Διαβάστε επίσης: α)Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΖΙΡΑΙΟΥ ΙΗΣΟΥ Α΄ΜΕΡΟΣ
β)Ο ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ, ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΥΠΙΚΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΔΕΙΠΝΟ, ΑΝΑΧΩΡΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΦΟ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ, ΤΟ ΠΡΟΣΥΜΦΩΝΗΜΕΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ «ΣΥΛΛΗΦΘΕΙ».
Ο γυμνός
σεντονο-φορεμένος νέος, ήταν ολοφάνερα μέλος της παρασκηνιακής θεατρικής
ομάδας. Κάτω απ’ την πίεση των περιστάσεων όμως και την επαπειλούμενη
κατάρρευση-παραίτησή του Ιησού, ο "άγγελος" αναγκάσθηκε να παραμείνει
δίπλα του μέχρι και την τελευταία στιγμή. Μαζί με τον Ιησού λοιπόν... οι
Ρωμαίοι παραλίγο να συλλάβουν και τον "άγγελο" που τον ενίσχυε.
Η βιβλική περιγραφή λέει ότι φορούσε κατάσαρκα μόνο ένα σεντόνι, όπως θα έκανε και κάθε "άγγελος" που σέβεται τον ρόλο του. Για οποιονδήποτε άλλον λόγο, μια τέτοια περιβολή, αυτή τη νύχτα στα μέσα Μαρτίου, θα ήταν ακατανόητη. Ο νεαρός αυτός ήταν γυμνός γιατί έπρεπε να ικανοποιεί σκηνοθετικά. Στο φως του φεγγαριού, το ριχτό σεντόνι πάνω στο νεανικό κορμί, παρουσίαζε μια αιθέρια (άρα και αγγελική) μορφή που συνομιλούσε με τον... πανικόβλητο υποψήφιο σωτήρα του κόσμου.
Αν εσείς θέλατε κάποιος νεαρός να παραστήσει θεατρικά τον άγγελο μέσα στη νύχτα, τι καλύτερο θα μπορούσατε να προτείνετε ενδυματολογικά από ένα κατάλευκο σεντόνι;
Η περίπτωση είναι πραγματικά εκπληκτική!
Η Καινή Διαθήκη, το φαρισαϊκό σενάριο θεοποίησης ενός Χρισμένου Ιουδαίου, μας έκανε την χάρη, όχι μόνο να μας δείξει τους εβδομήντα συνεργάτες του, στο περιφερόμενο θέατρο της θεραπείας, αλλά στην τελική αυτή πράξη, με τον δικό του υπαινικτικό τρόπο, μας υπογραμμίζει την αξία της έγκαιρης απομάκρυνσης των παρασκηνιακών βοηθών αλλά και την προσοχή στην καταλληλότητα των ενδυματολογικών επιλογών... της σκηνοθεσίας.
ΠΟΤΕ ΟΙ ΜΥΗΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΒΑΘΜΟ ΜΥΗΣΗΣ (ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣΟΝΙΑ)
Κάποιοι θα ρωτήσουν γιατί χρειαζόταν να στηθεί μια τέτοια σκηνή, σε μυημένους όπως οι μαθητές του Ιησού.
Ο Ιησούς
διαμαρτυρήθηκε θέτοντας μια απλή ερώτηση που απασχολεί κι εμάς σήμερα: «κάθε
μέρα καθόμουν στο ναό (κειμ: ιερό) και δίδασκα και δεν με
πιάσατε» Ματθ.26.55.
Και εδώ γεννιέται η σημαντική ερώτηση. Γιατί έπρεπε κάποιος από την ιδιαίτερη ομάδα του Ιησού, όπως ο Ιούδας, να προδώσει τον Ιησού την στιγμή που αυτός, ήταν πράγματι κάθε μέρα ανάμεσά τους;
ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ; ΓΙΑΤΙ ΕΙΔΙΚΑ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΣΧΑ;
Η επιλογή λοιπόν του μαθητή Ιούδα στον ρόλο του προδότη, ήταν μέρος καλομελετημένου σχεδίου. Παραμένει όμως αναπάντητη η απλή ερώτηση! Γιατί όλα αυτά συμβαίνουν τόσο εσπευσμένα;
Η ΝΙΚΗ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Η αναμέτρηση με τον θάνατο ήταν το αρχαιότερο όνειρο του ανθρώπου. Η νίκη επί του θανάτου, η συναρπαστικότερη ιστορία, του διψασμένου για ζωή ανθρώπου, αλλά και το ασφαλέστερο εισιτήριο για την αποθέωση στις καρδιές των ανθρώπων. Όποιος μπορούσε να νικήσει τον θάνατο, ήταν αδιαμφισβήτητα τουλάχιστον γιος θεού. Τίποτε λοιπόν δεν έπρεπε να πάει στραβά.
Οι μάγοι της Π. Διαθήκης πλήγωναν και θεράπευαν τους ανθρώπους με κίνδυνο κάποτε να ανακαλυφθούν ως πληγοποιοί. Όμως οι μάγοι της Καινής Διαθήκης, είχαν κάνει μια απλή διαπίστωση... δεν χρειαζόταν να δημιουργούν πλέον δικές τους πληγές, αφού παντού γύρω τους υπήρχαν ήδη άφθονες, πραγματικές και ορθάνοικτες. Οι πραγματικές ασθένειες και η θανατοφοβία, ήταν μόνιμες ορθάνοικτες πανανθρώπινες πληγές. Αν βρεθεί "φάρμακο" κατά των ασθενειών και του θανάτου, τότε αυτοί που θα το χορηγούν και θα το διαχειρίζονται, σε βάθος χρόνου, θα φτάσουν υποχρεωτικά στις παγκόσμιες κορυφές αποδοχής, με τα ανάλογα προνόμια, τιμές και φυσικά θα γίνουν οπωσδήποτε οι ιδεολογικοί και οικονομικοί ηγέτες των λαών. Όπερ και εγένετο.
Τίποτε λοιπόν δεν έπρεπε να πάει στραβά.
Ακόμα και ο φοβισμένος Ιησούς, παραδόθηκε πια αποφασισμένος να πιει το ποτήρι της σταύρωσής του. Την ώρα μάλιστα της σύλληψης του έδειχνε αρκετά αποφασισμένος λέγοντας: «θα πιώ το ποτήρι που μου έδωσε ο Πατέρας» Ιωανν.18.11.
Η ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΜΕ ΤΟ ΚΩΔΙΚΟ ΟΝΟΜΑ "ΠΑΤΕΡΑΣ"
Πίσω απ’ αυτόν, η παρασκηνιακή ομάδα με το κωδικό όνομα "Πατέρας", ανέλαβε να φέρει εις πέρας και την τελευταία ριψοκίνδυνη προϋπόθεση της θεοποίησης του Ιησού, με έπαθλο το όνειρο κάθε ανθρώπου, την νίκη επί του θανάτου.
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
β)Ο ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ, ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΥΠΙΚΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΔΕΙΠΝΟ, ΑΝΑΧΩΡΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΦΟ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ, ΤΟ ΠΡΟΣΥΜΦΩΝΗΜΕΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ «ΣΥΛΛΗΦΘΕΙ».
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΤΟΥ ΝΑΖΙΡΑΙΟΥ ΙΗΣΟΥ
Γ΄ΜΕΡΟΣ
Ο ΓΥΜΝΟΣ
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ
Η νύχτα στον λόφο των
ελαιών, ήταν γεμάτη αγωνία. Όλη αυτή την ώρα της αναμονής του "προδότη" Ιούδα, ο
Ιησούς είχε κάθε δυνατότητα να φύγει απ’ τον προσυμφωνημένο τόπο της
επικείμενης σύλληψής του. Όμως μετά από την τριπλή άρνηση του
"αγγέλου", αυτό θα ισοδυναμούσε με βέβαιο θάνατο. Ο
"Κύριος" και "Πατέρας" αυτής της υπόθεσης (Γαμαλιήλ), δηλαδή ο υψηλόβαθμος εμπνευστής
της ιστορικά πολύτιμης αυτής ιουδαϊκής αποθέωσης, δεν θα άφηνε μια τέτοια προδοσία ατιμώρητη.
Ο χρισμένος πρωταγωνιστής, βλέποντας ότι δεν έχει άλλη επιλογή, αναγκάστηκε να υπομείνει τις προσχεδιασμένες εξελίξεις, που αν και δύσκολες, εντούτοις του έδιναν τελικά κάποιες ελπίδες διαφυγής από τον θάνατο. Το: «πατέρα εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου» Λουκ.23.46, που θα ξεστομίσει αργότερα πάνω στον σταυρό, δηλώνει αυτήν ακριβώς την αγωνία του, για το αν οι σοφοί συνεργάτες του, που είχαν την πατρότητα της όλης ιδέας, θα κατάφερναν τελικά, να πραγματοποιήσουν την προσχεδιασμένη ανάστασή του.
Σε λίγο φάνηκε ο Ιούδας με τους Ρωμαίους στρατιώτες. Ο Ιωάννης λέει πως ο Ιησούς τους είπε: «εγώ είμαι αυτός που γυρεύετε αφήστε αυτούς (τους μαθητές) να φύγουν» Ιωάνν.18.8. Προφανώς όλοι οι μαθητές του, με εντολή του δασκάλου τους έφυγαν εγκαίρως και διέφυγαν την σύλληψη. Ο πραγματικός καταζητούμενος ήταν ο Ιησούς.
Μαζί του όμως φαίνεται πως παρέμεινε περισσότερο απ’ ότι ήταν αναγκαίο, ο νεαρός "άγγελος" που μέχρι τελευταία στιγμή "ενίσχυε" τον Ιησού, να πιει οπωσδήποτε το "ποτήρι" της παράδοσής του στους Ρωμαίους. «Και νεανίσκος τις συνηκολούθει αυτώ περιβεβλημένος σινδόνα επί γυμνού και κρατούσι (οι Ρωμαίοι) αυτόν, ο δε καταλιπών την σινδόνα γυμνός έφυγεν», Μάρκ.14.51-52.
Όπως καταλαβαίνουμε, αυτός ο νεαρός, δεν έπεσε απ’ τον ουρανό. Ήταν εκεί με το σεντόνι πάνω στο γυμνό κορμί του και πριν γίνει αντιληπτός απ’ τους Ρωμαίους στρατιώτες. Εγκλωβίστηκε όμως στις εξελίξεις, απ’ τις επίμονες ενστάσεις του Ιησού και στην προσπάθειά του να ξεφύγει από το κράτημα κάποιου στρατιώτη, άφησε το μοναδικό του ρούχο στα χέρια των Ρωμαίων και γυμνός έφυγε τρέχοντας ανάμεσα στα ελαιόδενδρα.
