Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΖΙΡΑΙΟΥ ΙΗΣΟΥ Α΄ΜΕΡΟΣ

ΜΙΑ  ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ  ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ,  ΚΑΘΩΣ  ΠΛΗΣΙΑΖΕ  ΤΟ  ΕΒΡΑΪΚΟ  ΠΑΣΧΑ  ΤΟΥ  33 Μ.Χ.

Σύμφωνα με το ευαγγέλιο, στον «μυστικό δείπνο» εορτάστηκε το  εβραϊκό πάσχα.
Στον εορτασμό αυτόν οι εβραίοι καταβρόχθιζαν  πάντοτε ένα ψητό τρυφερό αρνάκι.
Άρα η σωστή απεικόνιση του μυστικού δείπνου είναι η παραπάνω  εικόνα. 
 Το  παρόν  άρθρο,  καθώς  και  τα  υπόλοιπα  πέντε  που  ακολουθούν,  βασίζονται  στο  από  κάθε  άποψη  σπουδαίο  και  πρωτότυπο  βιβλίο  του  Μ. Καλόπουλου  «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ  ΤΗΣ  ΣΩΤΗΡΙΑΣ»,  κεφάλαιο  Δ΄ σελίδες  454 – 520,  του  οποίου  προτείνουμε  την  αγορά  και  μελέτη του.   Έγιναν  ορισμένες  προσθήκες  και  τροποποιήσεις. 
Συγκεντρώνοντας το σύνολο των μετακινήσεων του  Ναζιραίου Ιησού, σύμφωνα  με τα ευαγγέλια, κάποιοι ερευνητές εκτιμούν, ότι οι περιπέτειές του, δεν πρέπει να κράτησαν περισσότερο από τρεις μήνες! Κατά τα ίδια τα ευαγγελικά  κείμενα, η  δραστηριότητα του Ναζιραίου  θεραπευτή, κράτησε λίγο περισσότερο από δύο πλήρη έτη.

Επ’ αυτού σαφέστερος είναι ο ευαγγελιστής  Ιωάννης, ο οποίος αμέσως μετά το πρώτο θαύμα του Ιησού, στο γάμο της Κανά γράφει ότι: «πλησίαζε η γιορτή του Ιουδαϊκού Πάσχα», Ιωάνν.2.13. Δηλαδή η αρχή της διακονίας του Ιησού, συνέπεσε με τις ημέρες κάποιου Πάσχα.

 Ο  ίδιος   ευαγγελιστής, αναφέρεται  σε ένα δεύτερο Πάσχα (Ιωάνν.6.4) και μετά η αφήγησή του περνάει στο τρίτο και τελευταίο Πάσχα (Ιωάνν.12.1) των δημόσιων εμφανίσεων του Ιησού. Άρα, κατά τον Ιωάννη, που ως μαθητής του Ιησού θεωρείται και αυτόπτης μάρτυς, ο Ιησούς έδρασε δημοσίως συνολικά δύο έτη και λίγες μέρες.

Θα μπορούσε κανείς πράγματι να συμφωνήσει, ότι λίγοι μόνο μήνες θα ήταν αρκετοί για να δημιουργηθεί ο επιδιωκόμενος παν-ιαματικός θόρυβος της καλά προσχεδιασμένης αποθέωσης. Αν όμως θυμηθούμε ότι, σύμφωνα πάλι με τα ευαγγέλια, ο Ιησούς κατέφευγε για άγνωστα χρονικά διαστήματα, σε φιλικά σπίτια εκτός Ιουδαίας, τότε το διάστημα της δημόσιας δράσης του, θα μπορούσε πράγματι να φτάσει τα δύο πλήρη έτη αλλά πολύ δύσκολα θα τα ξεπερνούσε.

Ότι πρόκειται για καλοστημένη ιστορία θεοποίησης, το συνειδητοποιεί κανείς βλέποντας τον κεντρικό ήρωα, που φυσικά δεν είναι τίποτε περισσότερο από εντεταλμένος του ιερατείου, να γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια απ’ την αρχή, το τέλος της ιστορίας του: «από τότε άρχισε ο Ιησούς να φανερώνει στους μαθητές του πως πρέπει να πάει στην Ιερουσαλήμ και να πάθει πολλά από τους πρεσβύτερους τους αρχιερείς και τους γραμματείς... να παραδοθεί στους εθνικούς (Ρωμαίους)... να τον περιγελάσουν, να τον μαστιγώσουν να σταυρωθεί και την τρίτη ημέρα να εγερθεί». Ματθ.16.21.//17.22.//20.18.

Γνωρίζοντας ότι ο Ναζιραίος Ιησούς δεν ήταν ούτε θεός, ούτε θεόσταλτος, γεννιέται αυτόματα η αίσθηση ότι ο Ιησούς και οι σχεδιαστές της αποθέωσής του, προεγνώριζαν το τέλος του, γιατί απλούστατα ήταν λεπτομερώς προσχεδιασμένο!  Ήταν εντελώς φυσικό οι εμπνευστές της ψυχο-δονητικής και παν-ιαματικής αυτής ιστορίας, να γνωρίζουν εκ των προτέρων, ότι μια τέτοια λαϊκή ψευδαίσθηση, αυτών των διαστάσεων, δεν θα μπορούσε να συντηρηθεί ακίνδυνα για πολύ.

  

ΟΙ  ΜΑΓΟΙ, ΟΙ ΤΑΧΥΔΑΚΤΥΛΟΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΟΙ  ΕΞΑΣΚΟΥΝΤΕΣ ΜΑΓΓΑΝΕΙΑ  ΠΡΕΠΕΙ   ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΟΥΝ ΓΡΗΓΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΗΝΗ, ΠΡΙΝ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙ Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥΣ.  

Ένας τέτοιος κοσμαγάπητος παν-θεραπευτής, έπρεπε το συντομότερο να φύγει οριστικά αλλά και θεαματικά απ’ το προσκήνιο, διαφορετικά όχι μόνο την αποθέωση δεν θα προλάβαινε να γνωρίσει, αλλά κάποια στιγμή ακόμα και άθελά τους, τα πλήθη των ανθρώπων που από κάθε γωνία του τότε γνωστού κόσμου συνέρρεαν για να θεραπευτούν, θα ξεσκέπαζαν την αδυναμία του να πραγματοποιήσει αληθινές θεραπείες, με τραγικές για τον ίδιο συνέπειες.

