Η ΣΚΥΘΟΠΟΛΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

 ΠΟΥΘΕΝΑ  ΤΕΤΟΙΟ  ΜΙΣΟΣ  ΕΝΑΝΤΙΟΝ  ΕΝΟΣ  ΛΑΟΥ  ΠΟΥ  ΕΔΩΣΕ  ΤΑ  ΠΑΝΤΑ  ΣΤΟΝ  ΚΟΣΜΟ.  Λες και όλος ο Χριστιανισμός φτιάχτηκε επί τούτου, για να διώξει δηλαδή μανιωδώς και να καταστρέψει οτιδήποτε είχε κάποιο ελληνικό χαρακτηριστικό.

 

"Η τρομοκρατία είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα που οι άνθρωποι φοβόντουσαν τι ρούχα θα φορέσουν για να μην τους περάσουν για Έλληνες  φιλόσοφους"…

Ο  Ιουστινιανός  με  διάταγμα  "όρισε τρίμηνη προθεσμία στους έλληνες να ασπαστούν την ορθόδοξη πίστη" (Μαλάλας, χρονογραφία xviii 449, 3-11), αλλιώς  θα  τους  αποκεφάλιζε.

Ακολούθως διατάσσεται η θανάτωση όλων όσων αρνούνται τη βάπτιση, εκτός  των Ιουδαίων.Το 529 ο Ιουστινιανός δίνει διαταγή να κλείσουν όλες οι φιλοσοφικές σχολές των Ελλήνων και να καούν όλα τα βιβλία τους και τα αγάλματά τους.

ΟΙ  ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ,  ΟΤΙ  ΠΙΟ  ΣΠΟΥΔΑΙΟ  ΕΒΓΑΛΕ  ΑΥΤΟΣ  Ο  ΤΟΠΟΣ,  529  ΧΡΟΝΙΑ  ΜΕΤΑ  ΤΗΝ  ΓΕΝΝΗΣΗ  ΤΟΥ  ΤΕΚΝΟΥ  ΤΟΥ  ΙΕΧΩΒΑ,  ΦΕΥΓΟΥΝ  ΑΠΟ  ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ  ΤΟΥΣ  ΣΤΗΝ  ΠΕΡΣΙΑ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

         Η  ΣΚΥΘΟΠΟΛΙΣ 

Για δύο δεκαετίες, καθ' όλη τη διάρκεια της κατοχής του βυζαντινού θρόνου απ' τον Κωνστάντιο το Β',  δευτερότοκο γιο του Κωνσταντίνου, η Σκυθόπολις της  Παλαιστίνης, υπήρξε ο τόπος συγκέντρωσης, βασανισμού και θανάτωσης των Ελλήνων. 
 

Οι Έλληνες ήσαν η πλειοψηφία των υπηκόων της αυτοκρατορίας, κατείχαν μάλιστα όλες σχεδόν τις διοικητικές θέσεις των ρωμαϊκών επαρχιών.  Σκοπός των  οπαδών  του  ιεχωβά  ήταν η καθολική  εξόντωση, η γενοκτονία  των  Ελλήνων, καθώς εστέκοντο, ως αρνητές τους χριστιανισμού, εμπόδιο στα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους, που δεν ήσαν άλλα απ΄ την απόλυτη επικράτηση του δόγματος του  ιεχωβά  στην Ανατολή. Το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, που συστηματικώς απεκρύπτετο πάντοτε και εξακολουθεί να αποκρύπτεται μέχρι και σήμερα, το διασώζει ο Έλληνας  ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος, στο 19ο βιβλίο του έργου του «Rerum Gestarum Libri XXXI», -  την  ιστορία  του  την  έγραψε  στα  Λατινικά  και  έτσι,  για  ευνόητους  λόγους,  δεν  μεταφράστηκε  ακόμη  στα  Ελληνικά.

