσωπο  του   Ιεχωβά  υπήρχε  η  Υπατία.  Η  Υπατία,  μία  Ελληνίδα  επιστήμων, μαθηματικός, αστρονόμος και φιλόσοφος,  ήταν  μία  γυναίκα προικισμένη με δυνατή προσωπικότητα και σοφία και μαγνήτιζε και επηρέαζε την πολιτική και κοινωνική ζωή της Αλεξάνδρειας.

 Η Υπατία ήταν ο τελευταίος επιστήμονας του δυτικού κόσμου και ο θάνατός της συνέπεσε με τα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Και αφού από τότε δεν υπήρξαν σημαντικές πρόοδοι στα μαθηματικά, την αστρονομία και τη φυσική σε όλο τη Δύση για άλλα 1000 χρόνια, η Υπατία έγινε σύμβολο του τέλους της αρχαίας επιστήμης. Μετά την Υπατία ήρθε το χάος και ο βαρβαρισμός των Σκοτεινών Χρόνων.

Αρκετοί συγγραφείς μνημονεύουν τις διδασκαλίες της Υπατίας σαν Χριστιανικές στο πνεύμα. Πραγματικά, η Υπατία αφαίρεσε το πέπλο μυστηρίου με το οποίο είχε καλυφθεί αυτή η νέα θρησκεία, συζητώντας με τέτοια ευκρίνεια για τις πιο πολύπλοκες αρχές της ώστε πολλοί νεοφώτιστοι στη Χριστιανική πίστη εγκατέλειψαν το Χριστιανισμό για να γίνουν μαθητές της. Η Υπατία αποδείκνυε λογικά την παγανιστική καταγωγή της Χριστιανικής πίστης, αλλά και εξέθετε τα υποτιθέμενα θαύματα που οι Χριστιανοί πρόβαλαν σαν σημάδια «θείας προτίμησης», αναλύοντας τους φυσικούς νόμους που διέπουν τα φαινόμενα.

Η  σύγκρουση  της  Ελληνίδας  με  τον  πιστό  του  Ιεχωβά,  εβραιοχριστιανό  Κύριλλο  ήταν  αναπόφευκτη.  Η γνώση υποστηρίζουν οι Εβραιογενείς θρησκείες  είναι το αμάρτημα εκείνο που  έδιωξε τους ονομαζόμενους πρωτόπλαστους από τον παράδεισο.  Η προπαγάνδα του Κύριλλου παρουσίασε την Υπατία στις μάζες ως μάγισσα που ασκούσε μαύρη μαγεία γιατί τα μαθηματικά ταυτιζόταν στον εβραιοχριστιανικό κόσμο με την μαγεία. 

Ο  Κύριλλος  οργάνωσε  μία  ομάδα  φανατικών  δολοφόνων.  Η ομάδα αυτή ήταν οι λεγόμενοι Παραβολάνοι. Ήταν μια  εβραιοχριστιανική οργάνωση τραυματιοφορέων με τον μανδύα της φιλανθρωπίας. Οι πηγές αναφέρουν ότι ενεργούσαν σαν ένα είδος στρατιωτικού σώματος του πατριάρχη της Αλεξανδρείας που ανελάμβανε δράση εναντίων των αντιπάλων του. Επικεφαλής αυτών ήταν ένας ονομαζόμενος Πέτρος ο Αναγνώστης, κληρικός κατωτέρου βαθμού.

Τον Μάϊο του 415, όχλος που οδηγούσε ο Πέτρος ο Αναγνώστης συνέλαβαν την Υπατία την  ώρα που δίδασκε, την έσυραν στην εκκλησία Καισάριον,  όπου έσκισαν τα φορέματά της και την δολοφόνησαν με φρικτό τρόπο.

Με θραύσματα αγγείων  απέσπασαν τις σάρκες της (οστράκοις ανείλον) όπως γράφουν οι συγγραφείς που έγραψαν την ιστορία της. Και μετά τον επώδυνο θάνατό της έσυραν το νεκρό κορμί της και το έκαψαν σε μια τοποθεσία με το όνομα Κίναρον.

Κατά τον Ησύχιο έκαναν κομμάτια το σώμα της και το διασκόρπισαν στην πόλη. 

Η Υπατία ήταν μία  Ελληνίδα  γυναίκα,  μια πολυσχιδής προσωπικότητα, φιλόσοφος, μαθηματικός, αστρονόμος, δημοφιλής δασκάλα πολλών λαμπρών νέων, ορθολογίστρια που προκαλούσε τον παραλογισμό της πίστης, ανεξάρτητη και ισχυρή προσωπικότητα, μια όμορφη γυναίκα που φυσικό ήταν να προκαλέσει το φθόνο των φανατικών  χριστιανών, που τα πρότυπά τους για το άλλο φύλο κινιόντουσαν στους αντίποδες και εξ ίσου φυσικό να μπει στο μάτι του Κύριλλου.  Υπήρχαν  άραγε  και  σεξουαλικά απωθημένα  που  προκαλούσε συν τοις άλλοις η ωραία αυτή γυναίκα σε  διαστροφικούς βδελυρούς Αιγύπτιους καλόγερους της ερήμου και στον άπλυτο πατριάρχη τους; 

   
       Η φρικτή περιγραφή του θανάτου της διασώθηκε από τον Ιωάννη Νικίου, τον Σωκράτη τον Σχολαστικό, τον Ιωάννη Μαλλάλα, τον Ησύχιο και λίγους τολμηρούς λογογράφους.

 Ο Δαμάσκιος αναφέρει ότι είναι πεπεισμένος ότι ο Κύριλλος σχεδίασε την δολοφονία της Υπατίας και την πραγματοποίησε με την βοήθεια των ανθρώπων του.

