Τόσο κοντά και συνάμα τόσο μακριά! Το λιβυκό πετρέλαιο σπρώχνει τη χώρα στις αγκάλες των μεγάλων πολυεθνικών της ενέργειας, δημιουργώντας έναν ακόμη θύλακο για τον πλήρη έλεγχο των κοιτασμάτων του «μαύρου χρυσού» και του «γαλάζιου καυσίμου» από τους πολύ λίγους και πολύ ισχυρούς της ενέργειας...
Εάν θα έπρεπε να ενδιαφέρει κάποιον η ανακατανομή των συσχετισμών στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου - με τις εντάσεις, τις ανατροπές και τις ανοικτές ή καλυμμένες επεμβάσεις -, αυτός θα έπρεπε να είναι η Ελλάδα. Άλλωστε, όλως τυχαίως, οι χώρες που πέρασαν διά του πυρός και του σιδήρου των εξεγέρσεων και των ανατροπών είναι εκείνες που «ακουμπάνε» ή επηρεάζουν την οικονομική ζώνη της χώρας μας, αυτό που ονομάζουμε ΑΟΖ.
Η Αίγυπτος μπορεί να άνοιξε τον... χορό των διαδηλώσεων, αλλά η Λιβύη ολοκληρώνει την πλήρη ανατροπή των δεδομένων που ίσχυαν μέχρι πρόσφατα, όσον αφορά την περιοχή όπου επεκτείνονται τα ελληνικά συμφέροντα στον Νότο.
Στο σημείο αυτό, καλό είναι να θυμηθούμε πως ο υφυπουργός ΠΕΚΑ Γιάννης Μανιάτης προωθώντας το νομοσχέδιο για τις έρευνες πετρελαίου στην ελληνική επικράτεια, είχε σπεύσει να διευκρινίσει πως οι πρώτοι διαγωνισμοί για την παραχώρηση των σχετικών αδειών θα αφορούν περιοχές της Δυτικής Ελλάδας και της Κρήτης.
Εκεί - όπως έλεγε τότε ο υφυπουργός - τα δεδομένα είναι πιο ξεκάθαρα από άλλες περιοχές (υπονοώντας το Αιγαίο και τις τουρκικές απειλές), ενώ στα δυτικά είναι, θεωρητικά, όλα τακτοποιημένα. Μόνο που η εξέλιξη με τον πόλεμο στη Λιβύη ανατρέπει και τις πιο ισχυρές βεβαιότητες... Κανείς δεν ξέρει εάν το νέο καθεστώς που θα επικρατήσει στην Τρίπολη, θα επιβεβαιώσει τα... αυτονόητα, τα οποία πλέον δεν είναι καθόλου σίγουρα.
Άλλωστε, όπως όλα δείχνουν, στη Λιβύη αποκτούν το πάνω χέρι οι δυνάμεις εκείνες που προωθούν τα αμερικανικά συμφέροντα. Κι εάν τα συμφέροντα αυτά έχουν βάλει στο στόχαστρό τους όλα τα κοιτάσματα - επιβεβαιωμένα ή μελλοντικά - στην ευρύτερη περιοχή, τότε δεν θα αφήσουν κανέναν να αμφισβητήσει την επικράτησή τους.
Κίνδυνος;
Είναι γνωστό ότι, όταν οι πολυεθνικές ξοδεύουν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για να ανατρέψουν ένα καθεστώς, το κάνουν για να εξασφαλίσουν τα δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια που υπολογίζουν να βγάλουν από τη ληστρική εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Όλα αυτά μας οδηγούν σε ένα πολύ επικίνδυνο συμπέρασμα: Εάν η ΑΟΖ του Αιγαίου είναι ιδιαίτερα επισφαλής λόγω τουρκικών λεονταρισμών, τότε η ΑΟΖ στον Νότο και στα δυτικά της χώρας μας εξαρτάται από τις ορέξεις των σιδερόφρακτων ορδών του ΝΑΤΟ και των χορηγών του... Άλλωστε, το λιβυκό πετρέλαιο είναι το μήλον της έριδος εδώ και πολλές δεκαετίες. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, στο υπέδαφος της χώρας κρύβονται περίπου 46,5 δισ. βαρέλια – σχεδόν διπλάσια ποσότητα από εκείνη που είχε υπολογιστεί στο τέλος της δεκαετίας του ’90.
Επιπλέον ο «μαύρος χρυσός» της Λιβύης θεωρείται ο τρίτος πιο ποιοτικός στη σύνθεσή του έπειτα από τον σαουδαραβικό και τον ιρανικό.
Το καθεστώς Καντάφι δημιουργούσε τεχνητά προβλήματα στις διεθνείς τιμές αυξομειώνοντας την παραγωγή, και είχε δημιουργήσει ένα ισχυρό μπλοκ μέσα στον ΟΠΕΚ, μαζί με τη Βενεζουέλα και το Ιράν, κοντράροντας τις φιλοαμερικανικές δυνάμεις του καρτέλ.
