Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

Η ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΗΠΑ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ ΤΗΝ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ. ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΨΕΥΤΟΪΑΤΡΙΚΗ, ΑΝΟΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΤΗ.

    
  
                      ΣΑΜΟΥΗΛ  ΧΑΝΕΜΑΝ 
       (Samuel Hahnemann,  1755–1843),  ο   Γερμανός  ιδρυτής  της  Ομοιοπαθητικής

Με απόφαση της  Ομοσπονδιακής Επιτροπής Εμπορίου των ΗΠΑ (FTC), οι εταιρίες κατασκευής ομοιοπαθητικών φαρμάκων, υποχρεώνονται να αναγράφουν σε αυτά, ότι «δεν υπάρχει καμία επιστημονική απόδειξη ότι το προϊόν λειτουργεί». Το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Βρετανίας (NHS) καταργεί τις ομοιοπαθητικές θεραπείες και τη συνταγογράφηση των σκευασμάτων τους. Η λειτουργία των προτεινόμενων μηχανισμών της ομοιοπαθητικής αποκλείεται από τους νόμους της φυσικής και της χημείας.  Η επιστήμη προσφέρει μια πληθώρα εξηγήσεων για το πως η ομοιοπαθητική μπορεί να δίνει την εντύπωση ότι θεραπεύει ασθένειες ή ελαττώνει τα συμπτώματά τους, ενώ τα ίδια τα φάρμακα είναι αδρανή.  Η ομοιοπαθητική στηρίζεται σε αβάσιμες παραδοχές και οι πιο αξιόπιστες αποδείξεις το μόνο που δείχνουν είναι ότι πρόκειται για φαινόμενο placebo. Εάν χρησιμοποιηθεί ως εναλλακτική σε αποτελεσματικές θεραπείες μπορεί να προκαλέσει σοβαρή βλάβη.


ΓΕΝΙΚΑ  ΠΕΡΙ  ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ

 H ομοιοπαθητική, από τις λέξεις όμοιον και πάθος, είναι μια μέθοδος εναλλακτικής ιατρικής που επινοήθηκε το 1796 από τον Σάμουελ Χάνεμαν (Samuel Hahnemann), με βάση το αξίωμα πως «τα όμοια θεραπεύονται με τα όμοια» (similia similibus curantur), σύμφωνα με το οποίο η θεραπεία μιας ασθένειας μπορεί να επιτευχθεί με χρήση φαρμακευτικών ουσιών που είναι ικανές να προκαλέσουν τα συμπτώματα αυτής της ασθένειας, όταν χορηγηθούν σε έναν υγιή οργανισμό.

 Η oμοιοπαθητική αποτελεί μία ψευδοεπιστήμη - μία πεποίθηση η οποία παρουσιάζεται εσφαλμένα ως επιστημονική. Τα ομοιοπαθητικά παρασκευάσματα δεν είναι αποτελεσματικά για τη θεραπεία καμίας νόσου. Μελέτες μεγάλης κλίμακας έχουν δείξει πως η ομοιοπαθητική δεν είναι περισσότερο αποτελεσματική από ένα εικονικό φάρμακο (placebo), υποδηλώνοντας ότι οποιαδήποτε θετικά αποτελέσματα από τη θεραπεία οφείλονται στο φαινόμενο placebo και τη φυσική ανάρρωση του ασθενούς.

Ο Χάνεμαν πίστευε πως η υποκείμενη αιτία των ασθενειών ήταν τα φαινόμενα που εκείνος αποκαλούσε «μιάσματα», τα οποία μπορούν να αντιμετωπιστούν με ομοιοπαθητικά φάρμακα. Για την παρασκευή των φαρμάκων αυτών γίνεται σταδιακή αραίωση μιας δραστικής ουσίας σε οινόπνευμα ή απεσταγμένο νερό, την οποία ακολουθεί βίαη κρούση πάνω σε ένα ελαστικό σώμα. Η αραίωση συνήθως συνεχίζεται ακόμα και όταν πλέον δεν απομένει ούτε ένα μόριο της αρχικής ουσίας.  Οι Ομοιοπαθητικοί επιλέγουν φάρμακα συμβουλευόμενοι καταλόγους, γνωστοί και ως «ευρετηριολόγια» (αγγλ. repertory), με βάση μια διάγνωση που λαμβάνει υπόψη τα συμπτώματα του ασθενούς, τα προσωπικά του χαρακτηριστικά, τη φυσική και ψυχολογική του κατάσταση, και την ιστορία της ζωής του.

Οι προτεινόμενοι μηχανισμοί λειτουργίας των ομοιοπαθητικών φαρμάκων θεωρούνται επιστημονικά αβάσιμοι  και αδύνατοι.  Ενώ ορισμένες κλινικές δοκιμές παρουσιάζουν θετικά αποτελέσματα, οι συστηματικές ανασκοπήσεις τους αποκαλύπτουν πως αυτό οφείλεται σε στατιστικές διακυμάνσεις, σε ελαττωματικές ερευνητικές μεθόδους και μεροληπτική αναφορά. Η πρακτική της ομοιοπαθητικής έχει χαρακτηριστεί ως ανήθικη, καθώς επιδεινώνει την ταλαιπωρία των ασθενών αποθαρρύνοντάς τους από τη χρήση αποτελεσματικών φαρμάκων.  Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προειδοποιεί κατά της χρήσης της ομοιοπαθητικής για τη θεραπεία σοβαρών νοσημάτων όπως το HIV και ελονοσία. Η συνεχιζόμενη πρακτική, παρά την έλλειψη αποδείξεων για την αποτελεσματικότητά της, οδήγησε στον χαρακτηρισμό της από τμήμα της επιστημονικής και ιατρικής κοινότητας ως ανοησίας, ψευτοϊατρικής, ή απάτης.

