ΤΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΝΑΖΙΡΑΙΟΙ;

Ο Ιησούς λέγεται Χριστός, επειδή ήταν χρισμένος, δηλαδή αλειμμένος με τελετουργικό χριστήριο έλαιο, που στα εβραϊκά ονομάζεται: «νέζερ»!  Ο Ναζιραίος Σαμψών και ο Ιησούς είχαν κοινή την ιδιότητα του αφιερωμένου δηλαδή του Ναζιραίου.  Η ελληνική λέξη «χριστός» και η εβραϊκή λέξη «ναζιρ(αίος)» είναι εννοιολογικά ταυτόσημες!   «Επί Κλαυδίου εν Αντιοχεία, οι λεγόμενοι Ναζιραίοι, Χριστιανοί μετωνομάσθησαν» Σουΐδας chi.523.  Καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι η αγωνία κάποιων, να αποκρυβεί η ιδιότητα του Ναζιραίου από τον Ιησού, ήταν μάλλον δικαιολογημένη! Όταν δεκαετίες μετά γράφτηκαν τα ευαγγέλια, ο Ιησούς είχε πάρει οριστικά τον δρόμο της θεοποίησης και ο αποκαλυπτικός τίτλος του Ναζιραίου (αφιερωμένου) έπρεπε υποχρεωτικά να απαλειφθεί!   Ο τίτλος αυτός του αφιερωμένου (ναζιραίου), παρέπεμπε σε στρατευμένη "αγιοσύνη" και αποκάλυπτε παρασκηνιακούς μηχανισμούς θεοποίησης! Ήταν λοιπόν προτιμότερο να μετατρέψουν την ομολογημένη αρχικά αυτή ιδιότητα του Ιησού σε τοπωνύμιο, παρά να αφήσουν αυτή την ιδιότητα του στρατευμένου σωτήρα να τον υποβαθμίζει εσαεί. Έτσι από Ναζιραίος, ο Ιησούς έγινε Ναζωραίος, αποκτώντας μια φανταστική πόλη καταγωγής, εξαφανίζοντας όμως μια ιδιότητα που υπενθύμιζε ενοχλητικά τον ρόλο του στρατευμένου σωτήρα!



Ο Ιησούς ήταν Ναζιραίος και οχι 

Ναζωραίος 


Του Μ. Καλόπουλου 


Το συχνό φαινόμενο των γυναικών, που με ασταμάτητες προσευχές και πικρό κλάμα, νυχθημερόν παρακαλούσαν τον θεό στο ναό να τις βοηθήσει να αποκτήσουν ένα παιδί, δημιουργούσε στο πανούργο ιερατείο την ανάλογη όρεξη, να προσφέρει τα πολυπόθητα αυτά παιδιά, αφαιρώντας απ’ τις απαρηγόρητες αυτές γυναίκες το κοινωνικό όνειδος της στειρότητας και φυσικά ζητώντας για αντάλλαγμα, την δια βίου εξουσία πάνω στην ζωή αυτών των παιδιών.
Τα «αφιερωμένα» αυτά παιδιά, κατέληγαν σε κάποιο ιερατικό ίδρυμα και με την καθημερινή θεολογική τους εκπαίδευση, βρισκόταν κυριολεκτικά στο έλεος των πανούργων ιερέων. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου, έως ότου το αδίστακτο και αχόρταγο για εξουσία ιερατείο, καταλάβει την απόλυτη πνευματική κηδεμονία που μπορούσε να αποκτήσει πάνω στα ανυπεράσπιστα αυτά παιδιά και την ποικιλία των υπηρεσιών που μπορούσε να εξασφαλίσει, απ’ τα τέλεια αυτά υποχείρια!
Ένα τέτοιο θεοκρατικό υποχείριο, ήταν από μικρός ο Ιερεμίας, ο οποίος μεγάλωνε μέσα σε ιερατική οικογένεια. Ήταν ακόμα παιδί όταν μια "θεϊκή" φωνή τον κάλεσε να αναλάβει υποχρεώσεις που ξεπερνούσαν την ηλικία του: «Απ’ την κοιλιά της μάνας σου σε διάλεξα και πριν ακόμα γεννηθείς σε είχα ξεχωρίσει για να είσαι προφήτης, γι αυτό μη λες είμαι πολύ νέος, γιατί σε όλους όσους σε στέλνω θα πας και όλα όσα σε διατάζω θα πεις» Ιερεμίας 1.5-7.  Το σύγγραμμα του Ιερεμία είναι γεμάτο από τέτοιες "θεϊκές" φωνές, που τον διατάζουν να αναλάβει απίστευτες αποστολές.
Ο κάθε εύπλαστος μικρούλης «αφιερωμένος», δια βίου έρμαιο των καθημερινών θεολογικών και άλλων φαντασιώσεων, μπορούσε να πεισθεί για οτιδήποτε! Όχι μόνο ότι είναι άγγελοι, όσοι τον φρόντιζαν καθημερινά (όπως είδαμε να συμβαίνει με την αφιερωμένη Μαρία) αλλά ότι και ο ίδιος ήταν κάποιος εκλεκτός, μοναδικός και γιατί όχι ο Μεσσίας και γιός του θεού και όχι οποιοσδήποτε απλός υπηρέτης του!

