Ο ΔΑΙΜΟΝΟΔΙΩΚΤΗΣ. ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΗΝ ΙΟΥΔΑΪΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ «ΔΙΑΒΟΛΟΥ». Δ΄ ΜΕΡΟΣ. ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΔΑΙΜΟΝΟ-ΔΙΩΚΤΙΚΗΣ ΣΟΛΟΜΩΝΙΚΗΣ;

   Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι, η συμμετοχή του καθαρά δαιμονολογικού βιβλίου Τωβίτ, στον κανόνα  της  Π. Διαθήκης δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαία. Η ύπαρξη του βιβλίου Τωβίτ στον κανόνα της Βίβλου, μας αποκαλύπτει κάτι σημαντικό. 

Υπήρχε μια χονδροειδής δαιμονολογική και μαγο-θεραπευτική πτυχή του Ιουδαϊσμού, που για κάποιους λόγους αφαιρέθηκε ή επικαλύφθηκε προσεκτικά στα υπόλοιπα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.

Γιατί εκβάλλει δαίμονες ο Ιησούς; 

Γνωρίζοντας ότι ο Ιησούς στην Καινή Διαθήκη εκβάλλει ασταμάτητα δαίμονες, ο συσχετισμός της συμπεριφοράς του με το βιβλίο του Τωβίτ είναι αναπόφευκτος! Το απολύτως δαιμονολογικό, κείμενο του «Τωβίτ», θέτει λοιπόν μια σειρά από σημαντικές ερωτήσεις σε όποιον θέλει να εξετάσει την δαιμονοδιωκτική συμπεριφορά του Ιησού.
Η κεντρική μας ερώτηση είναι: Γιατί εκβάλλει δαίμονες ο Ιησούς;
Είναι με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο ο συνεχιστής του δαιμονοδιωκτικού πνεύματος του Τωβίτ; Ενώ ο Ιησούς εκβάλλει συνεχώς δαίμονες, γιατί στην υπόλοιπη Παλαιά Διαθήκη, εκτός από την περίπτωση του Τωβίτ και ελάχιστων ακόμα εξαιρέσεων, μια τέτοια δαιμονοδιωκτική πρακτική σχεδόν απουσιάζει από τους παλαιοδιαθηκικούς θεραπευτές; Υπήρξε άραγε, στους προχριστιανικούς χρόνους, μια ξαφνική στροφή της ιουδαϊκής θεολογίας προς την δαιμονοδιωκτική θεραπευτική... ή μήπως όλες αυτές οι δαιμονολογικές περιγραφές αν και ελάχιστες σε ολόκληρη την Π. Διαθήκη, μαρτυρούν μια επιμελώς κρυμμένη πλευρά της βιβλικής δαιμονολογίας;

Μια προσεκτικότερη ματιά στα αρχεία αυτής της βιβλικής θρησκείας, θα μας βοηθήσει να διαμορφώσουμε άποψη, για το ενδεχόμενο μιας άλλης εντελώς διαφορετικής προέλευσης του δαιμονο-θεραπευτικού Χριστιανισμού και να ανακαλύψουμε μια νέα βάση αξιολόγησης των λόγων και των έργων του ανθρώπου, που ενσάρκωσε με τόση επιτυχία τον κεντρικό ήρωα της Καινής Διαθήκης.

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ,  Η  ΓΗ  ΤΩΝ  ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΩΝ

Ένα απ' τα πλέον ανεξήγητα πράγματα της ζωής του Ιησού είναι οι πολλοί δαιμονισμένοι που τον περιβάλουν. Όπου κι αν στραφεί, υπάρχει κάποιος δαιμονισμένος. Παρατηρώντας προσεκτικότερα, βλέπουμε πως στους δαιμονισμένους, που των περιστοιχίζουν, ύπαρχε κάποια διαβάθμιση δυσκολιών και συμπτωμάτων. Σε μια απλή σχετικά περίπτωση, υπάρχει π.χ. ο απλός «κουφός δαιμονισμένος», με ένα και με ένα μοναδικό δαιμόνιο! (Ματθ.9.13) Μόλις το ξόρκισε ο Ιησούς «ελάλησεν ο κωφός»! Ενώ σε μια άλλη, ο δαιμονισμένος είναι: «και κωφός και τυφλός». Μετά τον ξορκισμό κι αυτός ο παθόν, λαλούσε και έβλεπε! Ματθ. 12.2.
Ένα άλλο δαιμόνιο, είχε αδυναμία στην ραχοκοκαλιά ηλικιωμένων γυναικών! Λουκ.13.11. Όχι δεν πρόκειται για οστεοπόρωση… αλλά για ξεκάθαρο περιστατικό δαιμονο-σπονδυλίτιδας!

ΤΟ  ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟ  ΠΑΙΔΙ  ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ

Υπάρχει επίσης δαιμόνιο που προτιμάει παιδιά: Ματθ.15.22. Δύσκολη περίπτωση γιατί χρειάζονται και γνώσεις παιδιατρικής. Αν μάλιστα το παιδάκι έχει και Χαναναία (εθνική) μάνα… τότε τα πράγματα περιπλέκονται. 
Ο Δάσκαλος Ιησούς, θα πρέπει να την δυσκολέψει κάπως, γιατί έχει άδεια εξάσκησης επαγγέλματος μόνο «για τα απολωλότα πρόβατα του Ισραήλ»! Είναι αναγκασμένος να περάσει τη μάνα από ιδιαίτερο τεστ πίστης και αντοχής στην ταπείνωση, με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς…και αν αντέξει αφού πρώτα την αποκαλέσει «σκυλί που δέχεται να γλύψει τα ψυχούλα κάτω από το τραπέζι των υιών» του θεού Ισραηλιτών… τότε κάτι μπορεί να γίνει! 


ΟΙ  ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΙ

Στους ξορκισμούς, (τουλάχιστον της Καινής Διαθήκης) υπάρχει και μια πρόσθετη δυσκολία. Αυτά τα δαιμόνια, είναι πολύ κακομαθημένα… όταν δεν τα πειράζεις λένε μόνο ψέματα και βρομόλογα, αν όμως πας να τα ξεβολέψεις (ξορκίσεις) τότε τους βγαίνει κάτι σαν μανία, και τους ξεφεύγουν μόνο αλήθειας που σε αφορούν. Για όσους δεν το γνωρίζουν σημειώνω πως πρόκειται για άλλη ράτσα δαιμόνων απ΄ τα σημερινά... που βρίζουν ακατάσχετα τα θεία, και φτύνουν τους ξορκιστές τους!  Έτσι και ο ξορκιστής Χριστός, που δεν ήθελε να μάθει ο κόσμος απότομα, ότι είναι υιός θεού, τα ξόρκιζε στα γρήγορα και τους έκλεινε και το στόμα: «δεν άφηνε τα δαιμόνια να λαλώσιν, επειδή (ήταν παλιοί γνωστοί και) τον γνώριζαν». Προφανώς από κάποια παλιά σεμινάρια δαιμονολογίας!
Τα δαιμόνια δεν έχουν συγκεκριμένο στέκι, μπορούν να λειτουργήσουν το ίδιο καλά και μέσα και έξω από ιερούς τόπους. Ένας μάλιστα είχε το θράσος να μπει και στη συναγωγή, όπου δίδασκε ο Δάσκαλος! Αυτό πρέπει δε να μύριζε και άσχημα, γιατί αναφέρεται και ως «πνεύμα ακάθαρτο». Μάρκ.1.26. Αυτός λοιπόν ο ευσεβής παθών, Σάββατο μέρα και μέσα στη συναγωγή, βάζει ξαφνικά μια φωνάρα και παρ' τον κάτω να χτυπιέται και να ουρλιάζει ασταμάτητα… λέγοντας πράγματα που δεν τολμούσε να πει κανένας! Ναι, φώναζε κατάμουτρα στο Δάσκαλο: «Σε γνωρίζω ότι είσαι, ο Άγιος του Θεού»! Άκου ντροπής πράγματα! Η απόλυτη διαστροφή δηλαδή! Μεγάλο μπέρδεμα… δαίμονας που ουρλιάζει... αλήθειες! Τελικά έχουν δίκαιο, τις μεγαλύτερες αλήθειες από άσχετο στόμα τις ακούς! Δεν λένε από παιδί κι από τρελό… κάπως έτσι!
Ο Δάσκαλος όμως που (κι αυτός σαν τον Σούπερμαν) δεν ήθελε να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του, επεμβαίνει για να μην του επιτρέψει να πει κι άλλες αλήθειες! Ο δαίμονας αυτός βέβαια, αποδεδείχθηκε πιο γρήγορο πιστόλι, γιατί πρόλαβε και αποκάλυψε ήδη την θεϊκή του ταυτότητα, (και μάλιστα ουρλιάζοντας), δεν πρόλαβε βέβαια να πει περισσότερα, κάτι είναι κι αυτό! Τι άλλο θα μπορούσε να πει ο δαίμονας δεν μπορώ να υποθέσω! Ίσως να ήθελε να μας αποκαλύψει που ήταν 18 ολόκληρα χρόνια πριν γίνει Δάσκαλος… τι ακριβώς έκανε το Άγιο πνεύμα την ημέρα της σύλληψής του… Τι απέγινε το χρυσάφι των Μάγων, ή κάποιες ασήμαντες κακοτεχνίες και οφειλές του μαραγκού πατέρα του στους Ρωμαίους… πραγματικά δεν ξέρω! Το μόνο που γνωρίζω, είναι ότι ο Δάσκαλος εκνευρισμένος του είπε βούλωστο και δίνε του… ή κάπως έτσι: «Και επετίμησεν αυτό ο Ιησούς, λέγων· Σιώπα και έξελθε εξ αυτού»!
Ο δαίμονα που ήταν απ' τους σχετικά δύσκολους, τσατίστηκε, ξαναβρόντηξε κάτω το θύμα του, αλλά τελικά πείρε των ομματιών του κι έφυγε:  «Και το δαιμόνιον έρριψεν αυτόν εις το μέσον και εξήλθεν απ' αυτού, χωρίς να βλάψη αυτόν παντελώς». Άλλος ένας ευχαριστημένος πελάτης!

ΠΑΝΤΟΥ  ΔΑΙΜΟΝΕΣ  ΣΤΝ  ΠΕΡΙΟΧΗ

 Όπως σας είπα, το επάγγελμα του δαιμονο-διώκτη μπορεί να σε κάνει φίρμα, αλλά τελικά δεν είναι εύκολο! Ειδικά εκείνη την εποχή, που τα δαιμόνια πρέπει να είχαν κάτι σαν γενική συνέλευση στην ευρύτερη περιοχή, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η απίστευτη συχνότητα των εμφανίσεών τους, που ανάλογη της δεν κατέγραψε ποτέ ξανά η ιστορία. Κυριολεκτικά παντού δαίμονες! Στην Καπερναούμ (Λουκ.4.31), στην Γαλιλαία (Μαρκ.1.39) στους Γεωργιανούς (Λουκ. 8.27). Μέχρι και στα όρια της Τύρου (Μαρκ.7.24)!
Οι δαίμονες ήταν τόσοι πολλοί… που ακόμα και ένας τύπος, παντελώς άγνωστος στον Ιησού και τους μαθητές του, περιφερόταν στην ιδία περιοχή με τον Χριστό, και έκανε λέει (Μαρ. 9.38) κι αυτός εξορκισμούς με επιτυχία! Οι μαθητές παραξενεύτηκαν και το ανέφεραν στο Δάσκαλο, αλλά αυτός τους καθησύχασε λέγοντας: «Μη εμποδίζετε αυτόν». Δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε, ουτε ποιος ήταν. Φαίνεται πως οι ξορκισμοί είναι κληρονομικό χάρισμα. Άμα το 'χεις δεν χρειάζεσαι και πολλές επαφές με τον Δάσκαλο. Κάπου τον είδε να το κάνει… και το ξεσήκωσε στα γρήγορα μ' επιτυχία!
Τελικά τέτοια ήταν η έξαρση της δαιμονο-κατάληψης, που έγινε φανερό, πως ο Δάσκαλος δε προλάβαινε μόνος του όλα τα περιστατικά! Γιατί μπορεί να μην του φαίνεται, αλλά το κάθε περιστατικό θέλει ξεχωριστό χειρισμό και χρόνο, χώρια την κούραση.