Στην Ωγυγία του Αθ. Σταγειρείτη διαβάζουμε: «Αλλ’ η βιβλιοθήκη διεσκορπίσθη επι Θεοφίλου, η δε Υπατία εφονεύθη υπό Κυρίλλου ελεεινώς».

Μετά από αυτήν την εγκληματική ενέργεια ο Ορέστης λέγεται ότι αηδίασε και υπέβαλε την παραίτησή του και δεν ξανακούστηκε τίποτα γι’ αυτόν.  Ο Κύριλλος στερέωσε την θέση του στην Αλεξάνδρεια, και το έγκλημα αποσιωπήθηκε επιμελώς από τις εξουσίες για να καλυφθεί η ντροπή και η ευθύνη του θρησκευτικού φανατισμού. 


ΟΙ ΤΙΜΕΣ  ΓΙΑ  ΤΟΥΣ  ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ

Η εκκλησία τον δολοφόνο Κύριλλο για τα έργα του τον τίμησε και τον ονόμασε άγιο. Γιορτάζει μάλιστα δύο φορές την μνήμη του, στις 18 Ιανουαρίου και στις 9 Ιουνίου. Ο  εκτελεστής Πέτρος ο αναγνώστης  έγινε  Πρωτοπρεσβύτερος του επισκόπου Θεόφιλου, όπως μας λέει ο Φώτιος στο Λεξικό του. (Bibl 96.81b.20).  Και  αυτός  ο  δολοφόνος  τιμήθηκε με τον τίτλο του όσιου, είναι ο  όσιος Πέτρος ο Αναγνώστης.


ΟΙ  ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ:  "ΝΑΙ,  ΜΠΟΡΕΙ  Ο  ΚΥΡΙΛΛΟΣ  ΝΑ  ΗΤΑΝ  ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ, ΑΛΛΑ  ΑΠΟΚΗΡΥΞΕ  ΤΗΝ  ΑΜΑΡΤΙΑ  ΤΟΥ".

Η σημερινή   απολογία των  εβραιοχριστιανών   για τον Κύριλλο καταλήγει με μια κουτοπόνηρη επιφύλαξη:

 «Το βέβαιο πάντως είναι ότι η φρικτή δολοφονία της Υπατίας είναι αναμφίβολα αντίθετη με το πνεύμα του Χριστιανισμού και καταδικαστέα από την Εκκλησία. Οφείλουμε να έχουμε πάντα υπόψιν ότι ένας άγιος δεν γεννιέται, αλλά γίνεται. Έτσι ο Κύριλλος, ακόμη κι αν είχε ένα μερίδιο ευθύνης για το θάνατο της Υπατίας, έγινε άγιος μετέπειτα στην πορεία. Πολλοί άγιοι ήταν ακόμη κι εγκληματίες προτού αποκηρύξουν την αμαρτωλή τους ζωή και αφιερωθούν στον Θεό».
   

Η περιγραφή της βιαιότατης εκτέλεσής της είναι συγκλονιστική:

Ο Σουΐδας στο ύψιλον 166 μας εξηγεί:

«Συνέβη δε ο Επίσκοπος επί των αιρέσεων Κύριλλος, να περάσει έξω από τον οίκο της Υπατίας, όπου συνωστιζόμενους είδε στις εξώθυρες άνδρες και γυναίκες, ανθρώπους πολλούς, που άλλοι έφευγαν, άλλοι έρχοντο και άλλοι έστεκαν εκεί. Ερώτησε λοιπόν ο Κύριλλος τι είναι όλο αυτό το πλήθος και γιατί όλος αυτός ο θόρυβος στη συγκεκριμένη οικία; Κάποιος του εξήγησε ότι μέσα αγορεύει η φιλόσοφος Υπατία και δική της είναι η οικία.

»Μαθαίνοντας αυτά ο άγιος δαγκώθηκε η ψυχή του, ώστε τον φόνο αυτής ταχέως επιβουλεύετο, τον ανοσιότατον μάλιστα φόνο, που κατά τη συνήθεια προήλθε από πολλούς μαζί θηριώδεις επιτιθέμενους ανθρώπους, ανθρώπους φαύλους που ούτε θεών ούτε ανθρώπων φόβο είχαν και έτσι ξέκαναν την φιλόσοφο».

Ο Σωκράτης ο Σχολαστικός, (που έζησε κοντά στα γεγονότα), μας διέσωσε τις φρικιαστικές λεπτομέρειες από το συμβόλαιο θανάτου του φθονερού Κυρίλλου κατά της Υπατίας:

«Συμφωνήσαντες δε οι άνδρες  με ένθερμο φρόνημα, στους οποίους ηγείτο κάποιος Πέτρος ο αναγνώστης, και παραμόνευαν την επιστρέφουσα στον οίκο της Υπατία. Όρμησαν, την έβγαλαν έξω από το δίφρο, την έσυραν μέχρι την Εκκλησία, της εξέδυσαν την εσθήτα και με όστρακα και θεία μανία… την κατέσπασαν, την κατέκοψαν, και στη συνέχεια, συνεργαζόμενοι αφού την καταδιαμέλισαν, κατέκαψαν τα μέλη της μέχρι καταναλώσεως. Αυτό όλο το έγκλημα, μεγάλη κατακραυγή ξεσήκωσε κατά του Κυρίλλου και της Αλεξανδρινής Εκκλησίας... Αυτά δε συνέβησαν το τέταρτο έτος της Επισκοπής Κυρίλλου και το έκτο του Θεοδοσίου, τον μήνα Μάρτιο διαρκούντων των νηστειών».

