Ποιά εἶναι ἡ Ἴσις-Ἀφροδίτη πού ἀποκεφάλισαν βάρβαροι στήν Νέα Μάκρη;

Ποια είναι η Ίσιδα Αφροδίτη που οι βάνδαλοι αποκεφάλισαν στο Ιερό των Αιγυπτίων Θεών στην Νέα Μάκρη

1) Η θλιβερή είδηση του αποκεφαλισμού των Αγαλμάτων της Αφροδίτης και της Δήμητρος στο Ιερό των Αιγυπτίων Θεών στην Νέα Μάκρη δημοσιεύθηκε αποσπασματικά από μικρή μερίδα του Τύπου.«Άγνωστοι εισέβαλαν τις βραδινές ώρες της 19ης Ιουνίου 2018 στον αρχαιολογικό χώρο του Ιερού των Αιγυπτίων Θεών στην Μπρεξίζα Μαραθώνος, αποκεφαλίζοντας Αγάλματα του θεού Οσίριδος και των Θεαινών Αφροδίτης και Δήμητρος στην μορφή της Ίσιδος»!

«Αυτό ήταν άλλης φύσεως καταστροφή», λέει στην «Καθημερινή» η υπεύθυνη του αρχαιολογικού χώρου της Εφορείας Πέλλη Φωτιάδη. «Στον νότιο πυλώνα τα αγάλματα κτυπήθηκαν με μανία, διαλύθηκαν από την κοιλιά και επάνω. (…) Οι δράστες συνέχισαν την καταστροφή αποκόβοντας από τα αγάλματα τα πρόσωπα και τα σύμβολα από τα χέρια», συμπληρώνει η υπεύθυνη του αρχαιολογικού χώρου της Εφορείας Πέλλη Φωτιάδη. Τα τριαντάφυλλα ( = ρόδα) που κρατά η θεά Ίσις ως Αφροδίτη, απεκόπησαν από την μια πλευρά, ενώ τα στάχυα που κρατά σε άλλο Άγαλμα στο οποίο απεικονίζεται ως Δήμητρα τα κομμάτιασαν. «Δεν είναι απλή φθορά μνημείου ούτε μικροκλοπές εργαλείων, όπως αυτές που είχαν γίνει στο παρελθόν. Είναι κάτι δυσάρεστο, κάτι άγριο και ελπίζουμε να παραμείνει μεμονωμένο», καταλήγει η κα Φωτιάδη. [Η Καθημερινή: Ένα θεϊκό ζεύγος αποκεφαλίσθηκε στην Νέα Μάκρη, 27|06|2018]

2) Η Ίσις, (ή Ίσιδα) (κυρ. η Βασίλισσα του Θρόνου) της οποίας το όνομα είναι Θεά (από μετάφραση στα ελληνικά της αιγυπτιακής λέξεως Εσέτ ή Έσε). Οι Έλληνες την ταύτισαν κυρίως με τις Θέαινες, Δήμητρα, Αρτέμιδα και Αφροδίτη [Wikipedia: Ίσις].

Από τα ονόματα με τα οποία η Θηλυκή Αρχή έχει γίνει γνωστή πολύ έντονα στην ανθρώπινη μνήμη, χαράχθηκε το όνομα «Ίσις» όπως ακριβώς οι Θέαινες Άρτεμις, Αθηνά και Αφροδίτη που ταυτίστηκαν με την Θηλυκή Αρχή. Η ικανότητα της Ίσιδος να ενσαρκώνει την θηλυκή δύναμη τόσο πολύ, τόσο καθαρά, τόσο κατακλυστικά, τόσο έντονα, έκανε το όνομά της να συνδεθεί για πάντα με την ιδέα του Αρχετυπικού Θηλυκού. Ως προελέχθη η λέξη «Ίσις» είναι ελληνική και προέρχεται από την Αιγυπτιακή «’Ισέτ» που σημαίνει «θρόνος», ενώ κατά τον Πλούταρχο το όνομα φαίνεται να σημαίνει «Αυτή που της αρμόζουν η γνώση και οι επιστήμες».

Η λατρεία της Ίσιδος και άλλων αιγυπτιακών θεοτήτων υιοθετείται σταδιακά στον ελληνικό χώρο από τις τελευταίες δεκαετίες του 4ου αι. π.Χ. και κερδίζει συνεχώς έδαφος, ιδιαίτερα μετά την κατάκτηση της Αιγύπτου από τον Αλέξανδρο τον Μέγα και την εγκαθίδρυση της δυναστείας των Πτολεμαίων.

Η περίοδος των Πτολεμαίων – που διεδέχθη την περίοδο των κατακτήσεων του Βασιλέως των Ελλήνων Αλέξανδρου του Μεγίστου – και εισήγαγε στον ευρύτερο Ελληνικό Κόσμο την Ελληνίδα Ίσιδα, συνδέεται με την περίοδο που ξεκινάει η παρακμή της Ελληνικής θρησκείας και, συνακόλουθα, η παρακμή του Ελληνικού Πολιτισμού με τον οποίο η Ελληνική θρησκεία συνδέεται με δεσμούς αρρήκτους. Είναι η περίοδος που η Ελληνίδα Ίσις, με τις μορφές της Δήμητρος κυρίως αλλά και της Αφροδίτης, αρχίζει σταδιακά να παραγκωνίζει τις κεντρικές Ελληνίδες Θέαινες όπως η Άρτεμις, η Ήρα και η Αθηνά.