13  ΚΑΙ  85  ΔΑΙΜΟΝΟΕΞΟΡΚΙΣΤΕΣ

Φώναξε λοιπόν ο Δάσκαλος τους δώδεκα, και τους έμαθε να ξορκίζουν κι αυτοί δαίμονες (Λουκ.9.1). Έτσι δεκατρείς συνολικά δαιμονο-ξορκιστές, έπεσαν στη μάχη! Το μέτρο αρχικά είχε επιτυχία, αλλά μπροστά στην ραγδαία επιδημική εξάπλωση του φαινόμενου, ήταν ακόμα ανεπαρκές. Ο Δάσκαλος με εξαιρετική στρατηγική διαίσθηση, σκέφτηκε να αναβαθμίσει τις υπηρεσίες! Διάλεξε λοιπόν, όχι ένα και δυο, ουτε δώδεκα αλλά άλλους εβδομήντα δυο (72) ικανούς στα πνευματικά μαθητές του, και αφού τους έκανε μια ταχύρυθμη εξάσκηση, τους έστειλε στα γύρω χωριά, που είχε παρατηρηθεί η φοβερή έξαρση του δαιμονο-λοιμού! Μάλιστα τους έστειλε στα μέρη που επρόκειτο και ο ίδιος να πάει... για να θεραπευόσουν τα ελαφρά περιστατικά, (π.χ. μονο-δαιμονισμού) και όταν με το καλό θα κατεύθυνε και ο ίδιος, θα περιποιόταν τις δύσκολες περιπτώσεις, ανθεκτικότερων δαιμόνων. Ογδόντα πέντε (85) δαιμονο γιατροί, δρούσαν συνολικά στην περιοχή της Γαλιλαίας, για να περιορίσουν την ξαφνική αυτή δαιμονο-εισβολή! 
Γι εκείνους τώρα που διατυπώνουν κάποιες αμφιβολίες για τον τελικό ρολό των 72 αυτών συνεργατών του Ιησού, στον αγώνα του κατά του πρωτοφανούς αυτού δαιμονο-λοιμού, και υπαινίσσονται ανίερη συμπαιγνία και στημένα περιστατικά δαιμονισμού… απαντάμε πως δεν γνωρίζουν, ότι οι δαιμονισμένοι μετά τον πρώτο αποδαιμονισμό τους, συχνά παρουσιάζουν επιπλοκές και υποτροπιάζουν. Αυτό το τονίζει ο ίδιος ο Δάσκαλος, λέγοντας πως αν δεν φυλαχτούν και ξανα-κρυώσουν… συγγνώμη ενδώσουν ήθελα να πω… τότε εκεί που ήταν ένα δαιμόνιο, έρχονται και θρονιάζονται επτά (Ματθ.12.45.) και όχι μόνο στρογγυλοκάθονται αλλά μουλαρώνουν κιόλας.
Είναι φυσικό λοιπόν, αυτές οι δύσκολες επιδεινώσεις, να θέλουν μια δεύτερη ευκαιρία περίθαλψης, που δεν θα μπορούσαν να την προσφέρουν οι πρωτοετείς φοιτητές της νεοσύστατης δαιμονο-διωκτικής επιστήμης! Διαφορετικά, θα μπορούσε πράγματι να τους στείλει σε τόπους όπου δεν επρόκειτο να πάει!
Μάλιστα προς επιβεβαίωση όλων των παραπάνω δυσκολιών, και επιπλοκών που αναφέραμε, υπάρχει ένα περιστατικό, που οι 12 μαθητές του, μάταια προσπαθούν να θεραπευόσουν ένα νεαρό, αλλά ο δαίμονα του 'χει κάτσει στραβά, και δεν λέει με τίποτα να ξεκουμπιστεί. Η "τσιμπίδα της πίστης" των μαθητών, είναι ακόμα μικρή, και δεν τον φτάνει. Ο πελάτης δικαιολογημένα διαμαρτύρεται. «Το παιδί μου εδώ και ώρα σφαδάζει και οι μαθητές σου δεν μπορούν να κάνουν τίποτε»! Ο Δάσκαλος αυτή τη φορά, κατ εξαίρεση χάνει την ψυχραιμία του, και τους κατσαδιάζει ψιλο-βρίζοντας: Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη, έως πότε θα είμαι μαζί σας και θα σας υπομένω; φέρε το παιδί σου εδώ» Λουκ.9.41.
Βεβαία η συνολική ιατρική ομάδα, είχε και τις καλές της στιγμές. Χαρακτηριστική είναι οι χαρά των 72 "πρωτοετών", που σαν χαρούμενα μαθητούδια, ανακοίνωσαν τις επιτυχίες τους λέγοντας: «Δάσκαλε και τα δαιμόνια υποτάσσονται σε μας και στ' όνομά σου»! Λουκ.10.17. Η ξαφνική εκείνη μαζική επίθεση δαιμόνων στα χωριά της Γαλιλαίας, που τόσο είχε βοηθήσει τον θεραπευτή Δάσκαλο, να αποκτήσει όνομα, είχε σχετικά αναχαιτιστεί! Η νίκη της δαιμονο-διωκτικής πίστης, είχε προοπτικές, και μαζί της και ο νέος επίδοξος δαιμονο-διώκτης θεος, που το όνομα του "Ιησούς", έμελε να γίνει παγκοσμίως γνωστό. Και αναγάλλιασε ο Δάσκαλος και είπε… επιτέλους, δεν πήγαν χαμένα τόσα μαθήματα ξορκισμών… η κάτι τέτοιο τέλος πάντων!
Το περίεργο βέβαια με την δαιμονο-διωκτική "επιστήμη", την οποία με τόσες πολλές και ενδιαφέρουσες λεπτομερές καθιέρωσε ο μεγαλύτερος διώκτης δαιμόνων άλλων των εποχών Ιησούς, είναι ότι ακόμα μέχρι και σήμερα κανείς δεν ξέρεις πως, πότε ακριβώς, και γιατί λειτουργεί! Για όλα τα αλλά θαύματα πιστής, γνωρίζουμε ότι για να γίνεις άξιος μιας θαυματουργικής θεραπείας, κάποιος θα πρέπει να έχει ο ίδιος προσωπικά την απαραίτητη πίστη! Έτσι ο θεός ανταμείβει την πιστή με θεραπεία. Ο κανόνας όμως αυτός, όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν είσαι δαιμονισμένος… γιατί ένας εκτός εαυτού δαιμονισμένος, μόνο τέτοια πίστη δεν μπορεί να εκδηλώσει! Έτσι εμφανίζεται κάτι περίεργο που μας μπερδεύει… κάποιος άλλος, συγγενής ή όχι, μπορεί αν θέλει να καταθέσει την δική του πίστη, για να θεραπευτεί ο αγαπημένος του δαιμονισμένος, ο οποίος λόγω πάθησης, είναι στον κόσμο του, και φυσικά δεν μπορεί να επιδείξει κανένα ίχνος πίστης!
Τώρα γιατί η κατάθεση πίστης από τρίτους λειτουργεί… δεν το ξέρω! Είναι κάτι σαν ψυχικό δάνειο… Αυτό που ξέρω, είναι ότι σε κάθε οικογένεια, ακόμα και σε ολόκληρη περιοχή, αν υπάρχει κάποιος που είναι πρόθυμος να καταθέτει ευχαρίστως την πιστή του για τρίτους, τότε όλα αυτά τα δύσκολα περιστατικά μπορούν να θεραπευτούν. Είναι σαν να δίνεις το βιβλιάριο υγείας σου σε κάποιο άσχετο, αλλά το ασφαλιστικό σύστημα το αποδέχεται… κάπως έτσι!

 ΠΟΛΥΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Βεβαία μη βιάζεστε, γιατί ακόμα δεν τελειώσαμε την ενδιαφέρουσα ξενάγηση μας, στο δύσκολο αυτό ιατρικό ζήτημα της δαιμονο-θεραπείας! Αυτές ήταν οι μονο-δαιμονικές περιπτώσεις (συγκρατήστε τον ιατρικό όρο). Υπάρχουν όμως και οι πολύ-δαιμονισμένοι, που ήταν πραγματικά δύσκολες περιπτώσεις, και χρειαζόταν ιδιαίτερη αυτοσυγκέντρωση και απομόνωση.
Τέτοια ήταν η περίπτωση της όμορφης αλλά και σεξουαλικά άστατης αναμαλλιασμένης Μαρίας απ' τα Μάγδαλα, που δυστυχώς οι άκρως ενδιαφέρουσες λεπτομερές της πάθησης, αλλά και της θεραπείας της, χάθηκαν κάπου... στη "μετάφραση"! Δεν ξέρουμε π.χ. την ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, αν περιφερόταν γυμνή στους αγρούς, όπως ο συνάδελφος της απ' τα Γάδαρα, προφέροντας προωθημένες ευκαιρίες τέρψης οφθαλμών,  αλλά ξέρουμε τον ακριβή αριθμό των δαιμόνων που φιλοξενούσε στο ποθητό κορμί της. Αυτή είχε επτά δαιμόνια επειδή όπως προαναφέραμε, είχε υποτροπιάσει!
Πως τα μέτρησαν; μόνο να το υποθέσουμε μπορούμε. Μια υπόθεση είναι ότι σε κάθε στεναγμό της, έβγαινε κι από ένα! Πόσα μπορεί να ήταν λοιπόν, αφού συνολικά στέναξε εφτά φορές; Άλλος τρόπος είναι… ο Δάσκαλος, ο μόνος που μπορούσε να την περιθάλψει… τα άκουγε και προφανώς τα έβλεπε κιόλας, και φυσικά τα μετράτε ένα ένα, πάνω στην δύσκολη επέμβασή του!
Αυτό που δεν μάθαμε ποτέ, είναι ποιας ιδιαίτερης κατηγορίας ήταν τα δαιμόνιά της. Αν τα δαιμόνια της είχαν ειδικότητα στην κατάληψη αισθήσεων, τότε η συγκεκριμένη Μαρία, που είχε πέντε αισθήσεις, όπως όλοι μας, πρέπει να ήταν… εντελώς αναίσθητη! Της περίσσευαν μάλιστα και δυο εφεδρικά δαιμόνια, για να καλύψουν αλλού τύπου ευαισθησίες! Ο Δάσκαλος όμως, τις τα πέταξε όλα έξω ένα μετά το άλλο. Που ακριβώς τα πέταξε; Αυτό δεν θα το μάθαμε ποτέ! Οι λεπτομέρειες λογοκριθήκαν από τους εχθρούς την επιστήμης... των ξορκισμών!


ΤΙ  ΑΠΟΓΙΝΟΝΤΑΙ  ΤΑ  ΔΑΙΜΟΝΙΑ  ΜΕΤΑ  ΤΟΝ  ΕΞΟΡΚΙΣΜΟ;

Αλήθεια τι απογίνονται τα δαιμόνια μετά τον εξορκισμό; Μετακινούνται ομαδικά όπως έζησαν; Μπορούν να μετακομίσουν σε άλλο σώμα; Κι αν ναι, τότε τι νόημα έχει ο εξορκισμός; Υπάρχει κάτι που τα δαιμόνια φοβούνται; Έχουν τη δυνατότητα να διαπραγματευτούν την έξοδο τους απ' το ζεστό κορμί των θυμάτων τους; Σ' αυτές τις πολύ σπουδαίες και παράξενες ερωτήσεις, θα επιχειρήσουμε να βρούμε απαντήσεις στο επόμενο διδακτικό περιστατικό της δαιμονο-διωκτικής δράσης του Ιησού, του πλέον ένδοξου ξορκιστή δαιμόνων της ανθρωπότητας!
 Ναι υπάρχει ένα περιστατικό της ζωής του, πάνω στο όποιο στηρίζεται ολόκληρη η διδακτέα υλη της δαιμονολογικής επιστήμης, αφού αφήνει τεράστια περιθώρια εξαγωγής πολυτίμων συμπερασμάτων. Ας το δούμε: 
Ήταν λοιπόν «Κατά το δειλινό, (ο Δάσκαλος στην Καπερναούμ και) έφεραν (τι άλλο) πολλούς δαιμονισμένους και (ο ακατάβλητος Ιησούς), εξέβαλε τα (μοχθηρά και ακάθαρτα) πνεύματα μόνο με τον λόγο του... Όταν (όμως το κακό παράγινε) είδε ο Ιησούς πολύ κόσμο να τον περιτριγυρίζει (κάτι που δεν πολυ-άντεχε ο Ιησούς… το γιατί θα το δούμε σε άλλη μελέτη μας), έδωσε εντολή να περάσουν στην απέναντι όχθη της λίμνης» Ματθ.8.16-18.
Πράγματι, άφησαν σύξυλους τους κανονικούς ανθρώπους με τους δαιμονισμένους τους στη μια μεριά της λίμνης και: «ήρθαν (ο Ιησούς και οι μαθητές του) στο απέναντι μέρος της λίμνης (Γενισαρέτ) στην περιοχή των Γαδαρηνών, εκεί (πριν ακόμα προλάβει ο Ιησούς να σηκώσει κεφάλι) αμέσως τον συνάντησε ένας άνθρωπος δαιμονισμένος... και ιδών τον Ιησούν μακρόθεν έδραμεν (έτρεξε!) και τον προσκύνησε» Μάρκ.5.6.
Όπως είπαμε, η κατάσταση ήταν αφόρητη! Παντού δαιμονισμένοι! Είχαν κάνει κατάληψη γύρο-γύρο ολόκληρη τη λίμνη! Ενώ λοιπόν αφήνει την μια μεριά της λίμνης με τους «πολλούς δαιμονισμένους»… και πάει στην άλλη μεριά της, μήπως και ξαποστάσει, ξαναπέφτει πάνω σε δαιμονισμένο!
«Όταν (ο δαιμονισμένος) είδε από μακριά τον Ιησού, (τι φαντάζεστε πως έκανε;) έτρεξε και τον προσκύνησε, και (σαν να μην έφτανε αυτή η ανεξήγητη τιμητική συμπεριφορά) μετά φώναξε δυνατά (μήπως και δεν το ακούσουν όλοι οι παρευρισκόμενοι). Τι είναι μεταξύ μας υιέ του θεού του υψίστου; Ορκίζω (σε θερμο-παρακαλώ) σε τον θεόν (εκτός από υιόν υψίστου, τον αποκαλεί... και θεό, μήπως και δεν κατάλαβαν τον υπαινιγμό!) μη με βασανίσεις». Μάρκος 5.7 Ή «ήρθες εδώ να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;» Ματθ.8.28.

Βέβαια, η σκηνοθετική συμπεριφορά του δαιμονισμένου, σε μας φαίνεται λίγο αλλοπρόσαλλη! Αλλά δεν είναι έτσι. Όπως μας διαβεβαιώνει η επιστήμη της δαιμονολογίας, η οποία αναλύει λεπτομερώς την παράξενη ψυχολογία των δαιμόνων… οι δαίμονες γουστάρουν κάπου-κάπου να βασανίζονται, και μόλις βρουν την ευκαιρία, τρέχουν να την αρπάξουν! Αντί να το βάλουν στα πόδια λοιπόν, ναι, τρέχουν προς τον βασανιστή του παρακαλώντας! Τώρα… το γιατί κανείς δεν φέρθηκε τιμητικότερα στον Ιησού, από τους ίδιους τους προαιώνιους ορκισμένους εχθρούς του, τους δαίμονες, είναι πράγματι μια απορία, που θα απασχολήσει την σχετική επιστήμη στο μέλλον! Βέβαια, αν δεχθούμε ότι οι "δαίμονες" παρ' όλα αυτά παρέμειναν πιστοί στον ρόλο τους, δηλαδή εξακολουθούσαν μονίμως να ψεύδονται... τότε μόνο με την αντιστροφή των λόγων τους, ανακαλύπτουμε ότι και οι συγκεκριμένοι δαίμονες, έκαναν πολύ σωστά την δουλειά τους... μια και ο Χριστός ούτε υιός ύψιστου ήταν, και φυσικά ούτε θεός!

  ΤΟ  ΙΑΤΡΙΚΟ  ΙΣΤΟΡΙΚΟ  ΤΩΝ  ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΩΝ

Στην συνέχειά του, αυτό το δαιμονο-διωκτικό περιστατικό, (που κακώς νομίζουν κάποιοι ότι θυμίζει έντονα παραμυθάκι για μεγάλα παιδιά), ο Ιησούς παίρνει το ιατρικό ιστορικό του πελάτη. Ας ακούσουμε τις λεπτομερές: «Ρώτησε ο Ιησούς: Ποιό είναι το όνομά σου; (και ο δαίμονας απάντησε) Λεγεών, γιατί είμαστε πολλοί. (Λουκ: και τον παρακαλούσαν να μην τα επιτάξει (διατάξει) να πάνε στην άβυσσο!;). Εκεί κοντά έβοσκε ένα κοπάδι χοίρων. Παρακαλούσαν λοιπόν οι δαίμονες τον Ιησού λέγοντας: Αν είναι να μας διώξεις (είχε και τις αμφιβολίες του) στείλε μας στην αγέλη των πολλών εκείνων χοίρων που βοσκούν. (εδώ είναι που σας έλεγα, πως το περιστατικό έχει ασυνήθιστο ενδιαφέρον) Και εκείνος (ο ξορκιστής Ιησούς με την συνηθισμένη του ψυχραιμία) είπε: Πηγαίνετε. Αυτοί δε βγήκαν από τον άνθρωπο, και εισήλθαν στο κοπάδι των χοίρων. Και τότε όρμησε η αγέλη των χοίρων κατά του γκρεμού και γκρεμίστηκαν στην λίμνη και πνίγηκαν. (Μαρκ: ήταν δε οι χοίροι περί τις δύο χιλιάδες)! Οι δε βοσκοί τους έφυγαν και πήγαν στην πόλη και ανήγγειλαν τα συμβάντα. Βγήκε τότε όλη η πόλη (των Γαδαρηνών) σε συνάντηση του Ιησού και όταν τον είδαν, τον παρακάλεσαν να φύγει από την περιοχή τους. Αυτός λοιπόν μπήκε στο πλοίο και επέστρεψε»! Ματθ.8.28-34. Μάρκ. 5.1-20. Λουκ.8.26-39. 
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς μη χειρότερα... θα πουν κάποιοι άπιστοι! Και συνεχίζω παραθέτοντας τις αιχμηρές αμφισβητήσεις τους: «Είναι ολοφάνερο ότι στην αφήγηση υπάρχουν άφθονες ετερόκλητες σκοπιμότητες, αλλά και απίστευτα ασύνδετες... γελοιότητες! Την δραματοποιημένη αυτή αγαστή συνεργασία δαιμόνων και δαιμονο-διωκτών μάγων, όπου το φανταστικό και το κωμικό σφιχταγκαλισμένα οργιάζουν, δυστυχώς ή ευτυχώς, μόνο με χιούμορ μπορούμε να την σχολιά­σουμε»! Μη δίνετε σημασία, αυτά τα λένε όσοι δεν γνωρίζουν καλά δαιμονολογία.
Βέβαια μας βάζουν κι εμάς στο λούκι του προβληματισμού: Κατ’ αρχάς, ο μεγάλος αριθμός δαιμόνων σε ένα μόνο άτομο, είναι τουλάχιστον δυσεξήγητος. Πράγματι, τι θα ανάγκαζε δύο χιλιάδες δαίμονες, ή έστω μια ολόκληρη λεγεώνα δαιμόνων, να συνωστίζονται στον εσωτερικό "χώρο" ενός μοναδικού ανθρώπινου σώματος; Κατ' αρχάς, γιατί στριμώχθηκαν όλοι εκεί; Μήπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι γύρω τους είχαν δαιμονο-διωκτικά φυλαχτά; Ή μήπως ήταν ασυνήθιστα "καθαροί" και "άσπιλοι" όλοι τους στην περιοχή; Και αν η περιοχή τους ήταν γεμάτη "καθαρούς"... τι εμπόδιζε τους δαίμονες να αλλάξουν περιοχή... τα ναύλα δεν είχαν, ή μήπως θα πήγαιναν με τα πόδια; Δεν ήταν ολόκληρη η γη μπροστά τους; Γιατί στριμώχθηκαν 2000 δαίμονες μέσα σε έναν μοναδικό άνθρωπο; 