Ήταν λοιπόν η κατάλληλη στιγμή,  μετά από τόσες θεαματικές θεραπείες, τώρα που ακόμα η φήμη του μεσουρανούσε, να αποχωρήσει με μια τελική θεαματική νίκη, επί του δικού του θανάτου, εξασφαλίζοντας όλες τις προϋποθέσεις της αποθέωσής του.

Άλλωστε ο αιώνιος αντίπαλος των μάγων, ήταν πάντοτε η διαφυγή απ’ το φαινομενικά αδύνατο και φυσικά η θεαματική νίκη επί του εικονικού θανάτου, η ύψιστη πρόκληση για κάθε σεβάσμιο και καταξιωμένο Χαλδαίο μάγο.

Ο Ιησούς λοιπόν, γνώριζε λεπτομερώς το χρονοδιάγραμμα της επικείμενης αποχώρησής του από την δημόσια σκηνή και συχνά αναφερόταν σ’ αυτήν, γνωρίζοντας ότι έτσι προσθέτει μια αξεπέραστη πινελιά αυτοθυσίας στο καλοσχεδιασμένο προφίλ του, αλλά και μια προφητική λάμψη στο φωτοστέφανό του: «και τώρα σας είπον πριν γίνει, δια να πιστέψετε όταν γίνει».      Ιωάνν.14.29

Όμως, τα λόγια είναι πάντα ευκολότερα από την πράξη. Με την πάροδο του χρόνου, ο Ιησούς συνειδητοποιούσε μελαγχολικά ότι οι καλές μέρες της εύκολης δόξας τον προσπερνούσαν γρήγορα και η δύσκολη αναμέτρησή του, με τον προσχεδιασμένο θάνατό του...   συνεχώς και  πλησίαζε.

Έτσι παραδόξως, ενώ υποτίθεται πως επρόκειτο για έναν αγέρωχο θεό, που σκόπευε οπωσδήποτε με την θυσία του να σώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, κι αυτό μόνο χαρούμενο θα έπρεπε να τον κάνει... αυτός, ο άνθρωπος Ιησούς, (όπως λένε οι θεολόγοι), που φυσικά δεν ήταν τίποτε περισσότερο παρά ένας εκπαιδευμένος Ναζιραίος, στην ιδέα της θυσίας του... ένοιωθε ταραχή.

Ο ΦΟΒΟΣ, Η ΤΑΡΑΧΗ ΚΑΙ  Ο ΔΙΣΤΑΓΜΟΣ  ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ  ΓΑΜΑΛΙΗΛ.

Συχνά παροδικά κύματα δισταγμού και ταραχής τον διακατέχουν και μονολογεί σαν να βρίσκεται σε αδιέξοδο: «Τώρα νοιώθω ταραχή μέσα μου. Αλλά τι να πω; Να πω: Πατέρα μου γλίτωσέ με απ’ την ώρα αυτή; (Απαντάει μονολογώντας) Μα εγώ γι’ αυτό ακριβώς ήρθα για να περάσω αυτή την ώρα της οδύνης» Ιωάνν. 12.27.

Ακούγεται όντως ασυνάρτητο έως αστείο.

Ταραχή, δισταγμός προσφοράς και... θεός,

μάλλον  δεν   συμβιβάζονται.

Ο Χρισμένος λοιπόν, όχι μόνο θεός δεν ήταν, αλλά ούτε καν ψυχωμένος ήρωας, που με άνεση μπορούσε να σταθεί στο ύψος της αποστολής του. Έτσι τα πρώτα δείγματα του άγχους για την καλή έκβαση της προγραμματισμένης και προσχεδιασμένης "ανάστασής" του, είχαν ήδη από πολύ νωρίς εμφανιστεί.

Στο τέλος, με έκδηλη πια την αγωνία του, μετρούσε μια προς μια τις τελευταίες μέρες, πριν από την τελική αναμέτρηση με τον σκηνοθετημένο θάνατό του: «σε δύο ημέρες είναι το Πάσχα και ο υιός του ανθρώπου παραδίδεται για να σταυρωθεί», Ματθ.26.2

Ήταν ολοφάνερο. Ο Χρισμένος γνώριζε λεπτομερώς το συγκεκριμένο χρονο-διάγραμμα της θεαματικής αποχώρησής του από την δημόσια δράση: «σήμερα και αύριο εκβάλλω δαιμόνια και εκτελώ θεραπείες την Τρίτη         ημέρα      τελειούμαι»,   Λουκ.13.32.


ΟΙ    ΚΡΥΦΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ  TOY  ΙΗΣΟΥ
Μάλιστα στις τελευταίες αυτές ώρες, έχει στην διάθεσή του κάθε είδους κρυφούς συνεργάτες, τους οποίους η ίδια η αφήγηση μας παρουσιάζει σε διαφορετικούς παρασκηνιακούς ρόλους: «Να πάτε στο χωριό απέναντι (είπε ο Χριστός σε δύο μαθητές του) και εκεί θα βρείτε ένα θηλυκό γαϊδούρι δεμένο μαζί με το πουλάρι του. Να τα λύσετε και να μου τα φέρετε. Αν σας πει κανένας τίποτε να του πείτε πως τα χρειάζεται ο Κύριος κι αυτός θα τα στείλει αμέσως» Ματθ.21.2-3. Πράγματι κοντά στα δύο ζώα ήταν κάποιοι εκεί και τους ρώτησαν: «γιατί λύνετε το πουλάρι; Οι μαθητές απάντησαν (συνθηματικά) ότι τους είπε ο Ιησούς και εκείνοι τους άφησαν»,   Mάρκ.11.6.      Οι    βιβλικές  αυτές υποσημειώσεις, δείχνουν ξεκάθαρα, συνεργαζόμενα άτομα στο παρασκήνιο.

Ο ΖΑΧΑΡΙΑΣ, Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Έχοντας πια διαθέσιμα τα δύο αυτά ζώα, που κατά την κρίση  των σεναριογράφων απαιτούσε η εκπλήρωση της προφητείας, ο Ιησούς εισέρχεται μετά βαΐων και κλάδων (θριαμβευτικά) στην πασχαλινή Ιερουσαλήμ. Ο ευαγγελιστής υπενθυμίζοντας ότι όλα αυτά είναι μέρος παλαιότερου σεναρίου, μας το υπενθυμίζει: «αυτά έγιναν για να εκπληρωθεί ο λόγος του προφήτη (Ζαχαρία): πέστε στην Σιών ότι ο βασιλιάς σου έρχεται ταπεινά καβάλα πάνω σε γαϊδούρι» Ματθ.21.5.

Όμως, αυτή ακριβώς η προσπάθεια του Χρισμένου Ιησού, να εκπληρώσει την συγκεκριμένη προφητεία, της ταπεινής και ταυτόχρονα θριαμβευτικής εισόδου στην Ιερουσαλήμ, επιβεβαιώνει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο επιχείρημα, ότι ο γιος του Γιαχβέ, υπηρετούσε με κάθε δυνατή λεπτομέρεια, σκοτεινές σκοπιμότητες και προκατασκευασμένα σενάρια με συγκεκριμένο ιστορικό στόχο.

Δείτε ολόκληρη την πραγματικά συγκλονιστική προφητική εικόνα του Ζαχαρία, που με κάθε λεπτομέρεια προσπάθησε να εκπληρώσει ο Χρισμένος Ιησούς: «Χαίρε σφόδρα θύγατερ Σιών. Αλάλαζε θύγατερ Ιερουσαλήμ. Ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε ταπεινός και καθήμενος επί όνου. Αυτός      θέλει εξαλείψει την (πολεμική) άμαξα και τον ίππο από την Ιερουσαλήμ και το πολεμικό τόξο (αυτός θα καταργήσει δηλαδή τον συνηθισμένο πολεμικό εξοπλισμό απ’ τον Ισραήλ και μας λέει αμέσως το γιατί).

 Αυτός θα εξουσιάσει (χωρίς τα συνηθισμένα όπλα) έως των περάτων της γης... (και να ο τρόπος) Διότι τέντωσα (θεολογικά) σαν τόξο μου τον Ιούδα και εξήγειρα τα τέκνα σου Σιών, κατά των τέκνων των Ελλήνων και ο Κύριος (ο Γιαχβέ) θα πέσει πάνω τους (με τα νέα αυτά θεολογικά όπλα) σαν κεραυνού βολίδα. (Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι:) Ο Κύριος (ο Γιαχβέ) σαλπίζοντας θα πορευθεί απειλητικά εναντίον τους. Ο Κύριος θα βοηθήσει αυτούς (τα τέκνα της Σιών) και θα καταναλώσουν και θα θάψουν (τους Έλληνες) κάτω από (κάθε είδους) λίθους σφενδόνης και σαν οίνο θα τους καταπιούν».    Ζαχαρίας 9.13-15.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΠΟΙΑ  ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΗΣ ΣΙΩΝ;
 ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ;
Επεξήγηση του  επίσκοπου Κύριλλου  Αλεξάνδρειας, του φονιά της Υπατίας (!):

«Ποια τα τέκνα της Σιών, τα κατά των τέκνων των Ελλήνων εξεγειρόμενα, ειμή οι θεσπέσιοι μαθηταί  και οι των εκκλησιών κατά καιρούς ηγούμενοι»;

Το συμπέρασμα είναι εκπληκτικό και βγαίνει μόνο του! Η προφητεία που με τόση επιμέλεια φρόντισε να εκπληρώσει ο Ιησούς, δείχνει ξεκάθαρα ότι ο βασικός πνευματικός και υλικός στόχος του θεάτρου της σωτηρίας και της θρησκείας του Χρισμένου Ιησού... απ’ την εποχή ακόμα του Ζαχαρία, ή από τότε που κάποιοι ενσωμάτωσαν την πρόθεσή τους αυτή στο βιβλίο του Ζαχαρία... ήταν ο αφανισμός των Ελλήνων!

Κάποιοι όμως αντιδιαστέλλουν στην σκέψη αυτή, το εδάφιο που λέει: «ήσαν δε Έλληνες τινές εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή... λέγοντες θέλουμε να δούμε τον Ιησούν... ο δε Ιησούς απάντησε: ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου. Αλήθεια σας λέω αν ο σπόρος πέσει στη γη...» Ιωανν.12.21-24.

Είναι όμως προφανές, ότι δεν επρόκειτο για Έλληνες, αλλά για Ιουδαίους εξ Ελλάδος! Πόσο Έλληνες μπορεί να ήταν οι άνθρωποι αυτοί, αφού: «ανέβαιναν για να προσκυνήσουν» στο Ιουδαϊκό ναό και να τηρήσουν το ιουδαϊκό Πάσχα;

Ακούγοντας την είδηση ο Ιησούς, διαισθάνθηκε ότι ο κόπος του δικαιώνεται. Με την έλευση αυτών των ανθρώπων, που δεν πρέπει να ήταν τυχαίος αλλά ενήμεροι των εξελίξεων ένιωσε ότι ο σκοπός του άρχισε να δικαιώνεται. Το θέατρο της σωτηρίας και ο προφητεμένος σιωνισμός, μπορούσε πια να εξαπλωθεί στα πέρατα της Μεσογείου προς δόξαν του ονόματός του, αλλά και άλωσης και φθοράς του Ελληνισμού.

«Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ    ΔΕΙΠΝΟΣ»  ΜΕ  ΤΟ  ΨΗΤΟ  ΑΡΝΑΚΙ  ΤΟΥ  ΙΟΥΔΑΪΚΟΥ  ΠΑΣΧΑ.