Τώρα τα πράγματα για τους ολιγάρχες της ενέργειας είναι πολύ πιο εύκολα. Πολύ περισσότερο, τώρα που απομακρύνουν (για μια ακόμη φορά) τον ανταγωνισμό από άλλες ανερχόμενες (αλλά κρατικές) δυνάμεις, όπως οι Ρώσοι, οι Κινέζοι και οι Ιρανοί. Έτσι επιβεβαιώνεται η διαπίστωση έρευνας που είδε το φως της δημοσιότητας πριν από μερικά χρόνια και έκανε λόγο για επαναδραστηριοποίηση των ιδιωτικών ομίλων, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες όλες οι νέες ποσότητες πετρελαίου βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των κρατικών επιχειρήσεων ανά τον κόσμο.
Φύγαμε... εγκαίρως!
Εκείνοι, λοιπόν, που τρίβουν τα χέρια τους είναι οι μάνατζερ και οι ιδιοκτήτες της Exxon, της Chevron κι άλλων κολοσσών αμερικανικών συμφερόντων – επιχειρήσεις οι οποίες μέχρι τώρα ήταν σχεδόν αποκλεισμένες από το «παιχνίδι» της ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής, αλλά πλέον ανακάμπτουν με σχεδόν αυτοκρατορικό τρόπο.
Από κοντά τους γαλλικές, ιταλικές και βρετανικές επιχειρήσεις, που θα επιδιώξουν είτε να διατηρήσουν είτε να επεκτείνουν τη θέση τους στην περιοχή. Το Παρίσι και η Ρώμη, μάλιστα, πήραν ένα πολύ σημαντικό μάθημα από το Ιράκ, καθώς η αρχική τους άρνηση να συνεργαστούν για τη στρατιωτική εισβολή τούς κόστισε σε πηγές και ποσότητες ενεργειακών πρώτων υλών. Έχασαν όλα τα συμβόλαια!
Στη Λιβύη ο Μπερλουσκόνι, αλλά κυρίως ο Σαρκοζί, βρέθηκαν να είναι οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της σταυροφορίας, υπολογίζοντας ότι οι εταιρείες των χωρών τους θα έχουν σημαντικό μερίδιο στη διανομή της λείας.
Άλλωστε, από τον Σεπτέμβριο του 2008, η γαλλική Gaz de France / Suez είχε εξαγοράσει το μερίδιο των «δικών» μας Ελληνικών Πετρελαίων (42% Λάτσης, 35% ελληνικό Δημόσιο) σε κοινοπραξία με την αυστραλιανή Woodside και την ισπανική Repsol, που ερευνούσαν έξι περιοχές, πέντε στη Σύρτη και μία στη έρημο του Μουρζούκ.
Οι Έλληνες, δηλαδή, πρόλαβαν και αποχώρησαν πριν από την κρίση, ενώ τώρα Γάλλοι, Ισπανοί και Αυστραλοί είναι «ξεκρέμαστοι»...
Ο εκκρεμής Νότος
Και για να κλείσουμε με αυτό που ξεκινήσαμε: Ο Νότος πλέον αμφισβητείται εκ θεμελίων όσον αφορά τις ΑΟΖ και τη δυνατότητα ανάπτυξης ερευνητικών δραστηριοτήτων. Ωστόσο, και στα ανατολικά μας, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο.
Η Συρία αποτελεί τον επόμενο στόχο, με (πραγματική ή όχι, ποιος... ενδιαφέρεται;) αφορμή τους νεκρούς από το κύμα έντασης που επικρατεί στη χώρα εδώ και μερικούς μήνες. Το φιτίλι της αναταραχής είναι έτοιμο να ανάψει και στον γειτονικό Λίβανο, ο οποίος απειλεί τα συμφέροντα του Ισραήλ στην ανατολική Μεσόγειο, ζητώντας τον καθορισμό της δικής του ΑΟΖ. Τις τελευταίες ημέρες ανακινείται το θέμα της δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι, στην οποία διάφορες πλευρές επιχειρούν να εμπλέξουν τη Χεζμπολάχ.Στην Κύπρο, η αμφισβήτηση του Δημήτρη Χριστόφια συνεχίζεται, ενώ η οικονομική κρίση εξαπλώνεται επικίνδυνα στην Ευρώπη, με τα φαντάσματα των εντάσεων να γίνονται όλο και πιο πυκνά, όλο και πιο απειλητικά στην ευρύτερη περιοχή... Εξίσου πληθαίνουν εκείνοι που εκτιμούν πως ο οικονομικός «πόλεμος» μπορεί, με ένα τυχαίο γεγονός ή μία απρογραμμάτιστη αφορμή, να μετατραπεί σε θερμό επεισόδιο ή κάτι ακόμη πιο αιματηρό... Μακάρι όλοι αυτοί να διαψευστούν!