 ΓΙΑΤΙ  ΟΙ  ΔΑΙΜΟΝΕΣ  ΠΑΝΕ  ΜΟΝΟ  ΣΕ  ΙΣΡΑΗΛΙΤΕΣ;

Γιατί δεν πήγαιναν ας πούμε στη Ρώμη... να φωλιάσουν σε κανέναν ορεξάτο παχουλό συγκλητικό, που μπορoύσε να τους ξεφαντώσει και σε κανένα τρικούβερτο όργιο. Αλήθεια… γιατί σ' ολόκληρη την αφήγηση της δαιμονολογικής Καινής Διαθήκης, δεν βρίσκουμε ουτε έναν Ρωμαίο δαιμονισμένο; Γιατί οι δαίμονες τρελαίνονται μόνο για Ισραηλίτες; Μια εξήγηση είναι ότι οι Ρωμαίοι με τόσα αρματολίκια που φοράνε δεν είναι... τόσο τραγανοί! Καλά αυτό είναι μια πρόχειρη ιδέα... Μα επιτέλους, αφού οι δαίμονες αποκαλούν τον Ιησού θεό, και τον παρακαλούν για χάρες, γιατί δεν πάνε στον Πιλάτο, να τον αποτρελάνουν προσφέροντας του τις καλύτερες υπηρεσίες;
 Τι τους έπιασε λοιπόν και στριμώχθηκαν 2000 δαίμονες, μέσα σε έναν φτωχό αγροίκο, που το μόνο κακό που μπορούσε να τους προσφέρει… ήταν να κλέψει καμία κότα, ή να ασελγήσει σε καμιά... "κατσίκα"! Συγγνώμη, αλλά εξακολουθώ να μη μπορώ να φανταστώ καθόλου, τι το αξιοπόθητο έχει ένας απλός χωρικός, ώστε να τραβήξει επάνω του σαν μαγνήτης 2000 δαίμονες!
Αυτές βέβαια είναι δίκες μας πρόχειρες δαιμονο-κουβέντες... γιατί, πρέπει να το αναγνωρίσουμε αυτό, εμείς δεν έχουμε και πολύ γνώση του πράγματος. Μπορεί αυτή η δαιμονο-καταιγίδα, να ήταν πράγματι τοπική, και να ξέσπασε ειδικά στην περιοχή της δράση του Ιησού… ακριβώς για να εμποδίσει τις δοξαστικές ευκαιρίες του τρισενδόξου και υποψήφιου υιού του θεού και δαιμονο-διώκτη Χριστού! Μόνο που αν είναι έτσι, αυτό που δεν μπορώ πάλι να καταλάβω είναι, ποιος επιτέλους είναι εναντίον ποιου, αφού οποτεδήποτε ανταμώνουν οι δυο αυτοί υποτιθέμενοι θανάσιμοι εχθροί, ο Ιησούς εισπράττει τις καλύτερες δυνατές κραυγές αναγνώρισης και διαβεβαίωσης της θεότητάς του! Βρε μήπως ήταν στημένο; Μήπως οι δαίμονες που για μας του φτωχούς αμφισβητίες έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν, ήταν μια εντυπωσιακή σκηνοθετική σύλληψη του συνεργείου θεοποίησης, για να αποκτήσει το κατασκλαβωμένο Ισραήλ, προοπτικές εξόδου στη νέα γη της επαγγελίας; Αναρωτιέμαι τώρα κι εγώ… μήπως;
 Ας επιστρέψουμε όμως στο τελευταίο αυτό ενδιαφέρον περιστατικό, που θα μας δώσει κι αλλά στοιχειά δαιμονο-γνωσίας, για να ξανασκεφτούμε συνολικά τα δεδομένα της δαιμονο-κουβέντας μας! Πραγματικά αυτό που δεν μας εξηγείται πουθενά στο κατ εξοχήν δαιμονο-κεντρικό βιβλίο που λέγεται Καινή Διαθήκη, είναι ο λόγος για τον οποίο κάποια άτομα πάσχουν από δαιμονο-κατάληψη και άλλα όχι!
Αν οι δαίμονες προτιμούν τους αμαρτωλούς, τότε ο συγκεκριμένος άνθρωπος, που τράβηξε επάνω δυο χιλιάδες (2000) δαίμονες… πρέπει να ήταν πράγματι ένας απίστευτο κάθαρμα, που δικαιολογημένα τελικά υπέφερε όσα του έπρεπαν! Αν πάλι οι δαίμονες εισέρχονται αδιακρίτως στην ανθρώπινη ψυχή αθώων, τότε παραμένει ανεξήγητο, γιατί τόσοι πολλοί δαίμονες συνωθούνται στο σώμα ενός μόνο αθώου! Δεν υπήρχαν αρκετοί αθώοι ή μικρο-κατεργάρηδες Γαδαρινοί για να τους φιλοξενήσουν με περισσότερη ευρυχωρία; Βέβαια, το γεγονός ότι οι δαιμονισμένοι συστηματικά θεραπεύονται, χωρίς καν να ζητηθεί πίστη απ’ αυτούς, ευνοεί την δεύτερη εκδοχή, που θυμίζει περισσότερο ακούσια πάθηση και όχι ηθική υπαιτιότητα.
Τι είναι λοιπόν ένας πολυ-δαιμονισμένος άνθρωπος;
Ένας πολύ κακός ή ένας εξαιρετικά κακότυχος άνθρωπος;
Οι σκεπτικιστές έχουν πάντα έναν κακό λόγο να πουν:
Προφανώς η δυσνόητη αυτή εικόνα του πολυ-δαιμονισμένου, είναι ένα ακόμα εφεύρημα της ευφάν­ταστης δεισιδαιμονίας των "θεραπευτών" της Ιουδαίας. Στην προσπάθειά τους να βρουν κάποιες πειστικές εξηγήσεις για τις βαρύτερες (πολυαλγείς) ασθένειες, αυτοί οι ευφάνταστοι απατεώνες, ανακάλυψαν την από κάθε άποψη αστεία θεωρία του πολυ-δαιμονισμένου, και φυσικά, αντιστοίχως πρότειναν την θεραπεία του πολυ-εξορκισμού! Ιδιαιτέρως αναγκαία φαινόταν η εξήγηση αυτή, στις περιπτώσεις εξαιρετικά βίαιης (σχιζοφρενούς) συμπεριφοράς. Το σκεπτικό τους ήταν προφανώς απλοϊκό: ένας δαίμονας ασθενοποιεί μεν, αλλά ο ασθενής δεν είναι ιδιαίτερα βίαιος και εύκολα καταβάλλεται. Όμως οι εξαιρετικά βίαιοι (μανιοκαταθλιπτικοί ή σχιζοφρενείς) που βρίσκονται συχνότερα ή μονίμως σ’ αυτήν την κατάσταση, θα πρέπει να έχουν περισσότερο από έναν δαίμονες, που καταντούν τα άτομα αυτά ακατάβλητα, (εξαιρετικά βίαια) και άβουλα ισόβια υποχείρια δαιμόνων!
 Όμως και πάλι εδώ ανεξήγητη παραμένει η συμπεριφορά του συγκεκριμένου πολυ-δαιμονισμένου ατόμου! Ενώ μέσα του χοροπηδούσαν αναρίθμητοι δαίμονες, που γνώριζαν πολύ καλά και μάλιστα το δήλωσαν, ότι ο "θεόσταλτος" Χριστός, θα τους "βασάνιζε πριν την ώρα τους" με εξορκισμό... αντί να τρέψουν το ανθρώπινο υποχείριό τους, (τον δαιμονισμένο κορμί), σε άτακτη φυγή, μακριά απ’ τον εξορκιστή τους, αυτοί σπεύδουν και τον ρίχνουν εθελουσίως, ικέτη στα πόδια του δαιμονο-κυνηγού Χριστού, αποκαλώντας τον ταυτόχρονα "υιέ του θεού", και "Θεό"! Ανεξήγητα πράγματα!!!
Η εικόνα είναι μάλλον από μόνη της πολύ παράξενη αν όχι κωμική!
Δύο χιλιάδες δαίμονες, όχι μόνο δεν ήταν σε θέση να ματαιώσουν την συνάντηση του σώματος που εξουσίαζαν με τον βασανιστικό εξορκιστή τους, αλλά ούτε καν δυσανασχετούν! Απεναντίας χωρίς κανέναν εξαναγκασμό, τρέχουν και τον «προσκυνούν» (Μάρκ.5.6) λούζοντάς τον κυριολεκτικά... όχι με ύβρεις και σαρκασμούς όπως θα ταίριαζε σε αξιοπρεπείς δαίμονες... αλλά ομοθυμαδόν τον ραίνουν με τους υψηλότερους τίτλους τιμής, που ακούστηκαν ποτέ για τον Ιησού! Βρε μήπως έχουμε την ψευδαντιπαλότητα στην πληρέστερη αποκορύφωσή της! Λέω… μήπως;
Δείτε την σαφώς σκηνοθετημένη εικόνα, που δεν ανταποκρίνεται ούτε στο πλέον επίπλαστο θεολογικό σκεπτικό της! Οι δύο υποτιθέμενοι προαιώνιοι αντίπαλοι σε αγαστή συνεργασία! Ο πολυ-δαιμονισμένος, βρώμικος και τρισάθλια ντυμένος, ή γυμνός... γονατιστός μπροστά στον Χριστό, μιλά μαζί του, προφανώς με βαριά αλλοιωμένη φωνή! Τα δαιμόνια γονατιστά μπροστά του, τον προσφωνούν «θεό» και «υιόν του θεού του υψίστου» και στο τέλος: «οι δαίμονες παρεκάλουν αυτόν», (του ζητούνε δηλαδή παρακλητικά χάρες), να τους εκβάλλει μεν, αλλά... χωρίς να "πονέσουν" πολύ!
Στην συζήτηση γνωριμίας, που με ξεκάθαρη σολομώντεια άνεση στήνει ο Ιησούς με τους δαίμονες, (αυτά για όσους διάβασαν τη μελέτη μας περί σολομωνικής) αυτοί του αποκαλύπτουν τον εξαιρετικά μεγάλο αριθμό τους, υποβάλλοντας ταυτόχρονα προτάσεις ευνοϊκότερης μετοικεσίας: «παρεκάλουν αυτόν ίνα μη επιτάξει αυτοίς εις άβυσσον απελθείν» Λουκ.8.31.
Δηλαδή: μη μας διατάξεις, (εμάς που τόσα καλά λόγια σου είπαμε), να πάμε στην κρύα και κατασκότεινη άβυσσο, αλλά «παρεκάλουν αυτόν» (και μάλιστα μεθ’ όρκου!) «ορκίζω σε» (Μάρκ.5.7) να μας στείλεις, σε εκείνα εκεί τα τροφαντά ζεστά γουρουνάκια, που βόσκουν εκεί πέρα αμέριμνα στην λιακάδα!
Και Εκείνος, ο φιλεύσπλαχνος, που ουτε σε δαίμονες δεν χαλούσε χατίρι… δέχθηκε αμέσως... χαμογελώντας παράξενα! Πηγαίνετε είπε, κι αυτά πέταξαν προς την μεριά των γουρουνιών... φτερουγίζοντας για λίγο χαρούμενα πάνω απ’ το ηλιόλουστο λιβάδι! Τελικά, θυμήθηκαν ότι δεν ήταν πεταλούδες αλλά δαίμονες, που χρειάζονται επειγόντως ζεστό κορμί γύρω τους και ρίχτηκαν πάνω στα γουρούνια, βρήκαν ορθάνοικτα τα ρουθούνια τους και εισέβαλαν στο ζεστό κορμί τους. Όλα αυτά πρέπει να έγιναν με ξεχωριστή τάξη και χωρίς να μπερδευτούν. Από το πλήθος της προσφοράς, ξεχώρισαν στα γρήγορα ένα γουρούνι το καθένα τους, και περνώντας μέσα από τα βρώμικα γουρουνίσια ρουθούνια, βρέθηκαν να στρογγυλοκάθονται στο ζεστό ευρύχωρο εσωτερικό, δύο χιλιάδων γουρουνιών! Το γιατί οι 2000 δαίμονες που συγκατοικούσαν, δεν διάλεξαν ένα μοναδικό γουρούνι για να συνεχίσουν το κοινόβιό τους... δεν θα το μάθουμε ποτέ! 