Οι oμοιοπαθητικοί ισχυρίζονται πως ο Ιπποκράτης πιθανόν έχει θεμελιώσει την ομοιοπαθητική περίπου το 400 π.Χ., όταν υπαγόρευε τη χρήση μιας μικρής δόσης μανδραγόρα για θεραπεία μανίας, γνωρίζοντας πως αυτό προκαλεί μανία σε πολύ μεγαλύτερες δόσεις. Το 16ο αιώνα, ο πρωτοπόρος της φαρμακολογίας Παράκελσος υποστήριξε πως σε μικρές δόσεις «αυτό που προκαλεί αρρώστια στον άνθρωπο, επίσης τον θεραπεύει.» Ο Σάμουελ Χάνεμαν (1755–1843) έδωσε στην ομοιοπαθητική το όνομά της και διεύρυνε τις αρχές της στα τέλη του 18ου αιώνα. Εκείνη την εποχή, η κλασική ιατρική χρησιμοποιούσε μεθόδους όπως αφαίμαξη και κάθαρση, καθώς και πολύπλοκα μείγματα όπως η θερακή (ή θεριακή) Βενετίας, η οποία παρασκευαζόταν από 64 ουσίες, όπως όπιο, μύρο και σάρκα οχιάς.  Αυτές οι θεραπείες συχνά προκαλούσαν την επιδείνωση των συμπτωμάτων, με ενίοτε μοιραία αποτελέσματα.  Ο Χάνεμαν απέρριψε αυτές τις πρακτικές – οι οποίες εκθειάζονταν για πολλούς αιώνες – ως παράλογες και μη συνιστώμενες.  Αντί για αυτές, υποστήριζε τη χρήση μεμονωμένων φαρμάκων σε μικρότερες δόσεις και προωθούσε μια άυλη, βιταλιστική προσέγγιση της λειτουργίας των ζωντανών οργανισμών, πιστεύοντας πως οι ασθένειες έχουν πνευματικά, όπως και φυσικά αίτια.

Ο όρος «ομοιοπαθητική» επινοήθηκε από τον Χάνεμαν και για πρώτη φορά εμφανίστηκε στον τύπο το 1807. Ο Χάνεμαν επινόησε την ομοιοπαθητική ενώ μετέφραζε μια ιατρική διατριβή του Σκωτσέζου γιατρού και χημικού Ουίλιαμ Κάλλεν (William Cullen) στα Γερμανικά. Μιας και ήταν σκεπτικός απέναντι στη θεωρία του Κάλλεν, που αφορούσε τη χρήση της κιγχόνης για τη θεραπεία της ελονοσίας, ο Χάνεμαν κατάπιε μια ποσότητα του φλοιού της προκειμένου να ερευνήσει τι θα συνέβαινε. Ως αποτέλεσμα, εμφάνισε πυρετό, ρίγος και αρθραλγία: συμπτώματα παρόμοια με αυτά της ελονοσίας. Μετά από αυτό το πείραμα, ο Χάνεμαν έφτασε στην πεποίθηση πως όλα τα αποτελεσματικά φάρμακα προκαλούν συμπτώματα σε υγιείς οργανισμούς, όμοια με αυτά των ασθενειών που θεραπεύουν, σύμφωνα με το «νόμο των ομοίων» που είχαν προτείνει οι γιατροί της αρχαιότητας.  Μια καταγραφή των αποτελεσμάτων της κατάποσης φλοιού κιγχόνης από τον Όλιβερ Ουέντελ Χόλμς (Oliver Wendell Holmes, Sr.), που έχει δημοσιευτεί το 1861, απέτυχε να αναπαράγει τα συμπτώματα που ανέφερε ο Χάνεμαν.  Ο νόμος των ομοίων του Χάνεμαν αποτελεί ένα αξίωμα, και όχι ένα φυσικό νόμο. Μεταγενέστερη επιστημονική έρευνα δείχνει πως η κιγχόνη θεραπεύει την ελονοσία επειδή περιέχει κινίνη, η οποία καταστρέφει το παράσιτο Plasmodium falciparum που προκαλεί τη νόσο, λειτουργία που δεν σχετίζεται με τα συμπτώματα του κιγχονισμού. Ένα δημοφιλές φάρμακο κατά της γρίπης είναι μια αραίωση συκωτιού πάπιας, και προωθείται με το όνομα oscillococcinum

Η λειτουργία των προτεινόμενων μηχανισμών της ομοιοπαθητικής αποκλείεται από τους νόμους της φυσικής και της χημείας.  Η επιστήμη προσφέρει μια πληθώρα εξηγήσεων για το πως η ομοιοπαθητική μπορεί να δίνει την εντύπωση ότι θεραπεύει ασθένειες ή ελαττώνει τα συμπτώματά τους ενώ τα ίδια τα φάρμακα είναι αδρανή:

Το φαινόμενο του εικονικού φαρμάκου (placebo) — η παροχή συμβουλών κατά την ιατρική επίσκεψη και η προσδοκία των ομοιοπαθητικών φαρμάκων μπορεί να ασκήσει την επίδραση