«῏Ην τις γυνὴ ἐν τῇ Ἀλεξανδρείᾳ͵ τοὔνομα Ὑπατία· αὕτη Θέωνος μὲν τοῦ φιλοσόφου θυγάτηρ ἦν· ἐπὶ τοσοῦτον δὲ προὔβη παιδείας͵ ὡς ὑπερακοντίσαι τοὺς κατ΄ αὐτὴν φιλοσόφους͵ τὴν δὲ Πλατωνικὴν ἀπὸ Πλωτίνου καταγομένην διατριβὴν διαδέξασθαι͵ καὶ πάντα τὰ φιλόσοφα μαθήματα τοῖς βουλομένοις ἐκτίθεσθαι· διὸ καὶ οἱ πανταχόθεν φιλοσοφεῖν βουλόμενοι κατέτρεχον παρ΄ αὐτήν. Διὰ τὴν προσοῦσαν αὐτῇ ἐκ τῆς παιδεύσεως σεμνὴν παρρησίαν καὶ τοῖς ἄρχουσι σωφρόνως εἰς πρόσωπον ἤρχετο· καὶ οὐκ ἦν τις αἰσχύνη ἐν μέσῳ ἀνδρῶν παρεῖναι αὐτήν· πάντες γὰρ δι΄ ὑπερβάλλουσαν σωφροσύνην πλέον αὐτὴν ᾐδοῦντο καὶ κατεπλήττοντο. Κατὰ δὴ ταύτης τότε ὁ φθόνος ὡπλίσατο· ἐπεὶ γὰρ συνετύγχανε συχνότερον τῷ Ὀρέστῃ͵ διαβολὴν τοῦτ΄ ἐκίνησε κατ΄ αὐτῆς παρὰ τῷ τῆς ἐκκλησίας λαῷ͵ ὡς ἄρα εἴη αὕτη ἡ μὴ συγχωροῦσα τὸν Ὀρέστην εἰς φιλίαν τῷ ἐπισκόπῳ συμβῆναι. Καὶ δὴ συμφρονήσαντες ἄνδρες τὸ φρόνημα ἔνθερμοι͵ ὧν ἡγεῖτο Πέτρος τις ἀναγνώστης͵ ἐπιτηροῦσι τὴν ἄνθρωπον ἐπανιοῦσαν ἐπὶ οἰκίαν ποθέν· καὶ ἐκ τοῦ δίφρου ἐκβαλόντες͵ ἐπὶ τὴν ἐκκλησίαν ᾗ ἐπώνυμον Καισάριον συνέλκουσιν͵ ἀποδύσαντές τε τὴν ἐσθῆτα ὀστράκοις ἀνεῖλον· καὶ μεληδὸν διασπάσαντες͵ ἐπὶ τὸν καλούμενον Κιναρῶνα τὰ μέλη συνάραντες πυρὶ κατηνάλωσαν. Τοῦτο οὐ μικρὸν μῶμον Κυρίλλῳ καὶ τῇ Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίᾳ εἰργάσατο· ἀλλότριον γὰρ παντελῶς τῶν φρονούντων τὰ Χριστοῦ φόνοι καὶ μάχαι καὶ τὰ τούτοις παραπλήσια. Καὶ ταῦτα πέπρακται τῷ τετάρτῳ ἔτει τῆς Κυρίλλου ἐπισκοπῆς͵ ἐν ὑπατείᾳ Ὁνωρίου τὸ δέκατον͵ καὶ Θεοδοσίου τὸ ἕκτον͵ ἐν μηνὶ Μαρτίῳ͵ νηστειῶν οὐσῶν».

 
   Σωκράτους Σχολαστικού, "εκκλησιαστικη ιστορια - περι υπατιασ τησ φιλοσοφου", 7.15

Ο χρονογράφος Ιωάννης Μαλάλας (6ος αι.) που έγραψε Ιστορία μέχρι την εποχή του Ιουστινιανού βασισμένη σε χαμένα σήμερα συγγράμματα,  φανατικός  ορθόδοξος  χριστιανός,  πιθανώς  εβραϊκής  καταγωγής,  λέει: «κατ’ εκείνον δε τον καιρόν παρρησίαν λαβόντες υπό του επισκόπου οι Αλεξανδρείς έκαυσαν φρυγάνοις αυθεντήσαντες Υπατίαν την περιβόητον φιλόσοφον»

(ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ -Λόγος Δ΄, 359.8).

Ο πιστός εβραιοχριστιανός   Μαλάλας που δείχνει τον αίτιο  της  δολοφονίας,  τον  Κύριλλο, όχι μόνο δεν κατακρίνει το έγκλημα, αλλά βρίζει και το θύμα και βέβαια δεν έχει πρόβλημα να αναφέρει τον ηθικό αυτουργό τον επίσκοπο της πόλης, ήδη άγιο της Εκκλησίας, θεωρώντας την πράξη του -όπως και η Εκκλησία- θεάρεστη.

 Ο Αιγύπτιος μονοφυσίτης Ιωάννης, επίσκοπος Νικίου, στο Χρονικό του κατηγορεί την Υπατία για μάγισσα  και  περιγράφει  με  χαρά  το έγκλημα.