Για την αίτια της καταγραφής του εντελώς παράδοξου αυτού περιστατικού, η ίδια η βίβλος δεν δίνει απολύτως καμιά ερμηνεία.
Ο χρισμένος πρωταγωνιστής, βλέποντας ότι δεν έχει άλλη επιλογή, αναγκάστηκε να υπομείνει τις προσχεδιασμένες εξελίξεις, που αν και δύσκολες, εντούτοις του έδιναν τελικά κάποιες ελπίδες διαφυγής από τον θάνατο. Το: «πατέρα εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου» Λουκ.23.46, που θα ξεστομίσει αργότερα πάνω στον σταυρό, δηλώνει αυτήν ακριβώς την αγωνία του, για το αν οι σοφοί συνεργάτες του, που είχαν την πατρότητα της όλης ιδέας, θα κατάφερναν τελικά, να πραγματοποιήσουν την προσχεδιασμένη ανάστασή του.
Σε λίγο φάνηκε ο Ιούδας με τους Ρωμαίους στρατιώτες. Ο Ιωάννης λέει πως ο Ιησούς τους είπε: «εγώ είμαι αυτός που γυρεύετε αφήστε αυτούς (τους μαθητές) να φύγουν» Ιωάνν.18.8. Προφανώς όλοι οι μαθητές του, με εντολή του δασκάλου τους έφυγαν εγκαίρως και διέφυγαν την σύλληψη. Ο πραγματικός καταζητούμενος ήταν ο Ιησούς.
Μαζί του όμως φαίνεται πως παρέμεινε περισσότερο απ’ ότι ήταν αναγκαίο, ο νεαρός "άγγελος" που μέχρι τελευταία στιγμή "ενίσχυε" τον Ιησού, να πιει οπωσδήποτε το "ποτήρι" της παράδοσής του στους Ρωμαίους. «Και νεανίσκος τις συνηκολούθει αυτώ περιβεβλημένος σινδόνα επί γυμνού και κρατούσι (οι Ρωμαίοι) αυτόν, ο δε καταλιπών την σινδόνα γυμνός έφυγεν», Μάρκ.14.51-52.
Όπως καταλαβαίνουμε, αυτός ο νεαρός, δεν έπεσε απ’ τον ουρανό. Ήταν εκεί με το σεντόνι πάνω στο γυμνό κορμί του και πριν γίνει αντιληπτός απ’ τους Ρωμαίους στρατιώτες. Εγκλωβίστηκε όμως στις εξελίξεις, απ’ τις επίμονες ενστάσεις του Ιησού και στην προσπάθειά του να ξεφύγει από το κράτημα κάποιου στρατιώτη, άφησε το μοναδικό του ρούχο στα χέρια των Ρωμαίων και γυμνός έφυγε τρέχοντας ανάμεσα στα ελαιόδενδρα.
Για την αίτια της καταγραφής του εντελώς παράδοξου αυτού περιστατικού, η ίδια η βίβλος δεν δίνει απολύτως καμιά ερμηνεία.
Η βιβλική περιγραφή λέει ότι φορούσε κατάσαρκα μόνο ένα σεντόνι, όπως θα έκανε και κάθε "άγγελος" που σέβεται τον ρόλο του. Για οποιονδήποτε άλλον λόγο, μια τέτοια περιβολή, αυτή τη νύχτα στα μέσα Μαρτίου, θα ήταν ακατανόητη. Ο νεαρός αυτός ήταν γυμνός γιατί έπρεπε να ικανοποιεί σκηνοθετικά. Στο φως του φεγγαριού, το ριχτό σεντόνι πάνω στο νεανικό κορμί, παρουσίαζε μια αιθέρια (άρα και αγγελική) μορφή που συνομιλούσε με τον... πανικόβλητο υποψήφιο σωτήρα του κόσμου.
Αν εσείς θέλατε κάποιος νεαρός να παραστήσει θεατρικά τον άγγελο μέσα στη νύχτα, τι καλύτερο θα μπορούσατε να προτείνετε ενδυματολογικά από ένα κατάλευκο σεντόνι;
Η περίπτωση είναι πραγματικά εκπληκτική!
Η Καινή Διαθήκη, το φαρισαϊκό σενάριο θεοποίησης ενός Χρισμένου Ιουδαίου, μας έκανε την χάρη, όχι μόνο να μας δείξει τους εβδομήντα συνεργάτες του, στο περιφερόμενο θέατρο της θεραπείας, αλλά στην τελική αυτή πράξη, με τον δικό του υπαινικτικό τρόπο, μας υπογραμμίζει την αξία της έγκαιρης απομάκρυνσης των παρασκηνιακών βοηθών αλλά και την προσοχή στην καταλληλότητα των ενδυματολογικών επιλογών... της σκηνοθεσίας.
ΠΟΤΕ ΟΙ ΜΥΗΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΒΑΘΜΟ ΜΥΗΣΗΣ (ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣΟΝΙΑ)
Κάποιοι θα ρωτήσουν γιατί χρειαζόταν να στηθεί μια τέτοια σκηνή, σε μυημένους όπως οι μαθητές του Ιησού.
Η απάντηση είναι μια
και ξεκάθαρη.
Ποτέ και σε καμία
βιβλική ιστορία, δεν είναι όλοι οι μετέχοντες, μυημένοι στον ίδιο βαθμό! Ακόμα
και ανάμεσα στους μαθητές του Ιησού, υπήρχαν διαφορετικοί βαθμοί μύησης
(επίγνωσης), ώστε οι αντιδράσεις των
αμύητων, να δείχνουν αυθόρμητες. Να γεννούν αυθεντικά σχόλια και
αντιδράσεις, και να δείχνουν πηγαίο φόβο, δέος ή ενθουσιασμό. Απ’ αυτές τις
αντιδράσεις των αμύητων, αντλούσαν ανέκαθεν την απαραίτητη πειστικότητα και τον
αναγκαίο ενθουσιασμό οι βιβλικές περιγραφές.
Μάλιστα ο άγγελος του ιερατείου μπορούσε ανενόχλητος να είναι δίπλα στον Ιησού, αφού οι μαθητές του, μετά το μυστικό δείπνο υπέφεραν από επίμονη βαθιά χαλάρωση και ανεξήγητη υπνηλία. Οι διαβουλεύσεις και η τελική επιτήρηση απ’ τον "άγγελο της ενίσχυσης", μπορούσαν να γίνουν χωρίς καμία παρενόχληση από τους υπερβολικά νυσταγμένους (όπως το ίδιο το κείμενο επιμένει να μας δείχνει) και πιθανόν ελαφρά υπνωτισμένους μαθητές του.
Μέχρι σήμερα, η συγκεκριμένη εικόνα, θεολογικά παραμένει σκανδαλωδώς ανεξήγητη. Κατάμαυρο πέπλο σιωπής, καλύπτει αιώνες τώρα το συγκεκριμένο περιστατικό. Η απόλυτη αυτή θεολογική μουγκαμάρα, είναι βεβαίως εντελώς φυσιολογική, αφού ακόμα και οι ευφυέστερες πιθανές εξηγήσεις, απομυθοποιούν δραστικά την ιερότητα της υπόθεσης. Έτσι, οι ορκισμένοι εχθροί της ανθρωπότητας, οι θεολόγοι, οι αγιοφανείς αυτοί επαγγελματίες ψεύτες, αντέδρασαν με σοφία, καλύπτοντας το σημείο με γενική, απόλυτη, κατάμαυρη σιωπή.
"Κανένας", μα ούτε ένας από τους κυριολεκτικά εκατοντάδες λαλίστατους θεολόγους που συμμετείχαν στην δισχιλιετή πλέον γραπτή, συνωμοσία κατά της ανθρωπότητας, που ονομάζεται «πατρολογία» δεν ακουμπάει το συγκεκριμένο εδάφιο.
Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, Ο ΙΑΚΩΒΟΣ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΦΟΡΟΥΣΕ ΛΕΠΤΟ ΧΙΤΩΝΑ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΝΕΑΝΙΑ. Κάποιο ασαφή υπαινιγμό κάνει κατ’ εξαίρεση ο φυλετικά εβραίος επίσκοπος Κύπρου και Σαλαμίνος Επιφάνιος (340-404 μ.Χ.) που γράφει ότι: «ο Ιάκωβος ο αδελφός του Κυρίου... επειδή ήταν Ναζιραίος, χρησιμοποιούσε ένα μοναδικό λεπτό χιτώνα, όπως (καθάπερ) λέγει και στο ευαγγέλιο: έφυγε ο νεανίας και αφήκε την σίνδονα» Επιφάνιος Πανάριον 3.461.1.
Μάλιστα ο άγγελος του ιερατείου μπορούσε ανενόχλητος να είναι δίπλα στον Ιησού, αφού οι μαθητές του, μετά το μυστικό δείπνο υπέφεραν από επίμονη βαθιά χαλάρωση και ανεξήγητη υπνηλία. Οι διαβουλεύσεις και η τελική επιτήρηση απ’ τον "άγγελο της ενίσχυσης", μπορούσαν να γίνουν χωρίς καμία παρενόχληση από τους υπερβολικά νυσταγμένους (όπως το ίδιο το κείμενο επιμένει να μας δείχνει) και πιθανόν ελαφρά υπνωτισμένους μαθητές του.
Μέχρι σήμερα, η συγκεκριμένη εικόνα, θεολογικά παραμένει σκανδαλωδώς ανεξήγητη. Κατάμαυρο πέπλο σιωπής, καλύπτει αιώνες τώρα το συγκεκριμένο περιστατικό. Η απόλυτη αυτή θεολογική μουγκαμάρα, είναι βεβαίως εντελώς φυσιολογική, αφού ακόμα και οι ευφυέστερες πιθανές εξηγήσεις, απομυθοποιούν δραστικά την ιερότητα της υπόθεσης. Έτσι, οι ορκισμένοι εχθροί της ανθρωπότητας, οι θεολόγοι, οι αγιοφανείς αυτοί επαγγελματίες ψεύτες, αντέδρασαν με σοφία, καλύπτοντας το σημείο με γενική, απόλυτη, κατάμαυρη σιωπή.
"Κανένας", μα ούτε ένας από τους κυριολεκτικά εκατοντάδες λαλίστατους θεολόγους που συμμετείχαν στην δισχιλιετή πλέον γραπτή, συνωμοσία κατά της ανθρωπότητας, που ονομάζεται «πατρολογία» δεν ακουμπάει το συγκεκριμένο εδάφιο.
Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, Ο ΙΑΚΩΒΟΣ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΦΟΡΟΥΣΕ ΛΕΠΤΟ ΧΙΤΩΝΑ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΝΕΑΝΙΑ. Κάποιο ασαφή υπαινιγμό κάνει κατ’ εξαίρεση ο φυλετικά εβραίος επίσκοπος Κύπρου και Σαλαμίνος Επιφάνιος (340-404 μ.Χ.) που γράφει ότι: «ο Ιάκωβος ο αδελφός του Κυρίου... επειδή ήταν Ναζιραίος, χρησιμοποιούσε ένα μοναδικό λεπτό χιτώνα, όπως (καθάπερ) λέγει και στο ευαγγέλιο: έφυγε ο νεανίας και αφήκε την σίνδονα» Επιφάνιος Πανάριον 3.461.1.
Για την πραγματική όμως ταυτότητα του Νεαρού,
ούτε κουβέντα.
Τελικά ο λευκοφορεμένος νεαρός, προκαλώντας προφανώς με την αναπάντεχη γύμνια του στιγμιαία αμηχανία στους Ρωμαίους στρατιώτες, ξέφυγε την σύλληψη κι έφυγε τρέχοντας γυμνός ανάμεσα στα ελαιόδεντρα, παίρνοντας μαζί του μέσα στην νύχτα ανέγγιχτο το μυστικό του.
Ο Χριστός που ασφαλώς παρακολουθούσε την σκηνή, πρέπει να αναστέναξε με ανακούφιση. Η σύλληψη αυτού του νεαρού, θα άλλαζε σοβαρά την πορεία των εξελίξεων και η ενδεχόμενη ομολογία του, θα έκανε γνωστό το παρασκήνιο αλλά και τους κρυφούς εργοδότες του Μεσσία. Αν ο νεαρός αυτός, δεν είχε την ετοιμότητα να αποδράσει γυμνός, όλα θα μπορούσαν να καταστραφούν και το θέατρο της σωτηρίας να καταλήξει ο περίγελος της Ρώμης.
Τελικά ο λευκοφορεμένος νεαρός, προκαλώντας προφανώς με την αναπάντεχη γύμνια του στιγμιαία αμηχανία στους Ρωμαίους στρατιώτες, ξέφυγε την σύλληψη κι έφυγε τρέχοντας γυμνός ανάμεσα στα ελαιόδεντρα, παίρνοντας μαζί του μέσα στην νύχτα ανέγγιχτο το μυστικό του.
Ο Χριστός που ασφαλώς παρακολουθούσε την σκηνή, πρέπει να αναστέναξε με ανακούφιση. Η σύλληψη αυτού του νεαρού, θα άλλαζε σοβαρά την πορεία των εξελίξεων και η ενδεχόμενη ομολογία του, θα έκανε γνωστό το παρασκήνιο αλλά και τους κρυφούς εργοδότες του Μεσσία. Αν ο νεαρός αυτός, δεν είχε την ετοιμότητα να αποδράσει γυμνός, όλα θα μπορούσαν να καταστραφούν και το θέατρο της σωτηρίας να καταλήξει ο περίγελος της Ρώμης.
ΓΙΑΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ "ΠΡΟΔΟΤΗΣ";
ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑΖΙΡΑΙΟΥ, ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ ΕΔΩ ΚΑΙ 2.000 ΧΡΟΝΙΑΚαι εδώ γεννιέται η σημαντική ερώτηση. Γιατί έπρεπε κάποιος από την ιδιαίτερη ομάδα του Ιησού, όπως ο Ιούδας, να προδώσει τον Ιησού την στιγμή που αυτός, ήταν πράγματι κάθε μέρα ανάμεσά τους;
Η μοναδική εξήγηση
γι’ αυτό είναι, για να μπορέσει ο "πατέρας" (το συνωμοτικό ιερατείο)
να κινητοποιήσει νυχτιάτικα την ρωμαϊκή στρατιωτική φρουρά.
Δεν είναι τυχαίο που οι Ρωμαίοι ουδέποτε αναμείχθηκαν στην δημόσια δράση του Ιησού. Γι’ αυτούς ο Ιησούς, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένας ακόμα περιφερόμενος προφήτης, ανάμεσα σε τόσους άλλους, προγενέστερους και μεταγενέστερους, την στιγμή μάλιστα, που ο Ιησούς όχι μόνο δεν εμπόδιζε, αλλά ενθάρρυνε δημοσίως την φορολογία του Καίσαρα λέγοντας: «αποδώστε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα». Ματθ.22.21.
Γιατί λοιπόν βλέπουμε ξαφνικά τις ρωμαϊκές αρχές να κινητοποιούνται πάραυτα, για να συλλάβουν κάποιον που ουδέποτε απασχόλησε στο παραμικρό τις ρωμαϊκές αρχές; Απλούστατα, την νύχτα της σύλληψης, οι Ρωμαίοι πρέπει να δέχθηκαν σοβαρότατες καταγγελίες εναντίον του Ιησού, άξιες άμεσης κινητοποίησης. Αυτές όμως οι καταγγελίες, δεν θα ήταν αξιόπιστες, αν γινόταν μόνο απ’ την πλευρά των γνωστών του θεολογικών αντίπαλων. Για να κινητοποιηθούν οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι νυχτιάτικα, χρειαζόταν βαριά καταγγελία ύψιστης αξιοπιστίας. Έτσι, μόνο κάποιος από την ιδιαίτερη κλειστή ομάδα του Ιησού, θα μπορούσε με τις προμελετημένες καταγγελίες του, να αναγκάσει την ρωμαϊκή φρουρά να κινητοποιηθεί εσπευσμένα, για να κάνει ακόμα και μεσ’ τη νύχτα το καθήκον της.
Οι προσχεδιασμοί λοιπόν υπήρξαν και πάλι οι καταλληλότεροι.
Ο ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΠΡΟΣΕΞΕ ΠΟΛΥ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ. Η ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΠΡΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΗΜΕΡΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.
Η επιλογή του Ιούδα ήταν αναγκαία. Για την συγκεκριμένη νύχτα, μόνο ένας τέτοιας ύψιστης αξιοπιστίας καταδότης, θα μπορούσε να επιβεβαιώσει οτιδήποτε θα ανάγκαζε τις ρωμαϊκές αρχές σε κινητοποίηση. Ο Ιησούς όχι μόνο γνώριζε την λεπτομέρεια αυτή, αλλά φρόντισε, ο άνθρωπος αυτός, μετά από δικό του σύνθημα, να κινηθεί την κατάλληλη ακριβώς στιγμή.
Ο Ιούδας προφανώς βεβαίωσε τις ρωμαϊκές αρχές, ότι ως πρώην μέλος της ομάδας, γνώριζε μετά βεβαιότητος, πως ο Ιησούς βρισκόταν σε συγκεκριμένο τόπο, έχοντας μαζί του ευάριθμους αποφασισμένους συνωμότες, που κατά τις ημέρες της επικείμενης εορτής του Πάσχα, σχεδίαζαν να δημιουργήσουν ταραχές, βλάπτοντας τα συμφέροντα της Ρώμης. Μόνο ένας τέτοιος υψηλής αξιοπιστίας καταδότης, θα υποχρέωνε τις ρωμαϊκές αρχές σε άμεση κινητοποίηση.
Πράγματι: «το (ρωμαϊκό) τάγμα (κειμ: σπείρα - 300 στρατιώτες ! ) και ο χιλίαρχος (πήγαν και) συνέλαβαν τον Ιησού» Ιωανν.18.12. Ένας τέτοιος τεράστιος αριθμός Ρωμαίων στρατιωτών, δεν θα μπορούσε να κινητοποιηθεί νυχτιάτικα, παρά μόνο με σοβαρές καταγγελίες επικίνδυνης συνωμοσίας κατά της ασφάλειας της πόλης. Προφανώς ο Ιούδας έκανε πολύ καλά την δουλεία του, καταγγέλλοντας τον Ιησού, ως υποψήφιο κινηματία και βασιλιά των Ιουδαίων, με άμεσα συνωμοτικά σχεδία δράσης κατά της Ρωμαϊκής φρουράς, την ίδια εκείνη νύχτα.
Μετά από τέτοιες καταγγελίες οι Ρωμαίοι ήταν υποχρεωμένοι να κινηθούν. Πίστεψαν πως επρόκειτο να συλλάβουν ολόκληρη συμμορία κινηματιών, όπως συνέβη κι άλλες φορές στην Ιερουσαλήμ, σε περίοδο ταραχών. Ένας μικρός στρατός, τριακοσίων τουλάχιστον ανδρών, με χιλίαρχο και εκατόνταρχους, δεν θ’ ανέβαινε στο λόφο των ελαιών, για τίποτε λιγότερο απ’ αυτό.
Ένα ανάλογο περιστατικό που οδήγησε την ρωμαϊκή φρουρά στο λόφο των ελαιών περιγράφει ο Ιώσηπος: «διάφοροι ψεύτες και απατεώνες με θεϊκά προσχήματα μιλώντας για εξέγερση... έπειθαν τον λαό... και τον οδηγούσαν στην έρημο λέγοντας ότι ο θεός θα τους δείξει εκεί τα σημάδια της ελευθερίας... Ένας απατεώνας (Ιουδαιο-)Αιγύπτιος, έχοντας την φήμη προφήτη, συγκέντρωσε γύρω του τρεις χιλιάδες περίπου εξαπατημένους τους οποίους οδήγησε στο όρος τον ελαιών. Από εκεί πρότεινε να εισβάλουν στην Ιερουσαλήμ και να την καταλάβουν... του έκοψαν όμως την φόρα οι Ρωμαίοι που τον αντιμετώπισαν...» Φ. Ιώσηπος. Ιστορία του ιουδαϊκού πολέμου 2.258-263.
Δεν είναι τυχαίο που οι Ρωμαίοι ουδέποτε αναμείχθηκαν στην δημόσια δράση του Ιησού. Γι’ αυτούς ο Ιησούς, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένας ακόμα περιφερόμενος προφήτης, ανάμεσα σε τόσους άλλους, προγενέστερους και μεταγενέστερους, την στιγμή μάλιστα, που ο Ιησούς όχι μόνο δεν εμπόδιζε, αλλά ενθάρρυνε δημοσίως την φορολογία του Καίσαρα λέγοντας: «αποδώστε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα». Ματθ.22.21.