Όλα δείχνουν, ότι αυτός ακριβώς υπήρξε και ο σημαντικότερος μηχανισμός παραγωγής βιβλικών ηρώων, που έγραψαν ασυνήθιστη ιστορία πανουργίας, αλλά και άμετρου ηρωισμού και αυτοθυσίας, που εμείς οι κοινοί άνθρωποι, ακόμα δεν μπορούμε να καταλάβουμε, πού και πώς γεννήθηκαν οι προϋποθέσεις της παράξενης δύναμης και της ιδιαίτερης πνευματικότητάς τους!

Το ιδιαίτερο πνευματικό κλίμα, μέσα στο οποίο μεγάλωναν αυτά τα παιδιά, φαίνεται στην περίπτωση του Ναζιραίου προφήτη Σαμουήλ. Η μητέρα του Άννα, για πολλά χρόνια βεβαιωμένη στείρα. (Α΄Σαμ.1.5) απέκτησε τελικά με την βοήθεια του προφήτη Ηλεί, τον Σαμουήλ, τον οποίο από νήπιο παρέδωσε στην υπηρεσία του προφήτη Ηλεί, που ήταν φύλακας της κιβωτού της διαθήκης. Όταν ήρθε η στιγμή να αναλάβει υπηρεσία, ο νεαρός Σαμουήλ άρχισε κι αυτός να ακούει φωνές (Α΄Σαμ.3.4) που τον κατηύθυναν σε διάφορες υπηρεσίες.
Τα παιδιά αυτά που νόμιζαν ότι μιλούσαν πράγματι με τον θεό, μπορούσαν να οδηγηθούν σε μια τέτοια πνευματική αγκύλωση, που στο όνομα του θεού τους μπορούσαν να διατάξουν οτιδήποτε, ακόμα και την σφαγή αθώων νηπίων όπως αδίστακτα έκανε αργότερα ο Σαμουήλ!
Ο Σαμουήλ έγινε τελικά ο τελευταίος Κριτής του Ισραήλ και ένας απ’ τους μεγαλύτερους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. 1 Νίκησε τους Φιλισταίους, ίδρυσε σχολές προφητών και προκάλεσε θρησκευτική και εθνική ανάταση!  Ήταν σκληρός, ραδιούργος και αδίστακτος! Ήταν εκείνος που δεν δίστασε να διατάξει: «θανατώστε άνδρες, γυναίκες και παιδιά, νήπια και θηλάζοντα»Α΄ Σαμ.15.3.
Μια άλλη περίπτωση που μας βοηθάει να καταλάβουμε αυτόν τον μηχανισμό παραγωγής ηρώων, είναι η περίπτωση του Σαμψών. Η ανάδοχος μητέρα του, η γυναίκα του «Μανωέ» (η Π. Διαθήκη δεν διέσωσε το όνομα της μητέρα του) ήταν επίσης μια τέτοια δυστυχισμένη στείρα γυναίκα, έως ότου είδε μπροστά της έναν απεσταλμένο (άγγελο) που της είπε: «είσαι στείρα και δεν γεννάς, αλλά θα γεννήσεις (δηλαδή θα αναθρέψεις) γιο. Από τώρα και στο εξής όμως δεν θα πιεις κρασί ή άλλο ποτό και δεν θα φας τίποτε ακάθαρτο, γιατί το παιδί που θα γεννήσεις (θα αναθρέψεις) θα είναι Ναζιραίος, δηλαδή αφιερωμένος στον θεό. Τα μαλλιά του δεν θα κοπούν και θα αρχίσει να σώζει τον Ισραήλ απ’ τα χέρια των αλλοφύλων» Κριταί. 13.3-5. Μάλιστα προς αποφυγήν παρεξηγήσεων επαναλαμβάνει ο άγγελος: «Ναζιραίος θεού θα είναι το παιδάριο έως της ημέρας του θανάτου του» Κριταί. 13.7.