http://www.topontiki.gr/article/20893
Εάν θα έπρεπε να ενδιαφέρει κάποιον η ανακατανομή των συσχετισμών στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου - με τις εντάσεις, τις ανατροπές και τις ανοικτές ή καλυμμένες επεμβάσεις -, αυτός θα έπρεπε να είναι η Ελλάδα. Άλλωστε, όλως τυχαίως, οι χώρες που πέρασαν διά του πυρός και του σιδήρου των εξεγέρσεων και των ανατροπών είναι εκείνες που «ακουμπάνε» ή επηρεάζουν την οικονομική ζώνη της χώρας μας, αυτό που ονομάζουμε ΑΟΖ.
Η Αίγυπτος μπορεί να άνοιξε τον... χορό των διαδηλώσεων, αλλά η Λιβύη ολοκληρώνει την πλήρη ανατροπή των δεδομένων που ίσχυαν μέχρι πρόσφατα, όσον αφορά την περιοχή όπου επεκτείνονται τα ελληνικά συμφέροντα στον Νότο.
Στο σημείο αυτό, καλό είναι να θυμηθούμε πως ο υφυπουργός ΠΕΚΑ Γιάννης Μανιάτης προωθώντας το νομοσχέδιο για τις έρευνες πετρελαίου στην ελληνική επικράτεια, είχε σπεύσει να διευκρινίσει πως οι πρώτοι διαγωνισμοί για την παραχώρηση των σχετικών αδειών θα αφορούν περιοχές της Δυτικής Ελλάδας και της Κρήτης.
Εκεί - όπως έλεγε τότε ο υφυπουργός - τα δεδομένα είναι πιο ξεκάθαρα από άλλες περιοχές (υπονοώντας το Αιγαίο και τις τουρκικές απειλές), ενώ στα δυτικά είναι, θεωρητικά, όλα τακτοποιημένα. Μόνο που η εξέλιξη με τον πόλεμο στη Λιβύη ανατρέπει και τις πιο ισχυρές βεβαιότητες... Κανείς δεν ξέρει εάν το νέο καθεστώς που θα επικρατήσει στην Τρίπολη, θα επιβεβαιώσει τα... αυτονόητα, τα οποία πλέον δεν είναι καθόλου σίγουρα.
Άλλωστε, όπως όλα δείχνουν, στη Λιβύη αποκτούν το πάνω χέρι οι δυνάμεις εκείνες που προωθούν τα αμερικανικά συμφέροντα. Κι εάν τα συμφέροντα αυτά έχουν βάλει στο στόχαστρό τους όλα τα κοιτάσματα - επιβεβαιωμένα ή μελλοντικά - στην ευρύτερη περιοχή, τότε δεν θα αφήσουν κανέναν να αμφισβητήσει την επικράτησή τους.
Κίνδυνος;
Είναι γνωστό ότι, όταν οι πολυεθνικές ξοδεύουν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για να ανατρέψουν ένα καθεστώς, το κάνουν για να εξασφαλίσουν τα δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια που υπολογίζουν να βγάλουν από τη ληστρική εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Όλα αυτά μας οδηγούν σε ένα πολύ επικίνδυνο συμπέρασμα: Εάν η ΑΟΖ του Αιγαίου είναι ιδιαίτερα επισφαλής λόγω τουρκικών λεονταρισμών, τότε η ΑΟΖ στον Νότο και στα δυτικά της χώρας μας εξαρτάται από τις ορέξεις των σιδερόφρακτων ορδών του ΝΑΤΟ και των χορηγών του... Άλλωστε, το λιβυκό πετρέλαιο είναι το μήλον της έριδος εδώ και πολλές δεκαετίες. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, στο υπέδαφος της χώρας κρύβονται περίπου 46,5 δισ. βαρέλια – σχεδόν διπλάσια ποσότητα από εκείνη που είχε υπολογιστεί στο τέλος της δεκαετίας του ’90.
Επιπλέον ο «μαύρος χρυσός» της Λιβύης θεωρείται ο τρίτος πιο ποιοτικός στη σύνθεσή του έπειτα από τον σαουδαραβικό και τον ιρανικό.
Το καθεστώς Καντάφι δημιουργούσε τεχνητά προβλήματα στις διεθνείς τιμές αυξομειώνοντας την παραγωγή, και είχε δημιουργήσει ένα ισχυρό μπλοκ μέσα στον ΟΠΕΚ, μαζί με τη Βενεζουέλα και το Ιράν, κοντράροντας τις φιλοαμερικανικές δυνάμεις του καρτέλ.