Η εικόνα αποκτά λυρισμό: Για μια στιγμή, εκεί στο Γαδαρινό λιβάδι, όλα ήταν γαλήνια! Μια παράξενη ειρήνη επικράτησε! Θεοί, δαίμονες, άνθρωποι και γουρούνια, ήταν όλοι τους ευτυχισμένοι! Τα τρισευτυχισμένα διαβολάκια, προσπαθούσαν ακόμα να πιστέψουν στην καλή τους τύχη, και να βολευτούν στην χοιρινή μονοκατοικία τους! Με ικανοποίηση διαπίστωναν, ότι με τα πονηρά παινέματά τους, είχαν μάλλον ξεγελάσει τον γιο του Γιαχβέ, τον αμείλικτο εξολοθρευτή δαιμόνων! Με αντάλλαγμα λίγα καλά λόγια, είχαν τελικά αποφύγει την σκοτεινή υγρή και πνιγηρή άβυσσο!
 Ξαφνικά όμως... την ίδια διαπίστωση με τους δαίμονες έκαναν και οι ιεροσυντάκτες της Καινής Διαθήκης... και η πένα τους ανατρίχιασε... κι άρχισε να γράφει νέο τέλος για την συγκεκριμένη αναμέτρηση θεού και δαιμόνων! Η ιστορία αυτή δεν θα μπορούσε να τελειώνει έτσι... γι’ αυτό και την συμπλήρωσαν... κάνοντάς την απλά χειρότερη!
Ξαφνικά λοιπόν, (το χαμόγελο του Ιησού έγινε πλατύτερο, σχεδόν θριαμβικό) με μυστική εντολή του, τα παραγεμισμένα με δαίμονες γουρούνια, αφηνίασαν και όλα μαζί, έπεσαν στην λίμνη, όπου... τι; Πνίγηκαν; Δε νομίζω;! Γιατί, δεν πνίγονται οι δαίμονες;! Συγγνώμη... όχι βέβαια, δεν πνίγηκαν τα κακά αθάνατα δαιμόνια... αλλά τα αθώα δαιμονισμένα γουρούνια! Ξανά μπέρδεμα... πολύ κακό τέλος για την ιστορία μας!
 Τέλος πάντων... η εξαιρετικά παράξενη αυτή ιστορία, δεν μπορούσε να βελτιωθεί περισσότερο, και την παράτησαν έτσι…! Με το δραματικότερο αυτό τέλος, φαινόταν τουλάχιστον ότι ο δαιμονο-κυνηγός Χριστός είχε νικήσει! Με μια παραπλανητική κίνηση, είχε ρίξει τουλάχιστον δύο χιλιάδες... αθάνατους δαίμονες... στη λίμνη! Ε, και λοιπόν;! Ε... να... όλο αυτό, αν δεν αναλυθεί και πολύ, μάλλον θα αρέσει στα "ψάρια" που θα το διαβάσουν αργότερα! 


 Η διασκεδαστική αυτή ιστορία, που κάνει ακόμα και τους πλέον ένθερμους πιστούς, να χαμογελάνε αμήχανα, έχει πολλές ακόμα ανέλπιστες προεκτάσεις!

Μπορεί να χάθηκαν... εκατό χιλιάδες κιλά γουρουνίσιο κρέας, αλλά... δεν μπορείς να αναγκάσεις δύο χιλιάδες δαίμονες να πέσουν ταυτόχρονα στο νερό και να... βραχούν (;!) μέχρι το κόκαλο, χωρίς να θυσιάσεις κι εσύ κάτι!
Τέλος πάντων, ο παράξενος αυτός άθλος, που μόνο ο γιος του Χαλδαίου θεού Γιαχβέ, χρειαζόταν στο βιογραφικό του, δεν μπορούσε να έχει καλύτερο τέλος! Οι θεολόγοι σε πλήρη πανικό, δύο χιλιάδες χρόνια μετά, ψελλίζουν ακόμα διάφορες δικαιολογίες για τα ακριβή αίτια της ανεξήγητης μετάβασης των δαιμόνων στα γουρούνια! και για τον άδικο χαμό 2000 αθώων γουρουνιών!
Αυτό βέβαια που εδώ κάνει διασκεδαστική την χριστιανική δαιμονολογία, είναι η ξαφνική παραδοχή, ότι άνθρωποι και γουρούνια βρισκόμαστε στο ίδιο μενού επιλογής των δαιμόνων! Και εδώ είναι που η μηχανή αναζήτησης συμπερασμάτων τρελαίνεται! Αν μπορούν να δαιμονιστούν τα γουρούνια… τότε γιατί όχι και οι αγελάδες, τα κατσίκια και τα κοτόπουλα! Εξού και η πρόσφατη συζήτηση για τρελές αγελάδες... Λες;
Με την βιβλική αυτή περιγραφή και παραδοχή της εισόδου δαιμόνων σε γουρούνια, τα περί ενοχής και αμαρτωλότητας των δαιμονισμένων θυμάτων, χάνουν αυτόματα κάθε ίχνος σοβαρότητας, αφού φαντάζομαι... (με την θεολογία δεν μπορεί κανείς ποτέ να είναι σίγουρος), δεν υπάρχουν αμαρτωλά γουρούνια...! Μπορεί τα γουρούνια, πράγματι να ανακατεύονται με βρωμιές, αλλά απ’ ότι γνωρίζουμε... ποτέ δεν υπήρξε εντολή... που να τους το απαγορεύει!
Απ’ την άλλη, αν τον πνιγμό των γουρουνιών, δεν τον υποκίνησε μυστικά ο γιος του Γιαχβέ, για να μην του χρεώνουμε και αυθαίρετα κρίματα... τότε προκύπτει η δικαιολογημένη ερώτηση: τι είδους χάρη ήταν αυτή, που με τόσα παρακάλια και κομπλιμέντα ζήτησαν οι εντελώς χαζοί αυτοί δαίμονες, αφού το μόνο που κατάφεραν ήταν να κερδίσουν ολιγόλεπτη παράταση κατοχής κάποιου σώματος;
Όποιος κοιτάξει το περιστατικό με σκεπτικισμό, έχει την εξής διασκεδαστική εντύπωση: Οι δαίμονες θέλησαν απλά να κάνουν ένα τελευταίο χαρούμενο ομαδικό μπάνιο, φορώντας για λίγο (σαν σωσίβια) τα ζεστά παχουλά γουρουνάκια! Συμπέρασμα; Δύο χιλιάδες δαίμονες, δεν κατάφεραν να κάνουν έναν μοναδικό άνθρωπο να το βάλει στα πόδια, μπροστά από τον εξορκιστή τους, και από τους δύο χιλιάδες δαίμονες, κανείς τους δεν κατάφερε να κουμαντάρει έστω και ένα τρελαμένο γουρούνι μακριά απο τη λίμνη! Διαφορετικά γιατί όλα τους έπεσαν στην θάλασσα (άβυσσο) που τόσο πολύ οι δαίμονες ήθελαν να αποφύγουν!  
Τελικά, ποιός μπορεί αλήθεια να μας εξηγήσει ικανοποιητικά την απολύτως αδικαιολόγητη και σαφώς άδικη συνέργεια του Χριστού, στην ανώφελη απώλεια δύο χιλιάδων γουρουνιών; Γιατί πληρώνουν τα ολιγόλεπτα κέφια των δαιμόνων με την ζωή τους, αυτά τα εντελώς αθώα χοιρίδια ελευθέρας βοσκής; Δεν ήταν αυτή μια ανεξήγητη σπατάλη ζωής ή τουλάχιστον... χοιρινής μπριζόλας; Ποιος θα αποζημιώσει τους χοιροβοσκούς; Μπορεί η ζωή τους ή έστω το κρέας τους, να χαρίζεται στα ολιγόλεπτα βίτσια εξορκιστών και δαιμόνων; Δηλαδή για να το καταλάβουμε καλύτερα. Αν σήμερα σε μια εκκλησία, λιβάδι ή πλατεία, ξορκίζοντας εναν δαιμονιζόμενο... πνίγαμε και λίγα γουρούνια δημοσίως, θα ήμαστε μέσα στο πνεύμα του χριστιανικού θεραπευτισμού; Και επιτέλους το πιο επίφοβο... όταν ξορκίζουν δαίμονες, πως ξέρουν ότι αυτοί δεν πάνε στα ζωντανά μας;
Βέβαια, η ερώτηση είναι θεωρητική! Γιατί ο θηριώδης θεός της Βίβλου, ο Γιαχβέ, (θεωρητικά ο ίδιος ο Ιησούς στην προανθρώπινη ζωή του) αιώνες πριν (από την ενσάρκωσή του ως Ιησούς) έκανε ότι του κατέβει σε ανθρώπους, διατάζοντας την σφαγή αθώων «νηπίων και θηλαζόντων» (Α΄Σαμ.15.3 ή Α΄ Βασιλειών 15.3) και μακαρίζοντας «εκείνους που θα συνέτριβαν στο βράχο τα παιδικά κεφάλια» (Ψαλμός 136.9 ή 137.9)... τα γουρούνια θα σκεφτόταν τώρα;!

 Ποια η τύχη των ξορκιζόμενων δαιμόνων;
Για την τελική τύχη των ίδιων των μοχθηρών δαιμόνων, μόνο φήμες έχουν απομείνει! Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι, μετά τον πνιγμό των γουρουνιών, είδαν αναταράξεις στην επιφάνεια της λίμνης, που πιστοποιούσαν την διαφυγή των δαιμόνων, γιατί τα υδάτινα ίχνη οδηγούσαν πίσω στην ακτή! Λέγεται δε, ότι δύο χιλιάδες καταμουσκεμένοι και ανατριχιασμένοι απ’ το κρύο δαίμονες, βγήκαν στην ακτή των Γαδαρηνών και φτύνοντας και βρίζοντας την κακή τους τύχη, ξάπλωσαν να στεγνώσουν το πλούσιο τρίχωμά τους!
Όμως, μπορεί να σιχαίνονται το νερό και να βράχηκαν, αλλά τελικά, από την περιπέτεια αυτή, οι δαίμονες βγήκαν με ένα πολύ συγκεκριμένο όφελος. Αφού ο σπλαχνικός Ιησούς, δεν τα έστειλε στην άβυσσο... μόλις στέγνωσαν, πήραν κι αυτά ξανά τους δρόμους, αναζητώντας νεαρούς δυνατούς Γαδαρινούς και Γαδαρινές, για να τρυπώσουν στα ζεστά φιλόξενα κορμιά τους, πανέτοιμοι για νέες σαρκικές απολαύσεις! Μάλιστα σύμφωνα μ’ αυτό το σκεπτικό, ένας Γαδαρινός έγινε καλά, αλλά δύο χιλιάδες άλλοι, πρέπει να βρήκαν για τα καλά τον... διάολό τους!
 Συμπέρασμα αυτής της εκδοχής, για τους ασκούμενους δαιμονο-ξορκιστές είναι: αν κάποιος ασθενής, σας δηλώσει πως μέσα του έχει χιλιάδες δαίμονες, προς θεού μην τον πειράξετε, μη τον ξορκίσετε όσο κι αν σας παρακαλάει!
Ο άνθρωπος αυτός είναι κάτι σαν βόμβα (δαιμονο)διασποράς! Ο άνθρωπος αυτός, είναι μαγνήτης δαιμόνων, συλεκτήρας ακαθάρτων πνευμάτων, και ουσιαστικά αποτελεί δώρο θεού για ολόκληρη την περιοχή του! Αυτός ο ένας, ο δύσμοιρος μπορεί να υποφέρει, αλλά χιλιάδες άλλοι έχουν βρει την ησυχία τους!
 Υπάρχει όμως και μια τελευταία περίπτωση, που θα ήταν κρίμα να μην την αναφέρουμε, τώρα που μπήκαμε για τα καλά στο πνεύμα της δαιμονολογίας! Υπάρχει λοιπόν και η περίπτωση, οι συγκεκριμένοι δαίμονες να μην είχαν κανένα πρόβλημα με το υγρό στοιχείο, γι αυτό και διάλεξαν τη λίμνη μονοί τους! Αυτή η υπόθεση είναι εξαιρετικά ανησυχητική, γιατί αφήνει ανοιχτή την σημαντική ερώτηση: Τι θα γινόταν αν μετά από τα πνιγμένα γουρούνια, τα δαιμόνια περνούσαν στα λαχταριστά και ολοζώντανα λιμνίσια ψάρια... θα μιλούσαμε σήμερα και για δαιμονισμένες πέστροφες;
Τελικά, η βασανιστική ερώτηση επανέρχεται: τι να απέγιναν άραγε οι δύο χιλιάδες βρεγμένοι δαίμονες; Κάποιοι ανησυχούν, μήπως εκτός από τα γουρούνια και τις πέστροφες, οι δαίμονες μπορούσαν να διατηρηθούν σαν υδρόβια κακά πνεύματα και στο λιμνίσιο νερό... και να εισχωρούν στα παραλίμνια αγριόχορτα, λουλουδάκια... και άλλα ποτιστικά και εδώδιμα! Δηλαδή… μπορεί κάποτε να μιλάμε και για δαιμονισμένα μαρούλια;
  Μπορώ να παραδεχθώ ότι αυτή τη φορά, δεν προσπάθησα να συγκρατήσω ιδιαίτερα την σατυρική μου διάθεση. Αλλά και εσείς, πρέπει να αναγνωρίσετε, ότι τέτοια που είναι η αφήγηση, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια σοβαρότητας.

 Τί είναι η «πίστη ως κόκκος σινάπεως»;
Και ποιά τα "όρη" που αυτή μετακινεί;  

 Το περιστατικό του δαιμονο-επιληπτικού τελειώνει με την ενδιαφέρουσα ερώτηση των μαθητών του Ιησού: «κύριε γιατί εμείς δεν καταφέραμε να εκβάλλουμε το δαιμόνιο;».

Ο Ιησούς σε ρόλο αγανακτισμένου καθηγητή απάντησε: «δια την ολιγοπιστία σας. Σας βεβαιώνω πως αν είχατε πίστη έστω και σαν κόκκο σινάπεως, θα λέγατε σ’ αυτό το βουνό πήγαινε από εδώ εκεί και θα πήγαινε και τίποτε δεν θα ήταν αδύνατο σε σας. Αυτό δε το δαιμονικό γένος (οι δαίμονες της επιληψίας) δεν βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία» Ματθ.17.19-21.

Υπήρχε λοιπόν κάποιο μικρό μυστικό, που μπορούσε να βοηθήσει τους μαθητευομένους δαιμονομάχους, να επανακτήσουν την χαμένη αυτοπεποίθησή τους! 

Ο δάσκαλος τους εξήγησε ότι το συγκεκριμένο γένος των δαιμόνων (της επιληψίας), δεν αντέχει στις προσευχές και την πείνα!

Τώρα τι ακριβώς κατάλαβαν εκείνοι οι πρώην ψαράδες, στο δύσκολο αυτό μάθημα δαιμονογνωσίας και τους λεπτούς διαχωρισμούς ανάμεσα στα διαφορετικά γένη των δαιμόνων, δεν γνωρίζουμε, γιατί κανείς απ’ αυτούς δεν τόλμησε να ζητήσει πρόσθετες εξηγήσεις απ’ τον ήδη εκνευρισμένο δάσκαλό τους! Όμως υπάρχει πράγματι μια σημαντική ερώτηση... ποιός έπρεπε να προσεύχεται και να πεινάει, ο ίδιος δαιμονισμένος, ο πατέρας του, ή ο επίδοξος εξορκιστής του;

Παρακολουθούμε λοιπόν κάτι εκπληκτικό! Η σολομώντεια δαιμονοδιωκτική "θεραπευτική", που λόγω διωγμών παρέμεινε στάσιμη από την εποχή του Εζεκία και του Τωβίτ, ξαφνικά επανεμφανίζεται στα χέρια του Ιησού, σαν μέγιστο κοινωνικό αγαθό! Κατά την διαβεβαίωση του δάσκαλου Ιησού, με λίγη πείνα και άφθονες προσευχές, πράγματα καθόλου δυσεύρετα στην περιοχή, οι ασθενοποιοί δαίμονες, μπορούσαν πιά οριστικά να νικηθούν!