ΣΤΗΝ  ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ  ΕΠΟΧΗ  ΥΠΗΡΧΕ  ΕΟΡΤΗ  ΤΩΝ  «ΤΡΙΩΝ  ΙΕΡΑΡΧΩΝ;»

Η  Ελληνική  φιλοσοφία,  τα Ελληνικά Γράμματα και η Ελληνική  Παιδεία είχαν  δαιμονοποιηθεί  από  την εβραιοχριστιανική  εκκλησία στο  Βυζαντινό  κράτος.   Έτσι  κανένας  την  εποχή  εκείνη  δεν  τόλμησε να  διανοηθεί  και  να  ταυτίσει  τον  Ελληνισμό  με  τους  λεγόμενους  «πατέρες  της  εκκλησίας».
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ  ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ;
Όταν ο  απεσταλμένος του Γερμανού  αυτοκράτορα  Όθωνα,  ο καθολικός  επίσκοπος  Κρεμμώνας  Λιουτπράνδος,  για  δικούς  του  λόγους,    αποκάλεσε  τον  Βυζαντινό  αυτοκράτορα  Νικηφόρο  Φωκά  ως  «Αυτοκράτορα  των  Ελλήνων»  και  όχι  των  Ρωμαίων,  ο  Φωκάς  εξοργίστηκε  φοβερά.
(Ο Λιουτπράνδος αποκαλεί τον  Γερμανό   Όθωνα τον Α’ με το προσωνύμιο: Imperator Romanorum (Αυτοκράτωρ Ρωμαίων), ενώ την ίδια στιγμή ονομάζει τον βυζαντινό αυτοκράτορα ως: Imperatore Grecorum ή Argivorum (Αυτοκράτορα Ελλήνων ή Αργείων).
ΑΠΟ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ  ΒΙΒΛΙΟ
ΕΠΙ  ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ  ΑΛΕΞΙΟΥ  ΚΟΜΝΗΝΟΥ  (1Ο81 – 1118). 
«Αφορμή για την καθιέρωση της κοινής γιορτής των τριών «μεγίστων φωστήρων της τρισηλίου θεότητος» υπήρξε μια διαμάχη (Στάση) για το ποιος από τους τρεις επιφανείς Ιεράρχες υπήρξε ο επικρατέστερος.
Η διαμάχη αυτή δημιουργήθηκε μεταξύ «των ελλογίμων (αξιότιμων, μορφωμένων) και ενάρετων ανδρών», στην Κωνσταντινούπολη, την εποχή της βασιλείας του Αλεξίου Κομνηνού (1081-1118). Άλλοι θεωρούσαν τον Ιερό Χρυσόστομο ως σπουδαιότερο από τους δύο άλλους, άλλοι το Μέγα Βασίλειο και άλλοι τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο. Έτσι δημιουργήθηκαν τρεις παρατάξεις: των Ιωαννιτών, των Βασιλεϊτών και των Γρηγοριτών, που καθεμιά αντιστρατευότανε τις δύο άλλες.
Στη διαμάχη αυτή έδωσε τέλος ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων Ιωάννης ο Μαυρόπους, που ανέλαβε να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες παρατάξεις. Πρότεινε λοιπόν, κατά προτροπή των Τριών Ιεραρχών, που τους είδε σε οπτασία (!)  (όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στη διήγησή του ο ιερός Συναξαριστής) να συσταθεί κοινή γιορτή και για τους τρεις. Η πρόταση αυτή όχι μόνο ικανοποίησε τις τρεις αντιμαχόμενες παρατάξεις, αλλά βρήκε και πλατιά απήχηση στο κοινό αίσθημα του λαού».
 
 Οι  τρεις  «πατέρες  της  χριστιανικής  εκκλησίας» δεν γιορτάζονταν μαζί  μέχρι  το  1100  μ.Χ.  Η  «ενοποίησή»  τους  σε  συσκευασία  του  ενός  οφείλεται – ως συνήθως – σε δραματικές  και  αιματηρές  έριδες μεταξύ των χριστιανών.
ΟΙ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ  ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΝ  ΜΕΤΑΞΥ  ΤΟΥΣ  ΠΟΙΟΣ  ΑΓΙΟΣ  ΕΙΝΑΙ  ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟΣ  (!)
Τον 12ο αιώνα επί Αλεξίου Κομνηνού, οι χριστιανοί άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος από τους τρεις ήταν… καλύτερος από τους άλλους δύο.
 Γρήγορα η φιλονικία έλαβε μεγάλες διαστάσεις και χωρίστηκαν σε τρεις παρατάξεις, τους Βασιλείτες, τους Γρηγορίτες και τους Ιωαννίτες.  Έτσι  άρχισε  ένας,  ακατανόητος  για  εμάς  σήμερα,  αιματηρός  πόλεμος,  μεταξύ  των  χριστιανών,  στους  δρόμους  και  στις πόλεις, πράγμα που προκάλεσε τριγμούς στην εκκλησία αλλά και στην έννομη τάξη.
Ο  αυτοκράτορας   Αλέξιος  Κομνηνός  αγανάκτησε  με την  βλακεία  που  έδερνε  τους  χριστιανούς  υπηκόους του και πρόσταξε  τον  Ιωάννη  Μαυρόποδα  να βρει  μια λύση.  Ο Ιωάννης βρήκε τη λύση: Τους μετέτρεψε και τους τρεις σε συσκευασία του ενός, τους ενοποίησε δηλ. σε μια γιορτή,  έγραψε και μια ειδική ακολουθία και για τους τρεις κι έτσι κατάφερε να  ηρεμήσει τους θρησκόληπτους  χριστιανούς. 
 Έτσι  λοιπόν  προέκυψε η γιορτή των τριών Ιεραρχών.
 Αυτοί οι τρεις Ιεράρχες, οι εχθροί του καθετί Ελληνικού,  μεταλλάχτηκαν σε Έλληνες και προστάτες των Ελληνικών Γραμμάτων, ψευδώς και χωρίς οι ίδιοι να το έχουν φανταστεί, το έτος 1852,  όταν δηλαδή η  εκκλησία καπέλωσε πλήρως και αμετακλήτως το νεοσυσταθέν Ελληνικό κράτος. Έτσι η εκκλησία πέρασε την  άποψή  της   εντός της Ελληνικής  κοινωνίας  και  της  παιδείας,  κάνοντας την εκκλησιαστική επέτειο της μνήμης των, εορτή  όλων των Ελληνικών σχολείων.    