Θεραπευτική επίδραση της ιατρικής επίσκεψης — η φροντίδα, το ενδιαφέρον και η καθησύχαση που αισθάνεται ο ασθενής όταν ανοίγεται προς τον συμπονετικό θεραπευτή μπορεί να επηρεάσει θετικά την κατάστασή του

Φυσιολογική ανάρρωση — ο χρόνος και η δυνατότητα του σώματος να αναρρώνει χωρίς βοήθεια μπορούν να εξαλείψουν πολλές ασθένειες

Άγνωστοι θεραπευτικοί παράγοντες — επηρροή από τη διατροφή, γυμναστική, περιβαλλοντικούς παράγοντες ή φάρμακα για διαφορετική ασθένεια

Παλινδρόμηση — καθώς πολλές ασθένειες και προβλήματα υγείας έχουν περιοδικό χαρακτήρα, τα συμπτώματά τους μπορεί να διαφέρουν με την πάροδο του χρόνου, ενώ οι ασθενείς τείνουν να επιδιώκουν περίθαλψη όταν η δυσφορία φτάνει το μέγιστο σημείο της. Μπορεί να αισθανθούν καλύτερα ούτως ή άλλως, όμως λόγω της ταυτόχρονης επίσκεψης του ομοιοπαθητικού προσδίδουν τη βελτίωση στο φάρμακο που τους χορηγήθηκε

Μη ομοιοπαθητική θεραπεία — η συμβατική περίθαλψη που οι ασθενείς μπορεί να λαμβάνουν ταυτόχρονα με την ομοιοπαθητική θεραπεία είναι πιθανό να ευθύνεται για τη βελτίωση

Παύση μιας δυσάρεστης θεραπείας — συχνά οι ομοιοπαθητικοί προτρέπουν τους ασθενείς να σταματήσουν τη συμβατική θεραπεία όπως χειρουργικές επεμβάσεις ή φαρμακευτική αγωγή, οι οποίες μπορούν να προκαλούν δυσάρεστες παρενέργειες. Οι βελτιώσεις που παρατηρούνται αποδίδονται στην ομοιοπαθητική, ενώ η πραγματική αιτία τους είναι η παύση της θεραπείας που προκαλούσε τις παρενέργειες, όμως η υποκείμενη ασθένεια παραμένει αθεράπευτη και αποτελεί κίνδυνο για τον ασθενή.

 

Το Πανεπιστήμιο Ντέρμπυ (Derby University) του Ηνωμένου Βασιλείου έχει καταργήσει το ομοιοπαθητικό του πρόγραμμα το 2012, ενώ το Πανεπιστήμιο του Ουέστμινστερ (University of Westminster) σταμάτησε να δέχεται εγγραφές νέων φοιτητών για την ομοιοπαθητική. Το Πανεπιστήμιο Σάλφορντ (Salford University) είχε καταργήσει το ομοιοπαθητικό του πρόγραμμα ένα χρόνο νωρίτερα. Το 2013 η Αρχή των Διαφημιστικών Προτύπων του Ηνωμένου Βασιλείου συμπέρανε πως ο Σύλλογος των Ομοιοπαθητικών στόχευε ευάλωτους ασθενείς, και τους αποθάρρυνε από τη χρήση της απαραίτητης φαρμακευτικής αγωγής με παραπλανητικούς ισχυρισμούς για την αποτελεσματικότητα των ομοιοπαθητικών φαρμάκων.

 
ΤΙ  ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ  ΟΙ  ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟΙ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ

Συχνές ερωτήσεις και απαντήσεις ασθενών για την Ομοιοπαθητική Ιατρική

 
Τι είναι η Ομοιοπαθητική;

 Η Ομοιοπαθητική είναι μια τελείως φυσική μέθοδος θεραπείας, η οποία θεραπεύει μόνιμα, ήπια και χωρίς παρενέργειες. Η Ομοιοπαθητική στοχεύει στην ενδυνάμωση του ίδιου του οργανισμού κινητοποιώντας τις αμυντικές του δυνάμεις και αποκαθιστώντας την διαταραγμένη του υγεία.

Υπάρχουν πολλά είδη Ομοιοπαθητικής; 

Υπάρχουν διάφοροι μέθοδοι χρήσης των ομοιοπαθητικών φαρμάκων. Η "Κλασική" Ομοιοπαθητική (την οποία στηρίζει η ΕΕΟΙ) είναι αυτή η οποία έχει να επιδείξει τα καλύτερα αποτελέσματα.

Ποιές ασθένειες θεραπεύει η Ομοιοπαθητική;

Η ομοιοπαθητική αντιμετωπίζει οξείες και χρόνιες νόσους, καλύπτοντας ένα ευρύτατο φάσμα της ανθρώπινης παθολογίας.

Τι είναι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα;

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι ουσίες που προέρχονται από την φύση (φυσικής, ζωικής ή ορυκτής προέλευσης), και παρασκευάζονται με φυσικό τρόπο και δεν έχουν καμία σχέση με τα χημικά φάρμακα. Ενεργούν πάνω σε ολόκληρο τον οργανισμό, ενισχύοντας τον αμυντικό του μηχανισμό με αποτέλεσμα την θεραπεία και ανανέωση του οργανισμού και κατά συνέπεια την εξαφάνιση των επί μέρους συμπτωμάτων. Τα ομοιοπαθητικα φαρμακα διατίθενται σε πολλά φαρμακεία και είναι αναγνωρισμένα από τον Ελληνικό Οργανισμό Φαρμάκων (Ε.Ο.Φ.) από το 1994, σύμφωνα με τη σχετική Ευρωπαϊκή οδηγία.

 
Πόσο κοστίζουν τα ομοιοπαθητικά φάρμακα;

Τα ομοιοπαθητικα φαρμακα είναι πολύ χαμηλά σε κόστος.

Είναι επικίνδυνα τα ομοιοπαθητικά φάρμακα ;
 Ποτέ και σε καμμία περίπτωση. Κατά τη διαδικασία παρασκευής τους έχουν αραιωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταργηθεί οποιαδήποτε πιθανότητα παρενέργειας, ενώ αντίθετα έχει ενισχυθεί η θεραπευτική τους ικανότητα. Γι αυτό το λόγο τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δίνονται και σε περιπτώσεις που άλλα φάρμακα αντενδείκνυνται, όπως η κύηση, η βρεφική ηλικία, η τρίτη ηλικία κ.α.

Πως παρασκευάζονται τα ομοιοπαθητικά φάρμακα;

Το ομοιοπαθητικό φάρμακο είναι ουσία φυσικής προέλευσης φυτικής, ορυκτής ή σπανιότερα ζωικής, που έχει αραιωθεί πάρα πολύ και έχει υποστεί ομοιοπαθητική δυναμοποίηση δηλ. το ομοιοπαθητικό διάλυμα κατά τη διαδικασία της αραίωσης του έχει υποστεί και μια σειρά από κρούσεις (δονήσεις). Αυτή είναι λοιπόν όλη η ιστορία. Εχουμε δηλ. ένα διάλυμα με απειροελάχιστη δόση ουσίας φυσικής προέλευσης που έχει υποστεί δονήσεις. Δεν είναι ούτε προσμίξεις χημικών φαρμακευτικών ουσιών, ούτε προσμίξεις μιγμάτων βοτάνων, ούτε τίποτε άλλο. Πρόκειται για μία απόλυτη φυσική κατεργασία μιας φυσικής ουσίας. Μέσω της διαδικασία της δυναμοποίησης ακόμη και ουσίες που στη φυσική τους μορφή είναι δηλητηριώδεις όπως π.χ. συμβαίνει με ορισμένα φυτά, μετά την ομοιοπαθητική κατεργασία τους έχει απομακρυνθεί κάθε πιθανότητα τοξικής δράσης στον οργανισμό. Και αυτό δεν είναι μία απλή εικασία. Είναι παρατήρηση με ιστορία 200 χρόνων, είναι παρατήρηση που έγινε στα εκατομμύρια ασθενείς που ακολούθησαν ή ακολουθούν ομοιοπαθητική αγωγή.

 Μπορώ να δοκιμάσω μόνος μου ομοιοπαθητικά φάρμακα;

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι ασφαλή και μη-τοξικά, όμως είναι απαραίτητη η ορθολογική τους χρήση, και είναι αυτή που θα καθορίσει και το θεραπευτικό αποτέλεσμα. Η σε βάθος και μόνιμη θεραπεία, απαιτεί βαθιά γνώση της ομοιοπαθητικής θεωρίας και φαρμακολογίας, καθώς και γνώση της παθολογίας που αντιμετωπίζει ο ασθενής. Η αφελής και επιπόλαια λήψη ομοιοπαθητικών φαρμάκων, θα έχει επιφανειακά αποτελέσματα, προκαλώντας απλώς τροποποίηση των συμπτωμάτων, και καθιστώντας δυσχερέστερη την εύρεση του κατάλληλου φαρμάκου από τον γιατρό. Για αυτό και δεν συνίσταται να παίρνετε τα ομοιοπαθητικά φάρμακα μόνοι σας, χωρίς την καθοδήγηση ενός καταρτισμένου ομοιοπαθητικού γιατρού.

Προκαλούν αντιδράσεις τα ομοιοπαθητικά φάρμακα;

Ένα μικρό ποσοστό ασθενών, τις πρώτες ημέρες της αγωγής, πιθανόν να παρουσιάσει εντονότερα κάποιο από τα συμπτώματα που ήδη είχε, σε όρια τελείως ακίνδυνα για τον οργανισμό. Αυτό αποτελεί ένδειξη ισχυρή ότι έχει αρχίσει η ενδυνάμωση του οργανισμού άρα και η θεραπεία του. Ωστόσο, μόνον ο ομοιοπαθητικός γιατρός είναι σε θέση να εκτιμήσει αν πρόκειται για την θεραπευτική επιδείνωση ή κάτι άλλο όπως π.χ. ένα τυχαίο κρυολόγημα, μια διάρροια από τροφική δηλητηρίαση κ.τ.λ. συνεπώς αυτόν και πρέπει να συμβουλεύονται σε κάθε περίπτωση οι ασθενείς.

Η αύξηση των συμπτωμάτων είναι απαραίτητη για να αρχίσει μια ομοιοπαθητική θεραπεία;