Ο λόγος είναι καθαρά ανθρωπιστικός· επειδή η Ίσις ταυτίζεται με τον απλό άνθρωπο, ταυτίζεται με τον ανθρώπινο πόνο, ταυτίζεται με τον πόνο των χαμηλού κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου στρωμάτων, ιδίως με τον πόνο των δούλων. Λατρεύεται από φτωχούς μετανάστες και εμπόρους, από σκλάβους και άλλους δυστυχισμένους ανθρώπους, που έβλεπαν στο πρόσωπο της θεάς την διέξοδο για την λύτρωση ή την ανακούφιση. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στην εφημερίδα «Το Βήμα» ο Μιχάλης Α. Τιβέριος, καθηγητής της Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (βλ. δημοσίευμα με τίτλο «Ίσις, η Παναγία του αρχαίου κόσμου»), «Η λατρεία της Ίσιδος διεδόθη  ευρέως επειδή οι Πτολεμαίοι την προέβαλαν ως την πιο καλόβουλη, καλοπροαίρετη, μειλίχια και πολυεύσπλαχνο θεά που είχαν γνωρίσει έως τότε οι άνθρωποι». Έντονο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι χαρακτηρισμοί της θεάς: ως Επήκοος, που σημαίνει ότι είναι Αυτή που εισακούει και ανταποκρίνεται στις ικεσίες, ως Σώτειρα, που διαθέτει την δύναμη να ικανοποιήσει τις προσδοκίες των πιστών της.

Έτσι η μορφή της Ίσιδος καθιερώνεται στον Ελληνικό Κόσμο με μία νέα υπόσταση Ελληνίδος Θεάς με ανθρωπιστικό χαρακτήρα, έχοντας με αυτόν τον χαρακτήρα της προλειάνει το έδαφος για την έλευση του χριστιανισμού. Από την έλευση και διείσδυση της Ελληνίδος Ίσιδος (με την μορφή κυρίως της Δήμητρος και της Αφροδίτης) μέχρι το τέλος της διαδρομής στην Σύνοδο της Νικαίας το έτος 325 μ.Χ, οπότε και κατεσκευάσθη ο χριστιανισμός στην τελική μορφή του, μεσολαβούν περίπου πέντε αιώνες ζυμώσεων θρησκευτικού συγκρητισμού στα πλαίσια των δραστηρίων κοινοτήτων του Γνωστικισμού. Τελικά στην Νίκαια ο θεολογικός πυρήνας της θεότητος του Ιησού συμφωνήθηκε να κατασκευασθεί από το αρχέτυπο «Παναγία Αφροδίτη», έχοντας προς την κατεύθυνση αυτήν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο αρχικά η Αφροδίτη και στην συνέχεια η Ίσις – Αφροδίτη, κυρίως μέσα στις κοινότητες του προχριστιανικού και πρωτοχριστιανικού Γνωστικισμού που προηγήθηκαν της Συνόδου της Νικαίας.

[Η κατασκευή του χριστιανισμού στην Σύνοδο της Νικαίας αναφέρεται και στο βιβλίο «Κώδικας Ντα Βίντσι». Στην αγγλική έκδοση του βιβλίου «Κώδικας Ντα Βίντσι» – απόσπασμα της σελίδας 240 (μετάφραση στα ελληνικά) διαβάζουμε τα παρακάτω: «Κατά την Σύνοδο της Νικαίας πολλά ζητήματα του χριστιανισμού συζητήθηκαν και τέθηκαν σε ψηφοφορία, όπως η ημερομηνία του Πάσχα, ο ρόλος των επισκόπων, η τέλεση των μυστηρίων, και, φυσικά, η θεότητα του Ιησού… Μέχρι εκείνη την στιγμή της Ιστορίας, ο Ιησούς εθεωρείτο από τους οπαδούς του ένας θνητός προφήτης… ένας μέγας και ισχυρός άνθρωπος μεν, αλλά, παρά ταύτα, ένας άνθρωπος. Ένας θνητός. Όχι γιός του θεού. Η αναγνώριση του Ιησού ως «υιού του θεού» προτάθηκε επίσημα και ψηφίσθηκε από την Σύνοδο της Νικαίας. Η θεότητα του Ιησού ήταν αποτέλεσμα ψηφίσματος! Και μάλιστα ψηφίστηκε υπέρ, με μικρή διαφορά ψήφων.»!]