Η Σκυθόπολις και τα γεγονότα που διαδραματίσθηκαν εκεί επί 20 συνεχή έτη κατά τον 4ο μ.Χ. αιώνα, αποτελούν μεγάλο σταθμό στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους, του Ελληνικού πολιτισμού αλλά και ορόσημο μεγάλο στην πνευματική πορεία της ανθρωπότητας.

Διότι αποκαλύπτουν τον τρόπο με τον οποίο επεβλήθη ο χριστιανισμός στον Ελληνικό κόσμο και την πραγματική αιτία που επήλθε ο Μεσαίωνας.

Οι ταγοί της χριστιανοσύνης  σε  αγαστή  συνεργασία  με  την  ρωμαϊκή  εξουσία  έσβησαν τα Φώτα του Ελληνικού Πνεύματος, κατέστρεψαν την Ελληνική Παιδεία, κατεδάφισαν τα αμίμητα αρχαία Ελληνικά αριστουργήματα χωρίς να αφήσουν ούτε μία πόλη όρθια, έκαψαν τις βιβλιοθήκες και εκατοντάδες χιλιάδες τόνων Ελληνικά επιτεύγματα σε όλους τους κλάδους των επιστημών, κατέστρεψαν την Ελληνική Γραμματεία,  κατάντησαν τους Έλληνες πολιτιστικά στείρους,  σχεδόν αφάνισαν την Ελληνική φυλή από τον πλανήτη γη  και  παρέδωσαν την σβήνουσα Ελλάδα στους Τούρκους.

ΠΟΥΘΕΝΑ  ΤΕΤΟΙΟ  ΜΙΣΟΣ  ΕΝΑΝΤΙΟΝ  ΕΝΟΣ  ΛΑΟΥ  ΠΟΥ  ΕΔΩΣΕ  ΤΑ  ΠΑΝΤΑ  ΣΤΟΝ  ΚΟΣΜΟ.

Αν  διαβάσουμε  λίγο  ιστορία  θα  διαπιστώσουμε  ότι  πουθενά  αλλού στην ανθρώπινη ιστορία δεν  υπάρχει  τέτοιο μίσος και τέτοια μανία εναντίον ενός λαού και του πολιτισμού του,  όπως  αυτά  εκδηλώθηκαν  από  τους  φανατικούς  οπαδούς  του  ιεχωβά  εναντίον  του  Ελληνικού  λαού.  Ποτέ  αυτό  το  ιδιαίτερο  μίσος  των  χριστιανών  δεν  απαντάτε  εναντίον  άλλων  λαών,  π.χ.  εναντίον  των  Αιγυπτίων, Σύρων, Ρωμαίων και άλλων εθνοτήτων.   

  Λες και όλος ο Χριστιανισμός φτιάχτηκε επί τούτου, για να διώξει δηλαδή μανιωδώς και να καταστρέψει οτιδήποτε είχε κάποιο ελληνικό χαρακτηριστικό.

 

Ένας  "άγιος"  του  ιεχωβά,  ο  Ιωάννης ο  Χρυσόστομος  θα καταφέρει ότι δεν κατάφεραν όλοι οι άλλοι άγιοι και αυτοκράτορες μαζί, θα χτυπήσει στην καρδιά της Ελλάδος. Παρότρυνε τον αυτοκράτορα  Αρκάδιο να διατάξει  «εις έδαφος φέρειν» τους Ναούς των Ελλήνων  και  του  προσφέρει  γι  αυτό  το  έργο  πολυάριθμους  φανατισμένους  μοναχούς  του  ιεχωβά.  Πείθει επίσης  τον Αρκάδιο να μην  εμποδίσει  την εισβολή των μισθοφόρων Γότθων του Αλάριχου στην  Ελληνική  χερσόνησο,  στα  κέντρα  του πολιτισμού του Ελλαδικού χώρου. 
 

Ο  ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ  ΠΑΠΑΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ:  "ΟΙ  ΓΟΤΘΟΙ  ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΜΕΝΟΙ  ΥΠΟ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ  ΜΟΝΑΧΩΝ..."