Γιατί λοιπόν βλέπουμε ξαφνικά τις ρωμαϊκές αρχές να κινητοποιούνται πάραυτα, για να συλλάβουν κάποιον που ουδέποτε απασχόλησε στο παραμικρό τις ρωμαϊκές αρχές; Απλούστατα, την νύχτα της σύλληψης, οι Ρωμαίοι πρέπει να δέχθηκαν σοβαρότατες καταγγελίες εναντίον του Ιησού, άξιες άμεσης κινητοποίησης. Αυτές όμως οι καταγγελίες, δεν θα ήταν αξιόπιστες, αν γινόταν μόνο απ’ την πλευρά των γνωστών του θεολογικών αντίπαλων. Για να κινητοποιηθούν οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι νυχτιάτικα, χρειαζόταν βαριά καταγγελία ύψιστης αξιοπιστίας. Έτσι, μόνο κάποιος από την ιδιαίτερη κλειστή ομάδα του Ιησού, θα μπορούσε με τις προμελετημένες καταγγελίες του, να αναγκάσει την ρωμαϊκή φρουρά να κινητοποιηθεί εσπευσμένα, για να κάνει ακόμα και μεσ’ τη νύχτα το καθήκον της.
Οι προσχεδιασμοί λοιπόν υπήρξαν και πάλι οι καταλληλότεροι.
Ο ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΠΡΟΣΕΞΕ ΠΟΛΥ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ. Η ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΠΡΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΗΜΕΡΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.
Η επιλογή του Ιούδα ήταν αναγκαία. Για την συγκεκριμένη νύχτα, μόνο ένας τέτοιας ύψιστης αξιοπιστίας καταδότης, θα μπορούσε να επιβεβαιώσει οτιδήποτε θα ανάγκαζε τις ρωμαϊκές αρχές σε κινητοποίηση. Ο Ιησούς όχι μόνο γνώριζε την λεπτομέρεια αυτή, αλλά φρόντισε, ο άνθρωπος αυτός, μετά από δικό του σύνθημα, να κινηθεί την κατάλληλη ακριβώς στιγμή.
Ο Ιούδας προφανώς βεβαίωσε τις ρωμαϊκές αρχές, ότι ως πρώην μέλος της ομάδας, γνώριζε μετά βεβαιότητος, πως ο Ιησούς βρισκόταν σε συγκεκριμένο τόπο, έχοντας μαζί του ευάριθμους αποφασισμένους συνωμότες, που κατά τις ημέρες της επικείμενης εορτής του Πάσχα, σχεδίαζαν να δημιουργήσουν ταραχές, βλάπτοντας τα συμφέροντα της Ρώμης. Μόνο ένας τέτοιος υψηλής αξιοπιστίας καταδότης, θα υποχρέωνε τις ρωμαϊκές αρχές σε άμεση κινητοποίηση.
Πράγματι: «το (ρωμαϊκό) τάγμα (κειμ: σπείρα - 300 στρατιώτες ! ) και ο χιλίαρχος (πήγαν και) συνέλαβαν τον Ιησού» Ιωανν.18.12. Ένας τέτοιος τεράστιος αριθμός Ρωμαίων στρατιωτών, δεν θα μπορούσε να κινητοποιηθεί νυχτιάτικα, παρά μόνο με σοβαρές καταγγελίες επικίνδυνης συνωμοσίας κατά της ασφάλειας της πόλης. Προφανώς ο Ιούδας έκανε πολύ καλά την δουλεία του, καταγγέλλοντας τον Ιησού, ως υποψήφιο κινηματία και βασιλιά των Ιουδαίων, με άμεσα συνωμοτικά σχεδία δράσης κατά της Ρωμαϊκής φρουράς, την ίδια εκείνη νύχτα.
Μετά από τέτοιες καταγγελίες οι Ρωμαίοι ήταν υποχρεωμένοι να κινηθούν. Πίστεψαν πως επρόκειτο να συλλάβουν ολόκληρη συμμορία κινηματιών, όπως συνέβη κι άλλες φορές στην Ιερουσαλήμ, σε περίοδο ταραχών. Ένας μικρός στρατός, τριακοσίων τουλάχιστον ανδρών, με χιλίαρχο και εκατόνταρχους, δεν θ’ ανέβαινε στο λόφο των ελαιών, για τίποτε λιγότερο απ’ αυτό.
Ένα ανάλογο περιστατικό που οδήγησε την ρωμαϊκή φρουρά στο λόφο των ελαιών περιγράφει ο Ιώσηπος: «διάφοροι ψεύτες και απατεώνες με θεϊκά προσχήματα μιλώντας για εξέγερση... έπειθαν τον λαό... και τον οδηγούσαν στην έρημο λέγοντας ότι ο θεός θα τους δείξει εκεί τα σημάδια της ελευθερίας... Ένας απατεώνας (Ιουδαιο-)Αιγύπτιος, έχοντας την φήμη προφήτη, συγκέντρωσε γύρω του τρεις χιλιάδες περίπου εξαπατημένους τους οποίους οδήγησε στο όρος τον ελαιών. Από εκεί πρότεινε να εισβάλουν στην Ιερουσαλήμ και να την καταλάβουν... του έκοψαν όμως την φόρα οι Ρωμαίοι που τον αντιμετώπισαν...» Φ. Ιώσηπος. Ιστορία του ιουδαϊκού πολέμου 2.258-263.
Κάτι ανάλογο πρέπει
να κατήγγειλε ο Ιούδας, κι έτσι ανάγκασε τους Ρωμαίους στρατιώτες, να τρέξουν
νυχτιάτικα στο όρος των ελαιών για να συλλάβουν την ομάδα του Ιησού.
ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ; ΓΙΑΤΙ ΕΙΔΙΚΑ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΣΧΑ;
Η επιλογή λοιπόν του μαθητή Ιούδα στον ρόλο του προδότη, ήταν μέρος καλομελετημένου σχεδίου. Παραμένει όμως αναπάντητη η απλή ερώτηση! Γιατί όλα αυτά συμβαίνουν τόσο εσπευσμένα;
Τι
συμβαίνει και ο Ιησούς έπρεπε να παραδοθεί στους Ρωμαίους, ακριβώς την παραμονή
της σημαντικότερης ιουδαϊκής τελετής του Πάσχα;
Υπήρχε συγκεκριμένος λόγος για όλη αυτή την βεβιασμένη κινητοποίηση; Υπήρχε σ’ όλη αυτή την εσπευσμένη νυχτερινή σύλληψη, οποιοδήποτε στοιχείο προσχεδιασμού; Παρουσίαζαν οι δύο επόμενες εορταστικές ημέρες, κάποιες ιδιαίτερες ευκαιρίες, με τις οποίες ο μηχανισμός της έντεχνης ανάστασης, επιδίωκε να συντονιστεί; Δηλαδή, εξηγείται αυτή η ξαφνική και εσπευσμένη σύλληψη του Ιησού, ακριβώς τις παραμονές του Πάσχα, ως μέρος αξιόπιστου σχεδίου διαφυγής από τον σταυρικό του θάνατο; Οι απαντήσεις στις σημαντικότατες αυτές ερωτήσεις, θα γίνουν μόνες τους ορατές σε λίγο.
Τελικά ο Ιησούς παραδόθηκε και άφησε να τον παρασύρουν οι εξελίξεις, σε καταστάσεις που μόνο ο "Πατέρας" μπορούσε πλέον να ελέγξει. Ο ίδιος όχι μόνο το γνώριζε, αλλά και το δήλωνε, πως η πατρότητα της συνολικής ιδέας, δεν ήταν καν δική του: «τα λόγια που σας λέω, δεν τα λέω από μόνος μου, ο πατέρας που είναι μέσα μου, αυτός πραγματοποιεί τα έργα μου» Ιωαν.14.10. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά, ότι άλλοι είχαν συλλάβει τις λεπτομέρειες του κοινωνικού αυτού θεάτρου, στο οποίο ο ίδιος απλά πρωταγωνιστούσε.
Πίσω απ’ αυτόν, ο "Πατέρας", (το σκοτεινότερο τμήμα του ιουδαϊκού ιερατείου), αυτό το διαχρονικής σοφίας ον, είχε πλήρη ιστορική συνείδηση του επιχειρούμενου άθλου.
Υπήρχε συγκεκριμένος λόγος για όλη αυτή την βεβιασμένη κινητοποίηση; Υπήρχε σ’ όλη αυτή την εσπευσμένη νυχτερινή σύλληψη, οποιοδήποτε στοιχείο προσχεδιασμού; Παρουσίαζαν οι δύο επόμενες εορταστικές ημέρες, κάποιες ιδιαίτερες ευκαιρίες, με τις οποίες ο μηχανισμός της έντεχνης ανάστασης, επιδίωκε να συντονιστεί; Δηλαδή, εξηγείται αυτή η ξαφνική και εσπευσμένη σύλληψη του Ιησού, ακριβώς τις παραμονές του Πάσχα, ως μέρος αξιόπιστου σχεδίου διαφυγής από τον σταυρικό του θάνατο; Οι απαντήσεις στις σημαντικότατες αυτές ερωτήσεις, θα γίνουν μόνες τους ορατές σε λίγο.
Τελικά ο Ιησούς παραδόθηκε και άφησε να τον παρασύρουν οι εξελίξεις, σε καταστάσεις που μόνο ο "Πατέρας" μπορούσε πλέον να ελέγξει. Ο ίδιος όχι μόνο το γνώριζε, αλλά και το δήλωνε, πως η πατρότητα της συνολικής ιδέας, δεν ήταν καν δική του: «τα λόγια που σας λέω, δεν τα λέω από μόνος μου, ο πατέρας που είναι μέσα μου, αυτός πραγματοποιεί τα έργα μου» Ιωαν.14.10. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά, ότι άλλοι είχαν συλλάβει τις λεπτομέρειες του κοινωνικού αυτού θεάτρου, στο οποίο ο ίδιος απλά πρωταγωνιστούσε.
Πίσω απ’ αυτόν, ο "Πατέρας", (το σκοτεινότερο τμήμα του ιουδαϊκού ιερατείου), αυτό το διαχρονικής σοφίας ον, είχε πλήρη ιστορική συνείδηση του επιχειρούμενου άθλου.
Αυτή η ιστορία της
δραματικής θεοποίησης ενός παν-ιαματικού Ιουδαίου, θα άφηνε πίσω της μια
κολοσσιαία ευκαιρία διαχρονικής εκμετάλλευσης και χειραγώγησης λαών.
Η ΝΙΚΗ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Η αναμέτρηση με τον θάνατο ήταν το αρχαιότερο όνειρο του ανθρώπου. Η νίκη επί του θανάτου, η συναρπαστικότερη ιστορία, του διψασμένου για ζωή ανθρώπου, αλλά και το ασφαλέστερο εισιτήριο για την αποθέωση στις καρδιές των ανθρώπων. Όποιος μπορούσε να νικήσει τον θάνατο, ήταν αδιαμφισβήτητα τουλάχιστον γιος θεού. Τίποτε λοιπόν δεν έπρεπε να πάει στραβά.