 ΙΗΣΟΥΣ:  «ΣΕ  ΠΙΟ  ΚΑΤΑΛΥΜΑ  ΘΑ  ΦΑΩ  ΤΟ  ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ  ΔΕΙΠΝΟ (=ΨΗΤΟ  ΑΡΝΑΚΙ)  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΜΑΘΗΤΕΣ  ΜΟΥ;»

Η  ΝΥΧΤΑ  ΠΟΥ  ΕΜΕΛΛΕ  ΝΑ  ΓΟΝΑΤΙΣΕΙ  ΤΗΝ  ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

Ο "οίνος" της "σωτηρίας" που θα σκοτώσει τα έθνη!

Μετά την θριαμβευτική είσοδό του στην Ιερουσαλήμ, ο ίδιος ο Ιησούς συνεχίζει να μας παρουσιάζει κάποιους ακόμα αφανείς συνεργάτες του, με εμφανέστερη πλέον την συνωμοτική συμπεριφορά τους: «έστειλε ο Ιησούς τότε δύο από τους μαθητές του λέγοντας: πηγαίνετε στην πόλη και θα σας συναντήσει κάποιος (προφανώς δούλος) που θα μεταφέρει ένα σταμνί με νερό, (πρώτος αυτός θα τους πλησίαζε κρατώντας ένα σταμνί, σαν προσυμφωνημένο σινιάλο) ακολουθείστε τον και σε όποια οικία εισέλθει, πείτε στον οικοδεσπότη ότι ο δάσκαλος ρωτάει, πού είναι το κατάλυμά μου όπου θα φάω το πασχαλινό δείπνο με τους μαθητές μου; (Ο "θεός", περιέργως δεν γνώριζε πού πρέπει να πάει για το τελευταίο του δείπνο!) Αυτός (συνεχίζει ο Ιησούς) θα σας δείξει ένα μεγάλο ανώγειο έτοιμο στρωμένο», Μάρκ. 14.13-15.

Η αφήγηση δεν μας αποκάλυψε ποτέ, ποιός μπορεί να ήταν ο συγκεκριμένος πλούσιος οικοδεσπότης, (προφανώς  κάποιος  πλούσιος  Φαρισαίος) που είχε την δυνατότητα να βοηθάει παρασκηνιακά τον Ιησού, διαθέτοντας και προετοιμάζοντας σ’ ένα κατάλληλο ανώγειο, ένα μυσταγωγικό δείπνο (ανάλογο του μιθραϊσμού), στο οποίο ο Ιησούς θα έπαιζε αξιοπρεπώς την τελευταία προσχεδιασμένη πράξη του καταδιωκόμενου πλέον δασκάλου.

Όμως, ακριβώς τέτοιες λεπτομέρειες είναι που δείχνουν ότι στο παρασκήνιο δούλευαν αφανείς συνεργάτες. Όχι μόνο για να προσφέρουν το Πασχαλινό γεύμα σε δεκατρείς ανθρώπους, αλλά και να υποστηρίξουν μυστικά κάθε σκηνική δράση του Χρισμένου πρωταγωνιστή.

Η αφήγηση δεν μας δείχνει πουθενά ότι ο Ιησούς είχε πλέον φανερούς λόγους να νοιώθει καταδιωκόμενος. Παρ’ όλα αυτά, δείχνει απόλυτα ενήμερος των μυστικών διαβουλεύσεων του Ιούδα με τους ιερείς. Μάλιστα όπως θα βεβαιωθούμε σε λίγο, ακολουθεί πιστά το χρονοδιάγραμμα, που έπρεπε με ακρίβεια να τηρηθεί, ώστε η σύλληψή του να γίνει στον σωστό χρόνο και να οδηγηθεί όχι μόνο την κατάλληλη μέρα, αλλά όπως θα δούμε και την κατάλληλη στιγμή... στην τελευταία πράξη του θεάτρου της σωτηρίας.

ΠΡΩΤΑ  ΞΕΚΟΚΑΛΙΣΑΝ  ΤΟ  ΨΗΤΟ ΑΡΝΑΚΙ

Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι ο Ιησούς και οι μαθητές του ξεκοκάλισαν πρώτα τον αμνό του Ιουδαϊκού Πάσχα και μετά χρησιμοποίησε ο Ιησούς τον άζυμο άρτο και το κρασί για να ορίσει τη νέα μορφή του δικού του Πάσχα!

Λουκάς 22:7
Ήλθε δε ημέρα των αζύμων, καθ' ην έπρεπε να θυσιάσωσι το πάσχα,

Μάρκος 14. 12-20
Και τη πρώτη ημέρα των αζύμων, ότε εθυσίαζον το πάσχα, λέγουσι προς αυτόν οι μαθηταί αυτού• Που θέλεις να υπάγωμεν και να ετοιμάσωμεν διά να φάγης το πάσχα; 
13 Και αποστέλλει δύο των μαθητών αυτού και λέγει προς αυτούς• Υπάγετε εις την πόλιν, και θέλει σας απαντήσει άνθρωπος βαστάζων σταμνίον ύδατος• ακολουθήσατε αυτόν,
14 και όπου εισέλθη, είπατε προς τον οικοδεσπότην ότι ο Διδάσκαλος λέγει• Που είναι το κατάλυμα, όπου θέλω φάγει το πάσχα μετά των μαθητών μου;
15 Και αυτός θέλει σας δείξει ανώγεον μέγα εστρωμένον έτοιμον• εκεί ετοιμάσατε εις ημάς.
22 Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς άρτον ευλογήσας έκοψε και έδωκεν εις αυτούς και είπε• λάβετε, φάγετε• τούτο είναι το σώμα μου.

