Γιατί είναι άπραγοι οι νέοι...;

Έχω κουραστεί να ακούω πως "οι νέοι είναι παιδιά"...

Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω, πως είναι παιδιά; 20 χρονών είναι παιδί;

Είναι παιδί όταν στα 18 του βγάζει δίπλωμα αυτοκινήτου και μπορεί να κυκλοφορεί όπου θέλει, όπως θέλει, όποτε θέλει, ανάμεσα σε άπειρο αριθμό κινδύνων;

Είναι παιδί όταν στα 18 του στρατεύεται και θεωρείται ικανός να φέρει όπλο;

Είναι παιδί όταν ξενυχτάει πίνοντας και επιστρέφει στο σπίτι του όταν ξημερώσει;

Πριν 70 χρόνια εικοσάχρονοι (και ακόμη μικρότεροι) πολεμούσαν για την ελευθερία της πατρίδας και πήγαιναν χαμογελώντας να επιτελέσουν το καθήκον τους προς τους γραπτούς και άγραφους νόμους.

Κάποτε 20χρονα έπιαναν την πέτρα και την έστιβαν, δούλευαν και φρόντιζαν την
οικογένεια.

20χρονα κορίτσια γινόντουσαν μάνες και στήριζαν ένα σπιτικό και ανέθρεφαν παιδιά...

20χρονα αγόρια έπαιρναν τις ευθύνες της ζωής και με αστείρευτες δυνάμεις πάλευαν καθημερινά για το καλύτερο...

Σήμερα αυτά τα 20χρονα βρίσκονται κάτω από την προστατευτική ομπρέλα των γονιών τους που συνεχίζουν να "χρηματοδοτούν" τα "παιδιά", προφασιζόμενοι πως δεν πρέπει να ανησυχήσουν, δεν πρέπει να μπούνε από τώρα στα βάσανα της ζωής, πως δεν πρέπει να ζήσουν τα παιδιά τους όσα έζησαν οι ίδιοι...

Έτσι, αφαιρούν τα παιδιά από τον κοινωνικό ιστό, τους δημιουργούν μία εικονική πραγματικότητα, μία ψευδαίσθηση ασφάλειας ενώ ταυτόχρονα τα εμποτίζουν με "διδάγματα" της διαφθοράς που σήμερα μας καταστρέφει (π.χ. μην ανησυχείς, θα ψάξουμε και θα βρούμε τρόπο να τακτοποιηθείς κ.α.).

Οι νέοι, λοιπόν, δεν είναι παιδιά.

Οι νέοι είναι θύματα δικά μας και των εξουσιαστών μας, αλλά είναι σίγουρο πως παιδιά δεν είναι.

Οι σημερινοί νέοι οφείλουν να αντιληφθούν τι συμβαίνει και να σταθούν στις επάλξεις ενός αγώνα που θα επαναφέρει την χώρα εκεί που της αξίζει.

Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε ανίκανοι να το κάνουμε αυτό, επειδή δεν "είδαμε", δεν καταλάβαμε έγκαιρα πως είμασταν τα γρανάζια μιάς μηχανής που θα μας κατέστρεφε όταν ολοκληρωνόταν. Αν οι νέοι δεν δούνε έγκαιρα που οδηγούνται, τότε αυτή η χώρα δεν έχει σωτηρία.

Αλλά, θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε πως οι νέοι δεν είναι παιδιά... και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τους συμπεριφερόμαστε επιλεκτικά σαν παιδιά.

Έχω κουραστεί να ακούω πως "οι νέοι δεν φταίνε"...

Φυσικά δεν φταίνε για όσα συνέβησαν στην χώρα και την οδηγούν σε μία πρωτοφανή εξαθλίωση, ενώ έχουν αρχίσει να διαφαίνονται ως λογικά -τα μέχρι πρότινος κατατασσόμενα στην σφαίρα του παραλόγου- εκείνα τα σενάρια που μιλούν και για διαμελισμό της Ελλάδας.

Όμως, οι νέοι φταίνε επειδή σήμερα κάθονται άπραγοι και δεν κάνουν καμία απολύτως προσπάθεια για να αντιστρέψουν την καταστροφική πορεία στην οποία βρίσκεται η χώρα και φυσικά οι ίδιοι οι νέοι.

Ναι, πρέπει να αγωνιστούν για να διορθώσουν λάθη άλλων...

Ναι, πρέπει να σκεφθούν και να βρούνε τον σωστό δρόμο από τον οποίο ξέφυγαν οι προηγούμενες γενιές...

Ναι, πρέπει να ξεφύγουν και να απαλλαχθούν από τα κακώς κείμενα που έγιναν τρόπο ζωής που μας κατέστρεψε...

Αν δεν το κάνουν αυτοί (ως γνωστόν οι επαναστάσεις χρειάζονται ιδεολογικό υπόβαθρο αλλά υλοποιούνται από νέους ανθρώπους) τότε θα αφεθούμε στους προβατοποιημένους πολίτες, που έχουν αλλοιωθεί από το διεφθαρμένο σύστημα, που πιστεύουν -ακόμη και τώρα- πως ίσως διασώσουν κάτι ή ίσως διασωθούν οι ίδιοι...

Οι νέοι φταίνε, γιατί ενώ είναι τα μεγάλα θύματα της καταστροφής, επιλέγουν να γίνονται θεατές των όσων δραματικών γεγονότων εκτυλίσσονται γύρω τους...

Οι νέοι είναι το μέλλον ενός τόπου, μίας χώρας.

Αν οι νέοι επιλέγουν να σιωπούν, τότε το αύριο αυτού του τόπου θα θυμίζει (αν δεν θα είναι ήδη) ένα απέραντο νεκροταφείο... επειδή οι ίδιοι διάλεξαν να ζήσουν σε μία εικονική πραγματικότητα, αγνοώντας -ηθελημένα ή μη- πως την στιγμή που θα "επανέλθουν" δεν θα έχουν απολύτως τίποτε...

Κωνσταντίνος

ΥΓ: Η αναφορά γίνεται για την πλειονότητα των νέων που απολαμβάνει την ηλιθιο-θεραπεία της (ένεκα καλοκαιριού), ζει μέσα σε μιά "προστατευμένη περιοχή" και δεν αντιλαμβάνεται ή δεν έχει καμία απολύτως διάθεση να σκεφθεί για να αντιληφθεί όχι μόνο τα όσα συμβαίνουν, αλλά και το τι πρόκειται να συμβεί στη δική τους ζωή.

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους