ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΒΡΑΪΚΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ. ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΔΡΑΣ 32 ΕΤΩΝ «ΠΕΘΑΝΕ» ΣΕ ΔΥΟ ΜΟΝΟ ΩΡΕΣ, ΔΕΜΕΝΟΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟ;

Διαβάστε επίσης: α)Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΖΙΡΑΙΟΥ ΙΗΣΟΥ Α΄ΜΕΡΟΣ

β)Ο ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ, ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΥΠΙΚΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΔΕΙΠΝΟ, ΑΝΑΧΩΡΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΦΟ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ, ΤΟ ΠΡΟΣΥΜΦΩΝΗΜΕΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ «ΣΥΛΛΗΦΘΕΙ».
γ)Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΝΑΖΙΡΑΙΟΥ ΙΗΣΟΥ. ΓΙΑΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΥΛΛΗΦΘΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΗΜΕΡΑ TOY ΧΡΟΝΟΥ;
δ)ΤΟ ΞΥΔΙ ΚΑΤΑΠΑΥΕΙ ΤΗΝ ΔΙΨΑ; Η ΝΑΡΚΩΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΝΗΨΗ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΛΑΟΥΣ. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑ.

Ο  ΘΑΝΑΤΟΣ  ΚΑΙ  Η  ΑΝΑΣΤΑΣΗ  ΤΟΥ  ΝΑΖΙΡΑΙΟΥ  ΙΗΣΟΥ  Ε΄ΜΕΡΟΣ

Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΣΩΤΗΡΑΣ ΟΡΦΕΑΣ

Η εικόνα του Ορφέως Βακχικού Εσταυρωμένου κάτω από επτά σταυρόμορφα άστρα και ημισέληνο, είναι από σφραγιδόλιθο που φιλοξενείται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Βερολίνου. Ο Ορφέας, η ετυμολογία του οποίου  προέρχεται από το όρφνη, ορφνός, ορφναίος, δηλαδή νυκτερινός, σεληνιακός,  υπήρξε  ο  Εσταυρωμένος  Βακχικός  Σωτήρας των  Ελλήνων. Ο Β. Γιαροσλάβσκι, στη μελέτη του «Πως γεννιούνται οι Θεοί και οι Θεές» (Ελληνική έκδοση Γ. Ευαγγελίου, Αθήνα 1967, σελίδα 219) παραδέχεται ότι, οι αρχαίοι  Έλληνες ιερείς, φορούσαν τον σταυρό  του Ορφέα στο λαιμό, όπως οι σημερινοί της Χριστιανοσύνης.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΠΟΥ ΣΤΑΥΡΩΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΝΑΣΤΑΙΝΟΝΤΑΙ

Στις παραδόσεις των διαφόρων λαών, υπάρχουν τουλάχιστον 25 θεοί που βιώνουν το δράμα του θανάτου αλλά και ταυτόχρονα και την λύτρωση της αναστάσεως. Χαρακτηριστικό όλων αυτών των Θεών είναι ότι, όλοι έχουν γεννηθεί μέσα σε σπήλαια, από παρθένες μητέρες με την επέμβαση του πνεύματος του Θεού. Ακόμα ότι, θανατώθηκαν για χάρη των ανθρώπων. Αυτές οι εικασίες που προϋπήρχαν, αντιγράφηκαν από τον Ιουδαιοχριστιανισμό και επανέλαβαν τα ίδια πράγματα, μόνο που αυτή τη φορά χρησιμοποιήθηκαν εβραϊκά πρόσωπα και εβραϊκά σύμβολα. Μόνο στους λαούς της Μεσογείου βρίσκουμε πάνω από 16 τέτοιους θεούς που αφού «πεθάνουν» σε μερικές ημέρες «ανασταίνονται.».

Ο Άγγλος ανατολικολόγος Godfrey Higgins, στο δίτομο έργο του Anacalypsis (1836) κάνει λόγο για δεκαέξι συνολικά εσταυρωμένους Σωτήρες-Θεούς. Τέτοιοι Θεοί είναι οι Ινδοί  θεοί  Κρίσνα και Βούδα Σακία και οι σταυρωμένοι: Ταμμούζ της Συρίας, Βιτόμπα του Τελιγκονέζε, Ιάω του Νεπάλ, Χεσούς των Κελτών Δρυιδών, Κετσακοάλτ του Μεξικό, Κουιρίνους της Ρώμης, ο Θούλις της Αιγύπτου, ο Ίντρα του Θιβέτ, ο Άττις της Φρυγίας, ο Κρίτε της Χαλδαίας, ο Μπάλι της ασιατικής Ορίσσα, ο Μίθρας της Περσίας.   

Ο  αρχαίος Θεός  των Ινδιάνων του Μεξικού Κβετζαλκοάτλι, κατέβηκε στη γή, γεννημένος από την Παρθένο Χίμαλμαν για να σώσει με τον μαρτυρικό του θάνατο την ανθρωπότητα από την αμαρτία.

Ο Κβετζαλκοάτλι, σταυρώθηκε πάνω σε ένα βουνό εν μέσω δύο εγκληματιών, τάφηκε για τρείς ημέρες και ανεστήθη εκ νεκρών, υποσχόμενος ότι θα επιστρέψει ως νέος ήλιος σε μία δεύτερη παρουσία του επί γης που θα σώσει οριστικά το γένος των ανθρώπων

Ανάμεσα στους δεκάδες «μαρτυρήσαντες» για το καλό των ανθρώπων Θεούς, ξεχωρίζει ο ύπατος του Σκανδιναβογερμανικού Πανθέου Θεός Όντιν που σταυρώθηκε πάνω στο Δένδρο της Ζωής Yggdrasil (με αποτέλεσμα να πεθάνει και ν'αναστηθεί μετά από 9 ημέρες) για να κερδίσει σε αντάλλαγμα για λογαριασμό των Θεών και των ανθρώπων τη γνώση των Ρουνών, τον ανθρώπινο λόγο και την προφητική δύναμη.

Στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο έχουμε τον Έλληνα εσταυρωμένο Προμηθέα, τον Ιδαίο Δία/Φελχανό της Κρήτης που κάθε χρόνο γιορταζόταν ο θάνατος και η ανάστασή του στα Κρητικά μυστήρια, τον Διόνυσο που πεθαίνει σαν Διόνυσος Ζαγρέας για να αναστηθεί σαν Διόνυσος Ελευθερέας, σωτήρας και ελευθερωτής των ώριμων ψυχών και αρκετούς άλλους.

TΗN  ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ  ΦΕΛΧΑΝΟΥ ΔΙΟΣ  ΠΗΓΑΖΕ "ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ"

Ο Παναγής Λεκατσάς στο «Η Καταγωγή Των Θεσμών, Των Εθίμων και των Δοξασιών» και ο Farnell στο «Cults Of The Greek States», σημειώνουν την περίεργη εμφάνιση ενός παράξενου ισχυρού φωτός στο Δικταίο Άντρο της Κρήτης, του περίφημου λατρευτικού κέντρου του Φελχανού Διός από το  2.000 π.Χ.  την ημέρα που εορταζόταν  κάθε χρόνο η  «Ανάσταση» του Θεού: «ΕΝ ΔΕ ΧΡΟΝΩΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΩΙ ΟΡΑΤΑΙ ΚΑΘ' ΕΚΑΣΤΟΝ ΕΤΟΣ ΠΛΕΙΣΤΟΝ ΕΚΛΑΜΠΟΝ ΕΚ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΠΥΡ. ΤΟΥΤΟ ΔΕ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΜΥΘΟΛΟΓΟΥΣΙΝ ΟΤΑΝ ΕΚΖΕΗΙ ΤΟ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΑΙΜΑ».

Στην Φωκίδα κατά την εποχή του Δευκαλίωνα μετά τον κατακλυσμό υπήρχε η πόλη Πανοπεύς. Οι Πανοπείς κατάγονται από τους Μινύες, την φυλή των Αργοναυτών και ήταν μέτοικοι από τον Ορχομενό. Όταν ήταν βασιλιάς ο Πανοπέας, τον οποίο ο Όμηρος τον αποκαλεί «καλλίχορον», τότε κάθε δύο χρόνια, την Άνοιξη, τελούσαν εορτές προς τιμή του Διονύσου. Από την Αττική και την Βοιωτία ερχόντουσαν οι Θυιάδες και μαζί με τους Βοιωτείς και τους Πανοπείς ανέβαιναν στο Κωρύκειο Άντρο του Παρνασσού. Εκεί τελούσαν την περιφορά του Λικνίτη, του νεκρού Διονύσου, και μετά εόρταζαν με μεγαλοπρέπεια την Ανάσταση του θεού.

                   Ο ΑΔΩΝΙΣ

  Ο σημαντικότερος Θεός όμως που πεθαίνει και ανασταίνεται, είναι ο Άδωνις.

Τα Αδών(ε)ια ή Αδώνια μυστήρια ήταν ετήσια γιορτή σε ανάμνηση του θανάτου και της ανάστασης του Άδωνη σε όλες σχεδόν τις πόλεις της  Αρχαίας Ελλάδας. Ο θάνατος και η ανάσταση του Άδωνη είχε σχέση με τον ετήσιο κύκλο της βλάστησης και της καρποφορίας. Η διάρκειά τους ποίκιλλε: αλλού κρατούσαν δυο, τρεις ή και εφτά ημέρες, ενώ δεν εορτάζονταν παντού την ίδια εποχή του έτους.

Οι πρώτες ημέρες της γιορτής (αφανισμός) ήταν πένθιμες. Οι γυναίκες, είχαν την επιμέλεια της κηδείας του θεού και θρηνούσαν το χαμό του. Το ομοίωμα του Άδωνη το άλειφαν με μύρο και το έντυναν με λευκά ρούχα. Στο τέλος το τύλιγαν σε λευκό σεντόνι, το στεφάνωναν και το στόλιζαν με λουλούδια. Μετά ακολουθούσε ο θρήνος και τέλος το περιέφεραν ως επιτάφιο. Οι γυναίκες με λυμένα μαλλιά και γυμνόστηθες γυρνούσαν στους δρόμους περιφέροντας κέρινα και πήλινα ομοιώματα του θεού και έψελναν πένθιμους ύμνους με τη συνοδεία αυλού γίγγρα. Το πρωί της επόμενης μέρας, πετούσαν ομοιώματα του θεού σε πηγές ή σε ποτάμια. Μετά την πάροδο των πένθιμων ημερών, οι πιστοί γιόρταζαν με χαρά την ανάστασή του (εύρεσις) με χορούς και πλούσια γεύματα. Σε κάποιες περιοχές, γίνονταν και μυήσεις σε μυστήρια του Θεού. Ο Λουκιανός μάλιστα αναφέρει ότι οι μύστες θυσίαζαν πρόβατο και έπαιρναν μετάληψη.

Η τοποθεσία που η ιουδαϊκή Βίβλος ορίζει ως γενέτειρα του Ιησού, υπήρξε προαιώνιο λατρευτικό κέντρο του Αδώνιδος, το οποίο φιλοξενούσε λαμπρό Ναό ακόμη και επί των χρόνων του αυτοκράτορα Αδριανού.  Ο Αλέξανδρος Λέτσας στο τρίτομο βιβλίο του «Η Μυθολογία Της Γεωργίας», τόμος πρώτος, σελ. 241, κεφάλαιο «Ομοιότης Των Αδώνιδος Κήπων Και Του Επιταφίου Του Θεανθρώπου» σημειώνει ότι η λέξη «Βηθλεέμ» σημαίνει «Οίκος του Άρτου», δηλαδή οίκος του Θεού του σίτου Αδώνιδος.

    

   ΣΤΑΥΡΩΣΗ:  ΕΚΤΗ  ΩΡΑ

    ΘΑΝΑΤΟΣ:  ΕΝΑΤΗ  ΩΡΑ 

Για  να  αποκωδικοποιήσουμε  την  «Ανάσταση»  μέσα από τα ίδια τα κείμενα της «Καινής Διαθήκης», την αφήγηση και τα δεδομένα της οποίας ακολουθούμε πιστά, πρέπει να θυμόμαστε πάντοτε:

1.  Στα μεγάλα θαύματα της βίβλου, συνεργάστηκε ικανός αριθμός ανθρώπων, με κρυφό διευθυντήριο, τους ευφυέστερους μυημένους μάγους – ιερείς, του ικανότερου ιερατείου (μάγων) όλων των εποχών,  με  καθοδηγητή  τον  ευφυέστατο  Γαμαλιήλ  και  εκτελεστικό  βραχίονα  τον  Ναζιραίο (=αφιερωμένο,  χρισμένο,  χριστό)  Ιησού.

2.  Εάν προηγηθεί  η μελέτη και η πρωτογενής αποκωδικοποίηση της παλαιοδιαθηκικής μαγείας, η οποία μαγεία (πληγές και ιάσεις της Παλαιάς Διαθήκης), επιτεύχθηκε με την χρήση των προφητικών ουσιών, αυτό θα βοηθήσει αποφασιστικά στην διαφορετική προσέγγιση και την καλύτερη δυνατή αξιολόγηση των δεδομένων, της καινοδιαθηκικής μαγείας.  (Σημείωση:  εξαιρετική  ανάλυση  πάνω  σ' αυτό  το  θέμα  έχει  κάνει  ο  Καλόπουλος  στα  βιβλία  του).

Αν παρακολουθήσουμε την δράση των θαυματοποιών της Παλαιάς Διαθήκης, θα διαπιστώσαμε μια σταδιακή διαφοροποίηση στη χρήση των παραγόμενων πληγών. Αρχικά στην Παλιά Διαθήκη, (στην εποχή των πατριαρχών), τα θύματα των δηλητηριο-πληγών ήταν συνήθως οι ξένοι και οι αντίπαλοι. Κυρίως όμως απ’ την εποχή της Βαβυλώνας, παρακολουθώντας τους τρεις παίδες να κινδυνεύουν μέσα στην κάμινο του πυρός και τον Δανιήλ να διακινδυνεύει την ζωή του μέσα στον λάκκο των λεόντων, συνειδητοποιούμε, ότι ο κανόνας αυτός μπορούσε δημιουργικά να αντιστραφεί, με πολύ αποδοτικότερα μάλιστα αποτελέσματα.

Η ολοκληρωτική όμως αντιστροφή, μέχρι του κυριολεκτικού αυτοτραυματισμού, γίνεται φανερή στην Καινή Διαθήκη και αποκορυφώνεται στην περίπτωση του "εθελουσίως πάσχοντος θεού".

Η αντιστραμμένη μαγγανεία, η ελεγχόμενη αυτή αυτο-δηλητηριοχρησία, εξασφαλίζει στον κεντρικό ήρωα, πειστικές συνθήκες εικονικού θανάτου, που με την πετυχημένη "ανάσταση" (ανάνηψή) του, τον αναβαθμίζουν όχι σε απλό άνθρωπο του θεού ή προφήτη, αλλά σε πανίσχυρο "θεό", που όχι μόνο πέτυχε την πολυπόθητη απόλυτη νίκη επί του θανάτου, αλλά υψώνοντας θριαμβευτικά το κορυφαίο αυτό παγκοσμίως ποθητό έπαθλο, μπορούσε πια να υποσχεθεί αιώνια ζωή, σε όλους εκείνους, που καταγοητευμένοι θα δεχθούν να πληρώσουν το τίμημα της απόλυτης πίστης σ’ αυτόν. Το αποκορύφωμα της Καινής Διαθήκης όχι μόνο ήταν αξιοθαύμαστο, αλλά βρισκόταν μέσα στην φυσική προέκταση της παλαιοδιαθηκικής μαγείας.

ΠΩΣ  ΕΝΑΣ  ΔΥΝΑΤΟΣ  ΑΝΔΡΑΣ  32  ΕΤΩΝ  «ΠΕΘΑΝΕ»   ΣΕ  ΔΥΟ  ΜΟΝΟ  ΩΡΕΣ,  ΔΕΜΕΝΟΣ  ΠΑΝΩ  ΣΕ ΣΤΑΥΡΟ;

Υπογραμμίζοντας πρόσθετες λεπτομέρειες, που να καθιστούν την περίπτωση του Ιησού, φανερά ύποπτη εικονικού θανάτου, επισημαίνουμε εμφατικά, ότι και μόνο ο απελπιστικά ελάχιστος χρόνος παραμονής του Ιησού επί του σταυρού, θα έπρεπε αυτόματα να αφαιρέσει κάθε αίσθηση αυθεντικότητας από τον "θάνατο" του Ιησού, καθιστώντας τον άμεσα ύποπτο, έντεχνης διαφυγής από τον σταυρικό θάνατο!

Για τον χρόνο που ελήφθη η απόφαση της εκτέλεσής του διαβάζουμε: «ήταν δε Παρασκευή του Πάσχα και η ώρα περίπου έκτη. Λέγει δε ο Πιλάτος στους Ιουδαίους: Να ο βασιλιάς σας. Τότε εκείνοι άρχισαν να φωνάζουν: Άρον άρον σταύρωσον αυτόν... Τότε ο Πιλάτος παρέδωσε τον Ιησού να σταυρωθεί» Ιωάνν.19.14-16.

Για το χρόνο θανάτου πάνω στον σταυρό, είδαμε ήδη ότι: «περί δε την ενάτην ώραν ανεβόησεν ο Ιησούς λέγων: Ηλι, ηλι λεμα σαβαχθανι. Τινές δε των εκεί εστηκότων (παρισταμένων) έλεγον, τον Ηλία φωνάζει και ευθέως τις (κάποιος) εξ αυτών, λαβών τον σπόγγον και γεμίσας αυτόν (όξος) περιθέσας (τον σπόγγον) εις κάλαμον επότιζεν αυτόν. Ο δε Ιησούς... (δηλαδή αμέσως μετά το πότισμα του σπόγγου και περί την ενάτην ώραν,) αφήκε το πνεύμα» Ματθ. 27.45-50.

Ο Μάρκος (15.33-37) επαναλαμβάνει αυτολεξεί τα ίδια ακριβώς. Ο δε Λουκάς (23.44-46) επιβεβαιώνει την ενάτη ώρα ως την στιγμή του θανάτου του Ιησού.

Κατά την ομόφωνη λοιπόν γνώμη των τριών πρώτων ευαγγελιστών, (ο Ιωάννης δεν αναφέρει καθόλου ώρα "θανάτου") ο Ιησούς παρέδωσε το πνεύμα στον "Πατέρα" του «περί ώρας ενάτης». Όμως, πριν από τρεις μόνο ώρες, δηλαδή «περί ώρας έκτης» Ιωάνν.19.14-16, ο Ιησούς βρισκόταν ακόμα στο πραιτώριο του Πιλάτου και μέχρι την σταύρωση του, (πάντα κατά την αφήγηση), μεσολάβησαν ακόμα τα εξής χρονοβόρα γεγονότα: Οι Ιουδαίοι επέβαλαν με την οχλαγωγία τους την καταδικαστική απόφαση. Ο Πιλάτος τον παράδωσε στην φρουρά. Οι φρουροί (κατά την αφήγηση) τον περιέπαιξαν φορώντας του χλαμύδα και τον προσκυνούσαν περιπαικτικά. Στην συνέχεια τον έντυσαν ξανά με τα δικά του ρούχα, του φόρτωσαν τον σταυρό και τον οδήγησαν εκτός πόλεως στον δρόμο προς τον Γολγοθά.

Καθ’ οδόν, ο Ιησούς σταμάτησε κουρασμένος και τον σταυρό ανέλαβε κάποιος Σίμων Κυρηναίος. Εκεί ο Ιησούς κοντοστάθηκε ξανά και μίλησε με κάποιες γυναίκες, λέγοντας πως έπρεπε να κλαίνε για τα δικά τους παιδιά και όχι για τον ίδιο (Λούκ.23.28). Τελικά έφτασαν στον Γολγοθά, όπου οι Ρωμαίοι σταυρωτές, πρώτα του πρόσφεραν το δικό τους χαλαρωτικό όξος, το οποίο ο Ιησούς αρνήθηκε και... τελικά τον σταύρωσαν.
Μετά απ’ όλα αυτά, πόσος χρόνος απέμεινε απ’ τις αρχικές τρεις ώρες, ανάμεσα στο πραιτώριο και την σταύρωση, για την τελική σταυρική ταλαιπωρία του Ιησού;

(Και καρδαμωμένος με μισό  ψητό  αρνάκι  σούβλας, κρασί, ψωμί).

Ο Ιησούς των κειμένων, ήταν ένας τριαντατριάχρονος άνδρας, δηλαδή στην ακμή της δύναμής του. Μάλιστα κατά την θεολογία, ήταν ένας τέλειος άνδρας, χωρίς την φθοροποιό αμαρτία του Αδάμ. Άρα ήταν ασφαλώς και ανθεκτικότερος από κάθε άλλον άνθρωπο επί γης. Από ποια αιτία λοιπόν πέθανε, σε λιγότερο από δύο ώρες, ένας τέτοιας ασυνήθιστης αντοχής τριαντατριάχρονος άνδρας, απλά δεμένος στο σταυρό;

Ούτε πείνα, ούτε δίψα, ούτε οποιαδήποτε αναπνευστική δυσκολία, σκοτώνουν έναν νέο άνθρωπο, στον ελάχιστο αυτό χρόνο των δύο ωρών. Το περίφημο πνευμονικό οίδημα (υγρό στους πνεύμονες) λόγω παρατεταμένης δυσκολίας στην αναπνοή του σταυρωμένου, που αναγκάσθηκαν να ανακαλύψουν σαν αιτία θανάτου, οι προβληματισμένοι πιστοί, όχι μόνο δεν επιβεβαιώνεται από σχετικά πειράματα, αλλά ακόμα κι αν το δεχθούμε ως αιτία θανάτου, δεν έχει καμία πιθανότητα να εμφανιστεί στον ελάχιστο αυτό χρόνο της δίωρης ταλαιπωρίας του Ιησού πάνω στον   σταυρό.

Ακόμα κι αυτοί, που δεν μπορούν να δεχθούν ότι στην περίπτωση του Ιησού δεν χρησιμοποιήθηκαν καρφιά στα χέρια και στα πόδια, θα πρέπει να μάθουν, ότι ακόμα και αν δεχθούμε τα τραύματα αυτά στα πόδια και τα χέρια, το σκηνικό στην περίπτωση του Ιησού δεν αλλάζει διόλου. Παρόμοια τραύματα, δεν είναι θανατηφόρα, δεν δημιουργούν ακατάσχετη αιμορραγία και φυσικά σε δύο μόνο ώρες, δεν μολύνονται σε θανατηφόρο βαθμό.

ΜΠΑΛΑΝΟΣ: ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ  ΠΕΘΑΙΝΕΙ  ΣΥΝΤΟΜΑ  ΣΤΟΝ  ΣΤΑΥΡΟ.  ΘΕΛΕΙ  ΑΡΚΕΤΕΣ  ΗΜΕΡΕΣ.

ΓΙΑΤΙ  Ο  ΙΗΣΟΥΣ  ΠΕΘΑΝΕ  ΣΕ  ΔΥΟ (2) ΩΡΕΣ;

Ο γνωστός καθηγητής θεολογίας Μπαλάνος έγραψε: «Η αιμορραγία των άκρων εκ της προσηλώσεως (από το κάρφωμα) έπαυε ταχέως και δεν ήτο θανατηφόρος. Τον θάνατο επέφεραν η (πολυήμερη) παρά φύση στάση του σώματος, εκ της οποίας προήρχετο μεγάλη αταξία στην κυκλοφορία του αίματος...».