Της επικρατήσεως στον Ελληνικό Κόσμο της λατρείας της Ίσιδος (στις μορφές της Δήμητρος και της Αφροδίτης) έχει προηγηθεί η κατάρρευση του κυριάρχου θεσμού της πόλεως-κράτους στην αρχαία Ελλάδα κατά τον 4ο αι. π.Χ. όταν και παρατηρείται μια αξιοσημείωτη κατάπτωση της Ελληνικής θρησκείας, αυτής δηλαδή των Δώδεκα Θεών του Ολύμπου. Την κατάρρευση επέτεινε το Πλατωνικό μίασμα που πρωτοστάτησε στην ερμηνεία του Δωδεκαθέου μέσω της θεολογικής Φιλοσοφίας, καταλήγοντας στην Πλατωνική αίρεση του Δωδεκαθεϊσμού περί «ενός ανωτάτου υπερβατικού, αρρήτου και αφάτου θεού ο οποίος αποτελεί αιτία της υπάρξεως και λειτουργίας του κόσμου», που απετέλεσε την βάση του συγχρίνου μονοθεϊσμού. Είναι η ύβρις του Πλατωνικού μιάσματος προς το Ελληνικό Πάνθεον, που κατεδίκασε το μίασμα αυτό της φιλοσοφικής θεολογίας να καταγραφεί στην Ιστορία με τον ατιμωτικό για Έλληνα χαρακτηρισμό «ο πρώτος χριστιανός».

Επιστρέφοντας στην Ελληνίδα Ίσιδα, οι λαϊκές μάζες ευρίσκουν στο πρόσωπό της την αρωγή της «Σπλαχνικής Ίσιδος», που είναι η μορφή της Ίσιδος Αφροδίτης που οι βάνδαλοι κατέστρεψαν στην Νέα Μάκρη (με το επίθετο «Σπλαχνική» λατρεύεται η Αφροδίτη στην Κύπρο, ενώ στην Πάφο η Αφροδίτη Παφία ταυτίζεται με την Ίσιδα). Η Ίσις Αφροδίτη γνωρίζει τον ανθρώπινο πόνο και συμμετέχει ενεργά στην επίλυση των προβλημάτων των ανθρώπων που θρησκεύουν στον ευρύτερο Ελληνικό Κόσμο. Ο Πλούταρχος μας παραδίδει ότι στην Σπλαχνική Ίσιδα καταφεύγουν όσοι υποφέρουν στην ζωή και ζητούν το έλεος προσδοκώντας στην σωτηρία της ψυχής τους μέσα από την σχέση τους με το θείο.

Το σημαντικότερο όμως για να κατανοήσει κάποιος τους κινδύνους για τον χριστιανισμό από την μορφή της Ίσιδος Αφροδίτης, το Άγαλμα της οποίας άγνωστοι βεβήλωσαν στην Νέα Μάκρη, είναι η Παρθένος Ίσις. Θα την συναντήσουμε στην Ιερά Παρθένα, στην Αιώνιο Γυναίκα, στην Μεγάλη Μητέρα. Η Ίσις έχει συλλάβει τον Μεγάλο Ώρο, δηλαδή τον πρωτότοκο Υιό της, όντας ακόμη στην Μήτρα της Μητέρας της, δίχως να γονιμοποιηθεί από άνδρα. Εδώ έχουμε μια από τις πιο παλαιές αποδόσεις της αμώμου συλλήψεως. Την άμωμη σύλληψη συναντάμε στην Γέννηση του Ήφαιστου από την Ήρα, στη Γέννηση του Μεγάλου Ώρου από την Ίσιδα, στη Γέννηση του θεανθρώπου Διονύσου στις 25 Δεκεμβρίου από την Παρθένο Σεμέλη (του αποκαλουμένου «θείου βρέφους» και «ποιμένος» που ως περιπλανώμενος θαυματοποιός στην ράχη ενός γαϊδουριού έζησε, πέθανε και ανεστήθη για την σωτηρία του ανθρώπου), αλλά και μεταγενέστερα (ως δάνειο) στην γέννηση του Χριστού από την Παναγία, σαν ένα σύμβολο θεϊκής αυταρκείας. [με πληροφορίες από « Ίσις: Η Μητέρα του Κόσμο, Διάλεξη που εδόθη από τον Φιλοσοφικό Σύλλογο Ιάμβλιχο στις 2 Μαρτίου 1983»].

Μέσα από την ταύτιση της Ίσιδος με την Δήμητρα, τα Ελευσίνια Μυστήρια (6αι. π.Χ) ταυτίζονται με τα Μυστήρια της Ίσιδος (1αι. π.Χ). Οι τελετουργίες των Μυστηρίων της Ίσιδος, που εβασίζοντο στο τελετουργικό των Ελευσινίων Μυστηρίων, θεωρήθηκαν ως συμβολικός θάνατος και ανάσταση και θεωρούντο ότι διεσφάλιζαν ότι η ψυχή του πιστού, με την βοήθεια της Ίσιδος, θα συνέχιζε μετά τον θάνατο σε μια ευτυχισμένη μετά θάνατον ζωή. Τα Μυστήρια της Ίσιδος, και ιδιαίτερα η σχέση τους με την μετά θάνατον ζωή, μοιάζουν με σημαντικά στοιχεία του χριστιανισμού [wikiwand: Mysteries of Isis].