Τώρα τα πράγματα για τους ολιγάρχες της ενέργειας είναι πολύ πιο εύκολα. Πολύ περισσότερο, τώρα που απομακρύνουν (για μια ακόμη φορά) τον ανταγωνισμό από άλλες ανερχόμενες (αλλά κρατικές) δυνάμεις, όπως οι Ρώσοι, οι Κινέζοι και οι Ιρανοί. Έτσι επιβεβαιώνεται η διαπίστωση έρευνας που είδε το φως της δημοσιότητας πριν από μερικά χρόνια και έκανε λόγο για επαναδραστηριοποίηση των ιδιωτικών ομίλων, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες όλες οι νέες ποσότητες πετρελαίου βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των κρατικών επιχειρήσεων ανά τον κόσμο.
Φύγαμε... εγκαίρως!
Εκείνοι, λοιπόν, που τρίβουν τα χέρια τους είναι οι μάνατζερ και οι ιδιοκτήτες της Exxon, της Chevron κι άλλων κολοσσών αμερικανικών συμφερόντων – επιχειρήσεις οι οποίες μέχρι τώρα ήταν σχεδόν αποκλεισμένες από το «παιχνίδι» της ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής, αλλά πλέον ανακάμπτουν με σχεδόν αυτοκρατορικό τρόπο.
Από κοντά τους γαλλικές, ιταλικές και βρετανικές επιχειρήσεις, που θα επιδιώξουν είτε να διατηρήσουν είτε να επεκτείνουν τη θέση τους στην περιοχή. Το Παρίσι και η Ρώμη, μάλιστα, πήραν ένα πολύ σημαντικό μάθημα από το Ιράκ, καθώς η αρχική τους άρνηση να συνεργαστούν για τη στρατιωτική εισβολή τούς κόστισε σε πηγές και ποσότητες ενεργειακών πρώτων υλών. Έχασαν όλα τα συμβόλαια!
Στη Λιβύη ο Μπερλουσκόνι, αλλά κυρίως ο Σαρκοζί, βρέθηκαν να είναι οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της σταυροφορίας, υπολογίζοντας ότι οι εταιρείες των χωρών τους θα έχουν σημαντικό μερίδιο στη διανομή της λείας.
Άλλωστε, από τον Σεπτέμβριο του 2008, η γαλλική Gaz de France / Suez είχε εξαγοράσει το μερίδιο των «δικών» μας Ελληνικών Πετρελαίων (42% Λάτσης, 35% ελληνικό Δημόσιο) σε κοινοπραξία με την αυστραλιανή Woodside και την ισπανική Repsol, που ερευνούσαν έξι περιοχές, πέντε στη Σύρτη και μία στη έρημο του Μουρζούκ.
Οι Έλληνες, δηλαδή, πρόλαβαν και αποχώρησαν πριν από την κρίση, ενώ τώρα Γάλλοι, Ισπανοί και Αυστραλοί είναι «ξεκρέμαστοι»...
Ο εκκρεμής Νότος
Και για να κλείσουμε με αυτό που ξεκινήσαμε: Ο Νότος πλέον αμφισβητείται εκ θεμελίων όσον αφορά τις ΑΟΖ και τη δυνατότητα ανάπτυξης ερευνητικών δραστηριοτήτων. Ωστόσο, και στα ανατολικά μας, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο.
Η Συρία αποτελεί τον επόμενο στόχο, με (πραγματική ή όχι, ποιος... ενδιαφέρεται;) αφορμή τους νεκρούς από το κύμα έντασης που επικρατεί στη χώρα εδώ και μερικούς μήνες. Το φιτίλι της αναταραχής είναι έτοιμο να ανάψει και στον γειτονικό Λίβανο, ο οποίος απειλεί τα συμφέροντα του Ισραήλ στην ανατολική Μεσόγειο, ζητώντας τον καθορισμό της δικής του ΑΟΖ. Τις τελευταίες ημέρες ανακινείται το θέμα της δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι, στην οποία διάφορες πλευρές επιχειρούν να εμπλέξουν τη Χεζμπολάχ.Στην Κύπρο, η αμφισβήτηση του Δημήτρη Χριστόφια συνεχίζεται, ενώ η οικονομική κρίση εξαπλώνεται επικίνδυνα στην Ευρώπη, με τα φαντάσματα των εντάσεων να γίνονται όλο και πιο πυκνά, όλο και πιο απειλητικά στην ευρύτερη περιοχή... Εξίσου πληθαίνουν εκείνοι που εκτιμούν πως ο οικονομικός «πόλεμος» μπορεί, με ένα τυχαίο γεγονός ή μία απρογραμμάτιστη αφορμή, να μετατραπεί σε θερμό επεισόδιο ή κάτι ακόμη πιο αιματηρό... Μακάρι όλοι αυτοί να διαψευστούν!
http://www.topontiki.gr/article/20893
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.