Η μεγάλη εβδομάς και το Πάσχα. σελ.25-26.



ΤΟ  ΠΕΙΡΑΜΑ  ΣΤΟ  ΜΟΝΤΡΕΑΛ  ΤΟΥ  ΚΑΝΑΔΑ

Το παρακάτω απόσπασμα εφημερίδος, μας δίνει την αντικειμενική αίσθηση του πράγματος, από μια πραγματική εμπειρία σταύρωσης: «Ένα εκπληκτικό κατόρθωμα επέτυχαν δύο νεαροί Γάλλοι, εγκατεστημένοι στο Μόντρεαλ. Ο Πάτρικ Μπενισού και η γυναίκα του Μαρίτα, ιδρυτές σχολής γιόγκα, έμειναν σταυρωμένοι, ενώπιον εκατοντάδων θεατών, θέλοντας να αποδείξουν ότι η πλήρης αυτοκυριαρχία μπορεί να κατανικήσει τον πόνο... Ο Πάτρικ κάρφωσε μόνος του τα πόδια και το ένα του χέρι. Τέλος κάποιος ανέλαβε να χτυπήσει και το τελευταίο καρφί στο δεξί του χέρι. Στην θέση αυτή (του σταυρωμένου) έμειναν ακίνητοι και σχεδόν μειδιώντες η Μαρίτα 22 ώρες ο δε Πάτρικ (32 ετών) 30 ώρες».

«ΒΗΜΑ» 21 Σεπτ. 1967 - Μόντρεαλ 21. Από το Βιβλίο του Ιάσονα Ευαγγέλου «Το θρησκευτικό φαινόμενο» σελ. 75.

Η  ΣΤΑΥΡΩΣΗ  ΗΤΑΝ  ΕΙΔΙΚΑ  ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ  ΓΙΑ  ΝΑ  ΣΚΟΤΩΝΕΙ  ΤΑ  ΘΥΜΑΤΑ  ΤΗΣ  ΑΡΓΑ  ΚΑΙ  ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΑ

Η παραπάνω περίπτωση, δίνει την σωστή χρονική διάσταση στο ζήτημα, δείχνοντας περίτρανα ότι η σταύρωση ήταν ειδικά επιλεγμένη για να σκοτώνει τα θύματά της αργά και βασανιστικά. Όμως η ίδια η αφήγηση της Καινής Διαθήκης, επιμένει να μας δείχνει ξεκάθαρα, ότι ο χρόνος παραμονής του Ιησού στον σταυρό, ήταν εξωφρενικά   μικρός.

Ναι, στην διασημότερη θανατηφόρο σταύρωση της ανθρωπότητας, απουσιάζει εντελώς, ο αναγκαίος χρόνος για μια σταδιακή σωματική εξάντληση μέχρι θανάτου.
Αντιθέτως ο Ιησούς μέχρι την τελευταία στιγμή, παρέμεινε ακμαίος και διέθετε στεντόρεια φωνή, που μόνο προθανάτια κατατονία δεν δηλώνει: «ανεβόησεν ο Ιησούς φωνή μεγάλη λέγων Ηλι, ηλι... Ματθ.27.46. Μάλιστα, όπως είπαμε, με πλήρη διαύγεια πνεύματος, συνομιλούσε μέχρι την τελευταία στιγμή, τόσο με τους εκατέρωθέν του σταυρωμένους ληστές, υποσχόμενος παραδείσους, όσο και με τους συγγενείς του, τακτοποιώντας... οικογενειακές του υποθέσεις.

Για να νικήσει ο Ιησούς τον θάνατο.. . έπρεπε πρώτα να πεθάνει!

ΑΠΟ  ΤΙ  ΤΕΛΙΚΑ  «ΠΕΘΑΝΕ»  ΣΕ  ΔΥΟ  ΩΡΕΣ  Ο  ΙΗΣΟΥΣ  ΠΑΝΩ  ΣΤΟΝ  ΣΤΑΥΡΟ;

Από τι πέθανε λοιπόν ο Ιησούς πάνω στον σταυρό; Στο δίωρο αυτό της σταύρωσής του, ο Ιησούς δεν παρουσίασε απολύτως κανένα σύμπτωμα προθανάτιας εξάντλησης. Όμως, όπως ξεκάθαρα ομολογείται... μόλις ο Ιησούς φώναξε τον "Ηλία" ή οποιοδήποτε άλλο σύνθημα στα χαλδαιικά και κάποιος εκ των ημετέρων, έτρεξε, του έβαλε με το καλάμι τον σπόγγο στο στόμα... ο Ιησούς πάραυτα παρέδωσε το πνεύμα!

Τι "σκότωσε" λοιπόν τον Ιησού;

ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ  Η  ΣΤΑΥΡΙΚΗ  ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ

Είναι εντελώς φανερό. Τον Ιησού δεν μπορούσε να "σκοτώσει" η σχεδόν ανύπαρκτη σταυρική ταλαιπωρία, αλλά μόνο το κατάλληλο όξος απ’ τον σπόγγο του μανδραγόρα. Αμέσως μετά την προκαθορισμένη γουλιά δηλητηρίων, που ο Ιησούς ήπιε, "δαγκώνοντας" τον σπόγγο, βυθίστηκε για λίγες ώρες στην αγκαλιά μιας βαθιάς αλλά αναστρέψιμης ανυπαρξίας (που σήμερα ονομάζεται γενική αναισθησία), παραδίνοντας το πνεύμα του στα χέρια του δίδυμου αδελφού του θανάτου, του ψυχρού και απόλυτα σκοτεινού καρωτικού ύπνου!

ΤΟ  ΜΕΓΑΛΟ  ΜΥΣΤΙΚΟ  ΤΗΣ  ΕΒΡΑΪΚΗΣ  ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Το μυστικό της Παρασκευής  που
σκοτώνει οριστικά τον μύθο της ανάστασης!

ΤΡΟΠΟΣ,   ΤΟΠΟΣ,     ΧΡΟΝΟΣ

Στην περίπτωση του Ιησού, οι σοβαρές ενδείξεις μιας προσχεδιασμένης "ανάστασης" κάθε άλλο παρά τελειώνουν εδώ. Όμως για να δρομολογηθεί μια τέτοια πετυχημένη κοινωνική παράσταση, έπρεπε να βρεθεί όχι μόνο ο τρόπος και ο τόπος, αλλά και ο κατάλληλος χρόνος.

Ο  ΙΗΣΟΥΣ  ΕΠΡΕΠΕ  ΝΑ  «ΠΕΘΑΝΕΙ»  ΤΗΝ  ΜΟΝΑΔΙΚΗ  «ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ»  ΗΜΕΡΑ,  ΤΗΝ  ΠΑΡΑΜΟΝΗ  ΤΟΥ  ΕΒΡΑΪΚΟΥ  ΠΑΣΧΑ.   

Και βέβαια όπως θα δούμε και θα βεβαιωθούμε, η μοναδική κατάλληλη ημέρα του έτους, για την επιχειρούμενη εικονική ανάσταση, όχι μόνο βρέθηκε αλλά διέθετε και όλα τα αναγκαία πλεονεκτήματα!

Προσέξτε και αποφασίστε μόνοι σας, αν ο χρόνος και ο εκπληκτικός συντονισμός που συνέχει την περίπτωση του Ιησού, είναι πράγματι ατράνταχτα πλέον στοιχεία προσχεδιασμού και σεναριοποίησης.

Παρακαλώ, εντείνετε την προσοχή σας.

Όλα είχαν εξελιχθεί κατά τον αρχικό σχεδιασμό, όμως, τίποτε δεν είχε τελειώσει ακόμα και όλα παρέμεναν σε αγωνιώδη εξέλιξη. Στο κλείσιμο της ημέρας, ο Ιησούς βρισκόταν πράγματι ως έπρεπε, σε κατάσταση βαθιάς νάρκης, αλλά ακόμα πάνω στον σταυρό. Όμως, η βαθιά νάρκωση μπορεί να κάνει δυσδιάκριτη την αναπνευστική λειτουργία, δίνοντας την ψευδαίσθηση του θανάτου, αλλά χαμηλώνει επικίνδυνα και τον αναπνευστικό τόνο. Αν παρέμενε σ’ αυτήν την άβολη θέση για πολύ, το πιθανότερο ήταν ότι δεν επρόκειτο να επιζήσει.

Η κρεμασμένη πια κεφαλή του καρωθέντος Ιησού, θα δημιουργούσε αναπνευστικό  πρόβλημα και αν ο Ιησούς δεν κατέβαινε εγκαίρως από τον σταυρό, κινδύνευε ανάλογα με την θέση της κεφαλής να αποβιώσει πραγματικά αυτή τη φορά, από παρατεταμένη δύσπνοια.
Ποιός όμως και με ποια αιτία, θα μπορούσε να κατεβάσει άμεσα έναν "νεκρό" από τον σταυρό του;

ΟΙ  ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΙ  ΕΠΡΕΠΕ  ΠΡΟΣ 
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΜΟ ΚΑΙ  
ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ  ΝΑ ΚΡΕΜΟΝΤΑΙ   ΣΕ  ΚΟΙΝΗ  ΘΕΑ ΓΙΑ  ΠΟΛΛΕΣ ΗΜΕΡΕΣ.

Η σταύρωση δεν αποσκοπούσε στην απλή θανάτωση του καταδίκου, αλλά στην όσο το δυνατόν μακροχρόνια έκθεσή του σε κοινή θέα, προς παραδειγματισμό, σωφρονισμό και εκφοβισμό. Ας ακούσουμε ποια πράγματα επιβεβαιώνει συνολικά για την σταύρωση ένας ειδικός του θέματος: «ο κύριος στόχος αυτής της βάρβαρης μεθόδου εκτέλεσης, ήταν ο αποτρεπτικός χαρακτήρας της τιμωρίας. Για τον σκοπό αυτό οι Ρωμαϊκές αρχές εφηύραν διάφορες μεθόδους και παραλλαγές σταύρωσης που επέτρεπαν την παραμονή του θύματος στο σταυρό για ολόκληρες ημέρες πριν τελικά το θύμα να εκπνεύσει. Ο τρόπος της σταύρωσης (κάρφωμα ή δέσιμο) δεν ήταν θεσμοθετημένος με αυστηρά καθορισμένο τρόπο, αλλά φαίνεται εξαρτώμενος από το είδος των κακουργημάτων και τον αριθμό των θυμάτων (εγκλημάτων) του καταδικασμένου σε σταύρωση. Ανάλογη των εγκλημάτων του ήταν και η σαδιστική ευρεσιτεχνία των δημίων του, ώστε να παρατείνεται ο χρόνος της σταυρικής ταλαιπωρίας και το θέαμα να έχει τον απαιτούμενο αποτρεπτικό χαρακτήρα.

Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, η ταφή μετά τον σταυρικό θάνατο του θύματος ήταν σπάνια και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν επιτρέπονταν, με σκοπό να παραταθεί ο εξευτελισμός του θύματος. Έτσι το νεκρό θύμα, στις περισσότερες περιπτώσεις ριχνόταν στον σκουπιδότοπο της πόλης ή αφηνόταν επάνω στο σταυρό για να γίνει τροφή στα όρνια και τα άγρια θηρία.

Για αποτρεπτικούς λόγους, συχνά η σταύρωση γινόταν στον τόπο του εγκλήματος. Η καλύτερη σύνοψη της φιλοσοφίας της σταυρικής τιμωρίας, έγινε ίσως από τον Κουϊντιλιανό (35-95 μ.Χ.) που έγραψε ότι: «Όποτε σταυρώνουμε τους ενόχους, επιλέγονται οι πιο πολυσύχναστοι δρόμοι, όπου ο περισσότερος κόσμος μπορεί να παρακολουθήσει και να φοβηθεί από το θέαμα. Γιατί η τιμωρία δεν έχει στόχο την ανταπόδοση του κακού (δηλαδή τον απλό θάνατο του εγκληματία) αλλά τον παραδειγματικό εκφοβισμό».
Qyintilian 35-95 μ.Χ. Decl 274 & Joe Ε. Zias Science and Archaeology Group the Hebrew University.