Στην εξελληνισμένη Βόρειο και Κεντρική Ευρώπη την λατρεία της Ελληνίδος Ίσιδος, με τις μορφές της Αφροδίτης και της Δήμητρος, διέδωσαν οι ναυτικοί και οι έμποροι της ελληνορωμαϊκής περιόδου, που εξάπλωσαν έως τις όχθες του Ρήνου την ευλάβεια προς την Ίσιδα, προστάτιδα των ναυτιλλομένων. Ως «Ίσις Πελαγία» θεωρείτο προστάτρια των ναυτικών και ο ανάλογος εορτασμός της ήταν το navigium isidis κατά την 5η Μαρτίου (Βλ. Μεγαλομμάτης Κ. 1989, 238). Το επίθετο «Πελαγία» η Ίσις λαμβάνει απευθείας από την «Αφροδίτη Πελαγία». Η Αφροδίτη χαρακτηρίζεται με διάφορα επίθετα σε επικλήσεις σχετικά με την θάλασσα: Εύπλοια (που παρέχει ασφαλή πλεύση), Ποντία (της θαλάσσης του πόντου), Εινάλια (της ακτής), Επιλιμένια (του λιμένος) και Πελαγία (του πελάγους). [Wikipedia: Αφροδίτη]

[Την «Αφροδίτη Πελαγία» και την «Ίσιδα Πελαγία» σήμερα συναντάμε στις μονές του Ρωμαιοχριστιανισμού με την στερεότυπο επωνυμία «Ιερά Μονή Πελαγία» όπου οι χριστιανοί λατρεύουν την… «Παναγία Πελαγία»! Όσο για την ετυμολογία της «Παναγίας Πελαγίας» και την σύνδεση αυτής με την λέξη «πέλαγος», η εκκλησιαστική παράδοση αναφέρει ότι «ἡ Παναγία παρουσιάσθηκε στούς ποιμένες καί τούς ὑπέδειξε νά ἀνασύρουν τήν εἰκόνα της ἀπό το… πέλαγος.»!

Μεγάλη μορφή του Ελληνικού Πανθέου με το όνομα «Πελαγία» είναι και η χριστιανική αγία Πελαγία της Τήνου, κι ας μη το εγνώριζε η ιδία όσο ζούσε. Στην αγία Πελαγία της Τήνου εμφανίσθηκε η πανέμορφη νύμφη Αμφιτρίτη και της υπέδειξε το σημείο στην Τήνο όπου ευρίσκετο ο ναός της!

Σύμφωνα με την επίσημο εκδοχή του οράματος της αγίας Πελαγίας που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος της Παναγίας Τήνου, «Στις 9 Ιουλίου του 1822, παρουσιάσθηκε στον ύπνο τής μοναχής Πελαγίας, μια πανέμορφη γυναίκα με λαμπρή περιβολή και θαυμάσια μορφή και της είπε: «Πήγαινε στον επίτροπο της Μονής Σταματέλο Καγκάδη και πες του να σκάψουν, να ανακαλύψουν το σπίτι μου στο κτήμα του Αντωνίου Δοξαρά».»! Πράγματι. Ο λαός της Τήνου άρχισε πρόθυμα τις ανασκαφές στις αρχές Σεπτεμβρίου 1822. Με την ανασκαφή του 1822 που ακολούθησε του οράματος της Πελαγίας, ευρέθη το αρχαίο Θέατρο και το Ιερό του Διονύσου. Εκεί ευρίσκετο, εκτός από το θέατρο, και ένας μικρός Ν α ό ς της πανέμορφης νηρηίδος Α μ φ ι τ ρ ί τ η ς και του συζύγου της Ποσειδώνος! Το όραμα της μοναχής Πελαγίας είχε βγει αληθινό! Η Νηρηίς Αμφιτρίτη που με την μορφή μιας πανέμορφης γυναίκας εμφανίσθηκε στο όνειρο της μοναχής Πελαγίας υποδεικνύοντάς της το σημείο που ήταν θαμμένος ο ναός της, είχε βγει αληθινό! Δυστυχώς όμως τα γεγονότα κύλησαν αλλοιώς. Και η Ιστορία γράφτηκε αλλοιώς…

Ο τηνιακός όχλος χλεύαζε και κατηγορούσε την Πελαγία ως ονειροπόλα γιατί αντί για το θαμμένο ναό τής χριστιανικής Παναγίας, η Πελαγία υπέδειξε τον ναό της Νηρηίδος Αμφιτρίτης! Έτσι εχόντων των πραγμάτων «(…) υπό την πίεση της λαϊκής δυσαρεσκείας οι εργασίες επαναλαμβάνονται με περισσότερη οργάνωση και πείσμα και στις 30/1/1823, η αξίνα του Δημ. Βλάσση κτυπά στο… θαυματουργό εικόνισμα της Παναγίας ευαγγελιστρίας.» …! Στην συνέχεια οι Ρωμαίοι της Τήνου λεηλατούν την Ιερά Δήλο, αποξηλώνουν τα μάρμαρα από τα Ιερά των Διδύμων Θεών Αρτέμιδος και Απόλλωνος, και με το Δηλιακό μάρμαρο των Διδύμων κατασκευάζουν τον ρωμαϊκό ναό της Παναγίας της Τήνου! Ήταν η Ύβρις που προκάλεσε την Οργή των Παντοδυνάμων Διδύμων. Ήταν η ανόσια πράξη βεβηλώσεως της Ιεράς Δήλου που κατεδίκασε το ελληνόφωνο Ρωμαϊκό κράτος σε θάνατο πριν ακόμα γεννηθεί.

