Ο ΤΑΚΗΣ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗΣ, Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: «ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ, ΤΟΥ ΕΒΓΑΛΑΝ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΜΕ ΤΑΝΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΜΕ ΠΕΤΡΕΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ».

Φωτογραφία του Ιωάννη Βουγιουκλάκη, που είχε κρεμασμένη ο γιος του Τάκη στο σπίτι του και έγραφε: «Ιωάννης Αντωνίου Βουγιουκλάκης εκ Λαγείας Λακωνίας έλκων το γένος. Νομάρχης Αρκαδίας Αύγουστος 1941- Ιούνιος 1943. Εκρεουργήθη παρ’ ελασιτών τη 31 Δεκεμβρίου 1943 εις χαράδραν Κυνουρίας».

Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια  κ.  Τάκη  Βουγιουκλάκη;
Πολύ δύσκολα. Ο πατέρας μου ήταν δικηγόρος και νομάρχης στην Αρκαδία. Εκτελέστηκε από τους κομμουνιστές, αφού πρώτα βασανίστηκε φρικτά. Του έσπασαν τα κόκαλα, του έβγαλαν τα δόντια και τα νύχια με τανάλια. Βρήκε μαρτυρικό θάνατο το 1943, στο Χάραδρο Κυνουρίας. Η μητέρα μου έμεινε χήρα πολύ νέα, μόλις 33 χρόνων. Εκανε «τάμα ζωής» τα τρία παιδιά της! Οικονομικά ήταν πολύ δύσκολα. Οι συντάξεις ήταν πενιχρότατες. Μόνη βοήθεια ήταν ό,τι έδιναν οι τρεις αδερφοί της μητέρας μου. Ηταν το γένος Κουμουνδούρου, απόγονος του πρωθυπουργού. Είχε τρεις αδερφούς, επιστήμονες σε καλές θέσεις, ανύπαντρους, και από το υστέρημά τους μας βοηθούσαν.

 

ΚΛΑΡΑ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, 11  Νοεμβρίου 2017,  ΕΣΠΡΕΣΣΟ

Σκηνοθέτης, θεατράνθρωπος, παραγωγός, κινηματογραφιστής. Ενας άνθρωπος γεμάτος γνώση, εμπειρία, επιτυχίες... γεμάτος από τη ζωή του!

Είναι πολλά τα επίθετα που μπορούν να συνοδέψουν το όνομα του Τάκη Βουγιουκλάκη. Ωστόσο εκείνος παραμένει ο μικρός αδερφός της Αλίκης...

 

Πότε γεννηθήκατε, αν δεν γίνομαι αδιάκριτη;
Είναι γνωστό! Γεννήθηκα το ’39. Το 1939, όχι το 1839 (γέλια), στην Αθήνα. Στην περιοχή του Αγίου Παύλου, κοντά στον σταθμό Λαρίσης. Είμαι το τρίτο παιδί της οικογένειας. Πρώτη η Αλίκη, δεύτερος ο Αντώνης και τελευταίος εγώ!

Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Πολύ δύσκολα. Ο πατέρας μου ήταν δικηγόρος και νομάρχης στην Αρκαδία. Εκτελέστηκε από τους κομμουνιστές, αφού πρώτα βασανίστηκε φρικτά. Του έσπασαν τα κόκαλα, του έβγαλαν τα δόντια και τα νύχια με τανάλια. Βρήκε μαρτυρικό θάνατο το 1943, στο Χάραδρο Κυνουρίας. Η μητέρα μου έμεινε χήρα πολύ νέα, μόλις 33 χρόνων. Εκανε «τάμα ζωής» τα τρία παιδιά της! Οικονομικά ήταν πολύ δύσκολα. Οι συντάξεις ήταν πενιχρότατες. Μόνη βοήθεια ήταν ό,τι έδιναν οι τρεις αδερφοί της μητέρας μου. Ηταν το γένος Κουμουνδούρου, απόγονος του πρωθυπουργού. Είχε τρεις αδερφούς, επιστήμονες σε καλές θέσεις, ανύπαντρους, και από το υστέρημά τους μας βοηθούσαν.

Πώς τα βγάλατε πέρα;
Ζήσαμε κάποια χρόνια στην Αθήνα και μετά πήγαμε για ένα καλοκαίρι στο Μαρούσι, όπου μείναμε για επτά χρόνια. Από το 1946 γυρίσαμε το 1952. Το Μαρούσι τότε ήταν εξοχή. Παρότι είχαμε δύσκολη ζωή, υπήρχε αγνότητα. 

Το καλοκαίρι κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα! Φυτεύαμε μόνοι μας ντομάτες και άλλα ζαρζαβατικά. Είχαμε και κότες και μία κατσίκα! Ωραία περάσαμε στο Μαρούσι... Μάθαμε πολλά πράγματα για τη ζωή! Η Αλίκη τελείωσε το σχολείο εκεί, εμείς συνεχίσαμε στην Αθήνα. Γυρνώντας η Αλίκη έδωσε στη δραματική σχολή και άρχισε η καριέρα της. Η Αλίκη ήταν ο πατέρας που χάσαμε στην αρχή, γιατί από νωρίς έβγαζε χρήματα! Αυτή βοήθησε οικονομικά να σπουδάσουμε εγώ κι ο αδερφός μου! Εγώ με την Αλίκη ήμασταν ο ένας για τον άλλον, το alter ego. Εμεινα ο μισός όταν έφυγε.

Είχατε κι εσείς καλλιτεχνική φλέβα...
Μόλις τελείωσα το γυμνάσιο, έφυγα για τη Ρώμη. Εκείνη την εποχή για να πάρεις συνάλλαγμα έπρεπε να είσαι εγγεγραμμένος σε μια ανώτατη σχολή, για να δικαιολογεί η Τράπεζα της Ελλάδος να σου στέλνει χρήματα. Εκανα μια εγγραφή χωρίς εξετάσεις στο πανεπιστήμιο της Ρώμης, στην Κοινωνιολογία. Γιατί στην Κινηματογραφική Ακαδημία της Ιταλίας, για την οποία ξεκίνησα, δεν μπορούσα να μπω. Επρεπε να ξέρω πολύ καλά τη γλώσσα και να περάσω από εξετάσεις. Διάβαζα 12 ώρες την ημέρα για το πανεπιστήμιο!

Στα δύο χρόνια ήμουν έτοιμος να δώσω εξετάσεις στην Κινηματογραφική Ακαδημία. Δώσαμε συνολικά 78 άτομα και μπήκα πρώτος.

 

Στην Ιταλία δεν γνωρίσατε και την πρώτη σας σύζυγο;
Ναι, την Μπέττυ! Τη γνώρισα το 1959, ενώ σπούδαζα. Ηταν Ελληνίδα που μόλις είχε έρθει με την αδελφή της στη Ρώμη για σπουδές. Ηταν κεραυνοβόλος έρωτας! Το 1960 παντρευτήκαμε. Σταμάτησε τις σπουδές της γιατί έμεινε έγκυος. Από αυτόν τον γάμο απέκτησα τον γιο μου, τον Γιάννη, ο οποίος γεννήθηκε το 1962. Γυρίσαμε μαζί στην Ελλάδα το 1963 και δύο μήνες μετά με πήρανε φαντάρο. Δυστυχώς, η Ελισάβετ (Μπέττυ) δεν ζει πια.