Δεν είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο. Πολύ συχνά η θεραπεία επέρχεται δίχως να παρουσιαστεί έξαρση στα συμπτώματα. Στην ομοιοπαθητική θεραπεία βέβαια το φαινόμενο της λεγόμενης "θεραπευτικής επιδείνωσης" δεν είναι ασυνήθιστο μια κι ο οργανισμός βοηθείται να βρει μια νέα ισορροπία μέσα από την ομοιοπαθητική αγωγή. Κάτι τέτοιο όμως γίνεται πάντοτε μέσα στα πλαίσια της ασφαλούς οικονομίας του όλου οργανισμού και δεν ενέχει καμμία απολύτως επικινδυνότητα. Αυτή η "αντίδραση" δεν είναι τίποτε άλλο από μία συνήθως ολιγόωρη ή ολιγοήμερη κι επομένως παροδική επιδείνωση κάποιου ή κάποιων απλών συμπτωμάτων όπως πονοκέφαλοι, κνησμός κ.λπ. σχετικών ή άσχετων με την παθολογία του ασθενούς και ποτέ βέβαια δεν πρόκειται για συμπτώματα που είναι σοβαρά και κρίσιμα ίσως για την ζωή τους σθένους (π.χ. αρτηριακή πίεση, αιμορραγία κλπ). Προκαλείται από την κινητοποίηση του αντιδραστικού μηχανισμού του οργανισμού στο να αντιμετωπίσει τη νοσηρή διαδικασία. Επομένως πρόκειται για κατάσταση που όχι μόνο δεν είναι προβληματική ή ανεπιθύμητη για την αγωγή αλλά είναι ενδεικτική της δράσης του ομοιοπαθητικού φαρμάκου και βέβαια ποτέ δεν χρειάζεται να διακοπεί η αγωγή αφού δεν είναι ποτέ αυτή η αρχική επιδείνωση επικίνδυνη.

Υπάρχει εμφάνιση παλαιών συμπτωμάτων του ασθενούς στη διάρκεια της ομοιοπαθητικής θεραπευτικής πορείας ?

Είναι χαρακτηριστική αλλά παραπλανητική η έκφραση που λέγεται ότι: "ό,τι είχες στο παρελθόν θα στο βγάλει στην επιφάνεια το ομοιοπαθητικό φάρμακο". Όμως να τι ακριβώς συμβαίνει. Πράγματι στη διάρκεια της ομοιοπαθητικής θεραπείας μπορεί να έχουμε ανάδυση παλαιών συμπτωμάτων ή ευαισθησιών του ασθενούς που πάντοτε όμως εστιάζονται σε επίπεδα (όργανα, συστήματα ή λειτουργίες) πιο επιφανειακά και λιγότερο σημαντικά απ' αυτά της παρούσας νόσου και ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν αφορούν επανεμφάνιση παλαιότερων σοβαροτέρων και πιο εσωτερικών ευαισθησιών από εκείνες της παρούσας κατάστασης τους ασθενούς. Ετσι π.χ. αν κάποιος είχε στη παιδική του ηλικία μια δερματοπάθεια που τον ταλαιπώρησε αρκετά και την οποία καταπίεσε με ισχυρά φάρμακα - κορτιζονούχες αλοιφές στη προκειμένη περίπτωση - και μετά από ένα διάστημα αναπτύσσει ημικρανίες που τον ταλαιπωρούν ιδιαίτερα και για τις οποίες αναζητεί απεγνωσμένα βοήθεια στην Ομοιοπαθητική, υπάρχει περίπτωση ενώ αντιμετωπίζονται με επιτυχία οι κεφαλαλγίες του, να εκδηλώσει για μικρό χρονικό διάστημα ήπια συμπτώματα της παλιάς δερματικής του ευαισθησίας. Αυτό όμως είναι και παροδικό φαινόμενο και καθόλου σοβαρό ή απειλητικό για τον ασθενή αλλά αντίθετα είναι ιδιαίτερα θετικό σημείο και ενδεικτικό της βαθειάς θεραπευτικής πορείας του ασθενούς αφού παρατηρείται μια μετατόπιση του κέντρου βάρους της διαταραχής του οργανισμού από το κέντρο προς την περιφέρεια. Συμβαίνει δηλ. ένα είδος εκτόνωσης της νοσηρής διαταραχής (οι ασθενείς συχνά το αποκαλούν "ξεθύμασμα της αρρώστιας"). Να τονίσουμε και πάλι ότι η σωστή εφαρμογή της ομοιοπαθητικής θεραπείας (κλασική ομοιοπαθητική ιατρική) δεν περικλείει κανένα κίνδυνο βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα. 

Πόσο διαρκεί μια θεραπευτική αγωγή και από τι εξαρτάται;

Σε μια οξεία ασθένεια το θεραπευτικό αποτέλεσμα είναι άμεσο και επιτυγχάνεται σε σύντομο χρόνο. Στις χρόνιες περιπτώσεις όμως δεν είναι πάντα δυνατό - τις περισσότερες φορές τουλάχιστον - να υπάρξει άμεσο θεραπευτικό αποτέλεσμα, ιδιαίτερα όταν οι ασθενείς έχουν έλθει στην ομοιοπαθητική αφού δοκίμασαν πρώτα όλες τις άλλες μεθόδους χωρίς επιτυχία. Η διάρκεια της θεραπείας εξαρτάται από την βαρύτητα του προβλήματος, την χρονιότητα του τη χρήση άλλων φαρμάκων, τη κληρονομικότητα, την ηλικία του ατόμου κ.ά.

Είναι απαραίτητο να συνεχίζει ο ασθενής επ'άπειρον την ομοιοπαθητική αγωγή;

Όχι. Από τη στιγμή που θα αισθανθεί αρκετά καλά, συμβουλευόμενος και τον ομοιοπαθητικό γιατρό του, μπορεί να σταματήσει την αγωγή του και να επανέλθει στο γιατρό μόνο σε περίπτωση υποτροπής της αρχικής ασθένειας ή σε εμφάνιση κάποιας άλλης.