Οι μάγοι της Π. Διαθήκης πλήγωναν και θεράπευαν τους ανθρώπους με κίνδυνο κάποτε να ανακαλυφθούν ως πληγοποιοί. Όμως οι μάγοι της Καινής Διαθήκης, είχαν κάνει μια απλή διαπίστωση... δεν χρειαζόταν να δημιουργούν πλέον δικές τους πληγές, αφού παντού γύρω τους υπήρχαν ήδη άφθονες, πραγματικές και ορθάνοικτες. Οι πραγματικές ασθένειες και η θανατοφοβία, ήταν μόνιμες ορθάνοικτες πανανθρώπινες πληγές. Αν βρεθεί "φάρμακο" κατά των ασθενειών και του θανάτου, τότε αυτοί που θα το χορηγούν και θα το διαχειρίζονται, σε βάθος χρόνου, θα φτάσουν υποχρεωτικά στις παγκόσμιες κορυφές αποδοχής, με τα ανάλογα προνόμια, τιμές και φυσικά θα γίνουν οπωσδήποτε οι ιδεολογικοί και οικονομικοί ηγέτες των λαών. Όπερ και εγένετο.
Τίποτε λοιπόν δεν έπρεπε να πάει στραβά.
Ακόμα και ο φοβισμένος Ιησούς, παραδόθηκε πια αποφασισμένος να πιει το ποτήρι της σταύρωσής του. Την ώρα μάλιστα της σύλληψης του έδειχνε αρκετά αποφασισμένος λέγοντας: «θα πιώ το ποτήρι που μου έδωσε ο Πατέρας» Ιωανν.18.11.
Η ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΜΕ ΤΟ ΚΩΔΙΚΟ ΟΝΟΜΑ "ΠΑΤΕΡΑΣ"
Πίσω απ’ αυτόν, η παρασκηνιακή ομάδα με το κωδικό όνομα "Πατέρας", ανέλαβε να φέρει εις πέρας και την τελευταία ριψοκίνδυνη προϋπόθεση της θεοποίησης του Ιησού, με έπαθλο το όνειρο κάθε ανθρώπου, την νίκη επί του θανάτου.
Ας παρακολουθήσουμε
κι εμείς από κοντά, το θεαματικό τέλος ενός θεάτρου, που καθήλωσε το
σημαντικότερο τμήμα της ανθρωπότητας, στους θεαματικούς χειρισμούς της μαγείας,
για περίπου δύο χιλιάδες χρόνια τώρα και που δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν, θα
μας κρατάει εκεί γονατιστούς, για πολύ καιρό ακόμα.
(Σημείωση: το κωδικό όνομα "πατέρας" που χρησιμοποιεί συνεχώς ο Ναζιραίος - δηλαδή ο αφιερωμένος στον Ναό του Σολομώντος - Ιησούς, μας βάζει σε σκέψεις μήπως πράγματι ο πραγματικός εξ αίματος πατέρας του Ιησού ήταν ο αρχιερέας Γαμαλιήλ, όταν πριν 30 χρόνια υπηρετούσε στον Ναό σαν νεαρός ιερέας. Κάτι νύξεις γι αυτό κάνουν τα απόκρυφα ευαγγέλια).
Η δίκη και καταδίκη του Ιησού
Σύμφωνα με τον Ιωάννη, τον Ιησού συνέλαβαν όπως ήταν φυσικό οι Ρωμαϊκές αρχές και φυσικά ουδέποτε τον παρέδωσαν στους Ιουδαίους για να δικαστεί. Όμως αντίθετα από τον Ιωάννη οι τρεις πρώτοι ευαγγελιστές, δεν αναφέρουν καθόλου τους Ρωμαίους στρατιώτες. Και οι τρείς ομόφωνα αναφέρουν, ότι τον Ιησού πήγαν να συλλάβουν: «ο Ιούδας μαζί με ένα πλήθος ανθρώπων, οπλισμένων με μαχαίρια και ρόπαλα, σταλμένοι απ’ τους αρχιερείς και πρεσβύτερους του συνεδρίου» (Ματθ.26.47 // Μάρκ.14.43 // Λουκ.22.47) «Αυτοί δε (δηλαδή ο όχλος) που τον έπιασαν τον παρέδωσαν στον αρχιερέα Καϊάφα όπου και συνήχθησαν οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι», Ματθ.26.57.
Το φυσικότερο βέβαια είναι, την σύλληψη μέσα στη νύχτα, να έκαναν οι μόνες αρμόδιες αρχές του τόπου, δηλαδή οι Ρωμαίοι, οι όποιοι όμως ουδέποτε θα παρέδιδαν τον κρατούμενό τους στους Ιουδαίους για να δικαστεί πρώτα απ’ αυτούς. Προφανώς ο Ιησούς συνελήφθη και κρατήθηκε για το υπόλοιπο της νύχτας στο φρουραρχείο, ώστε το πρωί να δικαστεί απ’ τον Ρωμαίο έπαρχο Πιλάτο.
Τα περί δίκης λοιπόν και ακροάσεων από τον αρχιερέα Άννα, Καϊάφα και Ηρώδη μέσα στην μαύρη νύχτα, είναι εντελώς φανταστικά και δεν θα μας απασχολήσουν, διότι ολοφάνερα είναι κατοπινά εφευρήματα, που μοναδικό σκοπό είχαν να περιπλέξουν την αρχική απλότητα του σεναρίου και να αυξήσουν την δραματικότητα των παθών του Ιησού.
Ένα είναι σίγουρο, οι ρωμαϊκές αρχές ουδέποτε θα συναποφάσιζαν για τα συμφέροντα της Ρώμης, με τα εντελώς αναρμόδια θεοκρατικά δικαστήρια των υπόδουλων Εβραίων. Μια τέτοια ανάμειξη λοιπόν εξουσιών, είναι εξόφθαλμα αδιανόητη. Απ’ την στιγμή που οι Ρωμαίοι είχαν λόγους κινητοποίησης και ανάμειξης, σημαίνει ότι οι κατηγορίες για τις οποίες συνελήφθη ο Ιησούς, δεν ήταν θεολογικές, αλλά κατηγορίες πιθανής υπονόμευσης της ρωμαϊκής εξουσίας και έναν τέτοιο κατηγορούμενο, οι Ρωμαίοι δεν θα τον παρέδιδαν ποτέ σε κανέναν άλλον να δικαστεί, παρά μόνο στον ίδιο τον Ρωμαίο έπαρχο, δηλαδή τον Πιλάτο.
Πράγματι: «πρωίας γενομένης... παρέδωσαν τον Ιησού στον ηγεμόνα Πιλάτο» Ματθ.27.1-2. Είναι φυσικά ανώφελο να προσπαθήσουμε από τους διαλόγους της ανάκρισης να βγάλουμε συγκεκριμένο συμπέρασμα για την πραγματική μορφή της κατηγορίας και την διεξαγωγή της δίκης. Σωστά ο Μάρκος παρατηρεί αόριστα πως: «οι αρχιερείς τον κατηγορούσαν για πολλά» Μάρκ.13.3.
Από την ερώτηση όμως του Πιλάτου προς τον Ιησού «είσαι εσύ ο βασιλεύς των Ιουδαίων;» Ματθ.27.21, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η βασική κατηγόρια εναντίον του, ήταν πράγματι σχετική με ενδεχόμενη στάση κατά της Ρωμαϊκής φρουράς στην Ιερουσαλήμ. Όμως ο έπαρχος Πιλάτος, έμπειρος διοικητής, γρήγορα κατάλαβε ότι μπροστά του δεν είχε έναν άνθρωπο που ετοίμαζε ένοπλη στάση. Τίποτε από όσα μπορούσε να ελέγξει, δεν συνηγορούσε σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Ο Πιλάτος δεν άργησε να διακρίνει: «ότι από φθόνο τον είχαν παραδώσει» Μάρκ.13.10. Μπροστά του είχε έναν κατασκευασμένο ένοχο, από ένα φθονερό ιερατείο, που τον ήθελε οπωσδήποτε νεκρό, για λόγους που ο Πιλάτος αδυνατούσε να υποθέσει. Προσπάθησε λοιπόν να αφήσει ελεύθερο τον συκοφαντημένο θεραπευτή, αλλά συνάντησε σφοδρότατη αντίδραση ακόμα κι από τον κατευθυνόμενο όχλο έξω από το πραιτώριο: «οι δε ιερείς ξεσήκωναν τα πλήθη... φωνάζοντας σταύρωσέ τον σταύρωσέ τον» Μάρκ.15.11-14.
Το ιερατείο, οι μοναδικοί κατήγοροι του Ιησού, επετέθησαν με σοβαρά σενάρια αντιρωμαϊκής συνωμοσίας: «τον πιάσαμε να ξεσηκώνει τον λαό μας, να τον εμποδίζει να πληρώνει φόρους στον Καίσαρα και να ισχυρίζεται πως είναι ο βασιλιάς Μεσσίας», Λουκ.23.2.
Οι κατηγορίες αν και αναληθείς, ήταν σοβαρές, αφού υπονοούσαν στάση κατά της Ρώμης. Πουθενά όμως δεν υπήρχαν αποδείξεις ικανές, να πείσουν τον Πιλάτο, πως ο αμίλητος άνθρωπος που είχε μπροστά του ήταν ένοχος, στασιασμού κατά της Ρώμης. Ούτε καν οι δραματικές καταγγελίες του καταδότη Ιούδα, δεν είχαν στο παραμικρό επαληθευθεί. Στον λόφο της σύλληψης, ο Ιησούς ήταν άοπλος και σχεδόν μόνος, δεν αντιστάθηκε καθόλου και δεν έδωσε ούτε μια στιγμή την εικόνα κάποιου που ετοίμαζε ένοπλη στάση κατά της πόλης. Υπέθεσε λοιπόν σωστά, ότι ο άνθρωπος που στεκόταν μπροστά του, ήταν θύμα του φαρισαϊκού θεοκρατικού φθόνου.
Παραδόξως ακόμα και ο ίδιος ο Ιησούς, με την σιωπή του, διευκόλυνε την γρήγορη καταδίκη του, αφού δεν έδινε καμία υπερασπιστική απάντηση στις ερωτήσεις του Πιλάτου: «ουδέν απεκρίνετο... και ουκ απεκρίθη προς αυτώ ουδέν» Ματθ.27.12-14. Πράγμα εντελώς φυσικό για τον ήρωά μας, αφού δεν ήθελε με όσα θα πει, ούτε να ματαιώσει, ούτε να περιπλέξει και κυρίως να καθυστερήσει την επιδιωκόμενη καταδίκη του, που (θα δούμε σε λίγο γιατί) έπρεπε να συμβεί οπωσδήποτε την ίδια εκείνη μέρα.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο που, ο δήθεν πνευματώδης αυτός ήρωας της μισής σχεδόν θρησκευόμενης ανθρωπότητας, αν και είχε την ιδανικότερη ευκαιρία, να αναπτύξει μέσα στην ίδια του την δίκη, μια μνημειώδη απάντηση στην από κάθε άποψη σοβαρή ερώτηση του Πιλάτου: «τι είναι αλήθεια» (Ιωανν.18.38), αυτός, για τους λόγους που προαναφέραμε, επέλεξε να μη δώσει καμία απολύτως απάντηση!