Ο ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος γράφει χαρακτηριστικά : « οι δε Γότθοι  καθοδηγούμενοι υπό πολυαρίθμων φανατικών  χριστιανών   μοναχών κατεπλημμύρησαν πάντα τα μεταξύ Θερμοπυλών και Αττικής, Λοκρίδα, Φωκίδα, Βοιωτίαν, λεηλατούντες και καταστρέφοντες χώρας και πόλεις, και τους μεν άνδρες ηβηδών αποσφάτοντες, (ομαδικά αποκεφαλίζοντας) παίδας δε και γυναίκας αγεληδών συνεπαγόμενοι. Η συμφορά υπήρξε τοσαύτη ωστε ο πεντηκονταετίαν βραδύτερον ακμάσας (ιστορικός) Ζώσιμος βεβαιεί, ότι μέχρι των χρόνων αυτού εφαίνοντο έτι τα στίγματα αυτής ».

Τότε πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη γενοκτονία της Ιστορίας η οποία εντέχνως αποσιωπάται εδώ και αιώνες και άνοιξε «επιτέλους» ο δρόμος για την επιβολή της θρησκείας της  αγάπης.
 

ΙΣΟΠΕΔΩΘΗΚΑΝ  ΟΛΕΣ  ΟΙ  ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ  ΠΟΛΕΙΣ.  ΕΣΦΑΓΗΣΑΝ  ΑΚΟΜΗ  ΚΑΙ  ΤΑ  ΠΑΙΔΙΑ.

Όπως γράφει ο Ζώσιμος «ισοπεδώθηκαν όλες οι πόλεις της Ελλάδος κι εφονεύθησαν οι περισσότεροι Έλληνες. Προς βοήθεια των Ελλήνων έσπευσε ένας Γερμανός Βάνδαλος στρατηγός του δυτικού ρωμαϊκού στρατού, ο Στηλίχων. Όμως έφτασε πολύ αργά, ήδη είχε σφαχτεί ανηλεώς ή εξανδραποδιστεί ο ελληνικός πληθυσμός όλων των πόλεων εκτός αυτών που πρόλαβαν να καταφύγουν στα βουνά, εσφάγησαν ακόμη και τα παιδιά».

 

Ο  ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ  ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ

Ο  Ιουστινιανός  με  διάταγμα  "όρισε τρίμηνη προθεσμία στους έλληνες να ασπαστούν την ορθόδοξη πίστη" (Μαλάλας, χρονογραφία xviii 449, 3-11), αλλιώς  θα  τους  αποκεφάλιζε.

Ακολούθως διατάσσεται η θανάτωση όλων όσων αρνούνται τη βάπτιση, εκτός  των Ιουδαίων.

 Το 529 ο Ιουστινιανός δίνει διαταγή να κλείσουν όλες οι φιλοσοφικές σχολές των Ελλήνων και να καούν όλα τα βιβλία τους και τα αγαλματά τους .

ΟΙ  ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ,  ΟΤΙ  ΠΙΟ  ΣΠΟΥΔΑΙΟ  ΕΒΓΑΛΕ  ΑΥΤΟΣ  Ο  ΤΟΠΟΣ,  529  ΧΡΟΝΙΑ  ΜΕΤΑ  ΤΗΝ  ΓΕΝΝΗΣΗ  ΤΟΥ  ΤΕΚΝΟΥ  ΤΟΥ  ΙΕΧΩΒΑ,  ΦΕΥΓΟΥΝ  ΑΠΟ  ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ  ΤΟΥΣ  ΣΤΗΝ  ΠΕΡΣΙΑ.

 Οι επτά τελευταίοι Έλληνες  διδάσκαλοι (Δαμάσκιος ο Σύριος, Σιμπλίκιος ο Κίλιξ, Ευλάμπιος ο Φρύζος, Πρισκιανός ο Λυδός, Ερμείας και Διογένης από την Φοινίκη και Ισίδωρος ο Γαζαίος) καταφεύγουν στην Αυλή τού Πέρση βασιλέα Χοσρόη που τους δίνει έδρες στο Πανεπιστήμιο του Jundishapur.  Στη συνέχεια μετέβησαν  στην Αιγυπτιακή όαση  Σίβα,  όπου λειτουργούσε το ιερό του Άμμωνα Δία, συνεχίζοντας τη φιλοσοφική τους δράση.