Ματθαίος 26:26
Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευλογήσας έκοψε και έδιδεν εις τους μαθητάς και είπε• Λάβετε, φάγετε• τούτο είναι το σώμα μου•

Τι ακριβώς γιόρταζαν το Πάσχα;

'Εξοδος 12:4-10
Την δεκάτην τούτου του μηνός ας λάβωσιν εις εαυτούς έκαστος εν αρνίον κατά τους οίκους των πατριών αυτών, εν αρνίον δι' έκαστον οίκον.
5 Το δε αρνίον σας θέλει είσθαι τέλειον, αρσενικόν ενιαύσιον εκ των προβάτων ή εκ των αιγών θέλετε λάβει αυτό.
6 Και θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι της δεκάτης τετάρτης του αυτού μηνός και τότε άπαν το πλήθος της συναγωγής του Ισραήλ θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας.
7 Και θέλουσι λάβει εκ του αίματος και βάλει επί τους δύο παραστάτας και επί το ανώφλιον της θύρας των οικιών, όπου θέλουσι φάγει αυτό.
8 Και θέλουσι φάγει το κρέας την νύκτα εκείνην, οπτόν εν πυρί με άζυμα, και με χόρτα πικρά θέλουσι φάγει αυτό
9 μη φάγητε απ' αυτού ωμόν, μηδέ βραστόν εν ύδατι, αλλά οπτόν εν πυρί την κεφαλήν αυτού μετά των ποδών αυτού και μετά των εντοσθίων αυτού
10 και μη αφήσητε υπόλοιπον απ' αυτού έως το πρωΐ• ο, τι δε περισσεύση απ' αυτού έως το πρωΐ, καύσατε εν πυρί.

'Εξοδος 12:17 
Θέλετε φυλάξει λοιπόν την εορτήν των αζύμων• διότι την αυτήν ταύτην ημέραν θέλω εξαγάγει τα τάγματά σας εκ της γης της Αιγύπτου• όθεν κατά νόμον παντοτεινόν θέλετε φυλάττει την ημέραν ταύτην εις τας γενεάς σας•

Ο Ιησούς λοιπόν σαν καλός Ιουδαίος, πριν να "σώσει" τον κόσμο, έφαγε πρώτα το αρνί του ιουδαϊκού Πάσχα, που υπενθύμιζε εορταστικά τον φρικτό θάνατο των Αιγυπτίων απ' τα δηλητηριασμένα τρόφιμα του Μωυσή.
Και: «ενώ ήταν στο τραπέζι και έτρωγαν (για τελευταία φορά τον αμνό του ιουδαϊκού Πάσχα) είπε ο Ιησούς. Αλήθεια σας λέω κάποιος από σας που τρώει μαζί μου θα με παραδώσει». Μαρκ.14.18. Ταυτόχρονα η λιγοψυχιά και η ταραχή δάγκωσαν ξανά την ψυχή του πρωταγωνιστή μας: «αφού είπε αυτά ο Ιησούς εταράχθη»,      Ιωανν.13.21.

Από την παραπάνω διατύπωση προκύπτει, ότι ο Ιησούς πριν εγκαινιάσει την δική του πασχαλινή τελετή, πρώτα έφαγε τον συνηθισμένο πασχαλινό αμνό του Μωυσή, με τα πικρά χόρτα και τον άζυμο άρτο. Μάλιστα ο Ιησούς έτρωγε επί δεκαετίες αυτό το ετήσιο γεύμα μνήμης και τιμής της μαζικής δολοφονικής εξόντωσης των Αιγυπτίων, από τα δηλητήρια του αδίστακτου Μωυσή.

Αν ο Ιησούς είχε οποιαδήποτε ένσταση, για τους πανάθλιους ανθρωποκτόνους άθλους του Μωυσή, μπορούσε να τους καταγγείλει τουλάχιστον στα δύο πρώτα Πάσχα της δημόσιας ζωής του. Ποτέ όμως ο Ιησούς δεν είπε τίποτε, για τον μαζικό και απολύτως άδικο και δολοφονικό χαμό τόσον αθώων και αμέτοχων Αιγυπτίων, κατά την έξοδο του Μωυσή από την Αίγυπτο.

Άλλωστε, σαν τι θα μπορούσε να πει, αφού κατά την θεολογική τριαδική ταύτιση θεού Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, ήταν αυτός ο ίδιος ο Ιησούς, που με το άλλο του όνομα, Γιαχβέ, είχε διατάξει αλλά και εκτελέσει ιδιοχείρως, όλα εκείνα τα εγκλήματα της Εξόδου, αλλά και όλα τα υπόλοιπα ειδεχθή εγκλήματα της Παλαιάς Διαθήκης. Υπενθυμίζω ότι με το τριαδικό δόγμα, ο Ιησούς χρεώνεται κάθε δήλωση και εντολή που στην Παλαιά Διαθήκη αρχίζει με την δήλωση: «είπεν ο Κύριος».

Μετά την βρώση του πασχαλινού αμνού, ο γιος του Γιαχβέ, σαν δεύτερος Μωυσής, άφησε πίσω του την προσωπική του ιστορική σφραγίδα της δεύτερης ουσιαστικά εξόδου του Ισραήλ.  Αυτή τη φορά, όχι προς την γη Χαναάν, αλλά προς μια ανώτερη γη της επαγγελίας, τον απέραντο σε έκταση και ευκαιρίες παράδεισο της ευπιστίας των εθνικών.

Ο Ιησούς παραμέρισε πλέον τον αμνό της ιουδαϊκής εξόδου, γνωρίζοντας πως ήταν ανάμνηση φυλετικού ενδιαφέροντος και σαν τέτοια θα αποτελούσε σοβαρό εμπόδιο προσχώρησης των εθνικών στη νέα πίστη. Στην θέση εκείνης της τελετής, όρισε μια άλλη συμβολική αμνοφαγία, με άρτο και οίνο, που συμβόλιζαν το σώμα και το αίμα της δικής του σταυρικής θυσίας και τελικά της δικής του διαθήκης. «Λάβετε και φάγετε αυτό (το ψωμί) είναι το σώμα μου... Ύστερα πήρε το ποτήρι και είπε: Πιείτε απ’ αυτό (το κρασί) όλοι, γιατί αυτό είναι το αίμα μου» Ματθ.26.26-28. Η συμβολική, μυσταγωγική "πόσις" (λήψη) του συγκεκριμένου αίματος, θα σήμαινε εφεξής την απόλυτη πίστη και αποδοχή, αλλά και την νέα στάση ζωής, προσαρμοσμένη στις πνευματικές επιταγές        της   νέας θρησκείας.

Αυτή η συμβολική, (κατ’ άλλους πραγματική  )θεοφαγία, έδινε στους μελλοντικούς αφελείς πιστούς την διαβεβαίωση μιας αδιαπέραστης προστατευτικής ασπίδας από πληγές (αρρώστιες) και θανατικό, ακριβώς όπως συνέβη κατά την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, όταν η μυστική αμνοφαγία που είχε διατάξει ο Μωυσής, προστάτεψε απ’ το θανατικό τους Ιουδαίους, στο        πρώτο      εκείνο      Πάσχα.