Συναφώς, για την εισαγωγή των «αγίων» στο χριστιανικό πάνθεον λεκτέο ότι πίσω από την επινόηση των «αγίων» ευρίσκεται, ποιος άλλος; Το Πλατωνικό μίασμα! Τους «αγίους» επενόησε ο Πλάτων στα πλαίσια της αιρέσεως του Δωδεκαθέου που εδημιούργησε, περί «ενός ανωτάτου υπερβατικού, αρρήτου και αφάτου θεού ο οποίος αποτελεί αιτία της υπάρξεως και λειτουργίας του κόσμου»! Όπως η Wikipedia αναφέρει στο λήμμα «Σατανάς», «Ο Πλατωνικός Σατανισμός είναι ο προστάτης της ελευθέρας βουλήσεως. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα δεν υπάρχει κακό και καλό, παρά μόνο περισσότερο ή λιγότερο πνευματικό, όλη ή ύλη, τα ζώα μα και οι Ά γ ι ο ι (μικροί θεοί για τον Πλάτωνα) ή τα Πνεύματα και ο θεός έχουν διαφορετικές μα σταθερές -αμετάβλητες θέσεις στην κλίμακα της πνευματικότητος και μόνον ο άνθρωπος μπορεί να μεταβάλει την θέση του γιατί έχει ελεύθερη θέληση – βούληση (σύμφωνα με τον Πλάτωνα), ενώ σύμφωνα με τους Πλατωνικούς Σατανιστές ελεύθερη θέληση έχει και ο Σατανάς.» (wikipedia: Σατανάς).

Κλείνοντας την παρένθεση αυτήν να προσθέσω ότι (α) ως «σατανάς» φαίνεται και πάλι να λατρεύεται η Αφροδίτη, λόγω της Πεντάλφα και του οργιαστικού χαρακτήρος των σατανιστικών τελετουργιών που παραπέμπουν ευθέως στην Ιερά Πορνεία· κυρίως όμως λόγω του λαμπερού πλανήτου Αφροδίτη, του αποκαλουμένου και «Άστρο της Αυγής» που στην αρχαιότητα ονομάζετο Εωσφόρος (έως + φέρω), δηλαδή αυτός που φέρει την «έως-ηώς» (αυγή = φως), όταν εμφανιζόταν νωρίς το πρωί, στην ανατολή, λίγες ώρες, περίπου τρεις, πριν ανατείλει ο Ήλιος (λυκαυγές) , και

(β) η φιλοσοφική θέση του Πλατωνικού μιάσματος περί «ελευθέρας βουλήσεως του ανθρώπου», στην θεολογική ερμηνεία που επιχειρεί στον «Πλατωνικό Σατανισμό» σχετικά με τημ σχέση του ανθρώπου με το τους «αγίους», τα «πνεύματα» και τον «θεό» , πιθανολογείται ως εσφαλμένη τόσο από την Ελληνική Σκέψη όσο και από την ελίτ της συγχρόνου διανοήσεως και των νευροεπιστημόνων. Η πλατωνική βεβαιότητα της «ελευθέρας βουλήσεως του ανθρώπου», που στην συνέχεια απετέλεσε το Πλατωνικό θ ε μ έ λ ι ο του χριστιανισμού, αμφισβητείται έντονα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα ως εσφαλμένη. «Ο άνθρωπος δεν έχει ελευθέρα βούληση, η ελευθέρα βούληση είναι αυταπάτη, μια ψευδαίσθηση του ανθρώπου» υπεστήριξε ο Daniel Wegner, ο πολυβραβευμένος Αμερικανός κοινωνικός ψυχολόγος και καθηγητής ψυχολογίας στο Harvard. Φαίνεται ότι η αιώνια πάλη μεταξύ Ελεατικής και Πλατωνικής Σκέψεως αναδεικνύει νικήτρια την πρώτη.

Για τους Σοφιστές, η Πλατωνική «αλήθεια» δεν υπάρχει. Η Ελεατική Σκέψη υποστηρίζει ότι «Οι φανταστικές διαστάσεις του χώρου και του χρόνου υπάρχουν για να υπάρξει ανύπαρκτα ο κόσμος των φαινομένων. Ο μεγάλος Σοφιστής Παρμενίδης υποστηρίζει ότι το «Το «Φαίνεσθαι» δεν θεμελιώνει αληθινή γνώση, δεν υπάρχει η έννοια του μη όντος αλλά είναι πλάνη στην οποία οδηγήθηκε ο άνθρωπος μέσω εικασιών. Εκ τούτου συνάγεται πως η ροή των φαινομένων, το γίγνεσθαι, είναι μύθευμα, λανθασμένη αντίληψη στην οποία οδηγεί η εμπειρία και όχι ο λόγος, και πως το Ον ευρίσκεται σε στάση, άχρονο, αδημιούργητο, αδιαίρετο».