 

ΔΑΜΑΣΚΙΟΣ,  ΤΟ  ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ  ΤΟΥ  ΣΥΣΤΗΜΑ.

 Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΛΑΜΠΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ.

Συγγραφέας: ΤΕΡΕZHΣ XP.

 Όσο και αν μπορεί να φανεί παράδοξο, ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Δαμάσκιος (458 - ; μ.Χ.) επιχειρεί και διατυπώνει μια μεγαλειώδη σύλληψη του κόσμου της εμπειρίας στηρίζοντας τη συλλογιστική του,  πράγμα που είναι εντυπωσιακό για τα δεδομένα της εποχής του  και στους φυσικοεπιστημονικούς και στους φιλοσοφικούς και στους θεολογικούς τρόπους προσέγγισης του υπαρκτού. Έχει κατανοήσει ότι η θεολογική Μεταφυσική δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η θεωρία του «όντως όντος» και η αναζήτηση του σταθερού και συγχρόνως δυναμικού οντολογικού υποστρώματος του κόσμου της εμπειρίας· γι? αυτό ακριβώς δεν είναι δυνατόν να αποτελέσει μια θεωρητική αναζήτηση ξένη προς τις έρευνες των φυσικών επιστημών, των οποίων ο απώτατος στόχος αναφέρεται στην ολική ανακάλυψη και καταγραφή των πρώτων αιτίων της φυσικής πραγματικότητας ούτε από τον αυστηρό φιλοσοφικό διαλεκτικό στοχασμό, που αναζητά τη λογική υπέρβαση των εμπειρικών ορίων, ώστε να προσφέρει μια πειστική αιτιολόγηση και ερμηνεία του «πώς» των υπαρχόντων και των τεκταινομένων.

 

Ο Δαμάσκιος (458-πρώτο ήμισυ του 6ου αι.) ήταν ένας σημαντικός νεοπλατωνικός φιλόσοφος, που ασχολήθηκε με τα βασικά ζητήματα της οντολογικής ιεραρχίας, της σχέσης του όντος με το εν... More > και της θέσης της ψυχής μέσα στην οντολογική αλυσίδα. Ήταν ο τελευταίος σχολάρχης της Νεοπλατωνικής Σχολής των Αθηνών. Στο έργο αυτό αναλύει και σχολιάζει τον Πλατωνικό διάλογο Φίληβο.

ΙΣΠΑΝΟΣ  ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ

 

"ΘΑ  ΧΑΣΟΥΜΕ  ΑΝ  ΑΠΟΚΗΡΥΞΟΥΜΕ  ΤΟ  ΕΛΛΗΝΙΚΟ  ΣΤΟΙΧΕΙΟ  ΜΕΣΑ  ΜΑΣ.  ΣΤΟ  ΟΝΟΜΑ  ΤΙΝΟΣ  ΠΡΟΤΕΙΝΕΤΑΙ  Η  ΤΑΦΗ  ΤΟΥ  ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ;" 

 

 Απόσπασμα από ομιλία του ελληνιστή, Perdo Olalla, που εκφώνησε στην Ημερίδα Κλασσικού Πολιτισμού του Σαγούντο της Ισπανίας, με αφορμή την πρόταση κατάργησης του μαθήματος των ελληνικών στην ισπανική εκπαίδευση, στην οποία και εναντιώθηκε:

«Θα χάσουμε αν αποκηρύξουμε το ελληνικό στοιχείο μέσα μας. Και για όσους νομίζουν ότι δεν είναι κάτι το σπουδαίο, επιδιώκοντας να μας ελαφρύνουν από αυτό το “νοσταλγικό φορτίο”, τους ρωτώ: Αν αποκηρύτταμε το ελληνικό στοιχείο τι θα κερδίζαμε; Θα μπορούσε αυτή η απώλεια να δικαιολογηθεί και να αντισταθμιστεί από την προοπτική κάποιου ενδεχόμενου κέρδους; Στο όνομα τίνος προτείνεται η ταφή του Ελληνισμού; 