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΤΑΥΡΩΘΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά ότι αν ήθελε πράγματι να έχει οποιαδήποτε ευκαιρία να πραγματοποιηθεί η ανάστασή του, η δίκη και η καταδίκη του, έπρεπε να συντελεστούν οπωσδήποτε την ίδια εκείνη μέρα. Οποιαδήποτε λοιπόν δική του πολυλογία, ή απολογία θα οδηγούσαν στο ανεπιθύμητο αποτέλεσμα της δικαστικής παράτασης. Γι’ αυτό ακριβώς και: «ο Ιησούς δεν έδινε καμία απάντηση και ο Πιλάτος απόρησε πολύ γι αυτό» Ματθ.27.14.
Παρ’ όλα αυτά, ο Πιλάτος, όταν διέκρινε ότι δεν συντρέχουν λόγοι ανησυχίας για την Ρωμαϊκή τάξη και ασφάλεια, δοκίμασε κατ’ επανάληψη να ξεφορτωθεί την ευθύνη μιας άδικης καταδίκης. Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση του Βαραββά, που είναι φανερά επινοημένη, σύμφωνα με το κείμενο, ο Πιλάτος θέλοντας να ξεφορτωθεί την ευθύνη, ζήτησε απ’ τους κατήγορούς του ιερείς, να θανατώσουν οι ίδιοι τον Ιησού (Ιωάνν.19.6). Αυτοί όμως αρνήθηκαν μια τέτοια εξέλιξη. Η σταύρωση και όχι ο λιθοβολισμός ήταν η ενδεδειγμένη και προσχεδιασμένη οδός της ανάστασης.
Παρ’ όλα αυτά, ο Πιλάτος που είχε φήμη πεισματώδους ανθρώπου, δεν έλεγε να εγκρίνει το επαναλαμβανόμενο δόλιο αίτημα της σταύρωσης. Η αντίσταση του Πιλάτου στο αίτημα των Φαρισαίων καταντούσε ανησυχητική: «ο Πιλάτος ζητούσε τρόπο να τον ελευθερώσει». Το ιερατείο όμως, ήταν απόλυτα προετοιμασμένο ακόμα και για μια τέτοια εξέλιξη. Έτσι πέρασε στην τελική αντεπίθεση, αυτή του ωμού εκβιασμού. Έβαλαν λοιπόν τον κατευθυνόμενο απ’ αυτούς όχλο να κραυγάζει: «όποιος κάνει τον εαυτό του βασιλέα (όπως κατηγόρησαν τον Ιησού ότι έκανε) είναι εχθρός του Καίσαρα. Εάν τον ελευθερώσεις δε θα είσαι πια φίλος του Καίσαρος», Ιωανν.19.12.
Αυτός ο εκβιασμός, ήταν εντελώς ξεκάθαρος.
ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΟΥ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΡΩΜΑΙΟ ΕΠΑΡΧΟ Ο ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΤΟ ΕΙΧΕ ΣΚΕΦΘΕΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ Οι ιουδαίοι ιερείς κρατούσαν γερά τον Πιλάτο! Αν τολμούσε να τον αθωώσει, η είδηση θα έφθανε απ’ αυτούς στον ίδιο τον Καίσαρα, με τον ξεκάθαρο υπαινιγμό, ότι δεν υπερασπίστηκε τα συμφέροντα της Ρώμης, από έναν επίδοξο κινηματία, που ήδη έφερε θρασύτητα και δημοσίως τον τίτλο του βασιλιά των Ιουδαίων.
Ο Πιλάτος καταλάβαινε πολύ καλά τον σοβαρό εκβιασμό. Εφεξής, οποιαδήποτε επεισόδια στην Ιερουσαλήμ, θα έφεραν έστω και εντέχνως αναμεμιγμένο, το όνομα του απ’ αυτόν αθωωμένου Ιησού, οι ιερείς θα μπορούσαν να χρεώσουν κακοδιαχείριση των συμφερόντων της Ρώμης, στον Ρωμαίο έπαρχο Πιλάτο, αφού αυτός επέμενε να αθωώσει τον επαναστάτη Ιησού. Αυτός ο πολιτικός εκβιασμός, έφερε τον Πιλάτο στο όριο της αντοχής του. Ο Πιλάτος δεν σκόπευε να υπερασπιστεί το δίκαιο κανενός, εις βάρος της προσωπικής πολιτικής του φήμης και επιβίωσης.
Μάλιστα φαίνεται πως ο συνολικός εκβιασμός, στην περίπτωση του Πιλάτου, ήταν κατά πολύ βαθύτερος. Το όνομα του Πιλάτου την περίοδο εκείνη, σχετιζόταν ήδη επικίνδυνα με τον ισχυρότερο στρατιωτικό της Ρώμης, κάποιον Αίλιο Σηιανό (Aelius Sejanus) που όμως βρέθηκε ένοχος συνωμοσίας εναντίον του αυτοκράτορα, εξορίστηκε και στην συνέχεια θανατώθηκε μαζί με πολλούς άλλους συνωμότες από τον αυτοκράτορα Τιβέριο.
Η πολιτική φήμη του Πιλάτου λοιπόν, κρεμόταν ήδη από μια κλωστή και οι Φαρισαίοι φαίνεται πως το γνώριζαν αυτό καλύτερα από τον καθένα. Ο Πιλάτος δεν θα άντεχε την παραμικρή αντιρωμαϊκή αναφορά στο όνομα του. Έτσι: «ακούσας λοιπόν ο Πιλάτος τούτον τον λόγον, έφερε έξω τον Ιησού και εκάθησε... ήτο δε Παρασκευή του Πάσχα και ώρα περίπου έκτη και λέγει προς τους Ιουδαίους. Ιδού ο βασιλεύς σας. Οι δε εκραύγαζον λέγοντες... αρον αρον σταύρωσον αυτόν, τότε λοιπόν παρέδωκε αυτόν δια να σταυρωθεί», Ιωάνν.19.13-16.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο που ο Πιλάτος παρέδωσε αμέσως τον Ιησού στην εκτέλεση της ποινής, πράγμα που δείχνει ότι από την μεριά των Φαρισαίων, υπήρξε ιδιαίτερη απαίτηση, άμεσης εκτέλεσης του Ιησού προ της τελετής του Πάσχα, με το προφανές πρόσχημα, ότι μόνο έτσι θα αποφευχθούν τα ενδεχομένως προσχεδιασμένα επεισόδια απ’ τους οπαδούς του κινηματία Ιησού, που σκοπό τους είχαν να αιματοκυλήσουν την επικείμενη τελετή. Αυτήν την απαίτηση των ιερέων, φαίνεται να βοήθησε αποτελεσματικά ο υποκινούμενος όχλος, με την ασταμάτητα επαναλαμβανόμενη ιαχή: «άρον, άρον (κουβαλήστε τον γρήγορα, τώρα) σταύρωσον αυτόν».
Παρασκευή του Πάσχα και ώρα περίπου έκτη (12 το μεσημέρι).
Σημειώστε λοιπόν, πως ήταν «Παρασκευή του Πάσχα και ώρα περίπου έκτη», όταν με έκδηλη την δυσφορία του και με πλήρη επίγνωση του εκβιασμού που του ασκήθηκε, ο Πιλάτος έλαβε την απόφαση της σταύρωσης, του κατ’ αυτόν παράξενα σιωπηλού και οπωσδήποτε αθώου Ιησού.
Ένα είναι σίγουρο. Ο Ιησούς παραδόθηκε για σταύρωση με έκδηλη την προσωπική συμπάθεια του Πιλάτου στο πρόσωπό του. Κάτω λοιπόν απ’ αυτές τις συνθήκες καταδίκης, η ρωμαϊκή φρουρά, που από κοντά παρακολουθούσε τις εξελίξεις, είναι εντελώς απίθανο να κακοποίησε με οποιονδήποτε τρόπο, τον αδίκως καταδικασμένο σε θάνατο Ιησού.
Παρ’ όλα αυτά, η αφήγηση θέλοντας να δραματοποιήσει τα πάθη του Ιησού, διαπρέπει ξανά σε ολοφάνερες σκόπιμες παραποιήσεις, βάζοντας τους αμέτοχους σ’ αυτή την υπόθεση Ρωμαίους στρατιώτες, να περιπαίζουν, να μαστιγώνουν και να πλέκουν και τον εντελώς φανταστικό εκείνον ακάνθινο στέφανο.
Μάλιστα η εντελώς μυθιστορηματική προέλευση των δήθεν βασανισμών του Ιησού απ’ τους Ρωμαίους, γίνεται φανερή απ’ το γεγονός, ότι ο Ιησούς βασανίζεται από αυτούς, πριν από την καταδίκη του. Ο Ιησούς φοράει ήδη τον ακάνθινο στέφανο, πολύ πριν ακόμα κριθεί ένοχος και καταδικαστεί: «εξήλθε (ο Πιλάτος) προς τους Ιουδαίους λέγοντας. Εγώ ουδεμία αιτία (ενοχής) ευρίσκω. Έφερε δε έξω τον Ιησού φορώντας τον ακάνθινον στέφανο... » Ιωάν.19.1-5.
Πώς είναι δυνατόν οι Ρωμαίοι στρατιώτες να κακοποίησαν τον Ιησού, και να του φόρεσαν οποιονδήποτε ακάνθινο στέφανο, ενώ ο αρχηγός τους ο Πιλάτος τον θεωρούσε εντελώς αθώο, πάσχιζε αγωνιωδώς να τον αθωώσει και είχε καταλήξει μετά από φανερό εκβιασμό στην άδικη αυτή καταδικαστική απόφαση;
Το πιθανότερο λοιπόν είναι, ότι τα περί βασανισμών του Ιησού δεν αληθεύουν. Όχι μόνο γιατί τα αγκάθια δεν θα ήταν τόσο εύκολο να βρεθούν, δίπλα στο πεντακάθαρο από αγκάθια πραιτόριο, (όπως δικαιολογημένα γράφουν άλλοι ερευνητές) αλλά κυρίως, γιατί οι Ρωμαίοι στρατιώτες, δεν ήταν όχλος, αλλά στρατιώτες που εκτελούσαν μόνο εντολές. Όταν ο αρχηγός της φρουράς, ο Πιλάτος, έκρινε κατά επανάληψη αθώο τον Ιησού, τότε ολόκληρη η φρουρά γνώριζε ήδη, ότι ο Ιησούς ήταν θύμα φαρισαϊκής σκευωρίας. Συνεπώς όχι μόνο καμιά εντολή βασανισμών δεν θα μπορούσε να υπάρχει, αλλά ούτε και οποιοδήποτε άλλο προσωπικό κίνητρο ήταν δυνατόν να έχουν οι Ρωμαίοι στρατιώτες, για να κακοποιήσουν κάποιον, που ποτέ δεν στράφηκε εναντίον τους και ο ίδιος ο αρχηγός τους, τον έκρινε απολύτως αθώο. Απεναντίας, είχαν κάθε λόγο να φερθούν με συμπάθεια, στον εμφανώς αδίκως καταδικασθέντα Ιησού.