Ανάλογη είναι και η θέση του Δρ. θεολογίας Δ. Μπαλάνου που έγραψε: «τα πτώματα των θανόντων επί του σταυρού, αφήνοντο επ’ αυτού και εγένοντο βορά ορνέων και θηρίων. Υπήρχε μάλιστα και σχετική παροιμία: τρέφειν τους κόρακας επί του σταυρού».

 Η μεγάλη εβδομάς και το Πάσχα. σελ.25-26.

ΚΑΝΕΙΣ  ΔΕΝ  ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΝΕ  ΤΟΥΣ 

ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥΣ

Κανείς λοιπόν και ποτέ δεν έσπευδε να αποκαθηλώσει τους νεκρούς εσταυρωμένους, αφού κυρίως η παραμονή των νεκρών σωμάτων πάνω στον σταυρό, ήταν η βασική επιδίωξη αυτής της εκτέλεσης. Η πολυήμερη έκθεση των νεκρών σωμάτων στον σταυρό, ήταν ο ιδιαίτερος τρόπος εκφοβισμού των υποταγμένων λαών, από την ολιγάριθμη φρουρά των Ρωμαίων, σε κάθε τόπο που είχαν καθυποτάξει. Αν λοιπόν η πολυήμερη έκθεση των νεκρών σωμάτων επί του σταυρού ήταν καθιερωμένη πρακτική και επιβεβλημένη απαίτηση των Ρωμαίων τότε... με ποια σωτήρια αφορμή θα μπορούσε να αποκαθηλωθεί πάραυτα ο Ιησούς;
ΜΕ ΠΟΙΑ  ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ  ΘΑ  ΤΟΝ  ΚΑΤΕΒΑΣΟΥΜΕ; Και εδώ είναι που και ο τελευταίος σκεπτόμενος θα καταλάβει αμέσως και χωρίς την παραμικρή πλέον αμφιβολία, ότι οι σεναριογράφοι του δημόσιου αυτού καλοπαιγμένου δράματος, δεν άφησαν τίποτε στην τύχη. Το φαρισαϊκό δαιμόνιο, έγραψε χρυσές σελίδες πανουργίας και τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες του καλομελετημένου αυτού κοινωνικού δόλου, τις άφησε γραμμένες κάτω απ’ τη μύτη μας... χωρίς δυστυχώς ποτέ κανείς από μας να αντιληφθεί το παραμικρό!

ΣΤΗΝ  ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ  ΕΟΡΤΗ  ΤΩΝ  ΙΟΥΔΑΙΩΝ, ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΣΧΑ, ΚΑΙ
ΤΟΤΕ ΜΟΝΟ, ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΝΟΝΤΑΙ 
ΟΙ  ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΙ.

Το συγκλονιστικότερο πραγματικά θέατρο ανάστασης, που παίχτηκε ποτέ εις βάρος της ανθρωπότητας, με στόχο την σκόπιμη και δόλια αποθέωση ενός ανθρώπου, συνεχίστηκε με τους κατάλληλους πρωταγωνιστές να εναλλάσσονται στην κοινωνική σκηνή, την σωστή κάθε φορά στιγμή, για να σπρώξουν με την σειρά τους το σενάριο της ανάστασης του στρατευμένου Ναζιραίου, μέχρι την τελική θεοποίησή του!

Αμέσως μετά τον επί του σταυρού "θάνατο" του Ιησού, είναι οι δήθεν εχθροί του Ιησού, οι αξιωματούχοι Φαρισαίοι, που εμφανίζονται στον ίδιο τον Πιλάτο και με αφορμή την τήρηση ενός μοναδικού ετήσιου εθίμου, που ίσχυε μόνο την συγκεκριμένη αυτή ημέρα, ζητούν την άμεση αποκαθήλωση των εσταυρωμένων!

ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΩΝ   ΙΟΥΔΑΙΩΝ
Διαβάζουμε: «ήταν Παρασκευή του Πάσχα και οι Ιουδαίοι (ιερείς) δεν ήθελαν να μείνουν τα σώματα των εσταυρωμένων πάνω στον σταυρό την (επόμενη) ημέρα του Σαββάτου (δηλαδή την ημέρα του Πάσχα) γιατί ήταν μεγάλη γιορτή η ημέρα εκείνη (η μεγαλύτερη του Ιουδαϊσμού). Γι’ αυτό παρακάλεσαν (οι Ιουδαίοι ιερείς!) τον Πιλάτο να διατάξει να σπάσουν τα σκέλη τους και να τους πάρουν από εκεί. Έτσι οι στρατιώτες ήρθαν και έσπασαν τα σκέλη του πρώτου, έπειτα του άλλου (των δύο παρακείμενων ληστών) που είχαν σταυρωθεί μαζί με τον Ιησού. Όταν όμως ήρθαν στον Ιησού, δεν του έσπασαν τα σκέλη, διότι τον βρήκαν ήδη νεκρό», Ιωάνν.19.31-33.

Παρά τους αρχικούς φόβους του αιματίδρωτου Ιησού (παραμονές της σύλληψης του), όλα κυλούσαν ακριβώς πάνω στις καλά προσχεδιασμένες, σιδερένιες θα λέγαμε ράγιες του σεναρίου. Οι Φαρισαίοι ιερείς, οι υποτιθέμενοι θανάσιμοι αντίπαλοί του, εμφανίζονται ακριβώς την στιγμή που πρέπει και διεκδικούν το εθιμικό δικαίωμα της αποκαθήλωσης των εσταυρωμένων, λόγω εορτής, εξασφαλίζοντας και προσφέροντας έτσι στον Ιησού την έγκαιρη αποκαθήλωσή του απ’ τον σταυρό, σώζοντάς τον από τους σοβαρούς κινδύνους άπνοιας, που εγκυμονούσε η παρατεταμένη άβολη στάση του, σε κατάσταση βαθιάς νάρκωσης.

ΟΙ  ΙΟΥΔΑΙΟΙ  ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ     ΡΩΜΑΙΩΝ 

Πως όμως ήταν σίγουροι, ότι έστω χάριν της τελετής, θα τους δοθεί η σωτήρια αυτή άδεια αποκαθήλωσης του Ιησού; Τα του συγκεκριμένου εθίμου, μας διευκρινίζει ο Φίλων ο Ιουδαίος (25 π.Χ.- 40 μ.Χ.) γράφοντας λίγα μόνο χρόνια πριν από τις περιπέτειες του Ιησού: «οι ορθά πολιτευόμενοι (Ρωμαίοι) άρχοντες... έθος είχαν κανέναν να μην τιμωρούν μέχρις οι επιφανείς τελετές και πανηγύρεις να διεξαχθούν με σεβασμό... είδα μάλιστα κάποιους (λόγω εορτής) να αξιώνουν την ταφή των σταυρωμένων συγγενών τους και να τους αποδίδονται... και για να φυλαχτεί το ιεροπρεπές της εορτής, διέταζαν ακόμα και ο μη αποθανών επί του σταυρού, ζωντανός να ανασκολοπίζεται,  ώστε να αποκρύπτονται στη γη και να μη δύει ο ήλιος επί των εσταυρωμένων».

Φίλων ο Ιουδαίος: Εις Φλάκκον 81.4 & Περί διαταγμάτων   3.152.3.

Το σκηνικό λοιπόν της σταύρωσης του Ιησού, δεν ήταν ένα τυχαίο περιστατικό, που απλώς προέκυψε, αλλά ένα προσχεδιασμένο μοντέλο επιβίωσης, άψογα τοποθετημένο πάνω στον ετήσιο νομικό καμβά των Ρωμαίων. Υπήρχε λοιπόν και λειτουργούσε ήδη από πολλών ετών, διευθέτηση της ρωμαϊκής εξουσίας, που προέβλεπε την παραμονή της μεγάλης τελετής, δηλαδή το απόγευμα της Παρασκευής του Πάσχα, οι νεκροί εσταυρωμένοι, να αποκαθηλώνονται και όσοι δεν είχαν πεθάνει να θανατώνονται με ανασκολοπισμό, ώστε να μη δύσει ο ήλιος πάνω τους, διότι με την δύση του ηλίου, άρχιζε η επόμενη μέρα, δηλαδή το Σάββατο της μεγάλης ιουδαϊκής εορτής του Πάσχα!

Η ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ «ΣΥΜΠΤΩΣΕΩΝ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ  ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ.

Για φαντάσου... έχουμε λοιπόν μπροστά μας την εξής σειρά εκπληκτικών συμπτώσεων:
Ο Ιησούς, οδηγείται στον σταυρό την μοναδική ημέρα του έτους, που (λόγω εορτής) ίσχυαν τα εντελώς ιδιαίτερα αυτά μέτρα των Ρωμαίων για τους εσταυρωμένους.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά ελάχιστα πριν από την οδυνηρή θανάτωσή του απ’ τους στρατιώτες του και ενώ βρισκόταν μόνο δύο ώρες στον σταυρό, αυτός γλιτώνει τον φρικτό δι’ ανασκολοπισμού θάνατο... πίνοντας στον σωστό χρόνο το κατάλληλο "όξος". Ελάχιστο δηλαδή χρόνο πριν ενεργοποιηθεί, το μοναδικό αυτό ετήσιο έθιμο αποκαθήλωσης νεκρών ή βίαιης θανάτωσης των επιζώντων στον σταυρό... στο στόμα του Ιησού... βρέθηκε το μοναδικό γνωστό μέσο νάρκωσης της αρχαιότητας... ο υπνοφόρος σπόγγος με το καρωτικό "όξος".

Εξαιρετικές απανωτές συμπτώσεις που... νομίζω κανένας θεός δεν θα τις χρειαζόταν. Το σίγουρο είναι πως αν εκείνη ακριβώς την απογευματινή ώρα, ο Ιησούς δεν προλάβαινε να παραδώσει μόνος του το πνεύμα… σε λίγο θα του το παρέδιδαν με φρικτό ανασκολοπισμό οι Ρωμαίοι οπλίτες, όπως έκαναν άλλωστε στους δύο εκατέρωθεν σταυρωμένους ληστές, ανασκολοπίζοντάς τους μέχρι θανάτου.

Αξίζει ταυτόχρονα να επισημάνουμε, ότι οι δύο εκείνοι άνθρωποι καταδικασμένοι ως πραγματικοί ληστές, δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν την συμπάθεια και την επιείκεια κανενός, κι όμως, θνητοί, ταλαιπωρημένοι και προφανώς καρφωμένοι, ζούσαν ακόμα, σε αντίθεση με τον Ιησού που πρόλαβε εγκαίρως να παραδώσει το πνεύμα.

Τους δύο ληστές βέβαια, δεν τους έσπασαν μόνο τα σκέλη, όπως θέλει η βιβλική αφήγηση, γιατί με σπασμένα τα σκέλη θα ζούσαν αρκετά ακόμα για να δύσει ο ήλιος πάνω τους, που έτσι κι αλλιώς σε λίγο έδυε, αλλά όπως κατ’ ουσίαν η διαδικασία του ανασκολοπισμού απαιτούσε, τους παλούκωσαν (ανασκολόπισαν) μέχρι θανάτου, μπήγοντας κατ’ επανάληψη αιχμηρά ξύλα, σε διάφορα "ευαίσθητα" σημεία του σώματός τους.