Ειλικρινά αυτό που πιστεύω ότι κάνει ένα πολιτισμό μεγάλο, είναι η ικανότητά του να εξελίσσεται και να εμπνέει κάτι το καινούριο. Και αυτό ακριβώς μας έχει αφήσει η Ελλάδα. (…) Η Ελλάδα ως κληρονομιά, ως πρόκληση και ως θέληση, ανέκαθεν μας ωθούσε στο να γίνουμε καλύτεροι. Και ξεχνώντας την, αφαιρώντας από τις επόμενες γενιές την ευκαιρία να γνωρίζουν το κληροδότημα και την στάση της, θα ελαχιστοποιήσουμε την πιθανότητα, να οικοδομηθεί μελλοντικά ένας κόσμος διαφορετικός. Κάτι που να μην είναι απλώς το διεστραμμένο προϊόν της καταπίεσης και του ψεύδους». 

Pedro Olalla, Ισπανός Ελληνιστής 

 

 

ΝΙΚΗΤΑΣ  ΧΩΝΙΑΤΗΣ:  Η  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ  ΓΕΜΙΣΕ  ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ.

 Ο Νικήτας Χωνιάτης στην «Χρονογραφία» περιγράφει πως δεν υπήρχε μέρα στην Κωνσταντινούπολη του  ιεχωβά  χωρίς ακρωτηριασμούς, εξομματισμούς και φονικά σε  βάρος  Ελλήνων,  σε τέτοιο βαθμό που είχε δημιουργηθεί κοινωνικό πρόβλημα αφού η Πόλη είχε γεμίσει ανάπηρους. Στο ίδιο έργο του Χωνιάτη αλλά και από τον Ι.Ζωναρά μαθαίνουμε πως οι δημόσιες θανατώσεις κυρίως στην πυρά ήταν από τα δημοφιλέστερα θεάματα του Ιππόδρομου. Οι διαπομπεύσεις στον βυζαντινό Ιππόδρομο του  ιεχωβά,  άγριες και αιματηρές, είχαν εξελιχθεί σε λαοφιλές θέαμα όπως ακριβώς οι αρένες στην Ρώμη, με την διαφορά πως στον βυζαντινό Ιππόδρομο υπήρχε και συμμετοχή του πλήθους στον οποίο παραδίδονταν όλοι οι «παραβάτες» που σύρονταν στον Ιππόδρομο και καίγονταν ζωντανοί.

 

       
                Κωστής Παλαμάς 

Του ρασοφόρου συνέτριψε ο πέλεκυς και η αξίνα,
τα μεγαλόχαρα είδωλα στα βάθη των ναών.
Των συντριμμένων η ψυχή, δεν χάθηκε μ' εκείνα.
Φωτοπλανήτης έγινε στα χάη των ουρανών.
Όσο που νέα ζωντάνεψε αγαλματένια κρίνα,
στου διαλεχτού τον λογισμό, στους κήπους των σοφών.
 

«Η γη μας γη των άφθαρτων αερικών και ειδώλων,
πασίχαρος και υπέρτερος θεός μας είν' ο Απόλλων.
Η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη.
Ο Μέγας Παν δεν πέθανε, όχι. Ο Παν δεν πεθαίνει!».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ  ΤΑ  ΑΡΘΡΑ:

1.     Η ΣΚΥΘΟΠΟΛΙΣ, ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ. A΄

2.     Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΑΜΜΙΑΝΟΣ ΜΑΡΚΕΛΛΙΝΟΣ. ΣΚΥ...  

3.     ΣΚΥΘΟΠΟΛΙΣ 341 Μ.Χ. (ΣΚΥΘΟΠΟΛΙΣ Γ΄).