Φυσικά η γυναίκα δεν έπαψε να είναι στείρα, αλλά σύντομα έγινε θετή μητέρα (ανάδοχος) ενός παιδιού που ο αγγελιοφόρος του ιερατείου της έκανε σαφές, ότι ο "θεός" δηλαδή το κρυφό ιερατείο, θα έχει πάνω στο παιδί αυτό πλήρη δικαιώματα, μέχρι την ημέρα του θανάτου του! Στο παιδί αυτό έδωσαν το όνομα Σαμψών και με τις μαγγανείες του, έγινε ο φόβος και ο τρόμος των αλλοφύλων ή αλλιώς Ελληνο-Φιλισταίων!
Ο Σαμψών, δεν δίστασε να δηλητηριάσει το νερό χιλίων στρατιωτών και μετά να τους αποτελειώσει με μια γαϊδουροσιαγόνα! 2 Με τον ίδιο τρόπο σκότωσε (αποτέλειωσε) τριάντα ακόμα Φιλισταίους, μόνο για να πάρει τα ρούχα τους. Έγινε ήρωας πνίγοντας χωρίς φανερή αιτία ένα λιονταράκι (σκύμνο λέοντος) και κατά την αφήγηση πάντα, έκανε κάτι ανήκουστο, έδεσε ανά δυο απ’ τις ουρές 300 αλεπούδες, τις έβαλε φωτιά για να καούν ζωντανές και τις αμόλησε στην συγκομιδή των Φιλισταίων κατακαίγοντας σπαρτά, αλλά και αμέτρητα ελαιόδενδρα. Για όλα αυτά τα ανήκουστα αίσχη: «πνεύμα Κυρίου (δηλαδή ο Γιαχβέ) κατηύθυνε αυτόν» Κριταί 14.19.   Αυτά ήταν τα τρομερά δια βίου αφιερωμένα παιδιά του Κυρίου (Γιαχβέ), οι επωνομαζόμενοι Ναζιραίοι!
Υπενθυμίζω δε, ότι όλες αυτές και αμέτρητες άλλες απίστευτες απρέπειες, που έγιναν με την ανοχή ή τις εντολές και την πνευματική κατεύθυνση του παλαιοδιαθηκικού θεού, πρέπει να τις χρεώνεται απολύτως και ο Γιαχβέ-Ιησούς, 3 ο οποίος σύμφωνα με την βιβλική θεολογία δεν ήταν άλλος, παρά ο ένας και ο αυτός θεός, δηλαδή ο ενανθρωπισμένος Γιαχβέ!  Βέβαια, για να μην χαθούμε στις θεολογικές φαντασιώσεις, επειδή, πέρα από τις πανούργες θεοποιήσεις του ιερατείου, κανένας απ’ τους βιβλικούς θεούς δεν υπήρξε ποτέ, ας προσγειωθούμε στην ανάλυση των κειμένων και της συμπεριφοράς των αφιερωμένων βιβλικών ηρώων στο θέατρο της σωτηρίας!

Έχουμε λοιπόν την αβίαστη αναγνώριση, ότι ο Ναζιραίος Σαμψών και ο Ιησούς είχαν κοινή την ιδιότητα του αφιερωμένου δηλαδή του Ναζιραίου: «Τί σημαίνει ότι ο Σαμψών με την σιαγόνα του όνου απέκτεινε τους (Φιλισταίους) αλλοφύλους; Ενταύθα τύπος είναι ο Σαμψών του αληθινού Ναζιραίου (δηλαδή) του Χριστού» Μάξιμος Ομολογητής θεολόγος (; - 662μ.Χ.) Ερωτήσεις 68.

Η ίδια η λέξη Ναζωραίος, ήταν μετεξέλιξη της εβραϊκής λέξης «ναζερ ή νεζερ». Στην Βίβλο διαβάζουμε: «και έδωκε το νεζερ (Εβρ: nezer) και έχρισε αυτόν βασιλέα». Δ΄Βασ.11.12.  Ο Ευσέβιος (265-340 μ.Χ.) που γνώριζε εβραϊκά γιατί ενδεχομένως ήταν η μητρική του γλώσσα, γράφει ότι το: «ναζέρ, έλαιον αλείματος είναι... το ναζέρ κατά τους εβδομήκοντα «άγιον» σημαίνει... το ναζιραίων δε όνομα τον άγιο σημαίνει. Οι παλαιοί ιερείς (της Π. Διαθήκης) δι’ ελαίου, ναζέρ καλουμένου χριόμενοι, εκ του ναζέρ παραγόμενο, εκα­λούντο Ναζιραίοι. Ο δε κύριος ημών (Ιησούς) του Ναζιραίου τον τίτλο έλαβε όχι εκ του ναζέρ (χριστηρίου) ελαίου, αλλά ως τη φύσει τοιούτος (φυσικός Ναζωραίος!) ονομάσθηκε Ναζωραίος απ’ την Ναζαρά όπου ανετράφη. Όπως λέει και ο Ματθαίος ελθών κατώκοισεν εις πόλιν λεγομένην Ναζαρά, δια να εκπληρωθεί το ρηθέν Ναζωραίος κληθήσεται» Ευσέβιος Ευαγγελικής αποδείξεως 7.2.48-50.

Η προφητεία 4 ότι ο Χριστός: «Ναζωραίος κληθήσεται» Ματθ.2.13. απλά δεν υπάρχει πουθενά στην Π. Διαθήκη, τουλάχιστον στο αυθεντικό κείμενο των Ο΄.  Επίσης είναι γνωστό ότι τέτοια πόλη, Ναζαρά ή Ναζαρέθ ή Ναζαρέτ, δεν υπήρξε στην προχριστιανική ή στην πρωτοχριστιανική ιστορία της περιοχής. Η σημερινή πόλη της Ναζαρέτ είναι πολύ μεταγενέστερη 5 του Ιησού! Η καλύτερη απόδειξη αυτού του ισχυρισμού, είναι ότι η Παλαιά Διαθήκη που καταγράφει συστηματικά τα τοπωνύμια της περιοχής, δεν αναφέρει τέτοιο τοπωνύμιο. Παντελώς δε την αγνοεί και ο Ιώσηπος, που αναφέρεται στην περιοχή εκτεταμένα! 

Όλα αυτά όμως, μας βάζουν στον σωστό δρόμο, για να καταλάβουμε κάτι πολύ απλό, η ελληνική λέξη «χριστός» και η εβραϊκή λέξη «ναζιρ(αίος)» είναι εννοιολογικά ταυτόσημες!

Ο Ιησούς, λέγεται Χριστός επειδή ήταν χρισμένος, δηλαδή αλειμμένος με τελετουργικό χριστήριο έλαιο, που όπως είδαμε στα εβραϊκά ονομάζεται: «νέζερ»! 

Ναζιραίος, λοιπόν και Χριστός σημαίνει στις δυο αυτές γλώσσες, χρισμένος, αφιερωμένος, "άγιος" ξεχωριστός! «Ναζιραίον το (πε)φυλαγμένον κατά την Σύριων φωνήν (γλώσσα) ονομάζουν»  Ωριγένης.

«Ναζιραίος δε ερμηνεύεται περιπεφραγμένος» Μάξιμος Ομολογητής.
Δικαιολογημένα λοιπόν, τιμώντας τους αφιερωμένους, ως τους πραγ­ματικούς πρωταγωνιστές του χριστιανικού κινήματος, οι πρώτοι εβραιο­χριστιανοί ονομάσθηκαν πρώτα επί το εβραϊκότερον Ναζιραίοι, ενώ αργότερα όταν οι ελληνόφωνοι εθνικοί πιάστηκαν στην σαγήνη αυτής της θρησκείας, απλά εξελλήνισαν τον όρο και:
«Επί Κλαυδίου εν Αντιοχεία, οι λεγόμενοι Ναζιραίοι, Χριστιανοί μετωνομάσθησαν» Σουΐδας chi.523.

Άρα ο Χριστιανισμός και Ναζιραϊσμός ειναι ένα και το αυτό!

Καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι η αγωνία κάποιων, να αποκρυβεί η ιδιότητα του Ναζιραίου από τον Ιησού, ήταν μάλλον δικαιολογημένη! Όταν δεκαετίες μετά γράφτηκαν τα ευαγγέλια, ο Ιησούς είχε πάρει οριστικά τον δρόμο της θεοποίησης και ο αποκαλυπτικός τίτλος του Ναζιραίου (αφιερωμένου) έπρεπε υποχρεωτικά να απαλειφθεί!
Ο τίτλος αυτός του αφιερωμένου (ναζιραίου), παρέπεμπε σε στρατευμένη "αγιοσύνη" και αποκάλυπτε παρασκηνιακούς μηχανισμούς θεοποίησης!

Ήταν λοιπόν προτιμότερο να μετατρέψουν την ομολογημένη αρχικά αυτή ιδιότητα του Ιησού σε τοπωνύμιο, παρά να αφήσουν αυτή την ιδιότητα του στρατευμένου σωτήρα να τον υποβαθμίζει εσαεί. 

Έτσι από Ναζιραίος, ο Ιησούς έγινε Ναζωραίος, αποκτώντας μια φανταστική πόλη καταγωγής, εξαφανίζοντας όμως μια ιδιότητα που υπενθύμιζε ενοχλητικά τον ρόλο του στρατευμένου σωτήρα! 


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ


1.   Ο τάφος του δεικνύεται μέχρι σήμερα στο σημερινό Nabi-Samwil και η ορθόδοξος εκκλησία γιορτάζει την μνήμη του στις 20 Αυγούστου!
2.   Στο βιβλίο «ο ένοπλος δόλος» και στον υπότιτλο «η ανεξήγητη δίψα του Σαμψών» υποδείξαμε ως πραγματική αιτία της δύναμης του, όχι τα μακριά του μαλλιά, (αυτά είναι θεολογικές "τρίχες"), αλλά την τέχνη της υδατο-μαγγανείας την οποία χρησιμοποίησε για να ασθενοποιήσει 1.000 Φιλισταίους στρατιώτες, τους οποίους στη συνέχεια με άνεση αποτελείωσε!
3.   Βλέπε το βιβλίο του θεολόγου Ν. Σωτηρόπουλου: «Ο Ιησούς Γιαχβέ», όπου με 52 διαφορετικούς τρόπους αποδεικνύει ότι ο Γιαχβέ και ο Ιησούς είναι, ο ίδιος "θεός"!

4.   Υπάρχει ένα πλήθος από προφητείες που αυθαίρετα εφαρμόζονται στον Χριστό, αλλά ουδέποτε αποδείχθηκε έστω και μια εξ αυτών, ότι έχει οποιοδήποτε στοιχείο προφητείας, πέραν φυσικά των αόριστων και γενικόλογων μεσσιανικών προφητικών περιγραφών, που άριστα μπορούν να εφαρμοσθούν οπουδήποτε!! 

5.   «Η σημερινή πόλη μ’ αυτό το όνομα παρουσιάστηκε μόλις τον 8ο αι.μ.Χ. γιατί έπρεπε τελικά να υπάρξει η Ναζαρέτ που γι’ αυτήν μιλάνε τα ευαγγέλια». Rompert Ampelain Ιησούς το θανάσιμο μυστικό των Ναϊτών
    
ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