Ποια ήταν η πρώτη σας σκηνοθετική δουλειά;
Δούλεψα ως βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία «Ο Ηλίας του 16ου» πριν πάω στη Ρώμη και στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», όταν επέστρεψα. Υστερα έγινα διευθυντής παραγωγής στις ταινίες «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» και «Επιχείρηση Απόλλων», και το 1969 με κάλεσε ο Φίνος και μου ανέθεσε το πρώτο μου έργο!

Μου έδωσε το σενάριο να κάνω την πρώτη μου ταινία: «Το αστείο κορίτσι». Το σημείο-σταθμός στην καριέρα μου ήταν αυτό. Στη συνέχεια έκανα το «Σ’ αγαπώ», «Η Αλίκη δικτάτωρ» και το «Οι γενναίοι πεθαίνουν δυο φορές» με τον Νίκο Φώσκολο. Με τον Νίκο ήμασταν... διόσκουροι! Κάναμε συσκηνοθεσία στην ταινία «Δεκαεφτά σφαίρες για έναν άγγελο». Το 1981 έγραψε το σενάριο στην ταινία μου «Κατάσκοπος Νέλλη» κι είχα σκηνοθετήσει όλα τα κινηματογραφημένα εξωτερικά γυρίσματα της «Λάμψης». Υποκλίνομαι στο ταλέντο και στην εφευρετικότητά του! Την ίδια εποχή, το 1970, ο παραγωγός Γιώργος Ράλλης μου ανέθεσε τη διεύθυνση της εταιρίας παραγωγής Αστήρ TV.

 

Στη συνέχεια ήρθαν οι βιντεοταινίες;
Εχουν λοιδορήσει τα βίντεο, αλλά υπήρξαν και καλές ταινίες! Εγώ ως σκηνοθέτης δεν μετανιώνω για καμία ταινία μου. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 άρχισε η κρίση του κινηματογράφου, γιατί μπήκε η τηλεόραση στη ζωή μας. Επιπλέον ο Φίνος αρρώστησε. Ετσι, μη μπορώντας να συνεργαστούμε πλέον, έφυγα από τη Finos Film. Το 1975 πήραμε με την Αλίκη το κηποθέατρο του Πεδίου του Αρεως. Σκηνοθέτησα το πρώτο της έργο, τον «Πειρασμό» του Ξενόπουλου, που το κάναμε μιούζικαλ. Τη μουσική έγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος. Είχαμε διπλό εισιτήριο από τα άλλα θέατρα, κι όμως ήταν γεμάτο! Σκηνοθέτησα πέντε παραστάσεις με την Αλίκη. Το 1976 έκανα το δικό μου γραφείο παραγωγής. Το 1979 ο τότε υπουργός Πολιτισμού Ανδρέας Ανδριανόπουλος με τοποθέτησε καλλιτεχνικό διευθυντή στο Αρμα Θέσπιδος. Εμεινα τρία χρόνια, μέχρι που η Μελίνα Μερκούρη το διέλυσε για να δημιουργήσει τα ΔΗΠΕΘΕ. Από εκεί και μετά σκηνοθετούσα στο ελεύθερο θέατρο και έκανα και ταινίες. Εχω διατελέσει αντιπρόεδρος στην Ενωση Σκηνοθετών και ήμουν για χρόνια μέλος της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Επίσης υπήρξα σύμβουλος του Μίνου Κυριακού στον ΑΝΤ1 από το 1991.

Η δεύτερη σύζυγός σας, η Εφη Πίκουλα, πότε ήρθε στη ζωή σας;
Το 1985 είναι για μένα ημερομηνία - σταθμός και ορόσημο, γιατί τη γνώρισα! Εκείνη την εποχή συνεργαζόμουν με τον Γιώργο Καραγιάννη, ο οποίος μας πάντρεψε κιόλας και είμαστε αγαπημένοι φίλοι! Με πήρε, λοιπόν, τηλέφωνο να σκηνοθετήσω μία ταινία. Εγώ ήμουν εκτός με θίασο και του πρότεινα τον βοηθό μου Θοδωρή Κωσταντόπουλο, ο οποίος διάλεξε την Εφη.

Το σενάριο αφορούσε έναν πλούσιο βιομήχανο και τα γυρίσματα γίνονταν στη βίλα Λεβίδη, στην Παλλήνη. Εκείνη την περίοδο είχα αγοράσει μία Mercedes. Μου ζήτησαν λοιπόν να τους πάω το αυτοκίνητο για το γύρισμα. Στη βίλα είχε έναν υπέροχο κήπο με μπακαρά τριαντάφυλλα! Είχε όμως έναν κηπουρό που, αν πατούσες λίγο το γρασίδι, σού έριχνε με το δίκαννο! Οπως περίμενα, σταμάτησε ένα αυτοκίνητο και κατέβηκε η Εφη!

 

Μόλις την είδα, είπα: «Τι έγινε; Από τον Ολυμπο κατέβηκαν οι θεές;» Τρελάθηκα! Και χωρίς να υπολογίσω τίποτα, έκανα μία και έκοψα ένα τριαντάφυλλο! Αρχισε να φωνάζει ο κηπουρός... έβγαλα ένα χιλιάρικο από την τσέπη και το κάρφωσα πάνω στο κομμένο κοτσάνι! Του το έδειξα και μου έκανε νόημα «ευχαριστώ»! Της το προσέφερα κι από κει αρχίσαμε... Το 1986 παντρευτήκαμε στον Αγιο Δημήτριο Ψυχικού. Τον Ιούνιο κλείνουμε 32 χρόνια μαζί και δοξάζω τον Θεό που την έφερε στον δρόμο μου!

Με την πολιτική πώς ασχοληθήκατε;
Το 1996 κατέβηκα με τον φίλο μου τον Αντώνη Σαμαρά στην Α' Αθήνας. Δεν μπήκε το κόμμα στη Βουλή. Μετά έβαλα υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές του Δήμου Βριλησσίων κι εκλέχτηκα. Εμεινα στον δήμο για 12 χρόνια, κόντεψα να γίνω δημόσιος υπάλληλος κι είπα φτάνει πια! Δεν θέλω να ασχοληθώ ξανά με την πολιτική. Θέλω να περνάω χρόνο με τη γυναίκα μου και με τον γιο μου.

Κάνοντας τον απολογισμό σας πού καταλήγετε;
Δεν έχω να μετανιώσω για κάτι κακό που έκανα. Εχω βοηθήσει πολύ κόσμο. Δεν έχω έχθρες στον χώρο. Έχω έναν υπέροχο γιο, μια εκπληκτική γυναίκα κι αυτό δημιουργεί την ευτυχία του ανθρώπου! Στον μικρόκοσμό μου είμαι ευτυχισμένος.

 

Πλάτανος Αρκαδίας. 