Παρόμοιες είναι και οι θέσεις του μεγάλου Σοφιστού Γοργία: «Το όν δεν υπάρχει, δηλαδή τίποτε από ό,τι σκεπτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε δεν υπάρχει. Αλλά ακόμη και εάν υπήρχε δεν θα μπορούσαμε να το γνωρίσουμε. Αλλά ακόμη και να μπορούσαμε να το γνωρίσουμε δεν θα μπορούσαμε να κοινωνήσουμε την γνώση μας με τους άλλους.»]

Επιστρέφοντας στην Ελληνίδα Ίσιδα, αν και η κρατούσα άποψη ταυτίζει την Ίσιδα κυρίως με την Δήμητρα και την Αρτέμιδα Εφεσία, εντούτοις δεν μπορεί να παραβλεφθεί η ταύτιση της Ίσιδος με την Αφροδίτη, βασιζομένη κυρίως σε απεικονίσεις της Αφροδίτης όπως η τελευταία παριστάνεται στον αγαλματικό τύπο της Ίσιδος – Αφροδίτης. Πριν όμως δούμε την Ίσιδα με την μορφή της Αφροδίτης, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την Ελληνίδα Αφροδίτη από την οποία προέρχεται η Ελληνίδα Ίσις- Αφροδίτη. Και συγκεκριμένα να εξετάσουμε τις μορφές των δύο Θεαινών ως «Μαύρη Αφροδίτη» και «Μαύρη Ίσιδα».

(I) Μαύρη Αφροδίτη

Η Αφροδίτη είναι γνωστή ως «Μελαινίς», δηλαδή η «Μαύρη Θεά» (από το σκοτάδι της νύκτας), ένα κατεξοχήν ερωτικό επίθετο της Αφροδίτης, με το οποίο λατρεύετο στην Κόρινθο. (Παυσανία, 2, § 4, παρ. 6, § 2, παρ. 17, § 4, Athen xiii, σελ. 588). Σύμφωνα με τον Παυσανία 1000 Ιερές Πόρνες ιερουργούσαν στον ναό της Θεάς στην Κόρινθο.

Με τα ονόματα «Μέλαινα», «Μελαινίς» και «Σκοτία» υποδηλώνεται η σκοτεινιά, που ο έρως συμπαθεί ιδιαίτερα [Greek Gods Cult, Aphrodite Cult, Titles & Epithets , APHRODITE TITLES, Theoi com]. Το επίθετο Μελαινίς της Αφροδίτης, δηλαδή Μαύρη Θεά, παραπέμπει ευθέως στην Ερωτική ιδιότητα της Θεάς, συγκεκριμένα στην επίδραση της Θεάς στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα κατά την διάρκεια της νύκτας: «ἐν Κορίνθῳ ἡ «Μελαινίς» καλουμένη, νυκτός επιφαινομένη ἐμήνυεν ἐραστῶν ἔφοδον πολυταλάντων».

Ο πλέον χαρακτηριστικός αγαλματικός τύπος της Αφροδίτης που παριστάνει την Ερωτική – Μαύρη Αφροδίτη είναι ο αγαλμάτινος τύπος στο μοτίβο «Αφροδίτη Αποσανδίζουσα» («Η Αφροδίτη λύοντας το σανδάλι της»). Το εμβληματικότερο μάλλον Άγαλμα στον τύπο «Αφροδίτη Αποσανδίζουσα» φυλάσσεται στο Μουσείο του Λούβρου στην Φραντσία (εικόνα 1). Παριστάνει την «Μαύρη Αφροδίτη» στην μορφή της Μελαΐνής. Το γλυπτικό αυτό αριστούργημα της ελληνιστικής εποχής είναι η επιτομή της Ερωτικής – Μαύρης Αφροδίτης.

Όπως διαβάζουμε στον ιστότοπο του Μουσείου του Λούβρου, το χάλκινο (μαύρο) αγαλματίδιο, το οποίο πιθανότατα προέρχεται από την Συρία (όπου η Αφροδίτη λατρεύτο ως Συρία Αφροδίτη), καταδεικνύει την σημασία της λατρείας της Αφροδίτης στις ανατολικές περιοχές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Είναι εμπνευσμένο από ένα διάσημο άγαλμα της Ελληνιστικής περιόδου, το οποίο στην συνέχεια αντεγράφη πολλές φορές: η Θεά, που φαίνεται εντελώς γυμνή, λύνει ένα από τα σανδάλια της. Το θέμα, προσφέροντας ένα πρόσχημα για αδιάκριτη παρατήρηση του γυναικείου σώματος, ανήκει στην παράδοση της κλασσικής γλυπτικής. Η Θεά Αφροδίτη παριστάνεται εξ ολοκλήρου γυμνή, δεν φορά κάτι άλλο παρά χρυσά βραχιόλια. Στηριζομένη σε μια στήλη που έχει χαθεί, πρόκειται να αφαιρέσει το σανδάλι της από το αριστερό της πόδι. Στο άλλο της χέρι κρατά ένα μήλο, ένα παραδοσιακό σύμβολο της Αφροδίτης. Η φιγούρα της θεάς παριστάνεται καθώς ισορροπεί επισφαλώς, σε μια στάση που υπογραμμίζει το γυμνό γυναικείο σώμα και αναδεικνύει σε όλο του το μεγαλείο τον αισθησιακό ερωτισμό της Θεάς προσφέροντας στο ανθρώπινο γένος αδιάκριτη θέαση του Θείου Αιδοίου. (με πληροφορίες από Louvre: Aphrodite Untying Her Sandal).