Αν παρουσιαστεί κάποιο οξύ πρόβλημα κατα τη διάρκεια της θεραπείας;

Αν κατά τη διάρκεια της θεραπείας παρουσιαστεί κάποιο οξύ πρόβλημα ( κρυολόγημα, διάρροια, έντονος πονοκέφαλος, επιπεφυκίτις κ.λ.π. ), το καλύτερο θα είναι ο ασθενής να έλθει σε επαφή με τον ομοιοπαθητικό γιατρό του για να του δώσει το αντίστοιχο ομοιοπαθητικό φάρμακο ή να του πει τι να κάνει. Αν όμως δεν μπορέσει εκείνη τη στιγμή να επικοινωνήσει με το γιατρό του και πρέπει οπωσδήποτε κάτι να πάρει, μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε συνηθισμένο ( αλλοπαθητικό ) φάρμακο. Δεν υπάρχει κανένας φόβος παρενέργειας ή κάποιας αρνητικής αλληλεπίδρασης αλλοπαθητικών και ομοιοπαθητικών φαρμάκων σε μια τέτοια περίπτωση.

 Μπορούν να γίνονται συγχρόνως ομοιοπαθητική και άλλες θεραπείες;

Είναι προτιμότερο στο διάστημα που ένας ασθενής ακολουθεί κάποια άλλη θεραπευτική αγωγή (φάρμακα, βελονισμό κ.λ.π. ), να διακόπτει την ομοιοπαθητική γι αυτό το διάστημα και να συνεχίζει μετά, συνεννοούμενος και με τον ομοιοπαθητικό γιατρό του. Κι αυτό όχι γιατί υπάρχει κίνδυνος παρενέργειας, αλλά επειδή τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι ευαίσθητα, αδρανοποιούνται και είναι σαν να μην τα παίρνει ο ασθενής.

Υποτροπιάζει ένας ασθενής μετά την ομοιοπαθητική θεραπεία;

Είναι δυνατόν ένας ασθενής μετά από μια επιτυχή ομοιοπαθητική θεραπεία κάποια στιγμή να υποτροπιάσει. Αυτό εξαρτάται :
α) από το πόσο υγιής είναι ο οργανισμός,

β) από το είδος και τη χρονιότητα της αρρώστιας που είχε,

γ) από τις ταλαιπωρίες, ψυχικές ή σωματικές, που έδρασαν επάνω του κατά τον χρόνο που είναι βελτιωμένος από την αρχική του αρρώστια, και

δ) από το πόσο σωστά τηρεί τις συστάσεις του γιατρού μετά τη διακοπή των φαρμάκων.

 

 

 

Η  ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ  ΣΤΙΣ  ΗΠΑ

ΕΠΙΣΗΜΗ  ΑΠΟΦΑΣΗ  ΣΤΙΣ  ΗΠΑ:  «Η  ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ  ΔΕΝ  ΕΧΕΙ  ΚΑΜΙΑ  ΑΠΟΛΥΤΩΣ  ΑΞΙΑ».




Μια είδηση  από το εξωτερικό, που δεν έφτασε ποτέ στην Ελλάδα.  Με απόφαση της  Ομοσπονδιακής Επιτροπής Εμπορίου των ΗΠΑ (FTC), οι εταιρίες κατασκευής ομοιοπαθητικών φαρμάκων, υποχρεώνονται να αναγράφουν σε αυτά, ότι «δεν υπάρχει καμία επιστημονική απόδειξη ότι το προϊόν λειτουργεί». Με απλά λόγια  τα  ομοιοπαθητικά  φάρμακα  δεν έχουν καμία θεραπευτική αξία.

Γράφτηκε  ότι  η  Ομοιοπαθητική  δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια καλοστημένη απάτη που αποδίδει πολλά χρήματα. Στις ΗΠΑ, ο τζίρος για το 2007, υπολογίστηκε στα 3 δις δολάρια.

Η απόφαση της  Ομοσπονδιακής Επιτροπής Εμπορίου των ΗΠΑ, που υποχρεώνει τους κατασκευαστές ομοιοπαθητικών φαρμάκων να αναγράφουν σε αυτά πως δεν υπάρχει καμία επιστημονική βάση για την αξιοπιστία τους, μπορεί να μη βάλει οριστικό τέλος στην άσκηση μιας ψευδοεπιστήμης. 


Η  ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ  ΣΤΗΝ  ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Βρετανίας (NHS) καταργεί τις ομοιοπαθητικές θεραπείες και τη συνταγογράφηση των σκευασμάτων τους. Οι λόγοι αφορούν τη χαμηλή αποτελεσματικότητά τους, τη δυσανάλογη σχέση κόστους – αποτελεσματικότητας και την προσπάθεια να εξοικονομηθούν για τη δημόσια υγεία περί τα 190 εκατ. λίρες τον χρόνο.

Τελικά, υπάρχουν επιστημονικές αποδείξεις για την ομοιοπαθητική; 

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, οι συνταγές για ομοιοπαθητικές θεραπείες κόστισαν στο βρετανικό εθνικό σύστημα υγείας 92.412 λίρες (το 2016) και τουλάχιστον 578.000 λίρες τα τελευταία πέντε χρόνια.

