ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, ΜΝΗΜΟΝΙΟΥΧΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΤΙΝΩΝ

Η κυβέρνηση του κυρίου Παπανδρέου, ευρέως πλέον αναφερομένη ως η “κυβέρνηση του μνημονίου”, έχει ήδη περάσει στην ιστορία με σχήμα που, κατά μια ακραία εκδοχή, δανείζεται τόσο από τις κυβερνήσεις της κατοχής όσο και από τα χειρότερα παραδείγματα χειραγωγημένων puppet regimes (καθεστώτων ανδρεικέλων). Σε αυτούς (και αυτές) που θα σπεύσουν να κατηγορήσουν την ανωτέρω (ακραία) εκτίμηση ως πολιτική μοχθηρία, επικίνδυνη φαντασιοπληξία, ένδειξη πνεύματος “ελληναράδων”, απόδειξη “απολιθωμένων εμμονών” και άρνηση αποδοχής του “νέου και σφριγηλού” δεν έχουμε παρά να αντιτάξουμε την θεμελιωμένη πλέον εντύπωση στο μυαλό εκατομμυρίων Ελλήνων και Ελληνίδων για την ακριβή ταυτότητα της κυβέρνησης, καθώς αυτή προχωρά στην κατεδάφιση της κοινωνίας, στην διάλυση της μεσαίας τάξης και στην εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού με βάση μια όλο και σκοτεινότερη, αλλά καταφανή, στρατηγική “κοινωνικού μετασχηματισμού” σταλινικής χροιάς και κατεύθυνσης.

 

Ήδη, οι δημοσκόποι του κρατούντος καθεστώτος διαπιστώνουν τα μαύρα (που φυσικά δεν δημοσιεύονται σε καμιά ‘έγκριτη’ εφημερίδα-φερέφωνο) πλην όμως τέτοιες πληροφορίες δεν φαίνεται να πτοούν την μονομανή και σχεδόν αυτιστική πολιτική συμπεριφορά του μνημονικού παπανδρεϊκού cabal που μας επέβαλε το ΔΝΤ και τον “μηχανισμό στήριξης” της παραπαίουσας ευρωπαϊκής “ένωσης” — η οποία προφανώς έχει βρει τα ινδικά χοιρίδια για το πείραμα επί ζώντων οργανισμών σχετικά με τα αποτελέσματα μιας επιχείρησης μαζικής εξαθλίωσης της κοινωνίας εν ονόματι του “ορθολογισμού” και της καταπολέμησης των “ελλειμμάτων”.

Είναι όμως όντως το μνημόνιο η πηγή όλων των συμφορών που μας περιστοιχίζουν και μας απειλούν με συλλογική και ατομική πτώχευση;

Η απάντηση μπορεί να εκπλήξει πολλούς, αλλά είναι σχετικώς οφθαλμοφανής: το μνημόνιο καθεαυτό δεν είναι το δαιμόνιο που καταδικάζει την Ελλάδα σε βασανιστικό θάνατο όπως πλέον κοινώς θεωρείται — και ίσως, υπό τις συνθήκες του καθ’ ημάς πολιτικού “συστήματος”, μπορεί ακόμη να θεωρηθεί και μια “ενδιαφέρουσα διαδικασία συμπιεσμένα κοινωνικής ενηλικίωσης,” όπως προσφάτως ελέχθη.

 

Το μνημόνιο είναι απλώς το αποτέλεσμα αυτού που ο αποχωρήσας Ανδρέας Παπανδρέου θα αποκαλούσε “λανθασμένη προτσές της εξουσίας”.

Οι τεράστιες, εγκληματικές ευθύνες για την “λανθασμένη προτσές της εξουσίας” είναι προνόμιο άλλων: (1) Εκείνων που, όπως φαίνεται ξεκάθαρα πλέον, ανέλαβαν τα ηνία τον Οκτώβριο του 2009 με την προειλημμένη απόφαση να μας ρίξουν αμέσως στον Καιάδα του μηχανισμού “στήριξης” χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να προστατευθούν ΠΡΩΤΑ οι κάτοικοι αυτής της χώρας και ΜΕΤΑ οι τράπεζες και (2) ολόκληρης ανεξαιρέτως της πολιτικής τάξης (γνωστής και ως elite) περιλαμβανομένων και των όψιμων και εν πολλοίς πολιτικά ανισόρροπων καμπαλιστών της μνημονικής συμφοράς των κκ. Παπανδρέου & Σιας.

Η πρόσφατη είδηση από την γερμανική έκδοση των Financial Times είναι άκρως ενδεικτική του τι αντιμετωπίζουμε: “[Γιώργος Παπανδρέου] Ο άνθρωπος μας στην Αθήνα.” Ο τίτλος αυτός “τιμής” προς τον σημερινό έλληνα πρωθυπουργό, με όλα τα προφανέστατα υπονοούμενα του, μας γεμίζει με δικαιολογημένη και έκδηλη ανησυχία: όταν οι τοποτηρητές και οι τιτλούχοι αποδίδουν παρόμοια εύσημα στον άνθρωπο που εξέπληξε ακόμη και τους πεπειραμένους του ΔΝΤ με την σκληρότητα και την αναλγησία του διαβόητου “πακέτου λιτότητας”, με το οποίο επί του παρόντος εκθεμελιώνει την χώρα και το οποίο είχε ήδη έτοιμο πριν καταφθάσει έμπλεος στις “καγκελαρίες της Ευρώπης” (πριν δηλαδή αυτές απαιτήσουν την σφαγή των ιθαγενών με το χαντζάρι της ‘λιτότητας’,) τότε αυτό που μας περιμένει δεν μπορεί παρά να εκπηγάζει από το τρίπτυχο απελπισία-οδύνη-καταστροφή.