ΠΡΙΝ  ΤΟ  1800

Η αυτονόμηση της εορτής από το εκκλησιαστικό πλαίσιο και η θεσμοθέτησή της ως σχολικής εκδήλωσης δεν αναφέρεται πριν από τον 19ο αιώνα. Προηγείται αυτής, σύμφωνα με την ιστορικό Έφη  Γαζή, η τέλεση μνημοσύνου την ημέρα της εορτής των Τριών Ιεραρχών, για τους χορηγούς σχολείων στη συνοικία Σταυροδρόμι της Κωνσταντινούπολης από τον Πατριάρχη  Καλλίνικο  Ε΄  το  1805.  Άλλη μια αναφορά υπάρχει για την Ευαγγελική  Σχολή  Σμύρνης και τον εορτασμό κατά την 30η Ιανουαρίου της μνήμης των ευεργετών και συνδρομητών του σχολείου από το 1812 - 1813. Στην Ιόνιο   Ακαδημία οι Τρεις Ιεράρχες θεωρούνται και τιμώνται ως οι προστάτες της από τη σύστασή της (1824 – 1826).

ΤΟ  1841

Οι διαδικασίες καθιέρωσης της εορτής ως εκπαιδευτικής συνδέονται με το  Εθνικό  και  Καποδιστριακό  Πανεπιστήμιο  Αθηνών, όταν σε συνεδρίαση του Ακαδημαϊκού Συμβουλίου στις 9  Αυγούστου του 1841, η οποία πραγματοποιήθηκε με αφορμή τον θάνατο του καθηγητή του ιδρύματος Δημήτριου  Μαυροκορδάτου  και  της  δωρεάς στο Πανεπιστήμιο Αθηνών της οικίας του θανόντος από τον πατέρα του, θέλησαν να τον τιμήσουν. Τελικά προκρίθηκε η καθιέρωση μνημοσύνου υπέρ των ευεργετών του Πανεπιστημίου κατά την εκκλησιαστική εορτή των Τριών Ιεραρχών. Ο πρώτος εορτασμός-μνημόσυνο πραγματοποιήθηκε στις  30  Ιανουαρίου  1842.

ΤΟ  1911

Η πραγματική θεσμοθέτηση της εορτής όμως θα καθυστερήσει: θα πραγματοποιηθεί το  1911 όταν το ανώτατο αυτό ακαδημαϊκό ίδρυμα θα αποκτήσει τον καινούργιο οργανισμό του και μέσα σ΄ αυτόν θα προσδιορίσει και τις εορτές του.

Η ΥΠΑΤΙΑ ΩΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ

Η Υπατία, ως κόρη του μαθηματικού και αστρονόμου Θέωνα, είχε τον κατάλληλο δάσκαλο για να γνωριστεί με τα μαθηματικά και την αστρονομία.

Μεταξύ των επιστημονικών συνεργατών του Θέωνος η Υπατία είχε την σημαντικότερη θέση και εκτιμάται από τις πηγές ότι ξεπέρασε στα μαθηματικά τις ικανότητες του πατέρα της.

Ο  Φιλοστόργιος, ο Ησύχιος, ο Δαμάσκιος και ο Νικηφόρος Κάλλιστος την θεωρούν προικισμένη στα μαθηματικά και γράφουν γι αυτήν με τα καλύτερα λόγια.

Κατά τον Κάμερον, η Υπατία διόρθωσε το ίδιο το κείμενο της Αλμαγέστης του Πτολεμαίου. Έκανε σχόλια στα του Απολλώνιου του Περγαίου επάνω δηλαδή στην τριγωνομετρία.

Έκανε σχόλια στην Αριθμητική του Διόφαντου.

Ο Διόφαντος είχε βάλει τις βάσεις της άλγεβρας που αργότερα ανέπτυξαν οι Άραβες και θεωρείται ο πιο δύσκολος μαθηματικός της αρχαιότητας, ο πρώτος που όρισε τον αλγεβρικό κανόνα πλην επί πλην ίσον συν, σύν επί πλην ίσον πλην ( λήψις επί λήψιν πολλαπλασιασθείσα ποιεί ύπαρξιν, ύπαρξις δε επί λήψιν ποιεί λήψιν).

Από τα δεκατρία βιβλία του πρωτοτύπου έχουμε σήμερα έξη βιβλία στα Ελληνικά και τέσσερα στα Αραβικά, και η διάσωση του όγκου της Αριθμητικής του οφείλεται στην ποιότητα των σχολίων και τις διορθώσεις της Υπατίας, σύμφωνα με τις μελέτες των μαθηματικών επιστημόνων T.L. Heath,  του J.F. Montycle, καθώς και από τον Cameron το 1993.

Ο Κάμερον, ο Τούνερ και ο Κνόρ που ασχολήθηκαν εμπεριστατωμένα με τα έργα των Ελλήνων μαθηματικών, θεωρούν την συμβολή της Υπατίας καθοριστική στην ιστορία των μαθηματικών και της αστρονομίας.

Στην αστρονομία η Υπατία βελτίωσε τις γνώσεις που παρέλαβε από τον πατέρα της.

 Είχε όχι μόνο γνώσεις για την κατασκευή οργάνων που παρουσίαζαν τις θέσεις των άστρων  και των πλανητών, αλλά βελτίωσε η ίδια τον γνωστό αστρολάβο. Με τις υποδείξεις της ο Συνέσιος κατασκεύασε έναν μικρό αστρολάβο.

Το πόσο δύσκολη ήταν η κατασκευή τέτοιων αστρονομικών οργάνων που παρουσιάζουν τις θέσεις των πλανητών,  και τι μυαλό γνώσεις και τεχνολογία χρειαζόταν για την κατασκευή των μπορούν να το φανταστούν μόνο όσοι έχουν ακούσει για  τον μηχανισμό των Αντικυθήρων.