Όπως δήλωσε ο επικεφαλής του NHS, Σάιμον Στίβενς, η ομοιοπαθητική «στην καλύτερη περίπτωση είναι placebo και κατάχρηση των περιορισμένων πόρων του Εθνικού Συστήματος Υγείας». Εκτός των ομοιοπαθητικών, το σχέδιο του NHS αφορά επίσης την κατάργηση της συνταγογράφησης 17 σκευασμάτων, μεταξύ των οποίων φυτικά φάρμακα και ταξιδιωτικά εμβόλια, για τους ίδιους ακριβώς λόγους -τη χαμηλή, κλινικά αποδεδειγμένη, αποτελεσματικότητα σε σχέση με το κόστος. Το ζήτημα της κρατικής χρηματοδότησης για τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν είναι καινούργιο.
Τόσο η Βρετανική Ιατρική Εταιρεία όσο και η Επιτροπή Επιστήμης και Τεχνολογίας της Βουλής των Κοινοτήτων έχουν ζητήσει να τερματιστεί η συνταγογράφηση τους στο NHS, επισημαίνοντας ότι πρόκειται απλά για εικονικά φάρμακα.

«Η ομοιοπαθητική στηρίζεται σε αβάσιμες παραδοχές και οι πιο αξιόπιστες αποδείξεις το μόνο που δείχνουν είναι ότι πρόκειται για φαινόμενο placebo. Εάν χρησιμοποιηθεί ως εναλλακτική σε αποτελεσματικές θεραπείες μπορεί να προκαλέσει σοβαρή βλάβη», δήλωσε ο Edzard Ernst, επίκουρος Καθηγητής Συμπληρωματικής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Έξετερ. «Ως εκ τούτου, είναι καιρός ο NHS να σταματήσει να τη χρηματοδοτεί και αντ’ αυτού να χρησιμοποιεί τους περιορισμένους πόρους για θεραπείες που βασίζονται σε  έγκυρα επιστημονικά δεδομένα».

 Η Βρετανική Ομοιοπαθητική Εταιρεία φυσικά διαφωνεί. Η επικεφαλής της Εταιρείας, Κρίσταλ Σάμνερ, δήλωσε ότι το σχέδιο του NHS είναι «κακό για τον ήδη δοκιμαζόμενο προϋπολογισμό και για τους ασθενείς» σημειώνοντας ότι, δεν θα αποδώσει οικονομικά, καθώς οι ασθενείς θα συνταγογραφούν αντί των ομοιοπαθητικών τα συμβατικά φάρμακα που είναι ακριβότερα. 

Αλλά, τι συμβαίνει με την ομοιοπαθητική;

Όπως γράφει ο Guardian, τα ευρήματα πρόσφατης έρευνας στην Αυστραλία προστίθενται σε μία σειρά μελετών σύμφωνα με τις οποίες τα «οφέλη» της ομοιοπαθητικής δεν μπορούν να αποδειχθούν.

Η ομοιοπαθητική επινοήθηκε τον 18ο αιώνα από ένα Γερμανό γιατρό, τον Σάμουελ Χάνεμαν, ο οποίος αμφισβητώντας μεθόδους της εποχής όπως η αφαίμαξη, άρχισε να αναζητά εναλλακτικές. Ο Χάνεμαν πειραματίστηκε με τον φλοιό της κιγχόνης, του φυτού που έδωσε το θαυματουργό κινίνο.Το εκχύλισμα του φυτού από το Περού δινόταν ως φάρμακο για την ελονοσία, όμως η λειτουργία του παρέμενε μυστήριο.

Ο Χάνεμαν, υγιής και σε φόρμα, έφαγε τον φλοιό και ανέβασε αμέσως πυρετό, υποστηρίζοντας ωστόσο, ότι αυτό που του προκάλεσε τον πυρετό… θα θεραπεύσει τον πυρετό. Αυτό έγινε και το δόγμα του.

Βασιζόμενος σε αυτή τη μία και μόνη εμπειρία, ο Χάνεμαν έθεσε τα θεμέλια της εναλλακτικής μεθόδου που ονόμασε ομοιοπαθητική.


Η φύση είναι η μεγαλύτερη δεξαμενή φαρμάκων και η κιγχόνη θα ερχόταν σύντομα να προστεθεί σε αυτήν. Οι επιστήμονες κατέληξαν ότι ανεξαρτήτως του τι μπορεί να προκαλέσει η κατάποση του φλοιού της κιγχόνης, το συστατικό της κινίνης είναι που θεραπεύει την ελονοσία. Από την πλευρά του, ο Χάνεμαν επέμεινε στις απόψεις του. Η δημοτικότητα της ομοιοπαθητικής εκτοξεύθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν άνοιξε το πρώτο νοσοκομείο ομοιοπαθητικής το 1832.

Στην ομοιοπαθητική οι μελέτες -επιστημονικές και μη επιστημονικές- αφθονούν. Ωστόσο, πειστικές αποδείξεις δεν υπάρχουν (όπως, για παράδειγμα ότι, οι μεγάλες αραιώσεις των ουσιών παρέχουν φαρμακευτικά αποτελέσματα). Αυτό που όντως δείχνουν οι μελέτες είναι ότι τα ομοιοπαθητικά παρασκευάσματα και μια καλή συζήτηση από κάποιον που ασχολείται με τους ασθενείς του, μπορούν να προκαλέσουν ανταπόκριση σε εικονικό φάρμακο το οποίο κάνει ορισμένους ανθρώπους να αισθάνονται καλύτερα.

Οι μεμονωμένες μελέτες σπανίως λαμβάνονται υπόψιν στην ιατρική. Χρειάζεται να επαναληφθούν ξανά και ξανά προκειμένου να θεωρηθούν αξιόπιστες. Με σημείο αιχμής τη βασική αυτή αρχή, η ανεξάρτητη, μη κερδοσκοπική, μη κυβερνητική οργάνωση, Cochrane, το δίκτυο ερευνητών που δραστηριοποιείται σε 130 χώρες, και αξιολογεί τις επιστημονικές ιατρικές δημοσιεύσεις, διενεργεί σειρά μελετών για την ομοιοπαθητική, ήδη από το 2008. Οι έρευνες έδειξαν ότι δεν υπάρχουν σοβαρές αποδείξεις πως η ομοιοπαθητική βοηθά τη γρίπη, το χρόνιο άσθμα, την άνοια ή το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου.