Κάποιοι απ’ την νεοφώτιστη εκείνη ομάδα των μαθητευομένων δαιμονο-κυνηγών, (οι Ghost Busters της εποχής εκείνης) πρέπει να χάρηκαν ιδιαιτέρως για τις διευκρινίσεις αυτές. Ψαράδες οι ίδιοι, μόλις είχαν απαλλαγεί απ’ την βαριά επαγγελματική ψαρίλα και πρέπει να αισθάνθηκαν εξαιρετική ανακούφιση στην σκέψη, πως δεν χρειαζόταν πιά να κουβαλάνε μαζί τους τα μυρωδάτα σπλάχνα δυσεύρετων ψαριών από την Βαβυλώνα, για να ψαρο-καπνο-διώχνουν απ’ τα ανθρώπινα κορμιά, τους τρισάθλιους δαίμονες, οπως έκανε εκείνος ο πρωτοπόρος συνάδελφός τους ο Τωβίτ! Σύμφωνα με την νέα δαιμονο-διωκτική πρόταση του δασκάλου, λίγη πείνα και προσευχή ήταν αρκετά!

Πρέπει λοιπόν να ομολογήσουμε, ότι με την εμφάνιση του Ιησού, σημαντικές απλοποιήσεις σημειώθηκαν στις χαλδαϊκές μεθόδους καταδίωξης δαιμόνων. Σε σχέση με την εποχή του Τωβίτ και των ψαροκαπνισμών, το επάγγελμα του δημόσιου διώκτη δαιμόνων, σημείωνε επιτέλους πρόοδο με μια ενδιαφέρουσα αναβάθμιση σε υλικά και μεθόδους!

Βέβαια ανεξήγητο ιστορικό παράδοξο παραμένει, το γιατί κανένα απ’ τα αναρίθμητα χριστιανικά ιδρύματα, που αιώνες τώρα συγκεντρώνουν πιστούς και τίποτε άλλο δεν κάνουν, απ’ το να προσεύχονται και να νηστεύουν, δεν κατάφερε να διαπρέψει στην συστηματική θεραπεία της επιληψίας! Αντ’ αυτού, σε πολλά απ’ τα "άγια" αυτά μέρη, υπάρχουν αρκετοί επιληπτικοί, με εξαιρετική πίστη, νηστείες και καθημερινές προσευχές που... παίρνουν τακτικά και ανελλιπώς τα ιπποκρατικά φάρμακά τους κατά της επιληψίας!

 Όμως, τί πραγματικά εννοούσαν όλα εκείνα τα βαρύγδουπα λόγια του δασκάλου Γιάχσουα, όταν ανέφερε στους μαθητές του, τα περί ελαχιστότατης απαιτουμένης "πί­στης", ικανής να μετακινεί βουνά; Μάλιστα σε κάποια ανάλογη στιγμή, ο δάσκαλος το επανέλαβε, σε μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή: «αν εί­χατε πίστη ως κόκκον σινάπεως, θα λέγατε σ’ αυτή τη μουριά ξεριζώ­σου και πήγαινε να φυτρώσεις στη θάλασσα και εκείνη θα υπάκουε». Λουκ.17.6. Κι όμως, όλοι γνωρίζουμε, ότι ποτέ και καμμία, μικρή ή μεγάλη πίστη δεν μετακίνησε αληθινά βουνά, ούτε κατάφερε να μεταφυτεύσει μου­ριές στην θάλασσα... λοιπόν, τί ακριβώς ήθελε να μας πει ο ποιητής; 

Είναι φανερό, ότι τα λόγια αυτά είναι πράγματι γεμάτα νόημα.

Η συγκεκριμένη δήλωση, οπωσδήποτε δεν ήταν τυχαία. Μπορεί να μην ακούγεται και τόσο θεϊκή, δηλαδή εναρμονισμένη με την φυσική (θεϊκή) τάξη των πραγμάτων, μια και ξεριζώνει βουνά και μεταφυτεύει μουριές στη θάλασσα... αλλά είναι προφανές, ότι κάτι πολύ σημαντικό θέλησε να αφήσει κληρονομιά στους τοτηνούς και μελλοντικούς μαθητές του, ο μεγάλος Χαλδαίος! Τί κρύβει λοιπόν ο χαλδαϊκός γρίφος;

Όσοι από μας γνωρίσαμε από κοντά την φιλοσοφία του αβρααμισμού, δεν θα δυσκολευτούμε καθόλου να το καταλάβουμε! Ο ίδιος ο Χριστός είναι συνεχιστής μιας χαλδαϊκής  (1] σχολής προφητών, που πριν απ’ αυτόν έβγαλε εκατοντάδες ικανότατους παραδοξοποιούς προφήτες.

Οι μετακινήσεις ιδεατών βουνών και η εκρίζωση και η βίαιη μεταφύτευση ιδεών

Ο Ιησούς, γνωρίζει λοιπόν πολύ καλά σε τι αναφέρεται! Οι μετακινήσεις ιδεατών βουνών και η εκρίζωση και η βίαιη μεταφύτευση ιδεών, ήταν ανέκαθεν ο φυσικός τους χώρος! Ακριβώς σ’ αυτήν την μονομαχία με το ακατόρθωτο διέπρεψαν πριν απ’ αυτόν, όλοι οι ένδοξοι παλαιοδιαθηκικοί συνάδελφοί του, οι προφήτες!

Μελετώντας (απομυθοποιώντας) προσεκτικά τα απίστευτα θαύματά τους, διακρίναμε πίσω τους λεπτά αόρατα νήματα και μι­κρές προετοιμασμένες κινήσεις, με τις οποίες εντυπωσιάζοντας άρχοντες ή μάζες ανθρώπων, κατόρθωναν να επιτυγχάνουν απίστευτες μετακινή­σεις κοινωνικών δυνάμεων! Δεν νικούσε ο δυνατώτερος, αλλά ο εντυπωσιακώτερος και ο δολιώτερος! Δεν νικούσε αυτός που είχε την φανερή εξουσία ή το οποιοδήποτε ορατό πλεονέκτημα, αλλά αυτός που κρυφά και έντεχνα σχεδίαζε, υπονόμευε και τελικά χειραγωγούσε τις εξελίξεις!

Δεν νίκησε ο «άρχων των ονείρων» (ονειροποιός) Ιωσήφ, ολομό­ναχος ολόκληρη την αυλή της Αιγύπτου; Υπέθεσε ποτέ κανείς, ότι τα "όνειρα" των αξιωματούχων της Αιγύπτου, στα οποία πάτησε για να αναρριχηθεί στην αιγυπτιακή εξουσία, τα κρατούσε ο ίδιος στα χέρια του, με τους ονειροποιούς μανδραγόρες (Γεν.30.14) της μητέρας του;

Υπέθεσε ποτέ κανείς, ότι απ’ την θέση του αρχισιτοποιού της Αιγύπτου, ο Ιωσήφ με απλή υπερθέρμανση, μπορούσε να στειρώσει τους σπόρους της ετήσιας σποράς, προκαλώντας τριετή επαναλαμβανόμενο λιμό (αφορία) στους διπλής σοδιάς εύφορους σιτοβολώνες της Αιγύπτου;

Διέκρινε ποτέ κανείς, τί κρατούσαν στα χέρια[2] τους, τα δυο ταλα­ντού­χα τερατοποιά αδέλφια, Μωυσής και Ααρών, όταν γέμισαν ανε­ξή­γη­τες πληγές και θανατηφόρα "τέρατα" την Αίγυπτο; Υπο­πτεύθηκε ποτέ κανείς (έστω αμυδρά) τους παράξενους τρόπους, με τους οποίους τα δυο αδέλφια εξασφάλισαν τόσους ανεξήγητους θανάτους μόνο οικόσιτων ζώων και ανθρώπων στην Αίγυπτο;[3] Όχι ποτέ!

Μήπως κατάλαβε ποτέ κανείς τον ανεξήγητο άθλο εισβολής στην Χαναάν, από έναν ανοργάνωτο και άοπλο εισβολέα, για τον οποίο μάλιστα έχει γραφτεί: «κάθε δυσκαταμάχητον έθνος και φρικαλέο αλλόφυλο γένος σαν δρεπανιστές τους θέρισαν (οι Εβραίοι) από την ρίζα»![4]

Προβληματίσθηκε ποτέ κανείς, γύρω απ’ τους πολλούς, περίεργους και "θαυμαστούς" τρόπους με τους οποίους καθηλώθηκαν 14 οργανωμένα έθνη και οι πάνοπλες οργανωμένες στρατιές των Χαναναίων κατανικήθηκαν από τον Ιησού του Ναβή, την Δεββώρα ή τον Γεδεών, κατά την είσοδο και την εγκατάσταση των Ισραηλιτών στην γη Χαναάν; Υποψιάστηκε ποτέ κανείς, το πώς νικήθηκε μια ολόκληρη πανστρατιά Χαναναίων, από τους τριακόσιους σταμνο-κουβαλητές του Γεδεών;   

Δεν επανέλαβαν τα ίδια στην Βαβυλώνα, χάρη στους άψογους αλλά και αόρατους μηχανισμούς της προετοιμασίας τους; Δεν αχρήστευσαν ανεξήγητα κι εκεί πύρινες φλόγες οι τρεις παίδες; Δεν έφραξε με άγνωστες μεθόδους τα στόματα των ανθρωποφάγων λεόντων, ο γέροντας Δανιήλ; Δεν μετέβαλαν ανεμπόδιστα βασιλιάδες σε ζώα; Δεν τους έσυραν σαν υπνωτισμένα υποζύγια σε πόλεμο; Δεν νίκησαν άπειρες φορές στον πόλεμο των εντυπώσεων; Δεν είναι αυτοί οι ίδιοι προφήτες, που νίκησαν αμέτρητες φορές, σχεδιάζοντας το αδύνατο; Μάλιστα στο τέλος, δια της αέναης επανάληψης και της συνεχούς θρυλοποίησης, δεν επέβαλαν ως αληθινά ακόμα και όσα απ’ τα θαύματά τους (πτώση αερόλιθων, σταμάτημα του ηλίου κ.λ.π.) δεν ήταν παρά πανθομολογούμενες καθαρές ποιητικές υπερβολές;

 Όλα αυτά τα γνωστά και τα άγνωστα θαύματα της Βίβλου, δεν γεννήθηκαν από έναν τέτοιο μικρό, σχεδόν αόρατο, αλλά πάντα αποτελεσματικό (καρποφόρο) σπόρο πανουργίας; Κάθε ένα απ’ αυτά τα "θαύματα" των προφητών, δεν κατάφερνε φαινομενικά το αδύνατο;

Θυμηθείτε για λίγο την χαρακτηριστική και άμεση μετακίνηση της λαϊκής πίστης, από την λατρεία του Βαάλ στην λατρεία του Γιαχβέ, που ο πυροτεχνουργός Ηλίας επέτυχε, όταν κατόρθωσε το φαινομενικά αδύνατο, να ανάψει δηλαδή φωτιά απ’ το πουθενά, πάνω στον βωμό του Γιαχβέ!

Κάθε φορά λοιπόν, που αυτοί οι απίθανοι σκηνοθέτες θαυμάτων, οι θαυματοπλάστες προφήτες, παρουσίαζαν το ακατόρθωτο ως εφικτό, δεν μετακινούσαν πράγματι προς την επιθυμητή σ’ αυτούς κατεύθυνση την ροή της ιστορίας; Μετά απ’ τα θαύματά τους αυτά, που όλα ανεξαιρέ­τως αποδόθηκαν αβασάνιστα, στην ανταπόκριση του Θεού στην πίστη των προφητών, οι ραγδαίες ιστορικές εξελίξεις που ακο­λού­θησαν, δεν έμοιαζαν πράγματι με απίστευτες μετακινήσεις "βουνών";

Να λοιπόν ο προφητηκός «κόκκος σινάπεως». Ο κρυφός μηχανισμός της προφητικής ραδιουργίας! Μια άγνωστη τέχνη πολέμου, με μικρά σαν κόκκο συνάπεως αλλά πανίσχυρα δραστικά όπλα!

Ο  ΜΑΧΙΜΟΣ  ΔΟΛΟΣ

Ο μάχιμος δόλος, στην ουσία του ποτέ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα μικρό καλά κρυμμένο μυστικό! Η φαινομενική νίκη του ανίκητου και το καλοστημένο θαύμα, η προσχεδιασμένη αντιπαλότητα, η ψευδοπάθεια και ο ψευδοθεραπευτής, η φαινομενική ανατροπή της τάξης του κόσμου, δεν ήταν παρά το μικρό μυστικό μιας αρχαίας, γόνιμης, ιερατικής τέχνης. Διαχρονικό τους ζητούμενο, ο θεοειδής εντυπωσιασμός, η θεοκαπηλία και το επακόλουθο πλεονέκτημα της επιρροής και της χειραγώγησης των εξελίξεων.

 Τα βιβλικά θαύματα, δεν είναι παρά μια διαχρονική συλλογική καταγραφή θεουργιών.

Τα βιβλικά θαύματα στηρίζονται σε ένα μικρό δραστικό μυστικό ανθρώπινης πανουργίας. Όμως, όλοι ανεξαιρέτως οι ονομαστοί θαυματοποιοί της Βίβλου, επιμελώς αρνήθηκαν να αποκαλύψουν το μικρό ανθρώπινο μυστικό των θαυμάτων τους, αποφεύγοντας με ισχυρή αυτοσυγκράτηση να εισπράξουν την δόξα του κατασκευαστή θαυμάτων, προτιμώντας με αξιοθαύμαστη σύνεση να δώσουν δόξα στον θεό των προετοιμασμένων θαυμάτων Γιαχβέ!

Για όλο αυτό, υπήρχε επιπροσθέτως ένας πολύ καλός λόγος. Ο σχεδιασμός και η εκπόνηση αυτών των θαυμάτων, τις περισσότερες φορές ήταν αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς. Πίσω απ’ τους θαυματουργούς προφήτες υπήρχε το ανώτατο διευθυντήριο, η μυστική ιερατική ομάδα Γιαχβέ, που δίκην θεού, ανέθετε σε ικανούς εκτελεστές τα προσχεδιασμένα θαύματά της!

Υπ’ αυτήν μόνο την έννοια, υπήρξε και προφανώς υπάρχει ακόμα ο "θεός" Γιαχβέ! Αυτός ήταν και προφανώς παραμένει ακόμα, ο διαχρονικός αρχηγός μιας ομάδας παραγωγής "γιαχβικών" ή αβρααμικών (δηλαδή πληγο-θεραπευτικών) θαυμάτων!

 Την θεολογική ιστορία των προφητών, δεν την έγραψε λοιπόν κανένας θεός Γιαχβέ, αλλά ο «γιαχβισμός»! Που δεν είναι άλλο απ’ την διαχρονική μυστική τέχνη της θεοκάπηλης θαυματοποιίας και δι αυτής, η δημιουργία αναρίθμητων ευκαιριών αναρρίχησης στις κατά τόπους εξουσίες και εκείθεν οι κοινωνικές ανατροπές, μέχρι την τελική χειραγώγηση της ιστορίας.

Ο θεοκάπηλος θαυματοποιός λοιπόν, είναι ο καλύτερος κλέφτης προνομίων! Ο ικανότερος κυνηγός αξιωμάτων! Όταν μάλιστα χρησιμοποιεί, την διαχρονική σοφία και την ιστορική επίγνωση αυτής της τέχνης, τότε αυτός είναι ο πραγματικός θεός της ιστορίας και ο μόνιμος βραχνάς της ανθρωπότητας! Απέναντι σε τέτοιους ευκίνητους και αόρατους θηρευτές, εμείς είμαστε απλά, τροφαντά, νυσταλέα θηράματα, με μονοδιάστατη και ολιγόβια σοφία, που άλλες ελπίδες διαφυγής δεν έχουν... εκτός απ’ την μεθοδική αποκάλυψη, της συγκεκριμένης θηρευτικής τέχνης και την μαζική ενημέρωση των θυμάτων της!

