ΝΕΩΤΕΡΟΙ ΚΙΝΗΤΗΡΕΣ ΑΝΤΙΥΛΗΣ ΚΑΙ Η ΠΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΑ ΑΣΤΡΑ. ΣΤ΄ ΜΕΡΟΣ.

Ο  ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ  ΑΛΚΟΥΜΠΙΕΡ 


"ΟΧΗΜΑ  ΚΛΕΙΣΜΕΝΟ  ΣΕ  ΦΥΣΑΛΙΔΑ  ΑΝΤΙΥΛΗΣ,  ΜΕΤΑΚΙΝΕΙ  ΤΟΝ  ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ".

     
ΚΙΝΗΤΗΡΕΣ  ΑΝΤΙΥΛΗΣ  ΑΠΟ  ΔΥΟ  ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ  ΦΥΣΙΚΟΥΣ

Δύο Αμερικανοί θεωρητικοί φυσικοί,  αντιγράφοντας  τον  Ζένγκερ,  υποστήριξαν ότι η πραγματοποίηση διαστημικών ταξιδιών με την ταχύτητα του φωτός είναι κάτι το οποίο μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να παραβιαστεί η θεωρία της Σχετικότητας.
Σε άρθρο τους, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Journal of the British Interplanetary Society», ο Τζέραλντ Κλίβερ, καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Μπέιλορ του Τέξας, και ο Ρίτσαρντ  Οουμπούζι, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο ίδιο πανεπιστήμιο, διατυπώνουν την υπόθεση ότι αν καταφέρναμε να χειραγωγήσουμε τις διαστάσεις του χωροχρόνου γύρω από το διαστημόπλοιο με τη βοήθεια της συγκέντρωσης μιας τεράστιας ποσότητας ενέργειας, θα δημιουργούσαμε μια «φυσαλίδα» που θα εκτίναζε την ταχύτητα κίνησης του διαστημοπλοίου πάνω από αυτήν του φωτός. 

 

ΚΙΝΗΤΗΡΙΟΣ  ΔΥΝΑΜΗ  Η  ΣΚΟΤΕΙΝΗ  ΕΝΕΡΓΕΙΑ  ΜΕ  ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ  ΤΗΣ  ΕΝΔΕΚΑΤΗΣ  ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΣ  ΤΟΥ  ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ.

Σύμφωνα με τον Κλίβερ, μόνο μια μορφή ενέργειας θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτή τη «φυσαλίδα»: η σκοτεινή ενέργεια, η οποία ευθύνεται για την προϊούσα διαστολή του Σύμπαντος και η οποία αμέσως μετά τη Μεγάλη Εκρηξη επιτάχυνε τη διαστολή του με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή του φωτός. Και για να δημιουργηθεί αυτή η μορφή ενέργειας, θα πρέπει να αξιοποιηθεί η ενδέκατη διάσταση του Σύμπαντος, όπως προβλέπεται από τη θεωρία των χορδών, και κυρίως από μια πρόσφατα διατυπωμένη εκδοχή της, την θεωρία  Μεμβρανών. 

Ο  ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ  ΑΛΚΟΥΜΠΙΕΡ

"ΟΧΗΜΑ  ΚΛΕΙΣΜΕΝΟ  ΣΕ  ΦΥΣΑΛΙΔΑ  ΑΝΤΙΥΛΗΣ  ΜΕΤΑΚΙΝΕΙ  ΤΟΝ  ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ"

Η μέθοδος που προτείνουν βασίζεται στον κινητήρα Αλκουμπιέρ.

 Το 1994 ο Μεξικανός φυσικός Μιγκέλ Αλκουμπιέρ, ανακοίνωσε ότι ένα διαστημόπλοιο περιτριγυρισμένο από μια φυσαλίδα αντιύλης θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον χωρόχρονο για να ταξιδεύει με ταχύτητα που θα ξεπερνά την ταχύτητα του φωτός.  

Ο Αλκουμπιέρ πρότεινε ότι τα πυκνώματα του χωροχρόνου μπροστά από το διαστημόπλοιο, σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη και απότομη διαστολή του από πίσω, θα το ωθούσε με απίστευτες ταχύτητες. 


 Επιπλέον το πλήρωμα του διαστημοπλοίου δεν θα υφίσταται τις συνέπειες της επιτάχυνσης.  Έτσι, ενώ ένας παρατηρητής θα βλέπει το διαστημόπλοιο να εξαφανίζεται στο άπειρο, οι επιβάτες θα αισθάνονται μηδενική επιτάχυνση. «Φανταστείτε το σαν έναν σέρφερ που καβαλάει ένα κύμα. Η σανίδα κινείται πολύ γρήγορα, αλλά ο σέρφερ μένει ακίνητος».
Βέβαια, η ποσότητα ενέργειας που απαιτείται για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητη: σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Κλίβερ και Οουμπουζι, ισοδυναμεί με ολόκληρη τη μάζα του πλανήτη Δία. Και όπως ομολογούν οι δύο ερευνητές, θα χρειαστεί να περάσει πολύς καιρός ακόμη μέχρι να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε την τεχνολογία που θα ήταν ικανή να τιθασεύσει αυτή τη μορφή ενέργειας. 

  

ΑΝΤΙΥΛΗ  ΚΑΙ  ΔΙΑΣΤΡΙΚΑ  ΣΚΑΦΗ

Η NASA από την περίοδο του προγράμματος "Πόλεμος των Άστρων" κάνει μελέτες για την χρησιμοποίηση αντιύλης ως καύσιμη ύλη των διαστημοπλοίων. 

Η αντιύλη θα μπορούσε να φέρει επανάσταση στην εξερεύνηση του διαστήματος χρησιμοποιούμενη ως καύσιμη ύλη των διαστημικών σκαφών αρκεί να καταφέρουμε να παράγουμε ικανή ποσότητα αντιύλης και παράλληλα αναπτύξουμε την τεχνολογία ελέγχου και αποθήκευσης της. 

Η αρχή της προώθησης μέσω αντιύλης βασίζεται στο τεράστιο πόσο ενέργειας που εκλύεται από την αλληλοεξουδετέρωση των σωματιδίων της ύλης με τα αντίστοιχα αρνητικά που απαρτίζουν την αντιύλη. Μεγάλο πλεονέκτημα επίσης είναι ότι η ποσότητα αντιύλης που απαιτείται είναι ελάχιστη πράγμα πολύ σημαντικό αρκεί να βρούμε τον τρόπο να την  παράγουμε μέσα στο διαστημικό σκάφος. 

ΤΟ  ΠΕΙΡΑΜΑ  GBAR  ΣΤΟ  CERN

Καθώς η μελέτη της αντιύλης βρίσκεται σε εξέλιξη σε διάφορα εργαστήρια ένα νέο πείραμα έχει ξεκινήσει στο CERN,  για την μελέτη της επίδρασης της βαρύτητας στην αντιύλη. Το GBAR όπως ονομάζεται το πείραμα (Gravitational Behaviour of Antihydrogen at Rest), θα μετρήσει την επίδραση της βαρύτητας σε άτομα αντιυδρογόνου. Είναι τοποθετημένο στην αίθουσα του επιβραδυντή  αντιπρωτόνιων και είναι το πρώτο από τα πέντε πειράματα που έχει συνδεθεί με το νέο δακτύλιο επιβράδυνσης ELENA.  Σε αντίθεση με άλλα πειράματα που γίνονται στους μεγάλους επιταχυντές ο επιταχυντής του πειράματος είναι μόλις 1.2 μέτρα. Στο πείραμα χρησιμοποιούνται αντιπρωτόνια από τον ELENA και ποζιτρόνια που δημιουργούνται στον μικρό
επιταχυντή του πειράματος για να παραχθούν ιόντα αντιυδρογόνου. Αν καταφέρουμε να παράγουμε ικανές ποσότητες αντιύλης και ταυτόχρονα αναπτύξουμε την τεχνολογία ελέγχου και αποθήκευσης οι προοπτικές που ανοίγονται είναι τεράστιες. 

ΔΙΑΣΤΡΙΚΑ  ΣΚΑΦΗ  ΑΝΤΙΥΛΗΣ

Μια συσκευή  αντιύλης  που  θα  προωθούσε  ένα  πύραυλο,  θα έδινε πολύ μεγαλύτερη ενεργειακή πυκνότητα και συγκεκριμένη ώθηση από οποιαδήποτε άλλη προτεινόμενη κατηγορία πυραύλων. Αν είχαμε  αποτελεσματικές μεθόδους παραγωγής αντιύλης  και  την  ασφαλή  τεχνολογία αποθήκευσης, θα ήταν θεωρητικά δυνατό να πλησιάσουμε  ταχύτητες  κοντά  στην  ταχύτητα  του φωτός. Στις  ταχύτητες  αυτές  θα μπορούσε να γίνει πιο αισθητή η σχετικιστική χρονική διαστολή.  

Στην εκμηδένιση της αντιύλης, μεγάλο μέρος της ενέργειας χάνεται ως ακτινοβολία γάμμα υψηλής ενέργειας και ιδιαίτερα ως νετρίνα , έτσι ώστε μόνο το 40%  της  παραγόμενης  ώθησης να είναι στην πραγματικότητα διαθέσιμη.  Παρόλα αυτά, η διαθέσιμη ενέργεια για την πρόωση θα ήταν σημαντικά υψηλότερη από το  περίπου  1% της απόδοσης της πυρηνικής σύντηξης, τον επόμενο καλύτερο αντίπαλο υποψήφιο.

Η μεταφορά θερμότητας από τα καυσαέρια στο όχημα φαίνεται πιθανό να μεταφέρει τεράστια σπατάλη ενέργειας στο διαστρικό  σκάφος (π.χ. για επιτάχυνση σκάφους  0,1 g , θα  πρέπει  να  χρησιμοποιήσουμε 0,3 τρισεκατομμύρια βατ ανά τόνο μάζας πλοίου), λαμβάνοντας υπόψιν το μεγάλο μέρος της ενέργειας που παράγεται  από  την διεισδυτική γάμμα ακτινοβολία. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι έχουμε  αποτελεσματική θωράκιση για την προστασία του ωφέλιμου φορτίου (και των επιβατών), κάποια ενέργεια θα θερμαίνει αναπόφευκτα το όχημα και αυτό  μπορεί να αποδειχθεί ένας περιοριστικός παράγοντας εάν πρέπει να επιτευχθούν χρήσιμες επιταχύνσεις.

Η  ΒΕΛΤΙΩΣΗ  HOWE  ΣΤΟΝ  ΚΙΝΗΤΗΡΑ  ΑΝΤΙΥΛΗΣ.  

Ο  αμερικανός  Stefen  Howe,  μηχανικός  των  εργαστηρίων  του  Los  Alamos,  πρότεινε  μία  βελτίωση  στον  κινητήρα  Ζένγκερ -  Αουγκενστάιν.  Η  βελτίωση  προβλέπει  την  κυκλοφορία  του  ρευστού,  δηλαδή  του  υγρού  υδρογόνου  ή  μεθανίου  στο  ακροφύσιο,  ώστε  να  το  ψύχει,  ενώ  ολόκληρο  το  βασικό  σύστημα  του  κύβου  του  βολφραμίου  ενσωματώνεται  στο  σύστημα  κινητήρα  σχάσης  συμπαγούς  πυρήνα  και  ομοιογενούς  σχάσιμου  υλικού  όπως  ο  NERVA  της  δεκαετίας  του  1960.  Στους  κινητήρες  αυτούς  οι  αντιδράσεις  σχάσης  θέρμαιναν  το  υδρογόνο  σε  τέτοια  επίπεδα,  ώστε  να  αποκτά  μεγάλη  ταχύτητα  εξόδου  στο  α,  όπως  ακριβώς  θερμαίνουν  το  υδρογόνο  οι  αντιδράσεις  εξαΰλωσης.  Οι  διαστάσεις του  βελτιωμένου  αυτού  κινητήρα  Howe  είναι  4,5  μέτρα  ύψος   μαζί  με  τις  δεξαμενές,  ενώ  η  διάμετρος  του  ακροφυσίου  είναι  1,3  μέτρα.

ΘΑ  ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΙ  ΜΕΧΡΙ  ΤΟ  2.100  ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ  ΑΝΤΙΥΛΗΣ.

Η  δημιουργία  αντιπρωτονίων  επιτεύχθηκε  για  πρώτη  φορά  στις  εγκαταστάσεις  του  CERN  στην  Γενεύη  της  Ελβετίας  το  1981.  Με  τον  επιταχυντή  σωματιδίων  διασπώνται  τα  πρωτόνια,  έχοντας  τόση  μεγάλη  ενέργεια,  ώστε  αυτή  την  στιγμή  της  σύγκρουσης  να  είναι  διπλάσια  από  την  συνολική  ενέργεια - μάζα  των  πρωτονίων.  Στις  αντιδράσεις  αυτές  δύο  πρωτόνια  αποδίδουν  τρία  πρωτόνια  και  ένα  αντιπρωτόνιο,  ενώ  ο  συνολικός  αριθμός  βαρυονίων  είναι  δύο,  δηλαδή  παραμένει  σταθερός.
Προς  το  παρόν  όμως  η  παραγωγή  αντιπρωτονίων  στο  CERN  κυμαίνεται  σε  επίπεδα  τρισεκατομμυριοστά  του  γραμμαρίου.  Εάν  κάποτε  κατορθώσουμε  να  παράξουμε  ένα  κιλό  αντιύλης,  αυτό  θα  μας  έδινε  ισοδύναμη  ενέργεια   περίπου  43  εκατομμύρια  τόνους  ΤΝΤ  ή  αλλιώς  περίπου  10.000  ατομικές  βόμβες  τύπου  Χιροσίμας.