Επρόκειτο για ένα πραγματικό δεύτερο «Πάσχα» (=παράτρεξη)

Οι στρατιώτες παράτρεξαν τον Ιησού και σκότωσαν μόνο τους εκατέρωθεν του εσταυρωμένους. Και όπως τότε, στην Αίγυπτο, το Πάσχα του Μωυσή και η εξόντωση των Αιγυπτίων εκμεταλλεύθηκαν μια ετήσια εορτή  των Αιγυπτίων, έτσι και στο δεύτερο Πάσχα, αυτό του Ιησού, η παράτρεξη του θανάτου, ήταν λόγω της συγκεκριμένης ημέρας, μόνο γι αυτόν προεξασφαλισμένη.

Αν όλες μαζί αυτές οι συμπτώσεις, συνθέτουν ένα θεϊκό σενάριο, αναρωτιέμαι... ένα καλοστημένο ανθρώπινο σενάριο, τι παραπάνω θα έπρεπε να έχει;

Δυστυχώς για μας και την δακρύβρεχτη θρησκευτική μας ιστορία... τα "θαύματα", ο "θάνατος" και η "ανάσταση" του Ιησού, υπήρξαν εντελώς ανθρώπινες θεουργίες... τέτοιες που μόνο ένα ον διαχρονικής πανουργίας, όπως το ιουδαϊκό ιερατείο θα μπορούσε να οραματιστεί αλλά και να εκτελέσει. Πώς αλλιώς θα χαρακτηρίζατε εσείς, το προσχεδιασμένο αυτό παιγνίδι με την μοναδική ευκαιρία ετήσιας διαφυγής από τον σταυρικό θάνατο, παρά μόνο σαν προμελετημένο σενάριο ακριβείας;

Ήταν ολοφάνερα ένα "παιχνίδι" ακριβείας, με τις ρωμαϊκές αρχές παγιδευμένες στις ίδιες τις νομικές τους δεσμεύσεις. Ήταν ένας προσχεδιασμένος άθλος, με αμετακίνητη στόχευση ετήσιας ακριβείας. Ένα θέατρο εικονικού θανάτου, με έπαθλο μια εμπορεύσιμη εικονική ανάσταση, που όμως είχε την δική της τεράστια αχίλλειο πτέρνα... το δικό της αποκαλυπτικό μυστικό... το μυστικό της "μεγάλης" Παρασκευής.-

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ

ΜΕΡΙΚΕΣ  ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙΣΕΣ  ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ  ΓΙΑ  ΤΑ  ΑΙΤΙΑ  ΘΑΝΑΤΟΥ  Ή  ΟΧΙ  ΤΟΥ  ΙΗΣΟΥ.

Από τι πέθανε ο Χριστός πάνω στο Σταυρό;

Τα αίτια θανάτου του Ιησού παρέμεναν ένα άλυτο μυστήριο για αιώνες.

Αμερικάνοι ερευνητές της κλινικής Mayo κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι ο θάνατος του Ιησού προήλθε κατά πάσα πιθανότητα από έναν συνδυασμό ασφυξίας, αιμορραγίας και αφυδάτωσης. Πριν από τη σταύρωσή του, ο Χριστός υποβλήθηκε πολλές φορές σε εξοντωτική φυσική καταπόνηση: Μετά τη σύλληψή του στον κήπο της Γεθσημανή, του έδεσαν τα μάτια, τον γρονθοκόπησαν στο πρόσωπο, τον μαστίγωσαν, του φόρεσαν ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι και τον ανάγκασαν να κουβαλήσει ο ίδιος την οριζόντια δοκό του σταυρού.

Ιδιαίτερα η μαστίγωση, που πρέπει να ήταν πολύ βάναυση, επέφερε σοβαρές βλάβες. Δημιούργησε εκτεταμένες ανοιχτές πληγές και προκάλεσε μεγάλη αιμορραγία, ενώ σύμφωνα με τους επιστήμονες, η πορεία προς το Γολγοθά επιδείνωσε τη φυσική εξάντληση του Χρηστού. Η ίδια πάντως η σταύρωση, με καρφιά στους καρπούς και στα πόδια, δε θεωρήθηκε μοιραία κατά τους ερευνητές. Ωστόσο, η στάση που παίρνει το σώμα πάνω στο σταυρό, δυσκολεύει πολύ την αναπνοή. Όταν το βάρος του σώματος κρεμιέται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τα χέρια και υποβαστάζεται από τα πόδια, η εισπνοή γίνεται επώδυνη και βαθμιαία επέρχεται ασφυξία.

 

 

Τι έγινε στο σταυρό;

Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

ΜΑΡΙΑ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ

 

Ο θάνατος στον σταυρό ήταν φρικιαστικά αργός και βασανιστικός. Μετά την ανακοίνωση της ποινής, τον καταδικασμένο μαστίγωναν για ώρες Ρωμαίοι στρατιώτες. Του στερέωναν, δένοντάς το, ένα βαρύ δοκάρι πίσω από τον λαιμό και τον οδηγούσαν στην περιοχή όπου θα σταυρωνόταν.

Ο μελλοθάνατος έπρεπε να κουβαλάει το δοκάρι σε όλη τη διαδρομή και να δέχεται λογχίσματα από τους στρατιώτες, όποτε το βάρος τον έκανε αργοκίνητο ή σταματούσε. Οταν τελικά έφταναν, προσάρμοζαν το δοκάρι σε έναν μεγάλο πάσσαλο μπηγμένο στη γη και κάρφωναν τον μελλοθάνατο στο σταυρό.

Αντίθετα με όσα συνηθίζουμε να πιστεύουμε, τα καρφιά δεν στερεώνονταν στις παλάμες, αλλά στους πήχεις, για να μπορεί να κρατηθεί το βάρος του σώματος. Επιπλέον ο καταδικασμένος δενόταν και με σκοινιά στο σταυρό, όπου σχεδόν πάντοτε υπήρχε ένα μικρό υποστήριγμα στα πόδια. Ετσι οι μελλοθάνατοι μπορούσαν να στέκονται όρθιοι με λίγη προσπάθεια, χωρίς η βαρύτητα να τους τοποθετεί σε αφύσικες στάσεις.

Οταν τελικά ο θάνατος τους λύτρωνε από το μαρτύριο, δεν ήταν εξαιτίας της αιμορραγίας, αλλά από αφυδάτωση, φυσική εξάντληση ή ασφυξία, όταν πια ήταν πολύ αδύναμοι να κρατηθούν όρθιοι.

Σε αυτό τον μαρτυρικό θάνατο καταδίκασαν οι Ρωμαίοι τον Ιησού Χριστό. Τι ακριβώς όμως έγινε τόσους αιώνες πριν στον Γολγοθά;

«Η Ανάσταση του Χριστού είναι ή το μεγαλύτερο θαύμα ή η μεγαλύτερη πλάνη της Ιστορίας» λέει χαρακτηριστικά ο Philip Schaff, προτεστάντης θεολόγος που έζησε τον 19ο αιώνα.

Θεωρίες συνωμοσίας

Εδώ και δεκαετίες έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες για το αν πραγματικά ο Ιησούς ξεψύχησε πάνω στο σταυρό.

Το 1800 ο Γερμανός θεολόγος και ιστορικός Καρλ Βεντουρίνι υποστήριξε ότι ο Ιησούς δεν πέθανε στο σταυρό. Εχασε τις αισθήσεις του και λιποθύμησε από την κούραση και την απώλεια αίματος. Τον θεώρησαν νεκρό, τον κατέβασαν από το σταυρό και τον τοποθέτησαν στην ταφική σπηλιά. Οταν αργότερα συνήλθε, οι μαθητές του πίστεψαν ότι αναστήθηκε από τους νεκρούς.

Ο Βεντουρίνι στήριξε τη θεωρία του στο ότι πουθενά στα ιερά κείμενα ο ίδιος ο Χριστός δεν αναφέρει ότι είχε πεθάνει. Λέει απλά ότι «επέστρεψε».

Η θεωρία αυτή μελετήθηκε και επεκτάθηκε με την πάροδο των χρόνων. Τη δεκαετία του 1960 ο δρ Χιουγκ Σκόνφιλντ εξέδωσε το προκλητικό για την εποχή βιβλίο «Η συνωμοσία του Πάσχα», που ουσιαστικά στηριζόταν στην άποψη του Βεντουρίνι. Ο Σκόνφιλντ επιχείρησε να αποδείξει και επιστημονικά ότι ο Ιησούς απλά λιποθύμησε και δεν πέθανε πάνω στο σταυρό.

Ας δούμε μαζί μερικούς λογικούς προβληματισμούς που προέβαλε: ένας υγιής άνδρας χρειαζόταν δύο και περισσότερες μέρες για να πεθάνει στο σταυρό. Εκτός και αν οι Ρωμαίοι στρατιώτες τον λόγχιζαν θανάσιμα από ευσπλαχνία. Ο Ιησούς όμως έμεινε ελάχιστα πάνω στο σταυρό. Και μόλις ακούμπησε στα χείλη του το σφουγγάρι με το ξίδι πέθανε.

Και αν το σφουγγάρι αυτό δεν ήταν εμποτισμένο με ξίδι; λένε μεταγενέστεροι ερευνητές. Αν ήταν βουτηγμένο σε κάποια ουσία που θα έκανε τον μελλοθάνατο να μοιάζει νεκρό; Τότε θα τον κατέβαζαν από το σταυρό και θα τον οδηγούσαν στο ταφικό μνημείο του.

Σε αυτή τη θεωρία εμπλέκεται βέβαια και η εκούσια συμμετοχή των Ρωμαίων. Ιστορικοί και ανθρωπολόγοι ισχυρίζονται ότι δεν είναι απίθανο, προκειμένου οι Ρωμαίοι να ξεφορτωθούν τον Μεσσία, να συμφώνησαν μαζί του σε μια σκηνοθετημένη δολοφονία με διπλό όφελος: από τη μια η απειλή θα εξαφανιζόταν ως φυσική παρουσία, από την άλλη οι πιστοί της νέας θρησκείας θα πίστευαν ακόμα περισσότερο στον Μεσσία τους. Κοντόφθαλμη λογική, αλλά ποιος να φανταζόταν τότε τι τροπή θα έπαιρνε αιώνες μετά η Ανάσταση;

Ο Μάικλ Γκριν στο «Ανθρωπος Ζωντανός» ανέφερε χαρακτηριστικά

«χωρίς πίστη στην Ανάσταση, δεν θα υπήρχε χριστιανισμός. Η χριστιανική Εκκλησία δε θα ιδρυόταν ποτέ και το κίνημα του Ιησού θα εξαφανιζόταν αμέσως μετά το θάνατό Του. Ο χριστιανισμός βασίζεται στην αλήθεια της Ανάστασης. Αν την αρνηθείς, έχεις απορρίψει το χριστιανισμό».

Θέμα πίστης

Από την άλλη πλευρά μελετητές ιστορικοί και θεολόγοι προβάλλουν τα δικά τους επιχειρήματα για την αλήθεια της Ανάστασης. Ο Ιησούς ήταν βάναυσα χτυπημένος. Μαστιγώθηκε και περπάτησε μια μεγάλη απόσταση κουβαλώντας το σταυρό του. Ηταν δε τόσο εξαντλημένος, που κάποια στιγμή δεν μπορούσε πια να περπατήσει με το σταυρό στους ώμους και τον βοήθησε ο Σίμων.

Το ότι πέθανε γρήγορα δεν ήταν λοιπόν καθόλου περίεργο, ακόμα και για έναν γερό νέο άντρα. «Τα βασανιστήρια ήταν τόσο πολλά και τόσο άγρια, που πιθανότατα ο θάνατος να είχε να κάνει με ρήξη κάποιου εσωτερικού οργάνου» λένε ιστορικοί ιατροδικαστές. Οι μελετητές λένε ακόμα ότι ο θάνατος του Ιησού βεβαιώθηκε μετά την αποκαθήλωσή του από το σταυρό από Ρωμαίο αξιωματούχο. Αρα ήταν αληθινός και όχι λιποθυμία.