Ο 86χρονος Γιώργος Πετρίδης, που έζησε τα γεγονότα εκείνης της εποχής ως 14χρονο παιδί, αναφέρει τον Βουγιουκλάκη σαν έναν καλοκάγαθο νομάρχη ο οποίος βοηθούσε τους πολίτες. «Ο Βουγιουκλάκης θεωρούνταν καλός άνθρωπος για τον απλό λαό. Είχε βάλει ορισμένα πράγματα σε μια αποθήκη προκειμένου να τα μοιράσει στους Τριπολιτσιώτες. Τότε, λοιπόν, ερχόμενοι οι Γερμανοί στην Τρίπολη άνοιξαν τις αποθήκες και πήραν τα τρόφιμα, με αποτέλεσμα να θεωρήσουν οι αντάρτες ένοχο τον Βουγιουκλάκη».

«Μετά από μέρες, οι αντάρτες κατάφεραν να πιάσουν τον Βουγιουκλάκη και να τον φέρουν μαζί με άλλους τέσσερις εδώ στο χωριό Χάραδρο, που βρίσκεται λίγο μακρύτερα από τον Πλάτανο». «Ο Βουγιουκλάκης έφαγε τόσο ξύλο που δεν μπορούσε να ζήσει άνθρωπος μετά από αυτό. Ήταν νύχτα, εγώ δεν τους είχα δει, όμως ένας μεγαλύτερος από εμένα ονόματι Τερζάκης, που ήταν μπροστά στο περιστατικό, μας έλεγε πριν μερικά χρόνια πως τόσο ξύλο ούτε ένα μεγάλο ζώο δεν θα άντεχε. Τους χτυπούσαν το κεφάλι στο δρόμο. "Μίλα ρε", του έλεγαν. "Τι να σας πω ρε παιδιά. Δεν ξέρω τίποτα. Γιατί να πάρω και άλλους στο λαιμό μου" τους έλεγε».

 «Εκεί απέναντι στη στάνη ήταν ο τάφος τους. Τους έθαψαν και τους τέσσερις σε ένα μνήμα. Σήμερα το μνημείο έχει οργωθεί από γεωργούς».

Η  ΑΛΙΚΗ  ΞΕΘΑΨΕ  ΤΑ  ΟΣΤΑ  ΤΟΥ  ΠΑΤΕΡΑ  ΤΗΣ

Όπως εκμυστηρεύεται ο Γιώργος Πετρίδης στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 όλο το χωριό Πλάτανος βρίσκεται στο πόδι. Η είδηση ότι η μεγάλη πρωταγωνίστρια Αλίκη Βουγιουκλάκη έχει έρθει να πάρει τα οστά του πατέρα της συγκλονίζει όλους τους κατοίκους. «Είχε φέρει μαζί της και εργάτες για να ξεθάψει τα οστά του πατέρα της».

Σε ένα ξέφωτο μεταξύ του χωριού Χάραδρος και Πλάτανος, οι αντάρτες, αφού σέρνουν τον Βουγιουκλάκη με τους τέσσερις συλληφθέντες και μετά από άγριο ξυλοδαρμό -σχεδόν θανάτου-, τους αναγκάζουν να σκάψουν τον τάφο τους. «Εδώ μέσα τους έριξαν και σχεδόν μισοπεθαμένους τους τουφέκισαν. Και η εκτέλεση έγινε εδώ απόμερα, για να μην ακουστεί στα δύο χωριά», λέει ο Γιώργος Πετρίδης.

 

Στο βιβλίο «Εθνική Αντίστασις 1941-45» του Κοσμά Εμμ. Αντωνόπουλου είναι καταγεγραμμένη με κάθε λεπτομέρεια η δολοφονία του Ιωάννη Βουγιουκλάκη.

Με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ο Κοσμάς Αντωνόπουλος περιγράφει το τραγικό τέλος του πατέρα της Αλίκης.

 «Εις το στρατόπεδον συγκεντρώσεως Χαράδρου Κυνουρίας ήσαν 65 κρατούμενοι, από διάφορες περιοχές Τριπόλεως. Επιστήμονες, υπάλληλοι, αγρότες, επαγγελματίες, νέα παιδιά, ήσαν φυλακισμένοι από τους κομμουνιστάς, διότι δεν τους ακολουθούν. Τούς βασανίζουν κάθε ημέρα, κάθε νύκτα και οποίους θελήσουν παίρνουν λίγους λίγους, ομάδες και τους εκτελούν, τους αποτελειώνουν.

Εκεί είναι, μεταξύ άλλων, ο Γ. Βουγιουκλάκης από την Λακωνίαν, ο Αναστάσιος Καναβάρος από την Λακωνίαν, ο Σαράντος Πουρναράς από το Πάπαρι Μαντινείας, ο Γεώργιος Τράκας από Πάπαρι Μαντινείας και ο Τάκης Κουγιούφας εκ Τριπόλεως.

Ο Βουγιουκλάκης είχε υπηρετήσει ως νομάρχης Αρκαδίας κατά τά έτη 1941-43 και είχε προσφέρει μεγάλες υπηρεσίες εις όλους τους κατοίκους. Με την ικανότητά του και την δραστηριότητά του είχε προμηθεύσει τρόφιμα εις τους κατοίκους. Με την αυτοθυσίαν του και την πολιτικότητά του είχε κατορθώσει να σώση πολλούς από το εκτελεστικό απόσπασμα των Ιταλογερμανών. Και ο οπλαρχηγός Γρηγόριος Μαντζουράνης βεβαιώνει ότι ο Βουγιουκλάκης τον εβοήθησε να σωθή από τους Ιταλούς το 1941. Το 1942 παραιτείται από νομάρχης, διότι δεν είχεν ελπίδες, πλέον, να προσφέρη υπηρεσίες στον τόπο και επιστρέφει εις την Αθήνα πλησίον της οικογενείας του. Αλλά πεινάει ή οικογένειά του. Αναγκάζεται κατά Νοέμβριον 1943, να γυρίση εδώ και εκεί, να εύρη λίγα τρόφιμα με ανταλλαγή ρούχων που είχε μαζί του και πηγαίνει εις τα χωριά της Κορινθίας. Εκεί τον συλλαμβάνουν οι κομμουνισταί και τον μεταφέρουν εις το στρατόπεδον Χαράδρου Κυνουρίας. Ο Αναστάσιος Κανάβαρος το 1941 υπηρετούσε ως φύλαξ φυλακών Τριπόλεως. Τον Νοέμβριον 1943 τον συλλαμβάνουν οι κομμουνισταί και τον φέρνουν και αυτόν στο ίδιο στρατόπεδο, χωρίς κανένα λόγον. Διά την ομάδα αυτήν των κρατουμένων οι κομμουνισταί αρχίζουν ειδικά βασανιστήρια. Τους παίρνουν κάθε πρωί από το στρατόπεδο, τους μεταφέρουν εις απόστασιν 100 μέτρων και τους αρχίζουν εις το ξύλο μέχρις αίματος. Αυτό συνεχίζεται κάθε πρωί, μέχρις ότου τους έσπασαν τα πόδια και τα χέρια. Επειδή δεν ημπορούσαν να βαδίσουν πλέον, τους βασανίζουν παρουσία όλων των κρατουμένων του στρατοπέδου. Μαζί με τους κρατουμένους είναι και ο Στέφανος Χατζόπουλος, σύνδεσμος των ανταρτών του Ε.Σ. Ταϋγέτου, από το Ανεμοδούρι Μεγαλοπόλεως. Οι κομμουνισταί κουράζονται να τους κτυπούν.