 Η τέχνη αυτή, αιώνες τώρα ανέπτυξε τα δικά της μικρά δόλια μυστικά! Κάθε νέα μικρή επινόηση, στην λεπτή τέχνη της παραπλάνησης και του δόλου μπορούσε πράγματι να γίνει αφετηρία τεράστιων ιστορικών εξελίξεων! Οποιαδήποτε μικρή ιδέα θεολογικού εντυπωσιασμού, μπορούσε να γίνει ο μικρός σπόρος, ενός τεράστιου μελλοντικού ιστορικού δένδρου!

Όλα αυτά, πρέπει να τα γνώριζε ο δάσκαλος, λέγοντας βαθυστόχαστα: «η βασιλεία του (δικού μας) θεού, μοιάζει με κόκκο σιναπιού, που κάποιος φύτεψε κι αυτός (ο κόκκο σιναπιού!) μεγάλωσε και έγινε δένδρο και τα πετεινά του ουρανού κατασκήνωσαν στα κλαδιά του» Λουκ.13.18.
Βέβαια ο γιός του Γιαχβέ μπερδεύει λίγο εδώ, τα δένδρα με τους θάμνους, μα αυτό είναι λεπτομέρεια, σημασία έχει ότι το σωστό νόημα είναι εκεί!

Η σιναπιά είναι λαχανικό (!) και όχι δένδρο με κλαδιά ικανά να φιλοξενήσουν πουλιά! Η παρομοίωση είναι εξαιρετικά ατυχής και δείχνει ότι αυτός που την είπε, δεν ήταν θεός, αλλά κι αυτός που την έγραψε, δεν είχε δει ποτέ του συναπιά! Τέτοια είναι όμως η "θεοπνευστία" της Βίβλου!

ΤΟ  ΜΕΛΛΟΝ  ΑΝΗΚΕΙ  Σ'  ΑΥΤΟΥΣ  ΠΟΥ  ΜΕΘΟΔΙΚΑ  ΤΟ  ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ 

Μόνο αν αλλάξουμε την ορθογραφία της λέξεως, θα καταλάβουμε αμέσως ότι ο προφ(ύ)της (εκ του προ-φυτεύω) ήταν ανέκαθεν ο ισχυρότερος σπορέας του μέλλοντος! Αυτοί κατάλαβαν πρώτοι ότι: το μέλλον ανήκει σ’ αυτούς που μεθοδικά το προετοιμάζουν! Στον χώρο λοπόν της θεολογικής ιστοριοσποράς, δεν χρειάζεται κάτι μεγάλο!

Κάτι μικρό και δραστικό είναι αρκετό! Ο δάσκαλος το γνώριζε αυτό λέγοντας: «με τί να παρομοιάσω την βασιλεία του θεού (μας); Είναι όμοια με (προ)ζύμι που έκρυψαν (κειμ: ενέκρυψεν) σε (άφθονο) αλεύρι έως ου εζυμώθη όλο» Λουκ.13.20.

Το ωραιότατο αυτό χημικό παράδειγμα, αφορά την κοινωνική χημεία και είναι απολύτως κατανοητό στον απόστολο Παύλο και στους ομοίους του. Εύστοχα το παράδειγμα αυτό τόνιζε πως: «ολίγη ζύμη (λίγο προζύμι) καθιστά όλον το φύραμα ένζυμον»! Γαλάτας 5.9. Πράγματι μικρά αλλά εντυπωσιακά πραγματάκια, όπως τα ανεξήγητα "θαύματα", μπορούσαν να αλλοιώσουν δραστικά, την χημεία μιας ολόκληρης κοινωνίας και να ορίσουν νέες προτεραιότητες και παραδοχές!

Τίποτε κραυγαλέο ή φανερό... ένα μικρό τέχνασμα, μια μικρο-πανουργία, λίγη οργανωμένη θεατρικότητα, μια μικρή αλλά δραστική σταγόνα δόλου... και "δάση" ολόκληρα, ριζωμένα βαθιά σε άλλες πεποιθήσεις, θα ξεριζωθούν και θα μεταφυτευθούν πάραυτα! 

Η Βίβλος δεν είναι παρά η πληρέστερη διαχρονική παρακαταθήκη πανουργίας.
Μια συλλογή εφαρμοσμένων προφητικών μυστικών, ικανή να εμπνεύσει και σε ικανά χέρια να αναγεννήσει την φοβερή τέχνη των προφητών! Και έτσι ακριβώς συνέβη! Ο τελευταίος των προφητών της, ο αποθεωθείς δάσκαλος Ιησούς, παρουσίασε με την σειρά του, το μικρό αλλά πανίσχυρο μυστικό της δικής του προφητικής σχολής: την αξία των καλοστημένων δημόσιων μαζικών θαυμάτων θεραπείας, με αποκορύφωση αυτό της ανάστασής του.
Ο δάσκαλος είχε δίκαιο! Απ’ την εποχή του Μωυσή, πολλά τέτοια "βουνά" ξερίζωσε και μετακίνησε η προφητική πανουργία! Ένας δήθεν μαραγκός, με συντροφιά δήθεν απλοϊκούς απαίδευτους πρώην ψαράδες, με λίγη προσοχή και προετοιμασία, μπορούσαν να κάνουν τους θαυματομανείς αφελείς ανθρώπους, να βλέπουν ως φυσική και επωφελέστερη την μεταφύτευση της "μουριάς" τους, απ’ το φυσικό καρποφόρο χώμα της δικής τους "γης", στην μέση του πουθενά, δηλαδή στην αλμυρόνερη άγονη προφητική θάλασσα!

Απ’ την στιγμή που οι μαθητές του, θα μπορούσαν να στηριχθούν (να εμπιστευθούν, να πιστέψουν) και να παρουσιάσουν δημόσια τον προσχεδιασμένο προφητισμό του, ο δάσκαλος υποσχέθηκε: «δεν θέλει είσθε ουδέν αδύνατον εις εσάς» Ματθ.17.20.

Μεγάλη κληρονομιά η προφητική πανουργία!

Με μικρά ή μεγαλύτερα, προσεκτικά σκηνοθετημένα θαύματα, όλα μπορούσαν να συμβούν! Η μικρή σαν κόκκος σινάπεος πονηριά του σκηνοθετημένου θαύματος, θα μπορούσε να ανατρέψει τα "βουνά" των προηγούμενων πεποιθήσεων και να δημιουργήσει ρεύμα οπαδών μεταξύ των απονήρευτων ανθρώπων! Σύνθημα του δασκάλου: «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις, δυνατά παρά τω θεώ (ημών) εστίν»! Λουκ:18.27.

Το περίεργο είναι, ότι ακόμα και ο επίσημος ορισμός της «πίστις» από τον απόστολο Παύλο, ταιριάζει εκπληκτικά με όλα όσα εδώ αναφέρουμε! Προσέξτε τι είναι πίστη κατά τον Παύλο: «είναι δε πίστις ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων»! Εβρ.11.1. Βέβαια, ο Παύλος ξέχασε να μας πει, ότι αυτό που γέννησε την συγκεκριμένη πίστη, ήταν τα επαναλαμβανόμενα και φυσικά εντελώς βλεπόμενα "θαύματα" της στημένης θεραπείας!

Οι άνθρωποι γεφυρώνουν με την φαντασία τους, ό,τι δεν καταλαβαίνουν και συνήθως είναι οι "δαίμονες" και οι "άγγελοι" αυτοί που συμπληρώνουν τα κενά ανάμεσα στην ακατανόητη σ’ αυτούς αιτία και το θαυμαστό αποτέλεσμα!
Ακόμα και απλοί θαυματοποιοί, όπως οι κατ’ επάγγελμα ταχυδακτυλουργοί, παρά τις διαβεβαιώσεις τους, πως ό,τι κάνουν δεν είναι τίποτε περισσότερο από ταχυδακτυλουργίες, απολαμβάνουν θυελλώδους εκτίμησης και συχνά γίνονται αποδέκτες παρακλήσεων για θεραπεία ασθενειών![5]

Οι απλοϊκοί άνθρωποι, βλέποντας μπροστά στα μάτια τους να πραγματοποιούν το φαινομενικά αδύνατον, όπως να μετεωρίζονται ή να μετακινούν πράγματα, να εμφανίζουν ή να εξαφανίζουν κάτι, να διαβάζουν την σκέψη ή τις κινήσεις κάποιου, να λυγίζουν μέταλλα και να κατακόπτονται εικονικά... μη μπορώντας να υποθέσουν τους μηχανισμούς που καθιστούν όλα αυτά τα πράγματα δυνατά, δεν μπορούν να αποβάλουν την ιδέα της ανάμειξης σ’ όλα αυτά, υπερφυσικών όντων ή ικανοτήτων!

Αν μάλιστα ο ίδιος ο ταχυδακτυλουργός, ψευδώς δηλώσει (όπως έκανε ο Γιούρι Γκέλερ[6]) ψυχικό φαινόμενο, τότε το πιθανότερο είναι ότι θα γίνει πασίγνωστος, με ελάχιστους κινδύνους διάψευσης!

 Σήμερα, βασιζόμενοι στην πλούσια εμπειρία της διεθνούς θρησκευτικής αγυρτείας, μπορούμε να βεβαιώσουμε, ότι ένα καλοστημένο θαύμα θεραπείας, παράγει εύκολα θυελλώδεις ελπίδες και πεισματική διαβεβαίωση, αναπόδεικτων και μη βλεπομένων πραγμάτων!

Εκατομμύρια απελπισμένοι άνθρωποι συνωθούνται ετησίως σ’ αυτούς τους κατ’ ευφημισμόν τόπους θαυμάτων, μεταβάλλοντάς τους σε προσκυνηματικά χρυσωρυχεία, χωρίς ποτέ και κανείς να έχει αποδείξει την οποιανδήποτε θεραπευτική τους δύναμη![7]
Εκατοντάδες τέτοιοι θεραπευτικοί ισχυρισμοί, γεννώνται ετησίως σ’ ολόκληρο τον πλανήτη και μεγαλουργούν[8] ανενόχλητα!

Οι πρώτοι διδάξαντες λοιπόν αυτή την τέχνη της αναρρίχησης στο άρμα της ιστορίας δια των σκηνοθετημένων θαυμάτων, ήταν οι απόγονοι του πολυτάλαντου Χαλδαίου Αβραάμ! Το διαχρονικό ιερατείο της Παλαιάς Διαθήκης, η παραγωγικότερη σχολή προμελετημένων θαυμάτων, αφού έγραψε ένδοξη ιστορία με προφήτες ψευδο,-θεραπευτές που θεράπευαν πληγές που οι ίδιοι κρυφά προκαλούσαν, ήταν μόλις ένα βήμα μακριά από την εκπληκτική προέκταση της βασικής αυτής ιδέας, δηλαδή την θεραπεία της προσποιητής ψευδοπάθειας. Οι ιερείς του αβρααμικού ιερατείου λοιπόν, με δημόσιο εκφραστή τους τον Ιησού, τον θαυματουργό γιο του Γιαχβέ, γνώριζαν ότι με το πανίσχυρο αυτό μυστικό όπλο, μπορούσαν πράγματι να εντυπωσιάσουν και να μετακινήσουν ολόκληρα "βουνά" και "δάση"!

Το να μετακινείς "βουνά", είναι νίκη πάνω στο φαινομενικά αδύνατον. Η καταγωγή μιας τέτοιας παρομοίωσης, βρέθηκε σε στοίχους στις πινακίδες της Βαβυλώνας (στο Χαλδαϊκό έπος της Δημιουργίας) όπου μια απίστευτη νίκη παρομοιάζεται με... σκοτωμένο βουνό:

«Εσύ τον αιχμαλώτισες παρά την παντοδυναμία του
Ήσουν τόσο γενναίος που σκότωσες το βουνό!
Έκανες όλους τους εχθρούς σου
να γονατίσουν στα πόδια του πατέρα σου.
Επειδή ήσουν τόσο γενναίος σκότωσες το βουνό»[9]

Ο  ΣΟΛΟΜΩΝ  ΠΟΥ  ΜΕΤΑΚΙΝΕΙ  ΒΟΥΝΑ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΔΥΝΑΜΗ  ΤΟΥ  ΣΑΤΑΝΑ

Το περίεργο είναι, πως ακριβώς αυτήν την τελείως απλή εξήγηση περί πο­νηρών πνευμάτων, που μπορούν να μετακινήσουν "όρη", είχαν κατά νου, όσοι έγραψαν και την Διαθήκη Σολομώντος: «εγώ δε (ο Σολομών) ρώτησα αυτόν (τον δαίμονα) τί μπορείς να κάνεις; και αυτός μου απά­ντησε, εγώ δυνατός ειμί όρη μεταστήναι (να μετακινήσω), οίκους με­ταφέρειν και βασιλείς καταβάλειν». Διαθ. Σολομ.(1)69.6.

Αν ποτέ καταφέρουμε να παραδεχθούμε ότι δεν υπάρχουν δαίμονες, τότε θα καταλάβουμε ότι οι μόνοι υπαρκτοί δαίμονες, είναι οι δαιμόνιες ιδέες των προφητών, που μπορούν να πραγματοποιήσουν ακριβώς όσα ο παραπάνω δαίμονας ισχυρίζεται!

Κάποιος "δαίμονας" λοιπόν (δαιμόνια σύλληψη θα λέγαμε σήμερα) και όχι οποιαδήποτε αόριστη πίστη, είναι που μετακινεί "όρη", λαούς και βασιλείς! Ναι με μικρά σαν κόκκο σινάπεως τεχνάσματα, οι θεοκάπηλοι μάγοι της Καινής Διαθήκης, εκπληρώνοντας το όραμα των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης για εξουσιαστική πορεία του Ιουδαϊσμού στα έθνη, μπορούσαν πράγματι να μετακινήσουν ολόκληρα βουνά από ανθρώπινες μάζες, στην δική τους πνευματική εξουσία!

---

[1] Ένας απ’ τους μαθητές του ομολογεί την χαλδαϊκή τους καταγωγή λέγοντας: «τότε εξελθών εκ γης Χαλδαίων... μετώκισεν (ο Αβραάμ) εις την γην ταύτην, εις την οποίαν σείς μέχρι τώρα κατοικείτε» Πράξεις 7.4.

[2] «Τα τέρατα α έδωκα εν ταις χερσίν σου, ποίησον αυτά ενατίον Φαραώ» Εξ.4.21.

[3] Λαμπρή εξαίρεση αποτελεί ο καθ. Φιλοσοφίας Θεόδ. Μανούσης που το 1848 αναφερόμενος στα θαύματα του Μωυσή στην Αίγυπτο, υπαινίχθη το ενδεχόμενο άλλης πιθανής ερμηνείας.. με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν ταραχές, τα επωνομαζόμενα «Μανούσεια», μεταξύ φοιτητών της θεολογικής και της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών!

[4] Κωνσταντίνος Μανασσής (12 αι.μ.Χ.) Σύνοψις χρονική από κοσμοποιίας 1074.