Τέλος, μετά την καταδίκη του, ο Ιησούς φορτώνεται το εγκάρσιο ξύλο της σταύρωσής του και με συνοδεία στρατιωτών και όχλου κατευθύνεται στον Γολγοθά. Καθ’ οδόν κάποιος ονόματι Σίμων Κυρηναίος τον απαλλάσσει από το βάρος του σταυρού, μέχρι να φθάσουν στο τόπο της εκτέλεσης.
(Σημείωση: το κωδικό όνομα "πατέρας" που χρησιμοποιεί συνεχώς ο Ναζιραίος - δηλαδή ο αφιερωμένος στον Ναό του Σολομώντος - Ιησούς, μας βάζει σε σκέψεις μήπως πράγματι ο πραγματικός εξ αίματος πατέρας του Ιησού ήταν ο αρχιερέας Γαμαλιήλ, όταν πριν 30 χρόνια υπηρετούσε στον Ναό σαν νεαρός ιερέας. Κάτι νύξεις γι αυτό κάνουν τα απόκρυφα ευαγγέλια).
Η δίκη και καταδίκη του Ιησού
Σύμφωνα με τον Ιωάννη, τον Ιησού συνέλαβαν όπως ήταν φυσικό οι Ρωμαϊκές αρχές και φυσικά ουδέποτε τον παρέδωσαν στους Ιουδαίους για να δικαστεί. Όμως αντίθετα από τον Ιωάννη οι τρεις πρώτοι ευαγγελιστές, δεν αναφέρουν καθόλου τους Ρωμαίους στρατιώτες. Και οι τρείς ομόφωνα αναφέρουν, ότι τον Ιησού πήγαν να συλλάβουν: «ο Ιούδας μαζί με ένα πλήθος ανθρώπων, οπλισμένων με μαχαίρια και ρόπαλα, σταλμένοι απ’ τους αρχιερείς και πρεσβύτερους του συνεδρίου» (Ματθ.26.47 // Μάρκ.14.43 // Λουκ.22.47) «Αυτοί δε (δηλαδή ο όχλος) που τον έπιασαν τον παρέδωσαν στον αρχιερέα Καϊάφα όπου και συνήχθησαν οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι», Ματθ.26.57.
Το φυσικότερο βέβαια είναι, την σύλληψη μέσα στη νύχτα, να έκαναν οι μόνες αρμόδιες αρχές του τόπου, δηλαδή οι Ρωμαίοι, οι όποιοι όμως ουδέποτε θα παρέδιδαν τον κρατούμενό τους στους Ιουδαίους για να δικαστεί πρώτα απ’ αυτούς. Προφανώς ο Ιησούς συνελήφθη και κρατήθηκε για το υπόλοιπο της νύχτας στο φρουραρχείο, ώστε το πρωί να δικαστεί απ’ τον Ρωμαίο έπαρχο Πιλάτο.
Τα περί δίκης λοιπόν και ακροάσεων από τον αρχιερέα Άννα, Καϊάφα και Ηρώδη μέσα στην μαύρη νύχτα, είναι εντελώς φανταστικά και δεν θα μας απασχολήσουν, διότι ολοφάνερα είναι κατοπινά εφευρήματα, που μοναδικό σκοπό είχαν να περιπλέξουν την αρχική απλότητα του σεναρίου και να αυξήσουν την δραματικότητα των παθών του Ιησού.
Ένα είναι σίγουρο, οι ρωμαϊκές αρχές ουδέποτε θα συναποφάσιζαν για τα συμφέροντα της Ρώμης, με τα εντελώς αναρμόδια θεοκρατικά δικαστήρια των υπόδουλων Εβραίων. Μια τέτοια ανάμειξη λοιπόν εξουσιών, είναι εξόφθαλμα αδιανόητη. Απ’ την στιγμή που οι Ρωμαίοι είχαν λόγους κινητοποίησης και ανάμειξης, σημαίνει ότι οι κατηγορίες για τις οποίες συνελήφθη ο Ιησούς, δεν ήταν θεολογικές, αλλά κατηγορίες πιθανής υπονόμευσης της ρωμαϊκής εξουσίας και έναν τέτοιο κατηγορούμενο, οι Ρωμαίοι δεν θα τον παρέδιδαν ποτέ σε κανέναν άλλον να δικαστεί, παρά μόνο στον ίδιο τον Ρωμαίο έπαρχο, δηλαδή τον Πιλάτο.
Πράγματι: «πρωίας γενομένης... παρέδωσαν τον Ιησού στον ηγεμόνα Πιλάτο» Ματθ.27.1-2. Είναι φυσικά ανώφελο να προσπαθήσουμε από τους διαλόγους της ανάκρισης να βγάλουμε συγκεκριμένο συμπέρασμα για την πραγματική μορφή της κατηγορίας και την διεξαγωγή της δίκης. Σωστά ο Μάρκος παρατηρεί αόριστα πως: «οι αρχιερείς τον κατηγορούσαν για πολλά» Μάρκ.13.3.
Από την ερώτηση όμως του Πιλάτου προς τον Ιησού «είσαι εσύ ο βασιλεύς των Ιουδαίων;» Ματθ.27.21, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η βασική κατηγόρια εναντίον του, ήταν πράγματι σχετική με ενδεχόμενη στάση κατά της Ρωμαϊκής φρουράς στην Ιερουσαλήμ. Όμως ο έπαρχος Πιλάτος, έμπειρος διοικητής, γρήγορα κατάλαβε ότι μπροστά του δεν είχε έναν άνθρωπο που ετοίμαζε ένοπλη στάση. Τίποτε από όσα μπορούσε να ελέγξει, δεν συνηγορούσε σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Ο Πιλάτος δεν άργησε να διακρίνει: «ότι από φθόνο τον είχαν παραδώσει» Μάρκ.13.10. Μπροστά του είχε έναν κατασκευασμένο ένοχο, από ένα φθονερό ιερατείο, που τον ήθελε οπωσδήποτε νεκρό, για λόγους που ο Πιλάτος αδυνατούσε να υποθέσει. Προσπάθησε λοιπόν να αφήσει ελεύθερο τον συκοφαντημένο θεραπευτή, αλλά συνάντησε σφοδρότατη αντίδραση ακόμα κι από τον κατευθυνόμενο όχλο έξω από το πραιτώριο: «οι δε ιερείς ξεσήκωναν τα πλήθη... φωνάζοντας σταύρωσέ τον σταύρωσέ τον» Μάρκ.15.11-14.
Το ιερατείο, οι μοναδικοί κατήγοροι του Ιησού, επετέθησαν με σοβαρά σενάρια αντιρωμαϊκής συνωμοσίας: «τον πιάσαμε να ξεσηκώνει τον λαό μας, να τον εμποδίζει να πληρώνει φόρους στον Καίσαρα και να ισχυρίζεται πως είναι ο βασιλιάς Μεσσίας», Λουκ.23.2.
Οι κατηγορίες αν και αναληθείς, ήταν σοβαρές, αφού υπονοούσαν στάση κατά της Ρώμης. Πουθενά όμως δεν υπήρχαν αποδείξεις ικανές, να πείσουν τον Πιλάτο, πως ο αμίλητος άνθρωπος που είχε μπροστά του ήταν ένοχος, στασιασμού κατά της Ρώμης. Ούτε καν οι δραματικές καταγγελίες του καταδότη Ιούδα, δεν είχαν στο παραμικρό επαληθευθεί. Στον λόφο της σύλληψης, ο Ιησούς ήταν άοπλος και σχεδόν μόνος, δεν αντιστάθηκε καθόλου και δεν έδωσε ούτε μια στιγμή την εικόνα κάποιου που ετοίμαζε ένοπλη στάση κατά της πόλης. Υπέθεσε λοιπόν σωστά, ότι ο άνθρωπος που στεκόταν μπροστά του, ήταν θύμα του φαρισαϊκού θεοκρατικού φθόνου.
Παραδόξως ακόμα και ο ίδιος ο Ιησούς, με την σιωπή του, διευκόλυνε την γρήγορη καταδίκη του, αφού δεν έδινε καμία υπερασπιστική απάντηση στις ερωτήσεις του Πιλάτου: «ουδέν απεκρίνετο... και ουκ απεκρίθη προς αυτώ ουδέν» Ματθ.27.12-14. Πράγμα εντελώς φυσικό για τον ήρωά μας, αφού δεν ήθελε με όσα θα πει, ούτε να ματαιώσει, ούτε να περιπλέξει και κυρίως να καθυστερήσει την επιδιωκόμενη καταδίκη του, που (θα δούμε σε λίγο γιατί) έπρεπε να συμβεί οπωσδήποτε την ίδια εκείνη μέρα.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο που, ο δήθεν πνευματώδης αυτός ήρωας της μισής σχεδόν θρησκευόμενης ανθρωπότητας, αν και είχε την ιδανικότερη ευκαιρία, να αναπτύξει μέσα στην ίδια του την δίκη, μια μνημειώδη απάντηση στην από κάθε άποψη σοβαρή ερώτηση του Πιλάτου: «τι είναι αλήθεια» (Ιωανν.18.38), αυτός, για τους λόγους που προαναφέραμε, επέλεξε να μη δώσει καμία απολύτως απάντηση!
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΤΑΥΡΩΘΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά ότι αν ήθελε πράγματι να έχει οποιαδήποτε ευκαιρία να πραγματοποιηθεί η ανάστασή του, η δίκη και η καταδίκη του, έπρεπε να συντελεστούν οπωσδήποτε την ίδια εκείνη μέρα. Οποιαδήποτε λοιπόν δική του πολυλογία, ή απολογία θα οδηγούσαν στο ανεπιθύμητο αποτέλεσμα της δικαστικής παράτασης. Γι’ αυτό ακριβώς και: «ο Ιησούς δεν έδινε καμία απάντηση και ο Πιλάτος απόρησε πολύ γι αυτό» Ματθ.27.14.