4.    «Η ΠΟΛΗ ΣΕ ΜΕΤΑΝΟΙΕΣ ΞΕΝΥΧΤΟΥΣΕ...» ΠΑΛΑΜΑΣ


ΔΙΑΒAΣΤΕ  ΕΠΙΣΗΣ  ΚΑΙ  ΤΑ  ΠΑΡΑΚAΤΩ  AΡΘΡΑ:

1.   ΠΑΛΛΑΔΑΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ

2.    ΛΙΒΑΝΙΟΣ

3.    ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ: ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ «ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ» ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ.

4.    ΩΡΙΓΕΝΗΣ, ΕΝΑΣ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ, ΠΟΥ ΑΥΤΟΕΥΝΟΥΧΙΣΤΗΚΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥ.

5.   Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΒΑΛΑΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΔΕΣΚΑΤΗ ΓΡΕΒΕΝΩΝ ΚΑΙ ΦΥΤΡΩΣΕ ΤΟ 720 Μ.Χ.


 6.   11 ΙΟΥΝΙΟΥ 941 Μ.Χ. Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ. ΕΝΑ ΡΟΜΠΟΛΟ ΦΥΤΡΩΝΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ.

7.   Ο «ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ» ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΦΩΚΑΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΛΙΟΥΤΠΡΑΝΔΟΣ

8.   ΤΟ ΦΛΑΜΠΟΥΡΟ ΚΑΙ ΟΙ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ 



       ΠΟΙΗΜΑΤΑ - ΘΡΗΝΟΙ 
      ΤΟΥ  ΠΑΛΑΜΑ


  

Μολώχ

Τῶν Ἑλλήνων τὴν πατρίδα

βάρβαροι τὴν ἀτιμάζουν!

Ὅπου ἀνθοπετοῦσαν οἱ Ἔρωτες

παραδέρνει ἡ νυχτερίδα.

Στὴ νυχτιά μας μιὰ πυγολαμπίδα,

τῶν ἀρχαίων ἡ μνήμη, ψευτοφέγγει

κ᾿ εἶναι μιὰ νυχτιὰ ποὺ δὲν τὴ διώχνεις,

τοῦ παντοτινοῦ μας ἥλιου ἀχτίδα!

Καὶ πατρίδα καὶ ψυχὴ ρουφᾶν

βάρβαροι ἀπὸ βάθη καὶ ἀπὸ ὕψη.

Κι ὅταν, μ᾿ ἕνα τρίσβαθο ὤχ!

τῶν Ἑλλήνων θεέ, ρωτοῦμε σε:

«Εἶσ᾿ ἐσὺ ὁ ξανθὸς Ἀπόλλωνας;»

Ἀποκρίνεσαι:-«Εἶμ᾿ ἐγὼ ὁ Μολώχ!»

 

Τριλογία τοῦ θυμοῦ   1901   Οἱ Καλόγεροι

Εἴμαστ᾿ οἱ ἄνεργοι καὶ οἱ ἄχαροι,

καὶ τῆς ζωῆς εἴμαστ᾿ ἐμεῖς οἱ καταλαλητάδες,

γιὰ νὰ πατᾶμε καὶ νὰ σβήνουμε εἴμαστε

τὰ ὡραῖα καὶ τ᾿ ἀληθινά, τ᾿ ἄνθια καὶ τὶς λαμπάδες.

Τὸν ἥλιο καὶ τὰ ἡλιόχαρα ὀχτρευόμαστε,

καὶ τὶς ἀγάπες τῆς καρδιᾶς καὶ τοῦ παιδιοῦ τὰ γέλια,

μὲ νεκροσάβανο σκεπάζουμε

τὸ Λόγο τὸν τετράψυχο στὰ γαληνὰ Βαγγέλια.

Εἴμαστ᾿ ὁ κούφιος ἦχος ὁ παράταιρος

στῶν κεραυνῶν τὸ ταίριασμα καὶ στῶν κελαιδημάτων,

χαλάσματα καὶ σκιάχτρα κάνουμε

τοὺς θείους ναοὺς καὶ τὰ λευκὰ κορμιὰ τῶν ἀγαλμάτων.