Θαύμα ή πλάνη, η Ανάσταση γιορτάζεται με δέος από εκατομμύρια πιστούς. Και όσες θεωρίες και να διατυπωθούν, η πίστη σε κάποιες αξίες είναι μερικές φορές καθαρά προσωπική υπόθεση. Οπως δεν μπορούμε επιστημονικά να αποδείξουμε την αγάπη μας για τους δικούς μας ανθρώπους, όπως δεν μπορούμε να αποδείξουμε συναισθήματα, που όμως υπάρχουν, έτσι και η Ανάσταση αποτελεί καθαρά θέμα άδολης πίστης. Ή την αποδεχόμαστε ή όχι. Γιατί οι "αποδείξεις" δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας μεταφέρουν πίσω στο χρόνο, για να μάθουμε τι ακριβώς έγινε σε εκείνο το ύψωμα σε μια ταραχώδη εποχή.

Ακόμα όμως και να είχαμε αυτή τη δυνατότητα, ακόμα και αν ξέραμε πραγματικά τι συνέβη, νομίζετε αλήθεια ότι θα άλλαζαν τα «πιστεύω» μας;

 

 

 

 

Πέθανε ο Χριστός επάνω στο σταυρό; Η μαρτυρία των ευαγγελίων.

 

του Δρ.Θεολογίας Αθανάσιου Μουστάκη

Στο διαδίκτυο, ο προσεκτικός αναγνώστης, μπορεί να εντοπίσει διάφορα κείμενα, τα οποία ασχολούνται με το γεγονός της σταυρώσεως, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι ο Χριστός δεν πέθανε επάνω στο σταυρό, αλλά ότι ναρκώθηκε και μετά από λίγες ώρες ανένηψε με τη βοήθεια των φίλων και μαθητών του.

Ας δούμε τρία από τα επιχειρήματα που συνήθως προβάλλονται ως αποδεικτικά του ότι ο Χριστός δεν πέθανε στο σταυρό λίγο πιο προσεκτικά για να εντοπίσουμε τις αδυναμίες τους:

Α. Ο Χριστός ναρκώθηκε με σφουγγάρι που περιείχε ναρκωτικές ουσίες δίνοντας έτσι την εικόνα του νεκρού, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν. Ως ενισχυτικό της άποψης αυτής προσάγεται το χωρίο Ιωάννη 19:29-30, σύμφωνα με το οποίο διψώντας ο Χριστός πάνω στο σταυρό κάποιος, που ήταν συνεννοημένος από πριν, του προσέφερε να πιεί όξος με ένα σφουγγάρι που στερέωσε πρόχειρα σε ένα καλάμι. Μόλις έγινε αυτό είπε «τετέλεσται» και αμέσως πέθανε. Οι υποστηρικτές αυτής της ερμηνείας θεωρούν ότι εκείνη τη στιγμή, ενώ βρισκόταν πάνω στο σταυρό, ναρκώθηκε ο Χριστός δίνοντας την εικόνα του πεθαμένου, αν και δεν ήταν.

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους πρέπει να διευκρινίσουμε ότι πριν ξεκινήσει η διαδικασία της σταυρικής εκτέλεσης όντως έδιναν στον κατάδικο ναρκωτικές ουσίες για να καταστείλουν τις αντιδράσεις του και να εξελιχθεί πιο εύκολα η σταύρωση. Εξάλλου, ο σταυρωμένος, μετά από κάποιες ώρες συνερχόταν και ζούσε το βασανιστικό και πολύωρο μαρτύριο του σταυρού.

Στο Χριστό προσέφεραν τέτοιο μείγμα; Βεβαίως, αλλά σύμφωνα με τη μαρτυρία των ευαγγελιστών Ματθαίου και Μάρκου δεν δέχθηκε να το πιει:

α) «ἔδωκαν αὐτῷ πιεῖν οἶνον μετὰ χολῆς μεμιγμένον· καὶ γευσάμενος οὐκ ἠθέλησεν πιεῖν» Ματθαίου 27:34.

β) «καὶ ἐδίδουν αὐτῷ ἐσμυρνισμένον οἶνον· ὃς δὲ οὐκ ἔλαβεν» Μάρκου 15:23

Οι δύο αυτοί ευαγγελιστές αναφέρουν και το περιστατικό της προσφοράς όξους στο Χριστό λίγο πριν πεθάνει. Έχουμε, λοιπόν, τις εξής αναφορές:

α) όταν κάποιος από αυτούς που παρακολουθούσαν την εκτέλεση άκουσε το Χριστό να φωνάζει τον Πατέρα Του με απόγνωση, έτρεξε και παίρνοντας κάποιο από τα σφουγγάρια που, ίσως είχαν οι στρατιώτες για τη νάρκωση του καταδίκου, το βούτηξε στο ξύδι και του το προσέφερε: «λαβὼν σπόγγον πλήσας τε ὄξους καὶ περιθεὶς καλάμῳ ἐπότιζεν αὐτόν» Ματθαίου 27:48. Δεν μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής αν ανταποκρίθηκε ο Ιησούς σε αυτή την πράξη, η οποία μάλλον είχε ως κίνητρο τον επιπλέον βασανισμό και τον εμπαιγμό του Χριστού, καθώς συνοδεύεται από την ειρωνεία «ἄφες ἴδωμεν εἴ ἔρχεται Ἠλίας σώσων αὐτῷ».

β) με το ίδιο ακριβώς τρόπο περιγράφει και ο ευαγγελιστής Μάρκος το περιστατικό: «δραμὼν δε τις γεμίσας σπόγγον ὄξους περιθεὶς καλάμῳ ἐπότιζεν αὐτὸν λέγων· ἄφετε ἴδωμεν εἰ ἔρχεται Ἠλίας καθελεῖν αὐτόν». Η μοναδική διαφορά είναι ότι σε αυτή την περιγραφή αυτός που προσφέρει το όξος είναι το ίδιο πρόσωπο που ειρωνεύεται το Χριστό.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς δεν αναφέρει την άρνηση του Χριστού να πιεί την αρχικά προσφερόμενη ναρκωτική ουσία, αλλά μόνο τον εμπαιγμό εκ μέρους των στρατιωτών με την προσφορά όξους: «ἐνέπαιξαν αὐτῷ καὶ οἱ στρατιῶται προσερχόμενοι, ὄξος προσφέροντες αὐτῷ» (Λκ 23:36)

Ούτε ο ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει την άρνηση του Χριστού να πιεί προ της σταυρώσεως την ναρκωτική ουσία. Παραθέτει μόνο την προσφορά του όξους και σημειώνει ότι αυτό έγινε μόνο μετά το «διψῶ» που φώναξε ο Χριστός: «σκεῦος ἔκειτο ὄξους μεστόν· σπόγγον οὗν μεστὸν τοῦ ὄξους ὑσσώπῳ περιθέντες προσήνεγκαν αὐτοῦ τῷ στόματι. ὅτε οὗν ἔλαβε τὸ ὄξος εἶπεν· . . .» (Ιω. 19:29-30).

Από τις παραπάνω παρατηρήσεις μπορούμε να οδηγηθούμε στα εξής συμπεράσματα:

1. Σαφώς διαχωρίζεται η ναρκωτική ουσία που δινόταν στους καταδίκους, από το όξος που προσεφέρθη στον Ιησού κατά τη διάρκεια του εμπαιγμού Του.

2. Περιγράφεται, κατά το δυνατό, η ναρκωτική ουσία ως «οἶνος μετὰ χολῆς μεμιγμένος» ή ως «ἐσμυρνισμένος οἶνος».

3. Το όξος, που Του προσφέρεται λίγο πριν από το τέλος, χαρακτηρίζεται μόνο έτσι, χωρίς κανέναν άλλο προσδιορισμό.

4. Ο Χριστός αρνήθηκε να πιεί τον «ἐσμυρνισμένον οἶνον». Αυτό διαπιστώνεται εύκολα και από τη δυνατότητα που είχε να ομιλεί πάνω στο σταυρό και, μάλιστα, να απευθύνεται στους παρακειμένους και να τους δίνει οδηγίες (Παναγία και άγ. Ιωάννη), αλλά και από όλους τους λόγους που απηύθυνε επάνω από το σταυρό.

5. Το ίδιο το χωρίο 19:30 του ευαγγ. Ιωάννη, το οποίο προσάγεται ως επιχείρημα υπέρ της απόψεως ότι ο Χριστός ναρκώθηκε επάνω στο σταυρό, δηλώνει ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί, καθώς ο Χριστός λέγει το «τετέλεσται», έχοντας συνείδηση του τι συνέβαινε, ενώ ο ναρκωμένος δεν γνωρίζει πότε ακριβώς θα χάσει τις αισθήσεις του, και στη συνέχεια γέρνει το κεφάλι παραδίδοντας το πνεύμα.

6. Οι δύο ευαγγελιστές αναφέρουν την αρχική άρνηση και οι τέσσερεις τον σπόγγο με το όξος. Σε περίπτωση που επρόκειτο για προσπάθεια νάρκωσης του Χριστού, βρίσκω ότι θα ήταν πιο λογικό να παραλειφθεί το περιστατικό με το όξος και όχι να προβάλλεται και από τους τέσσερεις ευαγγελιστές.

Β. Αν και η σταύρωση ήταν ένας τρόπος εκτέλεσης που ολοκληρωνόταν μετά πολλές ώρες ή μετά από μέρες με το θάνατο του καταδίκου από ασφυξία, ο Χριστός πέθανε πολύ σύντομα.

Πράγματι ο Χριστός πέθανε μετά από τρεις περίπου ώρες στο σταυρό. Η παραμονή Του επάνω στο σταυρό προτού παραδώσει το πνεύμα, ήταν από ώρας 6ης έως ώρας 9ης, δηλαδή από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 3 το απόγευμα (Μτθ. 27:45, Μρκ. 15:33, Λκ. 23:44).

Εύλογο είναι να αναρωτηθούμε γιατί ο Χριστός πέθανε τόσο γρήγορα επάνω στο σταυρό.

Πρώτα από όλα ο Χριστός δεν ήταν κάποιος σκληροτράχηλος στρατιώτης ή ληστής ή δούλος. Η αντοχή Του ήταν περιορισμένη. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το τελευταίο εικοσιτετράωρο ήταν ιδιαίτερα δύσκολο γι’ Αυτόν. Αμέσως μετά το Μυστικό Δείπνο, έχουμε την μετάβαση στο όρος των Ελαιών την προσευχή και τη σύλληψη. Οι συνθήκες της συλλήψεως ήταν σκληρές, καθώς ο κατάδικος προπηλακιζόνταν με σκαιότητα. Πέρασε όλο το βράδυ άυπνος, συρόμενος από κριτήριο σε κριτήριο. Οι μετακινήσεις του εκείνο το βράδυ, μέσα στην Αγία Πόλη, ήταν 5-6 χιλιόμετρα, τα οποία διήνυσε συρόμενος και δερόμενος.

Η μαστίγωση είχε απίστευτη σκληρότητα. Διαβάσαμε σε κάποιο κείμενο στο διαδίκτυο, ότι η μαστίγωση ήταν μία τυπική διαδικασία για τους Ιουδαίους και εκτελούνταν από ιερέα με 39 κτυπήματα. Πράγματι υπάρχει και αυτή η μαστίγωση που εφαρμόστηκε στον απ. Παύλο και διασώζεται στην καθομιλουμένη μας γλώσσα με τη φράση «έλαβε τεσσαράκοντα παρά μία». Είναι ξεκάθαρο ότι η μαστίγωση που προηγήθηκε της σταυρώσεως δεν ανήκε σε αυτή την κατηγορία. Τη διατάζει ο Πιλάτος και την εκτελούν οι στρατιώτες του ρωμαϊκού στρατού. Ας δούμε τις σχετικές αναφορές:

α) «τότε οἱ στρατιῶται τοῦ ἡγεμόνος παραλαβόντες τὸς Ἰησοῦν εἰς τὸ πραιτώριον συνήγαγον ἐπ’ αὐτὸν ὅλην τὴν σπείραν» (Μτθ. 27:27).