Ασχολήθηκε σε μία νέα έκδοση του «Πρόχειρου Κανόνος» του Πτολεμαίου, τον οποίο ο Ησύχιος αναφέρει με τον τίτλο «Αστρονομικός κανών».

Τα διασωθέντα κείμενα της Αλμαγέστης και του «Προχείρου κανόνος» του Πτολεμαίου πιθανόν να είχαν προετοιμαστεί από την ίδια.

Η σοφία και ο ορθολογισμός της Υπατίας την έφερε σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις του πατέρα της σχετικά με την αστρολογία και ξάφνιασε το περιβάλλον της. Έτσι ενώ ο Θέων πίστευε στην ειμαρμένη και ότι η δύναμη των άστρων καθορίζει την μοίρα μας από την στιγμή της γέννησής μας η Υπατία διαχώρισε την θέση της από τις απαξιωτικές για τον σκεπτόμενο άνθρωπο αντιλήψεις αυτές σχετικά  με την αστρολογία και τα ζώδια, και ασχολήθηκε με την επιστήμη της αστρονομίας.

ΟΙ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΗΝ  ΜΙΣΟΥΣΑΝ ΓΙΑΤΙ  ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕ ΣΤΗΝ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ

Μία ακόμα  αιτία της ρήξης της με την νέα θρησκεία των αστρολόγων  Χαλδαίων μάγων, που έδινε μεγάλη σημασία στο άστρο της γέννησης του Χριστού που οι χριστιανοί εξυμνούσανε στα ιερά τους βιβλία στηρίζοντας την επικρατούσα πεποίθηση ότι η γέννηση του θεού έχει σχέση με την παρουσία αστρικών φαινομένων. 

 Το σημαντικότερο έργο της Υπατίας ήταν στην άλγεβρα. Έγραψε σχόλια στην Αριθμητική του Διόφαντου σε 13 βιβλία. Ο Διόφαντος έζησε και εργάσθηκε στην Αλεξάνδρεια τον τρίτο αιώνα και έχει ονομασθεί «πατέρας της άλγεβρας». Ανέπτυξε τις απροσδιόριστες (ή Διοφαντικές) εξισώσεις, δηλαδή εξισώσεις με πολλαπλές λύσεις. (Ένα συνηθισμένο παράδειγμα προβλημάτων αυτού του τύπου είναι το πώς μπορούμε να μετατρέψουμε ένα κατοστάρικο σε νομίσματα χρησιμοποιώντας διαφορετικά νομίσματα, 50άρικα, 20άρικα κλπ.). Εργάσθηκε επίσης με δευτεροβάθμιες εξισώσεις. Τα σχόλια της Υπατίας περιελάμβαναν εναλλακτικές λύσεις και πολλά νέα προβλήματα που προέκυπταν σαν συνέπεια στα χειρόγραφα του Διόφαντου.

           ΟΙ  ΤΡΟΧΙΕΣ  ΤΩΝ  ΠΛΑΝΗΤΩΝ  1000  ΧΡΟΝΙΑ  ΠΡΙΝ  ΤΟΝ ΚΕΠΛΕΡ

Η Υπατία έγραψε επίσης μια διατριβή Περί των Κωνικών του Απολλώνιου σε οκτώ βιβλία. Ο Απολλώνιος ο Πέργας ήταν ένας αλεξανδρινός γεωμέτρης του 3ου π.Χ. αιώνα, που προσπάθησε να εξηγήσει τις ασυνήθιστες τροχιές των πλανητών. Το κείμενο της Υπατίας ήταν μια εκλαΐκευση της εργασίας του. Όπως οι έλληνες πρόγονοί της, η Υπατία γοητευόταν από τις κωνικές τομές (τα γεωμετρικά σχήματα που σχηματίζονται όταν ένα επίπεδο τέμνει ένα κώνο). Μετά το θάνατό της, οι κωνικές τομές αγνοήθηκαν μέχρι την αρχή του 17ου αιώνα όταν οι επιστήμονες συνειδητοποίησαν ότι πολλά φυσικά φαινόμενα, όπως οι τροχιές πλανητών, περιγραφόταν με τον καλύτερο τρόπο με τις καμπύλες που προκύπτουν από κωνικές τομές.

Ο Θέων, ο πατέρας της Υπατίας, αναθεώρησε και εξέλιξε τα Στοιχεία της γεωμετρίας του Ευκλείδη και είναι η δική του έκδοση που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Πιθανότατα η Υπατία εργάσθηκε μαζί του σε αυτή την αναθεώρηση. Αργότερα έγραψε μαζί του τουλάχιστον μία διατριβή για τον Ευκλείδη. Η Υπατία επίσης έγραψε τουλάχιστον ένα βιβλίο από την εργασία του Θέωνα για τον Πτολεμαίο. Ο Πτολεμαίος είχε συστηματοποιήσει όλη τη σύγχρονη μαθηματική και αστρονομική γνώση σε ένα έργο 13 βιβλίων, το οποίο μετριόφρονα ονόμασε Μαθηματική Πραγματεία.  Άραβες Σχολαστικιστές το μετονόμασαν σε Almagest («Μέγα Βιβλίο»). Το σύστημα του Πτολεμαίου παρέμεινε το κυρίαρχο αστρονομικό έργο μέχρι τον Κοπέρνικο τον 16ο αιώνα. Οι πίνακες της Υπατίας για τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων, ο Αστρονομικός Κανών, ίσως ήταν μέρος των σχολίων του Θέωνα στον Πτολεμαίο, ή ήταν ξεχωριστό έργο.

    ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ  ΚΑΙ  ΕΦΕΥΡΕΤΗΣ  ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ  ΕΡΓΑΛΕΙΩΝ

Εκτός από τη φιλοσοφία και τα μαθηματικά, η Υπατία είχε ενδιαφέρον για τη μηχανική και την πρακτική τεχνολογία. Τα γράμματα του Συνέσιου περιέχουν σχέδια για αρκετά επιστημονικά όργανα περιλαμβάνοντας έναν αστρολάβο (Ο αστρολάβος χρησιμοποιούταν για τη μέτρηση των θέσεων του άστρων, πλανητών και του ήλιου και για τον υπολογισμό της ώρας και του ανερχόμενου ζωδίου του ζωδιακού).

Η Υπατία ανέπτυξε ακόμα μια συσκευή για τη διύλιση του νερού, ένα όργανο για τη μέτρηση της στάθμης του νερού και ένα διαβαθμισμένο υδρόμετρο από μπρούτζο για τη μέτρηση της ειδικής βαρύτητας (πυκνότητας) ενός υγρού.

Συνοπτικά, οι τίτλοι των κυριότερων
έργων της είναι:

«Υπόμνημα εις Διόφαντον», ο οποίος υπήρξε περίφημος προγενέστερός της μαθηματικός.
«Υπόμνημα στα κωνικά» του Απολλωνίου του Περγαίου, που ήταν επίσης διαπρεπής μαθηματικός.
«Αστρονομικός κανών».

Γνωστά, επίσης, είναι:

«Σχόλια» στο αστρονομικό σύστημα του Πτολεμαίου και στο Απολλωνίου του Περγαίου.

Το έργο, όμως, της Υπατίας χάθηκε και πολλοί ερευνητές το αναζητούν στα συγγράμματα τα παραδοθέντα υπό το όνομα του Διονυσίου του Αεροπαγίτου.  Και συγκεκριμένα:

Θεία ονόματα. (Περί των Θείων ονομάτων).

Περί της ουρανίας ιεραρχίας.

Περί της εκκλησιαστικής ιεραρχίας.

Περί της μυστικής θεολογίας.

Δέκα επιστολαί.

Υπάρχουν ακόμη συγγραφές, που μνημονεύονται στα διασωθέντα έργα, οι οποίες όμως δεν παραδόθηκαν ή δεν έχουν ανακαλυφθεί μέχρι τώρα:

- Θεμελειώδεις Θεολογικαί κατευθύνσεις.

- Συμβολική Θεολογία.

- Περί του πνευματικού και αισθητού.

- Περί της ψυχής.

- Περί του Θείου προσώπου.

- Περί των Θείων ύμνων.

Συγγράμματα, στα οποία παραπέμπουν οι άλλοι συγγραφείς, τα οποία όμως δεν παραδόθηκαν μέχρις ημών:

- Σχόλιο στα Κωνικά του Απολλωνίου.

- Σχόλιο στην Άλγεβρα του Διοφάντου.

- Σχόλιο στον αστρονομικό κανόνα του Πτολεμαίου.

Έργα άλλων συγγραφέων, τα οποία πιθανόν περιέχουν σκέψεις της Υπατίας:
- Οι συγγραφές, οι επιστολές και οι ύμνοι του μαθητού της και φίλου Συνεσίου του εκ Κυρήνης- κυρίως:

Οι Αιγύπτιοι ή περί της προνοίας.

Δίων ο Χρυσόστομος.

Περί των ονείρων.

Ο εγκώμιος Ύμνος και το δεητικό άσμα στην τριαδική ενότητα.

Η «εσωτερική Θεολογία» του Πρόκλου.

Η υπέρλαμπρη προσωπικότητα της Υπατίας, η τεράστια μόρφωσή της, η ψυχική της ευγένεια, ο άμεμπτος βίος και ο φρικτός θάνατός της από το μανιασμένο εβραιοχριστιανικό  πλήθος των οπαδών του δολοφόνου  επισκόπου Κυρίλλου, συγκινούν κάθε ευγενική ψυχή από την εποχή εκείνη μέχρι σήμερα.

  Είναι γνωστό το επίγραμμα για την Υπατία του σύγχρονού  της  ποιητή  Παλλαδά:

Όταν βλέπω σε, προσκυνώ,  και τους λόγους,
της  παρθένου τον οίκον αστρώον βλέπων·

εις ουρανόν γαρ εστί σου τα πράγματα,
Υπατία σεμνή, των λόγων ευμορφία,
άχραντον άστρον της σοφής παιδεύσεως.

( Epigrammatum Anthologia Palatina, vol. II, Caput.IX, 400, Editoribus Firmin – Didot, Parisiis, 1888).

Παλλαδάς (5ος αιώνας): Έλληνας  ποιητής και επιγραμματοποιός από την Αλεξάνδρεια, ο οποίος  ήκμασε κατά τις αρχές του 5ου αιώνα. Ο Παλλαδάς ήταν ο τελευταίος αξιόλογος  Έλληνας  που έγραψε ποίηση. Το έργο του που σώζεται στην Παλατινή Ανθολογία περιλαμβάνει 150 περίπου επιγράμματα (Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τόμος ΙΖ, λήμμα Παλλαδάς). Μνημειώδες είναι το επίγραμμα που αφιερώνει στην Υπατία στο οποίο την χαρακτηρίζει ως «άχραντον άστρον της σοφής παιδεύσεως».   

Από την εποχή του Παλλαδά μέχρι σήμερα πολλοί λογοτέχνες έχουν ασχοληθεί με την Υπατία. Πρέπει κάποτε να γίνει μια συστηματική καταγραφή όλων των πεζών και εμμέτρων έργων που έχουν γραφτεί γι’ αυτήν. Εδώ απλά θα παραθέσουμε ελάχιστα έργα που τυχαία κατά καιρούς υπέπεσαν στην αντίληψή μας.