[Σχετικά με την Συρία Αφροδίτη, υπενθυμίζω στο σημείο αυτό ότι σύμφωνα με την τρίτη εκδοχή της Γεννήσεως της Αφροδίτης που μας παραδίδει ο Υγίνος («μύθος» 197), η Αφροδίτη γεννήθηκε στην Συρία. Ένα αυγό έπεσε στον Ευφράτη ποταμό. Αυτό το έβγαλαν ψάρια στην στεριά, το κλώσησαν περιστέρια και από εκεί, στον κατάλληλο χρόνο, ξεπετάχθηκε η Αφροδίτη. Γι’ αυτό και απεκλήθη και Συρία ή Συριακή θεά και οι Σύριοι δεν έτρωγαν ψάρια και περιστέρια θεωρώντας τα θεϊκά όντα. Έτσι Ιχθύς και Περιστέρι καθιερώθηκαν ως κεντρικά ιερά σύμβολα της Αφροδίτης. Ωστόσο η παραπάνω άποψη του Υγίνου δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Χωρίς να θέλω να στεναχωρήσω τους φίλους Κυπρίους που διαβάζουν την ανάρτηση, η Αφροδίτη δενεγεννήθη στην Κύπρο. Ούτε στην Συρία εγεννήθη. Η Γέννηση της Αφροδίτης τοποθετείται γεωγραφικά στα Κύθηρα. Αυτό μας υποδεικνύει η ίδια η Θεά. Στην θάλασσα των Κυθήρων μπορεί ο επισκέπτης ακόμη και σήμερα να δει τους Όρχεις του Ουρανού, του Πατέρα της Αφροδίτης! Την Γέννηση της Αφροδίτης στα Κύθηρα από τους Όρχεις του Ουρανού, που έπεσαν στην θάλασσα των Κυθήρων, θα δούμε στο αμέσως επόμενο επεισόδιο. Είναι η ανάδυση της Αφροδίτης από τον αφρό της θάλασσας των Κυθήρων.]

Επιστρέφοντας στην Μαύρη Αφροδίτη, στον πίνακα ζωγραφικής «Χριστιανική Αλληγορία» [εικόνα 2] του Γιαν Προφόοστ (φλαμανδικά: Jan Provoost, 1462-1529) που ήταν Βέλγος ζωγράφος γεννημένος στην Μονς της Βαλλωνίας και ήταν από τους πλέον διασήμους ζωγράφους της πρωΐμου φλαμανδικής σχολής της γενεάς του, απεικονίζεται ο Χριστός και η Μαύρη Αφροδίτη, η οποία φορά τον μαύρο χιτώνα της ιεροσύνης. Στα χέρια της κρατά το Περιστέρι, το κεντρικό σύμβολο της λατρείας της Αφροδίτης. Να διευκρινίσω στο σημείο αυτό ότι «μαύρος χιτώνας της ιεροσύνης» στην λατρεία της Αφροδίτης είναι ο χιτώνας της Ιεράς Πορνείας.

(II) Μαύρη Ίσις

Η επιγραφή στην είσοδο του ναού της Θεάς Ίσιδος στην Σάϊδα της Αιγύπτου έγραφε: «Εγώ, η Ίσις, είμαι όλα όσα έχουν υπάρξει, όσα υπάρχουν και όσα θα υπάρξουν. Ουδείς θνητός άνθρωπος αφαίρεσε ποτέ το πέπλο μου». Η Ίσις παριστάνεται καλυμμένη με μαύρο μανδύα από το κεφάλι μέχρι τα πόδια της, είναι εκείνη που αποκαλύπτει τη σοφία της μόνο στους μυημένους. Αντίγραφο του παραπάνω Αγάλματος της Ίσιδας που υπήρχε ναό στην Σάϊδα, σήμερα ορθώνεται στον Εθνικό Ιστορικό Χώρο Herbert Hoover στις ΗΠΑ [εικόνα 3]· είναι η Ίσις καλυμμένη με μαύρο μανδύα από το κεφάλι ως τα νύχια των ποδιών, ενώ στο βάθρο του Αγάλματος είναι γραμμένη στα γαλλικά η ίδια επιγραφή του ναού στην Σάϊδα: «Εγώ, η Ίσιδα, είμαι όλα όσα έχουν υπάρξει, όσα υπάρχουν και όσα θα υπάρξουν. Κανείς θνητός άνθρωπος δεν αφαίρεσε ποτέ το πέπλο μου». Στο Άγαλμα αυτό της Ίσιδας που η θεά παριστάνεται καλυμμένη με μαύρο μανδύα από το κεφάλι μέχρι τα νύχια των ποδιών της εντοπίζεται ο πρόγονος της ισλαμικής μπούρκας.