Ο Βουγιουκλάκης από τους πολλούς πόνους έλεγε: "Άνοιξε γη να μπω μέσα!".

Όλοι είχαν μείνει κάτω, σαν σακκιά, σωροί ανθρώπων. Την 31ην Δεκεμβρίου 1943, αποφασίζουν, πλέον, να τους εκτελέσουν, αλλά δεν μπορούν να βαδίσουν, δεν ημπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Φέρνουν, λοιπόν, τρία μουλάρια και τους φόρτωσαν και τους πέντε, από εδώ και από εκεί, σαν φόρτωμα με σακκιά ή ξύλα. Τους μετέφεραν σε απόστασιν 150 μέτρων και τους έρριξαν μέσα σε μια νεροφαγιά, δηλ. σε ένα ανοιγμένο λάκκο από το νερό.

Μετά για να τους αποτελειώσουν, τους έριχναν επάνω τους μεγάλα λιθάρια και τους έσπασαν τα κεφάλια τους... Έπειτα οι κομμουνισταί επέστρεψαν στο στρατόπεδον, διηγούντο τα έργα των και υπερηφανεύοντο διά το κατόρθωμά των».

Διαβάζουμε στον Χρήστο

Ζαλοκώστα,

(Χρήστος Ζαλοκώστας.

«Χρονικό της Σκλαβιάς». σ. 178 ):

«Χάραδρο Κυνουρίας, κοντά στο Άστρος.

Ήταν στο Δημοτικό σχολείο του χωριού με 200 περίπου κρατουμένους της περιοχής Τριπόλεως, όλων των επαγγελμάτων και ηλικιών. Άλλα βασανιστήρια εγένοντο δημοσίως να βλέπουν όλοι οι κρατούμενοι και άλλα στη θέση «Γουρνάκι», 300 μέτρα μακριά από το χωριό. Διοικητής κάποιος Κων/νος Ζησιάδης, με ανταρτοδίκες-βασανιστές τον Καπετάν Παύλο (Μπουζάνη). Καπετάν Κυριάκο και Καπετάν Λέων. Ο Καπετάν Λέων έχει γραφεί, χωρίς να το επιβεβαιώσω από άλλες πηγές, ότι δεν ήξερε καλά ελληνικά.

Εδώ δολοφονήθηκαν πέντε άτομα, μεταξύ των οποίων και ο Ιωάννης Βουγιουκλάκης, πατέρας της ηθοποιού Αλίκης Βουγιουκλάκη.Δεν συμπαθούσε το ΕΑΜ γι αυτό η ΟΠΛΑ τον συνέλαβε σε ένα χωριό της Κορινθίας όταν προσπαθούσε να ανταλλάξει ρούχα με λίγα τρόφιμα, αρχές Δεκεμβρίου 1943. Τον βασάνιζαν πολλές μέρες σε καθημερινή βάση. Μετά από σκληρό βασανισμό έμεινε αναίσθητος και εντός του σχολείου, παρουσία όλων του έβγαλαν τα χρυσά δόντια με την τανάλια!!! Τον μετέφεραν στις 31-12-1943, δυο χιλιόμετρα έξω από το χωριό στη θέση Διάσελα και μαζί με τους Αναστάσιο Καναβάρο, Σαράντο Πουρνάρα, Τάκη Κουγιούρα και Γεώργιο Τράκα τους έριξαν σε ένα λάκκο και τους δολοφόνησαν με πέτρες!!! (όπως τον Άγιο Στέφανο).

Η αγανάκτηση των κατοίκων ήταν μεγάλη αλλά λόγω τρομοκρατίας δεν μπορούσαν να την εκδηλώσουν. Γι' αυτό το στρατόπεδο το μετέφεραν τον Ιανουάριο του 1944 στη Μονή Ορθοκωστάς (Εορτακουστής) και μετά στη Μαύρη Τρύπα, όπου τον Φεβρουάριο του 1944 ελευθέρωσε τους κρατουμένους Γερμανικό απόσπασμα και οι κρατούμενοι έπεσαν και φίλησαν τα πόδια των Γερμανών.
Αυτή ήταν η κατάντια του «απελευθερωτή» ΕΛΑΣ, να προτιμούν οι Έλληνες τους Γερμανούς παρά την «Ελευθερία» που τους προσέφερε!»

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ  ΟΡΓΑΝΩΣΗ  ΤΟ  ΚΚΕ. 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ  ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ:  ΤΟ  ΚΚΕ  ΕΙΝΑΙ  ΤΟ  ΚΟΜΜΑ  ΤΟΥ  ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ  ΚΑΙ  ΤΗΣ  ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ».

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΕΘΝ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΘΝ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

Αριθ. Εμπ. Πρωτ. 1010
Εν Αθήναις τη 11 Μαρτίου 1965

Προς τους Γενικούς Επιθεωρητάς Μέσης Εκπαιδεύσεως

Πανταχόθεν καταγγέλεται ότι η Κομμουνιστική Νεολαία Λαμπράκη καταβάλλει μεγάλας προσπάθειας προσεταιρισμού μαθητών των Γυμνασίων.

Βεβαίως, εφ’ όσον διεπιστώθη ποσοστόν 12% οπαδών της ΕΔΑ κατά τας τελευταίας εκλογάς, ευνόητον είναι ότι θα υπάρχουν και μαθηταί εμποτισμένοι από τας οικογενείας των με αριστεράν ιδεολογίαν.

Και αυτούς βέβαια, κατά πρώτον λόγον, θα χρησιμοποεί η Κομμουνιστική προπαγάνδα προς προσυλητισμόν των Νέων.

Εφιστώ διά τούτο και πάλιν την προσοχήν όλων των Καθηγητών των Γυμνασίων και τους καθιστώ υπεύθυνους διά πάσαν σχετικήν δραστηριότητα της Νεολαίας Λαμπράκη.

Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Τούτο πρέπει να καταστή συνείδησις της Νέας Γενιάς.

Ο εθνικός φρονηματισμός, καθώς και η ηθική και πολιτική αγωγή των μαθητών είναι η πρώτη αποστολή του Διδασκάλου. Και εις αυτήν οφείλουν να επιδοθούν.

Τα δικά μας ιδανικά είναι τα ιδανικά του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (Εθνική και Πολιτική) και ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΓΑΠΗ και ΘΥΣΙΑ. Αυτά είναι τα ιδεώδη μας και μ’ αυτά πρέπει να εμποτισθή η Νέα Γενεά, ΕΛΛΑΣ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Αληθής Δημοκρατία.

Πάσα εκτροπή πρέπει να κολάζεται αυστηρότατα.