Στα  πειράματα του  CERN,  το  πιο  συνηθισμένο  φαινόμενο  είναι  η  εξαΰλωση  πρωτονίων  και  αντιπρωτονίων.   
Καθώς  οι  δέσμες  των  στοιχειωδών  σωματιδίων  και  αντισωματιδίων  έρχονται  σε  προγραμματισμένη  επαφή, εξαφανίζονται  μέσα  σε  μια  θεαματική  έκρηξη  ενέργειας.

Για  να  γίνει  αντιληπτό  το  μέγεθος  της  εκλυόμενης  ενέργειας,  αρκεί  να  σημειωθεί  ότι  σε  μία  ατομική  βόμβα  σχάσης,  μόνο  το  0,1%  του  σχάσιμου  υλικού,  δηλαδή  του  ουρανίου  ή  του  πλουτωνίου,  μετατρέπεται  σε  ενέργεια,   ενώ  σε  μία  θερμοπυρηνική  βόμβα  σύντηξης  το  ποσοστό  αυτό  φτάνει  στο  0,5%.   
Σε  μία  αντίδραση  εξαΰλωσης,  το  ποσοστό  της  μάζας  που  μετατρέπεται  σε  ενέργεια  φτάνει  το  100%.

Αυτή  η  τεράστια  απόδοση  ενέργειας  από  την  αντιύλη,  ώθησε  πολλούς  ερευνητές  στην  μελέτη  τρόπων  αποθήκευσης   και  χρήσης  της.   
Αμερικανικές  εταιρείες  και  ιδρύματα,  όπως  η  Rand  Corporation,  το  Εθνικό  Αμερικανικό  Εργαστήριο  του  Brookhaven  στην  Νέα  Υόρκη  αλλά  και  η  αμερικανική  πολεμική  αεροπορία  (USAF),  χρηματοδότησαν  πολλές  έρευνες  με  στόχο να  εξεταστούν  οι  δυνατότητες  μιας  μελλοντικής  τεχνολογίας  καυσίμων,  βασισμένης  στην  αντιύλη.  Οι  οικονομοτεχνικές  μελέτες  κατέληξαν  στο  συμπέρασμα  ότι  είναι  δυνατή  η  παραγωγή  αντιύλης (αντιπρωτονίων),  με  κόστος  παραγωγής  και  αποθήκευσης  ενός  εκατομμυρίου  δολλαρίων  ανά  μικρογραμμάριο  αντιπρωτονίων.   

Σε  μελέτη  των  εργαστηρίων  αστροναυτικής  της  USAF,  προβλέπεται  ότι  μέχρι  το  τέλος  του  21^ου  αιώνα  θα  είναι  δυνατή  η  πειραματική  δοκιμή  μικρών  κινητήρων  αντιύλης.  Αξίζει  να  σημειωθεί  ότι  ένα  όχημα  αντιύλης  τύπου  Ζένγκερ  θα  μπορεί  να  πηγαίνει  στην  Σελήνη  σε  τρεις  (3)  ώρες,  με  επιτάχυνση  2  g.   
Θα  μπορεί  να  ταξιδεύει  στα  όρια  του  πλανητικού  μας  συστήματος  (στον  πλανήτη  Πλούτωνα)  σε  δέκα  (10)  ημέρες.   

Και  ένα  άλλο:  οι  κινητήρες  αντιύλης  θα  επιτρέπουν  σε  πολεμικά  σκάφη  να  κάνουν  απίστευτους  ιπτάμενους  ελιγμούς,  αντίστοιχους  με  αυτούς  που  υποθέτουν  μερικοί  ότι  εκτελούν  τα  (ανύπαρκτα)  UFO.

                                                           ΤΕΛΟΣ


ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