Αγάλματα της Μαύρης Ίσιδος η οποία φορά μαύρο ιερατικό μανδύα που καλύπτει το Σώμα της θεάς από το κεφάλι μέχρι τα πόδια, διασώζονται σήμερα στο Μουσείο της Νάπολης στην Ιταλία [ εικόνα 4 – Isis, Roman, 2nd C. AD] και στο Μουσείο Kunsthistorisches στη Βιέννη [ εικόνα 5 – Black marble Isis statue holding missing Sistrum & a pitcher for holy Nile water-Roman 2nd c. AD Kunsthistorisches Museum,Vienna]

(III) Ταύτιση Ίσιδος και Αφροδίτης από τον αγαλματικό τύπο «Ίσιδα Αφροδίτη»

Α) Άγαλμα της Μαύρης Αφροδίτης – Ίσιδος που εκτίθεται στο Μουσείο Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη [εικόνα 6] παριστάνει σε χρώμα μαύρο την Πτολεμαϊκή βασίλισσα Κλεοπάτρα VII ως Ίσιδα – Αφροδίτη (περ. 51-30 π.Χ.). Οι περισσότερες βασίλισσες της Πτολεμαϊκής Περιόδου συσχετίσθηκαν με την θεά, με την πιο γνωστή περίπτωση αυτήν της Κλεοπάτρας. Κατά την διάρκεια της ζωής της, θεωρήθηκε ως η ζωντανή ενσάρκωση της Ίσιδος, η οποία αναγνωρίσθηκε ως Αφροδίτη στον ευρύτερο Ελληνικό Κόσμο που εκτείνεται γύρω από την Λεκάνη της Μεσογείου. (Cleopatra as Isis-Aphrodite, του George Shuklin , published on 14 March 2018, Ancient History)

Β) Ένας δεύτερος αγαλματικός τύπος της εξελληνισμένης Ίσιδος Αφροδίτης είναι αυτός που φέρει στο κεφάλι ένα καλάθι σε σχήμα V που συμβολίζει το Ιερό Θηλυκό και την Γονιμότητα της Μεγάλης Μητέρας!

Η Ίσις Αφροδίτη (Isis-Aphrodite) είναι μια μορφή της Μεγάλης Θεάς Ίσιδος που δίδει έμφαση στις πτυχές Γονιμότητος που σχετίζονται με την Αφροδίτη. Λατρεύθηκε ως προστάτις του γάμου και του τοκετού και, ακολουθώντας τα πανάρχαια φαραωνικά αρχέτυπα συνδέθηκε και με την Αναγέννηση. Στο κεφάλι φέρει ένα υπερβολικά μεγάλο «καλάθι» (το στέμμα των αιγυπτιακών ελληνορωμαϊκών θεοτήτων) [εικόνα 7] που είναι διακοσμημένη με ένα μικρό δίσκο και κέρατα της Ίσιδος, που αποτελούν στοιχεία που επιτείνουν την επίδραση του γυμνού της. Η χρονολόγηση τοποθετεί αυτό το κομμάτι στην ρωμαϊκή περίοδο, πιθανώς περίπου το 150 μ.Χ. . (με πληροφορίες από το ‘’The Metropolitan Museum of Art’’)

Γ) Ένας τρίτος αγαλματικός τύπος της Ελληνίδος Ίσιδςς Αφροδίτης ευρίσκεται στο Ιερό των Αιγυπτίων Θεών στην Νέα Μάκρη [πρόκειται για το αντίγραφο που ορθώνετον πλάι στην Ίσιδα Δήμητρα που επίσης αποκεφάλισαν οι βάνδαλοι]

Άγαλμα της Ίσιδος με την μορφή της Αφροδίτης που κρατά ρόδα [εικόνα 8] και έχει την ιερατική κίνηση του βαδίσματος, ευρέθη στην Νέα Μάκρη όπου ευρίσκετο η Πυραμίς στο ιερό των Αιγυπτίων Θεών στην Αττική. Η αυθεντική Ίσις Αφροδίτη εκτίθεται στο Μουσείο του Μαραθώνος.

Λείψανα ναών της Ίσιδος στην επικράτεια της σημερινής Ελλάδος διασώζονται στο Άργος, στην Ερέτρια (το Ισείον), στην Επίδαυρο, στην Ρόδο όπου λατρευόταν εκτός από την θεά και ο Σάραπις, και στο Ιερό των Αιγυπτίιων Θεών στην Νέα Μάκρη που λεηλατήθηκε από τους βανδάλους.

Ἀλαμπάσης Θανάσης

https://filonoi.gr/2018/07/12/poia-einai-h-isis-afrodith-poy-apokefalisan-barbaroi-sthn-nea-makrh/