Κι αν συμβή να υπάρξουν διδάσκαλοι όχι ανήκοντες, αλλά και απλώς συμπαθούντες ή ανεχόμενοι την κομμουνιστικήν προπαγάνδαν δεν έχουν θέσιν εις την Εκπαίδευσιν.

Οσοι πιστεύουν εις τα Ιδεώδη των τα υπερασπίζουν. Και την υπεράσπισιν των ιδανικών μας και την έμπνευσιν της Νέας Γενεάς, έχει αναθέσει η Ελληνική Δημοκρατία εις τον Εκπαιδευτικόν κόσμον.

Γνωρίζω ότι έχουν μέχρι τούδε εκδοθή υπό του Υπουργείου Παιδείας, πολλαί σχετικαί εγκύκλιοι. Αλλά επεθύμουν, λόγω της μεγάλης σοβαρότητας του θέματος, να επικοινωνήσω και εγώ προσωπικώς μεθ’ υμών.

Παρακαλώ όπως εις το τέλος εκάστου μηνός υποβάλλητε (Υπουργείον Παιδείας – Γραφείον Υπουργού) εμπιστευτικώς σχετικήν έκθεσιν.

Δεχθήτε και διαβιβάσατε προς άπαντας διδάσκοντας και διδασκομένους, τους εγκάρδιους χαιρετισμούς μου.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Πρόεδρος της Κυβερνήσεως και Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων».

 

 

 ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ

 

 

ΕΝΑ  ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ  ΑΡΘΡΟ  ΡΩΣΟΥ - ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ  ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ- ΑΝΑΛΥΤΗ  ΠΟΥ  ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗΚΕ  ΣΤΑ  ΕΛΛΗΝΙΚΑ  ΚΑΙ  ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ  ΣΤΟ  "LIBERAL"  TΗΝ  ΤΡΙΤΗ  14.11.2017 