Παρ’ όλα αυτά, ο Πιλάτος, όταν διέκρινε ότι δεν συντρέχουν λόγοι ανησυχίας για την Ρωμαϊκή τάξη και ασφάλεια, δοκίμασε κατ’ επανάληψη να ξεφορτωθεί την ευθύνη μιας άδικης καταδίκης. Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση του Βαραββά, που είναι φανερά επινοημένη, σύμφωνα με το κείμενο, ο Πιλάτος θέλοντας να ξεφορτωθεί την ευθύνη, ζήτησε απ’ τους κατήγορούς του ιερείς, να θανατώσουν οι ίδιοι τον Ιησού (Ιωάνν.19.6). Αυτοί όμως αρνήθηκαν μια τέτοια εξέλιξη. Η σταύρωση και όχι ο λιθοβολισμός ήταν η ενδεδειγμένη και προσχεδιασμένη οδός της ανάστασης.
Παρ’ όλα αυτά, ο Πιλάτος που είχε φήμη πεισματώδους ανθρώπου, δεν έλεγε να εγκρίνει το επαναλαμβανόμενο δόλιο αίτημα της σταύρωσης. Η αντίσταση του Πιλάτου στο αίτημα των Φαρισαίων καταντούσε ανησυχητική: «ο Πιλάτος ζητούσε τρόπο να τον ελευθερώσει». Το ιερατείο όμως, ήταν απόλυτα προετοιμασμένο ακόμα και για μια τέτοια εξέλιξη. Έτσι πέρασε στην τελική αντεπίθεση, αυτή του ωμού εκβιασμού. Έβαλαν λοιπόν τον κατευθυνόμενο απ’ αυτούς όχλο να κραυγάζει: «όποιος κάνει τον εαυτό του βασιλέα (όπως κατηγόρησαν τον Ιησού ότι έκανε) είναι εχθρός του Καίσαρα. Εάν τον ελευθερώσεις δε θα είσαι πια φίλος του Καίσαρος», Ιωανν.19.12.
Αυτός ο εκβιασμός, ήταν εντελώς ξεκάθαρος.
ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΟΥ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΡΩΜΑΙΟ ΕΠΑΡΧΟ Ο ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΤΟ ΕΙΧΕ ΣΚΕΦΘΕΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ Οι ιουδαίοι ιερείς κρατούσαν γερά τον Πιλάτο! Αν τολμούσε να τον αθωώσει, η είδηση θα έφθανε απ’ αυτούς στον ίδιο τον Καίσαρα, με τον ξεκάθαρο υπαινιγμό, ότι δεν υπερασπίστηκε τα συμφέροντα της Ρώμης, από έναν επίδοξο κινηματία, που ήδη έφερε θρασύτητα και δημοσίως τον τίτλο του βασιλιά των Ιουδαίων.
Ο Πιλάτος καταλάβαινε πολύ καλά τον σοβαρό εκβιασμό. Εφεξής, οποιαδήποτε επεισόδια στην Ιερουσαλήμ, θα έφεραν έστω και εντέχνως αναμεμιγμένο, το όνομα του απ’ αυτόν αθωωμένου Ιησού, οι ιερείς θα μπορούσαν να χρεώσουν κακοδιαχείριση των συμφερόντων της Ρώμης, στον Ρωμαίο έπαρχο Πιλάτο, αφού αυτός επέμενε να αθωώσει τον επαναστάτη Ιησού. Αυτός ο πολιτικός εκβιασμός, έφερε τον Πιλάτο στο όριο της αντοχής του. Ο Πιλάτος δεν σκόπευε να υπερασπιστεί το δίκαιο κανενός, εις βάρος της προσωπικής πολιτικής του φήμης και επιβίωσης.
Μάλιστα φαίνεται πως ο συνολικός εκβιασμός, στην περίπτωση του Πιλάτου, ήταν κατά πολύ βαθύτερος. Το όνομα του Πιλάτου την περίοδο εκείνη, σχετιζόταν ήδη επικίνδυνα με τον ισχυρότερο στρατιωτικό της Ρώμης, κάποιον Αίλιο Σηιανό (Aelius Sejanus) που όμως βρέθηκε ένοχος συνωμοσίας εναντίον του αυτοκράτορα, εξορίστηκε και στην συνέχεια θανατώθηκε μαζί με πολλούς άλλους συνωμότες από τον αυτοκράτορα Τιβέριο.
Η πολιτική φήμη του Πιλάτου λοιπόν, κρεμόταν ήδη από μια κλωστή και οι Φαρισαίοι φαίνεται πως το γνώριζαν αυτό καλύτερα από τον καθένα. Ο Πιλάτος δεν θα άντεχε την παραμικρή αντιρωμαϊκή αναφορά στο όνομα του. Έτσι: «ακούσας λοιπόν ο Πιλάτος τούτον τον λόγον, έφερε έξω τον Ιησού και εκάθησε... ήτο δε Παρασκευή του Πάσχα και ώρα περίπου έκτη και λέγει προς τους Ιουδαίους. Ιδού ο βασιλεύς σας. Οι δε εκραύγαζον λέγοντες... αρον αρον σταύρωσον αυτόν, τότε λοιπόν παρέδωκε αυτόν δια να σταυρωθεί», Ιωάνν.19.13-16.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο που ο Πιλάτος παρέδωσε αμέσως τον Ιησού στην εκτέλεση της ποινής, πράγμα που δείχνει ότι από την μεριά των Φαρισαίων, υπήρξε ιδιαίτερη απαίτηση, άμεσης εκτέλεσης του Ιησού προ της τελετής του Πάσχα, με το προφανές πρόσχημα, ότι μόνο έτσι θα αποφευχθούν τα ενδεχομένως προσχεδιασμένα επεισόδια απ’ τους οπαδούς του κινηματία Ιησού, που σκοπό τους είχαν να αιματοκυλήσουν την επικείμενη τελετή. Αυτήν την απαίτηση των ιερέων, φαίνεται να βοήθησε αποτελεσματικά ο υποκινούμενος όχλος, με την ασταμάτητα επαναλαμβανόμενη ιαχή: «άρον, άρον (κουβαλήστε τον γρήγορα, τώρα) σταύρωσον αυτόν».
Παρασκευή του Πάσχα και ώρα περίπου έκτη (12 το μεσημέρι).
Σημειώστε λοιπόν, πως ήταν «Παρασκευή του Πάσχα και ώρα περίπου έκτη», όταν με έκδηλη την δυσφορία του και με πλήρη επίγνωση του εκβιασμού που του ασκήθηκε, ο Πιλάτος έλαβε την απόφαση της σταύρωσης, του κατ’ αυτόν παράξενα σιωπηλού και οπωσδήποτε αθώου Ιησού.
Ένα είναι σίγουρο. Ο Ιησούς παραδόθηκε για σταύρωση με έκδηλη την προσωπική συμπάθεια του Πιλάτου στο πρόσωπό του. Κάτω λοιπόν απ’ αυτές τις συνθήκες καταδίκης, η ρωμαϊκή φρουρά, που από κοντά παρακολουθούσε τις εξελίξεις, είναι εντελώς απίθανο να κακοποίησε με οποιονδήποτε τρόπο, τον αδίκως καταδικασμένο σε θάνατο Ιησού.
Παρ’ όλα αυτά, η αφήγηση θέλοντας να δραματοποιήσει τα πάθη του Ιησού, διαπρέπει ξανά σε ολοφάνερες σκόπιμες παραποιήσεις, βάζοντας τους αμέτοχους σ’ αυτή την υπόθεση Ρωμαίους στρατιώτες, να περιπαίζουν, να μαστιγώνουν και να πλέκουν και τον εντελώς φανταστικό εκείνον ακάνθινο στέφανο.
Μάλιστα η εντελώς μυθιστορηματική προέλευση των δήθεν βασανισμών του Ιησού απ’ τους Ρωμαίους, γίνεται φανερή απ’ το γεγονός, ότι ο Ιησούς βασανίζεται από αυτούς, πριν από την καταδίκη του. Ο Ιησούς φοράει ήδη τον ακάνθινο στέφανο, πολύ πριν ακόμα κριθεί ένοχος και καταδικαστεί: «εξήλθε (ο Πιλάτος) προς τους Ιουδαίους λέγοντας. Εγώ ουδεμία αιτία (ενοχής) ευρίσκω. Έφερε δε έξω τον Ιησού φορώντας τον ακάνθινον στέφανο... » Ιωάν.19.1-5.
Πώς είναι δυνατόν οι Ρωμαίοι στρατιώτες να κακοποίησαν τον Ιησού, και να του φόρεσαν οποιονδήποτε ακάνθινο στέφανο, ενώ ο αρχηγός τους ο Πιλάτος τον θεωρούσε εντελώς αθώο, πάσχιζε αγωνιωδώς να τον αθωώσει και είχε καταλήξει μετά από φανερό εκβιασμό στην άδικη αυτή καταδικαστική απόφαση;
Το πιθανότερο λοιπόν είναι, ότι τα περί βασανισμών του Ιησού δεν αληθεύουν. Όχι μόνο γιατί τα αγκάθια δεν θα ήταν τόσο εύκολο να βρεθούν, δίπλα στο πεντακάθαρο από αγκάθια πραιτόριο, (όπως δικαιολογημένα γράφουν άλλοι ερευνητές) αλλά κυρίως, γιατί οι Ρωμαίοι στρατιώτες, δεν ήταν όχλος, αλλά στρατιώτες που εκτελούσαν μόνο εντολές. Όταν ο αρχηγός της φρουράς, ο Πιλάτος, έκρινε κατά επανάληψη αθώο τον Ιησού, τότε ολόκληρη η φρουρά γνώριζε ήδη, ότι ο Ιησούς ήταν θύμα φαρισαϊκής σκευωρίας. Συνεπώς όχι μόνο καμιά εντολή βασανισμών δεν θα μπορούσε να υπάρχει, αλλά ούτε και οποιοδήποτε άλλο προσωπικό κίνητρο ήταν δυνατόν να έχουν οι Ρωμαίοι στρατιώτες, για να κακοποιήσουν κάποιον, που ποτέ δεν στράφηκε εναντίον τους και ο ίδιος ο αρχηγός τους, τον έκρινε απολύτως αθώο. Απεναντίας, είχαν κάθε λόγο να φερθούν με συμπάθεια, στον εμφανώς αδίκως καταδικασθέντα Ιησού.
Τέλος, μετά την καταδίκη του, ο Ιησούς φορτώνεται το εγκάρσιο ξύλο της σταύρωσής του και με συνοδεία στρατιωτών και όχλου κατευθύνεται στον Γολγοθά. Καθ’ οδόν κάποιος ονόματι Σίμων Κυρηναίος τον απαλλάσσει από το βάρος του σταυρού, μέχρι να φθάσουν στο τόπο της εκτέλεσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.