Όμως η διαδικασία της σωτήριας εκείνης παράτρεξης, είχε πλέον αντιστραφεί.  Τα διλημματικά παιχνίδια των μάγων, συχνά εξασφαλίζουν την επιτυχία τους, με την μυστική αντιστροφή των όρων. Έτσι στο δεύτερο αυτό Πάσχα, θα πέθαιναν (τουλάχιστον πνευματικά), ακριβώς εκείνοι που με πίστη θα έτρωγαν την σάρκα και θα έπιναν το αίμα, του κατ’ όνομα μόνο αμνού της σωτηρίας.

Αυτή η τελετουργική και συμβολική αιμοποσία, ήταν μια ακραία πράξη ορκισμένης πίστης στο "αίμα" (δηλαδή στο νόημα) της θυσίας του θεοποιημένου αυτού Ιουδαίου, που όμως μελλοντικά, θα ισοδυναμούσε με πνευματική αχρήστευση, από υπερβολική       δόση         σωτηριακής          μέθης.
Δείτε πόσο ξεκάθαρη είναι αυτή η εικόνα του πνευματικού δηλητηριασμού των εθνών, από τον πνευματοκτόνο "οίνο" (ελπίδα) που προαναγγέλλει κατ’ επανάληψη ο παλαιοδιαθηκικός θεός, δηλαδή το διαχρονικό αβρααμικό ιερατείο: «ούτω λέγει Κύριος, (ο Γιαχβέ) Λάβε το ποτήριον τούτο του (Ο' άκρατου) οίνου (πνευματο-παραλυτικός "οίνος" της ελπιδο-λαγνείας) εκ της χειρός μου και πότισον εξ αυτού πάντα τα έθνη, προς τα οποία εγώ σε αποστέλλω. Και θέλουσι πίει και ταραχθεί και παραφρονήσει... και έλαβον το ποτήριον εκ χειρός Κυρίου και επότισα πάντα τα έθνη... και τους βασιλείς και τους μεγιστάνας δια να καταστήσω αυτούς ερήμωσιν, θάμβος, συριγμόν και κατάραν... τον Φαραώ (τον κάθε Φαραώ) και τους δούλους αυτού και άπαντα τον λαόν αυτού και πάντας τους βασιλείς των αλλοφύλων... και πάντες τους βασιλείς του βορρά τους μακράν και τους εγγύς ένα μετά του άλλου και πάντα τα βασίλεια της οικουμένης τα επί προσώπου της γης... πίετε  (εθνικοί) και μεθύσατε και εμέσατε και πέσετε και μη σηκωθείτε»  (Ο') Ιερεμίας 32.13.-

Ακούστε πόσο ομόηχα αντηχούν οι προφητικές σειρήνες, γύρω απ’ την κοινωνική αυτή μαγγανεία, με την οποία σκόπευαν κάποτε να αχρηστεύσουν τα έθνη: «μήνυμα του Κυρίου που διαμορφώνει το πνεύμα... Εγώ θα κάνω την Ιερουσαλήμ  σαν ποτήρι γεμάτο κρασί. Όλοι οι λαοί θα πιουν και θα ζαλιστούν... εκείνη την ημέρα (δηλαδή κάποτε) θα κτυπήσω όλους τους ίππους (τις αντιστάσεις των λαών) με έκσταση και τους αναβάτες τους με παραφρόνηση και όλους τους ίππους των λαών θα χτυπήσω με τύφλωση». Ζαχαρίας 12.1-4.

«Κύριε άκουσα αυτό που σχεδιάζεις και φοβήθηκα. Πραγματοποίησέ το σύντομα κάνε να το δω όσο ζω... ο θεός έρχεται... στα χέρια του είναι κρυμμένη η δύναμή του. (Ο' κέρατα (!) εν χερσί αυτού) μπροστά του προχωράει η αρρώστια, πανούκλα ακολουθεί τα βήματά του... πανάρχαια βουνά (ιδεολογίες) ταρακουνιούνται, αιώνιοι λόφοι υποχωρούν... στην οργή σου καταπατείς τα έθνη, βγήκες για να βοηθήσεις τον λαό σου (Ο') και να σώσεις τους χριστούς σου, έβαλες εις κεφαλάς ανόμων θάνατον (δηλαδή: τους έβαλες σκέψεις που θα τους οδηγήσουν στον θάνατο)» Β.Β. & (Ο') Αββακούμ 3.2-13.

«Διότι εγγύς η ημέρα του Κυρίου επί πάντα τα έθνη... όλα τα έθνη αυτόν τον οίνον θα ρουφούν και πίνοντας θα τσακιστούν και θα γίνουν ως μη υπάρχοντες (θα αφανιστούν ρουφώντας ηδονικά τον οίνο της βιβλικής ελπιδολαγνείας) και μόνο στο όρος Σιών, θα υπάρχει σωτηρία»,   Οβδιού   45-16.

Για να δεχθούν όλοι οι εθνικοί να πιουν μέχρι σκασμού τον συγκεκριμένο ιουδαϊκής παράγωγης "οίνο",  αυτός ο "οίνος", θα έπρεπε είναι εξαιρετικά γλυκόπιοτος.

Ε, λοιπόν ακριβώς τέτοιον ελπιδο-μεθυστικό οίνο, κατασκεύασαν στο πρόσωπο του "γλυκύτατου" παν-θεραπευτή και αδικο-σταυρωμένου Ιησού που τελικά αφού "ανασταίνεται" υπόσχεται την ίδια ανάσταση σε όσους "πιούν" το αίμα του, δηλαδή πιστέψουν σ’ αυτόν μέχρι      θανάτου.

«Σας βεβαιώνω πως αν δεν φάτε την σάρκα και δεν πιείτε το αίμα του υιού του ανθρώπου δεν θα έχετε ζωή. Αυτός που τρώει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου (αυτός θα) έχει ζωή αιώνια... (μόνο) όποιος με τρώει      θα           ζήσει»      Ιωάνν.6.56-57.