 Ο ιλιγγιώδης φόρος αίματος της Ρωσικής Επανάστασης
Του Yuri N. Maltsev*
Ο Ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin θα ήθελε να αγνοήσει την επέτειο των 100 ετών από την Επανάσταση των Μπολσεβίκων. Αναφέρεται ότι ο Putin είπε στους συμβούλους του ότι θα ήταν αχρείαστο να εορταστεί η επέτειος. Ξέρει καλά ότι δεν είναι κάτι για το οποίο μπορεί κανείς να είναι περήφανος.
Όλα ξεκίνησαν με την Επανάσταση του 1917
Η φρίκη του σοσιαλισμού του 20ου αιώνα - του Lenin, του Stalin, του Hitler, του Mussolini, του Mao και του Pol Pot - είναι γέννημα του 1917. Εβδομήντα χρόνια πριν, ο Marx και ο Engels προέβλεψαν ότι η ανατροπή της κυριαρχίας των αστών θα απαιτούσε βία και την “δικτατορία του προλεταριάτου… για να εκριζώσει τα εναπομείναντα καπιταλιστικά στοιχεία”. Ο Lenin διεξήγαγε αυτό το “ξερίζωμα” χρησιμοποιώντας αδιάκριτα τον τρόμο, όπως έκαναν και οι Ρώσοι σοσιαλιστές πριν από αυτών και όπως θα συνέχιζαν άλλοι να κάνουν και μετά το θάνατό του.
Ο εκλιπών Rudolf Rummel, ο δημογράφος των κρατικών μαζικών δολοφονιών, εκτίμησε τον φόρο αίματος του σοσιαλισμού του 20ου αιώνα στα περίπου 61 εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα στη Σοβιετική Ένωση, 78 εκατομμύρια στην Κίνα και περίπου 200 εκατομμύρια παγκοσμίως. Αυτοί οι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια κρατικώς οργανωμένων λιμών, κολλεκτιβοποίησης, πολιτιστικών επαναστάσεων, εκκαθαρίσεων, εκστρατειών εναντίον του εισοδήματος που “δεν έχει κερδηθεί”, και άλλων σατανικών πειραμάτων κοινωνικής μηχανικής.
Αυτός ο τρόμος δεν έχει αντίστοιχο στην ανθρώπινη ιστορία.
Το πραξικόπημα του Lenin στις 7 Νοεμβρίου του 1917, την ημέρα που οι δυνάμεις των Μπολσεβίκων ανέτρεψαν την προσωρινή κυβέρνηση του Kerensky, άνοιξε ένα νέο στάδιο στην ανθρώπινη ιστορία - ένα καθεστώς δημόσιας δουλείας. Ο κολλεκτιβιστικός οικονομικός σχεδιασμός οδήγησε σε εξαναγκασμό, βία και μαζικές δολοφονίες. Ο Marx και ο Engels είχαν ορίσει τον σοσιαλισμό ως την “κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας”. Το πιο θεμελιώδες συστατικό της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, η ιδιοκτησία του εαυτού, ήταν αυτό που καταργήθηκε πρώτο.
Ολική καταστροφή
Οι μεγαλύτεροι στόχοι των Marx ιστών υπήρξαν πάντα η οικογένεια, η θρησκεία και η κοινωνία των πολιτών - τα θεσμικά εμπόδια έναντι της επιβολής του πανίσχυρου κράτους. Με τους Μπολσεβίκους στην εξουσία, ο Lenin βάλθηκε να τα καταστρέψει.
Οι δολοφονίες παιδιών έγιναν κανόνας αφού ο Lenin διέταξε την εξόντωση του Τσάρου Νικολάου Β’, της γυναίκας του Αλεξάνδρας και των πέντε παιδιών τους. Εκατομμύρια οικογένειες συνελήφθησαν και υπέστησαν βίαιη μετεγκατάσταση σε απομακρυσμένες και έρημες περιοχές της Σιβηρίας και του Καζακστάν. Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά πέθαναν από την πείνα ή την αρρώστια κατά το ταξίδι τους προς την εξορία και θάφτηκαν σε μαζικούς ανώνυμους τάφους.
Το 1935, ο Stalin εισήγαγε το Άρθρο 12 του Ποινικού Κώδικα της ΕΣΣΔ, το οποίο επέτρεπε τη θανατική καταδίκη ή τη φυλάκιση ως ενηλίκων παιδιών ηλικίας δώδεκα ετών και άνω. Αυτός ο “νόμος” είχε ως στόχο τα ορφανά των θυμάτων του καθεστώτος, με την πεποίθηση ότι ένα μήλο ποτέ δεν πέφτει μακρυά από την μηλιά. Πολλά από αυτά τα παιδιά, οι γονείς των οποίων είχαν φυλακιστεί ή εκτελεστεί, έγιναν γνωστά ως μπεζπριζόρνι, παιδιά του δρόμου. Τα παιδιά αυτά βρέθηκαν να ζουν σε γυμνά, βρώμικα κελιά σε άγρια γκούλαγκ δίπλα σε επικίνδυνους εγκληματίες, με αποτέλεσμα να κακοποιούνται και να βιάζονται από φύλακες και κοινούς εγκληματίες.
Η Σοβιετική Ένωση ήταν το πρώτο κράτος με ιδεολογικό και πρακτικό στόχο την εξάλειψη της θρησκείας ή, με άλλα λόγια, την φυσική εξόντωση των θρησκευόμενων ανθρώπων. Με το διάταγμα του Lenin της 20ης Ιανουαρίου 1918 ξεκίνησε η κρατικοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας: καθεδρικοί και απλοί ναοί, εκκλησιαστικές γαίες και όλα τα κτήρια που ανήκαν σε εκκλησίες λεηλατήθηκαν, και τα τιμαλφή (χρυσός, ασήμι, πλατίνα, πίνακες, εικόνες, ιστορικά κειμήλια) είτε εκλάπησαν από κομμουνιστές αθέους, είτε πωλήθηκαν στη Δύση μέσω κρατικών πρακτόρων, συμπαθούντων τον κομμουνισμό και συνοδοιπόρων όπως ο (ιουδαίος  βέβαια)  Αμερικανός μεγαλοεπιχειρηματίας Armand Hammer, ο οποίος συναντήθηκε με τον Lenin το 1921.
Η θρησκευτική πίστη συχνά σήμαινε την θανατική καταδίκη. Στόχος ήταν το απόλυτο κρατικό μονοπώλιο επί της σκέψης μέσω μια κοσμικής θρησκείας, του σοσιαλισμού. Σχεδόν το σύνολο του κλήρου καθώς και εκατομμύρια πιστών όλων των (παραδοσιακών) θρησκειών εκτελέστηκαν ή εστάλησαν σε στρατόπεδα εργασίας. Οι εκκλησιαστικές σχολές έκλεισαν και οι θρησκευτικές εκδόσεις απαγορεύθηκαν.
Ο Marx ισμός-λενινισμός παρουσιαζόταν με την αξίωση του “επιστημονικού σοσιαλισμού”, της καθολικής εξήγησης της φύσης, της ζωής και της κοινωνίας. Η απόκλιση όμως από αυτή την ιδεολογία, και ιδίως η παραδοσιακή “αστική” επιστήμη, τιμωρούταν με θάνατο. Το εύρος των διώξεων εναντίον των επιστημόνων ισοδυναμούσε με μια πραγματική γενοκτονία.
Μια πλήρης αποτυχία
Μετά από εβδομήντα τέσσερα χρόνια καταστροφής και εξαθλίωσης, η μπολσεβικική επανάσταση απέτυχε. Η μεγαλύτερη χώρα στη Γη, με άφθονους φυσικούς πόρους κάθε είδους, δεν μπορούσε να καλύψει τις βασικές ανάγκες του πληθυσμού της. Το σύστημα δεν διέθετε κάποιο μέσο ορθολογικής κατανομής των πόρων καθώς δεν υφίσταντο ιδιοκτησιακά δικαιώματα και οι θεσμοί της αγοράς που βασίζονται σε αυτά.
Από τη δική μου ζωή στη Σοβιετική Ένωση, που τερματίστηκε τον ίδιο χρόνο που ο Vladimir Putin ανέφερε την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου στους προϊσταμένους του στην ΚαΓκεΜπέ, μπορώ να επιβεβαιώσω την αλήθεια του ισχυρισμού του Αυστριακού οικονομολόγου Ludwig von Mises ότι ο σοσιαλισμός ισοδυναμεί με μια “επανάσταση εναντίον της οικονομικής επιστήμης”.
Παρ’ όλα αυτά, ο σοσιαλισμός ακόμη μετρά συμπαθούντες στη Δύση. Πολλοί Αμερικανοί πιστεύουν ότι ο σοσιαλισμός είναι καλός, ενώ ο κομμουνισμός, ο φασισμός και ο ναζισμός (ο εθνικοσοσιαλισμός) είναι βίαιοι και αντιδημοκρατικοί. Μια έρευνα κοινής γνώμης που δημοσιεύθηκε πέρσι, επιβεβαίωσε αυτή τη γενική εικόνα: το 43% των ερωτώμενων ηλικίας κάτω των 30 ετών βλέπουν με συμπάθεια τον σοσιαλισμό - μόλις το 32% βλέπει με συμπάθεια τον καπιταλισμό. Πρόκειται για μια ηχηρή προειδοποίηση. Η αντικαπιταλιστική νοοτροπία επέφερε δεινά και μαζικές δολοφονίες σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες και έχει επιδεινώσει τις συνθήκες και την ποιότητα ζωής στις μεικτές οικονομίες.
Η Σοβιετική ένωση δεν υπάρχει πια, όπως και τα τεράστια αγάλματα του Marx και του Lenin που βρίσκονταν παντού στην Ανατολή, αλλά οι ιδέες έχουν συνέπειες, και κανένα άλλο σώμα ιδεών δεν προσέλκυσε περισσότερους ακολούθους από τον μαρξισμό-λενινισμό. Ένα ρωσικό ρητό λέει πως “το μόνο μάθημα της Ιστορίας, είναι ότι δεν μας μαθαίνει τίποτε”. Για υπερβολικά πολλούς ανθρώπους, αυτό είναι επίκαιρο όσο ποτέ.
Αναδημοσίευση από το The Daily Caller
--
Ο καθηγητής Yuri Maltsev έκανε προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας και κατέχει διδακτορικό τίτλο στα Οικονομικά της Εργασίας από το Ινστιτούτο Έρευνας της Εργασίας με έδρα τη Μόσχα. Πριν αποστατήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1989, υπήρξε μέλος μιας ομάδας έμπειρων Σοβιετικών οικονομολόγων που επεξεργαζόταν το πακέτο μεταρρυθμίσεων της περεστρόικα του Προέδρου Γκορμπατσόφ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 2 Νοεμβρίου 2017 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του Foundation for Economic Education και τη συνεργασία του ΚΕΦΙΜ “Μάρκος Δραγούμης.

 

 

 

       

 

Η  ΙΣΤΟΡΙΑ  ΕΝΟΣ  ΕΠΤΑΧΡΟΝΟΥ  ΠΟΛΩΝΟΥ. 

 

 

  

 Πέμπτη, 16 Νοεμβρίου 2017

Τι έκαναν οι κομμουνιστές στην οικογένειά μου στα σοβιετικά γκουλάγκ

 

Του Ryan Fazio / Κόκκινος  Ουρανός 

 

 

 

Στις 9 Φεβρουαρίου 1940, ο επτάχρονος Witold Rybicki και η οικογένειά του ξύπνησαν στη μέση της νύχτας ακούγοντας δυνατά χτυπήματα στην πόρτα του σπιτιού τους στη Λίντα της Πολωνίας (σημερινή Λευκορωσία). Έξω ήταν ένας αξιωματικός της NKVD, της τότε σοβιετικής μυστικής αστυνομίας, ο οποίος έδωσε διαταγές στον πατέρα του: "Μην προσπαθήσετε να το σκάσετε. Το σπίτι σας είναι περικυκλωμένο από στρατιώτες. Έχετε μια ώρα για να ετοιμάσετε τα προσωπικά σας αντικείμενα. Μην πάρετε πολλά. Ό, τι χρειάζεστε θα βρίσκονται εκεί που θα πάτε".