Μόλις κάποιες νύξεις, υπόνοιες ότι, πιθανώς βοηθά τις δερματικές αντιδράσεις που προκαλούνται ως παρενέργεια από την ακτινοθεραπεία και τη χημειοθεραπεία στις οποίες υποβάλλονται οι καρκινοπαθείς, υπογραμμίζοντας ωστόσο, ότι οι δοκιμές πρέπει να επαναληφθούν προκειμένου να επιβεβαιωθεί το όποιο όφελος.  Το 2010, η Επιτροπή Επιστήμης και Τεχνολογίας της Βουλής των Κοινοτήτων έδωσε στη δημοσιότητα έκθεση για την ομοιοπαθητική, σύμφωνα με την οποία οι αποδείξεις  ότι τα ομοιοπαθητικά παρασκευάσματα έχουν το αποτέλεσμα των placebo είναι συντριπτικές.

Αναφερόμενη δε στο γεγονός ότι, η ομοιοπαθητική χρηματοδοτείται από τα χρήματα των φορολογουμένων πολιτών μέσω του Εθνικού Συστήματος Υγείας, η έκθεση καλούσε την κυβέρνηση να σταματήσει τη συνταγογράφηση των ομοιοπαθητικών παρασκευασμάτων. Τα χάπια ζάχαρης και άλλα ομοιοπαθητικά σκευάσματα περιέχουν τόσο λίγα συστατικά ώστε οι παρενέργειες είναι ελάχιστες. Αλλά η ομοιοπαθητική δεν στερείται επικινδυνότητας.

Το 2012, ο Βρετανός γιατρός και ερευνητής Edzard Ernst, ένας άνθρωπος που έχει ασκήσει δριμεία κριτική στα εναλλακτικά φάρμακα, δημοσίευσε μια ανασκόπηση των επιβλαβών συνεπειών που προκύπτουν από τη χρήση ομοιοπαθητικών παρασκευασμάτων.

Η μελέτη διαπίστωσε ότι 1.159 ασθενείς αντιμετώπισαν προβλήματα. Τέσσερις πέθαναν. Συχνά μάλιστα, η λήψη ομοιοπαθητικών καθυστέρησε τη θεραπεία τους με αποτελεσματικά φάρμακα ή τη ματαίωσε εντελώς.

Στο βιβλίο του με τίτλο «Trick or Treatment», το οποίο συνυπογράφει με τον επιστημονικό συνεργάτη – συγγραφέα Simon Singh, ο Ernst αφηγείται την περίπτωση μίας ομοιοπαθητικού που σε συνεργασία με την ερευνητική της ομάδα προσπαθούσε να θεραπεύσει τον εαυτό της από τον καρκίνο με την ομοιοπαθητική. Η γυναίκα πέθανε, κατά τον Ernst, επειδή δεν έλαβε εγκαίρως την κατάλληλη θεραπεία.

Η τελευταία μεγάλη έκθεση για την ομοιοπαθητική δημοσιεύεται από το Εθνικό Συμβούλιο Υγείας και Ιατρικής Έρευνας της Αυστραλίας.  Μετά από εκτεταμένη μελέτη, διαπιστώθηκε ότι «δεν υπάρχουν περιπτώσεις με αξιόπιστες αποδείξεις ότι η ομοιοπαθητική είναι αποτελεσματική».

Επιπλέον, η ομοιοπαθητική δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για τη θεραπεία χρόνιων και σοβαρών παθήσεων ή, παθήσεων που ενδέχεται να εξελιχθούν σε σοβαρές και χρόνιες και προειδοποίησε ότι τα άτομα που έχουν κάνει χρήση των παρασκευασμάτων αυτών μπορεί να έχουν θέσει σε κίνδυνο την υγεία τους, απορρίπτοντας ή καθυστερώντας τη χρήση αποτελεσματικών φαρμάκων.

Η  ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ  ΣΤΗΝ  ΕΛΛΑΔΑ

Στην Ελλάδα, το εμπόριο ομοιοπαθητικής ελπίδας καλά στέκει. Μέχρι και κανονικοί γιατροί την εφαρμόζουν για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους. Ακόμη χειρότερα, την εφαρμόζουν άτομα χωρίς τη παραμικρή ιατρική εξειδίκευση, ή με πτυχία από σχολές όπως η Διεθνής Ακαδημία Κλασσικής Ομοιοπαθητικής Ιατρικής του  Βυθούλκα.

Το  2006  το Πανεπιστήμιο Αιγαίου αποφάσισε να πρωτοτυπήσει. Καθιέρωσε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών πάνω στην ομοιοπαθητική. Η διεθνής επιστημονική και ακαδημαϊκή κοινότητα νόμιζε πως επρόκειτο για αστείο.

Ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών, απέστειλε επιστολή στην τότε Υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Κα Μαριέττα Γιαννάκου, ζητώντας την επανεξέταση και ανάκληση της απόφασης που εγκρίνει το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών, καθότι η Ομοιοπαθητική δεν έχει αναγνωριστεί ως επίσημη ιατρική ειδικότητα.-
ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.