Η ανεξέλεγκτη μονομέρεια της “λιτότητας” — σφαγή συνταξιούχων και μισθοσυντήρητων, θάνατος δια φορολογίας εκατοντάδων χιλιάδων επιχειρήσεων πέραν των ολίγων ισχυρών, σύνθλιψη της κατανάλωσης και εξόντωση της εσωτερικής αγοράς, υπερφορολόγηση του ατομικού εισοδήματος με εμμέσους φόρους πλέον των φόρων εισοδήματος φυσικών προσώπων και δημιουργία μιας θάλασσας ανέργων — έχει αρχίσει να προκαλεί (συγκρατημένη) κατάπληξη ακόμη και στους βεζίρηδες του ΔΝΤ, οι οποίοι στις δηλώσεις τους διερωτώνται

– πώς ο πληθωρισμός εκτινάζεται στο 7 τις εκατό και ίσως υψηλότερα ενώ η “πραγματική” οικονομία καταβαραθρώνεται, συρρικνώνεται και αφήνει την τελευταία της πνοή;

– πώς μπορεί να αναμένουμε “ανάπτυξη” όταν ακόμη και τα “εύπορα” στρώματα αντιμετωπίζουν τεράστιο πρόβλημα ρευστότητας και οι τελευταίοι των τελευταίων ξένων επενδυτών δραπετεύουν από τα πίσω παράθυρα με ανεμόσκαλες;

– και πώς συνδυάζεται η απαίτηση για αισιοδοξία, γιατί “τα μέτρα πετυχαίνουν”, με τον στραγγαλισμό κάθε ελπίδας, έστω και επίπλαστης, μέσω προπαγάνδας γκεμπελικής έμπνευσης, που “στοχεύει” στην συνεχή διασπορά φόβου και τρομοκράτησης των πάντων για να αποπροσανατολίσει, ζαβλακώσει και τελικά αποβλακώσει τους υπηκόους του προτεκτοράτου και η οποία αποτελεί την μοναδική “προτσές” ελέγχου της κοινωνίας για την εξυπηρέτησή σκοπών που μόνο ο κύριος Παπανδρέου και ίσως ελάχιστοι περί αυτόν καμπαλιστές γνωρίζουν;

Μάταια εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου, πνιγμένου στα χρέη και στις επισφάλειες, εκλιπαρούν για βοήθεια. Μάταια ανακοινώνουν με στοιχεία την επερχόμενη και προαναγγελθείσα κοίμηση και των τελευταίων “υγιών” επιχειρήσεων. Μάταια τα εκατομμύρια των “απλών πολιτών”, που έχουν υποστεί μείωση προσωπικού εισοδήματος μέχρι και 40 τις εκατό, αναρωτιούνται αν θα υπάρξει ποτέ “ανάκαμψη” και αν θα ζουν να την χαρούν. Εις μάτην οι κλαυθμοί και οδυρμοί, εις μάτην και οι ορδές των ανέργων.

“Τα μέτρα πετυχαίνουν”!

Είναι άξιο περιέργειας — και οπωσδήποτε αντικείμενο για σοβαρή έρευνα από τους κοινωνιολόγους — το γιατί δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής ένα τεράστιο κύμα λαϊκής οργής που θα σάρωνε άνευ επιστροφής τους μνημονιούχους “σοσιαλιστές” – διότι επιπλέον είναι απολύτως βέβαιο ότι αν η προηγούμενη μη “σοσιαλιστική” κυβέρνηση έκανε απόπειρα ελάχιστης εφαρμογής παρομοίων μέτρων, η εξέγερση θα είχε πάρει διατάσεις Κομμούνας των Παρισίων.

Η απουσία τέτοιων αντιδράσεων θα πρέπει να έχει προκαλέσει ευφορία στους καμπαλιστές, οι οποίοι, με προεξάρχοντα τον “απ-άνθρωπο τους στην Αθήνα”, θα είναι πια πεπεισμένοι ότι οι “υπερήφανοι Έλληνες” έχουν πια μεταβληθεί σε πειθήνια ανθρωπάκια, παρόμοιας ψυχικής κατάστασης με τους άμοιρους των στρατοπέδων συγκεντρώσεως, που γνώριζαν ότι η παραμικρή δυστροπία σήμαινε θάνατο, έτοιμα να καταπιούν τα πάντα (φυσικά οι ισχυρισμοί των καμπαλιστών ότι η κατεδάφιση της Ελλάδας εγκρίνεται από σχεδόν όλους ημάς, εξ ου και η απουσία επανάστασης, αποτελεί φυσικά το καλύτερο μακάβριο ανέκδοτο της μέχρι σήμερα ‘επιτυχίας’ της παπανδρεϊκής regime!)

Παρόμοιες όμως καταστάσεις περικλείουν ιστορικά τεράστια, συμπιεσμένα αποθέματα βίας και ανατροπής που η πιθανή τους εκδήλωση θα έκανε τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008 να φανούν σαν πασχαλιάτικο πυροτέχνημα. Η νευτώνεια εξίσωση της Δράσης και Αντίδρασης δεν έχει πάψει να υπάρχει και να ισχύει.

Ας ελπίσουμε ότι το μνημονιούχο πείραμα, σχεδιασμένο με άγνωστο τρόπο αλλά με γνωστότατους μηχανοδηγούς, δεν θα καταλήξει σε μια επιπλέον επιβεβαίωση της εξίσωσης αυτής.

Γιατί τότε θα είναι ήδη πολύ αργά για όλους, με τους καμπαλιστές πρώτους-πρώτους στην πόρτα του αεροπλάνου για το πήδημα από 20.000 πόδια χωρίς αλεξίπτωτο.

Πηγή