Το  ότι  το όνομά της δεν έχει λησμονηθεί ολότελα, οφείλεται σε κάποιους συγγραφείς αλλά και στον Άγγλο ιστορικό  Gibbon του 18ου αιώνα.

Στη Γαλλία ένα άρθρο στην «Εγκυκλοπαίδεια» της οποίας συνεκδότης υπήρξε ο Βολταίρος, εξύμνησε την Υπατία ως πρόδρομο του Διαφωτισμού.

 Ο Φρειδερίκος Σίλερ σχεδίασε ένα θεατρικό έργο πάνω στις συνθήκες της δολοφονίας της

Το 1835 ο Αγγλικανός κληρικός και λογοτέχνης Κάρολος Κίγκσλεϋ (Charles Kingsley, 1819-1875) δημοσίευσε σε δύο τόμους το ιστορικό μυθιστόρημά του: Υπατία, ή οι νέοι εχθροί με παλαιό πρόσωπο (Hypatia, or New Foes with an Old Face). Στο έργο του αυτό ο Κίγκσλεϋ καυτηριάζει την προσπάθεια εξόντωσης κάθε ελεύθερης σκέψης που αντιτίθεται στο εκκλησιαστικό κατεστημένο της εποχής του Κυρίλλου, αλλά συγχρόνως καταδικάζει την σκοταδιστική δράση του καθολικισμού των ημερών του. Έτσι μιλάει ο Κίγκσλεϋ για τον παλαιό εχθρό, τον παποκαισαρισμό του Κυρίλλου, ο οποίος συνεχίζεται με νέο πρόσωπο στον τυραννικό και σκοταδιστικό δεσποτισμό του Βατικανού.

Στη σύγχρονη εποχή, το 1977 ο Pierre και η Janine Soisson δημοσίευσαν στο περιοδικό Byzantium της Γενεύης ( σελίδα 94 ) ποίημα για την Υπατία.

Στην Ελλάδα το 1971 ο θεατρικός συγγραφέας Θ. Φραγκόπουλος δημοσίευσε για πρώτη φορά το δράμα «Υπατία».

 Το 1982 ο ποιητής Ελευθέριος Μαρματσούρης δημοσίευσε το ποίημά του «Υπατία» ( Δαυλός, Ιούλιος 1982, σελίδα 328).

Τέλος, το 1985 στην Αθήνα ο Πάνος  Βίγλαρης   (φιλολογικό ψευδώνυμο του δικηγόρου και ποιητή Γιάννη Μπαλάσκα ) δημοσίευσε την ποιητική του συλλογή «Υπατία, 2000 έτη Γραικύλοι – Η φιλόσοφος επί της πυράς».

Βέβαια  δεν εκδόθηκε κανένα  μεγαλύτερο έργο γι΄ αυτήν και λείπει ακόμη μία καινούργια συστηματική   επεξεργασία του ιστορικού υλικού για το πρόσωπο και το περιβάλλον της.

Ο αστεροειδής 238 Υπατία, που ανακαλύφθηκε το 1884, πήρε το όνομά του από την ιστορική και χαρισματική αυτή μορφή.

Η  ΕΠΟΧΗ  ΤΗΣ  ΥΠΑΤΙΑΣ  

(370- 415 μ.Χ.).

Η Υπατία μεγάλωσε κυριολεκτικά μέσα στην Αλεξανδρινή  Βιβλιοθήκη, παρά τους πόδας του μεγάλου φιλοσόφου και πατέρα της, Θέωνα. Δεν υπήρξε ποτέ ορκισμένη παρθένα όπως εσφαλμένα κάποιοι αναφέρουν, (για να την συνδέσουν ευκολότερα με τη χριστιανική αγαμία, με την οποία δήθεν φλέρταρε επίμονα η Υπατία).  Η Υπατία ήταν  «σύζυγος Ισιδώρου του φιλοσόφου», όπως ξεκάθαρα μας λέει ο λεξικογράφος Σουΐδας, upsilon. 166. 3.

Τι ήταν η Υπατία;

 Η Ελληνίδα  Υπατία ήταν το πιο εξαιρετικό γυναικείο επιστημονικό πνεύμα της Ελληνικής αρχαιότητας.  Μαθηματικός, γεωμέτρης, αστρονόμος, τεχνολόγος, ανεξίθρησκη φιλόσοφος, όμορφη γυναίκα, δασκάλα, διάσημη παραγωγός και εκλαϊκεύτρια των ελληνικών γραμμάτων και τεχνών.  Η τελική επιμέλεια της Ευκλείδειας Γεωμετρίας, που μέχρι σήμερα διδάσκεται παγκοσμίως,  είναι δικό της  έργο  και του πατέρα της  Θέωνα.

Δολοφονήθηκε στα  45 της έτη, στην ακμή της επιστημονικής της καριέρας,  από εβραιοχριστιανούς και ήταν 21 περίπου ετών, όταν κατέστρεψαν οι  χριστιανοί την βιβλιοθήκη  της Αλεξάνδρειας. Η Υπατία έζησε ολάκερη τη φρίκη της απίστευτης καταστροφής.  Όμως η ατρόμητη αυτή πανεπιστήμων, συνέχισε να διδάσκει δημοσίως, εν μέσω της  θρησκευτικής τρομοκρατίας  του  Ιεχωβά - Ιησού, για 24 ακόμα χρόνια! Τότε που ο Ελληνισμός υποχωρούσε και οι σκοτεινοί εβραιοχριστιανικοί αιώνες βρίσκονταν προ των πυλών.

 Σήμερα όμως η Υπατία, μετά από χίλια πεντακόσια χρόνια, δικαιώνεται.

 Η  Ελληνίδα  Υπατία  αποτελεί  πλέον  ένα κομμάτι από την καρδιά μας.-

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