 

Οι Rybickis δεν ενημερώθηκαν ποτέ για τις κατηγορίες εναντίον τους, ούτε τους δόθηκαν στοιχεία για ποιο αδίκημα κατηγορούνται, ποια η ποινή τους ή ποιος ο προορισμό τους. Ο Witold, οι γονείς του και τέσσερα από τα αδέλφια του οδηγήθηκαν βίαια από το σπίτι τους σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό, όπου φορτώθηκαν σε ένα βαγόνι για βοοειδή μήκους περίπου 15 μέτρων και πλάτους πέντε μέτρων μαζί με περίπου 40 άλλους ανθρώπους. Το βαγόνι ήταν εντελώς άδειο, με μια τρύπα στη μέση του δαπέδου για τουαλέτα.

 

 

Για σχεδόν ένα μήνα, το τρένο διέσχιζε την Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία προς τη Σιβηρία, μη επιτρέποντας σε κανέναν να βγει έξω από το στενό βρώμικο βαγόνι εκτός από ένα σύντομο χρονικό διάστημα τα Σάββατα. Κάθε πρωί, οι στρατιώτες έδιναν τέσσερα γαλόνια νερό και μια σούπα για όλο το βαγόνι των 40 ανθρώπων.

 

Οι φυλακισμένοι τελικά αποβιβάστηκαν σε μια πόλη που ονομάζεται Tomsk. Από εκεί, βάδισαν για δυο μέρες μέσω της σιβηρικής τάιγκας (γνωστή ως βόρειο δάσος), μέσα στον παγωμένο χειμώνα σε μια σειρά από στρατώνες με μικρά, άδεια δωμάτια ειδικά για Πολωνούς. Αυτό ήταν μέρος του σοβιετικού συστήματος gulag, μιας αλυσίδας στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας και οικισμών όπου δεκάδες εκατομμύρια φυλακισμένοι τιμωρήθηκαν και "ανακατασκευάστηκαν" από το κράτος μέσω εξαντλητικής σωματικής εργασίας σε σκληρές συνθήκες.

 

 

Αυτή η αντιμετώπιση της ανθρώπινης ζωής υπό σοβιετική κυριαρχία δεν είναι κάτι το υπερβολικό, αλλά ενδεικτικό του πώς το κομμουνιστικό καθεστώς αντιμετώπισε το δικό του λαό. Πριν λίγες ημέρες έκλεισαν 100 χρόνια από την «επανάσταση» που δημιούργησε τον κομμουνισμό στη Ρωσία και στη συνέχεια την Ανατολική Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.

 

Τα μαρξιστικά καθεστώτα είναι υπεύθυνα που 65 έως 100 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, ένα τόσο μεγάλο νούμερο που είναι αδύνατο ο ανθρώπινος νους να αντιληφθεί.

 

 

Βέβαια, ο Στάλιν είπε κάποτε, "Ένας θάνατος είναι μια τραγωδία. Ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι ένα στατιστικό στοιχείο". Ένας καλός τρόπος για να κατανοήσουμε το εύρος των δεινών που άφησε πίσω του ο κομμουνισμός είναι να κατανοήσουμε το βάθος των δεινών στη ζωή μεμονωμένων θυμάτων. Γι’ αυτό ιστορίες σαν των Rybickis και άλλων είναι χρήσιμες.

 

Η τραγωδία των Rybickis είναι παρόμοια με τις περίφημες αναφορές του Aleksandr Solzhenitsyn στο «Αρχιπέλαγος Gulag». Από την ψυχολογικά έντονη νυκτερινή σύλληψη χωρίς καμία εξήγηση, στην απάνθρωπη μεταφορά με το τρένο μεταφοράς βοοειδών, στη σκληρή εργασία κάτω από το θανατηφόρο κρύο, την πείνα, την πανταχού παρούσα δυσοσμία του θανάτου, στην ολική καταπίεση, ακόμη και έξω από τα γκουλάγκ, οι παραλληλισμοί μεταξύ της ιστορίας του Witold και των άλλων θυμάτων είναι εντυπωσιακοί.

 

Η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ) και η Ναζιστική Γερμανία εισέβαλαν στην Πολωνία τον Σεπτέμβριο του 1939 και χώρισαν τη χώρα στα δύο. Η ΕΣΣΔ έστειλε σε εξορία στη Σιβηρία περίπου το ενάμισι εκατομμύριο από τα συνολικά 13 έως 14 εκατομμύρια Πολωνούς στο ανατολικό μισό της χώρας. Εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς πέθαναν ή εκτελέστηκαν στη διαδικασία. Πάνω από δεκαετίες, εκατομμύρια κουλάκοι, Κοζάκοι, Ουκρανοί, Καζακστάνοι, Σοβιετικοί βετεράνοι και Ορθόδοξοι Χριστιανοί, μεταξύ άλλων, είχαν μια παρόμοια μοίρα. Η ΕΣΣΔ σκότωσε συνολικά 20 με 30 εκατομμύρια δικούς της.

 

 

Εκείνοι που θεωρούνταν μορφωμένοι, της μεσαίας τάξης, εμφανώς θρησκευόμενοι ή είχαν υπηρετήσει στο στρατό, ήταν οι κύριοι στόχοι, σύμφωνα με τον Witold, επειδή θεωρούνταν γενικά «απειλές» για το κομμουνιστικό καθεστώς. Ο πατέρας του, Stanislaw, ήταν Πολωνός βετεράνος που είχε ένα μικρό αγρόκτημα, «προσόντα» που ήταν ικανά για να οδηγηθεί στο gulag ο ίδιος και η οικογένειά του.

 

 

Λίγους μήνες αργότερα, οι Rybickis μετακινήθηκαν ακόμα πιο ανατολικά, με τρένο στην τελευταία πόλη που έφθανε ο σιδηρόδρομος και στη συνέχεια με τα πόδια σε ένα άλλο απαρατήρητο σύνολο στρατώνων στη μέση της σιβηρικής τάιγκας. Θα έμεναν εκεί για τρία χρόνια.

 

 

Στον οικισμό που έμεναν οι Rybickis, οι σωματικά ικανοί φυλακισμένοι άνω των 12 ετών δούλευαν κόβοντας δέντρα, προετοιμάζονταν ξυλεία και συλλέγονταν τον χυμό σε καιρικές συνθήκες που μερικές φορές έπεφταν στους 50 βαθμούς υπό το μηδέν. Οι εργαζόμενοι αιχμάλωτοι λάμβαναν ημερησίως 400 γραμμάρια ψωμιού, ενώ στους μη εργαζόμενους κρατούμενους δίνονταν 200 γραμμάρια. Μερικές φορές οι αποστολές τροφίμων καθυστερούσαν στα στρατόπεδα και φυλακισμένοι σαν τον Rybickis έκαναν μέρες χωρίς τροφή.