Μὰ νὰ ὁ ραγιᾶς τὰ σύντριψε τὰ σίδερα,

«Ζωή!» ὁ Τεχνίτης ἔκραξε, Σοφέ, ἀλαλάζεις «Νίκη!»

φύγαμε τότε καὶ τρυπώσαμε

μέσ᾿ στῶν ἐρήμων τὶς μονιὲς καὶ γίναμεν οἱ λύκοι.

Καὶ τώρα κάθε ποὺ ἀπαντήσουμε

τὴν Ὑπατία τὴν ἄτρομην Ἰδέα τὴν ἀστρομάτα,

τὴ σφάζουμε, τὴ χιλιοκομματιάζουμε,

καὶ – ὦ λύσσα! – τὰ κομμάτια της τὰ ρίχνουμε στὴ στράτα.

                                   Ὁ ποιητής

Μόνος. Ἕν᾿ ἄδειο ἀπέραντο τριγύρω μου,
καὶ μιᾶς πολέμιας χλαλοῆς ἀσώπαστη ἡ φοβέρα.
Κι ὅταν ἐκείνη κατακάθεται,
μόνος, θανάσιμη σιωπὴ παγώνει πέρα ὡς πέρα.
Μόνος. Μ᾿ ἀρνήθηκαν οἱ σύντροφοι,
κι ἀπὸ τὸ πλάι μου γνωστικὰ τ᾿ ἀδέρφια τραβηχτῆκαν.
Μ᾿ ἔδειξε κάποιος. - Νὰ τος! - Καταπάνω μου
γυναῖκες, ἄντρες, γέροντες, παιδιά, σκυλιὰ ριχτῆκαν.
Τὸ χέρι τὸ ἀκριβὸ τῆς Ὁδηγήτρας μου,
ποὺ μὲ κρατοῦσε, ἀνοίχτηκε πρὸς ἄλλα χάιδια ... Μόνος.
Σὲ βάθη μυστικὰ περνοῦνε ἀστράφτοντας
τῶν ἀσκητάδων οἱ χαρές, τοῦ μαρτυρίου ὁ θρόνος.
Φωτιά ῾βαλαν, τὸ κάψανε τὸ σπίτι μου,
καὶ σύντριψαν τὴ λύρα μου μὲ τὴ βαθιὰ ἁρμονία.
Τὴν Πολιτεία δυὸ Λάμιες τὴ ρημάζουνε:
ἡ λύσσα τοῦ καλόγερου, τοῦ δασκάλου ἡ μανία.
Τῆς Πολιτείας ἡ πόρτα κλείστηκε,
μὲ διώξανε, ἔρμος βρέθηκα στὰ ἕρμα μονοπάτια
καὶ τῆς Ἰδέας τῆς ἀστρομάτας, ποὺ ἔσφαξαν
ἀπὸ τὴ στράτα μάζωξα τὰ ὁλόφωτα κομμάτια.
Καὶ τἄσπερνα στὸ διάβα μου, καὶ φύτρωναν
ἐδῶ παράδεισοι, κ᾿ ἐκεῖ βασίλεια, κ᾿ ἐκεῖ πέρα
παλάτια κ᾿ ἐκκλησιὲς καὶ δρακοντόκαστρα.
Κι ὅλα στὴν ἴδια εὐφραίνονταν ἀνύχτωτην ἡμέρα.

 

 

                     Ιωνικόν

            Κωνσταντίνος Καβάφης

 Γιατί τα σπάσαμε  τ’ αγάλματά των,

γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των,

διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι Θεοί!..

Ω! γη της Ιωνίας, σένα  αγαπούν ακόμη,

σένα οι ψυχές των ενθυμούνται ακόμη.

Σαν ξημερώνη επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο

την ατμοσφαίρα σου περνά σφρίγος απ’ την ζωή των’

και κάποτ’ αιθερία εφηβική μορφή,

αόριστη, με διάβα γρήγορο,

επάνω από τους λόφους σου περνά…

 

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