β) «ὁ δὲ Πιλᾶτος . . . παρέδωκεν τὸν Ἰησοῦν φραγγελώσας ἵνα σταυρωθῇ. Οἱ δὲ στρατιῶται ἀπήγαγον αὐτὸν ἔσω τῆς αὐλῆς, ὅ ἐστιν πραιτώριον, καὶ συγκαλοῦσιν ὅλην τὴν σπεῖραν» (Μρκ. 15:15-16).

γ) «ἐξουθενήσας δὲ αὐτὸν ὁ Ἡρώδης σὺν τοῖς στρατεύμασιν αὐτοῦ καὶ ἐμπαίξας περιβαλὼν ἐσθῆτα λαμπρὰν ἀνέπεμψεν αὐτὸν τῷ Πιλάτῳ» (Λκ. 23:11).

δ) «τότε οὗν ἔλαβεν ὁ Πιλᾶτος τὸν Ἰησοῦν καὶ ἐμαστίγωσεν» (Ιω. 19:1).

Με τη βοήθεια των παραπάνω αναφορών μπορούμε να προχωρήσουμε στις εξής διαπιστώσεις:

1. Η μαστίγωση δεν έγινε από τους Ιουδαίους ιερείς.

2. Στις τρεις περιπτώσεις την αναθέτει ο Πιλάτος στους στρατιώτες του και στη μία την αναλαμβάνουν οι στρατιώτες του Ηρώδη Αντίπα, ο οποίος ήταν υποτελής βασιλιάς της Ρώμης.

3. Δεν έγινε με τάξη, αλλά ο Χριστός παραδόθηκε σαν παιχνίδι στα χέρια των στρατιωτών, οι οποίοι έπεσαν όλοι επάνω Του. «Συνήγαγον ἐπ’ αὐτὸν ὅλην τὴν σπείραν» όπως παρατηρούν οι ευαγγελιστές. Αυτό σημαίνει ότι τον παρέλαβε ένας λόχος στρατιωτών και μόνο όταν όλοι αυτοί κουράστηκαν από τη «διασκέδαση» τον επέστρεψαν στον Πιλάτο.

4. Δεν επρόκειτο για απλή μαστίγωση, αλλά «συμπληρώθηκε» από ειρωνείες, κτυπήματα με καλάμι, χρήση του ακάνθινου στεφανιού.

5. Το όργανο της μαστίγωσης ήταν το «φραγγέλιο». Ας μην πηγαίνει ο νους μας σε ένα ραβδί ή σε ένα σχοινί με το οποίο χτυπούσαν τον κρατούμενο. Πρόκειται για ένα όργανο από πολλά πλεγμένα κομμάτια δέρματος, στην άκρη των οποίων ήταν προσαρμοσμένα μεταλλικά αντικείμενα (σφαιρίδια, κομμάτια μετάλλου, λεπίδες) ή οστάρια. Κατά τη χρήση το «φραγγέλιο» ξέσκιζε τον μαστιγούμενο, μέχρι του σημείου που φαίνονταν τα οστά του.

Αυτές οι διαπιστώσεις μας οδοηγούν στα εξής συμπεράσματα σχετικά με το αν ήταν δυνατό ο Χριστός να πεθάνει τόσο σύντομα επάνω στο σταυρό:

1) Η μαστίγωση και το ακάνθινο στεφάνι πρέπει να Του είχαν προκαλέσει φοβερή απώλεια αίματος.

2) Τελικά, δεν μπόρεσε να σηκώσει το σταυρό και αναγκάστηκαν, ακόμη και οι εκτελεστές της σταύρωσης, να το παραδεχθούν και να αναθέσουν αυτό το καθήκον στον Σίμωνα από την Κυρήνη παρά την πρακτική να μεταφέρει ο κατάδικος το σταυρό στον τόπο της εκτέλεσης.

3) Δεν μαρτυρείται μαστίγωση για τους άλλους σταυρωμένους, οι οποίοι θα είχαν περάσει το προηγούμενο βράδυ στη φυλακή περιμένοντας το τέλος.

Είναι προφανές, καθώς ο θάνατος στο σταυρό προκαλούνταν από ασφυξία, ότι ο Χριστός, όταν προσηλώθηκε στο σταυρό δεν θα είχε πλέον τη δύναμη να αγωνιστεί να στηριχθεί στα πόδια Του. Αντιθέτως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ακόμη και αυτές οι τρεις ώρες, μάλλον πρέπει να θεωρηθούν πολλές.

Γ. Δεν Του έσπασαν τα πόδια για να μπορέσουν να τον επαναφέρουν αργότερα χωρίς να έχει κάποιο πρόβλημα.

Μετά το θάνατο του Χριστού στο σταυρό, καθώς οι ώρες περνούσαν και πλησίαζε το Σάββατο, το οποίο θα εμολύνετο από τα νεκρά σώματα σε κοινή θέα, οι ευσεβείς Ιουδαίοι ζήτησαν να κατεβούν τα σώματα από τους σταυρούς. Για το λόγο αυτό οι στρατιώτες ανέλαβαν να ελέγξουν την κατάσταση των τριών σταυρωθέντων. Στους μεν δύο που εμφανῶς ζοῦσαν έσπασαν τα πόδια για να επιταχύνουν το θάνατο, ενώ στην περίπτωση του Χριστού, ο οποίος φαινόταν ήδη νεκρός, χρειάζονταν να βεβαιωθούν. Το καθήκον αυτό ανέλαβε ένας από τους στρατιώτες, ο οποίος καταφέροντας ένα ισχυρό πλήγμα στο πλευρό του Χριστού δεν είδε κάποια αντίδραση από τον ίδιο, αλλά μόνο υγρό, το οποίο είχε συγκεντρωθεί στους πνεύμονες και στη θωρακική κοιλότητα και μετά το χτύπημα της λόγχης χύθηκε στο έδαφος. Αν το πλήγμα του στρατιώτη δεν ήταν ισχυρό, αλλά απλό τσίμπημα, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, δε θα είχε προκαλέσει την εκροή του υγρού και ο αυτόπτης μάρτυρας Ιωάννης δεν θα μπορούσε να παραθέσει τη μαρτυρία του (19:34-35).

Επιπλέον, δεν πρέπει να λησμονούμε, ότι ο θάνατος του Χριστού αναφέρθηκε στον Πιλάτο, στα πλαίσια επίσημης ενημέρωσης, από έμπειρους στρατιώτες, οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να βεβαιώσουν ψευδώς, ένα θάνατο ο οποίος δεν είχε συμβεί. Στο απόσπασμα δεν μετείχε μόνο ο στρατιώτης που λόγχισε το Χριστό, ο οποίος κατά τη θεωρία κάποιων συμμετείχε στη συνομωσία, αλλά και άλλοι στρατιώτες, πιθανότατα με αξιωματικό επικεφαλής, οι οποίοι έπρεπε όλοι να είναι ενήμεροι για να μπορούν να συγκαλύψουν την περίπτωση του να είναι ο ένας από τους σταυρωμένους απλώς αναίσθητος και όχι νεκρός.

Αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά δεν ήταν δυνατό να συμβούν. Για λίγους θανάτους από την αρχαιότητα μπορούμε να είμαστε τόσο βέβαιοι όσο για το θάνατο του Ιησού. Εξάλλου για ποιο λόγο κάποιοι θα μπορούσαν να σχεδιάσουν αυτή την απάτη; Μήπως αυτά που έζησαν οι χριστιανοί μετά την Ανάσταση ήταν ζηλευτά και ευχάριστα; Το αντίθετο! Διωγμοί, φυλακίσεις, μαρτύριο, θάνατος. Θα ήταν δυνατό όλα αυτά να στηριχθούν επάνω σε μία απάτη;

Υπάρχουν πολλά ακόμη που θα μπορούσαμε να πούμε σχετικά για τη σταύρωση, όπως για μαρτυρίες μη χριστιανών συγγραφέων, οι οποίοι αναφέρουν το σκοτάδι που ξαφνικά απλώθηκε στη γη. Πέρα από αυτά, όμως, είναι ξεκάθαρο ότι η μαρτυρία των ευαγγελίων δείχνει ότι ο Χριστός ετελειώθη επάνω στο σταυρό χωρίς καμία αμφιβολία.

Εξάλλου αυτό που ενδιαφέρει κυρίως, σε μία τέτοιου είδους ανάρτηση, είναι να δώσουμε κάποια εναύσματα για να δούμε το Πάθος μέσα από μία οπτική η οποία σεβόμενη την παράδοση της Εκκλησίας μάς βοηθά να κατανοήσουμε τη σκληρότητα της σταύρωσης και τη σημασία της θυσίας του Χριστού για τη σωτηρία μας.

 

 

 

Κορυφαίος Έλληνας ιατροδικαστής εξηγεί τι συνέβη στο Χριστό πάνω στο Σταυρό

                                                                                                                                                         

 

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΕΠΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ 

Ο Φίλιππος Κουτσάφτης περιγράφει βήμα-βήμα τις επιπτώσεις των παθών (με έξι ανακρίσεις και τέσσερις βασανισμούς) και εξηγεί πώς προήλθε ο θάνατος του Χριστού στο Σταυρό. Ο Φίλιππος Κουτσάφτης είναι ο προϊστάμενος  της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών και ίσως ο πιο διάσημος ιατροδικαστής των τελευταίων δεκαετιών.

 Αυτή τη φορά όμως εκλήθη να κάνει μια διαφορετική «νεκροψία» και «έκθεση» για το μαρτύριο και το θάνατο του Ιησού. Ο κ. Κουτσάφτης έχει κάνει μια βαθιά μελέτη (συστηματικά εδώ και καιρό) για το θέμα, εξετάζοντας όλες τις πηγές και αναλύοντας τα Πάθη και το θάνατο του Ιησού με επιστημονικό τρόπο.

Τέλος, απαντά γιατί καταρρίπτονται όλες οι θεωρίες που αμφισβητούν ότι ο Χριστός πέθανε πάνω στο Σταυρό, με τελικό σκοπό να αμφισβητηθεί η Ανάστασή του.

 

 Κύριε Κουτσάφτη, τα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας από τις Γραφές, την παράδοση της Εκκλησίας και τις ιστορικές πηγές μας δίνουν μια πλήρη εικόνα για τα μαρτύρια του Χριστού; 

Bεβαιότατα. Ξέρουμε πάρα πολλά στοιχεία και θα έλεγε κανείς ότι μπορούμε να βγάλουμε ένα πόρισμα. Ελπίζω να μην ακούγεται ασεβές αυτό το τόλμημα σε ορισμένους, γιατί τόλμημα είναι. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το θείο πάθος είναι εκούσιο. Ο Κύριος με τη δική του θέληση δέχτηκε τα πάντα, γι' αυτό ακόμα και την ώρα που τα καρφιά έσκιζαν τις σάρκες του και τρυπούσαν τα οστά του αυτός προσευχόταν για τους σταυρωτές του, πράγμα πρωτοφανές.

 Ποια ήταν λοιπόν η επίπτωση των Παθών;

Αυτό που πρέπει όλοι να γνωρίζουν είναι ότι τα Πάθη είναι ψυχοσωματικά. Ο Χριστός, όταν φεύγει από το Μυστικό Δείπνο και πορεύεται για να προσευχηθεί, αφήνοντας λίγο πιο μακριά τους τρεις μαθητές (Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη). εμφανίζεται με βάση τις Γραφές εκστατικός σαν κάτι δυσάρεστο να περιμένει. Στο τέλος (ενώ οι μαθητές δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει) ο Ιησούς προσεύχεται για τρίτη φορά και τρέχει από το μέτωπό του ιδρώτας και αίμα. Αυτό το σημείο της διήγησης περί «αιματηρού ιδρώτα» αμφισβητήθηκε πολύ έντονα για αιώνες.