 

"Σχεδόν πεθαίναμε από πείνα", θυμάται ο Witold. Κάποιοι φυλακισμένοι είχαν "πρησμένες, τεράστιες κοιλιές" από την πείνα. Οι φυλακισμένοι "πέθαιναν σαν μύγες παντού" από πείνα, ασθένειες ή από την σκληρή εργασία μέχρι θανάτου. Υπήρχε ένα αυτοσχέδιο νεκροταφείο όπου "θάβονταν εκατοντάδες".

 

Η αδελφή του Witold, η Irena (Ειρήνη), που ήταν 14 ετών όταν οι Σοβιετικοί πήρε την οικογένειά της, αρνήθηκε τελικά να δουλέψει γιατί δεν είχε ούτε παπούτσια για να φορέσει. Καταδικάστηκε σε τρεις μήνες φυλακή στο Νοβοσιμπίρσκ, όπου επέζησε γιατί την λυπήθηκε και την βοηθούσε ένα φυλακισμένος.

 

 

Αναφωνώντας ότι «είχε απηυδήσει από την Ρωσία, τον κομμουνισμό και την Σιβηρία», η Ειρήνη προσπάθησε να το σκάσει. Ένα χρόνο αργότερα, ο πατέρας της ανακάλυψε ότι οι αρχές την είχαν συλλάβει στην προσπάθειά της να περάσει στο Ιράν και την καταδίκασαν σε επτά χρόνια φυλάκισης. Επειδή η ΕΣΣΔ βρισκόταν σε πόλεμο με την Γερμανία, έδωσε στους φυλακισμένους την "επιλογή" είτε να διακινδυνεύσουν στις πρώτες γραμμές του ανατολικού μετώπου είτε να ζήσουν σε μια σκληρή, μικρή, κρύα φυλακή. Κατάφερε να επιζήσει από τον πόλεμο και κατέφυγε στη Δύση, όπου στο τέλος πήρε έγγραφα για να μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες.

 

Αργότερα, ο πατέρας του Witold πολέμησε στον στρατό της Σοβιετικής Ένωσης με αντάλλαγμα ένα πρόγραμμα που τον έφερνε μαζί με την οικογένειά του σε ένα συλλογικό αγρόκτημα με ένα ελαφρώς καλύτερο βιοτικό επίπεδο από τον οικισμό, και μια υπόσχεση επαναπατρισμού στην Πολωνία μετά τον πόλεμο.

 

Ο Witold δήλωσε ότι ήταν η μόνη υπόσχεση που τήρησε ποτέ ο Στάλιν. Τον Απρίλιο του 1946, σχεδόν ένα χρόνο μετά το τέλος του πολέμου, οι Rybickis μπόρεσαν να επιστρέψουν στην Πολωνία λόγω της υπηρεσίας του πατέρα. Από κάποια θεϊκή επέμβαση, κάθε μέλος της οικογένειάς επέζησε του πολέμου και του συστήματος Gulag. Εκατομμύρια άλλοι πολίτες που πολεμούσαν και εκατομμύρια περισσότεροι καταπιεσμένοι από τη δική τους κυβέρνηση, δεν είχαν την ίδια τύχη.

 

Το 1966, ο Witold μπόρεσε να ξεφύγει από τον κομμουνισμό και να πάει στις Ηνωμένες Πολιτείες, και να επανασυνδεθεί με την αδελφή του. Ο παππούς μου είναι τώρα 85 ετών και ζει με τη σύζυγό του στο Ιλλινόις, όπου εξακολουθεί να είναι εξειδικευμένος αναισθησιολόγος. Θυμάται τις λεπτομέρειες της καταστολής της οικογένειάς του πριν από 80 περίπου χρόνια καλύτερα από ότι μπορώ να θυμηθώ εγώ αυτό που έκανα πριν από οκτώ ημέρες. Μακάρι ο κόσμος να μην ξεχάσει τα δεινά του κομμουνισμού.

 

 

Ιστορίες όπως αυτή των Rybickis δεν αγγίζουν μερικές φορές το ξεπεσμένο δυτικό ακροατήριο, επειδή, όπως έγραψε ο Σολτζενίτσιν, «είναι αδύνατο για τους δυτικούς συγγραφείς ... να περιγράψουν τη διαταραχή μιας ανθρώπινης ψυχής που έχει τοποθετηθεί σε μια κυψελίδα γεμάτη είκοσι φορές πάνω από την χωρητικότητά της και χωρίς λεκάνη, όπου οι αιχμάλωτοι βγαίνουν για τουαλέτα μόνο μία φορά την ημέρα».

 

Ιστορίες με αξιωματούχους της NVKD να εξαναγκάζουν αθώους κρατουμένους να «ομολογήσουν», συνθλίβοντας τους όρχεις τους κάτω από τις αρβύλες τους, είναι δύσκολο να φανταστεί ο δυτικός άνθρωπος.

 

"Η ΕΣΣΔ ήταν ένα μεγάλο στρατόπεδο", αναφέρει ο Σολτζενιτσίν.  Στην Πολωνία στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ένας συμμαθητής του Witold, ο οποίος ξεκίνησε έναν πατριωτικό σύλλογο στο γυμνάσιο, κατηγορήθηκε για κατασκοπεία εναντίον της κυβέρνησης και καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκισης. Όταν τελικά βγήκε από την φυλακή, δεν ήταν ποτέ ο ίδιος. Φοβόταν και την σκιά του.

 

"Ό, τι λεγόταν", λέει ο Witold, "λεγόταν μυστικά, γιατί υπήρχαν ακόμη και περιπτώσεις κατά τις οποίες οι λεγόμενοι φίλοι σε κατέδιδαν στην αστυνομία και ... ακόμα κι αν δεν είχες πει κάτι .. σε συνελάμβαναν".

 

Εκατό χρόνια αργότερα, εξακολουθούν να υπάρχουν προσπάθειες για να "ξεπλυθεί" η τρομερή κληρονομιά του κομμουνισμού και η απόρριψη του κομμουνισμού από τη δυτική κουλτούρα, να μην είναι της ίδιας βαρύτητας όπως εκείνη του φασισμού. Οι New York Times δημοσίευσαν 39 άρθρα σχετικά με τον «Κόκκινο Αιώνα» φέτος, αναισθητοποιώντας τους αναγνώστες του προς τον κομμουνισμό. Μόνο σε 2 από τα 39 άρθρα υπάρχει αναφορά στο σύστημα gulag. Ένας στους πέντε καθηγητές κοινωνικών επιστημών συστήνεται ως Μαρξιστής και στους δρόμους υπάρχει ο βίαιος στρατός των "Antifa".

 

 

 

Όταν η αριστερά δέχεται κριτική για τα εγκλήματα του κομμουνισμού ισχυρίζονται ότι αυτό δεν ήταν "αληθινός κομμουνισμός". Όμως, τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από δεκάδες κομμουνιστικά καθεστώτα σε δεκάδες χώρες σε μία διάρκεια άνω των 100 ετών με περισσότερα από ένα δισεκατομμύριο άτομα κάτι δείχνουν. Ότι ο κομμουνισμός ήταν δολοφονικός στην πράξη, επειδή ήταν δολοφονικός στην θεωρία.