[5] Ατελείωτες ιστορίες υπέρμετρου θαυμασμού και απόλυτης πίστης στις θεραπευτικές και άλλες υπερβατικές του δυνάμεις, που εντελώς αυθαίρετα του αποδίδουν, μου αφηγείται καθημερινά ο φίλος και αυτοδίδακτος ταχυδακτυλουργός Γιώργος Καζέπης!

[6] Ολόκληρες εκπομπές έγιναν προβάλλοντας τον αυτοαναγορευόμενο σε ψυχικό φαινόμενο (και εξ αυτού απατεώνα) Γιούρι Γκέλερ. Ένας απλός νεαρός μαθητευόμενος ταχυδακτυλουργός, ο Γιώργος Καζέπης, τον οποίον προσωπικά προώθησα στα ΜΜΕ έκανε δημοσίως ότι και ο Γιούρι Γκέλερ, απομυθοποιώντας εντελώς τον ισχυρισμό του περί ψυχικού φαινομένου!

[7] Βλέπε (www.greatlie.com) άρθρο μου για το προσκύνημα της Αγίας Μαρκέλλας!

[8] Κλασικό παράδειγμα είναι το παν-ιαματικό νερό του Καματερού, αλλά και το θαυματουργό δηλητήριο του γαλάζιου σκορπιού, που έκανε τους καρκινοπαθείς όλου του κόσμου να τρέξουν στην Κούβα, ή να παραγγείλουν από εκεί το θαυματουργό δηλητήριο!

[9] Henrietta Mc Call: «Μύθοι της Μεσοποταμίας» εκδόσεις Παπαδήμα σελ.83. Το ‘βουνό’ ούτε σκοτώνεται ούτε μετακινείται. Είναι λοιπόν μεσοποτάμια παρομοίωση επίτευξης του αδύνατου!

Ιησούς Χριστός, δαιμονο-διώκτης ή δαιμονοποιός;

Σήμερα οποιαδήποτε περιγραφή της επιληπτικής νόσου, τελειώνει με κάποιες υποδείξεις πρόληψης και φαρμακευτικής αγωγής. Αιώνες όμως δαιμονο-διωκτικού χριστιανισμού, άφησαν αβοήθητους όλους αυτούς τους πονεμένους ανθρώπους, καταδικάζοντάς τους, όχι μόνο σε μια ζωή αγωνίας, ντροπής και τραυματισμών, αλλά τους πέταξαν και στο χειρότερο βάραθρο του εξευτελισμού, φορτώνοντάς τους επιπλέον και το ανεξάλειπτο στίγμα του δαιμονισμένου!

 

Φαντάζεστε την απερίγραπτη θλίψη των συγγενών τους, κατά την μακραίωνη εποχή της δαιμονολογικής χριστιανοκρατίας; Οι δύσμοιροι επιληπτικοί, όχι μόνο δεν μπορούσαν να ελπίζουν σε γιατρούς και φάρμακα για να βοηθηθούν, αλλά οι συγγενείς τους έπρεπε να κρύβουν και συχνά να φυλακίζουν το "δαιμονισμένο" τους παιδί, για να αποφύγουν τη χλεύη και τον σαρκασμό των δαιμονολόγων γειτόνων τους!

Αλήθεια, όσοι θεωρούν καλό και αγαθό εκείνο το "θαύμα" εξορκισμού του επιληπτικού απ’ τον Χριστό... ας μας απαντήσουν: ποιός πρέπει να φορτωθεί όλα αυτά τα βουνά του πόνου και τις κατάμαυρες ιστορικές ευθύνες, της υπερ-χιλιόχρονης καθυστέρησης της ιατρικής και της ιπποκρατικής φαρμακογνωσίας που προκάλεσε, αυτή η απόλυτη δαιμονοποίηση της επιληψίας! Δεν ευθύνεται διόλου γι’ αυτό ο ιδρυτής του θρησκευτικού δαιμονο-διωκτισμού; Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται αμέτοχος στις ιστορικές αυτές εξελίξεις, ο μεγαλύτερος εισηγητής της δαιμονολογίας όλων των εποχών, ο δαιμονο-ξορκιστής Χριστός;

Μήπως είναι καιρός να καταλάβουμε ότι ο Ιησούς, ο αποθεωθείς δαιμονο-σώστης Ιουδαίος, το μόνο που κατάφερε εκβάλλοντας (θεατρικά) τους ανύπαρκτους δαίμονες της επιληψίας, ήταν να γεμίσει τον κόσμο μας με ανθρώπους τυφλής πίστης στην ύπαρξη ασθενοποιών δαιμόνων;!

Ο θεοποιημένος Ναζιραίος, παραμέρισε την έρευνα για την υλική αιτία των ασθενειών και στην θέση της επέβαλε την πίστη στην ύπαρξη και την ανάμειξη αόρατων δαιμόνων.

ΩΡΙΓΕΝΗΣ:  "ΟΙ  ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΙΑΤΡΟΙ  ΛΕΝΕ  ΟΤΙ  ΟΙ  ΕΠΙΛΗΠΤΙΚΟΙ  ΕΙΝΑΙ  ΑΡΡΩΣΤΟΙ  ΚΑΤΑ  ΤΟ  ΣΩΜΑ" 

Ο Ωριγένης (2^ος αι,) μας διαβεβαιώνει πως έτσι ακριβώς συνέβη: «Οι (Έλληνες) ιατροί φυσιολογώντας, είπαν πως σωματικό είναι το πάθος (του σεληνιασμού ή επιληψίας) και τα υγρά της κεφαλής κάποια συμπάθεια προς το σεληνιακό φως έχουν... εμείς όμως οι πιστεύοντες στο ευαγγέλιο (δηλαδή στην άποψη του Χριστού, για τους επιληπτικούς ή σεληνιασμένους), το νόσημα αυτό αποδίδουμε σε ακάθαρτο, άλαλο και κωφό πνεύμα, (δηλαδή κατά τα λόγια του Ιησού, ξεκάθαρα σε δαίμονα) που στους πάσχοντες ενεργεί... Όπως δε μεταξύ των ανθρώπων έτσι και μεταξύ των πνευμάτων, τινά μεν αυτών λαλείν, τινά δε άλαλα είναι και τινά μεν ακούειν έτερα δε κωφά είναι. Δυσίατον είναι το νόσημα τούτο. Ακόμα και όσοι έχουν το χάρισμα της θεραπείας δαιμονισμένων, μπροστά σ’ αυτό (του επιληπτικού) απαυδούν (απελπίζονται) και μόνο μετά από πολλές νηστείες, προσευχές (κατά πώς σύστησε ο Χριστός) και πολλών προσπαθειών επιτυγχάνουν». Ιδού, ο επιστημονοφανής χριστια­νισμός, σε όλο του το δαιμονολογικό μεγαλείο!

Το πόσο "επιτυχία" είχαν οι πολλές προσευχές και οι εξαντλητικές νηστείες, στην καταπολέμηση του δαίμονα της επιληψίας, μπορεί να το υποθέσει ο καθένας σήμερα! Μήπως όμως είναι καιρός να καταλάβουμε, ότι ακόμα και τα συνοδευτικά γιατροσόφια, όπως ανάμειξη πίστης και νηστείας, θυμίζουν σολομωνική αγυρτεία; Μπορείτε να συνειδητοποιήσετε πόσους αιώνες ταλαιπωρίας υπέστησαν οι δυστυχισμένοι επιληπτικοί και λοιποί "δαιμονισμένοι" που πίστεψαν στα γιατροσόφια του χριστιανισμού;

Και ενώ αυτά τα σκοταδιστικά και απάνθρωπα συμβαίνουν στον πρωτο-χριστιανισμό, την ίδια εκείνη εποχή, στην πολιτισμένη φωτοδότρα Ελλάδα, η ιατρική δίνει δικαστικές μάχες, για να ορίσει τα επιστημονικά όριά της και να εξηγήσει ότι στο ιατρικό ήθος περιλαμβάνεται η ανάγκη, να μην καλλιεργούν οι γιατροί υπερβολικές προσδοκίες και να μην εκμεταλλεύονται την ευπιστία των απλοϊκών και την δίψα των παθόντων για θεραπεία!

Στον Λουκιανό (~ 120 μ.Χ) διαβάζουμε για έναν νέο γιατρό, που αρνήθηκε να θεραπεύσει την μητριά του από παραφροσύνη (δαιμονισμό!) λέγοντας στον ίδιο του τον πατέρα, ότι η περίπτωσή της δεν είναι μέσα στις ιατρικές του δυνατότητες! Ο πατέρας του οργισμένος τον αποκλήρωσε (αποκήρυξε)! Ο νεαρός αυτός γιατρός, δεν κατέφυγε σε αγυρτίες και ιατρικές προσποιήσεις, αλλά υπερασπίσθηκε σε δικαστήριο την αξία της πραγματικής ιατρικής λέγοντας: «θα μου επιτρέψετε την επιστημονική αυτήν ανάπτυξη... στους απλοϊκούς ανθρώπους και άπειρους στην ιατρική εξηγώ, ότι δεν είναι τα πάντα δυνατά στους ιατρούς, ούτε τα νοσήματα είναι της αυτής φύσης, ούτε έχουν όλα μια και την αυτή θεραπεία, αλλά ούτε και τα φάρμακα έχουν την αυτήν ενέργεια επί όλων των νοσημάτων... δεν είναι λοιπόν ότι δεν θέλω αλλά ότι δεν δύναμαι» Λουκιανός Αποκηρυττόμενος 26. Ο νεαρός κέρδισε την δίκη, επιδεικνύοντας μεγαλείο ήθους, θέτοντας όρια στις προσδοκίες των παθόντων!

Με την επικράτηση όμως του Χριστιανισμού, η δεισιδαιμονία των παν-θεραπευτών της πίστης επικράτησε και μάταια δύο τρεις αδύνατες φωνές μέσα στο πηκτό σκοτάδι του θρησκευτικού μεσαίωνα φώναζαν: «Ο σεληνιασμός φυσικόν τι τυγχάνει πάθημα και όχι ως λέγουσι δαίμονος κακουργία» Μιχάλης Ψελλός (11^ος αι.μ.Χ.) περί σεληνιασμού.

«Η επιληψία είναι όταν κανείς πέφτει ξαφνικά κάτω και συσπάται και αφρίζει. Οι αγράμματοι όμως δαιμονισμένους και σεληνιασμένους τους αποκαλούν, ενώ εγκεφαλική είναι η πάθηση όπως λέει ο Ιπποκράτης» Λέων Φιλόσοφος (9^ος αι.μ.Χ.) Σύνοψη Ιατρικής, περί επιληψίας.

Σήμερα δεν συγχωρούνται τα μισόλογα! Στην αναμέτρηση πίστης και επιστημονικής αντιμετώπισης της νόσου, ο χριστιανικός παν-ιαματισμός, απεδείχθη ο χειρότερος τσαρλατανισμός όλων των εποχών!

Μήπως λοιπόν ήρθε επιτέλους ο καιρός, να διδάξουμε επιμελώς τα παιδιά μας, ότι κάποιος θεοποιημένος Ιουδαίος, κατάφερε να προκαλέσει μια μακραίωνη οδυνηρή ιατρική σύγχυση, υποβαθμίζοντας κάθε προσπάθεια ανθρώπινης έρευνας των σχετικών παθήσεων και καθηλώνοντας αιώνες την πρόοδο της ιατρικής και την φαρμακολογίας; Και επιτέλους τι έχουν να που επ’ αυτού τα εκατομμύρια των γιατρών σήμερα, που δηλώνουν Χριστιανοί;

Πώς πρέπει επιτέλους να ονομάσουμε εκείνον που νομιμοποίησε την πίστη στην δαιμονοπάθεια και σύστησε στην ανθρωπότητα την πίστη στην ύπαρξη των πανάθλιων δαιμόνων και σαν θεραπεία όρισε τους δαιμονο-ξορκισμούς... αν όχι μέγα δαιμονοποιό;

Κάποιοι για να διασώσουν το ηθικό μεγαλείο του Ιησού, επιμένουν ότι ο ίδιος ο Χριστός, δίδαξε μόνο αγαθά πράγματα και οι κατοπινοί μαθητές του, ατελείς άνθρωποι, διέστρεψαν τα θεϊκά του δώρα! Βλέπετε εσείς να διέστρεψαν οι εκτελεστές των εντολών του κάτι στα περί επιληψίας και δαιμονισμού; Δεν είναι ολοφάνερο ότι ο ίδιος ήταν ο απόλυτος δημιουργός αυτής της ψευδο-δαιμονο-θεραπευτικής σχολής;

Να η πλέον επίσημη κατάληξη των όσων ο Ιησούς κήρυξε περί δαιμόνων: «Μην τρομάζετε περί νηστείας ακούγοντας, δεν είναι για μας φοβερή (η νηστεία) αλλά για των δαιμόνων τη φύση. Εάν είναι κάποιος σεληνιαζόμενος ας του δείξει (στον δαίμονα) της νηστείας το πρόσωπο, (τότε) και αυτών των λίθων ακινητότερος μένει από φόβο πασσαλωμένος (κειμ: πηγνύμενος) σαν κάποια δεσμά να τον κατέχουν. Μάλιστα όταν ιδεί την νηστεία συνοδευόμενη από την αδελφή της, την ευχή. (Εννοεί την ψαλμωδία του εξορκισμού, που μετατρέπουν τον εξορκιστή σε κανονικό επαοιδό!) Γι’ αυτό και ο Χριστός είπε: Το γένος τούτο (των δαιμόνων) ουκ εξέρχεται ει μη δια προσευχής και νηστείας». Ι. Χρυσόστομος «περί νηστείας» 49.307.2-10.

Για όσους νομίζουν, ότι αυτά αποτελούν εξαιρέσεις, ή αφορούν μόνο τις ασθένειες της επιληψίας, δεν έχουν παρά να διαβάσουν τις παρακάτω εμετικές, αλλά απόλυτα αποδεκτές και επίσημες χριστιανικές δαιμονολογίες που έγραψε τον πρώτο κιόλας αιώνα, ένας απ’ τους σημαντικότερους επίσκοπους του πρωτο-χριστιανισμού: «... το δε τους δαίμονας γλίχεσθαι (... ότι οι δαίμονες ποθούν) εις τα ανθρώπων εισδύειν σώματα, αύτη είναι η αιτία... Οι δαίμονες έχοντας εξουσία... ποθούν στα σώματα των ανθρώπων να εισχωρούν και αυτή είναι η αιτία. Πνεύματα όντες και την επιθυμίαν έχοντας σε τροφές, ποτά και συμμετοχή σε συνουσίες, μη δυνάμενοι όμως διότι πνεύματα είναι και τα κατάλληλα χρειάζονται όργανα για τέτοια χρήση, (γι’ αυτό) στα σώματα των ανθρώπων εισχωρούν, για να χρησιμοποιήσουν τα όργανά τους, όπως αυτοί θέλουν, σε τροφές δια των ανθρώπινων οδόντων και της συνουσίας δια των αιδοίων τους.

Όθεν, προς την των δαιμόνων αποφυγή, η ένδεια και η νηστεία και η κακουχία οικειότατον εστίν βοήθημα. Και αφού δια των (υλικών) απολαύσεων εισέρχονται, αυτονόητο ότι δια της κακουχίας φυγαδεύονται. Οι δαίμονες θέλοντας να επικρατήσουν, της πίστεως την ποσότητα επιμετρούν και την επιμονή, γι’ αυτό στους απιστούν-τας και στους δύσπιστους επιμένουν, στους δε παντάπασι πιστεύοντας, ούτε προσωρινά δεν μπορούν να σταθούν.