 Ο Ευαγγελιστής όμως γράφει κάτι που ήταν αδιανόητο και πρωτοφανές χωρίς να τον νοιάζει αν θα τον αμφισβητήσουν ή αν θα πουν ότι γράφει φανταστικά πράγματα.

Πράγματι, λοιπόν, το Ευαγγέλιο 2000 χρόνια μετά δικαιώθηκε, καθώς η Ιατρική πρόσφατα αποφάνθηκε ότι υπάρχει ένα σπάνιο συνοδό σύμπτωμα του οργανισμού με αυτά τα χαρακτηριστικά όταν κάποιος βρεθεί σε μεγάλη ψυχοσωματική ένταση. Ξέρουμε πλέον από τη σύγχρονη επιστήμη ότι οι ιδρωτοποιοί αδένες είναι διάσπαρτοι στο σώμα, αλλά οι πολυπληθέστεροι βρίσκονται στις παλάμες, στα πέλματα, στον αυχένα, στις παρειές και στο μέτωπο.

Όταν ο άνθρωπος βρεθεί σε μεγάλη ένταση, είναι δυνατόν να γίνει αυτόματη ρήξη μεγάλου αριθμού τριχοειδών αγγείων στο σπείραμα  των αδένων. Το αίμα που απελευθερώνεται αναμειγνύεται με τον ιδρώτα, τον βάφει κόκκινο και στη συνέχεια το παραχθέν μείγμα αναβλύζει στο δέρμα.

 Δηλαδή ο Ευαγγελιστής Λουκάς έγραψε την αλήθεια. Καταλαβαίνει, όμως, κανείς σε πόσο μεγάλο βαθμό έντασης βρισκόταν ο Ιησούς πριν ακόμα τη σύλληψή του. Την άλλη μέρα ήξερε ότι θα αναλάβει την ανθρώπινη αμαρτία ως αντικαταστάτης του πεσόντος ανθρώπου και θα αντιμετωπίσει πάνω στο Σταυρό τη θεία δικαιοσύνη. Δεν ήθελε να χάσει το βλέμμα του πατέρα του που ήταν στραμμένο πάνω του. Δεν ήταν η αγωνία του ούτε για τη μαστίγωση ούτε για τα καρφιά.

 Τα μαρτύρια πριν από τη Σταύρωση ποια ήταν και ποια επίπτωση είχαν;

Μετά τη σύλληψη ο Ιησούς πέρασε από έξι εξαντλητικές και κοπιαστικές ανακρίσεις. Από τον Άννα, τον Καΐάφα, το Συνέδριο, τον Πιλάτο, τον Ηρώδη και ξανά τον Πιλάτο. Στα μεσοδιαστήματα κακοποιήθηκε με τέσσερις πολύωρους και βάρβαρους βασανισμούς. Μεταξύ των ανακρίσεων και των βασανισμών σύρθηκε αλυσοδεμένος και δερόμενος έξι φορές. Η απόσταση που διήνυσε με τις αλυσίδες ήταν περίπου έξι χιλιόμετρα. Και όλα αυτά νηστικός, διψασμένος και άυπνος.

 Οι πιέσεις τι ρόλο έπαιξαν; 

Του ασκήθηκε έντονη ψυχοσωματική βία, τον έγδυσαν τρεις φορές, τον έντυσαν άλλες τόσες, τον μαστίγωσαν, του φόρεσαν το ακάνθινο στεφάνι και του φόρτωσαν το βαρύ Σταυρό. Στις ανακρίσεις τον διέσυραν και τον εξευτέλισαν. Ήθελαν με κάθε τρόπο να τον κάνουν να λυγίσει.

 Μεταξύ άλλων μαστιγώθηκε.

Ναι. Η μαστίγωση γινόταν με φραγγέλιο, που είχε λουριά με απολήξεις σφαιρίδια και άκρες από κόκαλα. Κάθε φορά που έπεφτε στο σώμα το μαστίγιο αυτά τα αντικείμενα έμπαιναν μέσα στις σάρκες και όταν το τραβούσε ο βασανιστής για να ξαναχτυπήσει έσκιζαν το δέρμα. Οι πληγές που προκάλεσαν ήταν φοβερές σε όλη την οπίσθια επιφάνεια και την πλάγια κοιλιακή και θωρακική χώρα, που πρέπει να ήταν καταματωμένη. Πρέπει να έχασε πολύ μεγάλη ποσότητα αίματος ο Χριστός μόνο από αυτό.

 Ως προς τον Σταυρό που κουβάλησε; 

Όταν ο κύριος φορτώθηκε το Σταυρό έπρεπε να κουβαλήσει ένα ξύλο που δεν ήταν πλανισμένο ( όπως το βλέπουμε στις αγιογραφίες). Ήταν δυο κορμοί γεμάτοι σκληρό φλοιό και ρόζους και καταλαβαίνετε τι έγινε όταν πέταξαν πάνω στην πλάτη του το οριζόντιο τμήμα. Την ήδη καταματωμένη πλάτη από τη μαστίγωση. Αυτός ο βαρύς κορμός μπήκε μέσα στις πληγές προκαλώντας αφόρητο πόνο.

 Στη συνέχεια ο Ιησούς κυριολεκτικά σέρνει τα βήματα του και υποφέρει. Πλέον δεν έχει ανάσες και αρκετό οξυγόνο. Το αίμα του λιγοστεύει και κάποια στιγμή λυγίζουν τα γόνατα του και είναι αδύνατον να προχωρήσει.

 Περιγράφετε μια κατάσταση που σχεδόν δεν αντέχεται με βάση τα ανθρώπινα μέτρα.

Ναι, Πιστεύω αν δεν ήταν ο συγκεκριμένος εκεί θα είχε πεθάνει. Κανονικά, με βάση τη λογική, εκεί (στην πορεία προς τον Γολγοθά) θα έπρεπε να είναι το τέλος.

Ωστόσο, ο Χριστός φτάνει τελικά μέχρι τη Σταύρωση. Εκεί τι ακριβώς γίνεται;

Εκεί οι σταυρωτές ξαπλώνουν τον Ιησού πάνω στο Σταυρό και του καρφώνουν τα χέρια και τα πόδια. Για το ακριβές σημείο του καρφώματος υπάρχουν δύο εκδοχές: το εσωτερικό της παλάμης , που φαίνεται και σε πολλές εικόνες, ή το κέντρο της έσω επιφάνειας των καρπών. 

 Η πρώτη εκδοχή είναι για μένα η πιο προσιτή. Η παλάμη έχει μικρό πάχος, μεγάλη επιφάνεια και λόγο των τενόντων και των περιτονιών δεν σκίζεται το δέρμα. Υπάρχουν και τα μετακάρπια οστά, που μπορούν να συγκρατήσουν το βάρος. Αν, πάντως το καρφί μπήκε ανάμεσα στα δύο κόκαλα, κερκίδα και ωλένη, έχουμε τραγικό πόνο γιατί τραυματίστηκε το μέσο νεύρο.

Σκεφτείτε ότι αν ακουμπήσουμε ελάχιστα το νεύρο του αγκώνα νιώθουμε έντονο πόνο. Φανταστείτε να περάσει καρφί αυτό το νεύρο. Ως προς το κάρφωμα των ποδιών οι δύο εκδοχές είναι ότι σταύρωναν τα πόδια και το καρφί περνούσε από το ένα πόδι στο άλλο ή ότι καρφώθηκαν παράλληλα.

 Ευρήματα του 1968 σε τάφους στην Ανατολική Ιερουσαλήμ μας δείχνουν ότι υπήρχαν και άλλοι που σταυρώθηκαν στα πόδια με τον πρώτο τρόπο.

Ο θάνατος τελικά από τι επήλθε; Γνωρίζουμε;

Μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένας θάνατος αργός και λίαν βασανιστικός. Με την ανύψωση του Σταυρού ο Χριστός αντιμετωπίζει μια σειρά από δυσμενείς παράγοντες:

  -Υποχρεωτική ορθοστασία, που του δημιουργεί ορθοστατική υπόταση.

  -Υποχρεωτική ακινησία, που δεν δίνει τη δυνατότητα το φλεβικό αίμα να επιστρέψει στην      καρδιά.

  -Ειδική στάση του θώρακα, με το βάρος του σώματος να είναι σε μόνιμη έκπτυξη και να δυσκολεύει φοβερά την αναπνοή. Δεν μπορεί να κάνει εκπνοή παρά μόνο εισπνοή. Αυτό συντόμευε το θάνατό του.

  -Επιπλέον επιπλοκές τραυμάτων, αιμορραγία, αφυδάτωση, πείνα, δίψα και εξάντληση.

 Το τελικό «πόρισμα»;

Επρόκειτο για πολυπαραγοντικό θάνατο. Πολλά πράγματα έδρασαν για την κατάληξη, με τελικό αίτιο την ασφυξία μαζί με την κυκλοφορική ανεπάρκεια. Μια σημαντική λεπτομέρεια είναι και η επιδρομή των σαρκοφάγων εντόμων. Το αίμα φέρνει από πολύ μακριά έντομα που κόβουν κομμάτια από τις πληγές του ανθρώπου! Οι πιο φοβερές στιγμές για τον Κύριο ήταν μετά από το κάρφωμα στο Σταυρό. 

 Πως εξηγείτε την αντοχή που έδειξε;

Ο Χριστός δεν πέθανε πριν από τη Σταύρωση γιατί υπήρχε λόγος. Υπερέβη τα ανθρώπινα μέτρα και για μένα το ότι άντεξε και ανέβηκε στο Σταυρό είναι ακόμα ένα δείγμα της θεότητάς του.

 Μπορείτε να μας περιγράψετε τι αισθανόταν ο Ιησούς φορώντας το ακάνθινο στεφάνι;

Πρώτα-πρώτα, να σας πω ότι είναι πρωτοφανής τρόπος αντιμετώπισης. Ποτέ πριν δεν είχε γίνει κάτι τέτοιο και ποτέ ξανά δεν επαναλήφθηκε. Επρόκειτο για φρίκη! Το κατασκεύασαν από μια τζιτζιφιά, ευλύγιστο φυτό που ευδοκιμεί στην περιοχή, με πολύ μεγάλα και σκληρά αγκάθια. Μέχρι τότε τα στεφάνια των καταδίκων ήταν σιδερένια και προσαρμόζονταν με βάση τη διάμετρο του κρανίου.

 Εδώ ήταν βασανιστήριο. Το τριχωτό της κεφαλής είναι αγγειοβριθέστατο. Έχει πολύ καλή αιμάτωση και ειδική νεύρωση. Η αιμορραγία, λοιπόν, ήταν μεγάλη και αφόρητος ο πόνος από τα αγκάθια στα νεύρα.

 Κατά καιρούς έχουν ακουστεί θεωρίες ότι ο Χριστός δεν είχε πεθάνει στο Σταυρό και ότι έτσι δικαιολογείται (λογικά) η Ανάστασή του. Κατά τη γνώμη σας, αυτό μπορεί να στέκει;

Τυχαία έγινε, νομίζετε, ο λογχισμός της πλευράς; Καθόλου τυχαία. Αυτό το γεγονός είναι το πιστοποιητικό του θανάτου. Η λόγχη τρύπησε την πλευρά και βγήκε «αίμα και ύδωρ». Από όποια πλευρά και να έγινε ο λογχισμός, με αυτό το βαρύ όπλο των δυόμισι μέτρων, δεν υπάρχει περίπτωση ο οποιοσδήποτε να μείνει ζωντανός. Με τίποτα!

 Άρα καταρρίπτονται όλα;

Φυσικά. Οι αρνητές βέβαια λένε ό,τι θέλουν, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ασχολούνται με το Χριστό αφού γι' αυτούς δεν υπάρχει.