ΓΙΑΤΙ  ΔΕΝ  ΕΙΧΑΝ  ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΥΓΕΙΑ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ;
Βέβαια, οι μεγαλόστομες αυτές διαβεβαιώσεις, δεν άργησαν να δημιουργήσουν στους πρώτους χριστιανούς την δικαιολογημένη προσδοκία μιας ιδιαίτερης υγείας αλλά και μειωμένων θανατηφόρων ασθενειών. Με το αίμα και την σάρκα του θεού μέσα τους, δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί δεν είχαν καλύτερη υγεία και λιγότερους θανάτους απ’ τους υπόλοιπους       ανθρώπους.

Όμως ο άξιος συνεχιστής του Ιησού, ο απόστολος Παύλος, δεν άργησε να βρει την κατάλληλη απάντηση στο θέμα. Διαψεύδοντας τις προσδοκίες των ελπιδοπαρμένων πρωτο-χριστιανών, τους φόρτωσε ενοχές και ο μύθος της ιδιαίτερης υγείας των πιστών ξεθώριασε: «Όποιος λοιπόν τρώει τον άρτο και πίνει το ποτήρι του Κυρίου αναξίως, ένοχος είναι του σώματος και του αίματος του Κυρίου. Ας δοκιμάζει δε ο άνθρωπος τον εαυτό του και τότε να τρώει τον άρτο και να πίνει τον οίνο. Διότι ο τρώγων και πίνων αυτά αναξίως τρώγει και πίνει κατάκριση φέρνει επάνω του καταδίκη. Έτσι εξηγείται γιατί έχετε ανάμεσά σας πολλούς ελαφρά και (άλλους) βαρύτερα αρρώστους, καθώς και αρκετούς θανάτους», Α' Κορ.11.27-30.

Η τελετουργική τροφή στο στόμα των μυημένων, ήταν ανέκαθεν στους κύκλους της μαγείας, η τέλεια ευκαιρία θεοδικίας.  Ο κοινωνός ζούσε ή πέθαινε ανάλογα με την απόφαση του τελετάρχη. Να λοιπόν η εξισορρόπηση των προσδοκιών! Ζείτε ή πεθαίνετε, ασθενείτε ή υγιαίνετε... επειδή οι αμαρτίες και η έλλειψη της πίστης σας έτσι το θέλησαν. Δηλαδή για να έχει αποτελέσματα το σώμα και το αίμα του θεού μέσα σας, ούτε λίγο ούτε πολύ πρέπει να είστε τέρατα πίστης και περίπου αναμάρτητοι.

Μέσα στον βαλτό της πνευματικής αοριστολογίας, όλα μπορούσαν να χωνευτούν. Ταυτόχρονα όμως, ο Παύλος αφήνει έναν σοβαρότατο απειλητικό υπαινιγμό: όποιος έπινε το αίμα του Χριστού αναξίως... έπινε πραγματικό θάνατο. Στην ολόψυχη αποδοχή αυτής της πίστης, περιλαμβάνεται πράγματι κάποιος θάνατος, αλλά είχε πλέον εντελώς αντίστροφη εφαρμογή. Ο πνευματικός θάνατος ήταν γεγονός, για όλους εκείνους που θα "έτρωγαν"( και θα έπιναν ) το νόημα της θυσίας του θεοποιημένου Ιουδαίου με απόλυτη πίστη.

Ο     ΙΟΥΔΑΣ, ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ – ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ  ΜΕ  ΤΟΝ  ΓΑΜΑΛΙΗΛ,        ΑΠΟΧΩΡΕΙ

Τελικά η μυστηριακή εκείνη νύχτα, με τις δήθεν "μετουσιώσεις" και τους μαγικούς συμβολισμούς, που ιστορικά έμελλε να γονατίσει την ανθρωπότητα προχωρούσε. Ο Ιούδας είχε ήδη συνεννοηθεί με τους ιερείς. Και επειδή ο χρόνος του προσχεδιασμένου δράματος έτρεχε αμείλικτος, ο ίδιος ο Ιησούς, στον κατάλληλο χρόνο, πυροδοτεί τις διαδικασίες της σύλληψής του. Στράφηκε λοιπόν στον Ιούδα, που έπαιζε τον ρόλο του συντονιστή μεταξύ των δύο συνεργαζόμενων ομάδων και αισθανόμενος την πίεση του χρόνου, του δίνει το σήμα εκκίνησης της επόμενης πράξης, λέγοντάς του: «ότι είναι να κάνεις κάντο γρήγορα»,    Ιωάνν.13.27.

Η εντολή προς τον Ιούδα, για ταχύτερη εκτέλεση της αποστολής του, δεν ήταν σχήμα λόγου. Όπως θα δούμε σε λίγο, ο χρόνος και ο ακριβής συντονισμός στην τελευταία αυτή πράξη του κοινωνικού θεάτρου, ήταν εξαιρετικά σημαντικοί παράγοντες επιτυχίας. Κάποια πράγματα έπρεπε να συμβούν σε συγκεκριμένο χρόνο, για να έχει ελπίδες επιτυχίας το αποκορύφωμα της θεατρικής αποθέωσης ενός χρησμένου... Ιουδαίου.

Όταν ο Ιούδας έφυγε, λέει ο Ιωάννης, κανείς δεν κατάλαβε 

τι   σκόπευε να κάνει. Ο συγγραφέας που χρησιμοποιεί το όνομα Ιωάννης, προσπαθώντας κάπως να δικαιολογήσει την ξαφνική αποχώρηση του Ιούδα απ’ την τελετή... κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα: «κανείς απ’ όσους έτρωγαν εκεί μαζί δεν κατάλαβε γιατί (ο Ιησούς) τα είπε αυτά (στον Ιούδα). Επειδή όμως ο Ιούδας κρατούσε το ταμείο, κάποιοι νόμισαν πως ο Ιησούς του είπε, να πάει να αγοράσει ότι χρειάζεται για την εορτή ή ότι τον έστειλε (νυχτιάτικα) να δώσει κάτι στους πτωχούς. Εκείνος αφού πήρε το ψωμί (προσυμφωνημένο σήμα εκκίνησης) βγήκε έξω. (Και το ίδιο το κείμενο συμπληρώνει) ήταν δε νύχτα» Ιωάνν. 13.28-30. Μα και φυσικά ήταν νύχτα, αφού στο Πάσχα του Μωυσή, ο Γιαχβέ «περί το μεσονύχτιον» (Έξ. 12.29) είχε σκοτώσει όλα τα πρωτότοκα της Αιγύπτου.