Στις ψυχές οι ενδομυχούντες δαίμονες, ενοχλούν με σωματική νόσο, χολής, φλέγματος, αίμα, ή μήνιγγος φλεγμονής... ή την ψυχή οδηγούν σε πλεονασμό τροφής... Κάποιοι δε των κακούργων δαιμόνων, ενεδρεύουν στην ανθρώπινη ψυχή αλλιώς, και στην αρχή, ούτε πως υπάρχουν φαίνονται, για να μην γίνουν οι εναντίον τους προσπάθειες. Ξαφνικά όμως, με πρόφαση οργής, έρωτος ή άλλης αιτίας, με ξίφος, βρόχο ή γκρεμό ή άλλου τινός τρόπου, τα σώματα και τις απατημένες ψυχές κολάζουν». Κλήμης Επίσκοπος Ρώμης (;-100 μ.Χ.) ή Κλήμης Ρωμανός «Πέτρου επιδημιών κηρυγμάτων» 9.10.11-

Θαυμάστε το αβάσταχτο μεγαλείο της χριστιανικής δαιμονολογίας!

Αρχηγός αυτής της παράνοιας; Ο ίδιος ο ιδρυτής της! Όποιος έχει διαφορετική άποψη, δεν μένει παρά να μας αποδείξει ότι η παραπάνω παρανοϊκή περιγραφή, δεν γεννήθηκε δικαιολογημένα απ’ όσα δίδαξε με τα δαιμονο-διωκτικά του κατορθώματα ο δαιμονολόγος Ναζιραίος!

Και μια και ο λόγος περί δαιμονο-ξορκισμών, θα ήταν ασυγχώρητο να παραλείψουμε τον ογκόλιθο του δαιμονο-ξορκισμού, τον μεγαλύτερο πατέρα της εκκλησίας τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο! Απολαύστε τον!

Επίσημο κείμενο εξορκισμών

Ιωάννου του Χρυσόστομου:

«Δέσποτα Κύριε, που τον Νώε διέσωσες και τον δικαιότατο Αβραάμ ελευθέρωσες από θλίψεις. Που τον Μωυσή κάλεσες εξ Αιγύπτου και τον Ισραήλ εκ του Φαραώ διέσωσες... βοήθησον και την δούλη σου (κάποια) Μαρία. Σβήσε τον πυρετό της, πράυνον το άλγος της, πάσαν πονηράν ασθένειαν απέλασον απ’ αυτής και έγειρον την (κατάκοιτη) δούλη σου (Μαρία) από της οδυνηρής κλίνης.

Εσύ που τον Ιακώβ εκ χειρός Ησαύ διέσωσες... τον πάγκαλον Ιωσήφ... τον πάνσοφο Δαυίδ... τον δικαιότατο Δανιήλ εκ των λεόντων διέσωσες... Τους τρεις παίδας... το πυρ εις δρόσον μετέβαλες... Άγιοι τρεις παίδες. Άγιοι επτά παίδες. Άγιε Θεράπων... άγιε Ακίνδυνε πρόφτασε... άγιε Ελπιδιφόρε ανάστησον... άγιε Βασίλειε Καισαρείας... άγιε Επιφάνιε Κύπρου... αγία Αναστασία φαρμακολύτρια... όλες οι ουράνιες δυνάμεις των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων, πολυόμματα χερουβείμ και εξαπτέρυγα σεραφείμ... δωρίστε στην δούλη του θεού (Μαρία) υγεία και απαλλάξτε την από την χαλεπή ασθένεια, διώξτε τον πυρετό, το ρίγος της κακιάς τάυτης ασθένειάς της.

Εδώ ο τόνος από παρακλητικός, αλλάζει και ο εξορκιστής γίνεται προστακτικός: Εξορκίζω τις οβ΄ (72) ασθένειες (πρώτη φορά απαριθμώ­νται με ακρίβεια οι ανθρώπινες ασθένειες!) τις οποίες έχει ο άνθρωπος, (!) αναχωρήστε από την δούλη του θεού... απ’ όπου κι αν προήλθε η ασθένειά της, από αστέρων, ηλίου ή σελήνης, ζοφερού νέφους, αέρος, βροντής ή αστραπής αν κατήλθε, από σεισμού, κτύπου, ορέων, κοιλάδων, κάμπου ή πεδιάδων, από λίθου, ύδατος, πηγής, ή ποταμού, χωριού, αγρού, περιβολιού ή κήπου, σε διόδους τριόδους, εισόδους, εξόδους, αυλές, λουτρά ή φούρνους, πόρτες, παράθυρα, ανώγια ή κατώγια, αυλής ή αλωνίου και ήλθες να πειράξεις την δούλη του θεού.

Αν ήλθες (δαίμονα) από φθόνο επαοιδού ή φαρμακού ή φθόνου ή ζήλιας, από βαρέων και αισχρών οφθαλμών, από βασκοσύνης ή άλλης συμφοράς, πρηστηριακόν, (πρήξιμο;) βουβιατικόν, (βουβαμάρα;) φασματικόν, (;) ονοσκελιακόν (να... και η γνωστή μας σολομωνική γαϊδουροπόδαρη καλλονή η ονοσκελού!) ή νεραϊδών και ήλθατε να αδικήσετε την δούλη του θεού με κεφαλόπονο, οφθαλμόπονο, οδοντόπονο, στηθόπονο, φρενόπονο, (;!) χειρόπονο, δυσουρία ή τρισουρίας (;) ενσόχασιν (;) εξόχασιν (;) υστέραν (;) στρόφου (;) αρμόπονου, τζίρματος (σπασμών!) ομαλικόν, (;) αϋπνία ή πολυυπνία, εξορκίζω υμάς, ότι (απ’ όλα αυτά) κι αν είσαι (δαίμονα) που αδικεί την δούλη του θεού αναχωρήστε και απέλθετε στα άγρια όρη, όπου κι αν είσαι κατακείμενον και αδικών την δούλη του θεού (Μαρία) απέλθετε εις τα άγρια όρη και μη στις τρίχες της κεφαλής της, μη εν μυελού κεφαλής, μη εν κρανίου ή ημικράνου (;) όχι στο μέτωπο ή στους κροτάφους, στα βλέφαρα, στους μυκτήρες, τα αυτιά, στόμα, χείλια, δόντια, τράχηλο, ωμοπλάτη, στήθος ή φλεγμονή καρδιάς (;) ράχη, καπούλια, ομφαλό, υπογάστριο, γόνατα ποδών ή αστραγάλους, δάκτυλα, νύχια... όπου κι αν βρίσκεσαι (πονηρό πνεύμα) κατακείμενον (ξαπλωμένο) και αδικών αυτήν αναχώρησον και άπελθε.

Εξορκίζω υμάς πάντα τα ακάθαρτα παθήματα, εξορκίζω στο όνομα του Ιησού Χριστού και δώσε Κύριε την δούλην σου Μαρία (το μέγα πανανθρώπινο ζητούμενο και το βασικό εμπόρευμα της θρησκείας!) υγεία, ζωή, ειρήνη, μακροημέρευση...» Oratio in infirmos in servam dei Maria. Ι. Χρυσόστομος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως.

Αλήθεια, αν είχατε αυτόν τον άνθρωπο μπροστά σας σήμερα, τι θα του λέγατε; Πώς πρέπει επιτέλους να χαρακτηρίσουμε έναν άνθρωπο που καθήλωσε σε μαγικές εξηγήσεις και επωδές την ιατρική και τις συναφείς ιαματικές επιστήμες, που με τις δαιμονολογίες του, σκότωσε εκατομμύρια ανθρώπους, καταστρέφοντας τις επιστημονικές ευκαιρίες θεραπείας; Θα ήταν υπερβολή αν τον ονομάζαμε... κανονικότατο μάγο;

Απ’ την άλλη, αν νομίζετε ότι ο Ιωάννης Χρυσόστομος δεν είναι καθημερινά μπροστά σας, κάνετε τεράστιο λάθος. Επιτηρεί καθημερινά την πνευματική ανάπτυξη των παιδιών σας και είναι ο αδιαφιλονίκητος άρχοντας της πνευματικότητάς τους, στα ελληνικά σχολεία! Αυτός ο αγιοποιημένος αγύρτης, ο δεδηλωμένος εχθρός της επιστήμης και των γραμμάτων, ο άνθρωπος που υποκίνησε την καταστροφή της αλεξανδρινής βιβλιοθήκης, λέγοντας γι αυτήν: «Τι λοιπόν, άγιος έσται ο ναός του Σεράπιδος δια τα βιβλία; Μη γένοιτο... αλλά δαίμονες οικούσι τον τόπον... μάλλον δε και αυτών (των Ελλήνων) όντων δαιμόνων...».

Αυτός ο επίσημος εξορκιστής του χριστιανισμού, είναι ο μέγιστος των τριών ιεραρχών, που εδώ και δεκάδες γενιές, με απόλυτη άνεση και με κρατική αρωγή, κατευθύνει τους πάλαι ποτέ δημιουργούς των επιστημών και των ερωτήσεων Έλληνες, στον δρόμο της ιουδαϊκής δαιμονο-εξορκιστικής σοφίας!

Να ένα μικρό δείγμα της γενικευμένης χριστιανο-δαιμονο-διωκτικής λαίλαπας που ακολούθησε τον γιο του Γιαχβέ: «τεμένη ειδώλων και ναοί καθαιρούνται και τα παραπεφυκότα τούτοις άλση επι γης δεικνούμενα το πυρ κατανέμεται και (έτσι) πάσα των δαιμόνων καταβάλλεται η μανία» Κλήμεντος (1^ος αι.μ.Χ.) Πέτρου επιδημιών κηρυγμάτων 170.6-8.

Ας επιστρέψουμε όμως στην πραγματική καταγωγή της δεισιδαιμονίας και τον αληθινό εισηγητή της δαιμονο-θεραπείας τον Χαλδαίο σωτήρα Ιησού! Απ’ την εποχή του Ομήρου και του Σολομώντα ήταν γνωστό, ότι το οπλοστάσιο της φύσης, ήταν εκείνο που εξοπλίζει τους θεραπευτές με ανέλπιστα φάρμακα κατά των ασθενειών. Δεν θα ήταν λοιπόν θετικότερο και άκρως φιλάνθρωπο, αν ο υποτιθέμενος αυτός εξουσιαστής των δαιμόνων ο θεός-Ιησούς, έστω ταυτόχρονα και ανάμεσα στους αναρίθμητους δαιμονο-ξορκισμούς του, μας αποκάλυπτε και μια σειρά αποτελεσματικών φυτικών φαρμάκων που θα έδιναν οριστικά ένα τέλος σε κάποιες οδυνηρές ασθένειες; Όχι μόνο αυτό δεν έκανε αλλά ούτε καν έστρεψε την προσοχή των ανθρώπων σ’ αυτήν την κατεύθυνση ώστε να ενθαρρυνθεί η θεραπευτική βοτανογνωσία!

Γιατί ο υποτιθέμενος αυτός θεός, θεράπευσε έναν-δύο επιληπτικούς, ενώ θα μπορούσε να αφήσει πίσω του την συνταγή ενός μοναδικού αποτελεσματικού φαρμάκου, που θα θεράπευε όλους τους επιληπτικούς της ιστορίας; Τι είδους θεός είναι αυτός, και τι είδους αγάπη ήταν αυτή που διακήρυττε και επέδειξε προς την ανθρωπότητα, όταν, "θεράπευσε" ελάχιστους, μόνο για να δρέψει την δόξα του θεραπευτή, αλλ’ άφησε πίσω του την ίδια την ασθένεια ανέγγιχτη, να θερίζει ανενόχλητη για αιώνες τα απροστάτευτα θύματά της, στα άγνωστα πέρατα της οικουμένης;

Αν μάλιστα δεχθούμε πως ήταν θεός, με μια ιδιαίτερη ευαισθησία στον ανθρώπινο πόνο, τότε γιατί δεν μας παρέδωσε λίγα, αν όχι όλα τα οδυνοφάγα φάρμακα που ασφαλώς γνώριζε;! Τι είδους θεραπευτής θεός είναι αυτός, που θεράπευσε μερικές δεκάδες ανθρώπων, αλλά γύρισε την πλάτη του στα εκατομμύρια των υπόλοιπων παθόντων του πλανήτη, που κατά εκατομμύρια έλιωσαν από τον πόνο, για χρόνια ολόκληρα, πριν υποκύψουν στον οδυνηρό θάνατο;

Πόσους "θεράπευσαν" οι περιοδεύοντες χριστιανοί; Ελάχιστους. Πόσους θα θεράπευαν τα φάρμακα; Εκατοντάδες εκατομμύρια παθόντων σε ολόκληρη την γη! Γιατί λοιπόν ο Ιησούς δεν άφησε πίσω του ούτε ένα πραγματικό φάρμακο για σωματικές παθήσεις αν πράγματι ήταν θεός ιαματικής φιλανθρωπίας;

Ο  ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ  ΚΑΙ  Ο  ΓΑΛΗΝΟΣ

Ο Ιπποκράτης ήταν 18^ος απόγονος και ιερέας του αρχαίου επίσης θεοποιημένου γιατρού Ασκληπιού, απ’ την μυθική γενιά του Απόλλωνα. Ο Ιπποκράτης δεν καμωνόταν πως ήταν γιος θεού, όμως όσο θα υπάρχει η ανθρωπότητα, δεν θα πάψει ποτέ να μνημονεύει δοξαστικά το όνομα του τρισόλβιου αυτού ανθρώπου, γιατί είχε σπλάχνα συμπόνιας και το απέδειξε, με το να γίνει ο πατέρας της ιαματικής έρευνας, που σήμερα ονομάζουμε ιατρική!
Αυτός λοιπόν ο εντελώς κανονικός άνθρωπος, μεταξύ πολλών άλλων απίστευτων ιαματικών δώρων, που έκανε στην ανθρωπότητα, είναι και ο εφευρέτης της ευεργετικής ασπιρίνης!

Ο Γαληνός (129-201μ.Χ.) δεν δίσταζε να αποδώσει τιμές στον Ιπποκράτη λέγοντας: «πάλιν ώσπερ από θεού φωνής της Ιπποκράτους αρξόμεθα λέξεως». Πολύ κοντά στην εποχή του Χριστού, στα περί φαρμάκων συγγράμματά του, ο εξαίρετος φιλάνθρωπος Γαληνός, μας άφησε θησαυρούς γνώσεων και φαρμάκων!
Γνωρίζετε έστω και ένα μοναδικό υλικό φάρμακο που να αποδίδεται στον θεοποιημένο Ιουδαίο Ιησού; Αν εσείς ήσασταν στην θέση του, και γνωρίζατε όλα τα φάρμακα, όλων των ανθρώπινων ασθενειών (θεός γαρ) δεν θα αφήνατε πίσω σας κάποια λυτρωτικά της οδύνης φάρμακα;

Σαν ειρωνεία ακούγονται τώρα τα λόγια του Χριστού: «εάν λοιπόν εσείς πονηροί όντες, εξεύρητε να δίδετε αγαθάς δόσεις εις τα τέκνα σας πόσο μάλλον ο πατήρ (θεός) σας ο εν ουρανοίς» Ματθ.7.11.



ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