Πραγματικά είναι αδιανόητο κάποιος να εγκαταλείπει ένα εορταστικό, και μάλιστα αποχαιρετιστήριο δείπνο και όλοι οι υπόλοιποι να υποθέτουν ότι αυτός (ο Ιούδας) βγήκε να κάνει ελεημοσύνες ή ψώνια... μέσα στη   μαύρη          νύχτα.

Μετά την αποχώρηση του Ιούδα, ο Ιησούς έδειξε στους υπόλοιπους μαθητές του, ότι είχε πλήρη επίγνωση των αναμενόμενων εξελίξεων λέγοντας: «για λίγο ακόμα θα είμαι μαζί σας» Ιωανν.13.25, και στην συνεχεία τους έδωσε οδηγίες συσπείρωσης και αντοχής.

    

Ο  ΚΑΛΟΣ  ΠΟΙΜΕΝΑΣ

Είναι γενικά αποδεκτό ότι η φιγούρα του Ιησού που κουβαλάει το αρνί έχει παρθεί από το άγαλμα του Ερμή του Κριοφόρου [Pausanias, iv. 33.], ο θεός Μίθρας ο οποίος συχνά απεικονίζεται να κουβαλάει παιδιά, μερικές φορές απεικονίζεται να κουβαλάει στους ώμους του έναν ταύρο, και ο Απόλλων στην ηλιακή του εμφάνιση και σαν προστάτης των βράχων [/Hymn to the Delian Apollo./], ταυτίζεται με τον Μίθρα και συχνά αποκαλείται "Ο Καλός Ποιμένας". Επίσης στη γέννηση του Μίθρα το παιδί λατρεύτηκε από τους βοσκούς οι οποίοι έφεραν δώρα σε αυτό [/Encyc. Brit./, 11th ed., vol. xvii., p. 623.].

ΤΑ  ΤΕΣΣΕΡΑ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

Το πρώτο Ευαγγέλιο γράφτηκε από τον Μάρκο γύρω στο 60 μ.Χ..   Αναφέρεται στη ζωή του Χριστού και κυρίως στην τελευταία του εβδομάδα, αλλά δεν αναφέρεται καθόλου στην ανάσταση. Η διήγησή του τελειώνει με τις γυναίκες που φτάνουν στον τάφο του και τον βρίσκουν άδειο και ένας άντρας τους λέει «Ο Ιησούς δεν είναι εδώ». Και μετά οι γυναίκες φεύγουν και δεν το λένε σε κανένα (πράγμα που δημιουργεί εύλογες απορίες για το πώς τα έμαθε όλα αυτά ο Μάρκος) και το Ευαγγέλιο τελειώνει. Αυτό είναι αρκετά περίεργο, δεδομένου ότι η Ανάσταση είναι ο θρίαμβος του Ιησού, η τελευταία και σημαντικότερη απόδειξη της θείας του υπόστασης.

Τα επόμενα δύο Ευαγγέλια, του Ματθαίου και του Λουκά, μας λένε όσα ξέρουμε για το τι έγινε μετά την Ανάσταση, αλλά το καθένα τα λέει λίγο διαφορετικά. Ο Ματθαίος και ο Λουκάς σίγουρα χρησιμοποίησαν το Ευαγγέλιο του Μάρκου σαν πηγή και άλλαξαν λίγο μερικά πράγματα  και του έβαλαν και καινούριο τέλος, πράγμα ύποπτο, γιατί καθώς έγραψαν αργότερα, ήταν σαν να διορθώνουν το κείμενο του Μάρκου.

Τα περισσότερα τα μαθαίνουμε από το τελευταίο Ευαγγέλιο, του Ιωάννη, που πιθανότατα γράφτηκε γύρω στο 120 μ.Χ.

Ένα  παράδειγμα, η Επί του Όρους ομιλία.

Στο  κατά Μάρκον, αυτή η κορυφαία στιγμή της διδασκαλίας του Ιησού, δεν αναφέρεται καθόλου.

Στο Ευαγγέλιο του Λουκά δεν ήταν Επί του Όρους αλλά σε πεδιάδα. Επίσης, ολόκληρο το κείμενο είναι σύνθεση ρητών που βρίσκουμε στους Ψαλμούς, στον Ησαΐα, στον Εκκλησιαστή, τον Ενώχ, σε εβραϊκά βιβλία προσευχών και αλλού. Και υπάρχουν και κάποια στοιχεία που είναι παράδοξα  και  σίγουρα  αυτά συμπληρώθηκαν  και  προσκολλήθηκαν  στα  μετέπειτα  χρόνια: Δίνεται έμφαση, ας πούμε, στους «διωγμούς» και στους «ψευδοπροφήτες», θέματα που δεν υπήρχαν ως προβλήματα τότε, αλλά πολύ μετέπειτα, καθώς και η χρήση του όρου «εθνικοί» σε αντιδιαστολή με τον όρο «χριστιανοί», που δεν έχει κανένα νόημα καθώς τότε δεν υπήρχαν «χριστιανοί». Το όλο κείμενο είναι πολύ όμορφο, αλλά και πολύ ύποπτο.
Όλες  οι  ομιλίες  και  οι  παραβολές  που  απήγγειλε ο  εκπαιδευμένος  Ναζιραίος  Ιησούς,  πιθανότατα   συντάχθηκαν  με  ιδιαίτερη  προσοχή, από  επιτροπή σοφών εβραίων ιερέων,  στην  σχολή  Γαμαλιήλ  στην  Ιερουσαλήμ,  στην  οποία  ο  Ιησούς  σίγουρα  ήταν  ο  αφανής  Ναζιραίος  βοηθός. 

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